장음표시 사용
111쪽
eti S INSTITUT. JUR. CAN. PARS III.
laum sacerdotio insunt , & inde vel uti totidem rivuli manarunt, ino clo tamen has lim Ctiones everceat tanquam Clericus . Cui functio illa propria est. Illinc quod functiones ordinum minorum etiam in publicis officiis soleant a Clericis ordine nece SSario non in Sumitis , aut etiam a laicis exerceri, non videtur hodie Presbytier suspensus ab ordine esse a Canone alienus, quod fiunctione S ordiniam minorum obeat , nam functiones illa S e Xer Cet, tanquam si ab ordine non penderent, nisi simus in Ecclesiis, ubi adhue laudabilis viget con suetudo , quae ad functiones illas tantum Clericos necessario ordine
Censura non tollitur nisi per absolutionem. S. I. Semel irrogata censura non tollitur , nisi per rela Xationem
Seu absolutionem , qua Contracta Vincula SolvantUri qUum enim Dei
censuras uridica & canonica Ecclesiae potestate Christiani a communione, Sive in tot Uln , Sive pro parte prohibeantur , non videntur, in si eadem potestate in externam Ecclesiae Communionem restitui posse. Et profecto quaesitus Innocenti US III. an exco mi nimi catus, qui postquam dedisset aperta poenitentiae signa , ante pacem POCCp tam inopinus decesserat, pro iam reconciliato cum Ecclesia sit habendus , respondit, extra Eccle Siae Commi ni Onom mortUUm esse, nee pro eo orandUm ESSE , nisi priuS post mortem reapSE reconcilietur (b . Qua in re fortior est vis censurarum ab Eccle Sia i erogatari u , quam vinculi, quo apud De Una excommunicat iis obstringitur: etenim si quis contritus & absolutionis Cupidus inopinus moriatur, Deo jam reconciliatus est ; at non simul censura Ecclesiae sublata de cxterior fidelium communio restituta. I Vlculum , quo siecrator lien- ita est a litis Deum, inquit Innocentius III. . in cupiae remissione fissolditur : illud autem , quo ligatus est uvae Ecclesiam, cum Cera-tentia remittitur, relaxatur. Forma absolutionis censurarum. II. Nox absolutio in vetoribus monumentis vix occUrrit ad significandam Censurariam re axationem, Sed quidquid et Us rei erat, Pisa , i Ciain et ' , Urum , communio dic batur. Est vero abSolutio a centui is r emi S Sio , Seu rela Xatio censurae secundum Ecclesiae toresinam concesSSa. Porma vero Ecclesiae si lante omnia postulat, ut ademp
CAP. XLIII. DE ABSOLUT. A CENS. aris
adempta communio non facile restituatUr, Sed ubi de vera emendatione eius , qui in pacem admitti desiderat , constat. In Osa Ecclesia , inquit Ambrosius (cti, ubi maxime misereri secet, tenerinuam maxime Eebet forma justifice , ne quiS ct communi ossis Cousor ito absteritus , brevi lacrima la atque aes temPus Parata, vel etiam uberioribus siet ibus communionem, quam Flui Imrs debet Fostulare temporibus a facilitate Sacer talis extorqueat. Vera M sincera emendatione cognita ex forma Synodi Araus canae excommunicatio relaxatur (bj. Episcopus ante foros Ecclesiae venit, D cum eo duodecim Presbyteri undique adstant. Tum excommunicatus humi prostratus veniam boStulat, Sc de futuris cautionem dat: inde Episcopus apprehensa manu eius dextera in Ecclesiam illum introducit, Scin communionem Christianam re Stituit , demum Cantantur Septem
psalmi poen i tenti ales , & aliae preces funduntur. Sic data absolutio
simplex , 8c absoluta est, spectatque ferme solas excommunicatio
nes judicis sententias latas, quae unice antiquitati cognitae erant. Duplex absolutio a censuris tu nosa disciPlina. . III. Stante veteri disciplina , qua unum erat Ecclesiae poenitentiale forum , internum nempe, relaXatio CensurarUm etiam Una
erat, & ejusdem interni fori pars habebatur, 3c ab eode in sive Episcopo, sive Presbytero, qui poenitentiis praeerat, concedi solebat (c . Id tamen verum est , e Rcommunicatis pacem datam fuisse seorsum , or diversa formula a peccatorum absolutione : nam ex COmln micati in pacem recipiebantur in ipsa poenitentiae datione, peccata vero remittebantur per abSolutionem Sacramentalem , quam
demum emensis poenitentiae spatiis peccatores accipiebant (dj. Sed temporis lapsu ubi duplex in Ecclesia forum invaluit , internum scilicet , & externum, & irrogatio censurarum ad externum 3c judiciale devoluta est , duae species absolutionis A censuris distinc de Sunt , Una in foro externo & Contentioso , quae praecedente judicis Sententia externam pacem restituit; altera in toro interno, quae Deo reconciliat. Utraque proprii fori limitibus coercetur , nec ulterius operatur: quin Saepe evenit, ut qui potest censuras in foro externo relaxare , in foro interno absolvere nequeat , e Contrario. Iino absolutio in foro interno etiam vi jubi loci data ad tollendos actus fori judicialis satis esse non censetur e . NeceSsaria vero est relaxatio in toro externo in iis praecipue casibus , quibΠs censura ab judice fer
tur & denuntiatur , alias interna relaxatio sui scit ).
