De scholiis ad Homerum rhetoricis

91쪽

Alia ergo quaerenda sunt. Et occurrit quaerenti ingens illo numerat adnotationum, quibus agitur de terrore et miseri eordia ); quos Metus oratores audientibus iniciant oportet,

quo ab eis faellitis impetrent, quas assequi student. Nam Mevia et ratione oratorem optimo, quas sibi proposuit, imperem osolero exponit Aristoteles rhet. II, 5 et . Nequo negari pomtos hie illie, qua scholi prosemini, optimo Onouere eum

Aristotelis sententiis. Attamon iterum monendum omnes qui eloquentiae operam dederunt, intellexisse, quanta vis ad om- movendos hominum arti in os metui et misericordia insit. A nedictionis quidem color respondet Aristotelico, neque raro Occurrunt, quae minimo presset eas videntur x Aristotelis di ciplina, ita ut incedamus illis quoquo locis affirmari non posse ipsui Aristotelem in componendis soboliis adhibitum esse.

Sed me falsum esse dixerit quispiam apparere ex scholio Lipsiensis ad O 116 duo παθη asthi φησιν ὁ 'Αρι Iroinrὶς, ὁ μὲν ν λέγει τὴν τυροὶ παρα- χνώρων, πεδε καὶ λως, καθό

κατα in ἐλατ- ών. Prieter ipsum laudatum Aristotelis nomen illo ad suam opinio in demdendam itulerit simi itudinem quandam eum Aet II, 8, 1385 b, 13 et II, 9, 138s b, s. Sed recto Hellai

optime petita esse possunt, . . eth. Nic. II, 7, 108 , , III, 7, 1 Ii a 26. Constat autem alia quoque, quae e tinent ad mores educandos ex peripateti rem diseiplina profecta dispersa per seruilis adero. 8atis erit animum advertere ad observationes baud ita raro adseriptas similes is

Theophrasti in charactoribus.

Sed, ut iam progrediamur, aue do narratione dicendamniine in animo habeo illas exscribere liceat ad priores Iliadis libros locos praeeipuos adnotare de timors A si ΒΤ, 1 152 G. A 242 MG, B 196 ΑΒΤ, B 345 ΒΤ B 360 G, Basi T,B80 B, 276 4; ite migeri eordia . 13 TG. Α ΙΡ. A I sa, A 20 II A 33 T al 505 P. 232 ΒΤ, I 0 B, ' 306 Τ, Ι 242BT, ob , - , T E 663 Τ, 55 T Z 4L3 T. Plura, sed minime omnia invenis apud Adam l. l. 33, qui adnotationes ad arte poeticam pertinentes ab eis, quas ad artem rhetoricam speetant, di cernere omisit. I l. p. 61.

92쪽

- et sunt, de qua Aristoteles praecipit rhet. III, 16, 14164, 16:δρηγη Iec δ' ἐν ι εν τοις ἐπιδεικτικοἶς ἐστιν D ἐφεξῆς iaλλα κατ μἐρος et . 22: ια di ou τ' ἐνωτε v εφεν δεῖ D7----πειτα, υτ δυσμιηιιμμπον ἀχει ἀναι-ει M. Quoeum plurima sebolia eonvenire videntiis, quibus Homerus praedieatur, quod do eadem re non Omnia eodem Deo exposuerit, sed hiemi totum per poema eiusdem argumenti partes dispersas tractaverit o. g. A 123 T. Ira in T. 133 Τ, 89 Τ,

y30 qt. Sed ne illi quidem nimium tribuas. Si Thoodorei permiserunt narrationem diversi liel fieri, et non Seguerianum 129.' Fortunatianus Iuliusque Victor' idem statuunt

eonio originem peripateticam pugnat vox au αατασκευαγ γPraeterea idem praeseribunt e g. cie do inu. 2i, 7 et Theodorei. Cum praeterea dicit Aristoteles, rhet Ι, 9, 1367 b, 2s: ad κυκλέ' εἰς πωτιν, io ευγένεια καὶ παιδει ἡ εἰκος ra ἐξ

