De Anacoluthis apud Aristophanem capita quinque [microform]

31쪽

4849

Pro necusativo nona in:itivus anne altithie nunt quani apud Aristophanem usurpatur, cuius anacoluthiae Xenipla apud alios non desunt. i)3. Tertia horuni anaeoluthorum species exoritur, sicubi notiones vel voces distributivae sin pilaris unieri eum participio coniunctae appositionis ludo cum plurali vo duali coniunguntur. )Plui. 782 sq. Chremylus exclamat: υς aλεπον εἰοιν δειν Ποι gaι νομενοι παραχρ=ῆμ' orar πραττυ τις ευ PDττουσι ras καὶ φλῶοι τ&ντικνίνμια, Ἀνδεικν ριενος κasTOς ευνο ar' tra, ubi Structura rite conformata genetivum absolutum ενδεικνDlμενου κύστου flagitat, quod idem est Av. 706 sq. Chorus in parabasi, ut aves Amoris liberos csso demonstret, dicit rῆν ιοχε ν την ἡμετέραν λεlιήνθισανανδρες ερaorat, ο ιεν εἰρτDra ονς υ δε πορνυριων, ὁ δε

bum nitum in secunda vel prima aersona ponitur. VeSΡ. 689 sqq. Bdelycleo, qui patrem commonefacit, quanto laetore conditione utantur iudices defensoribus quamvis flagitiis pollutis, diu, inquit, δοτις αν ιι υν Ἀώτερος ελέ si του σημείον,

l. e. p. z.

IInum deniquo habeo excinlitum, cuius structura similis luidem sed ad aliam causam revocanda est. V. 202 Sq. ullupa a Pithetaero interrogata, quomodo Vc8 0SSit On-Vocare, reSpondet: set νέως trahi ρὶ γὰρ εμβὰς υτέκαμάλ ες τὴν λοχιιην. Ἐπειτ . νεγειρας τὴν μῆν ηδ ira καλουμεν aDτους. Hic nominativus singularis participii non appositionis loco positus est, sed ut significaretur, pupam illud

ἐμβali ειν et ἀνεγεέρειν solam, hoc cro κειειν una cum luseinia esse saeturam .i Lex grammatica hic quoque, i Struetura qua maXimo Rervare Volumus, agitat genetivos absolutos: si νε εμβάντος . . . δ'εγεέραντος. Separatim denique tractandum os anacoluthon, quod cxstat in est at 5 sq. hi Ga octo tνδρες, ονχὶ τὴν πόλιν λίro /λλ' di lutρια μοχ φληρ aρaκεκωμ Da GUκοφάντ imbra 'hoὸν Tata Lavi ,κι t κεῖ που ἴδοιεν uar/onio P. Hoc in enuntiato nominativus )φυν Ia c δρες est in Su8pen8ο, eum neutrum νωίριa, quod non nisi ut obiectum verbi λέγω liosit uni erat, idem subieeti vice ungatur, diluod imperses tum συκοφιστει refertur. Si struetura lego grammatica servata formata esset, plurali εουκοφάντουν ad G Johu relatum esset positum. Ceterum animadvertendum 8t, Verbum quod sequitur 520 ιδοιεν rursus ad illum

nominativum antea neglectum esse accomodatum.

Ex iis, tuae dixi, hoc anaeoluthon a poeta neglegentia quadam admissum esse facile intellegitur. Illud anacoluthorum genus, quod apparet, ubi duo in eadem nuntiation nominativi nullo voeabulo coniuncti cxstant, o luibus alter partem alterius indicat, verbo ad alterutrunt Spectante, a viris grammaticis struetura aθ' ωχον καὶ ιιιρος Vocatum, ut in Iliade V 2ll: μνα id εζομέν ω ερα- ρωτερος θεν Odvsoενς ' apud Aristophanem non invenitur.

Haec hactenus de nominativi anaeoluthis Priusquam autem ad anaculuthias reliquis casibus nata tranSeamuS,3 v. och ad h. l. t alia exempla vid apud Ricbter. l. c. a.

