장음표시 사용
21쪽
vocant). Ucitur enim, ubi masculina et feminina subiecta pluralis vel dualis numeri cum Verbis Singularibus iunguntur. Non minus quidem mirum Videri possit, quod neutris pluralibus Verba singularia pendent; sed haec structura adeo usitata est, ut in iis tantum exemplis, in quibus neglegitur, Mndamus. At neque talia in comici fabulis exstant et Structurae schematis indarici ratione
formatae perraro inVeniuntur. Certum quidem est unum tantum eXemplum quod, licet in caput de anacollathi duali numero Meti conscriptum, qu0 infra Sequetur, cadat, iam hoc loco commem0rare aptum mihi Videtur VeSp. V.
Αlio modo explicandi sunt Lys. V. 126 Sq. ἰν αρτώνδρες ον ελάσσως τας piri ιιας, τοι Περσαι. Nam hic ἐν antiqua forma est, quae e r ων correpta in dialecto Dorica est SerVata, de qua re Vide Curtium Verbum de Griecti.
Tria praeterea exempla, quae cum ad aliam causam revocanda sint, facile quiSpiam inter anacolutha numerare velit, hic commemorasse utile erit. Hae sunt V. Ach. 1116 ποτερον ἀκριδες γηδιον ἐστιν et κιχλαι Nub. 248.
substantivum propterea subiecti numerum pluralem non Sequitur, quod assimilatione quae voeatur ad praedicatum in singulari numero positum relatum est ).
IIae de schemate indarico, quamquam exempla ad huius ipsius paragraphi argumentum spectantia asserri non
Ii0tuerunt, praemittenda erant. Iam ad eos locos, qui re Vera huc pertinent, recensend0 transeamus uua in re quem ordinem Supra in anacoluthis, in quibus pluralis numerus pro singulari usurpatu est, proferendis Secuti Sumus, eundem nunc qu0que utile erit quam maxime fieri poterit tenere. Primum igitur ea proferamus exempla, in luibu Structura ad intellectum κατα μνεωθ formata apparet. Quicumque huc spectant loci, in iis pronomen omς propter Vim, quae in eo inest collectivam 1 ad substantivum vel 2 ad pronomen plurale refertur, qui usus contrariu ei, de quo supra 17 dixi, apud Scriptores et poetas usitatu eSt ),
Contraria ei rationi, qua orationem a singulari numero in pluralem transire supra docuimus, frequenter Xempla occurrunt, ubi oratio lege grammatica repugnante a plurali in singularem numerum deflectitur. Anacoluthorum, quae huc spectant, plurima in serS0IIarum numerorum confusione posita atque ita formata Sunt, ut Verbum plurale antepositum in oratione procedente aut participium aut verbum finitum aut pronomen perS0nale singularis numeri Sequatur. Tales structuras inter ceteros scriptores, apud quo BRS in-
Veniri apparet e locis supra pagg 25 extr. 26 init.)memoratis et
22쪽
30EX anno tali ii ilius Maei Zneri nil Lyeurg. ii 179. bicliti ad Herodot. I 195 K et ex Xeniplis. itae Nun hius in dissertatione de syntaxi Pausaniana Scripta collegit, praecipue Plato admisit vid. Engelhard l. c. Spec. III Iiag 6-ου Ηeindor ad haed. 62. ., talibauni ad CiV. 389d. Atque in multis eorum quae ex Aristophane allaturus Sum exemplis poeta, quasi multitudinis significationem ulminus definitam fugiat et quam citissime ad unius rei perspicuitatem redire Studeat, Structuram ad rem Singulareme plurali antecedente exemptam accommodasse mihi Videtur. Nonnulla ad alias cauSas revocauda sunt, qua Suo illlam que loco commem0rabo. Quibus praemissis exempla ipsa Videamus, quae hoc modo disponere liceat, ut priore loci ea tractemus, in iluibus is tui loquitur prima Vel teli ial erSuna utitur Secundo, cum suas habeant proprietates, ea quibus homine compellantur. Ia Inter eos locos, in quibus homines de se ipsi loquuntur, unus ita c0nformatus est, ut Verbum finitum plurale singularis numerus pateticipii Sequatur Thesm. V. 789 Sq. Chorus mulierum ab opprobriiS, luibus a viris
bendum fuit. An not. Eccl. V. 1002, ubi vetulam deridens dicit
βάνειν, huc non pertinet, cum enuntiatum secundarium participio D incohatum generalem Sententiam exprimat neque ad hiralem pectet antecedentem, Sed in Se 0Si- tum sit ).
