장음표시 사용
101쪽
isS INSTITUR JIIR. CAN. PARS III.
fugienda Leosque in domum non recipiendos (, . Videntur a me in officia civilia, quae Apostoli excommunicatis neganda praecipiunt tantum fuisse officia libera, quae ab hominum Voluntate depenuent qualia amicitia, salutationes, inuinus convctus , alia ejusmodi I larn, ut scite Dupinus observat, officia ei vilia, quae neeessitate juris debentur, veluti Conjugum Coliabit tio, parentum in liberos libe rorum in parentes officia, Regibus debita obedientia, O hujus generis alia non vid latur excommuni Calis Per APOStolos den Ugata (b . Sane praecipit ApoStolus, ut Christiani Principibus etsi infidelibus, obediunt; item vetat, ne mulier fidelis virum in fi letem relinquat; vult, ut Servi fideles dominis obediant suis, quia nempe
Iaaec omnia officia erant necessaria. Et ipsi veteres Canones, qui omficia civilia excommunicitis negsri jubent, ferme tantum de Coi
riviis & citato ita is loquuntur; nihilque habent, unde constet, ieri Eccle ici officia omnia civilia di negiri con nevisse (c ; niralitan a non quidam Conci ii Toletani I., qui habet, cumribus, q'ae Peccinerint, nec Ciburn Sumendum (d . Interim etsi ex Apostolor iam doctrena descendat in officiis civilibus liberis excommunii asorum devitatio, passi m docent theologi , id jure humano, non divino inductum fuisse se . Excommunicatis priυut omni ciditi commercio.
S. XII. Veru in enirn vero lapsu temporis haec excommunicatorum in civilibus officiis devitatio latissime extensa est, ut etiam iri officiis civilibus necessariis locum haberet. ItaqUe inculcatum, ne minem posse in civili Con Ver,atione excommunicato communica re, ne uxorem quidem, liberos, domesticos et neque excommunicato licere Iura sua in judicio experiri: excommula catum quoque omni hodnore & muneribus publicis cadere, I subditos a subjectione S fide regibus extra EccleSiam projectis debita Solutos eSse. Alas Iunctorum praeia cessorem Statuta tenenses, inquit Gregorius VII f , eos, qui excommunicat Is fidelitate aut sacramento constricti sunt . apostolica auctorita E s iuramento absolυimus, ne eis silelitatemnobservent, omnibus modis prohibemus. Et Urbanus II. p ohibet, ne jurat i ini i-ies Hugoni Capeto, quamdiu excommunica aus fuerit, rervi an , dc Si sacramenta praetenderint, admoneri Praecisiit, oportUria Deo mamgis obedire, quam hominibus se . Ita christiana excommunicatio redacta est ad speciem interdictionis aquae S ignis, qua a Pud R
CAP. XL. DE EXCOMMUNICAT. Tybriu omni humano auxilio & omnibus civilibus officiis interdicti
'iubantur. Invaluit tantus eXCommunicationiS rigor Post saeculum ubi frequentiores esse coeperunt excommuni Cationes, iis-d Episcopi & Pontifices usi sunt ad tuenda Sua jura, etiam tem-cilia contra PririCa Pe S Eorumque magastratuS. Nimiliam ut ex Vocederent excommunicationes, visum eSt, interdictionem in civi-
ibus latissime extendere, ut EXCOmmun icat i omnibus juribus & officiis privati, Episcopis necessario cederent a).
Poena eorum , qui excommunicatis communicant.ὴ XlII. Devitatio autem commercii, Sive Sacri, Sive civilis severa poena PuniebatUrὴ etenim qui Commercia CUm EXOommunica
ita iovebant, eadem censura ligabantur: quae disciplina primum
obtinuit, ubi quis in sacris Cum excommunicato Communionem foveret: tum etiam exiensa est ad eos, qui cum EXCUmm Uni Cati S CDnvivia agitareret. Et Sane Canones Antiocheni, Sic dicti apostolici, de Carthaginenses tantum abstineri Jubent, quotquot cum ex Communi Itis oraverint, aut eos etiam iri Ecelei iam receperint di ; at Canon es 'posterioris aetatis, veluti Concilii Toletani I., Epaonensis& Antios sidorensis etiam iis abstentionem , nantur, qui colloqui& convivari cum excommunitatis deprehenderent ui ). Qui conversabantur cum e XCommuni Cati S, ECClESIM AUCtoIitatem Parum Cur tre videbantur, eontumaci e prosectorum Vina addebant, de praeterea se periculo exponeban(; malorum enim CONSUEtudo Corium pit bonos mores. Recederisum est G delm Pientibus, in qu 1t Cypria
nus (d , Dal imo fugetendum, ne dum quis male umbulantibus jungitur,
rans, pari crimine es ipse teneatur. Scabi OSum istud contagium exve tet i disciplina tantum eos videtur,ii CiSSe, qui Culn ip O ex communicato communi Cabant: i ta de ulteri US serpere coepit, & in infi- .nitum productum est, quo factum , Ut UIR e Xcommunicatio saepe Plures eXcommuni CationeS inVeheret. Communicatis cum e commet Nicut ZI In certi S cusibus permissa. S. XIV. Disciplina, quae Commereium cum e Xeon muscatis etiam in civilibus officiis necessariis interdicebat, AZ CoctagioSUm Coniagium in infinitum derivaebat, media aetate, udi EXCommuni CataoneS evaserunt frequentiores, rem Piablicam 'cit in DiiDUS, qUam Ecclesiam turbavit. Excommunicati pejores erant illis, qui ius apud/o ma nos aqua & igni interdictum erat, omnes nimarum eorum Con
102쪽
ao: INSTITUT. JUR. CAN. PARS III.
