장음표시 사용
3쪽
5쪽
raecia et Italia, per longum temporis spatium litterarum arti umque sede, jam dudum Musis relicta, ceteri p0pulis Europaeis
litteras partim nondum amplexis, partim etiam ob res publicas pro hibitis, quominus in tractandis promovetidisque litteris otium collocarent, cujus rei maxima culpa ad insestam civitatum conditio nona, qua ultro citroque agitabantur, reserenda est tunc demum gens es floruit, quam, quae ipsi vis atque lacialia in Sit, eo usque latuerat, et quae communis, quo natura in Se ipsa uncta erat, vinculi, sibi nondum conscia acta erat. manc sibi gentena Musae delegerunt, qua in media nova templa sibi exstruerent, tibi divino quodam montis instinctu inflatuque exceptae ingenium humanum ad ipsarum cultinam paratum denuo promptumque invenerunt, undeque iterum lucem vitamque Occidenti offuderunt Arabes dico, gentem Bedumam, qui ante Moliam medem ab omni eruditione pri0rum Saeculorum remotissimi, per hunc Suum prophetam non Solum ex ari gravique Somno, quo eorum animi capti erant, ex citabantur et communi vinculo religioso inter Se 0njungebantur, sed etiam a ceteris partibus ad id potentiae fastigium efferebantur, ut primum sibi locum intor populos illius temporis vindicare pos j Sent. Non quidem Mohammedes ipse tanta animi eruditione in signis suit, qua sola tam ingentem vim in rabe excercere pos- set, neque obscuritas hujus populi subitam rerum mutationem ad misit, Verumtamen polentia, amoliam mede constituta, standamen tum erat fausta felicisque c0nditionis, qua rabes in posterum gaudebant, et qua litterae, si colenda sunt, carere nequeunt. Hac de causa etiam insignibus litterarum studiis sub halitatu Abas si darum demum occurrimus, praecipue vero post conditum agit ad
anno a 6 p. Chr. n. et quamquam in Hispania duo, quae illud
Sequuntur, Secula propter bellum, qu0 Arabes in hanc terram transferebant, sine magno litterarum Succe SS praeterlapS Sunt,
tamen eo majori studio sub auspiciis nam adarum, praecipue Veroc0ndita illustrissima schola Cordoviensi anno 980 colebantur, ita ut eruditionem univorsae Occidentis illo tempore maximam partem ab Arabibus prosectam esse, tuo jure contendere OSSi S. Inter litteras vero, de quarum cultura hic Sermo est, ante omnia physica et prae cipue ars medica, a physici non Separanda, designari debent, quam ut pr0moverent non solum scholae Arabicae ad hunc sinem conditae omni contentione nitebantur, Sed cui uti
6쪽
incumberent, modici rabies vivendi etiam luxuii magas magisque
accrescente cogebantur Arabes hanc ipsorum artem medicam partim ex propria, partim ex aliena imprimis classica materie con stituebant, quam praecipue a capitibus medicorum Graecorum sibi Sumebant, quos tamen nonnisi conversionibus, magna nimirum ex parte sensum depravantibus, cognoverant. Itaque medicina Ara bica intertextis olementis, ex medicina Indica, Persica, antiqila Arabica in universum antiqua Orion tali depromtis et superstructasiandamentis medicinae Hippocraticae, propriam quandam indolem ac naturam nauta est, quare peculiaris ei locus in historia medicinae jure meritoque concedi debet. Qua ratione quum medicina Arabica tantam apud omnes auctoritatem sibi vindicasset, ut, qui in arte medica studia collocare voluerit, is dummodo fieri posset, in scholis Arabicis, ubi tam tradebatur, quam excercebatur, ei incumbere deberet, fieri non potuit, quin ultra patriam divulgata, reliquarum etiam terrarum eruditarum doctrinae fons evaderet. Quo accedit, quod Arabes etiam commercio, quod iis cum Occidente erat summa ejus necessitudine utebantur, ita ut etiam hac ratione non exiguam vim in culturam harum . terrarum exercere deberent. Cujus commercii sequelae et ad res externas et ad aniniorum societatem spectantes, primum in Europa meridionali sub initium saeculi X in conspectum venerunt. Ιnte rea Vero ars medica eti9m in Occidente non penitus neglecta erat. Iam enim prioribus temporibus monachi aegrotis auxiliari religionis esse putaverunt, quem ad finem etsi interdum ratione ea usi sunt, quae ab auxilio Vere medico quam remotissima erat, quippe Saepissime eorum scientiis atque experientia non sumi cientibus, ad auxilia religiosa, ad pias eremonias, preces obsecrationeSque consu- gerent, hoc lamen extra omnem