De scholiis ad Homerum rhetoricis

101쪽

Nie X, 118 14, 23. Λέξις autem γραφικni ei est nodus loquendi, qua in scriptis locum liabet eoiitrarius ei, qui in contionibus publicis adhibetur, qui aγωνι sit κῆ dicitur es rhet. III, 12. Quo fit, ut ἐοις γραφικὴ fere idem sit atquo sermo

elaboratissimus, ib. 14i4 a. 17Si ὁ γραφικῖς λογος maximam pariem idem est siquo ἐπι- - - πωνι uota duo alia orationis genera omplectitur.' Eodem modo atque γραφικός-πιμανει, in scholiis est ante oculos inhieme s. g. 427:

quo illa notio Aristoteli ignota est, tamen posteriores demum eam ad arismisi Moriem iransiuimini. διυλυσις διαλυειν, nam inritantivum non exstare videtur, Aristoteli est perturbare conexum Aet III, 3, 406 a 34: ora γαρ γιγνευωωντι ἐπειιβαλ v, διαλε ει το σαφες φ ἐπισκοτεῖν Fero idem atque ἐλεγχειν os rhet. II 4, 1382- 18:φaνερδν υν ἐκ τουτων ora ἐχεra ἐχθροὐ και φίλους καὶ δντας ποδεικνυνa καὶ ιη νra ποιειν καὶ φασκοντας δια- λυειν es. I, 15, 37 a 1. In scholiis contra ι χλυσις est figura, qua fit, si verbum compositum in partes suas dissolvitur,

ubi poeta suis verbis referro incipit, quid aliquis dixerit, deindsita pergit, ut eundem loquento indueat, ubi Aristaretius ues

102쪽

quo duae divorsa loeutionis formas dista uti alteram qu alteri recto eontinuans lam; ef LI 203. Neque ira I pDt est D ne Xum interiorem intercedere inter aue Aristonici sollemnem formulam

et Aristotelis Platoniisque sententiam, qui diversa poeseos genera ita constituerant, ut respicerent, utrum res ipsa imitando a mrentur an referrentur narratione. Illa autem laeutis ab uiroque aliena est. Quam si non Aristarcho ipsi' at certe grammaticis Alexandrinis debemus, ita ut ne hoc quidem to eo ex

ipso Aristotele hausta sit. ἐγκω ia o v Aristoteles nusquam adhibet ad significandum genus laudativum, quod semper nomina ἐπιδεικταδν. ' Posteriores autem ne non scholiasino ab illa consuetudine recesserunt, ut ἐπιμαικον sero plano evanuerit.

μνηχος, quod rqpria significatione haud raro in Arist

telis seriptis de rerum natura coinpositis occurrere consentaneum est, de arto rhetorica tantum legitur . . do metaphoris' et in scholiis indo derivatis Scholia Veneti H oeulam praet pie usurpaveriant ad laudem vera atque illustras rerum descriptionis Λ 26 2 631, P 747, Σ 357. 51 1 aberrantia a propria notione, quam Aristoteles quoquo loco artis oratoriae Servavit.

ἐνUργής mihi apud Aristotelem nondum, ut in se liis sit, illam virtutem orationis signissear videtur, qua res, de quibus loquimur, Maro atque, ut quasi emi videantur, enumtiamus, quod apparet ex anal. I, 23, 68, b, 36 ἐναργέστερον δε λεχθ=ῆναι περί τινος eth Nic. I, 6, 10974, 23 ποθεIrae

ωπερ ἐρισκοι τι πρέπον. κατάχρησις. Illius figuras perpaueis locis mentio fit 9 168 D 9 359 D, 339 g 325 Α, qui praeter iocumo A infima debentur aetati, ita ut nulla cognatio statuenda sit cum Aristotele, qui vocem praebet do eaeloo 3, 370 b, 24: Ἀναζαγορας κατακυρ μι τήν νομur 6ν se uidis MDiserimen inter Platonis et Aristotelis principitiin dividendi

ho loco respicereis an opus est.' Usener enim in relationibus aestilentiae avarieae 1892, 16 eontendit Aristaresim eiusque aequales sero si hac de re inent esse, ut Aristonicus aestis. g. II 586: τι μεταβέβηκεν κ του πρυῶ τὰν mτροκλον λογοπι καὶ εἰή - πω αυτου Hemore γὰρ ἔβαλε και ovis

103쪽

93 -

καλῶς. Cc Cie. r. 27, 94 si olei autem tralatinii othae ipsa subiungit et abusionem, quam καταχρζων vocat, ut

eum minutum dicimus animum pro parvo. )κλιι a statuitur ad B 102, ubi historia se optii Agamemnonis narratur. ι Quam vocem Aristoteli ignotam fuisso significantem Eam gradationis figuram qua eod Em verbo superIora inserioribus coneetuntur elucet e re seboων γενεσεως 274, 28:

