장음표시 사용
81쪽
is 8 INSTITUT. JUR. CAN. PARS III.
poenas, quae salva vita in haeretaeos irrogantur, usum habere suum,ta utiles esse ipsis haereticis, Ut poetarum rigore Perlerriti, me lius in rationes doctrinae suae inquirant, & ita doctiores lacti in sinum matris revertantur. Constat quippe ex Perientia, multos inter angus ias & afflictiones bonam me ratem ii duis e , frugi que factos esse, quod malis vel uti e X citati aeri US in SUam agendi rationem animum intenderint, eamque nullo fundamento ni Xam invenerint. Ipse Augustinus, qui vim adhiberi ob errorem Donatistis initio aequum non ESSE Putabaei, iride eXperientia victus agnovit, utiles esse contra haereticoS poenas pecuniarias. Etenim ubi in Donatistas publicata est Honorii Imperatoris constitutio, qUa Contra eos poena decem librarum auri irrogabatur (a), grandis ad Catholicam fidem accessio facta eSt: m Ulti Scilicet, qui in Schismate metu Dona tistarum erant, aut Suo S verecundabantur offendere , ad Ecclesiam continuo transierunt: alii attentiu S in ipsam haeresim inquisiverunt,& nihil in ea dignum invenientes, Pro Pser qUUd tanta damna paterem ut sine ulla difficultate catholici facti sunt: alii, qui minus valebant per se intelligere, quid distaret inter Donatistarum erro x in & catholicam veritatem, aliorum auctoritatem Secuti Sunt. Et ex iis qui in per ver Sitate permanserunt, Plurimi simulando communicarunt: alii paucitate latuerunt: quin ipsi simulantes paulatim adsuescendo, & praedicationem Veritatis audiendo, Pro magna parte
Non est Ecclesiae sangui nem haereticorum cxposcere. S. XVIII. Sed quod spectat poenam morti S, quae SeCUndUm alanuas veteres leges nonnullis haereticis, omnibus vero secundum Fri-derici II. constitutionem irrogata eSt, ea cum Ecclesiae doctrina& humanitate parum conuenit. Repugnat Ecclesiae fini ad mortem usque Saevire. Nus est disper Sas OV es Deo lucrari, ac proinde potaus spatium ad poenite iam & conversionem haereticis deprecari, quam
eorum accelerata morte Spem omnino Conversionis amputare. NulIIS
bonis in catholica Ecclesia hoc placet, inquit Augustinia S, Jr usque Gamortem, in quenquam, licet haeret icum, sviolatur (e). Et Chrysostomus
aperte testatur, non Probari in Ecclesia, si haereticorum Sanguis
effundatur. Domitius, inquit (d , prohibet colligere Eretuma, ne I mu
forte cum Vietantis herbam etiam tritici edellant: quod dicebat, ut oeus G es sionem sanguinis prohiberet. Nam si trucidarentur haeret Icet, sit ox si irreconciliabile bellum orbi inferret tir. Non prohibet concet Imbula /ve rei Fcorum dissipare, ora obstruere, libertatem loquendi concri ele, Temem interficere utque trucidare. Primis saeculis ob solam haeres un
August. epist. L. ad Boiiis . D epist. LXVIII. ad Ianuar.(el August. lib. s. contra Crescon eli p. So.
unus Priscillianus invenitur, qui impellentibus Episcopis morti addimus est. At id omnibus bonis Episcopis, qui alias haeresi Priscilli ni adversabantur, displicure, praesertim Martino Tilronensi, qui
Episcopos accu'atores increpavit, ut ab accusatione de Sasterent. Maximum tyrannum Pti m rogavit, ut sanguine infelicium abstineret,& secuta morte eii in Episcopis sanguinariis fere Per totam vitam communionem abrupit, quae omnia Sulpicius Severus narrat (a . Leses scinnuinar, ad terrorem 6 An lateae in haereticos.
XIX. tan ip i Romaeni Imperatores TheodoSius M., Arcadius aliique potius ad terrorem, quam ad usum poenas sanguinis in haereticos videntur Proposuisse. Neque enim quodam exemplo constat, ante Priscidianum de ullo hae rei ico ob solam haeresim,
aut de har rei icoria ni librorum Occultatore, ultimum Supplicium Sumptu n suis e. Zelus h ereticorum, qui doctrinas Suas publice spargebant, O summa cum audacia Catho icis contra dicebant, ejusmodi acernis sit iis poenaso b Imperatoribus videtur extorsisse, ut earum teriore audacia & publici motus compescerentur. Certe testa lii r So-Zinnectus, Theodosium M. Severas pinnas Contra lipe etico, propoSuisse, non tamen in uSum deduXiSSe, quod satis ei fuerit, poenarum
metu illos terrere sti). Et graves quidem poenas legibus suis contrahitereticos latis Theodosius adscripsit; haudquaquam tamen executioni
mandae it : neque enim punire,Subditos, sed tiaratum terrere tantummodo studebat, ut idem cum ipso de dirainitate sentirent: nam G illos lau- dubiet , qtii sua, onte converterentur. Ipsae quoque multae & poena decem librarum auri ab haereti Cis saepe non exactae, quod Catholici Episcopi P ecibus suis poenae remissionem obtinuerint se). Et si leges Tridericianse in usum deductae sint, id factum eSt. quod Fri derigus non tam studio pietatis & religionis. quam perdendi inimicos suos, gladio I igne suas leges contra haereticos armavit (d . Uuo respexit Gregoriu8 l X. Cum admonens, ne perdendis fidelibus, sed delendis perfidis operam daret. Leges sangui rarius nunquam Ecclesia proba dit. S. XX. Quaecunque Vero fuerit ratio Imperatorum, qua leges suas contra haeretico' gladio & igne armarunt, Certe ejusmodi Sanguinariae leges Ecclesia insci , nec proba VI e. prodierunt. Et profecto qui poterat Ecclesia , Cusus laus in humanitate & mansuetudine unice consistit, leges in haereticos Sanguine: Ss riseia S linquam
prob re Statuit quidem innocenti us III. in Concilio generali, ut
haeres os damnati proe entibus saecularibus potestatibus relinquan-
Q August. lib. 3 conti a C esco n. C. T.
