장음표시 사용
61쪽
dentibus horrendus custos erat arietis aurei.
of tollus Circaea et spissi litoris Andum. Contra in illo metam. XV, Tos :inde legit Capreas promunturiumque Minervae videtur promunturium antepaenultimam habere correptam. Ter admisit synigesin Propertius in his quae sunt cib-j Πα6 ub ni, semel Iuvenalis sic 6, 82 : comitatast Eppia luvium. Omnino abstinent ab ea Tibullus, Seneca, Martialis cum plerisque poetarum, qui fuerunt post AuguStum. IIuc autem non pertinens, quamquam id creditur vulgo, versus in quibus est formittis quod, ut ctrct,ittis habet paenultimam communem, aut corii bium, in quo Secunda etiam
Lctri et luimulis apud Plautum et in priapeis invenitur, at apud Horretium et posteriores tu, Bra. Mi titis ad Persium usque fuit trisyllabum, postea disyllabum, relictius usque ad idem tempus fuit tetrasyllabum, postea dicere coeperunt i liquMS. Gomus apud omnes bonos auctores est trisyllabum . In Cocubula Gyrae ct i vel ii consona non recipitur. Itaque Semper dicendum iαmbus, non Drusis, sycti H, mcti Clium, non Mαυ6, recti Hlitim. Nam quod apud Norretitim IV, 2, 2 Iulus legitur disyllabum, ubi Intonium appellat, hoc VOCR-bulum tam est Latinum quam Graecum. Contra Aeneae filius semper dicitur Iulus. Excipiuntur famen Tro , Iictae,
62쪽
CAPUT IV. α , Orctius, quae olim sunt recepta in Sermonem Latinum. Alitor ros habet in vocabulis barbaris Di Iti rectis. Dictum de i vel ti mutatis in consonam d. r. m. 256-262. β. 36. Contraria autem huic generi synigesis est Ethctrem , quae
Ita Lucretius Stici eo quattuor dixit syllabis et tribus
SMUSCO SNCttim. Praeterea in verbi quod est Colaree compositis Saepe B Secundum mutat in vocalem. Item dixit et uis et , ιρ. Ita Cicero ei Phaedrus suesco, Catullus et Tibullus et Oi Mitis, non Propertius, Sollatio et Cottis, maxime in compositis. Apud Horullam in saturis I, 8, IT legitur trisyllabum Stiem(, in iambicis 13, 2 et lyricis I, 23, d silacte. Sed quod apud Propertium V, Io, Si invenitur Initis, ap. Martialem XIII, id, i Icti ela, horum exemplorum diVersa Videtur esse condicio. Cf. d. r. m. 26d. Alioqui post Augusti tempus dilia eresis apud bonos auctores non invenitur. Dictum de ea pg. 262-26a l. n.
g. 3I. Alteram ctenus Syri esse sit ita, ut oriantur diphthongi,
sive usurpatae alioqui sermone Latino vel Graeco, ui ct6 OH Hi Oi Mi Hu, sive non usurpatae. Παec Syri rata frαClar
genere eAt, quod vulgari USu obtines, covi pro Co i, qua usus est sorma Lucretius IV, 6is. Sic coemisSH apud Terentium invenitur trisyllabum. Confra ct NMS, cri,S Semper habent vocales diductus. Per et , oi lii diphthongum haec antiquitus extulere poetae: 'in 'in H inc S C, Dcu SHuri ter froin si ola ' hi se otii vel Pol; quibus non omnino Similia fuere gono, quae post 6 o re habent i consonam, Cius reicio huius ei ius vel quoius. Nam cum i consona Sequento Vocalis producatur, potius prima syllaba in his similitor
Sonuit atque in α, η, ω cum iota subscripto Graecorum. Desin 'ince cetri S ceu n, Seu neutre etiam vulgari u Su
63쪽
habuere diphthongum . . Contra cohinc rarissime est motio- syllabum, aliquoties apud Vei illam, singulis locis apud Propertium, OBicium, Statium. Netifclurem esterendum Milti- qtium; ut careat diphthongo; neque rankbH umquam habuit SyniZeSinnam pronuntiandum scribendumque cintire. Proin Ha Lucretio semper per diphthongum effertur. Apud reliquos raro inveniuntur froin si sint , modo diductis vocalibus, modo coalitis. Cui h hic usque ad Senecam ei Statium Semperfuere monosyllaba, deinde saepe aequarunt pyrrichium, nsa oculo III etiam iambum.