31b Duobus aliis locis verbum finitum singulare sequitur
uuae quinque anacolutha sicut etiam Thesm. s. 790 de partibus choricis deprompta chori natura Explieanda sunt. Notissimum enim est, chorum a poetis caenicis modo singulari modo plurali numero significari Τ). Multo frequentiora sunt exempla, in quibus pluralis tertiae personae in Singularem transit. Cuius transitus causa, de qua generaliter Supra iam diXimus, ea esse solet,iluod, quae ab initi de pluribus vel de cunctis generis cuiusdam hominibus poeta dicturus erat ea procedente oratione ad singulos refert ). Anacolutha, quae huc spectant, non nisi verbis finitis oriuntur, quibus participium adiungi 08se, quod, si ad Verbum Singulare referatur eundem numerum equi debeat, per Se patet. Talia exempla, ut haec primo loco asseram, sunt ub. 988 sq. Antiquorum morum defenS0 adVerSari reprehenso, quod cives longis vestibus uti d0cuerit, ut mollitie affecti armorum corporumque exercitati0ne neglegant, pergit:
Vesp. 564 sq. Philocleo iudex, quibus d0lis atque astutiis, ut crimine liberentur, rei utantur narrat: ιο εν
23쪽
Huc spectant etiam V. Ran. 1073 sqq. quamquam verbum finitum, unde participium Singulare pendeat, omissum P sex aut 'e sedente plui ili' animi supplendum est. Agitur de nautis, de quibus esetiylus dicit: νγ a iam uiri ἀλλ'
Cui exemplo adiungo Nub. v. 973, ubi verbi finiti nu
Luculentissima anacoluthia in iis exemplis apparet, in quibus vel ba finita ipsa sine participiis posita in Dularis
nuuturi ad nomina vel pronomina Vel verba pluralia nectuntur, quae ut proferamus reliquum est. Vesp. V. 552 Sq. r πρῶπα si νερΠονι εξ εννῆς Γροωρπὶ Οχι ρDφάκrοις ἄνδρες εχεγάλοι και τε ι ραπήχεις κἄπεαε νυν προςHnM 1 δἱλκει οι iii χεψ' ἁπαλ, P. t ιδ U ει igitur ad plurales ἄνδρες ι . . . pertinet, quem tamen numerum sequenti VerS redire notandum est').Ρae . . ,3 9 sq. Mercurius oratorum popularium im- in obitatem atque avaritiam cum aliis tum his verbis insectatur Λων ὁ Μνytti χων σειον uora παχεῖς καὶ πὼν σίους, αιτιας ἰν προςτι γένι ελ εώ sρονοι τὰ Βρασίδον ast quem singularem gρονοῖ demonstrativum quod sequitur oret Orri f. Fritetsch. ann. d. h. l. , - Assentior Richtero qui voces ιπάλοι καὶ τετραπλiχεις de reis dictas esse statuit, ut Opibus, gratia, auctoritate eminentibus Floren Christianus et Reifigius Cori. p. 53 lictores et ostiarios Hesignari tutant.
poeta accommodat ε, ἄν μεῖς τουτον ωσπερ κυνίδι' ἐσπαράττετε.
Lys. V. 11 15 sq. Lysistrata, ut Lacedaemonios et Athenienses reconciliet contendens, dicit ac arcessitae:
ΕGl. V. 641. q. raxagora, ut Blepyri opinionem, in nova mulierum republica filios patres ut ignotos trangulaturos esse reiiciat, ἀλλ' ο παρεστώς, inquit, v επιτρέφει.
Hic igitur, ut in v. Pac. 63 9 supra allato, orationem pluralem verbo singulari interposito interrumpi vidimus, continuatio orationis pronomine plurali αὐτοῖς verbis singularis numeri interiectis turbatur Eccl. 663 Blepyrus rimagoram de institutis, legibus, poenis in nova republica ad
In his exemplis, tuin a plurali in Singularem numerum transitiones pro anacoluthiis habendae sint, ego non dubito. Fuerunt autem, qui nacoluthias eo modo tollendas esse censerent, ut pronomen εις supplerent, Reifrius quidem adiae. V. 40, runckius, Ernestius, emannus ad ub. v. 988; laydesius ad Eccl. 641. 672 Vesp. v. 552. Vid. pag. 56 anno 1. hoc pronomen animo addunt. At ut in reliquis quos attuli locis, sic etiam in his enuntiationes, in quibus numerus contra grammatirae rationem mutatur,
laydesii opinionein, qui hunc locum cum . Ves 55 comparans τις τινος suppleri vult, plane reiiciendam esse Puto. de ποι-ει id laydes, qui mutat ποι σύ vel ποι Tic,
Quae mutatio tamen non necessaria St, de qua re es quae equuntur.