82쪽
tur, anima etaersioue debita puniendi (μ : at debita animadversio notest poena sanguinis, sed alia Civilis, exilium nem ne, honorum ain sio, bonorum publicatio. Et procul dubio odio in I CCle iam Rc, ina nam scribit Boetimeres, nomine debitoe animadversionis Innocentium intellexisse poenam capitalem (b : qua Ndo enim P ria morti; &ignis mortuo demum Innocentio a Friderico II. in omnes haereticos Proposita est, qui Ecclesia in Concilio generali nomine d bitie animadversionis ultimum supplicium poterat intelligeret Aperie vero Bonifacius VIII probat Fridericianas constitu Liones, quatenur
Dei si Ecclesiae sanctae suae honorem promoDeum, G het reticorum extermiuium Prosequuntur, si statutis cunonicis nora obsistunt sc). Sed postrema verba non obSCure Probant, Bonifacium Prob. Sse edicta Frideri Ciana, quatenus cUm ecclesiastica mansuetudine componi possent. Quae interpretatio si minus placeat, dicendum est, ex illa decretali non constare, Eccle iam etiam ultimum Supplicium S ignem a Friderico propositum probasse. Observatum nimirum eSt viris dociatis, nullas Pontificum decretales in libris decretalium Contentas satis eqse ad fidei Catholicae articulum adstruendum, & hinc non Semper demonstrare, quae sit propria & vera Ecelesiae doctrina, sed illas tantum Spectare externam Eeclesiae gubernationem (d .
mresis Regum subditos d NeZitate non solυit. S. XXI. Illud interim verum est, in nova disciplina ad perdendos haereticos multa singularia, & a pristina Epirum coporum mansuetudine aliena inducta fuisse, qualia traditio haereticorum judicibus saerat laribus in punitionem, bella iudicio Episcoporum in haereticos indici sol t i, nece Sitas cuique imposita a Ceu Sandi quoslibet haeretiCOS, etiam uXorem, patrem, filium, & hujus generis alia (e . In primis vero dogma illud vulgatum est, liberari ab omni obligatione, qui limret icis tenebantur obstricti, etiam ab ipsa fide & sum cctione Regibus debita. Absolutos se no Derint, inquit Gregorius IX., d debito fidelitatis hominii, S totius obra uti, quicunque lapsis munifeste ira
haeresim aliquo Paeto, quacunque firmitate Uat lato, tenebantur si si ricti. Sapit doctrina ista posteriorem matem, quae omnia etsi aliaS Vetita, in favorem fidei Vcita censentur ; nam alias sit haere Sis Crime Ieriotmi SSimum, facere certe ni in potest, ut pacta socialia & ipsius civitatis fundamenta, ut & promissa hominia, seu homagia ipso jure Solvat tur, qu id veteres Patres persuasum habuere. Sane ConStantius Imperator manifeste haere icus, in Julianus apostata, Valecti
de valentinianus Junior manifesti Amni, Anastasius & plures atti
Et E spe ni dissi In quinque libros decret ilium
Imperatores di Versarum ti ae res eo ta fautores, S propugnatores suerunt; Eccletia tamen eos fidelitate, ipsis a clxibus debita . aut imperio spoliare nunquam cogitavit. Et satis frigida est exceptio, tum Ecclesiae defuisse vires temporales, quibus i set relicos Imperatores persequeretur; nain potius doctrina Patrum erat, Princ sibus . sive ethnicis, sive apostatis, sive li aereticis a christianis obsequium claobedientiam deberi (a . Quod si sub Principe apostata, aut ii ae rei ico catholica fides magnum detrimentum subeat, boni Christiani est, itifide fortiter persistere: & tum magis vigere debet pastorum vigilantia , ut ab erroribu S incorruptum gregem SerVeni SUum ; at interim integra stare debent pacta socialia, nihil de fidelitate Principi debita minuendum. De haeret teis, qui ad Ecclesiam catholicam rederiuntur. XXII. Jam si haeretici poenitentia ducti in sinum matris reverti velint, recipiuntur quidem, Sed ante omnia .ex veteribus institutis perversam doctrinam scripto debent durare, & catholicam iidem profi teri (l ). Facta duratione ex principiis veteris disciplinaequa an haeresi nati di baptigati erant, recipiebantur non per poenitentiam, sed per manuum impositionem, & si in haeresi chrismate uncti non eSSent, etiam per Sacri chrismatis unctionem se et ex veterum enim sententia Baptismi apud haereticos suscepti effieacia in sus-PEndo erat , & tum demum operabatur, si haeretici depositis erroribus: EccleS M unitatem reverterentur, quod Augustinus O Grepo Ilu, AI. docent (d . Hinc ubi in hae resi baptietati ad catholicam fidem ransabant, per Baptismi oli in suscepti vim gratia i mole bitatur . nec Pinnitentia, saltem luctuosa, indigebant; recipiebam vero manuum amPOSit lonem, qua in confrinationem & robur Spiritus sanctus dari solebat, quod in sola catholicae Ecclesia Spiriturum Sanctus dabsit ut per manuum impositionem. Contra qui baptietati & educati in fide Cainolica in haeresim lapsi essent, si in catholicam revertebantur
Per Poena teritiam recipi solebant. Ecclesia, inquit Augustinus (e
ito tructui Ulas, qui eum deserunt, si hoc ipsum paenitendo corrigant; stliter g os gire In ea nondum fuerunt, G tunc primum eiur tacem ace lunt: Illos sinplius humiliando , istos Penius suscipiendo utrosque drargendo , utrisque sanandis materna churitate ser Uiendo. uctu OSa autem Poenitentia, qua recipiebantur haeretici, qui in fide catholica erant baptigati, secundum Illiberitanos Canones erat
83쪽
antiquam Severitatem relaXarunt, & trium annorum poenitentiam imposuerunt (a . H ec erat gener ii S regula, at Pro ratione adjunc torum & per Marum tempus, Vel Contraheb iux, Vel producebatur,
qua de re Bis amus disciplinae varietatem Proponit (b).
Definitio schismatis. g I. Schisma etiam graecum nomen est, & Scis Suram, seu divisionem denotat : quo generali SenSU quaelibet SC cietatis abruptio, sive societas illa bona, Sive mala Sit, Schi Smati S nomine venit. At in re ecclesiastica schisma Proprie Sic dictum est dissociatio unitatis ecclesiasticae, ex inte Stinis discordiis contingens, integra tam n christiana doctrina remanente. Schisinu faciunt, inquit Augustinus (e), quibus cum eis, a quibuS Se di Uissurat, uita religio est, eadem Sacramenta, nihil in christiana observatione di Uersum. Et inde Pelaratus Papa recte ait schismaticos corpus Christi, host est sanctam Ecet iam lacerare (d . Supponit itaque schisma veram ECClesiae SCassionem. qua dissentientes in Separatos coetus abeunt; nam si tantum dissidia inter Episcopos ob violatos Canones intercedant, & m te tam nulla Ecclesiae scissura emergat, disSidia iSta Vocantur quidem Schismata in mediae aetati' monumentis, Et proprae nullam Ec Clesiae scissuram inducunt, tantumque animos Um Schi Smala Sum, qUse lamenidiacem Ecclesiae turbare & verum Schi Sina Solent invehere (e). temdissociat ira unitatis Ecclesiae tum proprie schisma cenSetUr, Si EX Intestinis discordiis contingat: nam si quis ob crimen Cinna Iure fraternitatis Ecclesiae decreto privetur, ejectus quietem ab Ecclesiae unitate Separatur, at inde nullus exoritur Schi Sma. I aere si s es schism a quomodo distu=It.S II. Iam vero quoniam unitas Ecclesiae non minus Schismate, quam haeresi dissociatur, quid proprie haeresis a schismate distat, videndum est. Monstra ista in eo conveniunt, quod utrumque Unns cCrpus. SEU ECclesiam, dilacerant: at haereSas ad facit no e laesa, ichisma vero Charitate corrupta seu haeresis violat Ecclesiae unitatem novis doctrinis, schisma ob disciplinae causas vincti a Una latis abrumpit, & episcopalem auctoritatem concutit. Inter
schisma hoc interesse arbitramur, inquit Hieron Imus I) , quo
t J Coni Petrus de Marea de C. S. 8e I. lib. q. c. 8. ira Cau. XXVI. e. et . q. Z
CAP. XXXVII. D si SCHISMATE. I 6s
sit pei Dei sum dogma habeat, schisma propter episcopalem dissensione vi ab Ecclesia pariter separet. Et Augustinia, s ): solet qtueri, schismati ei quis ab hac reticis distent, es hoc inereuiri, quod schismaticor nous los diueresa faciat, sed communionis disrupta societas. interi in ea est schismatis natura, ut in haeresim vertatur, quo J de Donat itis Augustinus observat (b , apud quos contigit, ut geminatione Baptismi
haeresis ex Schismate nasceretur. Et in universum de schismaticis tradit Hieronymus, eos proprium aliquod dogma Sibi conficere solitos, ut recie ab Ccclesia recessisse videantur. Quin si schisma diu Ecclesiam dilaceret, ex veterum sententia in haeresim degenerat; nam pervicaciae continuatio Ecclesiae auctoritatem contemnit. & sacras Scripturas, quae illam commendant (e ; ipsique schismatici obstinato animo profitentur, extra unitatem Ecclesiae esse salutem, quod Ecclesia catholicae doctrina non patitur. Non puti it, inquit Ambrosius de fratre suo. qui Luciferianas partes fugerat, fidem esse in schism te. Num etsi fidem erga Deum tenerent; tamen erga Dei Ecclesiam non tenererat cujus patiebantur velut quosdam artus di Didi G membra laceruri.