93쪽

commoveari ut minus auto uotam in statuenda cognation inter Aristotelem et cholia, cum nimis raro inter congruant nequo certa indicia xstenti scholia ex Aristotelo hausta esse. Apparuit ergo res satis ni ira Nullum certum testimonium aestat ad doctissimi totius Graeciae viri praecepta commentatores in se tris historicis ad Homerion se adap-

tuamse, quamquam illo in arto sua rhetorio Homerum haud raro respexit Immo sunt, quae sententiis Aristotelis repuDant. Sice. g. plane cum Aristotele dissentit rosito se do διῆ- γηοις λεγεται ' τρεῖς δὲ ρεταὶ Mir Νεως, σαφημα, συντοψα, πιθανοτης et L ABDO, T. Quod scholium repetit praecepi tui, quod plurimi receperunt Isocratis de virtutibus na rationis. Auctor illius legis eo in ex Quint. IV, 2, 31: eam se narrationem pleriquo seriptores maximeque qui mini ab Isocrate volunt esso lucidam, brevem, verisimilem. ' Hane autem normam Aristotelem irrisisse discimus ex rhεt. III, 16, 1416 b. 30, ubi diei malignitat quadam verbo συντομον in ταχεia mutato νυν di γελοως τῆν ινγαμ φασι δεῖν εἶναι

Porro minime ab Aristotelo prosecta osse possunt adno

pronuntiationem, quom nequo ante traetatam eas in artibus neque ipsum tractar in animo hahei declarat Aristoteles rhet. III, 1, 403 20 sqq. Pilatu de agenda ration seripsisse videtur Theophrastus. uini vel auctor ad Herennium III, 11,

19 eonstetur no suis quidem temporibus quemquam diligenter do ea exposuisse. Idem in O. ad a.' et D. H. de Lys. 18 4s R. do iam vi die in Dem L1062 R. ' et Quint IV, 2, 32 anon. Seg. 10 sq. P, 370, s Sy.

94쪽

At hac via non evincitur Aristololem omnino no fuisse sentem scholiorum ad Homerum, cum singula ex diversissimis

sontibus Goliastas et haurire potuerint et re vera hauserint. Me tamen optimo iuro ontemtor Aristotelem in inholiis Duis esse neglectum elueebit, si aggrediemur umis in ei modi Oxeationibus utilissimum, leo, si artis Mosiuia, cy in ocu

rant, examinabimus et quaeremus, num illa eadem sint, quad istotales adhibuerit. Qua in re tamen cavendum est, ne temere procedamuS. Initio enim terminos quosdam remo ametιs, quibus primo aspectu confirmari videtur doctrina Aristotelea rivulos in

scholia manasse eos leo, qui ames in sermonem inducit umiquodam rhetorie ita jacuerunt, ut G -nibus omnium

viro vota Neque ex illo ordine excipiendae sunt Voces a muri et i DIOGυ quarum B Datura Aristoteles proprias composuit DRIrRIIunculas rhet. II, 21 et III, o, quod eque valet de μεταφορα et Μερβολὴ, quorum troporum vim atque usum exemplis mommo petitis imistravit.' Eorum autem, quae ad nostrum finem eonvoniunt , haud pauea supersunt 30), quae in scholiis non raro occurrunt, apud Aristotestem autem omino frustra quaeruntur, id quod

Us rhetorico apud Aristotelem adhibitam illam vocem tantum inveni rhet III, 19, 14194, 7 1420 a I saepissimo ontra notione

illa ethica legitur, qua est contrarium ἀλαζονεέας. et strum letaphoras dii lilicem in modum distrilniit, iniugrationis, quam 1 rotulit poet. I, I 457 b, , nulla vestigia in scholiis insunt, de altera es p. 80. ero Oniri in in usu est pro ea specie προσωποποιίας qua striae

personas adhuc viventes introducuntur. CL 166 si IIbs II 4riri, a 40 λ, 721 G. I 501 P, quae seholia sere omnia exstant in odicibus infimae aetatis.,-io Aristoteli optio notum M. Gel. IV, 9.