24쪽
sententia artius coniunctae sunt, quam quas novo subiecto, eoque infinito, illato disiungere liceat. Atque etiam in his quos iam proferam locis anacoluthias magis quam ellipses inesse putaverim: ecl. V. 608 Sq. Postquam Praxagora homines, quippe qui omnibus
rebus communiter usuri essent, iam non esse furaturos contendit, contra interrogat Blepyrus ovκουν καὶ νυν ουτοι φιαλλον κλεπτoves ok ταντα πάρεσω et tum, ubi illa respondit:
εξει τουτων ἀνεῖ ν λυναι. Hic singularia ἰδων ἐπιδ v qn καὶ βουληται vel ad vτοι spectare vel ad pronomen αντοῖς Vel αυτεῖ post κερως supplendum referenda esse statuere licet. Perspicuum exemplum paulo infra sequitur . I Sq.
ταυτης ad adiectiva pluralia spectat, et verba singularia posita sunt, tamquam si πὰς τις antecederet vel aliud nomen vel pronomen Singulare. Quamquam ad hunc locum explicandum pronomen τις supplere fortasse probabilius est. Desunt enim neque apud alios scriptores' neque apud Aristophanem exempla quae alio modo interpretari vix quisquam poterit. quidem apud Aristophanem haec notavi: V. v. 561 sq. Pithetaerus exponit, quomodo Ves, urbe in aere condita, deos de regno deicere et ipsae rerum potiri possint: τοῖς δ ἀνθρώποις ορτιν
καθαγίζειν. Hic τις Supplendum esse et e tota structura et eo apparet, quod in sententia insequenti hoc pronomen positum est. τις Supplendum esse existimo etiam in o. Ecel. 669 sq. delycleoni, qui interrogavit Praxagoram: opy ῆν γε θυραζ σπερ προτερον; scit. ἀποδισουσι haec respondit: βίοτος γαρ πῆσιν πάρξει. 4 δ'ἀποδυο αιτος
φρασάτω εοι, ubi cs laydesii annotationem et eladors ad lat. Gorg. g 26. Ceterum illum usum praecipue in legibus et praeceptis publicis, quam formam exemplum Supra ex Vibus V. 561 allatum induit, inveniri multi loci de aliorum scriptorum libris deprompti demonstrant ).
Restat, ut de iis disseramus anacoluthis, quae BRScuntur, sicubi plures homines modo plurali modo singulari numero compellantur. In talibus exemplis is, qui loquitur, multitudinem homillum, quae saepe choro efficitur, pro uno homine habet aut unum ex tota turba tamquam eius partes suscipientem excipit eumque eo rem agit'). Praesto sunt haec Vesp. 485Bdelycleo chorum iudicum cum indignatione inclamat: ρ' ἴτω προ τω Θεων, μεεις ἀπαλλαχθεῖτε μου δεδοκταί σοι codd. μοι δίρεσθαι καὶ δερειν δι' μωας, ubi Bergkii, quem Dindorfius secutus est, conjectura ἰ δεδοκταί σοι probabilior mihi videtur, quam quae a Reiskio prolata, a Richtero recepta est: ον δεδεκταί μοι. Sententia quidem utraque coniectura effecta clara atque emendata est. Scriptura autem et δίδωταί σοι ad verba tradita ωοκταί μοι nescio an sacilius revocari possit, quam ad D δεδοκταί μοι. Quod autem Richterus dicit, e chori responsione VV. 486 Sq./apparere tantum, Versum 484 quaestionem continere, certis caret argumentis neque enim intellego, cur minus aptum sit, Statuere chori responsionem alteram quaestionem ne-
25쪽
glexisse, quam enuntiationem quae Vocatur affirmativam, id quod Richtero placet. Vesp. 715 sq. delycleo iudices ambitionis et avaritiae commonefacit procerum, a quibus vectigalibus rei publicae ingentibus frandentur: i Ud mlia μεν δείσυκτ αντοί, την
μεδίιtνους καὶ αντα ιιου ... λαβες κιλ Similiter inicet v. 199 Κορινθίοις χθεσθε κύκεῖνοί γε σοι. Denique huc pertinent . ab. 128 sq. λλ' i Πανίζεις, αργνρίον ιο τον τοκον πυδοτε ubi singulari numero pater, plurali pater et filius compellantur. Anno t. Alio modo intellegendi sunt v Vesp. 254 Sq. ubi puer choro Senum propter te profusionem eum obiurganti respondet: ει τὸ ι ανγις κονδρου t νονγεxη γ' tuae, Ἀποσβεσαντες τοι curχνον am1 εν ο καδ αντο. καπεratino ἐν in σrcta Ourori μερηθεὶς -- πηλον ἄσπερ Trumς τνρβάσεις βαδίζων. Nam poeta hoc in secundo enuntiato puerum non totum chorum, ut Verbis, quae antecedunt, sed re Vera unum e eo, patrem Videlicet, singulari numero facit compellRntem.-