112쪽
quis relaxat censuras ab iudice latas.. V . Iam a censuris ab Episcopo, seU alio ludice eccleti tetico per sententiam latis ille jure absolvit, qui eas irroo viti, ivel ejus in munere successor, aut ejus delegatus (bi, aut deni oves Superior ve luti metropolitanus , si querela de iniquitate censura: lipsum deleratur. Sed metropolitanus nemini, qui apud ipsum d e in iusta censura ab Episcopo lata Conqueratur, pote fit pacein impertiri, nisi legitime N plene ipsi constiterit de episcopalis sentem i eantquitate : Contra Si Certum appareat , excommUnicationem esse
JUS tam , veluta si propter manifestum crimen iure lata fuerit, perior iudex excommunica tum ad judicem, qui e communicavit , remit tere deo et, non vero pacem dare , ni Si periculum in mora esse videatur, vel ex communicator reqUisitus absolution m SatiS facere parato impendere per malitiam detrecter. Quod si dubitetur, an censurali Sta Sit, superior eam relaxare bene potest, quam vi S rectius sit . si pro Pri Um Antistitem remittat. IIaec omnia statuta sunt in Con cilio Lugdunensi sub innocentio IV., & regulis veteris disciplinae Ierme per omnia conveniunt (c: . Sane Sessundum Canones Nicaenos excommu metatus ab uno Episcopo ab omnibus Episcopis tanqu unex comm unicatus haberi debebui , tantumque in Synodo pro inciali Si de inlusta ex Communicatione Constitisset , in Ecclesiae Communio nem gestituebatur; contra Si ju Sta apparerCt e XCOmm Unicatio, EXCOm-m Umcatu, remanebat quousqUe vel in Commune, vel Epii copo placeret, humaniorem tarre sementiam 3c censuram relaxare (ae . duis relaxat censuras latae Serateutiae.. a quod vero Spectat ad censuras latae sententiae , quibus vi
IpSa canonis tranSgressores feriuntur, haec regula recepta est: Si SUIDIDUS Ioniis eae, aut Canonis conditor Cariam relaxationem sibi Expresse non reservaverit , absolvi ureu qUisque Potest, vel a Droprio Episcopo, vel a proprio Sacerdote, quae regula ab Innocen ii O HI. In Specie particulari proposita (el theologorum & Vanonis-
Irtim interpretatione ad omnes Cen Statas latae Sententiae e X tensa E St.
Q proprii Sacerdotis et Si Parochus proprius veniat: tamen
In hac CaUSa Sententia communiter recepta est , qUemcumque sacra dotem , qui mssionibus praeest, intelligi ; quippe qui in ex-
Cipiendi S co Messionabus vice Parochi fungitur. Quod si summusa on ille X , aut alius Canonis conditor absolutionem Sibi reservaritii re aut etiam allus Sacerdos ex ejus delegatione relaxat CENSU ram.
CAP. XLIII. DE ABSOLUT. A CENS. a s
Censetur vero a Uctlas delegatione ad relaxandas in foro interno consuras Papae aut Episcopis reservatas etiam qui ab iisdUm it, sol tandi a puccutis reservatis generalem potestatem habent in . Sunt tamen Casu S, in qUibus generali S CENSU rarum reSErvasto CC,Sat, ei rΣ - lavatio etiam Sine speciali delegatione ab inferioribus ministris con ceditur. Ita Episcopi in foro conicientiae rit et absolvunt subditos suos a casibus Occultis etiam Papae reservatis (b . t et et ' Episcopi
relaxant CCISUra S Papae reservatas , ubi censura innodati impares sunt ad Romanum iter, quales SUnt in Uli UTES, SeneS, Va Utudinarii (c' . Et generati m cessat omnis reservatio, & Presbyteri quique absolvunt, si mortis periculium urgetat (al : quamvis inde Euan Oseen te periculo sic absoluti Romano Pontifici vel ejus legato se sistere debeant , ejus mandata accepturi, alias in eandem censuram inci
Nelaxatio Ceusurarum ad caUtelam.
S. VI. Relaxatio a censuris cognita veteribus Patribus Una &absoluta erat , quae post em Endationem , aut finitam causam dabatur ; at in nova disciplina datur etiam absolutio ad cautelam ita dicta , quod ad majorem cautionem dari con Suevit. Ea locum habet , ubi de vi latae censurae dubitatur , daturque petenti adhuc dei tuus validitate pendente controversia , etsi qui ex communicavit vel ad ver Sartus instet , pacem dari non debere (j j : item praemittitura o olutioni sacramentali ab omnibus Sacerdotibus , qui foro interno prae Sunt , idque ne absolutio Sacramentalis ob censuram jure illati in D ignotam seu stranea sit: & porro inseritur omnibus bullis, rescriptis de privilegiis apostolicis, ut eo salutari remedio gratia aut privilegium concessum obtineri possit, nihil obstante excommuni calione , Si quam impetrans incaercre potuerit. Absolutio ista ad cautelam demum poli saeculum decimum inventa e St , postquam
frequenti ores esSe coeperunt censurae, pra Serti in e XCommunieatio, Mearum ellectus summo cum rigore exten Stas e St: durum Cnim videbitur longo tempore extra Ecclesiae commUnionem haerere: (Cau, Sae nimirum censurarum in foro per iuris ambages tractabantur & ira reccilla di Liplitia, ut pendente quaestione de vi CCI SUrarum absolutio ad cautelam daretur. Inde censuris latae Sontentiae ea sensi S multiplicatis , ut sirpe nesciant christiani, an cenSUriS obstricti Sinc, nece SSe fuit, relaxationem ad cautelam Sacramet fatali absolutioni orae
mitti , & omnibus gratiae rescriptis inseri (g .
113쪽
Relaxatio censurarum CV m re incidentia.
b. VII. Est & alia species absolutionis priori non abrum milis Mantiquis quoque ignota, quae vulgo dicitur, cum relicta mi et vel nae relucidentiam , qu e datur ad delinitiam tem mi S , aut ad certum actum, ut illo tempore elapso , aut aetu peracto, Si C abbolutus rur sus incidat in censuram. H ibet vero locum abSoliatio Cum rein cidentia si de censura certo constet, quo distat ab absolutione ad cautelam, quae datur ubi cen ura dubii est , aut de ea non constat. Solet haec absolutio concedi sub certo modo Seu obligatione, videlicet satisfaciendi parti te ae , vel evercendi Certum Pium opus, aut itineris Romani suscipiendi : qui in relus iuri a praefixum tempus impleri debet , alias eo elapso , & modo non impi CPO CEnsura vim suam resumit. Quod Si per ab olutum non Steterit . qUominu S modum impleret , nec eius nova culpa ad Sit, verisimili IS 2St, Commi natam re incidentiam nihil operari, quod similium obligatio iuun injunctio intelligenda videtur Stil, certa conditione, modo is, cui obligatio imponitur, Su Sceptete obligationi possit satisfaceres a). Relaxatio excommi nicatiouis post mortem. S. VIII. Nec tantum relaxantur excommunicationeS, dum adhuc ex communicati ipsi vivunt, verum etiam post mortem ; fieri enim potest, Ut e XCommi nicat US , qUi signa poenitentiae & emendationis dederat, ante pacem moriatur, aut qui S etiam post mortem excommunicetur. Pax post mortem in veteri disciplina restitui sol Ebat , Si mortuorum execratorum nomina in Sacris diptychis, ecquibus antea expuncta fuerant, iterum scriberentur; itemque si oblationes mortuorum nomine factae ab Ecclesia acciperentur (H: quo facto iterum mortuorum nomina in Sacris precibus recitabantur , re Ecclesia pro eorum dormitione deprecationem faciebat. Sed hi bentibus annis eo res devenit, ut pax mortui S certa VCrbor lam for
mula tribueretur , quod de Ecclesia latina ex Innocentio III. sci& antiquis Sacramentariis constat; de Graeca vero ex euchologii S, in quibus orationes habentur ad veniam mortui S Concedendam, Creditumque vulgo a nonnullis per istam ab*olutionem mortuoS ab aliquibus poenis liberari: quae persuasio vana omnino est; nec enim excommunicationes & absolutiones mortuorum animabus nocere aut prOCUSSe possunt, Sed eorum tantum memoriae, quod Dupinus Ob-
CAP. XLIII. DE ABSOLUT. A CENS.