32쪽

utile erit, durate utro sine utari liartio illi ni istituto positi dicere, quae orni utrum pro nonii nativo aut accusativo habenda

sit, viri dueti adhuc dissentiunt Henrieus Stephanus' cani pro accusativo habet, quae sententia probata est Vigero ),Η00geveno Τ), Bult manno q) Κrligero δ), advigio q), lihnero et): nominativum auteni esse putant Hermannus ), Matthiaeus: ), Thierschius Bernhardius ii), is herus ir), obeckius δ), Richterus 3), ampi nerus δ). - Εgo fateor de hac quaestione certo iudicio adhuc me non uti atque id, cum doctiS-simi homines ei ingenii excellentes alter alterius sententiam impugnent, eo difficilius est, quod nulla lare argumenta

sententiis adiecerunt. Quae cum ita sint exempla, quae apud Aristophanem inveni, attulisse satis habebo. U8urpatur autem neutrum participii singularis praesentis solutum et pro praesente et pro imperfecto atque pro praesente apud comicum nostrum hae inveniuntur participia: 1. go P. Aeli 4l0 σαβαδγην ποιεIς εὐον κατειβίδην.Ly8. 0l πολεμετ ει οἱ, ἐῖν ... εμ' ... ἔχειν τέλε rati ecl. 1002 Sq. τι δητα κρεα γρας . . . οὐνοέμεν αν, ἐον καθενταγραδιο . . l . . OUς ct νους ἔPλλαμβάνειν:2. hor. Nub. 9S cooτε si raso,' ἴταν ρχε Is θαι. . νεον GUTOυς . . l . . . l ελῆ τῆς Τριτογενεέης Ihei m. 540 εἰ γαρ οἴ66 παρρhola κίgον λέγειν . . t εἶτ' hisoam. δέκata

defendunt accuSativum.

. . .

Pro imperfecto usurpata obvenerunt participia 'sον

In tribus dentitue exemplis talia participia cum Substantivo coniuncta sunt in eli. v. 1182 sq. πτέλον ὁ τῖ

τὰ κίου. μονέεπιπτεν. i)I e hoc usu ab aliis adhibito ex exemplis a viris doctis, quo supra pag. bii nominavi, allatis, elucet, Scriptores, et

Herodotum et Atticos, multo saepius eo SOS SSe, quam poetas apud Homerum participia δεον, ἐόν, προς ικον imilia omnino non inveniri recte commemorat rilgerus Uri

De ana coluthis accusativi. Anacoluthiae, quae ceu8ativo nascuntur, apud Aristophanem perpaucae Sunt, quamquam hunc casum non minuS

libere adhibet, quam ceteri scriptores, in primis poetae tragici. Sane, si cum ei manno ea structuras, quae accuratiVum qui vocatur Graeeum continent, vel ut teliturus 3 eas, in

33쪽

quibus his aecusativus uni alici ci ciuisaii VO O niunctu PSt, pro an auoluthiis liabenuis, etiani aliud Aristophancni multacinveniuntur. At hanc strueturam, de qua sinum pel Casu8

quident nemo negabit. Maior iure eas constructiones anaeoluth csso liquis putaverit, in quibus antecedentem dativum nominis e priν- nomini Sequitur accurativus partici liii eum structura enuntiati dativum requirere videatur. Sed etiam ex his, si diligentius in earum naturam inqui8iverimus, eas tantum anaeoluthia esse ei needemus, in quibus aecusativus non coniunctus est eum infinitivo. t tales loci aliud Aristophanem omnino non exstant Satis requentur autem illi obveniunt, neque solum apud Aristophanem,

sed etiam apud alios, in primis apud poetas tragicos, es. Wrobel. l. c. I p. 0 sqq. Κοeh. l. e. p. 35 sqq. Por8on ad Ar Plui. v. 286 Herm. ad Vig. p. 77l 2IT; de seriptoribus vid. stiter de loe. Lys. p. 22; ruger, in indice ad Xen Anab sub accusativo Haaehe ad hucyd. VII 69, IV 2 VI 20 es erodot V l09, VII 120 Eneelhard anae. Platon spee. III p. 6, 7, 7 20). Wrobelius pro anaeolutiliis eos habet, certe salso, ut oebius p. 36 recte animadvertit. Κdhuerus o 475 2 paucis verbis recte rem explicat, cum dieat: en gii dem Infinitive adjektiviselle de substanti-viseli Praedihais bestim mungen reten, o stehen dieselbenent ede vermittetsi ine Attrahiton mi dem personiichen Objekte in glelehem asus de nacti Vernachisissiguntder Attrahiton m Ahhusative. Atque re vera certa ratio de usu accusativi et attractionis statui nequit, et robelii distinctio p. 105 a nimis subtilis est et quaesita. Sine dubio utraque usurpari potest esΕismiri ad urip. ere T). in variae illa librorum

manuscriptorum lectiones, hinc virorum doctorum coniecturae

atque emendationes mea quidem Sententia magna e parte Supervacaneae; nam in uni erSum optimorum librorum seripturas, Sive accusativum prael en SiVe attractionem, reti

Quamquam igitur, ut dixi, usum illum accusativi in

anae iluthi non numero, tamen, eum Veris anacoluthis simillimae et ipsae per se memorabile Sint ne structurae, me impetrare non p088um, quin Xempla, quae apud Aristophanem inveniuntur, proponani.