versationem defugiebant, omni humana ope destituebantur. &xi qui Cum eis communicarent, Similiter tanquam contagiosi devitabantur. Itaque ad evitanda majora mala, rigor interdicti civilis commercii inofferatus est in pluribuq Casibus, qui ad tres restringi po sunt: nempe permissum est cuin exeommunicato convervari, si officium aliquod jure debitum sit; aut si necet Sitas, Vel utilitas sive i peius excommunicat i, Sive aliorum Commercium eXigat; it eamque si aliquem es e EXCommunica tum ignoretUr. Coepit moderatio ista Gregor io VII. & quidem in specie partieulari, hoe e St quousque mala ob anathema Henrico Imperatori dictum Ecclesiam & rempublica inconcutiebant; inde in constantem & generalem regulam abiit, quod
factum videtur opera Gratiani, qui temporarium illud decretum concordiae suae inserit it (a . Hine Innocentius III. veluti tanquam in jure cautum Scrip Sit, licere trai Seu Itibus Per terras haereticorum aut excommunicatorum, necesSaria ibidem emere & recipere; praeterea licere sine contagionis vilio univerSam familiam cum patre- familias ab Stento communicare ib3. Vettium commercium inducit minorem excommunicationem. S. XU. Praeterea Scabiosum Contagium, quod in infinitum serpe-b1t, etiam suis cancellis inelusum fuit, quin pestis illa mitior evasu. I p e Gregorius V l l ., qui Commercium in officiis civilibus necessariis aut in utilibu S in Spe C e Particulari Conoessit, eadem Oecasione etiam Statuit, ut contagJo EXCommunic tionis tantum pollueremtur, qui cum ipso e XCommuniCato Commercia agit arcti, ulterius vero
contagium illud non serperet . Successores Pontifices hanc moderationem probaruat, quin experientia edocti in tanta ex Communicatorum multitudine etiam limitatum illud contagium incommoda inulta in Ecclesiam I rempubli Cam invehere, eXeommunicationem majorem , quae eX Commeret O cumseXCommuni Cato contrahebatur, effectibus anathematis ferme spoliarunt, & ad minorem eXCommUnica tionem reduxerunt, qua tantum quis Vetatur Sacramenta perci pere, non Vero a reliquo si Ve Sacro, Sive humano commercio interdicitur (H. Tantum in nova disciplina communicans cum eXCommunicato eodem Contagio Polluitur, Si Scienter in Crimine communicet,
puta si ei Consilium, aut auxilium impendat (e ; & si Clericos a
Pontifice exco in municatos Scienter & Sponte in Sacrorum communio
ctui excommunicati vitandi in nodia disciplina.S. XVI. Porro in nova disciplina mitigatus est magna ex parte
ligor excommunicationis I reliquarum censurarum etiam eo nomine, quod non omnium excommunicatorum devitatio sive in divinis,
sive in humanis interdicatur. Etenim is tantum I in divinis S inhumanis devitandus est, in quem excommunicationis sententia esta judice publieata vel denuntiata specialiter H expresse, exceptis iis, nui sacrilegas manus in Clericos palam injecerim, qui etsi a b judice denuntiati non sint, evitari d bent. Cautum id est in quadam decretali, quam veluti a Martino V, Pontifice in Synodo Constantiensi editam primus S. Rntoninu 3 exhibuit la , & ex ejus fide universa Ecclesia recepit. Hinc inductum discrimen inter excommunicatum vitan um, & toleratum, & inde illius in divinis officiis & incommuni vitae consuetudine communicatio, & non vero istius in terdicta est. Ut vero quis tanquam vitandus habeatur, necesse est,
ut sententia adi judice in eum publicata Dei denuntiata sit specialiter G expresse, id est nominatim lata sit, & praeterea ip*i excommunicato denuntiata. Utrumque enim requiri observant theologi b), etsi
constitutio alterutrum requirere videatur. Quo tempore frequentiores evaserant exeommuniCationes, Praesertim latae sententiae, necessaria erat ista moderatio, aliaS in tanto excommunicatorum numero viros bonos angi necesse erat, Si nulla Praecedente, saltem declarante, sententia evitare & in Saeris & in civilibus deberent, quos ipso jure Canones extra Ecclesiam Projecissent. De excommunicatis Satanet traditit.
S. XVII. Iam tempore Apostolorum fi Jeles extra Ecclesiae communionem Projecti, aut ad humilem poenitentia: locum redacti Satanet in interitum carnis tradi solebant. Gulielmus Beve regius & Κstius sc) post Balsamonem , Zonaram, S. Thomam aliosque multos recentiores interpretes tenent, hanC t radit onem esse aliam e X-
communicationis appellationem, inde dictam qu id excommunicati prorsus Ucclesia ejecti, & omnibus bonis illi societati propriis privati, tyrannidi & incursibus diaboli, cujus regnum ext extra Ecelesiam, expositi relinquuntur. Contra Hugo Grotius, Henricus Rammonaus, Bingliamus aliique di contendunt, excommunica os traditos Satanae & Ecclesiae fuisse ejectos , O praeterea in corporis a filictionem 1 Satanae ministris statim fuisse obsessos, & variis tormentis fuisse vexatos. Et certe Apostolus dum Satanae iram
103쪽
roa INSTITUT. JUR. CAN. PARS III.
deblit, PCeter poenitentiam & ejectionem a sacris, videtur irrogasse etiam corporis amictionem & vexationem; nam verba ApoStoli indicant, etiam carnis interitum & macerationem Corporis passos fuisse, qui ab eo Satanae traditi erant (a . Veteres quoque Patres, praefertim Hieronymus, Augustinus, ChrySOSIO mus, Theodoretus aliique aperte docent (b , Satanae traditos variis doloribus S miseriis corpore fuisse vexatos, non secus ac Iob corporaliter vexatus , afflictus fuerat. Interim Si traditi Satanae initio Ecclesiae etiam corporis cruciatus paterentur; fuit hoc donum extraordinarium, quod Post Apostolos fer musce SSa Vil; tantumque Sequenti aetate EXCommunicati extra Ecclesiam profecti fiant, & miraculosa illa in interitum carnis traditio rato admodum contigit. Excommunicatio mortulis est poena gravissima. XVIII. Quando autem mortalis excommunicatio a Christ1 corpore omnino abScindit, Cerce maXima est inter OmneS poenas, quae ab Ecclesia infligi possunt. Et quid quaeso pejus christiano homini poterit evenire, quam EccleSiae communione tanquam ethnicum & publicanum omnino exturbari, Dei O. M. gratia destitui, Sacramentorum usu & fraternitatis commercio prohiberi, S in eum statum ablegari, in quo positi homines Spe aeternae Salutis desti
tuuntur* Summum, inquit Tertullianus te , futuri judicii judi
cit in drat, si quis ita deliquerat, ut d communione orationis si condentus si omnis sancti commercii relegaretur. Hinc ex Patrum doctrina nihil magis debet sormidare Christianus, quam a Christi Corpore separari s G: qua ratione Augustinus eX communicationem poenam
graetiissimam appellat (ir . Quod si talis non habeatur, quod eX ternos effectus nullos producat, & solvat potius, qus m liget, nihil habeo,
quod reponam, nili procul esto profani, O Christum obnixe ro gem, quo renovet eli empla Apostolorum & maxime Pauli, quidum criminosos christianos FCClesiae Con Sortio eX pellebat, ejectos Satanae in corporis afflictionem & Cruciatus consignabat.