Relaxatio excommunicatiouis ob amicitiam cum Regibus. Ius S. IX. Sed pr tereunda hic non est relaxatio ex Communi Cationis, quae Oecon mia quadam dabatur EXCommunicatis, qui in t rate in aputa Reges rece pii, aut regi se mensae participes facti erant. Certe tuo Carnoten Sis veluti in capitularibus Imperatoris cautumi e i e it, ut ii qui S c UlpatorUm, Seu I cclesia electorum, in gratiam leumen Sam Regis receptuS Sit, ei etiam ecclesiastica communio tribuatur (n : I hinc non semel apud alios Episcopos Se excusat quod in communionem aliquot receperat, qUi Regum favorcina meruissent Sed in eam sententiam millum hodie eritat capitularea i ve i O id habet Sy nodus Toletana XII. circa annum Christi DCLXXX sub Emgio Rege celebrata. Canon ibi tertius e St , A cul Itorum rec storie vel co intineto ud Ecclesiam. Verba eadem ferine sunt, qua: Ivo Carnotensis veluti ex capitularibus decerpta refert:Π quos regia Potestas aut in ratiam beniguitatis rec erit aut ' irim es in ussim Sum esse erit , hos etiam Sacerdotum , populorum eo veUtus susciPere tu eccloiastricam communionem debebit ut suo ffrluc alas Pietas reciseit , nec a Sacer tibus Dei extraneum ha-oeatur (c . Qualiquam Toletani Patres id tantum de illis excommunicatis videntur edixisse , qui Contra Regem, Eeu tem, Vel i trita rege a M. Mos iste obtinuit in Germania, Francia, Hispania & An ilia quod Joannes dei dentis probat (ci . Nimirum id obsequii Ecclesia ex-l u Ri ous , tat Suas relaxaret, Si illi in suam eratiam eg-COmmum eatos recepissent. Etiam apud gentes homicidii reus , qui
lum t Uin demum maxime habebatur, si a Rege quopiam hospitio Qxcia ius purgaretur (η. - .
De depositione , reliquis poenis ecclesiasticis. Desinisse ae ositiouis , OuS siue nomiNa.
dxii cci id ii , Nunc de poenis ecclesiasticis stricte sic cus agendUm , inter qua S principem sibi locum depositio vindicat, Gi Cis , quasi de Structio dicta. Definitur poena ecclesiastica, qt a Clerici propter Crimen in perpetuum ordinUm CXer- 2M , sacris functionibus & beneficiis in totum exuuntur. Et hinc
114쪽
aa INSTITUT. JUR. CAN. PARS III
Clerici liac poena affecti maereta pia est uir fora, omnino de ovi, et scola sevcT QTTi Z βαθ' , omniso aer Proserio si saeu defici, ab orsime cleri removeri, & a clero cessare in antiquis Canonibus dicuntur ( ij. Saepe etiam dicuntur degra, i, quasi de propcio gradu exturba ri (bj , nam in veteribus monumentis depositio de degradatio pro miscue accipiuntur : quod passim viri docti Observant (c . Occurri tetiam vox tae orae ratio ad depositionem significandam laei, quasi depositi Clerici ordinibus ipsis spoliarentur. Depositionis species. II. In veteri Ecclesia una erat depositio; at ex novae disciplinae regulis depositionis duae species sunt , Una Simplex Seu verbalis, quae ae ositio Stricto sensu dicitur; altera solemnis N actualis, quae degradationis nomine venit. SimpleX depositio per nudam judicis sententiam Clericum officio , nulla adhibita solemnitate , exturbat : solemnis vero & actualis verbis & re peragitur , est enim actus ipse seu Solemnis caeremonia , qua Episcopus Clericum sola sententia prius depositum reapse sacris indumentis & insignibus spoliat. Multa inter utramque intercedunt discrimina : prsecipua vero sunt, depositus adhuc retinet privilegia clericalia, degradatus vero ea omnino deperdit , deinceps veluti laicus reputatur le): depositus item ablegatur ad poenitentiam, degradatus vero traditur judici saeculari puniendus : depositus de nuo deponi nequit , at potest degradari. Qui degradationis effectus veteribus Patribus ignoti erant, etenim per ipsum depositionis actum Clerici privilegia clericalia una cuin ordinum exercitio amittebant, D statim ad lai cana communionem transibant: depositi Clerici magistratibus pia niendi ab Episcopis non tradebantur ; nec poterat evenire , ut de positus iterum degradaretur.