Schisma internum. S. III. Quod vero schisma Ecclesiae unitatem abrumpit, & unitas Ecclesiae in eo consistit, quod cum sua quisque Ecclesia , &Ecclesiae ipsae particulares altera cum altera conjunctae & subor-d i 'atar esse debent, hinc duo veluti schismatis genera consitu Possunt, internum unum, alterum externum. Et internum quidem si quis ab Ecclesia sua secessionem faciat, ea inque excitati S I urbis in diversos coetus dissolvat. Hujusmodi schisma . auctore Hieronymo, ipso christianae religionis initio contingit poene in omnibus Ecclesiis, quando regimen ecclesiasticum penes Presbytero' in commune erat: cujus dissidii causa in toto orbe decretum est, ut unus de PreSbyteris electus superponeretur caeteris, ad quem omnis Eeclesiae cura pertineret, & schismatum semina tollerentur (d . internidi Ssidii quoque reu Sicen Setur Presbyter, qui, et M tempto Episeopo Suo, seorsum congregationem faciat, I aliud altare figat, quum nihil ad pietatem di justitiam pertinens in Epi Scopo damnaverit; quae eSt regula in Carionibus sic dictis apostolicis proposita (e), Separationem istam Presbyteri ab Episeopo suo schismaticorum ortus Otque conatus Cyprianus appellat (IJ. Et quoniam inde schisma ta nascuntur, quod Sacerdoti Dei, hoc e3t Episcopo, Don obtempcratur, Urcvraus in Ecclesia ad tempus Sacerdos, eg ait tempus jit lex tiice Christi
Aligust. lib. a. contra Crescini. C. TD Cons. Petrus de Marea de C s S l. lib. d. c. g. n. 3. & seqq. u H Tonym. lia C. I. EPiS . ad Titum , a P. Gratian. C. . v. D. yS.
84쪽
iq. INSTITUT. JUR. CAN. PARS III.
cogi satur, vi idem Cypr anus loquitur s* ὴ schismatici, ut schigmatis notam a se averrereat, Sibi Ami Pi COPos constituere con sueverumit. Verum hac ratione Schismata Potium Augeritur, quam eg- tinguuntur. 'um vero ex Vererum Sententia schismaticus est Presbyter, qui ab Epi Scoso suo seorsum congregationem facit. si ob contemptum Separatio Contingat; nam Si alias EPi Scopus in pietate& justitidi peccet, christiani a Peccatore PraePOSito recte Se Sepa
Schisma externum. S. IV. Externum autem Schi ima est, ubi Ecclesiae particulares, quae mutuis foederibus & subordinatione inter Se ConneXae sunt, communionem inter se propter intestinas diSCOrdias abrumpunt, nec amplius unam majorem Ecclesiam componunt, sed potius tot diversos coetus, quot sunt Ecclesiae invicem dis identes. Atque hoc schisma tum Universsile est, Ubi EccleSia aliqua, seu aliqui christiani ab unitate Ecclosiae catholicae, quae e X Omnibus particulari-hus Ecclesiis sub uno visibili capite coalescit, Separantur, qUales fuerebi olim Donatistae. Hinc ut aliqui per omnia schismatici censeantur, non Sufficit, quod non communicent cum aliqua Ecclesiae particulari, Sed in Super AECESSE ESt, ut A Communione Eecle rumior catholicae recedant. Censentur vero receSSisSe a communione universalis Ecclesiae, Si recedant ab omnibus, aut maxima Parte particularium EccleSiarum . quae Eccles 'am Catholicam COID PODUAP. Qua ratione Optatus Mileuitanus Donatistas Selii SmaticoS esse Probat, qtre id ab Ecclesiarum totius orbis communione di SCES Serant sc . Videndum est, ait, quis in rct lice cum toto orbe manserit, quis forarexiarii. Nimirum Donatastae in multis Africae angulis Suos coetus
agitabant, & tantum inter Se adjuncti cum reliquis omnibus Eccle-εiis non communicabant.
De iis, qui Ecclesim Roma ne communicavi. S. V. uod vero Eccle ia Romana centrum est ecclesia Sticae
unitatis, ejusque Antistes caete rorum Episeoporum caput efit ConStituita S, ui Selii Smatum occasiones tolleremur, in habet Veterum Pa
trum doctrina, profecto Schismatici dici non possunt, qui Summo Pontifici tanquam capiti universalis Ecclasiae ad horreret, & ei Commmunione junguntur, & contra schismatici audiunt, qui ab eo univialis centro recedunt. C ael erum quod Ecclesia Romana eo ipso quod
centrum ecclesiasticae unitatis consti uit, etiam una est particula si
EccleSia, quae cum aliis catholicam Ecclesiam componit, hinc do
CAP. XXXVII. DE SCHISMATE . ac se . t Nicolius i), & post eum Espenius (b , Ecclesias quae curn
Romana Ecclesia tanquam Ecclesia particulari non communicatar, nequaquam tanquam universalis schismatis reas argui posse, hoceu tamquam ab unitate totius Ecclesiae Catholicae separatas, modo cum mullis aliis Ecclesiis communionem foveam. Quo sensu Schis malietae fuisse non videntur Asianae Ecelesiae, quae propter dissidium de tempore celebrationis Paschae per Victorem Pontificem ab Ecclesiae Romanae communione abscissae sunt; Sive quod Victor Episcopus Romanus cum ipsa sua Particulari Romana Ecclesia cum Asianis communicare noluit. Etenim etsi Asiani non communicabant cum Ucclesia Romana tanquam particulari Ecclesia; tamen eum plerisque aliis Ecclesiis. etiam Occidentalibus, quae de tempore cel br,t ion is Paschae cum Victore sentiebant, in communione per Stiterunt. Similiter Cuprianus alii uue tum Africani, tum
laeninitas Episcopi , qui teneoa at, B Ptifimum ala haereticlS dat ut nominino nullum es e. tanquam Schi Smatis rei nunquam accusati sunt,
etsi a Stephino Romano Episcopo communione Ecclesiae Romanae ejecti sint.
