장음표시 사용
121쪽
σ horrido dicendi genere tantium Uosse se Demo- Libenem, socratem, Xenophontem, . Geterei, quos dixi. Si tu Dionysium ipsum legisses,aut aliunde, quam ex Lexicis,& V ocabulariis,sive aliorum N otis, & Commentariis, illius verba pro-psisses, non tam fatue nos interrogares. Dic hominum, quantum spirat hodie, stupidissime, &audacissime, nonne Dionysius - ρον genus merum & sincerum Thucydidi, Antiphonti, &ex Poetis AS schylo, Pindaro, & aliis
assignat, quos σώον, & ηευν της αργανο ς αλάμπ ψευτον, minimeque floridum usurpasse dicit3Nonne Isocratem velut exemplar inter oratores attulit γλοιφορου , νους, Gu ανθουρος,floriri, ac menusti Z Nonne postremo πίνον δc ηου,, πις α
γαί πς, longe ab hoc genere abhorrere ipsissimis verbis ostendit Z Relege quae antea ex authore illo descripsimus ; & tuam apud te caecitatem, ac plumbei cerebri vertiginem obstupesce. Tu Isocrati ab Halicarnassensi tribui γνουν, & πέ π πς αρ- ος impune scripseris 3
Age quod non Isocrati solum quod ipsum asininum est sed etiam Platoni,ac Demostheni scribis τι πίνος illudidem a Dionysio tribui. Ita enim homo Atticus elegantissime loqueris falsum est, si perinde adscribi putas, ac Thucydidi, caeterisque, qui merum & simplex genus - ρον secuti sunt. Quippe Demosthenes
ac Plato mixtum, & ex Vtroque temperatum,
austero, & florido, genus amplexi sunt; ideo
penitus, sed altero genere implicatum, ac venustatis lepore conditum adamarunt. De Pla-
122쪽
tone in libro mei τῆς Δη-ρένους δειν- τος, scribit.
De Xenophonte hoc quidem loco non meminit, ubi triplex illua henus distinxit, nec in vi-
ydide& Antiphontem, --ἰ, οοχ ς δέος, cum Herodoti copositio ambobus istis praedi
quem pagina quoque r8s crassissimo & piaculari prorsus errore, quia nitidus 1 Quintiliano
vocaturis I ον habuisse Concludis. Quae prodiagiosior ἄκριοπα, quae inscitia desperatiorὶ Isocrates, ait Quintilianus, in diuersogenere nitidus comptus, oe ραι ζα, qμam tugnae magis accommodatus. Niridum & comptum putas esse Μωνα . Non tu literas abiicis, & te aliquo in
pistrinum abripis, ubi in sordibus, & - ,ε perpetuo delitescas Z Tline, o Arcadici columen
generis i Isocrati Hνον, & χ ο ν τῆς αργα -ς adiudicas 3 Tu id ex Dionylij authoritate putas effici,qui ab illo ipsbaei,' tam longε Isocratem , totumque illud Isocrateum ac Theopompeum genus seiunxit Z Tu etiam Theophrastum in eundem πσον includis 'Breuiter dico ; Multa multorum in literis extant grauiora nonnunquam errata : sed ex quo artes illae, disciplinaeque in hominum manus traditae stat; qui tam stupine, tam stolide communem ad sensum offenderet neminem hactenus mortalium suille confirmo.