Et debet irrogari ob grctnde crime . S. XIX. Quae quum ita sint, non debet profecto mortalis ex-
Communi Catio decerni, nisi ob grande crimen : & qui levibus ex Causis anathema infligit, abutitur potius, quam Utitur eCClesiaStim Ca PoteState, non Secus ac si magistratu S ob leves culpas noxios
morte puniret. Anathema, inquit Synodus Melde hsis , est aeterin c
CAP. XL. DE EXCOMMUNICAT. rostiae damnatio, si non nisi pro mortali debet imponi crimine. Et Sy
nodus Arvernensis sa : nullus Sacerdotum quenquam rectae fidei ho- , hinem pro ps Uis G teUibus cutis is ii comm uuione suspendat. Cui doc-itimae confortat Veteris Ecclesiae disCiplina, ut enim probat Dupinus en veteri Ecclesia tres praecipue Videntur sui Sse e XCommunicationis
causae (b . Una, prava doctrinae I traditae a Christo & Apostolis h-
dei adversa. Altera, vita flagitiosa a Chri Sti praeceptis Contraria. Tertia demum privati alicujus adversus disciplinam Ecclesiae suae, aut particularis Eccle Siae adversus Ecclesiae universae disciplinam rebellio. Quod si antiqua monumenta aliquos ob leves culpas excom-mtinicatoS memorant, id de medicinali, non de mortali excommunicatione intelligendum est, quod superius adnotatum.
Crimen debet esse probatum G manifestum.
S. XX. Nec tantum grave sit, oportet, delictum ad irrogandam eXCommunissationem, Verum etiam manifestum & per judicem legitime in judicio probatum. Separat enim excommunicatio Christianum ab Ecclesiae consortio. Ubi peccatum non est edident, inquit Origenes (c , ejicere ab Ecclesia neminem possumus, ne forte erudicantes Zietaniam, eradicemus si triticum. Et Augustinus (d : nos que u quam d communione prohibere non possumus, quamois haec prohibitio nondum mortalis sit, sed medicinatis, ni si cui sponte confessum, aut in aliquo siDe saeculari, fide ecclesiastico judicio non rnatum atque conDictum. Hinc multotieS in Canonibus praecipitur, excommuni CZ-tionem non irrogari, nisi causa probata, aut alias manifesta fuerit (e . Qua in re distaei excommunicatio mortalis a medicinali, nam haec etiam pro criminibus occultis irrogabatur; quum contra illa crimen manifestum Supponat & plene probatum. Excominunieationi canonica monitio praemittentia. S. XXI. Praeterea nee ubi crimen grave & manifestum e St, decerni facile potest excommunicatio, nisi adsit contumacia, qua Criminosus obstinato animo in criminibus persistat. Tum demum fra trem tanquam ethnicum & publicanum habendum Chri Stus edixit, si post duas fraternas admonitiones, nec Ecclesiam admonentem e X-
audierit (s . Hinc aperte constat, jure evangelico ad irrogandam
eXcommunicationem. obstinationem in contumaciam eSSe neceSSariam. Et inde receptum est, ante excommunicationem Crimino Sum Semel, iterum atque tertio admoneri oportere: quam trinam admonitionem per Canones praescriptam ait Synodus EpheSina in relati m
104쪽
eto INSTITUT. JUR. CAN. PARS III.
ne ad religiosissimos Imperatores de de PoSitione Nestorii & seeundum sanctos Canones esse Synodus Chalcedonensis docet. Et quoniam haec trina admonitio sitis erat ad probandam Criminosi contumaciam , hinci competens monitio & canonica dicta est (u . Concessit quidem Synodus Lugdunensis sub Gregorio X. judicibus sive tres monitiones, Sive unam pro omnibus adhibere . at haec una admonitio instar omnium fuisse videtur, nam aliquot dierum intervalla ad hi
heri voluit, nisi facti necessitas ea suaderet moderanda (b . Quod vero lapsa ecclesiastica disciplina judices ecclesiastici etiam non admonitos excommunicarent, Synodus Tridenti na tam immane arbitrium coercuit, & saltem duas monitiones praemittendas decrevit te .
Canonica monitio excommunicationi juris addersatur.
S. XXII. At hic nodus vindice dignus Oecurrit , etenim trina
monitio jure evangelico ad irrogandam e XCommunicationem necessaria non bene videtur convenire cum excommunicatione laiae sententiae, qua innodamur nulla praemi SSa monilione, Statim ac CrimentPer Canones sub ea poena vetitum admittimus. Vidit difficultatem Gerionius, eamque evaSurus docet, excommunicationem latae sententiae id tantum operari, ut judex Probato crimine Stati in possit eXCommunicationis sententiam Publicare nulla alia adhibita solemnitate. Alii vero respondent, Satis esse contumacem, qui legi seu Canoni praecipienti non obtemperat; lege enim ipsa continuo admonemur, S revocamur ad os scium. Verum nescio an reSponbiones istae nodum solvant; Christus enim praeter peccatum in legem requirit animi obstinationem in peccato, & eXpressam repetitamque E Clesiae admonitionem, ut non sufficere videatur generalis & continua Canonis jubentis admonitio. Illud interim verum est, excommuniCationes latae Sententi se veteribus Patribus ignotas fuisse, &demum saeculo decimo Secundo innotescere coepisse, deinceps Vero
magis magisque Iabente ecclesiaStica disciplina passim per nodos Canone S invectis, quod supra dictum est (iij. Quod vero auctis na- mero latae sententiae excommunicationibus, fideliqui animae assiduis laqueis, saepe etiam incognitis, innodarentur, & ecclesiastica disciplina Sensim deficeret; optavit God eschalebus Rose mundus in aea, demi a Lovaniensi theologiae professor (e), ut omnes constit Utiones,
qUae e XCommuni Cationem labe sententiae irrogant, tu jure vel stutu-tiS contentae, quarum usus nullus eSt, sui plus obest, quam pro est,
tumaciae adsit, non tamen gladius Spirituali S Statim exerendus est,& criminosus fraternitatis consortio abjiciendus; sed tum demum cum dolore & aegritudine putrescentis membri abscissio ab Ecclesia decerni debet, si omnia alia remedia ad sanationem idonea adhibita fuerint: quae eX Patrum doctrina . Cum dolore amputatur, inquit Ambrosius (u , etiam qί- Putruit, pars corPoris, G diu tractatur, si possit saniari medicamentis; si non possit, tunc d medico bono ad- scinditur. Sic Episcopi assectus boni est, ut optet sanare infirmos, serpentiu uuferre ulcera, obducere aliqvu, nora abscindere; postremo quod sanari non potest, cum dolore ubscindere. Et Prosper ait sb , qui diu portati S salubriter objurgati corrigi noluerint, tan quam putres Cor- Ioris P rtes, debent ferro excommunicationis abscindi. Atque ita Syri es t u S Andronicum crudelem S perversum Ptolemaidis praefectum admoreuit, a crudelitate sua dehortatus est, & ubi insanabilem de- Prehendit , ei sacris omnino interdixit (o . Hinc excommunicatio utilisum remedium & ultima poena dicta et t. AIiquando excommunicatione est abstinerissum. S. XXIV. Quin nec semper ubi a Ita remedia frustra adhibita