VI. In testinae autem discordiae, quae inter Ecclesias schismata
solent inferre, ex pluribus causis erumpunt, ambitione nempe, Su- Perbia, invidentia , avaritia Antistitum, aliisque Similibus causis. Sane Augustinus Statuit, Scissionem facere 'O A PUSse, nisi aut Superbiba timore furiosos, aut inDidentiae liueore vesanos, a ut saeculari commoditate corruptor, aut carnali timore Re Uersos (c . Ita schisma Donatist arum ex ipqius Augustini sententia ab ambitione natum est, quod illi ex mera aemulatione communicare nollent catholicis, qui Causam Caeciliani tuebantur sil . Lugendum vero illud schisma di omnibus SseCulis memorandum, quod florentissimas Orientis Ecclesias a Capite Suo Sejunxit, originem duxit a contentione de dioecesibus. quas Leo Issurus, ira in summos PontificeS Percitus, ab Romana metropoli avul, it, At Constantinopolitan se addi sit. Contentio istae diu animi ex Reerbavit, tandem vero tempore Photii Patriarchar Constantinopolitani in aperi sim scissuram abiit ob dulgaeriam de nU-vo ad fidi in sub Nicolao L conversam, a cujus possessione Ecclesia Romam per vim a Constant i nopolitanis ejecta erat, quod ulu rinus Petrus de M. rea enarrat (e . Uua facta divisione nata est Graeculis occasio de summis christianae religionis capitibus, & eertis
85쪽
,66 INSTITUT. JUR. CAN. PARS III.
uisci linae articulis litis movendae ad Cedus Romanam Ecelera iam, ut secessionem Suam necessariam omnibus comProbarent. Non uno quo .
que schismate laboravi i Ecclesia Occidentis de finibus Sacerdotii di imperii exortis controversiis, quale illud, quod propter investituras per Principes Episcopis & Abbatibus dari Solitas diu Eeclesiam dilaceravit: itemque illud, quod tempore Frideri et t. exortum est a Contentione de homini i sacramento, quod sibi veluti jure debium Imperator contendebat; contra Haedria AUS IV. Summus Pontifex ab ea servitute Upiscopos in libertatem vindicabat.
S. VII. Uuod spectat ad poenas contra Schismatico , Ecclesiae Canones de schismate & haeresi eodem ferme modo loquuntur, cicut rom que iisdem ferme poenis afficiunt. Ei enim licet schisma possit esse Sine haeresi; tamen ut Plurimum haeresim conjunctam habet, aut temporis lapsu in haeresim erumpit. At Si Sehisma purum est, Canones sic dicti apostolici tantum deponunt Presbyteros & Clericos . qui se ab Episcopo sejungunt, & iri seParatum coetum abeunt; laicos vero extra Ecclesiam projieiunt (u), idque eL Neterum Patrum regula, quae non patiebatur, idem crimen duplici poena puniri. Sunt tamen nonnulli Canones , qui generati a Schismati eos communione eCClesia Stica dejiciunt Ob), etiam Episcopos e . Ordinationes quoque a schismaticis & haereticis factas, & dignitatum& beneficiorum concessiones, & alienationeS bonorum ECCleSiasticorum Ecclesia transfixit, & omni effectu Carere Voluit d : quamvis aliquando ordinationes hujusmodi Ecclesia tolerarit, & in nova disciplina irritae potius usu de exercitio, qu Em omnino nullae censeantur (e). Praeterea ad pervicace S Selii SmaticOS CompeScendos
EccleSia saepe civilis potestatis auxilium imploravit ).
Res spirituales grat is conferendet. S. I. J roximum haeresi crimen ecclesiasticum simonia eSt, qua
res spiritualeS & sacra officia non gratis & ex regulis christianae religionis, Sed per Pecuniam conferuntur, nefario prorsus com
me teli genere. quo Dei dona in turpem qu rstum adducuntur. Nimirum si quae alias neque uias pretio aestimari, ea certe sunt divina mysteria & ossicia ccclesiastica; qua ratione Jesus Christus Apostolis ne arcepit, ut gratis accepta Sp ritualia di ipSi g rae S elargirentur: gramri; accepistis, ghatis D e. Hinc ad adquirimi a Spirrtualia animae purit .s & merita requirutatur, & Procul dubio iis indigni sunt, qui
non gratis ea ad qui e re contendunt. Am est et elota a S crita, inquit S, nodus Trullina , dum pro Eucharistiae admini liatione aliquideres e re vetat so , nec pro pecuniis Spiritus sum ti cst onem impertinetu sed eu iis, qui di ui se ut, absque ulla calliditute communicanda.Itaque profanatoriam donorum coelestium rei Sunt, qui iam gratis, sed pro Pecunia, aut humaniS respectibuS ea elargiuntur, alit adqui
si uam frequens ferme omni tempore fuerit simonia. S. II. Originem simoniae crimen habet a Simone mago, qui ab Apostolo Petro Spiriturum sancti dona sibi emere volebat; deinceps ver a Semper infecit eccle. istic S, praesertim post datam christianis Pacem , nam primis tribus Saeculis, quando nullis divitiis siuetae erant Ecelesice, & officia ecclesiastica plus oneri S, quam commo i i in-Vehebant, admodum rara esse delfuit simonia. Sed ubi per publicam pacem Ecclesia dives, potens di honorata evasit, ambitus frequentior es e coepit in Ecclesia , multique largitionibus aut promissis dignitates sit officia ecclesiastica adquirere studuerunt. SaeCulo Se X-to in Galliarum & Germaniae partibus in ullus ad sacrum ordinem Sine commodi ratione perveniebat, quod Gregorius M. testatur (C, qui pessimi mores hac eadem aetate in Ecclesia Orientali recepti erant se . Praesertim vero vitium simoniae latissime sese diffudit me diis sarculis, ubi beneficia ecclesiastica magnis reditibus aucta in S- titula Sunt, & ubi lauda S regaliae Regum beneficio Ecclesiis de Monasteriis accesserunt. Et profecto speculo undecimo vix reperire erat aliquem ex ( Iericis, Sive majoribus sive minoribus, qui Simoniaca labe con Spurca tus non esset, quod Rudo phus Glaber eoaevus historicus test itur ( j. Hi tempore Alexandri Ill. adeo increbuerant in picrisque Ecclesiis rerum ecclesia Sticarum nundinationeS, Ut Irmlti eas licitas o receptam longam consuetudinem repularunt (e . Nec aula Romam hac labe immunis fuit, Saeculo enim decim DSeCu do docanus aliique Clerici Ecclesiae Ui: r note a sis Ecclesiae Romassar consuetu line :i se admissas si monias tuebantur, teste Ivone Carnotensi. Sed res illa potius ad liastoriam Pert ictet.