Verbum προοικονομεῖν Aristoteles semel tantum habet oecon. I, 8, 1343 b, 26 προοικονDuηται πο ου θείου η φυσις κa- τερου quod minim ad artem rhetoricam spectat. Posteriores autem προοικονostia habebant pro singulari figura oratoria, qua quae sequuntur, Praeparantur; f. . . Hemdianum III,

ὀνοματοποιία Hoc nomen imposuimus notae illi figurae, qua verbonim Memnque strepitu sonos imitari studemus. Quam artem Homerus optimo exercuit, ut recto p ustalli ius dicat A 34 32) τροπος ποιητικος καὶ avri ιιιμουμένη o D Των vos - των 'χους . es t ιε ταυτης η OiζGις. Quar sese entie in scholiis lectorum animus hanc ad virtutem advertitur. Quam rigvineariolis tamen non esse unicam monemur lae Qui

tiliani VIII, 6, 31 Gonomatopoeia quidem, id est fictio no-

Valil dnbito num ieero alluserit ad loeum illum ex libro de caelo, ut Ciceronis editores Volunt.' alis est exere re verba eodiei Α ὁ τρωτος κλυι- ro λῆ-

cf. Spengel, Arist. rhet. II, 2b, olymann rhet. 476 Ceterum iam Trendelenburg l. l. p. 80 adn. et p. 7 adn. recte observavit voces Aco νώαι et ποι inua de carminum compositione et genere dicendi Hurpatas haud raro legi in Porphyrii quae tionibus uomericis.

104쪽

ex eo quod Aristoteli sensus, qui nobis sollemnis est, prorsus fuit ignotus, quod omnibus locis demonstratur, ubi exstat, quibus semper adhibetur a novis vocibus fingendis. Qui sunt th. Nie. II, 7, 1108a 16 εο ιών ουν καὶ τουτων ω τλticu

ονοι--ποιεῖν μον, πω μῆτε φ ποκρινομένω ἐξη δεινι 'ii' ν κτλ.) Ergo sebolia non pendent ex Aristotelo. Cui sententia sulcimen additur eo, quod grammatici Alexandrini pro

μixa, ubi sere idem est atque annominatio. )παραγραφὴ secundum Eustathium 30 107 est, oricis λυρώσαντες τὰ φθε Arareu ἐπὶ ἐραν διήιγη Mi μεταμένομεν, ut fit e g. talis inuecti rerum modo narratarum II is οἱ iis περὶ νη -υι- μὰχοντο Πατροκλος δ' Ἀχιλῆι παρωτα ro. Neque omittunt scholia ad uirumqu6 loeum modo laudatum κλαγραφην adnotare. Contra Aristoteli παραγραφῆ dieitur nota quaedam, qua finis sententias indieatur rhet. II, 8, 1409, 19.

ποικιλla. Hae voce, ut recte dicit alter, a nunquam apud Aristotelem virtus orationis significatur, nam unim illo Vestigium illius usus a tuin ina ad Bais, ubi do Ther sitae nomine dicitur μυι- muros ore 6 ῖν - πα-- eoos

105쪽

sermon intricato, cui deest si inplicitas. In gelioliis autem a pissimo Homeri ingenium atque artem laudibus tolli, qua narrationem Variaret, nemini ignotum est, quicunque sobolia inspexit. πρεπον saepissime de moribus Aristoteles usurpavit, scnon postulat bet. III, 7 ab oratore, ut rationem affectibus aecommodet moribus rebus subiectis, ut sermoni serves dee mim. Neque ut negari posse Alexandrinos inprimis inde profectos vocem in artem criticam transtulisse. Atque satis erit uno verbo monere, quantum versuum numerum pro purio habuerint enodotus et Aristarchus δια ὁ πρεπές, unde mi ita sunt, quas in seboliis tradita sunt, non ex ipsa Aristotelis

diseiplina. σχῆμα saepe in seriptis dialecticis. Σχῆματα τῆς λεξεως rhythmi dicuntur rhet III, 8, 1408 b, 21 de generibus et vo- minis et verbi Oeeurrit soph. l. 4, 166 b, 10. Contra prorsus aliena ab Aristotelo illa dieendi ratio est, quas m admittit udo dictionibus, quibus tecto aliquid signiscatur, quo ex usu

Quae omnia si tecum consid prasi cum plurima artis vocabula quae scholiasti Homerici in usu sunt apud Aristotelem Vel omnino non e Stent, E plane alio sensu usurpata sint, et eum PerPaven, quae reliqua Sunt, tam laxe cohaereant cum

Aristotelis doctrina, ut bis servo tantum onexum quendam statuero liceat, sinis tui quidem nisi per alios sentes . . per grammatim Alexandrinos, mecum consenties schina,

torie ad Homerum mala modo di isse eae Arist is

es Lebrs. do Aristarchi stud Bom'. 338 sqq.

