Analecta Sophoclea et Euripidea edidit Frid. Guil. Schmidt

11쪽

Medipum Coloneum Moine hius edidit eum aliis ductus ea usis tum eo eonsilio, ut plurimorum, qui hodie Sophoclis

tragoodiis operam darent emendandis, effrenatam reprim re in transmutandis poeta vel his audaciam. Quod si consideramus, quae ipso vir doctissimus et de hae tragoedia et de ceteris in Analectis disputavit, incertum sano est, num idonea sta ad constringendam coniectandi licentiam psse videantur, hoc vero conglat, studium emendandi non mediocriter eum excitasso. aud pauca enim cum docto dependerit, satis multa, quae indigere viderentur emendationis, qua excellit ingenii acio doctrinaeque copia, ipse indagavit nonnulla reliquit partim non satis expedita partim admodum incerta ac

dubia. In quibus tametsi complura sunt ita depravata, ut in nostra moliorum throrum inopia umquam ad sanitatem ea revocari posso desperandum sano sit inveniuntur tamen quae

homines divini poeta studiosos nescio quo paeto incitent a que allieiant ad periclitandum. Ex hoc autem studio pro socia sunt quae hoe libello de Sopho et conscriboro animum induxi, quibus adiungam Euripidea, excitatus Nauchi potissimum studiis admodum ruetuosis. Is enim cum plurima egregie emendavit quaque os lectionis copia docto illustravit, tum qua vitiosa essent indagavit sagaciter, ut licet interdum de coniecturas veritato subduhites, admirari tamen et ingonii sol-

12쪽

lertiam et iudicii legantiam debeas. Ut intellegat autem ipso Mei ne litus, non frustra se ἄνδρας Σομοκλείους admonuisse, ut roligiose tuerentur polius qua me modi librorum tradita essent quam destruerent cupidius, ita de Soph. et e exordiar disputare, ut defendere studeam nonnulla, qua sin causa lacessivisse ipse vir summus atque impugnasso videatur. Α

τεθναανἈνδρες, Ic ro σον div x tria, haudquaquam necessaria est quam ei nekius Anal. Soph. p. 275 probabilem habat eo ni stetura ac re υ νῆχ' Emoci Non solum enim hominis eausam, rationes fortunam haec pr nomina, serum etiam orationem alterius intor dum significant; Diom. II. I 626: 94ὰρ ἐμὸν L. ιν μετον si a Ta- λὼν οὐδ' duχευαντυν,4 τι κεν κεφαλὴ κατανεύσω. Aes h.

ει mihi sententia eadem vola. e. haud noseo tuum. Cie ad Att. Vill. 7, 2 Ouod enim tu meum laudas, et mmorandum dicis, malis quod direrim me eum Pompeio vinei quam eum istis vineere, ego uero malo. Tetigit hanc rem Geo l. ad Eur Phoen. 477. p. 123.

13쪽

Deinde El. 968: πρῶτον μεν εὐσέβειαν ἐκ παγὸς κὰτωθανύντος-- του amrνήπου δ' ἄμα non nego si seriptum exstaret Eυδ suro ut ed. R. 968, vel κύτω ναέοντος ut El. 1168, neminem hoc non esso probaturum Ssed non video iustam caugam, cur ea qua poeta

scripsit, eine hius Anal. p. 264 sq. Sophocle indigna ha-hoat Electra enim quoniam hoc eum maxime agit, ut sororsim do osset ac pietate in patrem mortuum admoneat, gravitato quadam orationis consulto quaesita commoratur quasi in mortui memoria, ut sororis animo haec penitus infigatur. Apud Sophoelo certe vehemonte cavsindum est, ne exqui

Ηaeo cum Oedipus choro respondeat, qui ab illo procatus erat, ut ne inopriis a Creonte suspitionibus indulgeret, Moino hius Anal. p. 234 existimat scribendum esse: συνλα radici: m comtu nim poseendi ve petendi sensu ab Atti rum usu alienum esse. Atis dieam infringi haeconiectura vim sententiae, quas posita imprimis est in eius-dεm vorhi repetitione ne opus quidem videtur esse PE

14쪽

in iniuriarum quas abrales dis ot Ulix acospori narratione eum commemoraverit quam crudeliter ipse in dese

tam insulam pie tu suorit, Philoctetes animi quodam asse et uΝeoptolem uni appellat Phil. 276:s9 η, τέκνον, ποία μ' ὰν ram δοχεις, αὐτων βεβώτων, ἐξίπνου στημα τία; in quibus hoc malo allaei Moino kii Alial p. 313. iudieium, quod o δη in initio nuntiati positum esset ac putat

illo, ita su hveniendum esse isti incommodo, ut seribatur: ίαν, σωδ η, τέκνου udorum δοκεῖς, vii ποίαν, τέκνον su δή μ' νύπασνίοχεις, κτλ.At ut noli dicam do audacia mutationis, postposita vocula mirum quantum languent. Nullo probabilior certo fore levior haec verborum mutatio: of or ῆ τέχνον, ποίαν νώνύmam δοκε te κτλ. I enim oti sexcenties permixta. ec repugnaret ipsi sententia rationi haec appellandi orma, qua nihil os frequentius, ut Eur. Iph raul. 13. te. 312 Phoon. 337. s. Alc. 1061. et 1028. 1436. l. 598 Med. 990. Aesch. Per .R32. Fragna ades p. 7 et 463 Atquo idem scribendum id turtur flere sue. 626 ruuat Io Uoro Φυ-rῆς λαβέ nλ pro r9- . Nihilo minus in Philo et taεχ iidem oratione omni malo abstinere mutatione, cum συδη por so nihil habeat inepti nee desint eiusdem collocationis exempla; cs.

