장음표시 사용
171쪽
Mox vero ad quadragesimum annum appropinquans, dum adhuc et caloris satis esset et virium, non solum factum illud obscoenum, sed eius memoriam omnem sic abisci, quasi nunquam minam aspexissem quod intor primas felicitates meas memoro, Deo gratias ctgens, qui mo adhuc integrum et vigentem tam vili et mihi semper odioso servitio liberavit. Sed ad alia procedo. Sensi superbiam, in aliis, non in me, et cum parvus fuerim, semper minor iudicio meo sui. Ira mea mihi pe saepe nocuit, aliis nunquam Amicitiarum appetentissimus honestarum, et fidelissimus cultor sui. Intrepide glorior, quia scio me Verum loqui Indignantissimi aniami, sed offensarum obliviosissimi, beneficiorum e memoris. Principum ac regum amiliaritatibus et nobilium amicitiis usque ad invidiam fortunatus sui. Sed
hoc est supplicium senescentium, ut suorum saepi sim mortes fleant. Maximi regum mea aetatis am runt et coluerunt me; cur autem nescio ipsi viderint; et ita cum quibusdam sui, ut ipsi quodammodo mecum essent, et eminentiae eorum nullum taedium, commoda multa perceperim. Multos tamen eorum quos valde
amabam effugi tantus sui mihi insitus amor libert tis, ut cuius vel nomen ipsum libertati illi esse comtrarium videretur, omni studio declinarem. Ingenio fui aequo potius quam acuto, ad omne bonum et salubre studium apto, sed ad moralem praecipue philos phiam ei ad poeticam prono. Quam ipsam processu temporis neglexi, sacris itinris delectatus, in quibus sensi dulcedinem abditam, quam aliquando contemPS ram, poeticis litiuris nonnisi ad omnium reservatis. Incubui unice inin multa ad notitium vetustatis, quoniam
172쪽
mihi semper aetas ista displicuit, ut nisi me amor carorum in diversum traheret, qualibet aetate natus esse semper optaverim, et hanc oblivisci, nisus animo me aliis semper inserere. Historicis itaque delectatus sum, non minus tamen offensus eorum discordia secutus in dubio quo me vel verisimilitudo rerum, vel scribe tium traxit auctoritas. Eloquio, ut quidam dixerunt, claro ac potenti ut mihi visum est, fragili et obscuro neque vero in communi sermone cum amicis aut familiaribus eloquentis unquam cura me attigit mirorque eam curam Augustum Caesarem accepisse. Ubi autem res ipsa vel locus vel auditor aliter poscere ViSus est, paulo annisus sum, idque quam ossicaciter nescio eorum sit iudicium coram quibus dixi. Ego modo bene Vixissem, qualiter dixissem parvi sacerem. Ventosa gloria est, de
solo verborum plendore famam quaerere. empus m cum sic vel fortuna vel voluntas mea nunc Sque partita est. Primum illum vitae annum, neque integrum, Aretii egi, ubi in lucem natura me protulernt Sex Sequentes Ancisae paterno in rure supra Florentiam quatuordecim passuum millibus. Revocata ab exilio genitrice,
octavum Pisis, nonum ac deinceps in Gallia Transalpina ad imum Rhodani ripam Avinio urbi nomen, ubi R manus Pontifex turpi in exilio Christi tenet ecclesiam, o innuit diu licet ante paucos annos Urbanus V eam roduxisse videretur in Suam sedem Sed res, ut patet, in nihilum rediit, ipso, quod gravius sero, tunc etiam superstite, et quasi boni operis poenitente. Qui si, dicum plus vixisset, haud dubie sensisset quid mihi do eius abitu videretur. Iam calamus erat in manibus sed ipse confestim gloriosum principium ipsum cum
173쪽
vita dostituit infelix quum feliciter ante Petri aram
mori et in domo propria potuisset. Sive enim SucceS- Sores eius in sua Sede mansissent, et ipse boni operis auctor erat; sive abiissent, et tanto ipsius clarior virtus