123쪽
Consul. Cl. Salmass. Iost Salma O immane quantum absurda semen
tia luper voce πινος. SEd leuia ista fiunt, praeut est absurditas inter- p. 181 pretationis, opinionisque tuae. Quid enim tandem vi 2ον esse statuisὶ sum, sals) nitor spa--ricus ex oleo sole contractus. Idem S in Notis ad Tertuli. pag. 233 scripseras: Nitor, dcelegantia , qua ex arte, πῖoe appellatur. Iam hoc extremς imperitiae ex Dionysio conuicimus; qui genus illud quod nitore & elegantia plui i mum antecellit, quodque exquisitissimo artificio constat, 1 ωlνψ tam alienum facit, quam
quod maxime : e contrario vero , genus illud alterum, quod austerum vocat, quodque Ora tionem structuramque siuam φυσ έοικενωμαψον,οῦτεγνα, ad naturam potius accedere,quam ad artem studet, familiarem habere eundem emoνasseuς-rat. vides quam bellus & ingeniosus sis Criticus, quamque Dionysium seliciter interpreteris, qui iῖον nitorem & elegantiam esse dicis arte quaesitam; cum ibi, ubi summus nitor& elegantia est, .αῖνον ille Scriptor esse nullum doceat; ubi venustas& nitor nullus est,ibi prae
Verum tuas illas sordes, impurissime Salma. sit ac foeditatem ingeni, tui modo scrutemur. Obsecro te, quis unquam ita delirauit, Vt o νον nitorem ,& elegantiam esse diceret 3 Quid ineptius Z quid iocularius λ quid amentius, qua
124쪽
quod ex te primum auditum est, inin palaestricum esse nitorem e rei is sordes, illuuiem squalioremque significat. Superuacuum est exempla conquirere. Has tu sordes , illuuiem istam nitorem, elegantiam, & munditiam appellas Z Nimis aperte Cynicus es: imo canis, deli quid cane spurcius ac foedius est,quod in coeno lutoque volutatur. Iam iam mirari desino, cur tu retrimeta, Bercora ,scarabeos, in ore tam
assiduereuoluas,nulla ut in nos tela, quam quae inde petita sunt, frequentius vehementiusque contorqueas. Nimirum putent scarabeis,&σκαπφυρὶς animalibus unguenta; & eadem in coeno, ac Cloacinae delitiis libentius consistunt. Sane sordes, uti dixi, illuuiem que significat, neque cum ad palaestram, atque athleticam transfertur, aliud sonat, quam sordes, quae ab unctorum oleo corporibus strigili deradebantur, qui γλοιος proprie Vocatur.
Quamobrem si νον dc mmνυμ ιν a palaestra adoratorium negotium traductum est e censeas,
nihil erit λογα aliud, quam sordidus,&illuvie obsitus sermo. Nitorem autem& elegantiam apud illos solos exprimet; qui canini ac suilli more pecoris lautitias suas, ac delitias in oleto fimoque constituunt.
125쪽
Explicatam accurate quia sit. νος, ct in γρ positus.
Concludamus denique οἰνον ς άρροοπτης,& γνουν esse id quod & multum,& mediocriter G rqce periti omnes sentiunt; solus omnium rerum imperitus negat Salmasus, situm vetustatis, & squaliorem: quod cum ad orationem accommodatur, hanc ipsam significae Vetustatem &archaismum redolere; cuiusmodi stylus eorum est& sermo, qui in antiquitatis lectione triti, ac subacti, eam ipsam aut in simplicibus vocabulis, aut structura ipsa & co- textu orationis siue penitus, siue aliquatenus
Quod si de Latinis authoribus sermo sit, πῖνος θαργαοποι &-in Ennio , Pacuuio, Catone, Plauto, Lucretio, & id genus Scriptoribus apparet; quem de Virgilius interdum imitari voluit; ut clam anrat , aulai, Olli, & eiusmodi quaedam, cautὸ ac prudenter aspergit. Sed austeritatem illam,cuius est κου. & πιδος,in Bruto graphice Cicero depinxit; cuius hic vetaba subiiciam. Clim enim oratores illos reprehendisssiet, qui Thucydidem sibi velut eloque tiarabsolutum quoddam exemplar ad imitandum proponerent; ita disserit: Visi quis Falern