Atti aetione igitur neglecta accusativus post dativum positus est hic locis: q. 30 sq. ubi Demosthenesi de suga

quae verba dicens Agoraeritus Demo pacem triginta annorum offert. Ecel. 1029 sq. unus dicit: ταῖς πρε6βυτεραις Ioa algi ἔστω τον νεον Ἀλκειν νατι aβομένa TO πατταλου. io Blaydesius contra omnes libros dativum a Jo-μεναις RVult causa non addita. In Vesp. v. 270 chorus senum paullulum subsistens Philoeleonem evocare instituit ): αλλα μοι δοκεἶ ταντας

Aliter res se habet in v. Eq. 13 12, ubi item participii

numerus pluralis Verba δοκεἶ μοι sequitur. Poeta in ante-pirrhemate parabaseos secundae triremes coniurantes facit, se non parituras esse Hyperbolo scelerato ἐν ναρέοκχὶτaD δείληναέοις, καθῆσθa μοι δοκεἶ εἰς το Θησεων πλεούσαις - 'πὶ των σεμνῶν θεῶν Omnes libri dativum πλεοDoat exhibent; hunc primus in accusativum commutavit Reiskius, quem plurimi recentiorum editorum, ochius, Mei nekius, Velsenius, indorfius, Ribbeckius secuti sunt,

Berghio suo iure, ut puto, πλεουσαι Servante. Nam Verba δοκεἶ μοι et cum dativo et cum accusativo coniungi posse docent Eurip. Med. v. 123 sq. νέλοι δέδοκTa Tot ργον ως

34쪽

SioniS, quoniani chorus de se ipso vel in eodeni nuntiato et pluraleni et singularem Surpare iotest, cuius Structurae alia xeinpla id. Supra pag. 3 Sq. In nim nullis locis etiani larononi in Vel Substantivo non antecedente accusativus initiei pii cum infinitivo coniunctus eSt, quamquam tironominis Vel substanti vi dativus missus esse Videtur. Eeel. 1003 lioeta iuvenem ad vetuitam eum in diminui trahet e conantem per ludibrium facit di 'ontem τί δῆτα κρεHIρα τοι κ re οις υνοίμεθ' ἰω ερον καθενταἶραδιον τοιουτονὶ Tων ν θεατων otia udricia' βυλλαlι- βάνειν. Bli1ydesius in textum recepit aθεντι, ad quod τινι Subaudiendum esse dicit, quamquam καθεντα, quod librii raebent, neque probum esse eum Elmsteio concedit. Ceterum nihil impedit, quominus suppleamus τινί, quod tamen necessatium non est. Nam necusativus solus positus satis defenditur infinitivo. Hac ratione iansitio a plurali in singularem optime explicatur, de qua re id Suyr p. 30, annotationem. Quam ob rem eluehil eoniectura at εντα non

Similiter sormati sunt v Plut 53 sq. ubi Paupertas Chiemylo quam necessaria atque utilis ipsa sit demonstrat: καέ τοι et πλεον πλουτεἶν Gra TODτων πήντων ἀπορουντας; Haec Scriptula Vulgata, quam etiam codices Venetus et Parisinus A exhibent, ei te sin ςulari a rooocvra odie Ravennate et Arundeliano tradito praeserenda est. )LyS. 40 sq. chorus enum insolentiam mulierum queAtus tirobulo dicit: io Doti hyse .cor o ait aridia i εἱειν πί- ρεώτιν σπερ νεουρηκOTaς, ad quo Versus Blaydesius annotat postulari Videtur Phocρηκό6ι, nam post πύρεGTιν intellegendum hyri', ut in Ran. 303. Sed cum po8 πύρεοτι,εζεύτι Simil. etiam accusativus cum infinitivo in usu est,

accusativus nece8sarius videtur, quia est sententia generalis .