95쪽

qua illo rationas virtutes observavit. Ex qua multo post aliundo aliis additis doctrina de deis Gorta est. Iuvestigavit apud Aristotelem semina σαφηρο - δε εο πινασοῦ - ροτροτος, δεινοτητος, ληθειας, ἔθους, σεμν-τος, ἴρο- ροπο - Illo autem

sententiam eon ortum maxime respexit, nos, ut erat propositum, ipsa verba contemplamur. Omnino non leguntur apud Aristotelem καθορο ς, γοργοτης, Ddmo imo De reliquis sic res sese habet:

σαφῆνει ut Meris omnibus ita Aristotes quoquo prima atque principalis virtus sermonis et inst. III, 2, 1404 b, 1 sqq., posit 22, 458, 18 sqq. Neque silentio praeteream ut apud Hermogenem ita apud Aristotelem elaritati et gravitati opponi

πρὸς τὴν Acob.

μέθοδος est apud Aristotelem via a ratio inquirendi et ipsa disputatio et disquisitio, praeterea vox usurpatur ad signifieandam aliquam disciplinam et doctrinam; o. g. rhet III, 10,1410 b, larda δὲ τῆς φιεθοδου ταυτ e poet. 19, 14564, 34:

est modus enuntiandi sententias vel verba. μιγεθος, ἄρα, Πιιπροτης, κμὴ, γλυκυτης' non

inveniuntur sensu rhetorico. σειμνός haud raro apud Aristotelem legitur, plerumque domoribus, . g. rhet. II, 7. 189 14, 26 I. 9, 13 Ob i. aptis um Hermogene convenit meteor. II, 1, 353 b, 2 o μὲν M t9χat O dtaro βονυς περὶ ac θεολογίας ποιουσιν αυτῆς πηγὰς, ita ἐτοἰς ωσιν ρχaὶ a ρι et γῆς καὶ θαλάττης τραγικώτερον γαρ υτω si σεμνοτερον τέλαβον σως ἐναι - λεγ

96쪽

δὲ γλcurrat se utiles sunt) τοις ἐποποιοις σεμνιν a καὶ αυ- δες Rhythmus heroicus porro σεμνος est; cf. III, 8, 1408b, 32 sqq. Idem praecipit Hermogenes II, 294 28 Sp. Cum seboliis autem Aristoteli nulla intercedit similitudo.

τραχυτης praeier propriam miseretiose legitur haud raro de sono, e g. isti an VIII, 1, 5814, 18. Undo deribvatus est usus illo signifieandi voeales iozέρους, consonantes τραχυ-έρους, cuius o. g. plurima testimonia praebet D. RMox autem perspiciebatur vim νοι aeto ποι la haud minima ex parte in eo positam esse quod consonantium strepitu sonos imitaretur, quod eholia diverga te 8 tantur cf. e. g. 4 210 BTG , A, B 463 T. Quae tamen ab Aristotele aliena esse mox apparebit.

Nulliis autem apud Aristotelem est lamis , ubi sensus τραχυτητος quodammodo respondeat vivi Hermogenis. σφοδρδτης apud Aristotelem adhibetur tantum ad vit perandos homines, nunquam iniquam laudi tribuitur. Quo

omnes coniectura cadunt idea Hormogeniana vestigia sub

Aristotelis verbis latero es rhet. III, 11, 14I3, 29; tb. Nie VII, 8, 1150 b, 27; III, 15, 1119b 10. καλλος νοματος occurrit quidem rhet III, 2, 140 5b, 6, neque quod hoc loe dicit contemnendum; attamen non egit de artisetis, quibus isti sermoni pulchritudinis splendor donatur. ἀφελές Aristoteles non babet nisi in expositions si enunt,niorum structura rhet III, 9, 140s b, 3 is, hi simpliem

periodum nominat, quae ex uno tantum membro consistit. δριμέτης iam Aristoteli nota est significations illa tria es ollimami, hin, 657 adn. Disitiae by orale

97쪽

oξυτ nixo vocabuli Varius est usus. Ad pronuntianda verba spectant loci, qui sunt de accentibus rhet III 1. 1 40'Jh. 29 soph. l. 29, 179a, 14. Si de animi facultatibus usurpatur, est vis quaedam et acrimonia, qua celeriter aliquid arripitur, sed non est animus orsutus, ut apud Hermogenem, tui IdBm