Magis etiam conspicua sit anacoluthia, ubi vocativus singularis eum imperativo plurali coniungitur. Quod si fit,
is qui loquitur, plerumque re Vera plure pera0na compellat, appellat vero nominatim unam inter reliquas eminentem. Exempla praesto sunt Vesp. 975. F, avrai λλω 'οἰκ- νείρατ υτον, ὼ πάτερ, καὶ si διαφθείρqrε. delycle hic patrem alloquitur quasi non unus adesset, Sed frequenter essent iudices exorandi tamquam in re forensi ). Structura eadem est Vesp. 115 sq. U. ωIαθε εἴπερ ἀνάγκη, κροβανον 1 rμπίσχετε. Neque tamen Satis ellacet, quam multitudinem poeta, eum scriberet ἀμπίσχετε, in animo habuerit,
Reisii Cori. p. 238. Wrobe l. e. P. T.
quoniam non apparet, qui praeter filium et chorum adsit, chorus autem per totam hanc fabulae partem Silentio spectatoris partes tenet. Itaque statuendum videtur, delycleonem cum SerVo, qui Vestes, quibu patrem erat ornaturus, ferret, in Scaenam prodiisse. Plures pueros ithetaerus compellare videtur V. 850 παῖ, παῖ, ο κανονι αερεσθε ). Versu Lys. 20 λάζυσθε πασαιτης κυλικος, ω a1επιτοῖ, Lysistrata unam alloquens ad pluresse convertit. Idem fit ibid. in V. 548 aia , τηθων ανδρειοτάτη καὶ ιυτριδίων καὶ τῶν χωρεδε οε γῆ καὶ 1 τπ-rso', et 1166 ἄνετ orii: avrοῖς. Notabile denique exemplum est in V. m. 1479 Sq.:
ἀποπλεῖν, ubi singularis et pluralis et dualis numeri iuxta
Quibus exemplis ii loci adiungendi sunt, in quibus imperatiVi , εἰπε, νερε cum Vocativis Vel Verbis hiralibus coniunguntur. Ἐ0 liabeo in promptu:
Videmus igitur, quod obiter commemoraverim, I xvr plerumque cum verbis sine VocatiVis, ἄγε δη praecipue cum vocativis coniungi. Ceterum in eiusmodi nuntiatis numeri Singularis vim paene evanuisse Vix est quod addam. 2 εἰπεrach. 319. εἰπε μοι, τί φειδομεσθα - λάθω
es tamen laydes ad in I. Et ochium.
26쪽
3 φερε ch. 541 sq. νερὶ καθ γ' ex ἐν δυμοισιν Ε omnibus eiusmodi structuris, in quibus complures personae singulari numero compellantur, eae, quae impe
monis sunt familiaris, quamobrem praeter Aristophanem apud Platonem frequentiores occurrunt ); neque tamen absunt a poetis tragicis a Demosthene neque ab Homero '. Apud eosdem, inprimis apud scriptores ut Isaeum Xenophontem, praeterea apud Hesiodum, Pindarum, reliquaequ0que huius generis structurae inveniunturi ). 10. Haec habui. tuae de anacoluthis pluralis et singularis numeri ab Aristophane usurpatis dicerem. PriuSquam autem huius dissertatiouis partis finem faciam, nonnullos
loco commemorare mihi liceat, qui etiamsi dubium videri possit, utrum inter anacolutha habendi sint necne, tamen, eum a ratione cogitandi et dicendi usitata recedant, obiter quidem perstrinxisse utile erit. I Ac primum quidem nonnumquam accidit, ut Sub- StantiVa, quae ad plura subiecta ut uniuscuiusque eorum propria pertinent, tamen in Singulari numero apponantur. Haec substantiva singularia apud Aristophanem non nisi parte corporis aut tales res Significant, quae quodammodo cum c01'pore coniunctae cogitari Solent. Apud alios scrip tores hic singularis etiam de anima et talibus rebus usurpatur, qua no Vocamus abstractas, ut apud Isocratem
vid. rugerri 63, 4. I. ulinerri II, 4 α. Diidem et iremi ad Demosth Phil. I, 3. Io. Matthiae in Eur. Or. p. 240. Nitsch. ad Od. III 43. p. 44. Euhnerri II, is et qui ibi indieati sunt libri Wrobes . e. p. 47.