sunt, licet ad excommunicationem devenire; et enim si ab excommunicat ione aliquod majus malum in Ecclesiam impendere prospiciatur, censura est abstinendum. Hinc ad excommunicationem nonia Clle licet excurrere, Si excommunicandus Sociam habeat multitudinem, ne inde schisma in Ecclesia generetur. Non potest Ssse solubris d multis correptio, inquit Augustinus (d , nisi cum ille corripitur, qui Von hcbet socium multitudinem .... set coniugio peccandi multitudinem In Daserit, di tum dirciplinae misericordia necessaria est. In hae Spetae non cenSurae, Sed generales admonitioneS, aut oti largationes eX ejusdem Augustini doctrina adhibendae: Sunt, praesertim Si Uecasionem praebeat aliqua calamitas, seu divinum flagellum, quod Pareat , Christianos pro Sui S peecatis vapulare, ob eandem ratio Hem non facile Reges extra Ecclesiae communionem prosicere licet; Ddm illi ,: si pcium pii sunt, aut alias facile S ad iram , a sacris ejecti plus mali, quam boni in Ecclesiam inferre solent, praesertim i ob temporales causas excommuni centur, qua in re mediis Eccle ite saeculis Episcopi peccarunt. Quis enim neScit turbas & bella, quae rempublicam non minus, quam Ecclesiam agitarunt, quod mis,
105쪽
gistratiis & Principes subinde extra Ecclesiae Communionem proiecisti sum
S. XXV. Si excommunicatio justa causa destituatur, &qui censura tanquam nocens obstringittar, revera innocens est. haec ex communicatio iniusta a doctoribus appellatur, nec per eam christianus coram Deo ligatur Ministri enim Ecclesiae potestatem non habent in coelis aliquem ligandi, qui non prius Proprio Crimine Se obstrinxerit, quod veteres Patres, in primis Origenes & Augustinus docent sa). Hinc evenire potest, ut ille, qui taras pellitur, intus sit.& ille foras, qui intus retineri videtur. Interim injusta censura Christiano etiam timenda est, pertinetque ad ejus officium illam expendere & videre, an sua culpa, quam ipse non SatiS adprehendit, talem poenam commeruerit. Quo sensu intelligenda Sunt Gregorii M. verba apud Gratianum (b): Sententia pastoris, Sive iusta, sive injusta fuerit, timenda est, ut ex integro homi l i te Gregorianae contextu constat p). Quin pertinet ad boni christiani officium, censuram in foro externo servare, si sibi quidem illius injustitia satis nota est, reliquis vero omnibus ignota, idque ne aliis offensionis
Causam praebeat: quae exterior Separatio in hac specie non nocet
christiano, imo potius Cum humilitate tolerata ad meritum imputatur (d). At si revera censura sit injusta, Se injustitia omnibus innotescat, tum regula Gelasii Papae locum habet; sed si iniusta est(censura j. sunto eam curare non debet, quanto spud Deum si Ecclesiam ejus neminem potest iniqua gradare sententia (e . Ritur in proferenda excommunicatione. S. XXVI. Ex veteris disciplinae regulis excommunicatio nullo certo solemnique ritu, nec specialibus conceptisque formulis fere-hatur: sed Episcopus in Ecclesiae senatu Contumaces S a poenitentia alienos non Sine dolore ejiciebat (s ), quemadmodum in constitutionibus sic dictis apostolicis videre est se . Verum ubi lapsu saeculorum ob frequentiam, & parum justas Cau Sas censurae Contemni Coeperunt, ad earum auctoritatem sustinendam, certi ritus & mr mulae diris & execrationibus plenae inductae sunt, quibus solemni apparatu excommunicatio infligeretur. Ritus iste est: Episcopus pa ramentis violaceis & mitra simplici indutus & candelam ardentem in manu tenens, in conventum duodecim Presbyterorum, qui etiam
eandelas ardentes in manibus habent, Sed et ante altare majus, autilo publico loco, & ibi solemniter anathema pronunciat; quodum pronunci Atur, candelae ardentes in terram Projiciuntur non sine diris & execrationibus, quibus excommunicarus cum diabolo claangelis ejus damnatur in ignem aeternum, nisi a peccatis resipiscat. Prostat ritus iste in pontificali Romano (u , at caeremonia ardentium lucernarum Saeculo decimo usurpabatur (b). Verum non in omni excommunicatione descripta Solemnitas adhibetur; sed tantum in ea quae anathema Scholasticis audit. Illud interim inest omni excommunicationi, ut qui excommuniCat, excommunicationem inscriptis proferat, Ac ejus causam expresse addat (c .Lata excommunicatio caeteris Ecclesiis nuntianda S. XXVII. Laeta excommunicationis sententia ab una E etia in aliis quoque servanda est, ut habet Vetustissima regula in Synodo Nicaenae & deinceps in aliis Conciliis multoties confirmata (dj.
De iir, inquiunt Nicaeni Patres, qui a communiorar segress MI Slint ... ab Episcopis ... Da est sente uti Secura iam et Uem , qui pronunciat, eos, quinab aliis ejecti sunt, non esse ub aliis admittendos. Id certe postulaebaei mutuum foedus & harmonia, quae inter Ecclesias intercedebat, quaeque id operabatur, ut unaquaeque Ecclesia promta es et ad ratos habendos & confirmandos omnes disciplinae actus, quos insontes singulae Ecclesiae egissent. Excommunicationes quoque facile contemnerentur, Si ab una Ecclesia ejecti ab aliis in communionem recipi possent. Hi ne mos inolevit, ut Ecclesiae de iis, qUOS extra Communionem projecerant , alias Scriptis litteris encyclicis seu Circularibus facerent Certiores (e . Haec litterarum formulae eleganter expressa est a Synesio in e XCommuni Caelione , quam admversas Andronicum crudelem SE tyrannicum Ptiae maidis praefectum irrogavit; ubi inter caetera Ecclesia Ptolemaidis id asserit, se eodem atque Andronicum loco habere Sive levitam, Sive presbyterum,
Sive Episcopum, qui illum in communionem receperit (s . Nec alia est hodierna disciplinae: in pontificali enim Romano habetur, ut prolato anathemate Parochis & vicinis Episcopis litterae mittantur, quae nomen excommuni Cati & causam contineans, ne quis per ignorantiam ulterius illi Communicei e .
