Johannis Devoti Institutionum canonicarum libri 4. Tomus primus °quartus

11쪽

0 vor audis, Inquit christus apud Lue. X ε6 me auriti

otii vor spernit, me spe niι. Latinis autem , uti & Hebraeis, &Graecis audire idem est ac obedire. Porro ei parendum , cui jubendi ius est. sa) Ioannes XX a5. D Matthaeus XVIII i5 seq. Vide Auctorem operis dor L νυν

g. 8. Potestas in haec a Christo Ecclesiae data nomina tim est, quoniam eam nonnisi a Christo acceptam si clesia habere potuisset. Dereliqua potestate, quae ad Ecclesiam pertinet eo jure, quod ipsi cum ceteris Rebus publicis commune est, nullas Christus leges separatim de dit, neque profecto eas dare necesse erat. Nam cum sic clesia tamquam propria & distincta respublica ab eo instituta fuisset, cum Θjus rei publicae status & gubernatio constituta, cum ei dati magistratus atque inter eos unus, qui omnibus dignitate & jurisdictione praeesset, consequens erat ut haberet omnem potestatem, quae reipublicae propria est neque Christus inter homines versabatur, ut rerumpublica rum imperium & jura constitueret, sed ut sanciret leges, quae ad Religionem pertinent, atque ad aeternam felicitatem eorum, qui hac republica continentur. g. 9. Ea de causa declaravit, regnum suum non esse de hoc mundo ij, & ortam controversiam super familia erciscunda judicare noluit, quoniam ejus rei judex a nemine constitutus fuerat 23. Non haec certe dixit quod in hunc etiam mundum non haberet potestatem, aut quod ab hominibus judex constitui deberet, qui omnium dominus erat, quique a Patre omne judicium acceperat s 57; sed Ri demonstraret, maxime se esse sollicitum d rebus

Religi as, δsque aeterna hominum solicitate ). Verum post

Christi mortem Apostoli utramque potestatem exercuerunt,& quam a Clinuo nominatim acceperant in res sacras atque divinas, et quam habebant tamquam magistratus Christianae reipublicae cum imperio praepositi s5ὶ.

i Ioannes XVIII. 56. Meum hunc expendens Augustinus

vari. 1 4 in Dan. n. a opp. t. 5 eri. 7o2 ed. Venet. ι729 rectissi me, verissimeque animadvertit, Christum non dixisse, regnum suum non esse in hoc mωndo, quibus verbis significare voluit regnum suum non ab humanis causis, atque ab hominum elςctione,

sed aliunde, hoa est ab ipso Patre originem habuiase. Hic nom

12쪽

rit, inquit ipse Augustinus,' Vnum meum nori eri u Me mundo, sod non est de loe mtindo. Non ait, nunc regnram metim non est Hic, sed nunc regnum meum non est hine. Conser Cl. Mamaehium d I Difllito lib/γo Milis Gissa L I c. I n. 6 p. 64 seq. to n. II. a d. I p. 95 seq. t. 2 par. I. . -

a) Lueas XII. 24. Vide eumdem Mamachium I. c. l. I e. I β.5 p. 57 ου seq. r. l. 5ὶ Ioann. v. 22 27. 4) Aptissime S. Thomas 5 pa . qu. 50 art. 4 ad I r ciristus,

ῆnquit, quamvis orser Rox constitutu a Deo, non tamen in reνγir vivens terrenum regnum administra e DomiI. Similiteμ etiam judicia iam pote/tatem exercere noluis super rex re orales , qui vene-μat bominor ad divina fransse re . O M Ambν ius .... nec judex

irris, et stibacese eis. Apostoli autem constituerunt legem, quae divina certa non erat, de sanguine di suffocato. Id vero non secissent, nisi a Christo potestatem accollissent. Hinc Paulus Act. v. 4i Te ambulabat Briam, ου Cinciam .... p aecipiens cui to irinppaecepra Apostolorum, et Seniorum. Negat quidem mita cherus , hoe in graecis codicibus extare; sed in vetusto Codice Alexandri no reperiri eruditus Milius Anglus in boc. cap. Θ D. AZi. Amitia. confitetur. Fac tamen non extare; quid tum 8 Lucas X UT 4 dicit haec: Cum aurem pertransirent civitaςer, Dadebant eir eusIMi-- dogmata, quae eram decreta ab Apoixoiis , o Senioribus , qui eram Hierosolamis.