2, 113, Thucydide. 8, 96), Aeschinem P. 4343 apud
poetas saepius Singularis σῶsta cum plurali coniunctus est, de qua re vid. vliner. 347, 4. - Alia exempla proponunt M ligerus Gr. pr. 44, 1. . et ad Xenoph. Anab Ι, 7 8 et advigius Syntax g 18. Aristophanis loci, qui huc pertinent, hi sunt: M. 536.
An n. Contrarius quodammodo usus reperitur in V. 727. yx et Mai την οργην χαλαω τορος Γλίπωνας καταμ o, ubi cum multitudo choreularum singulari numero de se loquatur, pluralem τον σκίπωνας ad Sententiam accommodatum esse Statuendum est.'2 Praeterea verbum et participium singularia insueta ratione cum pluralibus subiectis coniunguntur, quae tructura aut ita explicatur, ut unum ex illis subiectis praeceteris eminens et ipsius et reliquorum personas gerat,
sq. αντὸς scit. Evριπίδης τὰ πωμ It i, Κιηφισοφω lεμβὰς καθ ήσθω l Tvλλὸχων τὰ βιβλία, nam in utroque exemplo numeri verborum ad subiecta, in illo ad Bacchum, in hoc ad Euripidem, ut patres familias et suam et uxorum
liberorumque causam agentes accommodantur, aut ita ut una persona prae ceteris praedicetur, ut in o. hesm. 9778q. ' 'μνν τε μιχιον αντομαι καὶ Πὰν καὶ μιχήφας φίλας
vid. Richteri annot in h. l. Neque vero huc reserendi sunt v. Eq. 646 et Lys. Io: nam τα προ οπα passim idem significare ae το προςωπον nemo nescit.
27쪽
επιγελάω προγυμω ιαῖς μειεραισι Ἀαρεντα χορα ς. Haec quidem codicis Ravennatis Scriptura. Nonnulli viri docti offenderunt in singulari χαρενια, quem usterus Bisetum et Farre editionem secutus in pluralem χαρ ra mutat, obStante metro. Ego, quod editore recentiores omnes tuentur χαρεira, propterea etiam defendi puto, quod chorus Mercurium, quippe cuius nomini soli cognomen apposuerit in primis in mente tabuisse
De eodem usu ab aliis adhibito id animadvertendum est, apud poetas minus frequenter eum obVenire, quam apud scriptores, e quibus lilinem non pauca exempla Proponit. )Ill. Dualis iiiiiiieriis uiit iligulari es lilrali coii iungitiir.
His peractis reliqum est, ut de dualis numeri anacoluthis in comici sabulis adhibitis dicamus. tque exemplis, in quibus dualis subiecti cum singulari praedicati coniungitur, praeter unum illud ad schema indaricum consormatum non inveni et g 8, p. 28.)Ρraeterea dualis cum singulari in eadem enuntiatione consociatus est, ubi quis ad duas pers0nas se conVertenseasque alloquens nominatim unam tantum appellat. cf. p. 36. Huc pertinet V Asch. 259. Ea νγία, σφων δ'εσxi νοργος εκι εος φάλvia, ubi duali pronomine φων duo servos alloquitur Dicaepolis.')In v. Ach. 733, quem libri manus ripti in hunc modum
Verbis Megarensis filios compellat, Reifigins ἰ coniecit prorεf ιιι i , quod si reciperemus Iocus ini memorandus
41 esset. Sed quamquam scripturam traditam ii opier aetyliet anapaesti consociationen rotineri non licere Engerus, qui in praelation Ibysistratae p. XVI 8 l hunc locum uberrime
tractavit, certi argumentis contra indortium demonstravit, Reifigit iliendationem probabilem e8Se non putaverim. Prinium iii molliei tu Mulier recte animadvertit, quod Megaren8i lier totam Scaenam filias non eoinpellet duali numero, non VeriSimile SSe, hoc uno loco illo numero usum esse poetam tum Vero, Si eiSigium Sequeremur, dualis et singularis et pluralis numeri s. κο Γετον - rοτελ- χρbδύετ)consociati SSent, quod praeterea in eadem enuntiatione numquani, in Sententia interrogatione disiuncta semel tantum invenitur, in V. Ran. 1479 Sp. χωρεῖτε τοίνυν, ου ΛιονυG'M6ω - τέ al; - ιν έενισω Θω ἄνω.
