장음표시 사용
201쪽
Peripateticos veteres , q3orum princeps Aristoteles eodem Ci CERON E auctore; non dimelle est iudicare, cur Antiocho stoici eum Peripateticis re concinere viderentUr, verbis discrepare, ut cic ERO ait: confer
BRICIUM. ' Cicero igitur, quum Athenis musas suas coleret, huius quoque Antiochi institutione philosophica ornauit se, cuius copia& lepore dicendi delectatus quidem est, α εντο ς δογαασιν ἐνεωτ εν, - ἐπαὶ νῶν, quae Uero in doctrinis ibis ab eofunt nouata, minime pro hans, auctore PLUTARCHo. sequitur ZENO Epicureus, etiam Ciceronis magi iter. plures fuerunt Zenones, quorum quindecim re- Censet Io. IONs IV sh & AEGIDIUS MENA-GIus 7 praeter octo Zenones a LAERTIO Commemoratos, adhuc alios addit. num Vero hic Zeno Ciceronis praeceptor idem sit cum illo, cuius DIOGENEs LAERTIVS 3 mentionem ficit, quod fuerit Σοωνιος το γένος ψι
Sidoneus genere philosophus Epicureus sensi elocutione clarus atque apertus; qui
ανήρ, Astobodori auditor, qui plurima seripsit,
ab eo dicitur, dispiciendum cst. I O N s I v S dicto loco eosdem facit; seiungit vero illos, Veluti diuersos Io. ALBERT. FABRICIVS δ' ita ut Zeno Epicureus, Ciceronis magister iu-
202쪽
mor ipsi videatur Zenone Sidoneo,quippe qui Apollodorum audiuerit, Epicuro non multo iuniorem . si imma quaestionis tu eo posita est, ut in aetatem Apollodori, qua Vixerit florueritque, inquiramus, quam &in Epicuri tempora incidisse, haud satis firma negari potest
Tatione. namque DIOGENES L A E R T I VI R
iestatur, quod ab Epicuro octoginta minis fuerit emtus; Epicurus vero natus est Olympiade C i X. & interiit anno 11. Olvmpiad. C X X V II. si igitur ponamus, Zenonem, Apollodori auditorem eundem esse Lenonem praeceptorem Ciceronis, qui istum lenem Athenis audiuit Olympiade CLXXV. tractus lane temporis inter Apollodori ac Zenonis Ciceronis magistri aetatem nimis est et longus, adeo ut hic Zeno Apollodorum minus audire potuerit: quibus
Apollodorum rectius refert ad Epicuri aetatem, quam Io. IONs Ius 3 ad Zenonis illius Ciceronis magistri tempus. equidem sui eargumenta, quae sententiae huic possunt opponi, praecipue quum CiCERO ' dicit: Zevo qDidem nou eos Folum, qui tum eraut Apollodorum, Syllum, ceteros figebat maledictis, fed Socratem ipsim parentem philosubiae, latino verbo utens, sicurram Atticum fuisse dicebat: quae verba quum sine dubio de Zenone, Ciceronis magistro intelligenda sint,satis declarent,quod
ipsius aetate clarus fuerit Apollodorus, quoniam ipsum Cicero inter eos reserat, qui tum, Zenonis quippe tempore, fuerint. at vero,Ut de eo taceamus, quod locus hic male sit sanus;
203쪽
ex verbis his Ciceronis: non eos flum, qui tum erant, Apollodorum, non colligi posse videtur, quod Apollodorus aequalis fuerit aetate Zenoni: adhuc plures sunt Apollodori, quibus verius Apolladorus Ephilius ex schola stoicorumheic intelligitur, siue dicas nomen ipsius Apollodors ulli fuisse, siue adfirmes, quod Cicero respiciat bilum Pythagoraeum, cuius meminitIAM BLICHIVS. I praeter haec dicunt, CICE-ν o N E M scribere, dixisse Zenonem, praeceptorem ipsius disin te, grauiter, ornate, quam virtutem DIOGENEM quoque LAERTIVM in Zenone, Apollodori auditore laudare, ut subinde pateat dilucide, non diuersos esse Zenones. sed argumentum hoc non magna probandi facultate valere, quisque cognoscere
potest, qui cogitet, dotes ingenii ac 1acundiae non soli cuidam proprias, sed & alios illarum esse capaces. est itaque Zeno iunior, quem Athenis Cicero cum Attico diligenter audiuit, pse testatur: 3 nisi mihi Phaedrum,inquam,