Nescio apud Verpilium in bucolicis 3, PH et auctorem Ciris i li8 per synigesin fit trisyllabum ut ei ara apud Lucretium Ous IV, 12TI et coicere apud Horralium in freti ris
Cicero Ophaenom. 8 et auctor elegiae ad Messallam 3b , quae in Vergilii est catalectis, etiam mitis et eius extulere monosyllaba. Denique ei dativus habet ires mensuras, aut Spondiacum aut frochaicam aut monosyllabam. Monosyllabam adhibuit Catullus, spondiacam Lucretius et Manilius, iambicam primus Oa i ius in holietificis v. ac deinde alii. Sed omnino hic dativus rarissime apud optimos poeta invenitur, plane ut eius Horum Cctrum genetivi atque adeo reliquae huius pronominis
Regias ut duriora quaedam et rariora synigesis huius adferantur eXEmpla.
Itaque apud Catullum do, i invenitur Nouei e trisyllabum velut Auli is, apud Lucretium et IIoratium in saturis habes octii et Irout monosyllaba (nisi haec diductis partibus sunt efferenda , apud Lucretium Stis monosyllabum, ut apud Senecam Stictyla disyllabum. Ita Catullus illud frue furit adhibuit trisyllabum 6d, isto , Hor ilius Pon ei et Vultei vocativos disyllabos e. II, i, b; ep. I, i, di Composita, quae
habent Cis,m ut circumHo, Circi mCrro, numquam patiuntur synigesin, Sed aut amittunt m ut circues aut finesin patiuntur ut apud Verbilium e circum errant acies, et ni mea cura resistat.
64쪽
CAPUT IV. Denique hoc loco notandum ni nolam apud cαClyticos semper habere i consonam, at Clium es Vtiori rem Semper Vocalem. In so,btilis G meois diphthongus i)ι ut in Aρπυια apud optimos auctores mansit, qualiS est apud Graecos. Praeterea
dixere quidam Iri mons , Petronius Lcti conlam per ste eictu diphthongum tribus syllabis. In nominibus, quae finiuntur in ευσ, nominctiistis et ym6lii MS, Vel aliquando, ut a P. Verg. ecl. d, bi; aen. V, 18 , cutisus, mS, CL apud RomanOS uSque ad finem saec. p. Chr. primi etiam vulgari pronuntiatione
Phulctetis. Praeterea Romani, secuti Graecos, interdum εο in nominibus propriis mutarunt in ,. Ita dixit Ovidius Them olum, Claudianus Irim otium. Dictum de hoc genere synigeSis Pgg. 26d-2id l. n.
Dest it syrii esse est, quae fit in finalibus substantivorum et adiectivorum in eus est eum exeuntium. Non cadit in adiectiva, quae etiam breviorem habent finem, ut sthm,S, OCHMS, Churn S, 6burritis. iii Hus, ilicti tis. Ad imitationem Homerici exempli primum adhibita est a Catullo, mox ab aliis, sed semper raro admodum praeter nomina Propria. Non adhibetur in metris iambicis vel irochaicis, nec aliter nisi ut e sit brevis. Et sequitur paene Semper finalis longa. Occupat in heroico metro, in quo fere Solo adhibetur, primum potiSSimum pedem aut Sextum. Ut aliis synigesis generibus etiam haec Verctilius saepius usus in re difficili vel atroci describenda uiserimque Eumenidum thalami ei discordia demens. Ea primum ut memoravi usus Catullus in carmine epicodo nuptiis Pelei et Thetidos; ubi inveniuntur cum synigesi
stheo, Menestheo, O, heu, Tmhoeo, Trumhoest. Praeterea idem
65쪽
corruptum descendit a nominativo Peneos, sicut 'Aλφεοσ dicitur pro 'Aλφειοσ, et relicurla, quod descendit vocabulum ab
relaeo, dixit quattuor syllabis in georgicis, IV, da
Apud Horiatium in saturis inveniuntur ita coacta CCI m, os, ct , apud Tibullum uisco, apud Propertium En eo, Nereo, Prom(meo. Exempla autem genetivi nominum propriorum in ευσ exeuntium, ut Supra memoraVi, huc non pertiueni. Temporis post AuguStum auctores ex maiore parte abstinuere hac synigesi; reliqui ea non sunt usi nisi in nominibus si olyriis et vocabuliS αἰηCus, bctis Hi S, ctur S. Cf. de hac synigesi pg. 2id- 6 l. n. De elisione Od. r. m. 2 6- si .