86쪽
Simonia crimen gradissim tim. S. VI. Jam simonia gravissimum Crimen eSt, adeo ut scriose rit Paschalis Papa, omnia crimina sit comparct lyraem innoniaevi haere sis quasi pro nihilo sunt reputanda (a). Prit ei Pio Per Simoniam Sol ritus sancti dona in vilem Conditionem reducuntur, ut eis nemo amoplius Praestet reverentiam. Quis enim Verae atur, quod Tenditur me
quis non Dile putat, quod emittar uc Scite Gregori us M. observat th). Item ubi non gratis res spirituales admin Strantur, disciplina ecclesiastica paula lini labitur, & religio in quaestum vertitur: etenim non optimi quique Sacro mini Sterio augentur, sed pessimi nebulones s & in Creandis sacris ministris nulla amplius de actu probatio nulla solicitudo de moribus, nulla de vita discussio adhibetur: sed ille tantummodo dignus, qui dare Potuerit, aestimatur, quod totidem ferme verbis ide in Gregorius M. deplorat (c . Et qui ita ad
sacrum ministerium promoventur, fures PotiuS quam pastores sunt& toti in Ecclesiae perniciem intenti. Quae enim Sub malo pasto re potest esse disciplinae observantiay Nec omittendum, Simoniaecos pejores esse Macedonianis; hi enim Spiritum Sanctum Dei Patris creaturam & servum faciebant; illi vero ejusdem Spiritus dona in quae Stum vertunt, de quatenus possunt, Sibi in servitutem Spiritum sanctum addicunt, ut Tarasius Patriarcha ConStam inopolitanus ra
Simoniae variae SpecieS. S. P. Communis fer me est apud doctores nostros Simoniae partitio in earn, quae Pe: secta utrinque est, quaeque re ut is passim di-Citur, Conventionalem, & mente conceptam. Quae Perfecta utrinque Eqt, admittitur, si reapse per pecuniam spiritualia data sint , &secureia item numerata. Conventionalis pacto con Stat, ut Si sactum initum sit de danda re spirituali non gratis , O nulla vel tantum ex una parte traditio accesserit. Mente Vero ConcePta ESt Simonia, Si quis per simulationem officii rerum spiritualium diSpensatoaei aliquid offerat spe beneficii ab eo impetrandi: quae Simonia quum interiuS lateat, non ecclesiasticum judicem, sed Solum Deum, qui Corda hominum scrutatur, vindicem habet (e . His speciebus
addunt etiam simoniam, quae per confidentiam, seu Contracta fidum cia feri dicitur, veluti si beneficium recipiam eo pacto, Ut fructus illius alteri reduam, aut certe post tempore tit Ut Um reStituam, aut Si usque ad certam infantis aetatem in amici alicujus fide be
ne fictum deponam, ut illud adulto resignet: in omnibus his si e ciebus pactio fiducia quadam innixa continetur, & de rebus spiritualibus pacisei Simoniacum censetur (a . Notio rei spiritualis in causa simoniae. S. V. Ouando autem ut simonia admittatur, res spirituales per pecuniam dari debent, quid rei spiritualis . quid pecuniae nomine
in hac causa veniat, explicandum est. Et rei spiritualis nomine veniunt proprie sic dicta spiritualia, quae a Deo instituta sunt in Ecclesiae stabilitatem & ad animarum salutem, qualia dona miraculorum, Spiritus sancti gratia, Potestas ecclesiastica, Sacramenta, quae media sunt, quibus Deus salutem nostram operatur. Spiritualia quoque sunt consecratio Ecclesiarum & Sacrarum virginum, pro-DSSio religioSa, Sepultura ecclesiastica , ct ecclesiastica beneficia.
Praeterea inter Spiritualia censentur, quae tantum lato Sen Su Spiritualia dici possunt, & veluti per reductionem, cujus gerieris Sunt ea, quae spiritualibus adhaerent, vel eo reducuntur, veluti pallaei Rrchiepiscopalis datio & in beneficiis electio & praesentatio; quin ipsum jus Patronatus, utpote rei Spirituali adnexum , pretio alienari interdictum est . Tam late patet notio rei spiritualis , atque ideo
qui per Pecuniam vel ipsa mere spiritualia. vel spiritualibus adne-Xa pretio elargitur, Vel adquirere praeSumit simoniacus habetur. Et quamvis Simonis magi crimen in eo positum fuerit, quod Pecunia divinam virtutem, qua per manuum impositionem ad patrationem miraculorum Apostoli Spiritum sanctum dabant, adquirere tenta rei (e); tamen Dei dona in hac causa plenius accepit ECClemia. Ut Sa Cta omnia & iis adnexa intelligerentur, utpote quae non Ber se cuniam, Sed potius Propter merita accipientium & in Ecclesiae utilitatem debent admini Strari.
Simonia frequentior in ordinationibus V ecclesiasticis beneflciis. S. l. Quamvis vero tam late pateat Simoniae materies , tamen nulli bi frequentius vitium hoc admissum est, quam in sacriS Ordinationibus Ac ecclesiasticis beneficiis; saeculi enim commoda inhiant in Ecclesia homines profani, qu et praesertim ex sacris ordinibus &beneficiis consequi se posse credunt. Interest autem inter veterem tanovam Ecclesiar disciplinam ; nam in veteri disciplina damnantur SimoniaCpe ordinationes, nulla serme facta beneficiorum mentione: contra ili nova Saepe damnatur Simonia in beneficiis, raro in sacris ordinationibus. Hujus diversitatis ratio ea est, quod per decem ferme priora saecula ordinationi adhaerebant beneficia, & simul cum
87쪽
i o INSTITUT. JUR. CAN. PARS III.
,rdinibus jurum ad proventus ecclesiastico' dabatur : inde ordinatio ministrorum a beneficii collati octe Se Par est, ordinatio tantum potestatem piritualem contuti ii ju' vero ad temporalia collationi beneficii adhaesit. Quum vero profani homines sacrum ministerium
app tant ob lion ores & tempor 'ia luera, Patet cur in veteri digeiplinae tantum damnantur Simonia e Ordissationes, iri nova vero fre. quenti cime damnatur Simonia in beneficii S, raro in ordinationibu g.