tum hoc loco statuere licet, obiectum huὼς etiam subiecti vice ungi eum infinitivo coniunctum, ut ech V. 647. Huc etiam pertinent v. eel. 529 Sil. Cum PraXagora, ii uod clam domum reliquerit, ita eXcuset, ut se ad parientem amicam vocatam esse tingat, Blet yrti e ea quaerit: κατου ην μοὶ - ρtaasai ἐεvat Blaydesiit hic quoque sine justa causa coniicit: hi at φρασάση Scit Got), cum accuSR-tivus G Omi 8sus it. Notandus denique l3ropter praeruptam e dativo in accusativum transitionem locus est ecl. 70 sqq. ubi PraXagora Blepyro leges et instituta reipublicae mulierum futurae X-plieans cum multa alia tum haec dicit: τοῖ ra σιμοι κοὶ τοῖς αἰοροἶς φλὶτιώται προτεροι,βινετν da δε εως . . . λαβOria ... δεφεὐθαι I Hanc Omnium librorum seritnuram omnes editores praetor Blaydesium, qui dativos in accurativos

commutat, recte retinuerunt.

frui πρεοβυτάται γαρ προοῦτετακται τουτο ραν l . . . θυε ινδοκος sat κaraia εἶν την κροπολιν). Utrum in v. lui. 797 Fqq. o ra πρεπωdες GT T 0 διδα6κίλο l Uχίδι . . . Totia θεωμενοις προῖ αλόντ, επὶ το croις ει ἀναγκάζειν γελὼν participio προ βαλον littera i an a desit, eum de hac re quaestio nondum diiudicata sit, in medio relinquo. Alii scriptores eodem modo et dativum et accuSativum uSuri aut Alsiue apud Homerum 3 et poetas iragi eos in lirimis apud Euripidem accusativus frequentior est attractione. De scriptoribus, qui pedestri oratione Si sunt,

35쪽

Xeuoph. nab in indice sub accuSativo, ani phier. l. e. pag. 37, Mulier de loe. Lys. pag. 22, Engelhard l. .spee. III pag. 20 es etiani Blaydesii nil Lys. V. 17 annotationem, in

qua exenipla ex eschylo Herodoto, Thucydide Appiano,

Lueiano deprompta niteri. Anaeolutha igitur ceusativi, quae suo iure hoc nomen habent, ab Aristophanis sabulis absunt. Praecipue notandum est, ne eiusmodi quidem exempli apud comicum inveniri, in quibus accusativus rei aut ei Sonae, de qui agatur grammatieno enuntiationis structurae nulli ratione habita praemittatur, quem usum dicendi sermoni familiari aptum esse saeilo credas. In duobus enim exemplis, quae huc Spectare aliquis putaverit Lys 408 Sq. O χρυ6οχοε, Τον ροιον ον πε-Gκε rasa h βαλανοί εκπεπτωκεν κ του τρηματος nil iuem Versum clioliasta annotat: ντὶ of ρlιο δεττικευς)et Plut 200 o roya γε τὴν δοναμιν ἐν Ρεἶς φατὲ λειν με, ταυτη θεοποτης γενήσοιιαι, necusati Vi ρlιον et δυναμιν certe attractione relativorum quae sequuntur a et i orti sunt, quamquam hos versus inter anacoluthias recte numerari posse non negaverim. Nam is qui legerit ριιον vel dirasit certe aliam exspectabit enuntiationem, quam quaere Vera Sequitur.

De adiectivis a verbis derivatis.

nostro usu dicendi plane abhorret luctura adiectivorum, quae, quia a Verbi derivata sunt, adiectiva verbalia

Voeantur. Surpantur enini ea, quae in io eXeunt, non

tam personaliter, quod quidem nostrae cogitandi et dicendi rationi aptum est, quam impersonaliter, ita ut obiectum in

eodem casu adiiciatur, quem Verbum, unde adiectivum prο- sectum est, flagitat, huius autem ipsius neutrum sive singulare sive plurale ponatur. Cuius structurae Xemphi, Siquidem indicetivum serbale a verbo aransitivo Herivatur, 3 es liliner g 496 Richterra. o. gral.

iure in anacoluthis numerari mihi videntur. Cum enim exemplis, in quibu structura personalis adhibita est, ut in uv. Ach. 259 Oo aiaoa κτεος, LyS. 21 φέαθος εστ ερο oria, notionem passivam in illo adiectivo inesse demonstretur, ubicumque accu8ativus ab eo pendet, haec ipsa et activa inter se pugnant, quae consuSi Structurarum eo reserenda est, quod Graecorum animis verbum δε cum activo coniunctum obversabatur i). Atque haec sunt exempla, quae comici tabulis notavi: Vesp. 1262 Iaθλντεον Ta εστὶ πολλονς ων λογων. Pae. 23 ταυτην scit τὴν Κιρήνην)χιτροις ἱδρυτέον. V. 135 . . . t o κά τον πατερα λούκητέον ibid. 1634 τὴν δὲ motahtan . . . Da ara μοι Ἐκδοτέον