mino delectetur , sed eo nec ita novo, ut proximis consistibus natum velit, nec rursus ita metere, ut Optimum, aut Alicium Consulem quaerat. Atqui
126쪽
eae notaesunt optima: credo. Sed nimia metusas nee
habet eam, quam quaerimur uanitatem , nec e B iam sane tolerabilis. Num igitur qui haesentiat ,siispo Lare telis, de dolio sibi hauriendum putet λ Minime: sed uandamsequetur aetatem. Sic ego istis censuerim s nouam sam,quasi de mugio, ac lacuseruidam
orationem iugiendam, nec illam praeclaram Thucγ-didis nimis meterem, tanquam Anitianam nstam
persequendam. Ipsee enim Thuodides , si posterius
fuisset, multo matur Orfuisset mitior. Caruit igitur antiquum illud, & austerum genus suauitate ac lepore: caruit numeris; hoc est vel ignorauit penitus, vel negligentius adhibuit; vel in eos fortuito magis incidit, quam ex arte, &consilio temperauit; fuitque clim verborum delectu, tum compositione ipsa squallidum& asperum. Cicero in Oratore de numerosa oratione loquens: Non erat, inquit, hoc apud antiquos. Et quidem nihil aliudferὸ non erat. Nam . verba eligebant, cir sententiasgraues, o Dauer reperiebant , sedeo aut minciebant, aut explebant parum. Ita enim Lambinus restituit: Mox Iso. cratem laudari dicit, quod me is solutis numeros primus adiunxerit. Quocirca αιος ὐχαῖκις partim in verbis simplicibus, quae scilicet vetustate postmodum obsoleverint,partim in contextu structuraque positus est, quae quidem a numerorum lege solutior est,& alia omnia prae se fert, quς nos ex Dionysio supra retulimus. Ab eo floridum ac venustum genus, hoc est Isocrateum ac Theopompeum, procul abscedit;
nec eo unquam utitur. Tertium vero, quod
commune,hoc est mistum appellat Dionysius,
127쪽
1aonnunquam illud adsciscit. Quippe verbis
interdum utitur obsoletis : de quibus Cicero iri de Orat. Inusitata seunt prisca fer e , ac vetuis Cr ab usu quotidiani fermonis iamdiu rntermissa, quae sunt poetarum licentia liberiora, quam no9Irae: sed tamen raro habet etiam in oratione poeticum aliquod verbum dignitatem : Neque numerorum
perpetuo regulis illis includitur: sed invehementioribus praesertim motibus,clim naturam
propius imitatur , rapitur plerumque licenteus , quae omnia de grandi ac sublimi genere a Cicerone traduntur. Cum igitur αἰ- ἡπjις vetustatis ille situs & squalior propriὸ vocetur; inde factum est, ut ad eruditi, minime-ue vulgaris styli notam eadem vox assumpta it. Nam quae prisca sunt, &inusitata, eadem recondita minimeque protrita sunt: ideo nonnisi a doctis & in veterum Scriptorum lectione versatis obseruari, usurparique solent. Ergo eruditionis ac profectus in literis index est . ωῖνος ille, stilusque m-νωιάνος : in quo , Ut de platone scribit Dionysius, O:νος, ψ χνους πῖς άρ χας τος se me, se λεληΓπως emisnαλά , Arguit enim lectionis varietatem , & antiquitatis vlum. N 5
quod sordes ipsae per sese lumina sint orationis: quod sine ullo iudicio, ac pueriliter nobis obiicis: Sed nimirum uti quibusdam in rebus situs & squalior ipse delectat , quemadmodum
in numis veteribus, ac caeteris id genus antiquitatis monimentis in quibus curiosa quae
que & situ squallentia prς ferimus , quod eluia
modi summae antiquitatis indicium habeant rsic in oratione fit nescio quo modo, ut ea ve-
128쪽