quanto illorum culpa conspectior Sed haec longior atque incidens est querela. Ibi igitur ventosissimi amnis ad ripam pueritiam sub parentibus, ac deinde sub Vaniatatibus meis adolescentiam totam egi, non tamen sine magnis digressionibus. Namque hoc tempore Carpentoras civitas parva et illi ad orientem proxima, quadriennio integro me habuit, inque his duabus aliquantulum Grammaticae, Dialecticae ac Rhetoricae quantum petas potuit didici quantum scilicet in scholis disci Solet, quod quantulum sit, carissime lector, intelligis. Inde ad Montem Pessulanum legum ad studium pro sectus, quadriennium ibi alterum inde Bononiam, et ibi triennium expendi, et totum Iuris Civilis corpus audivi,
futuru magni prosectus adolescens, ut multi pin bantur, si coepto insisterem ego vero studium illud Omne destitui. Mox, ut me parentum cura destituit, non quia legum mihi non placeret auctoritas, quae absque dubio magna est, et Romanae antiquitatis plena, qua delector, sed quia earum usus nequitia hominum depravatur itaque piguit perdiscere, quo inhoneste uti nossem et honeste vix possem, et si vellem, puritaSinscitiae tribuenda esset. Itaque secundum et VigeSimum annum agens domum redii domum voco vinionens illud exilium, ubi ab insantiae meae fine u
ram. Habet enim consuetudo proximam vim naturae.
Ibi ergo iam nosci ego, et familiaritas mea a magnis
viri expeti coeperat cur autem, nescire nunc me fateor
174쪽
e mirari tunc equidem non mirabar, ut qui mihi, ΠΗ, aetatis, omni honore dignissimus viderer Ante alios expositus fui a Columnensium clara et generosa iamialia, quae tunc Romanam curiam frequentabat, dicam melius, illustrabat a quibus accitus et mihi, nescio an ei nunc, at tunc certo indebito, in honore habitus ab illustri et incomparabili viro Iacobo de Columna Lom-beriens tunc piscopo, cui nescio an parem viderim Seu visurus iam in Vasconiam ductus, sub collibus Pyrenaeis aestatem prope coelestem, multa et domini et comitum iucunditate transegi, ut semper tempus illud memorando suspirem. Inde rediens, sub ratre eius Iohanne de Columna Cardinali multos per annos non quasi sub domino, sed sub patre, imo ne id quidem, sed cum fratre amantissimo, imo mecum et propria mea in domo sui. Quo tempore iuvenilis me impulit appetitus ut et Gallias et Germaniam peragrarem: ilicet aliae causae fingerentur ut prosectionem meam meis maioribus approbarem, Vera tamen causa erat, multa
videndi ardor ac studium. In qua peregrinatione P risios primum vidi, et delectatus sum inquirere quid vorum quidve sabulosum de illa urbe narraretur iudere-rsus Romam adii cuius videnda desiderio ab imsantia ardebam ei huius familiae magnanimum genit rem Stephanum de Columna virum cuilibet antiquorum parem ita colui, atque ita sibi acceptus fui, ut inter me et quemlibet filiorum nil diceres interesse. Qui viri excellentis amor et tactus usque ad vitae
eius extremum uno erga me Semper tenore permanSit, et in me nunc etiam vivit, neque unquam desinet nisi ego ante desiero. Inde etiam reversuS, cum omnium,
175쪽
sod in primis illius taediosissimae urbis fastidium atque
odium naturaliter animo meo insitum ferre non sem, diverιiculum aliquod quasi portum quaerens,