15쪽

precatus, ut exspectatio ac desiderium expleatur . SO:ῶναιλ ποώον, εἰ, n rc φσωτῆρι βαιο λαμπρbς υσπερ ομμα Ti. In qua Oedipi oratione hoc admiratur M. Soyssori in Muιzelli Diar rer sehol. XVII. p. 587 procul cernentem fingi Oedipum vultus eius hilaritatem, quem postea demum dieat ξυμμετρον υς κλύεt v. 43 requiri potius candida vostis significationem, unde edipus coniecturam de secundo de responso capiat, praesertim cum sacerdos regi respondea v. 82:- εα α ill a cti, is rὰρ αν κύνα θωυσαρ ὴς υσεν zm m Metro δῶpκης. tqua his motus rationibus vir doctus ille coniecit scripsisso poetam:

At vereor, ne parum hac couiectura consuluerit elegantias Sophocleae Certe, si esset perversum δμματι, commodius

emendares: λανγὴς ωσπερ IMA PI quod vocabulum ipsis litteris nihilo ser disseri ab OMNIPI, ae similibus lo- eis commendatur magno opere, ut Eur. lph. Aul. 73 ὰνθορὼς μὸν ἱμώτα, σωλη νυαν τε λαμπρ δις βαρβων ο ματ cI. Tro. 992. Fragm. 689, 4 στολην Ἀντιλα, πρυ c. tque eodem vocabulo Et et ipso Sophoclos usus est

16쪽

Ai. 1145. Sed ns hae quidem opus est coniectura. Immo ex ipsis saeerdoti verbi ho nisi fallor intellegitur Oedipum ornatus vestigque nullam secisse mentionsem. Haec enim ita pronuntiantur, ut sacerdotis eognoscatur consilium signi-sieandi etiam ornatu advcnientis confirmari suspitionem

Osidipi. Deindo ἄν viri τυγύς non tam ipsorum ocularum fulgorem quam hilaritatem describit, quae o ulι e ore emitteat quam ullus hilaritatem procul sane atque prius licet cernere quam in sermonem deest ingredi cum homino adveniente Accedit quod haud raro poetae tragici personas faciunt ex adspectu advenientium da nuntii natura coniectura iudicantos ut Eur Phoen. 13 32 sqq. o sol, τὐ μεν σημειον

στε μαθερυ - rapterea non alienum est conferre Arist

17쪽

Perversum enim esse vidεtur quod post hoc loe Iocas lamsaei do servo dicentem, qui cum ipso nuntium de oeciso Laio Thebas attulerities. v. 123 48dux in patriam non meta diei videatur tum demum H Assio δῖ ωλ ra. Qua de causa Maur Schmidi nuper in Diar rer suoI. Iustr. XV. p. 26. coniecit seri hondum osso: 4M τ ἐρριμμένον. t primum quidem iis do exstincto marito loqui vix deest Iocastam. Deinde non credibilis est haec tanta veteris scriptura cor ruptio, ut διολora ex ἐν μέuo exstitissa pulemus. Quod si iusta esse offensionis causa, multo sane foret probabilior suspitio, quae in libris legerentur καὶ χρειη

h. o. ubi rediit iditque te hie ob ι in σε Lai regnum. Da δρηνων sed ret autem L Ant. 166 τουω μὲν τὰ α Duo Dinae εἰδως εἶ θρδνων δε χρ τη, et quae exposui de ubret orat Sopho et P. II p. 33, deque variatis tempori hus Ant. 426 sq. El. 49 sq. Trach. 21. 259 AEur. Iph. Taur. 283 sq. Ion. 120 sq. orson ad Eur meo. 21. G. Dissa Soph. Ai. 31. Matthiae Gr. p. p. 1138. Sed librorum

scripturam non temptandam conieeturis es s existimo. Cum summa enim sententiae contineatur verbis καὶ Ῥύτη σέ τεῖδ' ἔχοντα, adiungit Iocasta paratam quam dicunt orati nis Id suis M. Diora, quod debebat nuntiato secundario exprimero Λαιου χωλύτος, id quod saepius solo flori; os Eur Herael. 1321 οὐν δ μὰλ ἐστὶ μη μέλλειν ἐμοί Adiungit autem Iocasta id ei reo, ut cum vi quadam orationis causam significet, qua maxime adductus servus suerit, ut ruri tum vitam sigero mallet. Adductus si enim imprimis exstinet domini eui lotus deditus lagrat, dasiderio