106쪽
Excommunicationes Oud Judaeos. S. XXVIII. Jam vero excommunicationes, Seu eiectione' a Sacris apud omnes ferme gente S religi OSAS, Judaeos ' enape , Graecos, Romanos, Gallos obtinuerunt, & Judaei quidem dupicem excommunicationis speciem habuerunt, iactam minorem, quam Rabbini Niddui, separationem vel segregationem Vocabant, aliam majorem, quae Cherem dici consue ii, quo l Seldenus & vitringa pluribus docent (at). Niddui levis excommunicatio erat, qua quisquam a Symnagoga & civili aliorum commercio ad tempus prohibebatur, ut
a via sua mala resip sceret. Si C excommunicati eam Status mutationem patiebantur, ut intra quatuor cubitorum SPatiUm Nemo, exceptis uxore & liberis, ad eo' accedere posset. Oherem Vero segregatio gravissima erat, horrendis instructa diris, quae a reipublicae & Ecclesiae communione omnino exturbabat, eaque irrogabatur, si intra tempus legitimum minori excommunicationi subjectus, absolvi non curasset, vel si delicti qualitas Statim majorem postularet sB. Morinus, Beve regius aliique tertiam addunt speciem excommunicationis per Mammatha : quam tamen Seldenus explodit, ostenditque Sham matha pro ipso deperditionis aut mortis decreto quoeumque usurpari, & sic interdum Niddui, interdum vero Cherem denotare. Sed haec aliis curae Sunto. Excommun/cationes apud gentes. S. XXIX. Aliae quoque gentes sacrorum interdictiones usurparunt, iisque facinorosi vel in totum vitae Communione inter Suos citra soli mutationem, vel expresso nomine sacris quandoque cum aliis vitae commodis prohibebantur, quod pluribus Sel denus prohat (e). Generalis interdictio irrogabatur apud Graecos graviore illa mTl - seu infamiae poena,.qua flagitiosi quidam, veluti maritus adulter adulteram damnatam retinens, pulsantes, aut non alentes parentes omni stare patrio cadebant, atque ideo ipSa Sacrorum Communione prohibebantur, erantque quasi exul es in civitate. I xnressa sacrorum interdictio frequens apud Graecos usurpabatur, homicidae enim, adulterae, militiam detrectantes, ordinum deseriores a l iique lcunctis templis & sacris arcebantur. Hisce gravioribus interdictionibus addebantur dirae seu execrationes, quibus ricinorosi cliis inferis devovebantur & sacri fiebant. Apud Romanos in aquae & ignis interdictione una eum civili Commercio etiam sacra interdicebantur. Et apud Gallos Druidae jure sacro scelestos, & Coin mercio religi OS
& civili ejiciebant. Si quis privatus, aut publicus, inquit Caesar (iij,
ii Sel deni de Synede. lib. r. cap. et , viariussa de Synag. vet. ibi Mortia. de Adminis tr phait lib. .. cap. 23. . Bever. Comm. ad cau. X. Apolles.sel selden. de Synedr. lib. I. e P. ID. d) Caesar de Bello Guilico lib. d.
horum decreto non Stetit, sacri sciis interdicunt. Haec poena apud est est gravissima. Ouibus ita interdictum est, ii numero impiorum cis sce
defugiunt, ne quid ex contagione incommodi accipiunt. Neque iis Pe ientibiis jussi redditur, neque honos ullus communicatur.
Do interdicto. Definitio ecclesiastici interdicti. S. I. Interdictum sic stricte sumtum & ab egeommunicatione re
suspensione distinctum, eSt cen Suba eccleSi a Stica , quae in emenda tionem privat u Su quarundam rerum sacrarum, qua res Sacrae Sunt& fidelibus communes. Nimirum tum rerum Sacrarum interdictus usus inter Cen Sura S numeratur, Si in emendationem & resipisceri tiam irrogetur; nam si in vindictam criminis decernatur, potius poenae quam censurae ex regulis novae disciplinae rationem habet. Interdictum quoque sic stricte dictum Pri Vat USu rerum Sacrarum, quE USUS ES ti nam Si uSus rerum Sacrarum consideretur veluti quaedam communicatio cum fidelibu S, interdictus usus potius e XCommunicatio est. Nec interdictum privat u Su omnium rerum Sacrarum, Sed quarundam, earum nempe, quae in Canonibus I Decretalibus exprimuntur: quo etiam dii tat ab excommunicatione, quae Omnino jure fraternitatis & omnibus rebus sacris interdicit. Et demum interdictum privat usu quarundam rerum sacrar Um, quatenus fideles omnes iis uti possunt: quo di Stat a Suspensione, quae etiam USU rerum
sacrarum privat, Sed uti ipsis Clericis proprius. Descriptio ista interdicti tot logicis subtilitatibus instructa novae disciplinae debetur; nam ex veterum simplicitate interdictum veluti Species eXcommunieationis habebatur sa). Variae interdicti species. S. II. Jam ex novae disciplinae placitis dividitur interdictum in
personale, locale, & mistum. Personale persona S directe afficit, easque u Su quarundam rerum Sacrarum ob contumaciam in delicto, quocumque eant, privat: & hinc Solet dici ambulatorium. Locale directe fertur ad locum , tantumque in eo res S per se feri vetamur. Mistum utrinque participat, & locis & personis v Ia rerum Sacrarum ob contumaciam interdicit. Personale autem O locale interdicium , vel generale, Vel particulare est, prout collegium aliquod PerSonarum , Puta clerus, Populus, aut quidam peculiares chris
107쪽
etio INSTITUT. JUR. CAN. PARS III.
ciani usu rerum sacrarum abStinentur, itemque Prout regnUm. Pro. vincia , dioecesis, civitas, aut Ecclesia Seu capella aliqua usu rerum sacrarum prohibetur. Sed si interdicto Populus afficiatur, eo nomine clerus non Venit, nisi aliud eXPrimatur, Nec Contra Si res sa-Crae clero interdicantur, populus interdicto Obstrictus censetur (ci at si interdicto supponatur civitas aut Ecclesia, etiam suburbia &capellar & coemeterium Ecclesiae adjacentia interdicto continentur(b . Item, non secus ac excommunicatio, interdictum Vel est ferendae, vel latae sententiae, prout Scilicet, Vel Sententia judicis, vel jPSO jure usus rerum sacrarum prohibetur. Interim interdicti nomine hodie communiter generale interdictum Solet intelligi Caresae G solemnitus in irrogando interdicto. S. III. Interdicta nonnisi eat gravi causa & cum magna prudentia decerni debent, praesertim si generalia Sint; nec enim exiguum malum est , Ecclesiis sacra interdici, sacra officia cessare, & Sacramenta fidelibus non administrari. Uuin interdictum etiam ob aliena crimina irrogari consuevit, veluti si ob peccatum Patris usu rerum SaCrarum universa familia privetur. Certe Basilius interrogatus quid agendum de illo, qui puellam rapuerat, reSpondit, filiam parentibus restituendam, ipsum raptorem & ConSCioS eXCommunicandos: Vero Seu pagum, qui raptCrem Cum rapta Susceperit, nee reddiderit, a precibus & orationum communione prohiberi debere (o r& tamen non omnes illius oppidi cives in illud crimen videntur Con.