perii Vallem perexiguam sed solitariam atque anumnam, quae Clausa dicitur, quindecim passuum millibus ab Avinione distantem, ubi sonitum rex omnium Sorga oritur. Captus loci dulcedine, libellos meos et meipsum illuc transtuli. Longa erit historia si pergam exequi quid ibi multos ac mulio egerim per annos. Haec est summa, quod quidquid sere opusculorum mihi excidit, ibi vel actum, vel coeptum, vel conceptum est, quae tam multa suerunt ut usque ad hanc aetatem me exerceant ac satigent. Fuit enim mihi ut corpus sic ingenium magis pollens dexteritate quam viribus. Itaque multa mihi sacilia cogitatu, quae executione dissicilia praetermisi. Hic mihi ipsa incorum acies suggessit ut Bucolicum Carmen, Silvestre 'us, aggrederer, et Vitae Solitariae libros duos ad Philippum semper magnum virum sed parvum tunc Episcopum Cavassicensem, nunc magnum Sabinensem Episcopum Cardinalem, qui mihi iam scius
omnium eierum superstes, non me episcopaliter, ut
Ambrosius Augustinum, sed fraterne dilexit ac diligit. Illis in montibus vaganti sexta quadam seria maioris hebdonindae cogitatio incidit, o valida, ut de Scipione
Africano illo primo, cuius nomen mirum unde a Prima mihi aetate carum fuit, poeticum aliquid heroico a mine scriberem. Quod tunc magno coeptum impetu, variis mox distractus curis intermisi, sed subiecti denomine, Asricae nomen libro dedi operi nesci qua vel sua vel mea fortuna dilecto muliis antequam cognito.
Illis in locis moram trahenti, dictu mirabile, uno die
176쪽
et ab urbe Roma Senatus, et de Parisiis Cancellarii Studii ad me litterae pervenerunt, certatim me illae' mam, illa Parisios ad .percipiendam lauream poeticam ovocantes. Quibus ego iuveniliter gloriabundus et modignum iudicans quo me dignum tanti viri iudicarent, nec meritum meum sed aliorum librans testimonia, parumper tamen haesitavi cui potius aurem darem. Super quo consilium Iohannis de Columna Cardinalis supranominati per litteras expetii. Erat enim adeo vicinus, ut cum sibi sero scripsissem, die altero ante horam tertiam responsum eius acciperem cuiu consilium secutus, Romanae urbis auctoritatem omnibus praeserendam statui, et de approbatione consilii eius mea duplex ad illum extat epistola. Ivi ergo, et quam-Vi ego more iuVenum, rerum mearum benignissimus iudex essem, erubui tamen de me ipso testimonium
S iuui, Vel eorum a quibus evocabar quod procul dubio non fecissent nisi me dignum oblato honore iudicas- Sent. Unde eapolim primum petere institui, et veni ad
illum Summum et regem et philosophum Robertum, non regno quam litteris clariorem, quem unicum regem et scientiae amicum et virtutis nostra aetas habuit, ut ipse domo quod sibi visum esset censeret. A quo qualiter visus et cui quam acceptus suerim et ipse nunc miror, et tu Si noveris, lector, puto mirabere. Audita autem adventus mei causa, mirum in modum exhilaratus est, et iuvenilem cogitans fiduciam, et forsitan cogitans honorem quem peterem Sua gloria non 3-care, quod ego eum solum iudicem idoneum e cunctis mortalibus elegissem. Quid mulia 'Post innumera Vel borum collationes variis de rebus, ostensamque ibi
177쪽
Africam illam meam, qua usque adeo delectatus est ut eam sibi inscribi magno pro munere posceret, quod