Interim Ecclesiae finis semper idem est & invariamS, nam damnata, sive in ordinationibus, sive in beneficiis , Simonia , id Ecclesia semper intellexit, ut in electione mi is rorum merita, non munera at
Pecuniae notio in causa simoniae. S. VII. Nomine pecuniae in causa Simonia: non venit tAntum pecunia numerata, Sed quidquid pretio aestimatur; Semper enim verum est. rem spiritualem non gratis dari, ubi non propter merita accipientis, sed propter aliquod temporale commodum consertur. Hi ne veteres Patres, in primis Hieronymus O Gregmius M. docuerunt,
tria esse , quae in materia Simoniae Pecuniae nomine Veniunt, nempe mimus a manu, munu1 d liragus, E munus ab obsequio fh . Quae doctrina deinceps in Ecclesia temper eustodita e St. titii res ecclesias. ticas , inquit Urbanus u. (e , non ad hoc ad quod instituti sum, sed ad propria lucra munere linguin, det indebiti obsequii, ver pecuniae largitur, vel adipiscitur, simoniacus est. Et Petrus Damianus post haec tria munera recen Sita Subjungit (d , quisquis in dandis acci-
prendisque dignitatibus ecclesiasticis unα dum tua ut carum, quae prodictae sunt, peste corrumpitur , Simoniacae haereseoT teneri crimine D- . eatur. Nimirum sive munus a manu , Sive munus a lingua, Sive munus ab obsequio Vel iPSE Pecunia est, Vel ejus vieem subit. De munere a manu. VIII. Et quidem munere a Imnu Contictetnr Pecunia Stricte Sic dicta , seu omne id , quod homines possident in terra. Totum,
inquit Augustinus (e , quidquis homineS possiderat, omnia, quorum
domini sunt , pecunia vocat r. . . ideo ctutem pecunia vocuta est, qVisuntiqui totum quod habebant, in pecoribus habebant. Hinc dare spiritualia Proeter munuS a nonia, Sive Pro pler aliquid eorum, quae in terra po Sidemus, Simonia est, etiamsi temporale exiguum aliquid Sil. Et quidem Simonia cum pronunciare non dubitavi AlexEndet III. Cle; icum , qui Sex tantum solidos Archidiacono Solverat , quod
ipsum ad ordinem aliter praesentare noluis, et tu . Nec niriere eSt, ut
reanae e de manu in manum temporale tradaturi S .d Sus f t. m imonia dicoetur, quod in effectu detur etiam fictione bretiis inmur, ut formulis jurisconsuliorum utar. itaque si Collator nolit dare bene iaci u m , n s i accipiens debitum re initiat , certe uterque Simoniae
De munere d lingua. IX. Praeterea muneri a lingua pecunia & Pretium inest. Munus d lingua laetior est, inquit (: regoriuq M. b), Seu si aliquid spiritualis, aut quasi eis detur, Pro quibus inhorum quis quum rogaverit , ut loquitur Hieronymus (c . Et prosecto favor de gratia apud
homines, & maxime potentes, pretio & quidem Summo aestimat u rie X perientia enim compertum est, sepe plus valere gratiam S lavorem Potentior mn, quam summos & honestos labores. Hinc gratis non censentur dare spiritualia, qui id tactum ad preces solentiorum , ut hinc gratiam eorum ad propriam utilitatem obtineant& Uertant, Sive ne quaesitam gratiam admittant. Nec enim minus Praetio se timabile censetur favorem alicujus Potentioris quaesitum non amittere, quam non quaesitum Comparare. Verum Si Preces potentio um tantum moveant Antisti res, ut in merita Commendatorum inquirant, & inde tantum ob vera merita officia eCCleSiastica C rifcrant, alias non daturi, nulla est simonia, quam is Pr in tercesserint , quae est S. Tholnae doctrina , qui etiam recte tenet,
imoniacum etiam apud Deum esse, qui confert quidem digno res spirituales, si id potius faciat favore precum, aut timore roganti
qua In meritis accipientis (d .: De munere ab obsequio. S. X. Pecuniae quoque vicem Subita munus ab obsequio, quo nomine venit servitus indebite impensa, ut Gregorius M. loquitur(e . Quotusquisque enim est, qui non debita Servitia Pretio non aestimat Scilicet nullus gratis servit, & qui gratis servire videntur, id ut plurimum spe compensationis faciunt. Itaque Simoniae rei SUnt, qui servilia collatoribus, aut patronis nulla pacta mercede exhibent . sed ea conditione tacita vel expressa, ut sibi beneficium con feratur: eodemque vitio irretiuntur collatores, si eadem Spe illiciant Clericos . ut sibi obsequia & servitia gratis exhibeant. Et merito Petrus Damianus quosdam aulicos Clelicos perstrinxit, qui licet indebitis obsequiis ad beneficia Subreperent, Se tamen nulla Sim
88쪽
apies io tros pretii hujusmodi sibi Sedulit sitis impendium e&hiberiae,
numquid non postmodum csrait si Vtcr sitiet e et , re, quod QVc tum est, jurto pretio comparasse Z Nec reser , Dum Praestitum Servitium git in rebus temporalibus , an Spiritu libu3, Nam etiam Si quis in spi ritualibus servitium Episcopi S ea mente grati S Praestet, ut beneficium inde consequatur, Procul dubio Simoniacus est sh . Quae quum ita sint S. Carolus oh testatur Episcopos ali Oique collatores beneficio rum' ut certam familiarabus Sui S mercedem constituant, ne isti ee etesiasticae beneficia tanquam Suae Perae S laboris mercedem sibi
Sponte oblata in administratione spiritualium. x XI Caeterum serio di Stinguenda Sunt Sponte oblata ab iis,cuae in eum finem dantur, ut SPiritualia acci Piantur. Sane sponte oblata in rerum spiritualium administratione recte accipiuntur, quod pluribus Thomassinus exsequitur (im sunt enim Potius medium, quotacri Ministri vitam Su Stentent, quZm rerum Spiritualium pietium. Clitis tus scilicet Apostolos Suos ad Priedicandum Evangelium misit, Postquam illi terrena omnia relinquissent. Hinc Voluit, ut de Euan Io viverent, non quod eis temporalia , tanquam Sui ministerii merces iure deberemur, sed potius quod defutura non essent melia quibus vivere possent. Ex hac doctrina, Si Ve in administrandis Sacramentis, sive in aliis officiis ecclesiasticis exhibendis , sponteribJata Ecclesia recepit. quibus oblationibus scietes cum Ecclesia communicare etiam Sigctificabatur. Quarto Saeculo adeo solemnis elat mos aliquid offerendi in Baptismi Susceptione , ut multi exoluperibus illuminari differrent, quod muctu Sio Terendum non ha- rent ubi est munus, quod post Baptismum osseram 8 ut eos lolirentes Gregorius Naeti an genus inducit se . Eodem cum sponte oblatis iure censentur reditus eccleSi a Stici, quos propter officium Ministri Ecclesiae percipiunt; Sunt nimirum reditus iSti media vitae Sustenta ndae, non pretium rerum Spiritu ilium, nec merces laborum, qui in Ecclesiae ministeriis impenduntur. Et certe pro faeni sunt Clerici illi, qui reditus ecclesiasticos sibi debitos pro laboris mercede crem
Omnis aυariti e Ilispicio ab aliari r uini stris amoυerida .s XII. Oa,mvis aliten sponte oblata in administrandis Sacra
CAP. XXXVIII. DE SIMONI A. t s
inentis & reliquis sacris ossiciis accipere Simoniacum non sit et tamen omnis si varitiae turpisve quaeStUS SUSPicio ab altaris Ministris procul esse debet. Hinc Synodus illiberi ea n a Vetuit, ne de more catechumeni tempore Baptismi nummos in con Cham mitterem, ne Sacerdos, quod eratis accepit, pretio distrahere Di de ortui (a . Non malum, sed mali species Canoni dedit occasionem , adeo nimirum ab omni avaritiae & turpis lucti suspicione Ecclesiae Ministri liberi At immit- Des esse debent. Quae ratione Tridentini PatreS in Sacris ordinationibus nec sponte oblata ab Episcopis eorumque Ministris accipi voluerunt , tantumque permittunt, ut notarii in locis, ubi non viget laudabilis con uetudo nihil accipiendi, pro singulis litteris dimissoriis, aut teStimonialibus decimam unius aurei Partem accipere Pos-Sint, modo eis pro ossicio exercendo nullum Salarium constitutum sit, nec Episcopus ex notarii commodis aliquod emolumentum percipiat (bj. Cui disciplinae adhaerens S. Carolus statuit, ne quis Presbyterorum pro administrandis Sacramentis, ne obtentu quidem eleemosynae, quidpiam accipiar (c . Et bene profecto e3set, si legitima auctoritate saltem in Ecclesiis, quae statos reditus pCSSident, abole rentur consuetudines omnes , quae in administratione Sacramentorum, in danda mortuis sepultura & aliis sacriis officiis aliquid offerre Praecipiunt. Simonia esse potest inscio eo, qui accipit spiritualia.