Ad sententiam denique non iluadrare particulam δὴ optimo annotat FritZschius, ad Thesin. v. 730 p. 264). Quam ob rem neque Bergicium, tui κουε δή, neque Benileium, Hermanuum BlitydeSium, qui κουε τε η proponunt, Sequen
Quae eum ita sint, ritχschii ad Thesm. v. 730 emendatio ἄκουετ' es mihi probabilior, quam ceterae videtur; nam neque a litteris traditis magis recedit et sententia est emendatior. At licet ne ab hac quidani coniectura omnes dubitationes remotae sint, Reifigit emendationem minime verisimilem
Minus raro obveniunt pluralis numeri cum duali coniunctiones, quae quamquam cogitandi rationi non repugnant, quoniam pluralis ea est natura et potestas, ut in universum plure, quam unam rem designet, i propter formarum discrepantiam ana coluthiis annumerandae sunt. Nam aliter procedit oratio at lue pro legibus grammaticis, quarum summa est, ut Voce coniunctae genere, RSu, numero inter se concinant, e initio eius expectaveris.
28쪽
Eae tantum stritet urite huc non pertinent, in quibus forma dualis, quam truetur liostulat, ni usu remota St. Exempla, quae ad hoc caliut pertinent, Vari Sunt orniata. Ac primum quidem Saepius pronomen liersonale pluralis Dumeri subiecti munere ungens cum verbo duali coniunctum cst et contra i)Illud aecidit in v. Plut 608 sq. λὶ μὴν μεra I ἔτι μεντGυθο μέταπεμil εώθον Hoc paulo frequentius hic locis: Ach. 216. vos . . . t προ :λά. εσθ'. Vesp. 362 sq. οὐ δεδυ υτῶν. τηρουσιν ἔχον οβελέ6κοDς. Ceteri loci sunt: Vesp. 442. ae. 469. v. 16S3. an. 85. lut 4S2. 735; quo omnes iam aut collegit Augustus Bieber in libro quem de duali numero apud Epicos, Lyricos, Atticos diligenter scripsit pag. 5b quamobrem etiam de talibus structuri ab aliis admissis hune librum indicasse sufficiat. 3Illis autem exemplis unum adiungo, in quo, siquidem eodicibus fidem habere licet, illud pronomen personale dualis numeri eum substantivo plurali appositionis lueo adiecto con
άφίγμεθα. Dindorsus luidem et Mei nekius et uaydesius, Elms-leium secuti, ἱκετα receperunt; at fortasse hac emendatione non opus est. Simile enim exemplum apud 'latonem exstat tu dialogo qui inseribitur Laches p. ST A): ευρετa γε- γονοτε δοτε παραδει Illa δ)Quod indorfius etiam φιγμεθ o pro ἀφιγμεθα legi vult et propter exemplum supra memoratum et multa alia, quae infra Sequentur, certe reiiciendum est. Praeterea neque apud Aristophanem neque apud alium Seriptorum praestantiorum sorma primae personae dualis passivi vel medii in μεθον Xiens invenitur, tribus locis exceptis Η0m. v. v. 485;
Sophocl. Phil. v. 1079, id Eleetr. v. 950. Quae cum ita
sint, Xempla, in quibus generis passivi et medii prima persona pluralis cum participio i dualis numeri copulatur, ut 1 v. AV. 4. 35. 3 sq. 49 sq. Plut 445 sq. pro anacoluthis
habenda non sunt, sed scriptores, ne forma inusitata uterentur, numeros consudisse Statuendum est.