Ous degradatio distincta a d ositione. S. III. Inter depositionem & degradationem. distinctio coepit adhiberi , ubi Clerici a magistratum jurisdictione etiam in civilibus d Eliciis omnino exempti Smit, & Clerici canonicis poenis ita
officio contineri non poterint , respublica vero atrociores & Sanguinis poenari , quae in novis Europce regnis frequentes non erant, receperat. Nimirum in hoc rerum statu aliquando eventcbat, ut criminosi Clerici in delictis atrocibus , quod essent per Vicaces referent nequiores , magistratibus puniendi tradi deberent; nec enim ferendum erat , ut i lii canonicis poenis contemptis Ecclesiam nox in i
CAP. XLIV. DE DEPOSITIONE &c. et ae
minus, qΠam rempublicam purgare Pergerent. Itaque non suffciebatClericum per nudam sententiam deponi , nam nuda depositio Clericum nec privilegiis clericalibUS exuebat, nec foro Saeculari ad dicebat. II inc necesse fuit distingui inter simplicem & solem nemdepositionem , per quarum primam cadebat quidem Clericus officio dc piadu suo, at adhuc ad sortim ecclesiasti Cum pertinebat per alteram vero privabaturo etiam clericalibus privilestiis & foro saeculari addicebatur. Eiusmodi discrimen aut induxit aut iam in ductum probavit sub finem saeculi decimi secundi Clemens III si ve ut habetur in Gregoriana Decreralium compilatione, Caelesti nus il qui facinorosos Clericos tum demum dema dari & t gistratibus tradi praecepit , si depositi , & inde excommunicati re anathemate percusSi adhuc obstinato animo in criminibus haereant Ti l Limyi3 Clerica etiam in veteri disciplina, antequam in delictas Clus libus a magistratu punirentur, deponi deberent sbi tamen depositio ista non eo spectabat, ut illi in laici iudicis notestatem transirent ( integra tum erat in Clericos communium criminum reos magistra tuum juras dictio); sed Potius ad eos altaris mimiterio exturbandos.
dices ae ositionis Clericorum in veterri disciPlina.. i - , ET: regulis veteris disciplinae Episcopi in si nodo oro
una ali Presbyteri & reliqui inferiores Clerici a proprio Fniscopo deponebantur , quod Canonibus Antiochenis comprehensum est (i . Judicabat autem Episcopus Clericos suos , eosque denonebat non solus , sed in Ecclesiae presbiterio Seu senatu : nequentius clericorum gradus aliquid praecipuum habebat. Sed Asricani sati es m re tanti momenti Solum Episeopum in presbyterio se dentem vix sufficere putantes, in deponendis etiam Taconis &Presbyteris plurium Episcoporum praesemiam adhiberi voluerunt Ergo statuerunt, ut Diaconus a tribus vicanis Episcopis cum propido Epis Copo arguatur, Presbyter a Sex; Episcopus vero a duo decim Episcopis damnetur Tum vero haec disciplina obtinuisse videtur , Si contingeret extra Solemne habendae Synodi tempus Episcopum deferri , & negotium moram non pateretur ; nam alias
etiam secundum Africanos Canones Episcopi in ordinariis Synodis deponebantur: quo spectant verba Canonis Concilii Carthaginen- is II. , qui Epi Scopos in Concilio duodecim Episcoporum judicandos edicit , si fuerit nimia necessitas , & plures convocari non
115쪽
a 16 INSTITUT. JUR. CAN. PARS III.
possent (a . Quod si Augustinus Xantippum quendam Presbyterum qui in dominicae nativitatis vigilia jejunium violaverat , apud
famosam mulierem sine a colutho pransus &CQenatus dormierat, si
ne ullius Episcopi consilio deposuerit (b , tribuensium id nimio
Augustini Zelo, quem mirari, quam imitari PraeSrat , ut bene Tho massinus observat (c . Disciplina ab Africanis Patribus statuta etiam in aliis Occidentis Ecclesiis recepta est. Iudices ae ositionis tu noda discolina. V. Verum labentibus annis depositiones, sive Episcoporum, sive Presbyterorum cli Diaconorum per alios ferine judices ab iis, qui in antiquis Canonibus designantur, fieri coeperunt. Et quidem depositiones Episcoporum una cum reliquis causis majoribus ad sum anum Pontificem devolutae sunt : quae disciplina occasione falsarum Decretalium exorta sensim in ordinarium jus convaluit, quod alias fusius dictum est U . Quod vero spectat ad meram depositionem Clericorum , qui majoribus ordinibus aucti sunt, statut Una a pris eis Canonibus Episcoporum numerum Bonifacias VIII. etiam probavit; tantumque permisit , ut Clerici in minoribus ordinibus cons tituti possent sola proprii Episcopi sententia exauctorari re . Interim in Germania & aliis provinciis , ubi rari erant episcopatus, non facile depositiones Clericorum fieri poterant . & ita eor Um Cnormia delicta debitis poenis non vindicabantur : qua de re & apud Adrianum VI. & in Concilio Tridentino Germani Conquo Sti Siaat. Hinc Tridentini Patres statuerunt , ut deinceps liceret EpiScopo, per se vel suum vicarium generalem depositionis sententiam in Clei icos majores ferre etiam sine legitimo Episcoporum numEro, modo tamen eorum loco adhibeantur totidem Abbates, qui usum mitrae & baculi habeant , si in civitate aut dioecesi inveniri & commode inter esse possint ; alioquin aliae personae in dignitate eccle-
Siastica constitutae, qVae aetate graves, & iuris Scientia Commendentur . Quod vero Patres iuris scientiam requirant in iis, qui Episcopo deponenti assidere debent, recte insertur, eos non adhiberi in merum consilium , sed tanquam judices assessores , qui verum suffragium ferant
Rutis ae ositionis. c. V I. Depositio autem in veteri disciplina non Sine solemni bus pera ebatur , quod pluribus Marte ne illusti at (.et . , ine de iis,
qui Scripturas sacras tradiderant, vel vasa dominica, vel fratrum SUOrtam nomina , placuit SV nodo Aleiaten St, Ut iro et Oeri is uti aes ab ordine cleri amoverentur (bi. Constat quoque Episcopos, dum in Conciliis deponebantur, per Patriam Clamores probriS Onerari Consuevisse, impios & sceleratos, tacitis tamen iniquitatis causis, fuisse pronunciatos, qUod Socrates te Statur (c . Generatim vero depositi omnes ornatu es vestibus gradui Suo propriis exui Solebant: quo estu Theodosius Imperator Irenaeiam Episcopum Nestorio addictum exauctorari jussit (ά3. Refert quoque Liberatus, Paulum Alexandriae Episcopum per ablationem pallii fuisse. depositum te). Eo etiam spectant Patres Concilii Toletani IV., qui edicunt , Episcopos , Presbyteros & Diaconos in ju Ste dejectos non posse in pris
tinum restitui , nisi rursus coram altari gradus amissos se propria ornamenta recipiant: quod argumento est , prius in depositione iis dem ornamentis exutos fuisse j . Item Photius intrusus Patriarchadempto baculo : M Benedictus falsus Pontifex scisso pallio & tiacto baculo pontificio depositus est. Et ut multa alia in hanc sententiam mittam , Abbates fracto Sigillo deponi solebant , cujus disciplinae multa exempla Altes erra congessit la). Ritus degradationiS.s VII. In nova disciplina simplex depositio per solam sententiam peragitur , Solemnitas vero in degia dationem tran, fusa e St. quae solemnitas a Boni facio VIII. de Scribitur (li . Nimirum Cleri cus de radandos sacris vestibus indutus, ac in manu habens sibi uin, vel aliud sui ordinis instrumentum, pet inde ac Si in officio solemniter ministrare deberet, adducitur ad Episcopum, cui adhaetent alii Episcopi seu Abbates , alii ve qui in sententia depositionis in ter fuerunt. Episcopus Singula ornamenta ipsi Sigillatim eripit , in cipiens ab eo, quod in ordinatione postremum Iuli, & desinens in eo, quod primo datum est: tum jubet, captat omne abi adi, ad
116쪽
et 18 INSTITUT. IUR. CAN. PARS III.