β. Io.. Itaque non antum de rebus, quae ad Rotigionem dc Ecclesiae gubernationem pertinerent, tum voco, tum Scri Pto praecepta ConStituerunt, quorum quidem sacri libri pleni sunt; sed etiam legibus repugnantes, statumque reipublicae pervertentes paruis compresserunt. In primis Paulus, cujus plura, quam alius cujusquam Apostolorum, scripta extant, Dirgam minatur Corinthiis si); profitetur, habere se in promptu ulcisci omnem inobedientiani eae potestate quam dedit, ait, nobis Dominus a), ac ne eos denunciatione potestatis frustra per epistolas terrere Videretur, quales Sumus, inquit, verbo, tales ei praesentes in facto.

iὶ T. ad Cisistb. IV. ar Adi-sis Mamaehium I. II MI Disitio Iibora dolia Cliora c. I. 6. III p. 45 I req. Tom. 2 Par. II. αὶ II. isu corint. X 6 seq. g. ii. Thessalonicensibus quoque imperat, ut sibi obodiant, & si quis non paruerit, eum a Christianorum societato exterminandum jubet: Si quis, inquit, non obedit Dertio nostro per epistolam, hunc notate, is ne commisceam

mini cum illa i). Quam e dem poenam pluribus quoque

13쪽

eriminibus constituit sa); & eadem etiam costreuIt tum Hymenaeum & Alexandrum In sde naufragos 33, tum Corinthium incestus in novercam reum 4ὶ . Quin ne sola

severitate jus sacrae potestatis exercere videretur , eumdem Corinthium postea resipiscentem Ecclesiae communio.

tem, ut eos omnino ad parendum cogat, poenis coerceat, in eorum crimina animadvertat, an non etiam tribunal ha

bere polyrit, in quo eorum controvErsias judicet λ Certct Paulus si in vehementer objurgat Corinthio , quod extra Lhristianorum rempubeticam judices quaererent, qui eorum saecularia negocia cognoscerent, & abjectum quemque bominem e Christianis aptiorem ad judicandum dicit, quam potentiorem quemlibet, qui Christianus non sit. Tum ne-acitis , inquit, quoniam Angelos iudicabimus: quanto magis saecularia λ Ipse Paulus et Timotheum docet judicii methodum, quam Episcopum contra Presbyterum seret

vare Oportet. i) Apostolus I. ad GFiatb. VI. x et re ., quem Iocum ita interpretatur Jo. Chrysostomus Hom. i6 in I. ' Ep. ad CaνImb. n. R p. 156 x. Io opp. M. Moni Geon. μγὰρ. Volens nor docere quod cumque xandem fuerit, non oportero nor externis commistere, cum obiectionem, vel quae talit orso videbatur , movis sex , . prius ut m solvit. Hoc enim vult signfeare. Torratio Heri quispiam , nullum esse apud vox sapientem , nequo ad juricium ferensim aptum , sed contemptibilet omnor. Ei qtitu Me f Etiamsi enim nullar sit sapiens, inquit, vor minimis pormittite. Hoc autem ad verecundiam

a) I. ad Thimotb. V. 19 Lonser Tertullianum Coistr. Marcion. l. 5 c. ra p. 477 edis. Venat. i 4 . Atque haec quidem ab Apost

lo proposita ludicii contra Presbyterum agendi ratio, tamquam fi ma, constansque regula in omnibus eeelesiasticis judiciis observanda Semper agnita est, ut ostendunt Thecdoretus Histor. Eccles.