18쪽

doloris pleno nimirum mortuo illo nihil habere videbatur

vila urbana delectationis. Verum ad coniecturas ipse vocor. - Fieri solet saepe- mi mero, ut quae affirmando pronuntiata sunt, negatione contrarii confirmentur eadem gravius, cuius consuetudinis et

Lobeckius ad Aia c. p. 211 haud pauca attulit exempla et ipso plurima collegi de uberi orat Soph. . l. p. 17 Atquo in eodem genere numerari posse Hermannus pulB-bat illi id Tecmessae Al. 289: τι πηνδ' ἄκλωτο ' ob δ' ὐ- drre λων κλMβεις pomis πεῖραν, οὐ τλτου κλυων

si quidem scriberetur: χλω oc ob δ' ' Ἀπέμων ληθε - χα; suo iure tamen repugnavit Lobeckius; nam no unus quidem locus invenitur, qui cum Sophocleo hoc re et possit comparari. tquo quamquam copia quidem verborum cum in ulteris consuetudini tum animi illius sollicitudini eonsentanea es ut verear verbosiorem hunc sermonem indignum Sophoclo iudiearo: hoc lamen laetio concedo, et nominis πιλ- ι explicationem quae eodem fiat verbo in1θερ admodum molestam esso, Et ineptissi inum illud ob τε του κλυω σει- απος. Hanc autem ossensionem ei ne hius Anal. p. 278λliciter sustulit emendation sua Odre που χλυων, alteram vero non removit difficultatem. Proponens enim: τί δοτ ακλητος, D ' ' γζελος ταύτην dino' ' πεναν, κτλ.iusto violentius in sanando vulnere versalus ost. Multo sa-eilius nisi salior omnis tollitur ossonsio, si quid om pro sΚΑ Η- Poc eripseris I GIPOC, quo dieetivo et Aesehylus

19쪽

Quibus artibus interpretes huius loci scripturam δεινῶν αη- μα πνευμάτων defendere studuerint, ita notum est, ut pluribus de iis exponere non opus sit. Hoc vero constat, statum tempoςtalis recto quidem dici conturbatum mare sedaro, vehementium vero tempestatum vis num idem apto dicatur ellicere, magno oppre dubito. Desideratur enim, uti sensit ipse I, obeckius in hac causa notio resideradi atque desid ratur hoc potissimum loco, cum antecedant verba εαειν v.

rem nemus gravi quidem coniectura: λε ων αναπνευμάτων, quae vehementer arrisit in dorsio, mihi placet, quamquam non mediocriter Vergiliano illo Aen. V, 763): plue id straverunt aequora venti commendari videtur. A eedi optimi codicis La et Midae v. αημα estimonium, qui paritor a I ip s. h. a pr. m. habent ost νύν unde si non multum at aliquid tamen dubitalionis nasci consentaneum est,

quae seholiastae et Rob Flori l. 44, T auctoritate non ollitur penitus. Nihil enim haec effiei nisi vitium illud exsovetustate quasi confirmatum. Quo quidem vitio oratio Soph clea non liberatur ei ne hii Anal. p. 281 coniectura: δίων arvis πνευμ ων, quippo qua frangatur vis sententias, adi otivo apposito prope inani. Videtur potius L INUInatum esse ex IIII Ν, quod si seripseris, nihil erit in oration quod vituperes: ληγον 'μα πνευμύτων ἐχοίμtπε

20쪽

Cieero dixit in Bruto 3 93 motusque omnis animi umquam mentus hominem defeeerat. Postquam chorus de adventu nuntii, quem Teucer modo miserit, Tecmessam edocuit indicavitquo vehementer is cis ortuna fio commoveri, Tecmsissa sic alloquitur eueriministrum

δνωος ειπερ στίν, οὐ δαμ- πυt. Νihil do his interpretes exposuerunt, existimantes credo. plana esse omnia atquo manifesta. Unus Morsi adtius nuper u pitionem movit eum diceret mitrage tur Meges und Mia ιil das Soph. ias. Se hq . 1863. eam quae vulgo statui videretur interpretationem stavrae δε πέρ oDa, set sis hahoro aliquid duri ae molesti ae primum quidem quoniam in voce οὐχ res audiandum esset περὶ Alavroc quod vero leva est de inda quod inepta videratur ei re uitio illa , de lae hoe teneo, me timere de illo, cum consentanea esset haec orationis brevitas περὶ stareoc δὲ οὐ θαμ . e sensisse hanc molestiam videtur etiam artungius, qui, ut saepius seci , eleganti quodam iudicio ductu alito ae seripia

sunt Graeea transtulit, quaeque sententia ratio poscere viis doretur, scite repraesentavit. Cum convertit enim dota um Aias, uennis seleto a rearis stellit, musa mi bange se in ,

neglexit aperto quae apud ipsum Sophoclem inveniuntur. Nec dubium est, quin, haec si vere seripta exstarent, nemo ossensurus in is lis fuerit inune vero in m quoquo scrupuli ali-