106쪽

Caput II

Sed undenam tanta moles observationum orta est Dixerit quispiam AIexandrinis originem debere. Et sunt sane quaedam, qua contulerint ad explicandam eloquentiam poetae, sed pauea. Nam cum incumberent potissimum arti criticae factitandae et verborum interpretationi, eis tantum locis ut aliorum disciplinarum ita artis rhetorii a rationem habebant, ubi ad quam stiones illas eriti s vel grammaticas solvendas inta quid redum daret. Si ab Aristophan et Aristarct derivatae esse videntur advolationes do transitu in os esurii μιχτι--τ ιιιφοντικον. Quibus alia pauca exornpla assera in unde apparet Aristarchum artis rhetorica observationem uou plane repudiasse. Legimus nim in scholiis Aristoniel: L 124 θε riarat' hyin εκ' λληθεia λέγεται, λλ' ἐπει βολικως τα ων εχa-

α γαρ ραιαὶ νεφέλαι διαυγεις. A. Γ 46 τινες κατα πευσιν καὶ θαυμασμον ' τοιουτος - δειῖδες, συναγαγων πλῆθος,

' Alexandrini liii in interpunetioliem ad declaranda poeta Vprba et eius virtutes exponendas adhibuisse videntur, quod I Summae

107쪽

hγωγε παίσασθαι κέλοι at o φροντι covo te. A. Hoe quoque loe repetendum esset, quae p. 5 exposuimais de usu vocis πριοῦτον. Huius generis plura possum afferre, sed puto eis, quae excerpsi satis illustrari rationem Alexandrinorum in arta με- torie traetarida. Hae quoquo in lirovineta, ut solebat, Arbstarebus sana a sobria monis aecessit ad interpretandum poetam et, quamquam haud raro optime rem gessit eos infestener Homerum defendit contra miras illas emendationes sive rectius

mutilations maxim a Zenodoto exeogitatas tam En in unive sum non Ita multum praestitit in arte poetae enarranda, et

primo obtutu patet seraque scholiorum rhetoricorum tam diversa colore ac dindole esse, ut eorum auctores Aleaeandrini omnino esse non possisu

Caput III

Circumspiciendum igitur est, num alios Ontes indagare

possimus, unde petita flat, quas Golia reserunt do arto teloquentia Homeri cum autem reliqua philosophoriun sectas' studia rhetorie plane neglexerint, , inquuntur uoles, ad quos consulamus.' Quos constat non solum rhetoricam coluisse

multa qua verba ac notiones in artem rhstoricam et grammaticam induxisse nova aut 1im exstantia certa quadiim glirnificat tu usurpasse, quae aditu in his disciplinis valet, sp ei iam multum studium in Homero collocavisse nar Iam Zeno Cleanthes, Chrysippus, conditores ac principes illius disciplinae, magnam navaverant operam in explicando duce poetarum. -- modo id sederint non iam eonstar dolendum est, multa exte,

Excepto uno Theophrasto peripatetico que ni tamen a actoli astis expilaium esse demonstrare conamen difficilliinum erit.' Quid quod Sext. Evi p. adv. rhet. 12 nurrat Critolaum artem rhetoricam κακοτMχνiα appellasse.' es Volhmann rhet. 9, trilier, de stoicorum studiis rhetoricisse disseri philol. ratisi V. I, 1886 p. 3 sqq.

108쪽

grammatici Pergament, oriun aeerrimi adversarii addicti intsintea diseiplinae Cratetem ducem illorum Suidas vocat stoicum p illosophum; eum audivit teste traho novi Panaetius, unde apparet Illum stoicae philosophiae studiosissimum misso eiusque totam doctrinam ex tot eorum philosophia promanasse. )Satis autem notum est Cratetem nec non omnes, qui eum

secuti sunt, Homerum ritem usque originem stafuisse, mumi artium rique diffsemina rum ex Meseorum sententia, qui

sapion te ad Pergamonos potius quam ad Alexandrinosi osse referandos. ' Nil igitur ex illa spinter tia stertius sequituri quium ut omprurn aborant pro Oratoriae quoquct artis magIStro. Quod scholiastae quoque saepissimo profitentur e g. A 366

tae sunt.' Inde explicandum est, quod tam anxie conati sunt')omnes artis .inquentia leges in Homero detegere. 'h Quod mu' ef. e. g. Plut de M. Oet Ii, D. L. vlI, 4 Apoll. Soph. S. V. μωλυ p. 44 lem Uiuos. d. 0ricth. 'II, 1', 323 sqq. ' et Sebmehei, Philosophie de mulierem Moa, p. 207.