Εcel. 989 τηνδω μοι κροὐστίον ibid. 108 1 ad δί οι ποιητέον Plut 108 συνεκποτε dor sol τὴν τρDra. )Ηis igitur in enuntatis accusativus adiectivo verbali tributus obiectum actionis exprimit, subiecto in dativo apposito anacoluthia multo magis notabili est, sicubi subiectum accusativum induit ), quod si fit, copula 6τέ omittitur.

tivus υτους perspicuitatis causa happositus est. In V. Vesp.lbi optimi libri exhibent: τα κατ tisaτίον, ar αυτους, μώς ρί, quam codicum Ravennatis ut Veneti Scripturuam aBekkero et Hirschigio servatam nonnulli viri docti mutandam esse arbitrantur Berghius quidem cum vetustioribus editionibus pronomen μ' plane omittit. Ego eum proptereXempla Supra allata, tum quod V Eccl. 87b sp βαδιοτέον

ομο εστ δειπνήσοντα κου μελδεντίον eandem tueturam praebent, non ideo, cur optimorum odicum scriptura mutanda sit.

Praeter Aristophanem tales structurae non nisi apud Scriptore Atticos inveniuntur, minus requenter apud tragicos

36쪽

poetas praeter Euripidem i). saepius apud seriptores pedestri oratione Sos. )Εxempla in quibus adiectivum a verbo transitivo derivatum ita cum accusativo coniungitur, ut pro adiectiV participium activi intellegendum sit, ut in Aesehyli Choeph. V.

De ana coluthis geneti Vi. Perraro etiam genetivi anaeolutha apud comicum inveniuntur. Atque talia, in quibus genetivus absolutus pronominativo participi positus est, quae ab aliis, praecipue a seriptoribus Atticis, interdum admissa sunt ), ab Aristophanis sabulis absunt. Idem valet de genetivo absoluto pro accusativo participi posito.δ)Contra genetivus pro dativo positus, qui apud Homerum )et poetas tragicosi et scriptores, Herodotum ), Xenophontem , Pausaniam ist), latonem ', huevdidem in), saepius legitur, etiam ab Aristophane bis usurpatur. In V. Ran. 27 sq. Bacchus ab Hercule petit, ut sibi

3 v. KOch l. e. pag. ι6 sq. et riiger g 56, S, 2. v. exempla, quae litinerus q4273, rup erus fg 56, Ν, -:ι , Blaydesius in annot ad Av. 2 ι ex Platone Thucydide, Denaosthene, Xenoplionte, Isocrate, Aristotele, Diodoro Siculo, Dionysio Halici, Plutarcho attulerunt. 3 cf. Hermanu ad Vig. . lib. vid. amplae l. c. 9 5 sq.; illiner g 494 Storcii l. e. D. 28 sq. tragicis Sophoclem haec anacolutha non adhibuisse ostendit Harigius de anae. p. Aesch et Soph. p. 2 extr. de Aeschylo et Euripidevid etiam Vrobe l. c. p. 93 Mocli . . . 44. - ilhne l. c. Wrobe l. α; amplae l. c. li I. Sti reli

i. e. P. 23.

iter ad Tartarum brevissinium et coni modissimum indicet. Qui cum ei nonnulla, quae ei minu placent, dixerit, denique interrogat: βουλε κaτάντη καὶ aχετάν oo τρίύω; ad quae verba Bacchus respondet: νὴ τον ι ω οντος γε μὴ βαλύ-τικου, pr0nomine εμου omisso, id quod plerumque fit in talibus locis. ' Haec anacoluthia, quamquam mutatione personae minus offensionis habet, tamen perspicua eSt secundum legem grammatteam dicendum fuit coco ιντι γε μὴ βαθιστικo'. Alterum exemplum est in Nubibus v. 138 3), ubi Strepsiades silium obiurgat, quod patrem, qui in puerum nutricis

et matris munere lanetus sit, strangulare etiam sit ausus: μαμμῶν δ' αν αἰτήσαντος νικον σοι φερων ἄν αρτον. Poeta has enuntiationes propterea sine dubio na- coluthice conformavit, ut eas solutiore modo enuntiatis primariis apponens Vim earum augeat.