delendam Coronam clericalem; ne ullum Supersit clericatus vehigium. Dum vero singula ornamenta Episcopus detrahit , ad rere rem verba iis contraria, quae in ordinatione adhibita sunt nunciat; addit vero in detractione vestis clericalis veluti sento tram , qua degradatum omni ordine , beneficio & priviles o eloeta cali exuit , & ad laicos veluti reducit. Solemnis autem vestium sacrarum detractio exemplo rei mili facis in Ecclesia usurpari coapit : dum enim exauctora bansur milites, insignia militaria ii; de
trahebantur (M , Sicque castris & consortio militum eiecti milita ei bus privilegiis cadebant Depositio ob aeelictum irroganda.S VIII. Depositio aetatem, utpote poena gravis , nonnisi ob delictum debet irrogari, quo Clericus indignus sacro ministerio fi it Delicti nomine in hac causa vetus Ecclesia intelligebat non solum gravia crimina, tam ecclesia Stica quam Civilia , veluti apos tasia, hoesis , schisma, si inonia, periurium , Sacrilegium, homi Cidi Um, adulterium, & hujus generis alia; verum etiam delicta Ipsa minora, quae clericum nota quadam infamiae assiciebunt, aut alias contra Canones & clericale ossicium admittebantur. Et sane depositio manebat Clericos, qui aleis re ebrietatibus vacarent si admoniti bonam vitam non indui Ssent (b . Item praesto erat depositio , si Clerici contra officium ordinis sui peccarent, aut in eo admini Strando negligentes essent. Episcoseus, inquit Unu S ex Canonidus A posto licis (ci, aut Presbi ter clerum vel Avulum tet Eligens bHOU Eocens eos Pietatem, segregetur ( hoc est ad tempus ostiic o sacro Inter cilcar Ur , Si autem in Socor ita PerSederriderit, ae onatur. Et Iustinianus Imperator extra clerum constitui iussit Clericos, otii inde uti non fuerint riuubare in liturgiis Perseverantes sal. Et Concis inna Mogunt naum anno IICCCXIII. Clericos exhibet Rropter suam DE semIam caustu a re ractos te). Quod si quando oecurrant ictata ob gravia crimina a gradu an perpetuum non delecti , sedalus rationibus east Igail , puta regi adatione , abstentione te mi oraria , aut flagellis, id arguit, Ecclesiam censuras suas pro Varia tem
ti magistratibus poniendi traduntur, ea quo primum tempore Der summos i 'ontifice S admisSa eSt, propter magna criminatum demum ie- rogabatur, si omnibus remediis de poenis canonicis praemissis Clerici contumaces D rebelles persisterent (a . Interim Conciliorum Canonibus Pontificum constitutionibu S Sen Sina quaedam Crimina expreSsa Sunt, Uae etiam Sine reor Um ContUmacia degradatione vindi cari placuit. Talia crimina ex Benedicti X l . recensione sunt ha resis, & apostasia 1 fide , saltem si quis in illam relapsus, aut in ea pertinax sit , falsificatio litterarum apoStolica ruin , assasSini iam , nefandUm crimen non Semel admissum , sollicitatio ad tur pia in sacramentali confessione , celebratio Missae, aut exceptio sacramenta lis confessionis ab eo temere Proesumpta, qui sacerdotali ordine inhiatus non est , falSae monetae Sive aureae , Si VC argentes: fab cicatio & erogatio, seu verae detonsio in i talia: provinciis
trat ibus traduntur ; sed ob alia crimina, etSi gravis Sima, tenent doctores, ad traditionem non e S Se veniendum, nisi antea gradatim aliae poena: canonicae irrogentur , & nihilosecius rei adhuc in malitiis haereant. Sapit doctrina lita posteriorem disciplinam . quae exemptionem Clericorum a foro civili veluti iure ecclesiastico, non ullo Vrincipum beneficio competentem metitur. Statici es o siti olan aj laicam communionem redacti. S. X. Jam vero Clerici perpetuo depositi ex regulis veteris disciplinae deinceps tantum laicam Communio rem accipiebant: quod Si-ricius summus Pontifex, Synodus Agathensis re Aurelianensis III. aliique Canones decernunt (c . Sed quae fuerit laica communio, non una e Si omnium Sententia. Bellar minus laicam communionem fuisse docet Communionem Sub una tantum panis specie lae . Contra Lin-danus & Vossius ad laicam communionem ClericoS redacto S Sentiunt , quod depositi sacram Eucharistiam non intra sanctuarium, Sed ektra cancellos inter laicos perciperent. Rectius Alba spinaeus,
117쪽
Petrus de Marca , Rigaltius , Cardi natis Bona aliique tenent talClericos depositos ad laicam communionem fuisse redactos, quo ideinceps tan quam veri laici cum Ecclesia communicarent , nulli uujuris aut functionis clericalis participes. Etenim laica communio ni hil aliud erat, quam ipsa fidelium Lucorum eum Ecclesia conso ciatio , cujus ratione illi de omnibus Ecclesiae communibus bonis participes erant, ad millum Sacrarum ministeri Una obibant, nec set vitii jure de rebus ecclesiasticis vivebam : quo Sen Su laica com munio opponebatur communioni ecclesia Sticae Striete sic dictae, quae functiones ordinum & jura clericalia complectebatur. Itaque Cloarici depositi Sc ad laicam communionem redacti, deinceps iuro lai eorum in Ecclesia censebantur, utpote qui omni gradu & officio dejecti omnibus clericalibus privilegiis cadebant. Hinc depositi Clerici clericalem vestem Cum latet a Commutabant, ton SUram clerica
lem deponebant, & eorum nomina ab albo Clericorum expunge bantur (b . Sed ubi depositio a degradatione distincta est, non sola depositio, sed potius degradatio ad statum Ericorum redegit, nam depositi Clerici novis moribus adhuc inter Clericos cen