negare nec potui certe nec volui, Super eo tandem pro quo veneram certum mihi deputavit diem, et a meridie ad vesperam me tenuit et quoniam, crescente materia, breve tempus apparuit, duobus proximis diebus idem fecit. Sic triduo excussa ignorantia mea, die tertio me dignum laurea iudicavit. Eam mihi eapoli offerebat et ut assentirer precibus etiam multis urgebat Vicit amor Romae Venerandam tanti regis instantiam. Itaque inflexibile propositum meum cernens, litteras mihi et nuncios ad Senatum Romanum dedit, quibus de me iudicium suum magno lavore prosessus est quod quidem tunc iudicium regium et multorum et me in primis iudicio consonum fuit hodie et ipsius et meum et omnium idem sentientium iudicium non probo Plus in eum valuit amor et aetatis favor quam veri studium. Veni tamen, et quamlibet indignus, tanto tamen laetus fisusque iudicio, summo cum gaudio Romanorum, qui illi solemnitati interesse potuerunt, lauream poeticam adhuc scholasticus rudis adeptus sum. De quibus etiam et carmine et soluta oratione epistolae meae sunt. Haec mihi laurea scientiae nihil plurimum vero quaeSiVit invidiae. Sed haec quoque historia longior est quam poscat hic locus. Inde ergo digressus Parmam Veni, et cum illis de Corrigia viris in me liberalissimis atque optimis, sed inter se male concordibus, qui tunc urbem illam tali regimine gubernabant quale nec ante in memoria hominum habuerat civitas illa, nec aetate hac, ut auguror, habitura est, aliquantulum tempus peregi. Ei Suscepti memor honoris sollicitusque ne indigno Ol-
178쪽
latus videretur, cum die quodam in montana consce
dens, sorte trans Entiam amnem Rheginis in finibus Silvam quae Plana dicitur adiissem, subita loci specie
percussus, ad intermissam laicam stilum verti; et servore animi, qui SoIntus Videbatur, excitato, scripsi
aliquantulum die illo, post continuis diebus quotidie
aliquid, donec Parmam rediens et re stam ac ira quillam nacius domum, quae postea empta, nunc etiam mea est, tanto ardore Opus illud, non magno in tempore, ad exitum deduxi, ut ipse quoque nunc Stupeam. Inde reversus ad sontem Sorgiae et ad solitudinem tran alpinam redii cum iam quartum et trigesimum aetatis annum post terga relinquerem diuque et Parmae et Veronae Versatus, et ubique Deo gratias, carus habitus, multo amplius quam Valerem. Longum post tempus viri optimi, et cuius nescio an e numero dominorum quisquam similis sua aetate vir fuerit, immo vero scio
quod nullus, Iacobi de Carrharia Iunioris samo pra conio benevolentiam adeptus, nunciis quoque et litteris usque trans Alpes, quando ibi eram, et per Italiam ubi cumque sui multos per annos tantis precibus satigatus sum, et in Suam sollicitatus amicitiam, ut quamvis de felicibus nil sperarem, decreverim tandem ipsum adire et videre quid sibi haec magni et ignoti viri tanta veniet instantia. Itaque Ser quidem Patavium Veni, ubi ab illo clarissimae memoriae viro non humane tantum so sicut in coelum felices animae recipiuntur, acceptus Sum tanto cum gaudio, tamque inaestimabili charitate
ac pietate, ut quia aequare eam Verbis posse non Spero, silentio opprimenda Sit Inae multa sciens me clericalem vitam a pueritia innuisse, ut me non sibi Solum,
179쪽
sed etiam patriae arctius astringeret, me Canonicum Paduae fieri secit et ad summam si vita sibi longior fuisset, mihi erroris et itinerum omnium finis erat. Sed heu nihil inter mortales diuturnum, et si quid dulce se obtulerit, amaro mox fine concluditur Bie ni non integro eum mihi et patriae et mundo cum dimisisset, Deus abstulit, quo nec ego, nec Patria, nec mundus non me sallit amor digni eramus. Et licet filius sibi successerit prudentissimus et clarissimus vir, et qui per paterna vestigia me carum Semper atque honoratum habuit, ego tamen illo amisso cum quom gis mihi praesertim de aetate convenerat, redii rursus in Gallias, stare nescius, non tam desideri visa millies ViSendi, quam studio, more aegrorum loci mutatione taediis consulendi