Annot In utroque loco, ut iam indicavi, pronomen εμου et σου desideratur. Atque id apud Aristophanem tam frequens est, ut hanc pronomini omi88ionem, quamquam etiam apud alios invenimus, illi inprimis placuisse statuendum sit. Hos enim praeterea loco notavi: Desideratur

l. RecuSativus pronominisa in struetur accusativi eum infinitivo subieeti loco

Αριστυλλος φύσκων ah o πατερ ε at. Hic ergkii coniecturam φων comprobare non possum, quoniam totius enuntiationis sententia teneralis ea est, novis legibus constitutis periculum esse, ne quis seelerati hominis pater appelletur. Ceterum obiectum quod antecedit o facile animo

37쪽

3. genetiVus pronominis in structura genetivi absoluti.

Caput IV. Ailaeoluthiae perΝοIlae.

Secundum legem grammaticam in prima paragrapho commemoratam Verbum subiecti et numerum et personam sequi oportet. Atque de numero quidem et quae anacoluthiae inde nascantur, iam supra cap. II dietum est restat igitur ut ea exempla asseram, quae nascuntur, sicubi verbi persona

alia ost, atque pro casu anteecdent aut persona subiecti expectatur. Huc pertinet mira illi struetura, quae quidem a tragicorum cum aliorum tum Euripidis dialogis i) non abest, ab Aristophane autem ita crebro usurpatur, ut Sermonis Vulgari propriam eam fuisse appareat, die imperativi alterius personae cum nomine τῆς coniunetionem, vividum Graecorum didendi genus optime illustrantem. Certat enim, ut ita dicam, tertia persona eum secunda, ita tamen ut in iis, quae Sequuntur, Secunda praevaleat, ut in v. v. 1190 φυλαττε πῆ ... - ἐν Ἀε λαθλι τις ubi fortasse aliquis exspectaverit: ιῆ at τον λάθ'u tu, quod quidem legi grammaticae nou magis repugnaret quam illud. Reliqua exempla sunt Aeli. 204 τῆ , πὼς που δέωκε ibid. 282 Tau πῶς ον maρον, D aλεἶς Ve8p. 422 a raς ε ri6τρεφε ῬεDρο αρε Ilac To κεντρον ... FGO; Pae 30lδεε ρο πῶς χώρει , ibid. 458 υ πότεινε δὴ πῶς καὶ aταγετom κύλως ibid. 5li αλλὰ πῆς ἀνθ πρυθ talio D, et bl 2 CI 1 DP, γε πῶς; V llS χώρει δευρο ad Dar=θρετης ibid. 1196 ίθρει δὴ πῶς τις Theom. 372 κοD πῆς ibid. 956PUθIIυν χορεια Daiar πῶσα Ilan. 372 χωρε νυν πῆς ἀνδρεIως ibid. ll 25 Arh λν, icona πῶς ἀνηρ; eel. 50 h rhέγου taras καὶ ιέσει si κον προς rotv νάθοιν Ῥυ6α. Anno t. Inter has anaeoluthias eos quoque loco enumerare ortasse aliquis velit, in quibus καστος, κατερος similiaque pronomina eum imperativi pluralis altera persona coniunguntur, ut an. v. 1379 et 143b κατερος ειπατον, ibid. 1422 εχετον νωμθν ἱκατερος, Dagm. apud Athenaeum 3 p.rali sq. 420 Dind. iasi νετε κολλaisOν καGTOς. Sed haec pronomina non subiecta Sunt Verba regentia, scd appositionis tantum distributiva quae vocatur loco ad subiectum in verbo latens appoSita. At no quis hic dicat, etiam arse cum Secunda et Sonaeoniunctum hac ratione explicari posse. Nam hoc tum solum fieri posset, si persona secunda in plurali vel duali posita esset. Alia enim appositio atquc distributiva in voce πὼς propter notionem eius collectivam statui nequit Quae cum

38쪽

ita sint, illicro assentiri non possunt, qui ad eli. v. 2l2 προιθ' ες το προοειν .. h ar' νόθος cuni locis, in quibus

ara eum Secunda imperatiVi persona coniungitur, eos ut similes comparat, in quibus nominativus singularis substantivi eum imperativo secundae por80nae eoniunctu8 St.

Caput . De epanaleΡSi.