dubitationem positum est, mona steria potissimum medicinae omni studio incubuisse eamque sedulo exercuisse. Iam enim Carolus Magnus in Capitulo, quod heodorisvillae erat, jusserat medicinam in scholis monasterialibus do ceri, ubi sub nomine Ph) sicae in numerum reliquarum, quae ibi tradebantur, disciplinarum recepta enixe colebatur. Ab hoc tem pore monasteria magis magisque propriae sedes artis medica ejus que studii factae sunt, in qua re vel tunc etiam perstare non de si erunt, quum ecclesia monachorum ludia ad medicinam perti nentia improbare coepisset. Quantumvis enim monachi jam in concilio Remensi acinoratas artem medicam exercere, quin etiam in concilio ecclesiastic Montempessulano anno 1162 eand diu do cere Veliti essent, quippe qui hac re a munere ipsis a Deo assignato arcerentur atque ab ossiciis ecclesiasticis nimis remoVerentur,
illud interdictum tamen ordines quosdam atque singulo m0nach0S vel ad seculum XV usque n0n pr0hibere potuit, qu0minus usque
In Occidente medicina imprimis ab ordine St. Benodicti culta erat, potiSSimum vero a Benedictinis uapolitanis, qui duas illustres Scholas medicas in monte Casinensi atque Salerni condiderant.
7쪽
Quamquam iii in St. Benedictus, auctor liuius ordinis, monachos rogavit, ut aegrotis nonnisi precibus atque lisecrationibus mederi studerent, hi tamen decreto non religiose labant, artem potius ad eum gradum exercentes, quem ejus conditi tunc temporis ad mittebat. Cujus rei testimonium exhibent duo libri, teste Leone Ostiens a Berthario abbate hujus monasterii, sub sinem saeculi I scripti, qui tamen, proh dolor, non notuere. Quamquam au tem scholae modo dictae jam a primis initiis hominum oculos in
se conVerterunt atque frequentia monachorum discendi cupid0rum, undique e concurrentium excelluere, tamen auctoritate scholarum Arabicarum praevalente, haud prius sibi perpetuam atque omnibus probatam auctoritatem vindicare potuerunt, quam illarum doctrinam edoctae eamque sequentes, tam aetatis desiderio quam conditioni litterarum medicarum, qualis tunc temporis erat, Satisfacere potu erint. Inter viros autem, in quibus facultas inerat scholam Saler
nitanam ad hunc gloriae atque decoris gradum evehendi, prae m- nibus Constantinus Asricanus nominandus est, qui non Solum pro pter im, quam in Scholam Salernitanam exercuit, sed magis etiam quia doctrinam medicam Arabum ad Occidentem transtulit, in hi l storia medicinae monumentum sibi aere perennius exegit. Postquam enim discendi cupiditate motus magnam partem frica et Asia perlustravit, tibi per longum temporis spatium scholis mathe- maticis et physicis virorum doctorum Orientalium interfuit, p0st XXXIX annos, in itinere transactos, Carthaginem patriam rediit, unde tamen ob insidias, quae ibi vitae ipsius struebantur, Salernum se contulit, initio ibi vitam obscuram degens, dein Roberti uis card celebi is 0rmannorum principis ab epistolis, donec denique sub Desiderio abbate in m0ntem Casinum se c0ntulerit, tibi prae ceptoris munere functus atque magna copia perum ex Scripto ribus Arabicis o Iudaico Arabicis haustorum consecta, in mona ichorum numerum adscitus anno 108 vita dec0ssit'). Ceterum etsi Constantinus litteras medicas non proprio Marte auxit, hoc tamen ejus beneficio etiam atque etiam celebrando habeatur oportet, quod m0nasteriis Italiae inferioris medicam doctrinam Arabicam tradidit, cujus illa iud ab inito saeculi XII pedetentim multum sibi vindicaverunt sicuti eum paulo post ad divulgandum Arabis mum medicum ultra totam Europam primum impulis Se constat. Qui tamen omnia, quae tam Constantino Africano quam toti scholae Salernitanae illius temporis cognita suerint, in solo Arabisna posita
CL Leo Ostiensis Chronica Casinensis in Muratorii Scriptor Italicor. Tum V pag. 309.
Omnia, quae Scriptores posteriores de Constantino Africano tradiderunt, hausta sunt ex duabus enarrationibus, quae partim in continuatione libri Le0ni Mariscant, episcopi Ostiensis ,Chronica monasterii Casinensis lib. II cap. 35. ecl. Muratorii in scriptor rer Italicar tom. IV pag. 455, Partim in pere etri Diaconi de viris illustribus Casinensibus Graevii et Bur- mauni theSaur antiquitat et historiar ita t0m IX. . l. p. 368 cum annotationibus I. Bapt. Mari. ex Stant.