den Sisse. Similiter Leudewaldus Episcopus Ecclesias omnes Rotho- magenses clausit ob infandum crimen, quo S. Praetextatus Episcopus in ipso die Paschae, dum divina officia celebrabat, fuit occisus,
donee communi indagatione Sceleris a Uctor innoteSceret, quem Edmodum Gregorius Turonensis testatur (d . Porro interdictum iisdem
Solemnibus , quibus excommunicatio , ferri debet, Scilicet praemit-xen d se tres monitiones, & scripto pronunciandum causa inSerta; i rogatur nimirum in emendationem , de contumaciam Supponit. Interdicta generalis Deteribus ferine ignota. S. IV. Generalis interdicti exempla , quibus ob paucorum peccata pluribus Ecclesiis Sacra officia interdicamur , in Veteribu S monumentis pauca admodum occurrunt exempla; nec inde recte infertur, ejusmodi interdicta frequentari consuevisse. Sed post decimum
Saeculum integrae provinciae & Regna interdictis subsici coeperunt ad frangendam magistratuum & Principum contumaciam, Sive quod isti graviter peceassent, sive quod Ecclesiae jura & ecclesiasticam
is haltatem laesisse viderentur. Hujus novi interdicti forma fortasse
orimum occurrit in Synodo Lem OVice ubi anno MXXXI. Celebrata , ubi Oldeticus Abbas, ut Pontificem bellis vexatum Subie Varet, Cin Su-luit EpiScopis . ut excommunicationis sententiam ferrent in eo , qui paci non adquiescerent, ita ut contumace S P Si mort in Repulturae ecclesiastica privarentur, Publicum officium apud eos in terd iceretur, atque ut, excepto parvulorum Baptismo & morientium viatico, nullum administraretur Sacramentum. erum, Subdit Duiliniis (a , tisque ad Gregorium VII. rara fuerunt admodum interdicta , in pecu Liares Ecclesias ferebantur ; at ille Pontifeta suae auctoritatis augendae perquam studiosus iis frequenter etiam in integra regna usus est, Gallis Episcopis, ut idem te utarent, exemplo fuit. Hinc Ivo Carnotensis interdictum remedium insolitum dixit (b , quod nempe tum pii
mum adhiberi coeperat, observatque u Sur Pari potissimum conque vis. Se in causa sacrilegii, aut Pacis violatiocte. Exinde interdicta generalia ad magistratuum & Principum frangendam con tum clam se in- Der adhibita sunt; at post Paulum V., qui venerorum rempublieam interdixit, exemplum nullum oecurrit. Generalia interdicta non semper rationi congrua.
S. V. Jam interdicist illa, quibuS ob paucorum Crimina, praesertim vero ob Regum , magistratuum contumaciam in dissidiis definibus imperii & sacerdotii, integrae provinciae & regna rerum sacrarum usu privantur , non semper bonis rationibus niti videntur. Etenim non patitur recta ratio, ob uniuS aut Paucorum peccatum uni VerSas societates puniri. Qua ratione Augustinus obstupuit, ubi
intellexit, iuniorem quendam Episcopum Africanum nomine Auxilium ob crimen Classi clani cujusdam universam tamiliam eae tra Ecclesiam projeCisse, eique gravi Scripta est stola denuntiat, ut tanti facinoris rationes, Si quas habeat, communicet (c . Nos quoque docere digneris, quomodo recte anathematietetur pro patris p ocato filius, aut pro mariti uxor, aut pro domini Serdus, silit quisquam etiam in
domo nondum natur, si eodem tempore, quo tantUersu domus est ian themate obligata, nascatur. Multo magis Obstia PutSSet Vir magnuc, si intellexisset, integra regna ob unius Principis peccatum uSu rerum Sacrarum prohiberi. Deinde eX veterum Patrum Sententia censur trum
vis cessare debet, nec gladiuS FPiritu cli S exserendu', Si eo exserto Sehismatis aut alterius gravioris mali periculum in Eccle. lam immineat. Et si S. Ea filius in integro pago, qui ras torem cum raPta rECePerat, nec reddiderat, preces & orationes tari vel inest ( i , id fortasse recte fieri potuit, quod plerique illius pagi cives crimine se
108쪽
etia . INSTITUT. JUR. CAN. PARS III.
o strii ixerant, & de inste aliud est unum Pagum, aliud integras Pr, vincias & regna a sacris abstinere. ectus ceneralis interdicti S. VI. Interdicta generet lia origine sua id efficiebant, ut in Ecclesiis interdicto subjectis divina omnia Osficia , uno ferme excepto
parvulorum Baptismo & mordentium necesSario Viati CO Seu poenitentia, cessarent. Hinc plus damni quam utilitatis Ecclesiae & reipublicae asserre consueverunt, PraeSertim Si longo tempore Stetissent. Ei enim licet interdictum ex una parte ad terrendos Contuma S multum conducat, tamen ex altera cultui divino detrahit multum; nam tempore interdicti non solum populus desuetudine frequentandi divina officia religionis vim sensim excutit et Vetum etiam Clerus ipse
remissior & segnior ad ea celebranda evadit; qua ratione de divina religio detrimentum patitur, & populus parum Christianos more Sinduit , quod Soto observat sa). Eadem interdictorum mala Bonifacius VIII. proponit et tunc excrescis indeυotio populi , pullulant dic-Deses, si in pnita pericula animarum insumunt, ac Ecclesi is sine culpa earum debita obsequis subtrahuntur ( b . Et sane si quis interdicta
Omnia , qtrorum memoria Superest, percurrat, intelliget, ea Semper sui Se di S sensionum , scili matum, bellorum aliarumque magnarum
calamitatum cari Sas, & vix unquam aliquid boni, Saepe vero multum mali in Ecclesiam invexisse. Nec a ratione videtur alienum, quod de quodam loco in Marchia , qui diu interdicto obstrictus steterat, Se audisse auctor glos Sae testatur, quod facta relaxatione homines tramgima & quadreginta annorum , qui nunquam audi Verant Missam, Sacerdotes celebrantes deriderent (c). Nigor interdictorum relaxat US.