Prolati', quae de singularum vocum anaeoluthiis in promptu habuimus, nunc ad ea anacolutha tran8eamus, quae pariuntur, sicubi totae enuntiationes ita aliis annectuntur, ut aliter procedant, atque pro struetur incepta exspectandum fuit. Quod ita fieri potest, ut aut membrum rationis Oncinnitati necessarium omittatur vel ratione cum lege grammatica non congruente ponatur, ut ita, ut Voces, quae additae sunt, supervacaneae esse videantur. Atque illius quidem generis anacolutha praecipue particulis inter Se non respondentibus exorta, de quibus, tuamquam iam a Iulio eliri)haud exiliter disputatum est multa praeterea dicenda erunt, in altera huius dissertationis parto necuratius tractabo. De iis vero locis, in quibus Voces Structura non OStulante adduntur, nunc quae animad Verti proponere liceat. Atque huc epanalepsis spectat et pleonasmus. At pleonaS-nius, quippe qui eandem sententiam vel notionem duobus quidem modis exprimat, tructuram autem nullo modo turbet, inter anacoluthias numerandus non St. Quamobrem earum tantum enuntiatorum in quibus epanalepsi sententiae tenor interrumpitur, hoc loe rationem habebimus.

Epanalepsis igitur apparet, sicubi notio antecedens aliis verbis interpositis in oratione sequenti aut oeo singulari aut enuntiatione repetitur, ut initium orationis recipiatur oti memoriam revocetur, aut ut sententia posterioris vis

augeatur.

Huius generis anacoluthiae maxime sermonis quotidiani

Quaestiones Aristophaneae. Pars prima, Ottingae 1869.

propriae unt, quamobrem in primis apud Platonem inveniuntur. Ne lue tamen apud alio poetas ct scriptores desunt, de quibus annotationes, quae infra Sequentur, conseraS. Atque haec sunt apud Aristophanem formae panalepseOS:

I. Singula vox repetitur i): a Pronomen idem repetitur: eh. 383 DP iv με

Pronomen interrogativum iteratur in V. Nub. 3b τι γαρ, ἐν Parar . . arido96 2 illo Da τέ PO 6ιν ubi τέ interrogantis alacritatem indicare eustelius resti annotat. Eodem modo repetitum est πως Nub. V. 398.b Pronomen demonstrativum alio pronomine demonstrativo repetitur: Nub. 62 thra aῆθ' οπω νων γενεθ' υιὐuot ro6 l . . . t περὶ Tot νόματος η 'ντευθεν λοιδορουμεθα, ubi ιετα aDF adverbio hi τε θεν more sermonis familiaris iteratur. Similiter Nub. 3b rator αρα, at Ta Κλεωνυμονα ται Scit a νεφελ- τὀν ριφa6πιν χθες μυώαι οτι δειλοτατον ODTον εώρων, ἔλαφοι - τος εγενοντο, quo in exemplo, ut in supra allato alacrita orationi causa repetitionis est.

ευ μέμων avrio; Quibus in exemplis propter nuntiationis interpositae longitudinem perspicuitatis causa mox necessaria quidem

39쪽

64 epanalep8i8, attamen iitilis est. Nequo tanto tales desunt loci, in quibus brevissima enuntiation interiecta nomen antecedens pronomine recipitur. Quod si ii vis substantivi pronomine iterato quam maxini fieri potest augetur. Huc duo exempla pertinent: he8m. 49 Sq. χρὴ εἰ ποιητην

Anno t. Duo loci v. ni. 99 et v. 985, in litibus epanalepsis totius enuntiationis particulis τοτε δέν effecta usurpatur, exstant in Oraculis, in quibus Comicus opicorum dicendi usum per iocuni sequitur cf. Iul. Wehr quaestiones Aristophaneae, pars I pag. 6 sq. In paucis exemplis, quae huc spectant, non pronomen ουτος, Sed auro ad nomen vel proniimen, quod antecedit, pertinet, tructura non agitante qui usus a nostra dicendi

ratione plane est alienus, a Graecorum autem et scriptoribus et poetis non raro adhibetur, ut ex locis librorum, qui scommemoravi, Supra allatis satis lucet. i)Ηaec exempla sunt Pae. 635 sq. P . . t τηνδε μεν δικροις εο θουν τὴν λεον κεκρaryastv l πολλεακις φανεmav αυτην, ubi at την pro pronomine ipsam positum esse nequit. Similis locus est Ban. 76 sq. νυμος τις ενδ αδ εστὶκεέμενος l . . . ,ον ριώτον mi τευν at του vi τεχνων oletosta a DTOν ἐν πρDraνε te λαμβάνειν. In utroque loco pronomina υτην et υτον plane Fu-perVacanea Sunt.