XIII. Jam vero ut admittatur si monia , non requiritur, ut accipiens spiritualia datae in eum finem pecuniae conscius Fit; sed sufficit , ut collator spiritualium'illam acceperit, quicumqUB idn-dem sit, qui donet (d . Hinc electio a lia ve collatio beneficii ipso jure nulla est, nullumque jus tribuit beneficiario, si quocunque modo simoniaca fuerit, etsi ipse beneficiarius vitium omnino ignoret, quod Caelesti nu' li I. aperte respondit (e . Sane Sem per velum est, non gratis clari Ecclesiae ministeria, ubi COj lator ali id a c perit, etiam inscio benefciario, qui in hac Specie tantum ex cra Cul Pam eSt, atque ideo excommunicatione & suspensione, in qua S alii simoniaci Scientes incidunt, non percellitur. Verum si qui d Edelint temporalia, ci fecerint in fraudem S dispendium ejur, qui eligendus erat, electio Sustinetur, quum mali iis hominum non si, indulgendum ); licet alias qui temporalia acceperint, Simoniae rei Sint. Simonia tegitur laretis pietatis. S. XIV. Nunc sophismata & larvas, quibus simoniaci suam pra
89쪽
i INSTITUT. JUR. CAN. PARS III.
uam agendi rationem legem s uduerunte Periamus, oportet: proasani enim homines, qui a das in simoniam proclives Sunt, ne nundinationis donorum divinorum rei fi Clie convincerentur, mysteria quaedam verborum & larvas e XCogitarunt, quibus se ipqos excuc si
rent, Se Simoniam, ut nostri loqui amant, palliarent. Sed sophi: ma ta ista pereunt omnia ad Christi doctrin3m e liata , grutis uocopiaetiae, gratis date. Harum astutiarum illa Videtur antiqui SSima, qu si sub specie pietatis tegitur Simonia , ubi Videlicet temporalia accipi dicuntur pro SpiritualibuS, ut illa in usus pietati S,sveluti in eleemosynas & Ecclesias aedificandas, impendantvrs cujus Lechnae tanquam
per Episcopos Sibi subjectos usurpatae, S. Ba Silius meminit (u . Atqui ita spicitu alia administrat, licet alias Pietatem intendat, certe non gratis elargitur. Et deinde non licet peccata gravi Srima admittere , ut PietaS eXerceatur. Ut enim bene observat Gregorius M.,
aliud est propter peccata eleemos Nas fucere, o iud propter eleemo dinas peccata committere (bj. Illud nemperatanquam justum & pium
semper commendavit Ecclesia , Vero tanquam nefarium Semper re-Probavit. Simonia tegitur larva honorarii, aut grati animi.
c. XU. Praeterea non defuerunt, qui nullam Simoniae labem esse docuerunt, Si pecunia non tanquam pretium rei SpiritualIS detur, sed potius tanquam honorarrum, Vel tanquam moti tran, vi loquuntur nimirum ut dans Spiritualia ad dandum excitetur , moveat ut ' itemque, si detur ad gratum animum adverSus Collatorem demonstrandum. Sed apage manifestas iniquitates. Et en m Admissa hac doctrina . nulla in Ecclesiae admitteretur Simonia, quilibet enim daret non tanquam pretium, Sed potiUS ad impellendum collatorem, &ad gratum animum demonstrandum. Quin e Pie Simoniacorum princeps a simonia posset hujus doctrinae praesidio excusara, neque enim videtur OblutiSSe pecuniam ad emendam divinam virtutem, Sed potiuq ut Apostoli ad eam dandam impellerentur (o . Rationes, unde moveri debent Ecclesiae Mini Stri ad dispen anda Spiritualia, non Sunt
lucra temporalia , Sed personarum merita & Ecclesiae utilitas. Et qui spiritualia ex doctrina Ecclesiae procurant, a Deo tantum procurationis 'uae praemium debent eXSpectare, adeo ut quid qui grati animi nomine dicitur exhiberi in elargiendis spiritualibus, mera larva es e videaetar ad obtegendam simoniae m. Ut vero internosc1 posSit, an muneris oblatio collatoris, aut patroni animum ad Con
(aj S. Basil. ep. ad Episeopos sibi subjectos inter Basilii Canones Cau. XCI. . pud
.e, es donationis tempus (u , quae verissima o Servatio Et separatione temporalium a spiritualibus. c. XVI. Non minus speciosa est illa Simoniae larva, qua tem-ooratia dari dicuntur non propter ipSA Sacra ministeria & onicia, sed pro opibus & reditibus, qui inde percipiuntur & obveniunt. Ouit quum hoc fit , inquiunt, non emitur sacerdottam, Sed possessis
Praediorum: sub hac enim Proc statioue peculatae opes tantum , noras Ons-ris Uel Ecclesiae redimitur Sacramentum. Tenalis siquid ' sunt, uncte
sint divises ; gratis accipiunt, uniae fant Sacerdoter. Ita quidam Capellani Gothos edi ducis apud Petrum Damianum (b): quos ipse Damianus tanquam Satanae p rae dicatores G apostolos AntichrasII exagitat meritoque eXClamat, d nodum schismaticorum genus G os sacret eum aeterni silentii censura Hamnandum i Sane quum reditu S ecclesiastici ipsi ecclesiastico officio adhaereant, & inde pendeant (beneficium datur propter officium , qui pecuniam pro IPSIS reditabus donat & pro ipso ecclesiastico officio dedi SSe censetur. Pur squis horum alterum Dendit, inquit Paschalis Papa (c , sine quo nec alterum Prodenit, neutrum inisnditum derelinquit De turυa, qua vexatio redimi dieitur. S. XVII. Inter larvas, quibuS Simonia te itur, etiam referri so-
redemtIO UEXEtioni S, qua temporalia dari dicunt ut, ne ad obtinendam consecrationem Sive beneficium opponatur impedim Entiam.