S. VII. Quae quum ita sint, illi ipsi Romani Pontificos, oui iri-terdictis saepe ad jura Ecclesiae temporalia asserenda contra Principes imi sunt, in dies eorum severitatem emollierunt. Ergo praeter parvulorum Baptismum & morientium pCenitentia S. quae ferme
ab initio Celebratae sunt d), Innocentius III. permisit, ut tempore interdicti praedicationes Evangelii ad populum fierent . & confirma tio parvulis baptietatis daretur (e). Item idem Pontifex concessit Sem pulturam in Ecclesia: coemeterio Clericis . qui serva vexant interdi C tum, Sed nullis sole innibus adhibitis, nec pulsatis campanis, S p Ut enitum cruce signatis S peregrinis etiam bene valentibus (j ),
Auorum transitus de more ejus aetatis per Civitates erant frequentes. Prieto G regorius IX. permisit, ut in unaquaque hebdomada cele- Aegretur privata Mi Ssa, Sed SilentibUS Campani S , VOce SumlSSa, clau-r, Ecclesiae ianuis, & excommunicatis & interdictas exclusis , ut Corpus Domini, quod decedentibus in poenitentia non negatur, con- et retur tu . Demum Bonifacius VIII. poeni tentiam sanas omnibus dati permisit, & divina omniae officia portis clausis cia silentibus cam-omais quotidie celebrari , exceptis festis Natalis Domini, Paschae, Pentecostes & Assumptionis B. Virginis (quibus festum Corporis Christi eiusque octavam Martinus V. addidit), in quibus etiam concessit divina officia Solemniter celebrari, Sed EXClusis eXcommunicatis, & admissis interdicto assectis , modo qui causam interdicto dederint, ad alta re non accedant (b). S. VIII. Violantes interdictum ex justa & canonica causa & ora dine legitimo latum graVi S criminis rei sunt, utpote qui Ecclesiae auctoritatem in re gravi tranSgredi uritur. Clerici vero, qui scienter in loco interdicto celebrant, a Canone Sunt alieni, nec ad eligendum cum aliis admittuntur, ii qua irregularitate non nisi a sum
mo Pontifice absolvi possunt, quod Bonifacius VIII. habet (o . Et
quamvis summus Pontifex loquatur de Sola celebrutione, quae ad Solam missam recepto loquendi usu restiingitur; tamen in praesenti celebratio omnia divina officia , qucrum Celebratio Permi SSa non erum t eomprehendit. Item, qui interdicto affectos ita loco Sacro Sepeliunt excommunicatione ipso facto obligantur, Cujus absolutio Episcopo reservata eSt (d). EXeommunieantur quoque regulares etiam erum empti , qui interdictum generale aut locale a Pontifice, vel ab Episcopi, latum non Servaverint (e). De cessatione d didinis. S. IX. Interdictum ex placitis novae disciplina' distat d cessatione d dioinis ; etenim mi in loco, ubi a divini S cessatur. celebrat, a Canone non est alienu S, quum tamen contrarium in interdicto decretum sit (s . Pee cessationem a divinis ipso jure vetam tacdivina officia celebrari in Ecclesia, quae homicidio, aut adulterio, Seu alio admisso crimine polluitur se , ut populo salutaris terror &criminis horror incutiatur. Non ergo infligitur in criminis admISSI
109쪽
at INSTITUT. JUR. CAN. PARS III.
lationem, atque ideo proprie Sic di et S Censuris non adnume
ratur: ut Vina Vero Officia nequeunt Celebrari, nisi Ecclesia reconcilietur. Et Saepe expedit populo christiano, ut reconciliatio disseratur praesertim Si crimen enorme admissum Sit, & aliae Ecclesiae non desint, in quibus fit vina officia peragantur. Violatio Ces Sationis a di-
vinis gravis culpa est, at non facit a Canone alienos su ; excommunicantur vero regulares, qui in Ecclesia, ubi R divinis cessatur. ce-
Definitio suspensionis. S. I. Suspensio quatenus ab excommunicatione & interdicto distinguitur, eSt Censura ecclesiastica, qua Clericos in emendationem EXercitio PoteStatis ecclesiaSticae, quam ratione officii vel beneficii habet, salva dignitate, abstinetur. Ita distat ab e X communicatione, quae privat exercitio ecclesiasticae potestatis, non quod competat ratione officii aut beneficii, sed potius quod communionem cum reliquis fidelibus spectet. Item suspensio distat ab eXcommunicatione quod haec & in Clericos & in Laicos, illa tantum irrogatur in Clericos, quibus Solis exereitio ecclesiasticae potestatis officio aut beneficio ecclesia Stico cohaerentis, potest interdici. Porro suspensio distat ab interdicto, hoc enim Clerici abstinentur usu rerum Sacrarum, sed qua fidelibus omnibus communes sunt: quando SuSpenSi USu earum abstinentur, quod ab olficio & beneficio dependent. Sic descripta suspensio sapit novae disciplinae placita, nam ex Veteribus regulis non tanta scrupulositate a reliquis poenis ecclesiasticis, tanquam proprie Sic dicta censura , Secernebatur (c . Suspensio oel est ab officio, vel a beneficio, Dei ab utroque. S. II. Tres su Spensionis species distingui solent, una ab officio, altera a beneficio, & tertia simul ab officio Et beneficio. Suspensio ab officio Clericum abstinet ab omnibus officiis ecclesiasticis, quae vel ab ordine, vel ab iurisdictione dependent, modo sint
vera officia ecclesiastica; nam ea, quae Clericis & Laicis communia Sunt, qualia Sacramentorum Susceptio, ingressus in Ecclesiam , communes preces, suspensis ab officio non interdicuntur. Suspensio abeneficio Clericum excludit a fluctuum beneficii perceptione & aliis
CAP. M,II. DE SUSPENSIONE. et i s
et et disin dentibus, non item ab officio; odiosa enim stricte esse ac-Hoienda doctores tradunt. Suspensio demum ab officio & benefimo Clericum & a sacris officiis & a perceptione fructuum beneficia abstinet qua abSlentione etiam plecti intelliguntur, qui generaliter nulla addita suspensioniS specie abstinent Ur. Num vero Su Spensi ab officio etiam beneficio, quod propter offici Um datur, abstenti intelligantur . disputant doctores (η , cujus quaestionis ratione factum est, ut iudices ab utroque abstinere volentes verba ab os peto ta be-
Suspensio dei est in totum, Dei pro parte. S. III. Praeterea quaevis suspensionis species vel irrogatur in totum , vel Pro parte , Vel in perpetuum , Vel ad tempUS , clitan et id in ad certum locum potest limitari pro eis Pae ad ma SSae rati I NE . Clerici abstinentur in totum, si omni functione clericali , pro parte vero si tantum Missae celebratione, aut habendis ordinationibus, non reliquis sacris officiis , prohibeantur. Per Petua eSt SUSPen Sio, quae Salva dignitate perpetuo sacris officiis celebrandis interdicit: temporaria Vero , quae ad certum tempuS limitatUr , I eluti Si Ep i scopus per annum ab ordinum collatione suspendatur. Ad certum locum restricta suspensio facit , ut Clerici in eo loco officia , a quibus sunt abstenti, nequeant exercere: at in alii S IOCis non prohibemur sacri soperari , aut jurisdictione uti. Suspensio porro Si Ve in rotum, Sive pro Parte , Sive in perpetuum , Sive ad rempus alia est ferendae , alia Ioles sententiar, quarum illa judicis Sententia , haec vero auctoritate juris ipso facto irrogatur , non secus ac de ES comm Unicalione dici Um est. Suspensio est censura, si infigastir in emendationem. S. IV. Censurae Stricte sic dictae ex placitis novae disciplinae in
emendationem , non in poenam criminis irrogant Iar. Hinc non om nis suspensio censura est, Sed ea tantiam , quae nulla temporis limitatione coercetur , utpote quae in emendationem infligitur: quae vero perpetuo . vel ad tempUS ab Si in et . potiUS poena . qUam Cen Sura re-
Putatur. suot t escunque pridatro ut sua , inquit Sua1 eZ b) , comm unionis eueharisiicae , Vel aliqua similis Suspensio pro CErto tempore abs late G sine ulla conditione ponit tir, illa non est cerasvrct, Sed poena
quaedum citeritis rationis, qtiae non pro Corittimsscia comprimenda, sed ut Focris pro delicto commetsso pure imponItur. I In C a USsensio ut ensis irrogata non tollitur , nisi per Canonicam reui Xationern, qviae lum Concedi debet, si abstentUs reSi puerit . Contra SVS pen Slo ad Ce I trantemPUS COECla ultra tempUS non profertur, Sed eo elapso ipso jure e XSpirat etiam sine rela Xatione , quod communiter doctores E
110쪽
o iii INSTITUT. JUR. CAN. PARS III.