' XIV. 678 . ' f. achsmuth, de Cratete Mallota, 1860 Brz08ka, de canone Oeem oratorum Atticorum quaestiones 1883, 57 sqq. ' D. L. VII, 60. I f. Maosva, p. sis, qui locos quosdam huc pertinentes collegit, ne non putat eis quoque admisierandum esse Quintiliani eeleberrimund Homero iudicium X, 1, 46. Tom T. scribendum που. Det Sehrader, Porphyrii quaestionum Homericarum ad 0dysseam pertinentium reliquias, i890.4 1 sqq. I75 sqqG 194.' es stri iter. p. 1, adn. . Quint II, 17, R , I, 6, XII, II,

109쪽

ni me abhorrebat a comm tini totius Grae in opinion 4 etas docere. Neque posteriores hanc consuetudinem miliebant, Immo eam excolebant velut e g. Philaretivi personatus in libello do vita sit est Homeri et auetores do lavitis indo a Tryphone, qui omnia artis oratoria praeopi ex Homero illustrare eonati sunt. Sed non puto eis aletem secutis persuasum fuisse Homeriimeloquentiae docendae causa carmen suum consulto exornasso variis figuris et multis artificiis, quibus auditores captarentur atque delenirentur. Immo praestantiam sua disciplinae eo vine re studebant, quod demonstrarent eam si adaptatam esse ad sermonem celeberrimi et praestantissimi poetae, ut eius

gnanis suisse videretur. to suem Graeci in eligendis exemplis magis respicerent quam eum vatem, inius versus iam indo a pueris omnium in oro versabantur. Id autem omnino Pergamenis, ad quos revertor, proprium

Piat Ilii loricam pum o ram nistica coniurie pro atqtio his auxiliis instruel artem se liptoris illustrare, quem tractaverunti id quod nomine, Gir χῶς signi fi Ru Erunt quo practictr et ros et Crato,

et Telephus Pergaulenus insigniti orant.' Quibus causis

persuasum habeo sat amplam opiam selioliorum, quibus doarto agitur, qua armina Homerica composita et orationis luminibus ornata sint, aut ipsis deberi Pergamenis aut his, qui eorum studiis incitati poetam tractaverunt. Sed hane quaestionem hoc

loco persequi nolo, licet dignissima siti quin negligatur eum et diffistilliina sit et origior, qua in ut earn his pagellis absolus in Hoc unum Exponam vestigia quaedam deprehendi posse, quibus elucet auctores selioIIorum a stulea disciplina non alienos

ruisse. Qua in se in universum ea sequar, quaerat illa in dissortatatione laudata enueleavit.

.hm ad suem proficiscor a subolis illo de tribus emersbus testudi 278, d quo iam egimus Telephus enim Per

gamenus, praeceptor imperatoris L. Veri, quem ergamenorum secta addictum fuisso vel indo mauises tum sit, quod ei cognomeri. κοπικος fuit.' nec nou e eo, quod titylili Observatioues m pugnavit ), studioso Homerum interpretatus est, ut testan u sit tituli librorum a Suid laudatorum,' et comprobatur paucis Llle Sehmel uni alte rast de Poesi in Rulbinus Ausdruinin thre uus liberκuleiien. μef. quae de Cratete Suetonius resert de gram: et 'et. 2. p. Is stes praeterea Sext. mp adu in G. I, 248 Tauriseus

110쪽

ὁ ποιητὴς καὶ ar εα ιν αδεσσιν ἐοικοτα χειμερίύσιν κτλ., quae eidem Telepho tribuenda sunt, iam dudum p pngelius vidit i Sod illum non primunt nobis illam saltieli t m propinaSSE O mur a Gi Ploti in Bruto 10 40 niuiu enim iam Troicis temporibus tantum lauare in dicendo Ulixi tribuisset Homerus et Nestori, quorum alterum vim habere voluit, alteraim suavitatem, nisi iam tum esset bonos eloquentiae. Sed id inter utrumque loeum interest, quod alio eloquentiam naiam esse dies ex praeceptis Tisia sit coracis,' statuit autem eloquentia iam Homeri tomporibus magnam vim tributam esse, alter item rhetori eam a poeta originem duxisse eumque consulto tria illa g n Era distinxisse opinatus est, M ex ilia statim stoicum agnoscis. Quod Reinhard disseruit de communi utriusque sonte, quem Aristotelis συναγωγὴν τεχνῶν fuisse coniecit, omitto, eum nimis ne tum sit; eterum de Meseo quoque quo dam aliquis ogitare possit. Iam autem vidimus audem

Di Duri τεχνῶν, P .es Reinhardi, qua vie Nestoris et Ulixis personas an aris rhetorica functae sint, commentationes in honorem . Bileeheleri et ae Useueri editae a societate philologa Boaurensi 18 ιδ, y IR' L Brat. 12, 46.

라틴어 텍스트