XJ. Depositio autem ex veteris disciplinae regulis perpetua erat; semel enim depositus in perpetuum gradu suo excidebat, nee spes ferine supererat Ulla, qua in pristinum honorem restitueretur. Et profecto Synodas Antiochena edicit, damnatum Presbuterum aut Diaconum , Nec ultra remedium cousequi (cj : quod idem pluribus aliis Canonibus cavetur (ae . Praesertim vero nulla erat spes restitutionis, si Clerici depositi ex veterum legum Sententia curiae addicti fuissent : nam quemadmodum vetus Ecclesiae disciplina curiales ad ordines promoveri prohibebat (e) , ita si quis Clericorum semel gradu suo ejectus & curiae addictus esset, fieri non poterat , ut ad statum clericalem reverteretur. verum Augustinus depositionem tum perpetuam videtur habuisse , si depositi condignam poenitentiam non agerent. Dcue valet Sa erdos , sunt Augustini verba (s , restitui ad hoUorem suum Rost peractam paenitentiam e licet in hoc disersi ficiersa Sentia ut , dicentes non posse restitui ad honorem sed sic dictum est propter simulatas paenitentias quorundam ob servier iij
CAP. XLIV. DE DEPOSITIONE AC . . . 23
sectatas honorum dignitates. Quidquid vero hujus rei sit, in nova disciplina depositis post poenitentiam tantum indulgentia Sedis Apostolicae , accedente proprii Episcopi consensu , restitutionem sperare licet. Clerici depositi olim curiae ab icti. XII. Perpetuae ab officio dejectioni in veteri disciplina sub inde accedebat poena civilis, qua depositi Clerici chriae addice bantur , ut constat ex Honorii di Justiniani imperatorum legibus, quibus edicitur , ut Clericus propter improbitatem judicio Episcopi
exauctoratus , aut alias spontaneus clericatus deSertor , prout natales aut facultates ejus sint, curiae addicatur (.r . Curia in vetustis monumentis non est magistratus , qui juri dicundo aut publicis quaestionibus praeerat , sed potius collegium civitatum in se,-ri orum , eique addicti erant curiales Seu decuriones , qui honori bus quidem curiae fruebantur , at una cum Substantia & posteritate sua eius muneribus & expensis erant obnoxii. Itaque depositi Cle
rici dicebantur curiae tradi seu addici , quod ab altaris obsequiis ejecti , & ad laicos redacti , ad civitatis curiam transibant ty). Addictio ista poenae loco videtur fuisse ;& hinc depositi curiae adscripti necessitatibus publicis obligabantur, & saepe in humili os
ficio & conditione curiae serviebant, honoribus curialium fortas se expertes ). IIoc sensu accipitur traditio curiae etiam aetate posteriore , ut videre est in falsis deere talibus , in quibus sub nomine Fabiani Papae Isidorus Mercator de Clerico deposito scribit, Cririae tradatur, cui diebus vitie sine deserviat (a . Quae quum ita sint, in veteri disciplina traditio curiae non eo speetabat , ut Clericia magistratibus punirentur, sed potius Ut illi curiae perpetuo servi rent. Tiam nece S Se non erat, ut Clerici criminosi ab Episcopis tradi deberent magistratibus puniendi ; nam Clerici in civilibus criminibus per omnia magi Stratibus Subjecti erant, & praeterea per depositio nem omnibus clericalibus privilegiis exuti ad laicorum conditio
Degradati traduntur magistratui funiendi. S. XIII. Verum lapsu temporis ubi Clerici a pote State magistratuum per omnia exempti Sunt, & reSpublica Severiores Sanguinis pcGnas in assiduum usum recepit, invaluit, ut Clerici ab officio de jecti & solemniter degradati magistratui puniendi traderentur. Cuius ui
118쪽
usui inducendo multum Contulit mala interpretatio tradition e IIae, quae perinde accepta CSP, quasi ex Canonum sententia Cldepositi re omnibus clericalibus privilegiis exuti m igistratui pliniendi tradi deberent (, . Hoc sensu formula tradi era L e saeculo und etiamo , ubi civitatum collegia nulla erant, accipiebatur, quod eg Ivone Carnotensi constat (b . Traduntur vero Clerici nia is tr itibus certo quodam ordine : nam primum deponantur; dein te i in nri
litia perseverent, ex Commanicanturi postea Crescente Contumacia anathemate feriuntur, hoc est novis adhibitis e Xeer. ionibus egeommunicantur, & demum ubi in profundum malorum venerint, degradantur ,& magistratibus puniendi traduntur, ut Clemens III., se a Celestinus III. rescripsit sc). Quae quidem tradendi forma deinceps ad ea crimina restricta est, quibus per Canones degradationis p(ena non irrogatur. Quod vero Ecclesia abhorret a sanguine , Episcopus degradatum magis iratui traditurus', statim pro eo intercedit
ut citra sanguini S ella Sionem Sententia moderet Ur et qua intercessione Episcopum non fieri a Canone alienum receptum eSt ij, e si interim integrum Sit magistratui ad mortem Usque Saevire. Qeterum moribus hodiernis depositiones vix usurpant tar, multo minus degradationes : etenim trunc temPoris , inquit Pontifex Benedictus XIV (e , Sacerdotes aliique clerici, tam in horum , quam mino-
pularibus regiisve insinuationibus aliud expostulent. Sed damnatio Clericorum ad triremes pontificias in provinciis temporali Ecclesiae dominio non subjectis tum locum habet, Si Principes patiantur. Character Uegradatis aliquando in re Ssus. XIV. Jam ex regulis Decretalium Clericis degradatis, seu depositis aliquando nota quaedam seu character imprimebatur, quo ab aliis possent internosci. Et quidem de Clericis , qui sigillum Regis Francorum falsita caverant, Urbanus III. rescripsit, Ut de gradati in signum criminis charactere aliquo impresso notentur , BC in exilium extra provinciam pellantiar Solemnis apud Romanos