lib. I c. 22 p. 47 M. TatiWin. i 748, di Acta Clari Gallicani De la Iurisis. Ecclesiast. ων. 2 p. 5o seqq. t. 6 eae Paris PI Τιλ . i5. Vita functis Apostolis , eorum successores Suam emper Exercuerunt potestatem non solum in interiori, sed

14쪽

etiam in exteriori soro i) , habueruntque judicia non tantum de rebus fidei , morumque regulis sa), sed etiam des

controversiis, quas inter Christianos oriebantur. Id vero factum ost non modo cum Christiani, sed etiam cum ethnici imperio potirentur. Hoc enim temporis intervallo semper Ecclesiae Magistratus, hoc est Episcopi, ea curarunt, quae ad Religionem pertinent, atque etiam poenis coercuerunt crimina Christianorum, praesertim poena excommunicationis, qua nulla gravior est, & quam servato ordine ju

diciario inflixerunt Sin.

num. Id et I9 ex I. 7 c. 25 num. Ia demonstrare conatur, per plura

saecula in Ecclesia censuras a publica poenitentia distinctas non fuisse , recentiori autem disciplina inductum fuisse, ut censurae sint actus iudiciales in foro contentioso, qui ex jurisdictione procedunt, atque has a publieis poenitentiis distingui, & tamquam judietates actus haberi coepisse cum serum exterius ab interiori diastinctum est. verum salsa prorsus haee sententia est, & veteri Ecelesiae diseiplinae adversatur. Certissimum enim est Semper ab Ecclesia censuram suisse distinctam a publica poenitentia, atque habitam tamquam sententiam, qua servata iudicii methodo reus

criminis condemnabatui, ita ut prorsus a Christianorum societale repelleretur, di cum eo reliqui fideles nullam societate, rerumque communicationem haberent. At vero publiea poenitentia non ita gravem afferebat poenam, atque, ut plurimum, erat signum reconciliationis, quoniam saepe imponebatur iis, quibus dabat Ecclesia pacem, posteaquam ipsos ab se omnino rejecerat. Qui publicae poenitentiae subiectus suerat . semper ecclesiasticae communioni restituebatur, eaquo imponebatur poena ut post emensa legitime poenitentiae spatia restitueretur ; sed alia erat censurarum ratio. Similiter exploratum est, Melesiam semper habuisse forum exterius ab interiori di poenitentiali distinctum, neque aliquis ignorare potest, eam Semper contra reos criminum accusationes, dide nunciationes accepisse, audivisse testes, cuncta expendisse, ac denique sententiam in reum protulisse. Certe ad interius forum non spectat Paulus i. ad Πmotb. U 39 . eum vetat Episcopuma eritis e stibistrum accurationem recipera, nisi sub Aobur , aut

tam cetera monumenta, quorum magnus est numerus, Solemni iudicii sermam, quae in exteriori sero adhibetur, disertissime proponunt. Videndi quoque sunt Balsamon & Zonaras in can. 57 Ap stolo . . apud Beveregium Tom. I p. 25, a quibus multa de ecclesiasticis iudiciis afferuntur. Quin etiam certus erat iudieii exercendi dies, nistrum foνia recianda, uti tradit Auctor Constit. A-μΠoiic. i. 2 c. 471 apud Crateterium ι. I p. 257 eae cir. Consule

15쪽

HI Di=rito ειενο delia citera Tom. II. Rur. I p. ISI seq. α) Conser Douiatum Praenor. canon. l. 2 cap. I. 5ὶ Cyprianira I p. ad coνnolium apud Labbaeum t. r eoL 7 Ictoae Ven. Nam cum statutum sit, inquit, omnibus nobis, er aequum sit sta iro , ac justum, υτ uniscujusque causa inis audiatur , tibi

est crimen admissum .... o νισι tirique, eo , quibus praesumus, nonciscumcursare, nes Episcoporum conco diam cohaerentem sua stib-