ceptis, ut videtur, euelificis qNC CH NH - , sed obScuretur celeritate pronuntiandi, ut habeas etiam hic Syni mis vel Synctio hes formam quandam. De hac re digna cognitu quae scribunt Cicero oras. ad, Ibo; db, 152; auet. ad. Ηerenti. IV, 12, 18; Quintil. instit. orat. IX, d, 33. Elisio autem (nam hoc nomine iam usuri SumVS, quia optinet vulgo minus aspera est in thesi quam in arsi.Fctollitis autem et sumitis sit, si finalis sit br is, quam si
in m exeat. Nam in m exeuntes finales, etsi breves semperfuerunt, cum Sint sono magis spisso quam finales breves sinem, pronuntiandi tempore quasi mediae sunt inter breves et longas. Durior etiam est elisio lonycte. Ex finalibus brevibus Sct ius eliduntur e vel i, quae sunt sono fenuiSSimo, quam O O, quae Sonant plenius. Ex lorictis rarius propter
66쪽
CAPUT IV. causam eandem eliduntur et O M, quam C vel i. Omnium plurimum offensionis habet elisa diphthongus cte. Denique in encliticis qΗ6 CH NC revera Videtur eSSe omissa finalis sequente vocali pronuntiatumque ut puta stlqM' Omnes.
In stenet is libri primi versibus primis octoginta, ut
exemplo supra exposita firmentur, inveniuntur elisiones vocalium br ium XXI, in his que ne elisa quattuordecies. In moxeuntes elisae XII, lonμαρ VIII, in his semel ste diphthongus. Praeterea quando praecedit Comita stirct, rctro eliditur sinalis et rarissime quidem, si sit lorictu, ut parum placeat versus Vermi aen. X, lict :hos parere iubens Alfhe ab origine Pisae. Unde Hor illas carni. I, I 2 initio dixit:
quem Virum aut heroa lyra vel acri tibia sumis celebrare Clio quem deum non qtiem istim retit h(roct, ut poscebat ordo legitimus, ne eum elideretur. Cei. Cf. d. r. m. 228, is. Praeterea in Gresecis nominibus finales Oraecae, et non
mis poetis, ut a Verbilio et Propertio, aectro sunt elisae, ab aliis ut ab Oi icio numquam. Otiunium rac circuitus et fori S i 'bortim rettinet, omnium rarissime solent elidi monosyllubet lorictu sive lambim vel Ciretim, multo magis oricium Vel ctri strati(α. αntum nilist Berborum, ante quae vocalis Vel msinalis locata est, curior est elisio insequente syllaba haeret quam ZOnsem et insequente Syllaba recti tu vel circumissem quam ctr i. Atque adeo iαmbi, Sequente raetim Cel by i a 'bonis poetis numquam eliduntur. Cet. cf. d. r. m. 28d, s.
Porro fucilius elegantiusque elisio sit in thesi pedis quam in 'Si, ut iam dixi.Denique longe minus gratus est hiatus et ob id magis frequens elisio, Si initium secundi verbi incipit ab eadem vocali, qua sinitur prius, ut in illis: ebriosα αcina, multi illum, illia hubeant.
67쪽
Praeterea h. l. apte addemus frequentissime solere elidi partes orationis eas, quae quotidiano USU multum uSurpantur et quasi deferuntur, maxime in formulis quibusdam verborum ut illa octo, Crela CIO, P 6 Cla C.