8쪽
suisse credere velit, se in illustrissimus Henschol auctor in rebus medicis gravissimus i tu pra ceptor mihi dilectissimus, in magno errore versari probavit ). Constantino nec non artoponto et Cophoni ejus aequalibus, antiquos medicos, Galenum potissimum et a Galeno Hippocratem vel in Arabicis traditionibus bono not0s
atque in usum vocatos suisse, certum est. Schola Salernitana autem et ante et post Constantinum medicinam Graecorum tanti a
buit, ut se civitatena Hippocraticam appellaret et usque ad tem-p0ra Aegidii Corboliensis praeter nonnulla, quae Arabum orant, potissimum in verba integri Galeno-Hippocratismi juraret.
Praeponderantis illius medicinam secundum Graecorum exempla colendi rationis schola Salernitana illius temporis nobis monumentum reliquit, quod omnium, quae simul erant, Scholarum me dicarum non Solum admiratione sed etiam aemulandi studio excitato, ad nostra usque tempora, per omnium populorum ora et Sermones traductum non iam rudioribus hominibus certa fidaque dat consilia de servanda bona valetudine, quam ipsis litteris eximium thesaurum simplicium et ex parte penitus comprobatorum eXperimentorum atque praeceptorum exhibet, sicuti conditionem doctrinae medicae illius temporis vere denotat, itaque inter sontes historiae medicinae medii aevi non insimum locum tenet Constat ver illud monumentum ex praeceptis maxima ex parte diaeteticis, Sermone poetico compositis, quae quidem proxime tantum in usum Robserti, filii Gulielmi expugnatoris, Normannorum principis, contra vulnus venenatum Salerni auxilium quaerentis, conscripta esse Vi dentur, quae tamen ob dignitatem atque utilitatem universalem mox ita pervulgata sunt, ut omnium virorum doctorum fierent atque gloriam scholae Salernitanae longe supra me patriae diffunderent, qua gloria ac splendore ne enixissima quidem reliquarum schola rum medicarum aemulatione, nominatim Montempessulanae atque Parisiensis, destitui potuiU Obiter jam memoratum est, illud opus, notum sub nomine Regiminis scholae Salernitanae vel Regiminis sanitatis Salerni Roberto, Normannorum principi, dedicatum ferri, id quod tamen adhuc omnino non certo comprobatum est.
Redundant ista dubia statim ex initio carminis η in quo id opus
' Zur Geschichte de Mediai in Schlesten, .mes 1837. p. 100-ll0. I. C. G. ckermann regimen Sanitat. Salerni Stenda 1790 p. 5. y Anglorum regi scribit tota schola Salerni.
9쪽
Anglorum regi deditum esse legitur. Ille Roburtus autem neque
eo tempore, quo Salerni Versabatur, neque OStea inquam rex lactus est, quantumvis Vitelmo i, ratre Suo, mortuo regnum suo jure appetere potuisset, quin etiam ad hunc suae in circiter idem tempus, quo carmen nostrum innotuit, Angliam se contulerit. Sin vero respicis, inter principes, quibus carmen consecratum suisse accipere possis, Robertum unicum suisse, qui Salerni versatus sit, eumque tunc sati certo Sperare potuisse, fore ut fratrem regno excipiat, minus orsan temere accipias carmen illi Roberto dedica tum fuisse. Huc accedit, quod Verbum rex non solum regnanti principi denominando inserviebat, sed quod etiam principes, qui in nulla terrarum possessione erant, hoc nomine insigniebantur λ . Neque etiam de ipso carminis autore certius quid proserri potest. Tametsi iniim nonnulli ejusdem editores id a Johanne Mediolano compositum esse affirmant, argumenta tamen, quae asserunt, non satis firma sunt, quoniam posteriores demum codices manu scripti ad saeculum XV pertinentes Iohannem Mediolanum tamquam car
minis autorem designant, qui, si idem sorte est, quem Petrus Dia conus memorat '), sub sinem saeculi XI et initium XII vixit oldiscipulus Constantini Africani fuit η . Maxime Vero contra sententiam, illum Iohannem Mediolanum regiminis auctorem esse, id loquitur, quod neque Arnaldus de illa nova, primus carminis edi
tor atque commentator, quamquam rebus Salernitanis quam maxime imbutus fuit scholamque Salernitanam, ubicunque potuit, justa laude effert neque Aegidius Corboliensis, illo non minus in historia