nent . Quin ObServat a UCtor glOSSae, SuSPensionem haC formula latam, 'Nee satis sererit, ipso jure Mite dita relaxatione evanescere statim ac judex satisfactum suisse declaraverit (bD. Vetus Ecelesiae disciplina de sti ensione. S. V. Quidquid vero de Clericorum suspensione Sive tanquam censura, sive tanquam poena habet nova disciplina, id etiam apud veteres obtinuit: Clerici enim omni aetate , Sive in totum, Sive pro parte, sive aia tempus, Si Ve in per Petuum Sui Ordinis exercitio abs tenti sunt, salvo gradu & dignitate, quam in Ecclesia obtinebant, quod SeXCentis monumentis ConStat. Quin etiam in veteri disciplina exempla occurrunt ClericorUm, qui retento mini Sterio, tantum redituum sibi debita portione abstenti sunt. Sane Cyprianus de nonnullis in serioris ordinis Clericis, qui deliqui Ssent, loquens c), eos tantum es diυisione mens rna; hoc est, a redilibus ecclesiasticis, qui singulis mensibus inter Clericos tribuebantur, abstinere jubet, non vero a ministerio. Et Synodus Carthaginensis IV. de Clerico . qui absque corporis incommodo vigiliis non interesset, edicit, ut stipendiis privetur sq. Tantum apud veteres SuspenSio, quae nunet tanquam propria censU rie Species ab excommunicatione distincta reputatur . erat EXCOmmunicationis SPecies , qua Clerici ab ecclesiastica communione, quae illis Propria era , Plus mimi SVe Pro Culpae ratione abstinebantur, quod AlbaSpinaeus, Haberius, Bingliamus aliique viri docti observant (e). Hinc Su Spensio in veteribus monumentis etia in eth μου separationis & excommunicationis nomine designatur ). Item quod Spectat suspensionem a beneficio, ubi nulla Vrant adhuc beneficia ecclesiastica , ea formulis ah Stentionis a mensum a divisione, aut a Stipendiis e Xprimebatur, nec unquam SuSpensionis a beneficio mentio occurrit.
Suspensi dignitatem H beneficium retinent. S. VI. Iam Clerici sacris officiis , aut ecclesiasticis stipendiis
abstenti dignitatem seu beneficium non amittunt, Sed tantum ordinis, seu dignitaliS Suae functionibu S, aut PerCeptione fructuum heneficii & aliis inde pendentibuS abstinentur. Et sane Patres Ancyra ni de Presbyteris, qui vel semel Christi fidem negaverant, &inde poenitentia ducti eandem fortiter confessi erant, imo & tormenta SuStinuerant, edicunt, eos cathedrae quidem honoris esse petoticipes, non licere ctutem ipsis o erre G condionari . Vel omnino aliquod
. far braD 'umur obsee n). Et Synodus Neocaesariensis statuit, ne
essesba fer , qui crimen corpore admiSsum ante ordinationem con
.u mota offertet, in aliis vero functionibus maneret b). Et
sonoo ante Cyprianus Presbyteris suis , qui lapsos nondum I mactas cum tentia susceperant, abstentionem , Salva dignitate , minatur . sis iisdem perseveretveriat, interim prohibeantur offerre (c . oensio quamvis nullo tempore Coacta, differt a de politione, quae non tantum ab executione officii & beneficii abstinet; verum etiam Clericum omnino ab altaris ministerio exturbat, & ollicio & benencio Onan no privat, titutumque aufert, adeo ut Sine nova collatione Octitulo ad officium, vel beneficium redire nequeat (iij. Causa , modus ferendae suspensionis. L VII. Quod vero suspensio , sive ab officio , sive a beneficio
poena ecclesiastica est, sine causa non debet irrogari , quamvis non adeo n avis culpa requiratur ad sui pensionem , aC ad excommuni cationem D interdictum. Nempe Suspensio origine sua est levis ex communicatio , qua Clerici CCCte Sis Sti Ca comm Unlone, quae Stracti Us accepta tantum clericalia officia complectebatur, pro parte , aut in totum abstinentur. Et reapse in veteri disciplina Saepe occuriunt excommunicationes Clericis irrogatae pro levibus culpis , veluti ob in iuri rum Presbytero aut Diacono illatam (ei; item ob manci, surdi, cu ci , loripedis irrisionem (f : quae & aliae ejusmodi excommunicationes non prorsus Clericos omni Ecclesiae Communione exturbabant, scd sacrorum exercitio. Sed si suspensio tanquam censura ferendae sententiae decernator , debet praecedere contumacia & canonica admonitio. Item suspenSio , non SecuS ac excommunicatio & interdictum, in scriptis ferenda est, & quidem eXpressa causa , ob quam
Poena in violatores su erisIOUIS.
VIII. Quamvis vero Clerici suspensi ab ordine, aut beneficio ordine & beneficio non priventur , sed pristinam dignitatem
retineant tamen Si in suspensione iunctiones ordinis , aut beneficii , unde suspensi sunt, exerceant , a Canone fiunt alieni th . Imo si presbyter simpliciter sit abstentus ab ordine , in suspensione vel minorum ordinum functiones exerceat, ipsum etiam a Canone fieri alienum Fagnanus docet (i ; functiones enim minorum orat