Ad removendam hiatus iniucunditatem cuctylici Gycte iea sere usi sunt norma, ut corriperent finales longas in thesi,
servarent easdem in arsi, finaleS breveS α ε ο, nonnumquam
etiam ι atque adeo αι diphthongum, in thesi eliderent, omnes rarissime adhiberent cum hiatu, contra in arsi etiam aliquando collocarent breves cum hiatu. Interdum tamen usi sunt eadem synigesi atque Romani ut in illo miριον)ησ τ' αταλαντοσ γνυαλιμ ανδρε φοντli. Apud Hom(rtim haud pauca, quae videantur a legibus illis aliena, nunc adhibito digamma aeolico Suni perSanata. Quamquam poAferiores epici, decepti exemplis carminum IIomericorum corruptis aut male explicatis, interdum eas laeserunt. At Domuni crassioribus usi remediis omnino non ritimCrα-runt sinulem in hium soSimm. Quamquam eum, Ut Supra iam dicium, praefer illa 'C CH ne pronuntiando non Chinretiris fotam, Sec ota,mrant, quod quidem nobis, cum in maiore parte populorum recentium hiatus sit cura perexigua, difficile
licet reddere SODO. Apparet famen fre elisionem Cerbet, etiamsi multo artius copulentur quam Sine eliSione, non tamen syOrSMS COO HS i Cin unum. Nam si hoc fieret, non sonet elisio ct mitti sistimsost sinem or in is metrici, velut eius, qui fit per caeSuram, quod tamen saepe evenit, ut in illo: et nati nator in et qui nascentur ab illis.
multa gemens largoque humectat flumine voltum. se tamen et recti et hctnc minus ciebunt m GSH Clision(m, ut etiam ilium, quae fit in Smi erim inter iunctione e aut famam Sequere, aut sibi convenientia finge. omnigenumque deum mons,' et latrator Anubis, vel quae adhibetur in Werbis mutore Ci Sensus infinitis me, m6, udSum qui feci. in me convertile ferrum. per te ego decipior, per te deprenSus inermis.
68쪽
Antiquissimi foeme sectonici Domαnortim frequentissime usi sunt elisione (nam apud Plautum inveniuntur non ita raro Versus cum quinis Vel Senis elisionibus) et saepe etiam tali, quam ut duram nimis Vitarent dactylici. Nam sex his iam Ennius et Lucilitis quandam circa elisiones adhibuere
curam, sin Vendo ne nimiS alat crebrae eSSeni aut asperae;
eamque etiam intenderunt Li Cretius, Cicero, Cultillus. At Augusti tempore Verbilius, quamquam asperitates elisionum plerasque vitavis, multitudinem famen non perinde refugii. Ceterum, ut est versuum artifex subtilissimus, saepe utitur eligionibus, maxime longarum, ad res graves vel difficiles aut atroces describendas vetui: me, m6, adSum qui feci, in me convertite ferrum. siani terra defiaecte hastae.mo laetim horren sim, informe, ingens, cui lumen
Magis etiam hoc elisionibus et frequens et audax Horulius in mitiris (minus in v ttilis, quarum numeri magis sunt castigati . Contra OBMitis ut asperitates eligionum perhorruit, ita numerum Valde imminuit. Exemplo rem declarabo. Dimilitis in primo aeneidos, cuius sunt versus is6, elisit longam vocalem Oct ira qi institio, in m exeuntem non ira S lim, brevem censita S me ita lar. Contra Oi icitis in metamorphoSeon primo, cuius Sunt versus iis, habes elisiones longarum VIII, in m exeuntium XXIII, correptarum CXXIX. orollas in ossis et vocis multo rariores ac minia S a SperaS habet elisiones quam in sultiris i et tulis.
Poetae qui fuerunt sost si ustum, quos partim ad Verbilii,
partim ad Otricii exemplum conformaSSe VerSUS SUOS SUPra memoraVi, Utrum magis secuti sint, nulla re clarius quam elisionum et numero et rationibus demonstrant. Ex epicis autem omnes longe ei paucitate et elegantia elisimum vincit Claudianus. Quantum ad reliquos, notandum in metriSlogaoedicis maiorem aliquanto esse raritatem elisionum et cautionem, quam in dactylicis vel iambicis. Id ostenditur apor-
69쪽
tissimo Senecae canticis, ea si cum diverbiis, quae iambicis conscripta sunt frimetris, compararis. Praeterea in minoribus versibus magis abstinent poetae ab elidendo quam in maioribUS. Denique dignissimum memoria, poetarum, qui fuerunt Post Atibi strum, partem longe maiorem omnino fuisse multo parciorem cautioremque in elisionibus admittendis quam eos, qui priores. Unde quidam illorum aut rarissime aut numquam admittunt elisidnem.