que audiui, quum mihi nihil e praeter sedulitatem probareno omnes nubi Epicurliententiae fatis notae sunt: atque eos, quos nominaur, cum Attico nostro frequenter audiui, quum miraretur isie quidem utrumque, Phaedrum au- ltem etiam amaret: quotidieque inter nos ea, quae audiebamus, conferebamus: neque eratumrus' controuersia, quid ego intesiigerem,sed quid probarem. item: ε Zenonem,quem Phialo noster cor phaeum adpellare Epicureorum
solebat, quum Athenis essem, audiebam frequen
204쪽
ier s quidem ipso auctore Philone: credo , ut facilius iudicarem, quam ilia bene refellerentur, quum a principe Epicureorum accepisem, quemadmodum diceretur. tertius ex Ciceronis praeceptoribus Phaedrus Atheniensis est, etiam Epicureus philosophus, cuius ipse Cicero passim meminit ipsumque praedicat, uti dicitur δ vir bonus syuauisjo tinus: ac δfatetur, se unice diligere Phaedrum 3 item Ρhaedro nihil esse elegantius, nihil humanius. successit ei Patro, quem Cicero Commendat Memmio. ' at de Demetrio Syro, cui dicendi magistro Cicero Athenis deditus fuit, veterum monimenta nihil Produnt, cuius memoria facile potuisset oblitterari , nisi eam conseruasset TVLLIVS.
g. VIII. Postquam Cicero Athenis principes philosophiae & dicendi facultate excellentes viros audiuerat, totam peragrauit Asiam, in qua plura fuerunt litterarum domicilia. namque ibi deprehendimus mi lenen, studiis disciplinarum & sapientiae inclitum oraculum, ubi M. Claudius Marcedus, quum bello ciuili partes Pompeii secutus, eo deuicto, Cinserem 1hum inimicum metueret, in cultura bonarum artium tempore hoc ViXit tranquille, vide s ENECAM. Tarsi, quam apostolus P A v L V s Tarsensis --πολιν, nobilissimam urbem Ciliciaeadpellat, qUaeue IO-
memorabilis N metropolis es, philosophorum& artium ad humanitatem pertinentium clar epis. ad diuess lib. XIII. F. t. a lib. V. de M. bre. θmat. c. I. I lib. I. c. 33. de natur. Deor. 4 lib. XIII. U. r. ad diuersos. s ad Heluia cast. s. 6 Actor. XXI. v. 3'. 7 --riptitatum Iussi car. LI. c. s.
205쪽
tissima fuit schola, quam romani. quamuis non tanta multitudine quoque frequentarunt. Vt enim eX Veterum monimentis cognoscimus, Tarsenses studia rerum philosophicarum & optimarum artium summa industria prosecuti sunt, quas ita coluerunt,sTRABONE teste ti Θ' υπειβε 3ληντα AMξάνhειαν, ut Albenas N AD-xandriam superaverint. sunt adhuc in Asia Ioci at ii celebres propter doctri me studia, Cniadus quippe,Vrbs Cariae, Magnesia Lydiae,Antiochia Syriae, Sc Rhodis inprimis, quae inter Asiaticas scholas palmam modestioris tenuit eloquentiae. inter alia vero artium itudia, quibus se tradebant Asiatici eloquentia praecipue fuit, quae vi semel eX Pireaeo, Athenarum portu euem est, omnes peragrauit insulas, auctore CICERONE. at vero notant veteres discrimen inter Asiaticos, Atticos & Rhodios oratores, ita, viliaticum dicendi genus fuerit amplum, copiosum, tumidum; Atticum, prestius Asiatico, nec vero concisum; Rhodium medium inter Asiaticum & Atticum. statici oratores, inquit CICERO, 3 nou contemnendi quidem nec celeritate, nec copia, sed parum
pressis nimis redundantes. Rhodis saniores sAttico=um Amiliores: & Qui NTILIANvs Attici limati quidem s emuncti nihil inane aut redundans ferebant. Asiana gens tumidior Hioquin f iactantior vaniore etiam dicendi gloria inflata est. tertitim mox, qui haec dividebant, adiecerunt genus Rhodium quod velut me dium esse, atque ex utroque missum volunt :
206쪽