His exemplis contrarius est . v. 932 τουτὶ araρεέειτο κακον ii ἐν adari ara, δε μή τι τουτο αντες ἀποφευ- ουμεθ a, ubi sententiae aptius est avr se', nisi cummamahero, Meinekio, ochi r ario emendandum est, quod, cum Similis locus apud comicum non exstet, non plane abnuerim. )d pronomen repetitur substantivo Nub. 59 ῆν Κλεωνα

dum addidit.

cum Hermanui et Ochio distinguimus, cum eustelius, Voco ἀμέλει non pro interiectione, sed pro imperativo habita,

distinguat: si h aρρεων ' ινεκα τοὶ Τοὸν e. q. S., quo facto Voce εῖνεκα nova sententia incohatur.

s Ea quoque ouuntiata hic asscrre mihi liceat, in quibuου pronomen indefinitum repetitur pronomino demonstrativo

ca8 eodem manente. Exempla tria, quae huc pertinent, in Avium parabaseo iis partibus, quae epirrhema et ante- Pirrhenia appellantur, ex8tant, quarum et sententia et metrum magnam indicant alacritatem. Colorum in onmibus his locis protasis coniunctione εἰ incohatur. xempla sunt: V. 76 εἰ δε τυγχάνει τις μογν Τραπέτης ἐώτιγμένος, i detraria οὐτος Ia λ' ὐμIν ποικiλος

ς verbum finitum quod vocatur repetitur. In tribus exemplis, in quibus haec panalepsis apparet, verba dicendi

Plut 40. Chremylus Carioni Apollinis oraculum his

40쪽

μ τι Hic igitur verbum ah ID, euius titio latius patet, Verbo magis circumscripto κελεDειν iteratur. nov. Nub. II 35 Sqq. πας Ict τις μυo Oi οφεέλων τυγχανω, Ῥεla μοι προτai hi απολεῖν μέ φη6 καῆολειν Verbum Dis Vocem qua antecedit os Pro repetit, nisi qua participium μνυς pro μνυο legendum est v. och.). Separativi his locis adiungo . cel. 655 πευς, ἐν τι- ἔν ad IrGρα τοτ αρχου6 δίκην q/ ποθεν κτiUει at Την; ubi πευς adverbio ποθεν repetitur. II. anuntiatione repetuntur. Ut singula verba sic etiam totae enuntiationes, plerumque ut i earum augeatur, pronominibus sive particulis breviter ea comprehendentibus tamquam denuo lionnuntur '

a singulis verbis. Ac primum quidem enuntiationes coniunctione τι incohatas sive causam sive factum significantes subsequuntur verba ta rotiro et o Dro ad sententias illa autecedentes pertinentia. Atque ocro enuntiatum quod antecedit repetens ponitur in v. v. 1176 nuntius Pithetaero, cum interrogaverit, iluis sit deus, qui in urbem involaverit, respondet: υκ I6μεν, τι δ' εἶχε πτερα, Ἀου 6μεν. Idem est iu . Vesp. I l. delyeleo quod pater Onditionum ab ipso prolatarum rationem habere non Videatur, aegie serens dicit: air τι stra κοεδεν ρνέει, τουτ υ

aυTD G πρευτα ε re D. Ceteri loci sunt Αv. Si Nub Ili S, Vesp. 653. Huc etiam pertinent v Nub. 126 et 395, ubi eadem ratione sententiae prononii ne 6rt et particula πόθεν incohatae neutri τουτο relictuntur. ii Versibu denique Nub. 60 sq. adverbium ἐντhDθεν et Verborum quae antecedunt με ra a Dra sententiam denuo exprimit et enuntiatum a

ticula arcu inceptum omprehendit et repetit. )bh totis enuntiationibus. Quae huius struetura exempla apud Aristophanem observavi, in his et rota sis iteratur et apodosis vel enuntiatio

primaria, multo saepius autem prolaSis. Nam enuntiationem primariam uno tantum loco oliServavi repetitam )ohesm. 49 sqq. t δ' ἐκεIν ειρηκε πω ο ς ιν υν i . . . t τον ιοιχον ἐεπεμφεν ο κ ειρύκε πω.Εnuntiatum igitur ab utraque parte inclusum et ab illis verbis Dd ειρ κε nos in initio positis pendet et ab iisdem postea repetitis, quae ratio dicendi optime decet Mnesilochi studium atque alacritatem Τ). Ceterum, ut hoc loco, negatio repetita est in v. Lys. 61. hesm. 492. 560. Saepius, ut dixi, protasis ad Vim Sententiae eius augendam repetitur, quae exempla ad Verbum exscribam. q. 340 sqq. Agoraeritus Demum de stultitia, qua ab adulatoribus

es adigner ad Antiph. , 17. Quamobrem de Aristophanis quidem tabulis id quod Fritκchius ad hesui. 789 annotat, duplice apodosi nihil esse pervulgatius, Pro

bare nequeo.