. 35. Iam ut olisionis subtiliores qναρ sim addantur Oburi licte, non fossunt elici monosy lubet lonyct Otit in 'm' tinfici SHqΗΓnse bi Pi l . hct, nisi qticte stini in eo in bili ut ress ione lebilinici relion . Itaque possunt elidi velut mC, i , , mi pro mihi, tu, qui in Singulari, Si, ni, UC, UMm, tum, Hrim, rem, rictm, qtirem, trem, Srim, non. POSSunt elidi Velut ire, SPH, UO, SM, CUM, SPVm, cm, Ssem, Sim, quia habes similiter flexat elim nolim mctram Unim. Iumbim s quont τ rem Col breuei non solere olidi iam supra memoravi. Sed haud pauci poetae n( in 'imi iqiti em ea eliserunt, ut Lucretius, Tibullus, Diei itis indistichis praeter epistulam IIelenae her. IT, si , Seneca in canticis. Cretici in breuei elisi inveniuntur apud Ennium, Lucilium, Catullum praeter hexametros continuos, Horratium in Saturis, auctorem priapei 85 i , in irimetris Senecae, numquam alias Usque ad Iuvenalem. Cf. d. r. m. 285, 86. Sed etiam Uon tueorum in breuei elisio Bicio in e raro invenitur. Quid quod multi auctorum posteriorum, ut Claudianus, omnino abstinuerunt ab ea P Alii, ut Catullus in hexametris continuis, Tibullus praeter panegyricum Messallae IV, i , qui est alius auctoris, Oi icitis in cistichis, auctor Nucis, Lueanus, Martialis, in primo solum pede falem elisionem sibi permiserunt. Cf. d. r. m. 286-28s. Praeter iambica etiam lonctus sinules quo rarumqΗΓ DODCrunt in ursi clic re, quando haec constat syllaba vel
70쪽
CAPUT IV. circi mssem, ut sit in versu quodam spurio Ovidii: et sine mρ αnsi suos proiectum in limine postis. Itaque nonnulli, ut Tibullus et OBi ius in il fictis omnino a tali elisione abstinuerunt. Reliqui, ex quibus V bilii S Saepe, Ouei itis, Lucanus, Claudianus ea raro admodum Uiuntur, nictae me in Dium rerSi hexametri eam admiserunt. - Etiam parum est elegans elisio longarum, mαχ-H lambicorum, inarsi facia, si Sequens verbum in tertia vel quarta syllaba habeat accentum, ut: multi et Cenere', 'Pqtio in om se'. Denique optimi poetae ut iambica in brevi aut acuta et cretica in brevi elidere noluerunt, ita etiam syrrichium Bel uolytim in m , α, o exeuntia raro eliserunt sub condicione eadem, exceptiS Vocabulis syrrichi is, qu e sunt in relin bilici, h. e. coniunctionibus vel adverbiis, ut qui em enim im moilo. Itaque dactylica in m exeuntia numquam eliserunt Tibullus, auctores Priapeorum, Graiius, Seneca in canticis, Claudianus multique alii, OBMius bis Damor. III, 6, los; meiam. VI, 52dJ, Lucanus semel l I, 23 IJ, Iuvenalis bis i 6, abi; i , id
Ita dactylica in et castigatissimus quisque auctor non elisit, nisi aut in primo pede aut Sequente O. Quantum ad pyrrichiaca in m exeuntia, quod legitur apud Horulium in hexametris 'nec modum hulso ' et 'in diom et horam', apud OBicium in pentametri initio 'ipse fer mante suos', elisione facia in partibus orationis quae declinari possunt vel coniugari, huius licentiae vix inveneris exemplum simile in versibus dactylicis semporis posterioris et vel alibi
Simillima autem est cautio, ut iam dixi, in pyrrichia eis, quae in re vel O exeunt, elidendis. Cf. d. r. m. 2so-2s2.
PrαHferere refert sermuni, qνα in s te Bersus frat elisio Qua admissa cum haud dubie retardetur rhythmus et inferrumpatur, apparet mClitis 6αm, Coni mire initiis ordinis metrici, quae maiore fruuntur libertate, quam finibus. Erin m tamen est si inici metri Syllabu, in qua elisio vix umquam admittitur, ne statim in principio numerus furbetur et obscuretur.