lum inter Asiaticos discrimen erat, quam 1ententiam satis confirmat CICERO, qui mentionem habet duorum Asalicae dictionis generum, quando dicit: genera autem Asiaticae dictionis duosurae: unu Artentimum D argutum,
sententiis non tam grauibus 8s fueris, quam concinnis s venustis: quatis in historia Timaeus;
in dicendo autem pueris nobis Hierocles Alabandeus, magis etiam Menecles frater eluae fuit quorum utriasque orationes limi in primis, ut Asiatico ivgenere laudabiles. aliud autem gentis est, non tam siententiis frequentatum, quam verbis volIcre atque incitatum : quali es nunc a tota, nec semine Folum orationis ,sed etiam exornato' aceto genere verborum: in
quo fuit Asob lus Cnidius, s meus aequalis
Iesus A Vchtves. in iis erat admirabilis ora tionis cursus, ornata couciunitas non erat; quae verba penitus inspiciamus. notat quippe Cicero in oratoribus Asiaticis duo genera orationis, quorum alterum sit concinnum; alte rum Vero copiosum at isse elegans; ex quibus
satis adparet, quod Asiatici vigore ingenii, cuius maxima vis in venusta suauique dicendi facultate est, floruerint, quod si spectemus ambitum periodorum, quibus oratio ad leges artis Composita tenetur, non unam praeseserunt faciem, quarum aliae circumducta sunt ac copiosae; aliae concita&concinnae, aliae vero miXtae, quae neque adeo amplae, neque breuiores exsistunt. quod ad concinnum adtinet sermonem, in cognoscenda ipsius indole duo inprimis obseruari debent, Partim illius ambitus,
207쪽
qui breuis est ac concisus nec verba admittit, nisi quae sensui principali exprimendo maXime sunt necessaria; partim dictiones, formulae, sententiae, quarum proprium est,ut sint magno significationis pondere; ut cogitationes mentis cum adfectibus animi coniunctas eXPrimant, Utque interdum quandam argutiarum venustatem secum ducant. at Vero maxima huiusmodi dicendi generis elegantia posita est in coniunctione verborum. 1ententiarum, quae talis esse debet, ut aurium deleelantem sensum atque suavem essiciant sonum, quo spectant Ciceronis verba : datur etiam Uenia concinnitati sententiarum: re arguti certi- quemcircumscripti verborum ambitus concc--ntur : de indu striaque non ex insidiis; seae aperte ac palam elaboratur, ut verba verbis quasi demens sparia respondeant, ut crebro
conferantur pugnantia, comparenturque contraria: ut pariter extrema terminentur,
eundemque referant in cadendo sentim: &alibi dicit: formae vero quaedam sunt Ora tionu, in quibus ea concinnitas inest, visequatur numerus nece sario. nam quum aut par pari refertur, aut contrarium contrario opponitur, aut quae Amiliter carunt verba, verbis comparantur: quidquid ita concluditur plerumque sit, ut numerose cadat. etenim silauis in oratione concinna ἁρμονίας princeps fundamentum ponunt in ἁντθεσει, παρισώσει &παραμοιώσει. Primum genus est ANTIΘΕΣΙΤ, id est oppositio, quum modo illud, quod proprie contrarium est, contra Ponatur, Verbi gratia, eloquentia obmutuit, apud CICERONEM
208쪽
Ex CICER. PEREGRIN. COLLECTI s. 189
eim ratione insanit apud TERENT 1vM; modo vero & id, quod speciem habet contrarii, quo pertinent, Vti dicuntur, priuantia e. g. vinicum es bonum scientia; malum contra vvι- cum est inscitia; contradicentia, V. g.saepe melius est, non vivere quam vivere: confer Q U I N-
ΣΙΣ, quum Voces integraeque locutiones nullo coniunctae Vinculo tuis interuallis distinguuntur; oc tertium LIA POMOlΩΣΙΣ, hoc est similitudo litterarum & Vocum, quo de argumento conserri Potest C. G. sc HwAΚ- TZ1vs 3 huiusmodi igitur dicendi morem Asiaticos oratores Obseruasse, Profitetur CICER D, qui autem in eo contra artem interdum