mos fuit, reorum D servorum delinquentium frontem, seu faciem Charactere inuri, quo Crimen admisSum designaretur : in primis vero calumniatorum fronti ex lege Remmia H littera inuri debebat, qua
qua denotabatur inustum esse calumniatorem, quod veteres halumniam scriberent, qua de re eruditus Brenc marrus plura congessit f. t . Hinc servi talibus signis inusti Latinis litterati dicebantur. lnde Constantinus M. non licere statuit , faciem hominis stigmate aul nota aliqua maculari , quod facies hominis ad similitudinem c estis pulchritudinis figurata sit (bu Ita mirari subit , Pontifices eo severitatis devenisse , ut Clericos graviorum criminum reo S Stigmate Dolarent , Praesertim quando haec poena prorsus civilis sit de infamiam irroget. Ad hanc maculam eluendam interpretes ferme omnes observant, Clericis non adeo profunde characteres impressos, ut sangUinem elicerent, Sc potius cutis Superficiem fuisse deformatam , nec praeci se in fronte , aut iacie , Sed in aure, manu , a Ut
alia corporis parte impressos fuisse (c . Emolliunt quidem ista cha-
iacteris implessi poenam , sed Semper verum est , non SaPere P riam ecclesiasticam. Poma canonica erat etiam regradatio. S. XV. Inter poenas ecclesiasticas proximum a depositione Io-Curn tenet regradatio, quae est depositione minor. Militare voca-hulum Latinis erat regradatio (d) , quo denotabatur militis in infe riorem militiam rejectio (e . Ita re gradari dicebantur Clerici, qui
de S Vota inferiorem ordinem, aut ordine suo retento ad ulti niuinsui oi dinis locum deiiciebantur. J Ioc modo Nicaesia Synodus ani- in advertit in Episcopos Novatianos ad Ecclesiam reversoS; Statuit enim , ut Presbyteri officio in Ecclesia catholica fungerentur, ni
sit tot te Episcopo alicui catholico placeret , nomen & honorem Chor episcopi in dioecesi sua eis impertire sF . Et Synodus Neo caesariensis Diaconum , qui in peccatum aliquod impudicitise inci- dei it, in ordinem Hypodiaconorum descendere iubet ( gi. item SV-
nodus Trullana Diacon Um in ecclesiastico conventu Sedere auium Sui oi dinis ultimum voluit sit . Similiter Hibernense Concilium statuit , ut Presbyter fornicator pSalmos in choro ultimias Caneret iij. Veterum Clericorum regradatio, saltem Episcoporum, Concilio Clialcedonen Si placuisse non videtur ; nam in uno illius Concilii
Breneman. de Legis Remmiae. L. IT. C. de Poeni S. Cons. Iton p. sing. iii et t. cap. 3 L. 2. C. Th. de CurSu Publ. L. 3 de Re militari. Conss. NeoEaeSar. Can. VIII Conss. Nicaeu. CAN. X. Cone. Trull. Can. VII. AP. Grat. Cari. V. D.
119쪽
Iuniores clerici olou Terberibus caesi. . XVI. Item inter poenas in veteri disciplina ab Episcopis in sigi solitas erant verbera , quibus juniores Clerici ob levia deliciata astici solebant, ut in Conciliis Agathensi , Epponensi & Matis conensi videre est (M. Quin Ju Stinianus edixit . ut Clerici minore, qui falsum testimonium sive in pecuniaria si V e criminali causa di Nerint , ab oficio deiecti verberibus subdantur (b . Verum ejusmodi coercitio satis moderata videtur fuisse, & potius ad emendationem , quam ad vindictam spectas Se . dui mosis coercitionis , per virgarum nempe verbera, inquit Augustinus magistris re et tum liberalium se, ab ipsis parentibus , s e etiam in jufficiis solestab Discopis a Giberi. Et sane flagellationis & verberum hic modus
videtur fuisse , ut non ultra triginta novem ictus excurreret : de Clericis etiam junioribus , qui asi os Clerico S apud magistratum accusaverant , SynodUS Matisconensis S ratuit, ut uUo mmus is qua-
aginta ictus accolant (, . Qui modus verberandi ad regulam instituebatur in lege Mosaica praescriptam , ne amplius quadraginta ictus infligerentur , quamvis Si crimen atro X e Siet, post aliquot dies verbera repeti possent, quod auctor historis flagellantium obser vat (e . Etiam apud monachos obtinuit verberum coercitio ; conStat enim , monasteria omnia habuisse flagella ad castigandos monachos juvenes , & qui protervius aliquid fecissent. De communione Peregriuata S. XVII. Alia poena canonica , quae Clericas in veteri disciplina irrogabatur , erat communio peregrina, cujus poenae Synodi Regensis, Agathensis & Ilerdensis mentionem faciunt is . Quid vero fuerit Communio ista peregrina Clericis in criminis poenam indicta varie explicat Ur , omniumque sententias Binglianaus refert & expendit (g . Illa videtur probabilior sententia , Clericos in Sua Ecclesia ad communionem peregrinam redactos vixisse quidem de bonis. Ecclesiae, at in erim omnibus officiis clericalibus D precum commUnione Oxclusos sui S se. Sane Communio peregrina a peregrinis , seu christiam ni S , qui extra suam Ecclesiam versabantur , nomen a CCepit. Peregrini autem litteris formatis, quibus de eorum fide & moribus cons-
CAP. XLIV. DE DEPOSITIONE &e- a 3 i
taret, destituti , in precibus & Encharistia in alienis Ecclesiis communi are vetaba tur, teste Syne Sio sa) ; at interim ab Ecclesia alimenta , si pauperes eSSent, accipiebant. Ubi necessaria eis sperererinis sus edit et Ueris , Id communionem risu Iesmittitote , Ut unus ex sic dictis apostolicis Canonibus edicit (b . Itaque peregrina communio Clericis irrogata genus poenae tuit, qua Clerici in Sua Ecclesia ad conditionem peregrinorum reducebantur & idcirco vivebant qΠidem ex propriae Ecclesiae reditibus , at i uteri in usu Suorum ordinum & ipsa rum ommnione precum: re Eucharistiae prohibebantur. interi in Clerici ad peregrinam communionem redacti facile per POrnitentiam (quae privata, non publiea videtur lui S se pristinum gradum recuperabant : in quo a laica communione distabat communio