tustatis interdum situ illo perspersa tum iucunditatis aliquanto plus habeat, tum eruditionis, doctrinaeque famam ,& authoritatem asserat. Hine Cicero filij sui literas probat, quod πινον prae se ferrent, essentque miniνωι μνα: nimirum quod usurpata nonnunquam vetustatis imagine, arcessitum aliquid ac diuturna lectione quaesitum ostenderent. Quicquid igitur eiusmodi est, hoc est reconditum, minimeque vulgare, aut usu quotidiano contritum, ad τένον illum pertinet ,& m invisa in λων, cuius origo tralationis ab situ illo, & squallore , qui vetustatis index est, deducitur. Indidem &virali, & δυπιν - & εμιχνὸς, quae clim de oratione dicuntur, bene subactum , & in lectione, imitationeque veterum exercitatum stylum significant.Ita & υ, ωνής, veterator aptissime, de ab eodem tralationis fonte nominatur. Falsa est igitur originatio tua; a palaestra, & athleticis sordibus illud esse profectum: tum absurdissima ratio, lim esse nitorem palaestricum. Nam ω- sordes & squaliorem proprie sonat. Plurimum vero in Athletarum corporibus ambo ista differunt. Nam cum oleo delibuti essent,antequam puluere in spergerentur, aut in conisteriis volutarentur ; aut postremo ex lucta, & agitatione corporis sudorem cum oleo dcsuluere miscuissent, erant, & nitebant: siue etiam postea cum finito certamine
a mediastinis & redunctoribus detersi strigiliabus essent ; quando strigmenta ipsa, quς tu solam iri, vocabulo potes intelligere, derasa de abstersa fuerant: Tum nitor ille palaestricus in
129쪽
eorum corporibus apparebat; sed sordidita esse desierant. Itaque non conuenit πένον nitorem esse, clim antequam destrustus esset. nonniteret Athletarum cutis, sed vel maxime sorderet.
Salmassi portentosa supiditas , υιψος a
mm quantum abhorreat. EN aliud portentum extra omnem literarum Vsum, ac memoriam gelidos in fines Arcadi et deportandum ; quod imprudens pe-nὸ prςterieram. Pag. I 8S, 186, & I8T, πινον, quem tu δεω, Vexas, & nitorem appellari iubes , scribis ad ide in υλλους genus Oportere referri, de quo Hermog. Lib. I .mm δεων, Cap. xH. Expendamus quanto ista cum iudicio pronuncies, & comparemus ea, quae Dionysius de eo genere disserit,cuius proprius est πινος, cum iis, quae Hermogenes ideae os λλους attribuit. Dionysius loco a me cicato genus, cum ius pulchritudinem Hile docet πινον, gaudere scribit τραγιυς-isu αἰ Π - mu παις en λβολας, asperis pos m, Hirasque collisionibus , in orationis contextu, cuiusmodj impolitorum est lapidum in structura commissio;
quales pag. 23. appellat πων φωνήεντα υτ πIuι,coll3siones vocalidim interse. Hermogenes illo in capite, αυ θη;- propriam GMους
exigit, οτι μαλια ιυεν συγκρουπι- των φωνηέντων,
130쪽
1is Antonis Ker 'et j Elenchus
Dionysius docet in archaico illo & -- genere numeros maxime negligi, & compositionem ipsam : ita ut a natura potius expressa, quam ab arte videatur oratio. Hermogenes Ov ἡe, id est venustatis ideam structuram, &numeros praecipue postulare, in iisque diligetiam haud mediocrem affirmat. εἴωρ Is πώς άλ
ιὸstructuram ipsam orationis venustum genus roquirit. Nam in tua praecioua vis sese prodis istius irum diligentia, oe ornatus ibidem insignis. Idem venustum genus, ut author est Hermogenes,
dictiones breues, & paucis constantes syllabis
ri, inimicum est illi, nisi aliquando foriὸ nrisitaseogat. Hermogenes Isocrati prae c teris ideam GVους - α ελειαι assignat: Dionysius omni mnu , dcm νωι Asia genere alienissimum facit Isocratem. Vide, Salmasi, quam acute, prudenterque οσ1νον , , mmνωψρον Dionysj genus orationis ad id eam ναους reuocaueris, cuius Capite xii lib. i. meminit Hermogenes. Sed demνω, dc mmναώλω, hoc est tuis sordibus h