seccabant, quod perpetuas Phrases & figuras habuerint prodigiosas & procul arcessitas, nesvim sententiarum rite temperata oratione conseruauerint, qUo in genere multi veterum sophistarum a regulis Verae eloquentiae discesserunt, quoniam Ornamenta, &quae oratio nem reddunt concinnam eamque inlustrant,
ubique adhibere studebant, sed re ipsa ista
consectabantur immodice, nec usum illorum temperabant cum iudicio. tale sententiosum& argutum dictionis genus sectatus est TIMAEus, teste CICE RON E, qui O MAEO Pythagorico philosopho iunior, Andromachi filius, domo Siculus, quiue litteris historiarum inluxit, de quibus G. I. vos s Ius ' videri potest. de eloquentia ipsius CICERO alio loco ita disserit: minimus horum omnium Tisa-
209쪽
tis, quantum autem iudicare pusim, longe eruditismus s rerum copia s sententiarum Uarietate ρbunuantifunus, ct compositione verborum non impotitus, magnam eloquentiam adscribendum attulit, sed vultam bumforensem. x alterum A1iaticum dicendi genus erat amplum, copiosiam, longiores periodos, longiora commata S cola habens,quod modo elegans atque ornatum fuit, modo quoque pulchritudinem suam amisit & in est renatam loquacitatem sine usu degenerauit, quaproptor PETRONI vs nuper vento se is aec re enoρ-mis loquacit, Albentis ex Ayra commigrauit, animosque iuuenum ad magna fur Uetates velu
ti pestilenti qoodam fidere ad auit, Amulque
corruptae eloquentiae regula stetit re obtinuit:& sv ET ONivs 3 an potius Asia rerum tua nibus sententis verborum volubilitas in no-srum sermonem transferenda δg. VIIII. Asia itaque, de cuius nausis, elo- quentiae pnecipue iam quaedam praemisimus, a CICERONE peragrata est, cuius itineris caullam his declarat verbis: sed quum censerem remissionemmoderatione vocis comm
lato genere Heenaei me s periculum vitare posse s temperatius iacere: ut con uetudinem incendi mutarem, ea caussa mihi in Asiam proi ciscendi fuit. ' princeps litterarum studium, cui in Asia 1e1e tradidit, eloquentia fuit, cuius magistros eo tempore nobilissimos audiuit &ipsbrum profecit doctrina. primus ex illis, quorum facit mentionem, est Menippus Stra-
210쪽
EX CICER. PEREGRIN. COLLECTIS. I9I
nacensis, qui ab aliis Μenippis, Menippo quippe Pergameno, qui in geographiae in primis litteris clarus fuit, Menippo Comico, MP-nimo Cynico, Menippo Gadarensi distinguendus est quiue Stratonicen sis a patria Strato- nicea dicitur , quumque Stratonicea urbs fuerit Cariae, factum , Vt PLUTARCHVS Menippum hunc adpellauerit Carem, con
secundus es: Dioni ius Magnes, quinum M -gnes dicatur a Magmsia Asiae propriae urbe, an a Magnesia Macedoniae regione, id accuratius definiri non potest, quamuis verius sit, eum Cognominatum fuisse a Magnesia urbe Asiae, cuius supra iniecimus mentionem. quem Dio- iugium ab aliis Dionysiis a ION fio diligenter recensitis, distiuguendum subiequitur Aes lus Gidius, sic clictus a Oudo urbe Cariae, de quo praeter nomen ad posterorum me moriam nihil est: propagatum. quumque &alii eiusdem fuerint nominis, Aesiculus quippe tragicus, Aesichosus mathematicus, discipulus Hippocratis Chii, AeschIlus Menedemi Eretriensis inimicus, Ascolus Agomestoris F. qui circa initium Olympiadum Atheniensibus imperauit, Aesibius Corinthius; hosce cum
TVLLII magistro Confundere minus debemus. tandem & inter praeceptores Asiaticos suos numerat Cicero Xenoclem Adramte v m: Adram ritium, siue Adramiteum siue Adra iteos seu Adrcottion est urbs nobilis Mysiae teste sTEPHANO: Αδρο-ύττον πολις
I de hiΤor.graecis lib. m. p. 388. 2 nonraa si bis antiqui lib.