Clerici criminosi saepe in monasteriis inclusi. C. XVIII. Detrusio Clericorum in monasterium ad agendam poenitentiam frequens fuit in veteri disciplina , ibi enim caeterorum
hominum oculis subducti faciliuS poenitentiae Egercitationes Subibant,& peccatorum occasiones evitabant. Includebantur vero Clerici delinquentes in monasterium , tamisi ad tempus officio suo abstent essent sae , quam si perpetuo depositi in lai eam communionem redi issent (e . Quando ad tempus abstentio irrogabatur , monasteri Umcommoda erat statio , qua Clerici privatis poenitentiis se idoneos ali sacrum ministerium iterum obeundum redde: Unt. Praesertim vero perpetua detrusio in monasterium obtinere debuit, postquam Ct erici ab imperio magistratuum etiam in criminibus clxilibus exempti Stant et nee enim aequum erat , ut ob publica crimina ab officio depositi deinceps in civitate cum reliquis civibus versarentur. ln-
terrogatus Innocentius III. qui Clerici in latrociniis & aliis magnis sceleribus deprehensi puniri deberent , respondit, quod a suis ordinibus degra ali , Eefrudi aeebeant m arctis monasteriis , ad poenitentiam peragendam . Sed hoc poenae genus in usu esse de si it tum propter repugnantiam Monachorum , qui exemptionibus aucti non parebant Episcopis Clericos in monasteria relegantibu S;
tum etiam quia non erat satis tuta in monasteriis detentorum custodia& periculum etiam erat, ne malis Clericorum moribus Monachi ip
120쪽
Carcer Clericis tu faenileutiam inductus. 2 Cy XIX. Nec tantum vetus Ecclesia Clerico S in monastom, velum etiam eo S, Sive ad tempus, sive in per et in
miti in ServIQbant diacon ca& Sucrorum vasorum aeraria , & qti qUC etiam cathecumenta s. ii , seu loca in altum in aula Eccles selaborata ossa Patres Concilii Toletani XI. memorant et lia D Clello deposita perpetuo includebantur (ὰ Et in imis Cn. In Cor Um m OH as tardi S erant loca secretiora , quo pervicaces
' letata delinquentes in poenitentiam coerceri Possem sextquid in liare civili c.trcer non in poenam , sed ad eorum custodii institutus ; at iure decretalium etiam in poenam decernitur , quod
minum Convicit, Spectatis delictorum & personarum adjunctis. P privum , live ad tempus ad agendam poenitentiam in carce-
etd ce ud taxum seu Qua recepta disciplina Clerici delinquem es coercendi non sunt publicis & civilibus carceribus , qui loeti si ' ββ p;βCOpi ex assensu saltem tacito ciuilis
Potia Stati, habere Corpemnat proprios carceres , ad quos Clerico uci intuentei in poenitentiam ablegarent. 'De multas , quae in foro ecclesiastico irro Utur. S. XX. Inter poen s QCclesiasticas censetur etiam multae dictio
medium imponerent, ut ita peccata redimerent Secundum Scriptum
CAP. XLIV. DE DEPOSITIONE L c. at
rarum doctrinam (.i . Ubi Porum C teri Um ab intcrno Soparatum e t. judices ecclesiastici consuetudine quadam fori , exemplo fortasse judicum Saecia laritim , multas decernere coepertini OCCas ione ab eleemosynis , quae in foro interno imponebantur, arrepta. Probavit hunc usum Synodus Tridemina edito Canone , quo permittit iudici ecclesiastico, ut in causis civilibus ad forum Ecclesiae pertinentibus multas etiam contra laicos irrogare possit (b . Interim etiarn in foro e terno inultae pristinum eleemos unarum ingenium retinia crunt: Schinc sicuti Sacerdotes , qui preesunt confessionibu S, Sollicite cave re de boni , ne ex eleemosynis in poenitentiam injunctis militati su econsulant, ita Cautum ne judices ecclesiastici multas in totum, vilpro parte in usum suum convertant (c . Sane Si nodus Tridentina statuit, ut poenae pecuniariae ab judicibus ecclesiasticis inflicta: in elee mosynas , aut alium pium opus impendantur (d . Verum non facito poenae pecuniariae irrogandae, ubi crimen aliam poenam Canonicam requirit: quo spectare videtur Alexander III., qui Archidiaconis Conventrensis episcopatus Severe vetuit, ne in emendationem Criminum Clericis & l a i cis poenas pecuniarias irrogent (ri. Et Scite observat Fagnanus (fi, Antistites , qui facile poenas pecuniaria S e Tigunt, vehemEntem exhibere avaritiae praesumptionem. Infigunt vero iudices ecclesiastici moribus hodiernis multas tantum in clericos, non in laico S. Et certe nec alibi , nec apud noS recepti Sunt Canones Tridentini, quibus conceditur Episcopis multas in laicos irrogare (gj. Ecclesia Iure fel udi in exilium caret S. XXI id eamus modo , num Ecclesia pro iure suo possit exilio damnare. Exilium supponit territorium, extra quod rei pellendi sunt : quum vero Eccle Sia territorium non habeat , nec ius pellendi in exilium potest habere (hi : quod multis Ecclesiae decretis edicitur. Et quidem Sub nomine Concilii Antiocheni refertur in decretalibus, Glericum excommuni Catum & Emendari nescium, Regis suffecto aes requisitionem Ecclesiae exilio damnandiam (i quibus verbis evidenter constat , ad civilem pote Statem exilii poenam pertinere. Et Pelagius Papa ad Narseterin patricium de Episco-