αληθειαν Aristoteles quoquo ab oratore postulat, tamen

non audeo illam veritalem consserro cum de Hormogeniana. diro υτης invenitur signifieation tralaticia duplici potissim uni Eliflui primum de sono, quo spe in B. E. προ si sunt βα- ρεια liet. III, 1, 1403 b, et , tum de anima noctibus

Aet. II, 7, 139 α 28, ubi disputatis eis, qui potentia ceteros superant, qui sunt καὶ ωμω-εροι λβαρυτεροι, severi magis quam superbi, et t. 28: -- msto ς μα-ch

καὶ υσχζμων βαρυτης Indignationis autem vis voci inest indietione illa sollemni βαρίως χεΩ grariter erro, ex qua

tamen nihil emolumenti ad nos Bdundat. δεινοτης nusquam ita usurpatur, ut sit virtus summa ratoris, qua alios omnes superet atque obscuret Omnino raro

legitur, et ubi legitur, nil aliud est nisi alleuius rei peritia et

ῆ στρατηγος 1 χρημαΠστης, neque aliquid contra evincitur fragmenio 130 ex ad II 283 δεινοτατον των ἐπων inlip υτ τ φησιν Ἀριστοτέλης ubi est efficax et omnes movens. ἐπιεικει Occurrit hel. I, 12, 1373 a, 18 καὶ προς ους ἐστιν ἐπιεικείας tum ν. a quibus indulgentiam exspectes, quod minime respondet Hermogeni, cui ἐπιείκεια est modestia quaedam, quam ipse s eius iusta ausa prae in seras. Multo magis autem distat poet. 15 1451 b, 13 -- κῶ - πωρου νουμο ἡ μετον καὶ ργέλους καὶ μίμους καὶ rata α τὰ τοιαυτα εχοντας H των θων τοιουτου οντας ἐπιωαῖς ποπιν, ubi mihi vox sero idem esse videtur atquo idea ligi r n. Quibus absolutis ad sebolia redeamus. Cum autem satis Longam est locum exscribere, in quo ρομυτης saepius eadem

notione redit.

98쪽

- 88 dissita sit ortam inandam otionem sequi in digerendis, blius seeundo litterarimi ordinem singula proponam, atminita, ut prius enumerem tantuin ea voeabula, quae quidem Aristoteles adhibuit sed usui pavit sensu plans alio, in monim est loco illos omnes afferre, tum do paucis paulo acem

invenitur, haud raro in libris, qui sunt B TEIum natura, tun

tum, reperimus λαπάλληλος, ἀλλοιο γψις, ναρταν, ἀναστρον , ανα-ρε' ἀν- Meti' nu 1τηγοῦ δαπαγμος, ἔροφασις, -πὰ κακοφρονία κατασκευὴ, ' κύκλος, raraβασις, μεταληφις ὁμοιωτροπος, παραλειψις, πολ--μω, συλλ/7-, - πιομος, σχεMe. κεζαίρεσις. 27). Alteri generi, quod omplectitur, quae paulo accuratiorem explicationem desiderant, vindicem haec 2I):αινίττεσθαι ut est inter voees usitatiores,' ita ne ab Aristotes quidem respuitur.' Si autem propius Gedimus ad seripi poesica et rhetorica, videmus oes tantum esse notionem propriam, h. e. mphi Sunt enim Aristoteli aenigmata

fontes bonarum metaphorarum rhet III, 2, 140 54 3 καὶ ὐλως ἐκ τῶνδε ινιγμειων Dri ιεσαφορα λαβεὶν ἐπιεικε ς' ut Ta pD- ραὶ ut αἰνίττονται, coorε δῆλον, τι μετενηνεκται et rhBt. III, 11, 141 24, 23 καὶ τ ευ νιγμένα ι τ αυτ ηδεα.contra monet, ut vitet orator nimiam obscuritatem pluribus induetis Maphoris, no sat sermo griphus vel barbarismus poeti 22, 1458 a 22. ML II, 21, 1394 b, 33: μυττεω ἐν τοῖς

latius aritom in geholiis patet usus vo eis titi Est pete gignificare, aliterque omnino adhibetur, ut donio tigiliant Pliolia. 138 ταυτα δὲ αἰνιγιωτωδες νησι, b d DRO λ ποτείνεται

Tantum sursum ferre, o ferre atqd ad alq1 Propria significatione haud raro legitur. Tantum et VI, 10 10s b, 4: μως δὲ λ ι - neeo ἐειον - ἐπαναλαμιβάνοντες, ubi est reverti ad rem propositam. cf. Brani staeiter, Gripeli. Studien si Lipsius, ML Io.