scholae Salernitanae versatus, hujus rei memoriam injiciunt. Τem pori quidem, quo carmen c0mp08itum est, Iohannem auctorem esse bene responderet, verum etiam Petrus Diaconus de hac ro8ilet, quamquam eum aphori Sinum physicis quidem satis neces Sarium A conscripsisse memorat. Nonnullae editiones exempli gratia
ea, quae apud Georgiurn Rau anno 154 3 in lucem prodiit, regimen sanitatis Salerni vel scholae Parisiensi adsciscunt. Omnium vero ab surdissimam sententiam Andry' protulit, scilicet carmen duabus sceminis, Tosae atquae Rebeccae uernae Originem suam debere st), quamvis, quid deminae Salernitana illus temporis in arte medica prosecerint , nuperrime demum Choulant pro Summo ingenii acumine, quo in littera inquirit, egregie exposuerit q). Quam ob rem si primo carminis Versu nec non codice Tulloviano nixi,
quem Zacharias Tlvius pro undamento editionis Suae posuit,
CL Virgil. en I, 504 ubi rojani ante Dicto reginam Λeneam regem appellant, cui tamen nulla terrarum posse S Sio erat et Corn. ep. geSil. I. ubi uterque homo publicus Lacedaemoniorum rei publicae, ephoris Subjectus
' De viris illustr. Casinens cap. 35.
10쪽
Ackermaiano assentim tir, regimen coli cordant schola tota Saturni compositum esse, niihilominus ex causis modo expositis cum Sylvio Iohannem Mediolanum auctorem certo gnOScere non OSSUmUS.
Neque vero temporis, quo carmen in lucem editum sit, certa me moria prodita est, quum, quod hucusque aluit, carmen eodem tempore, quo Robertus Normannus Salernum reliquerit anno cir citur 1100 conscriptum esse, non Solum non comprobatum sit, sedilia per etiam idem sere dimidio saeculo ante, itaque tempore Eduardi consessoris, Anglorum regis, exstitisse non temere propositum sit j. Quod editiones in numero versuum carmitiis tam longe inter se disserant, deficienti codici manu scripto aequali adscribi debet. Postquam enim carmen nostrum ob praecepta, ex quibus constat, diaetetica potissimum Monachis, corporis salitti non parum studio sis, acceptum probatumque fuit, hi curaverunt, ut multis exemplis transscriptum divulgaretur. Inter transscribendum vero magnam copiam alienorum ab ipsis consectorum Versuum ad exemplar e nuinum adjunxere, ita ut scribae posteriores salsos illos Versus a genuinis non amplius distinguere possent et utrosque litteris traderent. Quin etiam ex carmine Aemilii Macri de viribus medicaminum, quod Saeculo decim compositum est, nonnulli versus in regimine inveniuntur, qui tamen forsan jam ab ipso auctore recepti sunt. Arnaldus illa novanus in sua hujus carminis traditione, commentarios continente, nobiscum 364 Versus communicat, verum tamen codices, qui adhuc praesto sunt, sub nomine regimi ni valde inter se discrepantem numerum Versuum, qui huc e tinere traduntur, habent. Iam enatus Moreau η memorat, ex
tum vulgarem non 364 sed 3T versus continere, quid tamen subtextu vulgari intelligendum sit, non prosert. Cod ex revi ranus autem continet versus 1073, 0dem Schenkianus 1239, audeanus 183, ullovianus 1096, Morellianus 544.
Praetor scholam Salernitanam ab Arnaldo illanovano cum commentario editam, a plurimis oditoribus recusam, reliquae editiones et Versiones potissimum iis, quas Curio et rellius anno 1538, Benatus Moreau anno 1625, et Zacharias Sylvius anno 1649 curaverunt, usi sunt. Editionem minoris quidem ambitus, cura tamen ac diligentia, qua elaborata est, ceteris non posthabendam I. C. G. Λckermannus anno 1 90 curavit, quae una uin iis, quas Oreaue Sylvius exhibuerunt, ab auctore hujus dissertationis in usum Vocata est. Versionibus fortasse nullum aliud opus aevi medii ita abundat, quam schola Salernitana. Ex iis quae hucuSque notuere, VIII Germanico sermone X Francogallico, V Anglico, V Italic0, singulae Belgico Polonico et Bohemico sermone scriptae sunt. Scriptores etiam libri mem0riam aciunt, urnione Hebraico conscripsi, qui de eadem sero re ac schola Salernitana agit et 0rsan ex hac desumius est ).