Aliter res se habet si verbi pluralis, quamquam sormae dualis numeri in usu sunt, tamen cum duali participii coniungitur, ut supra cum duali pronominis. Quod uno loco animadverti, in v. luti b Sq. ODδεν γάρ, c προς ουν νε υν, νομιψετε Ἀδικεῖν με τον πλουτον ποιετι πειρωμεν li Ihipat, quibus Verbis Paupertas cum indignatione interrogat Chromylum hic ne metro quidem quominus νομίζετο Seriberet poeta impediebatur. Non multo frequentiora sunt exempla huic contraria, ubi dualis verborum cum plurali participii consociatur mihi quidem duo tantum obvenerunt in lut. V. 429 8 1. Paupertas exclamat ἄχνηθες ου χεινοτατα δεδράκατον, οτουν- τες ε πάσης με χώρας εκβαλεῖν alter locus exstat in incertae fabulae fragmento in tym Magno p. 280, 28 523
Dind.) καταντιβολεῖτον αυτον ποπεπτωκοτες Ἀκμaένετοντο πατερα οἶς π χμασι nisi qua duo fragmenta sunt, id quod Berghius censet ' Dindorsi coniectura ποπεπτωκοτε certe non neceSsaria est. Separatim praeterea duo loci notandi sunt, quorum in altero vocativus dualis eum verbo plurali, in altero vocativus pluralis cum verbo duali consociatus est ille est . hesin. 282 ἄλλ ω περικαλληθεσμοφορω, δεραώθε με hic V. Pac. 726 Sq. ευρ, ω κοραι, 'πεσθον, ubi ut in reliquis locis poetae notionem dualem semel significasse Satis ViSum St. Non absunt denique enuntiata, in quibus a plurali indualem numerum transitur et contra. Atque a plurali in dualem transit structura Vesp. V. 865 sq. τί ιιλὶν ἀγαθὴν λεῆομεν ὁιιἶν οτι γενναέως εκ ου πολεμου
29쪽
De ana coluthis nominativi. )Anaeoluthiae nominativi nascuntur, ubicumque ad subiectum enuntiati verbum finitum aut ita resertur, ut te grammatica neglegatur, aut omnino omittitur. )Cuius generis anacoluthorum, quamvis frequenter apud alios scriptores, in primis apud Thucydidem δ). Platonem ), poetas tragicos ), nec non apud ceteros meliores poetas et seriptores i), inveniantur, apud Aristophanem tres tantum species exstant, quarum duae non ad linguae Graeea na-
es. Jul Geister de Graecorum nominativ. quos vocant ab8Ol. Vratisi. 84b . Exceptis iis enuntiatis, in quibus notissimo dicendi genero copula mittitur. v. Kampsne l. e. Di 2 sq. ' V. Engelhard l. c. spee. I p. 6sq. p. 2l, peu III p. l0, 30 40; et Sehneider ad Civit. 430 e. - v. O. Wollerstorss, dictionis Aesch in dialogis quae sint propr. pag. 9; robe l. c. pag. 52sqq. KOch l. c. pag. 10Sq.' v. Laii l. c. 3; illiner g 493sq. Richier, de praec. r. l. anae glSil. Iluog ad Vig. D. 398 l. et . bb; merui ad eund. . 94.
turam revocandae sunt, sed ad teglegentiam quandam aut cortum consilium poetae, qui eas, ut sermonis familiaris alacritatem servaret, adhibuit, tertia auteni uter Graecae lingua proprietates numeranda St. Pauca exempla, quae in priores illas species cadunt, ita comparata sunt, ut participium enuntiationis secundariae locum tenens, quamquam Sententia primaria aliunt casum
flagitat, in nominativo ponatur. i)Atque apud Aristophanem hic easus et pro genetivo absoluto et pro dativo commodi qui Vocatur Surpatur. l. nominativus eum participio coniunctu pro genetivo absoluto positus est. -)Aeh. 1l65 Chorus Aeliarnensium Antimacho cum alia
Similo exemplum libris manuscriptis traditur in Ranis, v v. 437 sq l. Postquam Baeelius Euripidem et Aeschylum
interrogavit. quid irbis saluti prolaturum esse cenSerent, Eurillides respondit: εἴ τι πτερ υ6aς Κλεοκριτον Κινλisia, GIροιεν αυρεα πελaria υπερ πλύκα. Hos tamen versus cum nonnullis viris doctis puriose8Se mihi persuasum est. Nam versus 1437-1442 iam antiquitus ab Aristarcho ut comici ingenio indigni, ab Apolonio, quod nexum orationis turbarent neque ipsi inter se bene iuncti essent, in suspieionem vocati sunt. Quicumque autem restentiorum oeum Sanare conati Sunt, argumenta probabilia non protulerunt. Inter quo Bergierus,Brunckius, agnerus et verba ipsa et ordinem versuum libris traditum servanda esse putabant, nisi quod Bergieru8, ut Koenius et Paldamus, inepte πτερα σαι pro πτερώοας legi