99쪽

loeis nim Aristotelis apparat, i amphiboliam semper vitium orationis fuisse quod evitandum esset. Confer praeter locos in soph. elench et Eth. Eud. X. 124 3 a, 15, 25, rhet. III 5

1407 a 33: τριτον se virtus orationis μῆ μφιβολοις ονο-μas λέγειν et Oet. 25, 1461 a 25, ubi numeratur in solutionum Morem di limi serio τὰ δὲ πιο βολψ se solbuuntur παρωχηκεν δὲ πλεον νυξ K 2513 - γαρ πλέωαμφίβολον ἐοτιν. Quo lota Aristotelo ampinboliam improbasse etiam manisostum fit ex ebolio B ad 251; in nam indoapparet eum Homeri versus pro las ' arissimis liabuisse. Contra haud raro in geholiis onsilium quoddam poeta in admissis ambiguitatibus cernitii satis laudabilo. . g. II 134 κοινον καὶ Toετ προ τε το παναι ἐγκαθημἐνων πρίκτων τοσο

es ex arto illa, quae vocabatur εο--ret. Servatum est testimonium ab infimas aetatis Bygantinae auetoribus ita ut parum Onstet, num i ii sis verbis Aristoteles in libro suo usus si arto rhotorie dicit νύιι vhoi pro ivaκεφαλαμαλοις, et III, 19, 14194, 13 ὁ ' ἐπίλογος συγκεaa . . ai

' Fuerunt igitur, qui, cum statuerent versu 41. ἡ γὰρ rι Τροὶ ν ἐορσο μεν ει ρυάγυιαν deleri ambiguitatem eoneessio Troiam tapi non posse putarent arte atque consilio poetam Agamem nonem ita loquentem ecisse, ut, cum suaderet iugam, argumentis prolatis studeret Graecos retinere.' Ab Aristonico prosectu Iu.' L Rose, Arist. pseudepigr. p. 14 i. Ibi e g. Gem Plecto refert Aristotelem in eadem arte εοδέκτει voeem οἰκονομίαν adhibuisse;

100쪽

κεφαλαιωdes ς. avres si in seriptis, qua sunt de arte dialectiea non raro InvenItur, Θ rhetorica Aristoteli non in usu est.

ὁντιφρασις solum exstat in libello subdities περὶ θα- ιμα-- ω - ψιματων, ubi 161, 864 b, 27 de etymologia e eontrario saeta usurpatur. Narratur enim do λίθε καλ-μῆν, σωτρον κα ---γων. Quem si quis in sinu ponit, is furore eoneeptus

propinquorum quendam occidit. dσίω δετον Magnam illius dicendi figurae vim lailririten optimo perspexisse apparet X verissimis illis praeeeptis rhet.

m. 12, 1413 b, 1 sqq. III, 9, 14204, 6 sqq. et III, 6, 1407 b, 38. Sed indo nihil essestur, eum sit in numero me buloriam receptorum in ommunem Mun. Tamen o laeo profero, quia praeter A ad 1128 παρατηρη io ει προς ταaσυνδετα τι προ Dato τοιων, τι ἐμφαντι--πη egregia illa Aristololis observatio ad II 671 l414 a 2 in scholiis negligi.

πολλὰ πις, καὶ πολλα δοκεἶ, με ηυξηοεν λτα μνησθεὶς διὰ το παραλογισμον, καὶ μνημVP Umίηκεν, οὐδαμοῖ στερον -- λόγον τοι ηοπιιενυς, quibus demonstrat optimo asyndeton esse idoneum ad augendam gravitatem rerum relatarum. Sed in seholiis ad illos versus alterius libri hae de ro nihil ad

τικὸς καὶ υμῆχaνος. Ad quem locum adnotat Loboeli: μυ--- primum offenditur apud Aristotelem'. n. X, 16, hoe est in ea pari libri, qua plurima continet affectata es inusitata posita, non illa Mugari significatione sed pro μοι ἐχ atrum contra

B T.