Hac in re videtur distinguendum , num ille, qui impedim Pnto ESt, jus habeat, vel non habeat ad SP icit uatilini collationem. Si princi2m, vera est simonia, ubi pecunia datur ei, qui jus habet ad spiritualium collationem; pecunia enim, quae datur, ne Sit impedimento, revera facit, ne Spiritualia grati S collata intelligantur, & vexationis redemptio est tegmen Simoniae. Hinc recte Lucius III. summus Pontifex respondit, electionem Archiepiscopi Turcinensis, qui a majore Canonicorum parte electus, pecunia moleStiam redemerat, quam ol minor parS inferebat, Simonia: vitio laborare. Mul tum tibi
comm is sunt verba summi Pontifidis , si udministrationem cete iter ac sponte dimittas, illius verbi memor existens , nihil Prodest homini si universum mundum lucretur , unimae Derct sitie detrimentum patititur. Si alterum, nulla videtur e Sse rerum sacrRrum nundinaetior etenim qui alteri, a quo Spiritualem non consequi Ur, pecuniam
dat, ne impedimento Sit ad rei Spirituali S Zdquisitionem , gratis accipit, maxime si Ius perfectum in rem Spiritualem adquisierit: licet
90쪽
i 6 INSTITUT. JUR. CAN. PARS III.
ille . qui, ne impedimento sit, pecuniam accipit, injuste faciat. Quoniam vero in hac specie latere Simonia potest, & periculosum e St, nos in re noStra judices Sedere, Scite S. Carolus nemini licere statuit, ad redimcndam vexationem, ne ira custi vae quidem iure peruris- Sis, Pecuniam dure, quidquβmm Pacisci, qui imNTigere, nisi Eliseopi consensuT Ocresserit (a)De Episcopis, qui ante ordinationem tributum soloebant. S. XVIII. Atque ex hac doctrina Simoniae vitio liberantur Episcopi, qui certam pecuniae quantitatem ante Consecrationem Principibus offerre tenebantur, quae abusio in Ecclesia occidentali & orientali olim obtinuit. Et quidem testatur Gregorius Turonensis (bi, Arvernos multis muneribus ii Rege Theodorico B. Galli a se in piscopum electi impetrasse consecrationem, additque, tum germen illud iniquum coepit pullulare , ut sacerdotium aut oenderetur ia Regibus , Dei compararetur a Clericis. Coeperunt ejusmodi pensitationes in Ecclesia Romana sub Odoacre Erulorum Rege , eaeque deinceps
sub Regibus Gothis & sub Imperatoribus Orientis continuarunt (ri.
Vel ipse Gregorius M. ante ConSecrationem Consuetam auri SUmm ImImperatori pensitavit ( Sed saeculo septimo ad preces Agathonis Pontificis Romana Ecclesia per Constantinum Pogonatu in eo onere levata est, reservato tamen Imperatori jure electum Pontificem confise mandi te . Etiam in Ecclesia orientali episcopatus saltem majores Vec tigales fisco evaserunt; Imperatores enim vel ipsi Patriarchas elige hant, ve, ex tribus electis praeferebant unum, eoque nomine Certum honorarium Seu tes butum accipiebant ( f i. Persolvebant quidem Epis-COpi consuetas summas, at minime Simoniae rei erant, qUod iniquo animo eam pecuniam pendebant, injustam, ut dicitur, VeXationem redimentes; quod ex ipso Gregorio M., constat qui eo ipso quod con-Suetum a Uri PonduS persolvit, exactionem illam , veluti divinae legi atque ecclesiasticae libertati adversam. multis exagitanit in . Itaque persolvit, inquit Christianos Lupus (b . quod nec papa tum declinare posset, nec PrinciPis cmritiam moderari. Solus Princeps, non ipse fuit simoniacus, quia iniquam ae ineditabilem Ceream redemit,
Poena contra simoni ucos Secundum deteres Cutiones. S. XIX. Jam vero poena Contra simoniacas ordinationeS Sectandum veteres Canones est depositio contra Clericos, tum ordinan-
ies, tum ordinatos; excommunicatio vero contra laicos hujus criminis sequestres & interpretes, quZm Poenam Proposuia Synodus Chalcedo tibia sis, inde reliqui Caenones Conarmarunt (a Sed unus ex dietis apostolicis Canonibus, qui Synodo Chalcedonensi posterior videtur, etiam ab Ecclesiae communione ordinantem & ordinatum abscindit Ob). Depositio autem per Canonem Chalcedonense in non uidetur eadem ratione in ordinantem & ordinatum decretas; ei enim de ordinatore ait, de proprio gradu in Periculum VPII it: quibus x Vrbis nori depositio vi ipsa juris inflicta, sed ab homine infligenda designatur: de ordinato ait, sit d dignitate vel curatione stietatis, quibus verbis depositio ipso jure inflicta irrogari videtur. Vetum silii Canones & Justiniani leges & ordinantem & ordinatum ipso juee depositos exhibent so . Instar omnium sunt verba Tarasti Pathiarchae Constantinopolitani in litteris, quae in Synodo Nicaena IL recitata& probatae sunt: omnis Episcopus, Det Pres ter, sui Diaconus con-τictus, quod pro muneribus ordinationem dederit, Uel acceperit, d sacerdotio cadit, utique ipso jure. Quin magnis argumentis contendit Jo. Morinus, ordinationes Simoniacas in veteri disciplina omnino nullas ti irritas fuisse s i et quam sententiam Christianus Lupus impugnavit, contendetis irritas habitas olim simoniacas ordinationes, non quasi omnino nullaes sed potius illicitas, & nefarias & usu va
Depositio si moviscortini perpetua erat. S. XX. Depositio autem contra simoniacos, qui non gratis ordines Conferebant, aut accipiebant, Perpe sua erat, nec p*r Poenitentiam licebat amissos gradus recuperare. Hi ne interrogata ibus Britonum Episcopis, utrum per Simoni Am ordinati possent in ordine sacerdotali poenitentiam agere, an tantummodo eXtra ordinem, &sacerdotalem fieri gradum, respondit Leo IV., nulla eos adjuva ri posse poenitentia (f): quod rescriptum supponit, per Simoniam ordinatos, ne post actam quidem poenitentiam posse sacerdotio restitui. Et quid quaeso justius, quam ut ordine Suo perpetuo cade rei, qui illum per simoniam turpiter maculavit S existimavit, sacerdotii gratiam per pecuniam posse adquiri y Sic vero depositi simoniaci in monasterium sub perenni poenitentia dei rudebantur ), idque ex veteri disciplina descendit, quae depositos Cleri eos in monasteriis ad poenitentiam includebat.
Cone. Chalcedonens. Cau. Ili, Aurelia si. II. Can. Iv., Trulla v. Cau. XXII Can. Apost. X XX. Novell VI. cap. I. Ioata. Mori n. de Sacris ordinariouib. BZst. a. exercit. S. Christ . Lupus cit diSS. cap. 16.