s. Iontgel: Ueber die ogenanni absolute Participialconstructio de griech. Sprache. Gymn. Progr. Gloga 1,57. 3 cf. lihner g 493 4 Krtiger 4b, 2, 2, II k4b,l,l; uster ad Arist. Plui. v. 27T; amplae l. c. ci et quae ibi allata sunt exempla ex Homero poetis tragicis, Herodoto, scriptoribus Atticis deprompta
30쪽
vult, Briinckiu V. 14 l ετε νον ιM Oidia pro ro μὲν id et nimis violenter coniicit. At ordo versuum, quoniam Verba Ioa ιεν ιδ eum Versibus antecedentibus omnino non cohaerent, quin defendi nequeat, nemini rem sobrie consideranti dubium videri potest,
et Bergieri explicatione vix luidquam rigidius invenitur. Quae eum ita sint, versus aut ab Aristophane plane abiudieandi et grammatico cuidam tribuendi sunt, quam
Aristaretii fortasse sententiam suisse ritκsellius comprobare studet, aut ordo eorum transpositione mutandus aut locus ad secundam Ranarum editionem ab Aristophane ipso curatam
Hanc sententiam indorsius et Berghius defendunt, illam Dobraeus, Bothius, FritZschius probaVerunt, primam, quae mihi quoque verisimillima videtur, praeter Aristarchum et Apollonium Benileio, Brunckio, Welchero, Hermanno, ochio
maxime placet. - antopere virorum doetorum iudiei inter se disserunt. Ego propterea hominum extremo loco memoratorum sententiam, locum Versibus suspectis iisque qui sequuntur1452-1453, qui ad illos pertinent, eiectis optime sanari poSSe, Sequendam esse arbitror, quod v. 1442 ita cum v. 1436 cohaeret, ut nihil desideretur et oratio perspicua et emendata procedat, mutationes autem ceterae, quas singulas reiicere quippe quod a viris ommemoratis satis laetum sit super- Vacaneum est, neque ad nostram quaestionem grammaticam spectat, coniecturis magis quam certis argumentis nituntur. Quomodo vero illi versus suspecti in orationem irrepserint, quibus nunc utimur auxiliis certa ratione explorare non
2. Nominativus anaeoluthie ita ponitur, ut, si legem
grammaticam spectas, dativus requiratur. i)Εxempla, quae huc pertinent, ad Structuram arctit νεοιν revocanda Sunt. Re v. 1242. Trygaeus tubarum labricatori suadet, ut o tuba saeta cottabum:
Poeta, cum enuntiationem inciperet, Hisεις vel Simile quid in animo habebat, quod initi oblitus, cum verbis idem significantibus, sed structurae grammaticae repugnantibus, γενη-
Exemplum, siquidem nonnullis libris manuscriptis fides habenda est, simillimum exstat in vibus Versus enim 46 Sq. codices longe plurimi in hunc modum exhibent: b δὲ
At eodices non omnes hanc scripturam praebent, usterienim eodex Vatieanus exhibet δε ομενων Laurentianus χεο- μενων δεοιμενω Ravennas teste laydesio εὐμενο ι. erg-kius δεομενέων recepit. Dindorfius Scaligeri coniecturam δεο- μενοιν Secutus est. Quae sit scriptura genuina, dubium videri potest. Sed quamquam sententiae loe omnes illae Scripturae aptae sunt, ego Veneti et Parisin auctoritatem, praesertim cum nonnulli libri deteriores eandem formam
habeant, sequendam SSe putaVerim.
Locus denique variis lectionibus in dubium non vocatus exstat in Vesp. 133sqil. ubi in fine prologi Xanthias SerVuS nomina sabulae principum his verbis profert: στιν δ' volgar v μεν γεροντι Φιλοκλεων, ba lia Aia, τευ ὁ Γιε γε τευθὶ
Βδελυκλέων, Ἀχων τροπους φρυαγμοσεμνύκovc τινάς. Recte hic nunotat scholiaAta clarilaro si hortW ευθε in Ia ἐστινίντὶ δοτικῆς τῆς χοντι. Causa huius anaeoluthiae eadem est, atque in exemplis supra prolatis ), nisi sorte nominativum uoua assimilatione quadem ad nomen δελυκλεων formatum esse putandum St.