dolis o fallaci temeritate collidere, sed affero ulla causam suam , υbi et aecusatorem labe o, et torrer sui criminis possunt. Habes hic accusatores, testes, sententiam ι quid aliud ad verum judicium. sorumque constituendum requiritur 3 Ipse Cyprianus loc. cit. nar rat solemne iudicium actum adversus Privatum, & adversus Io vinum, ac Maximum, qui omnes, re primum diligenter quaesita &cognita, plurium Episcoporum sententia damnati sunt. Hue etiam re rendus est Tertullianus, qui in Apolog. e. 59 p. 5I eae Paris. 3s 75 Coimur, inquit, in coetum, ae congrmationem .... Ibidem et ram exsoptatione, es consura uitana. Num o j-icatuν magno cum pondere, ut apud certos de Dei conspectu et summumque μιω-ri judieii WHuricium eri, ri quis ita delique ii, iat a communicatione orationit, et convenιών ω omuis sanati commercii relegettir. Quibus ex verbis intelligitur, censuram ecclesiasticam , ac praeser

tim excommunicationem, de qua Tertullianus loquitur , suisse aStum iudicialem, eamque ab Ecclerita, re primum cognita & exinpensa diligenter, serri consuevisse. Ouid dieam de eoneisio Eli ritano, quod habitum est an. 5o5ὸ In eo duo sunt eanones, ni mirum can. 74 S 75, in quibus agitur de accusationibus , quae

contra clericos proponuntur, gravesque contra calumniatores inducuntur pinnae, ac ea de re tota agi dicitur in conventu cleiaco

rum. Duo hi ea nones sine dubio pertinent ad iudicia ecclesiastica, ut rectissime observat AI spinaus in Not. opp. pag. I 85 eae.. apol. I77O.

. I . Temporales quoquo causas christianorum , ethni cis dominantibus, ab Ecclesiae magistratibus judicatas fuisse, ves ex eo intelligitur, quod per tria saecula aliquae cerinto Inter illam hominum multitudinem exsitiere debuerunt controversiae, quae ne defuerunt quidem initio Ecclesiae ac vivis Apostolis, & tamen nullus unquam Christianus eas detulit ad ethnicos magistratus. Manebat enim alta me te repostum praescriptum Paull, quod Christianos coram Othnicis magistratibus litIgaro velabat, et ideo qui Christianae reipublicae cum imperio praeerant ; hanc etiam sui imperi I set ossicii partem in suum cuique reddendo expli-oabant i si Secundum Λpostoli oraeeeptum Auctor conrn molis. l. s

16쪽

t θών, inquit, Hrceptatronas Dert ar gotior cognoscant. Ubncilio ipponensi anni Us e. 87 t. a eos. i 444 colle M. Labbaei, M. Venet. item statuitur, quod eatboseus, qui ι auram suam rive juriam, sive injustam, ad inaecism astoνtur fidei judicit prauocat, commvn eoru . Hinc S. Augustinus in Hal. 2 i5 M-. M opp. r. 4 col. I 54o, ω de Ope . monacb. e. 29 n. II col. 499 r. 6 edit. -υν. Ven. i 75Ο, ex Apostoli praecepto repetit judicandi munus, quo ipse tamquam Episcopus sungebatur. id terque hiς Ausustini locus dignus est, qui sedulo expendatur, ut pateat, iacIesiae iudicia, vera suisse judicia, & veros item iudices suisse Epise

pos, non arbitros litigantium consensu constitutos, eamque Augustini fuisse sententiam, quod Episcopi ex Apostoli lege iudicia exercerent. Inquit enim ipse Augustinus eis. Serm. 24. -- Iigni insi/mor premωnx, et castas sua ad nor ferre compellunt, quibus dicero non audemus: die bomo, quis me consιituit juricem, συι aeviso8em inteν vos Θ Constituis eiam talisur caurit e Iesia-xxicor Apostoser cognitorer in fo=o pγobibonr jurgare G irrianos. Habes hie iudieia acta ab Episcopis in invitos, non in eos, qui illos sua voluntate tamquam arbitros elegissent. Haec autem ipse Augustinus de Ope . mqnaeb. eis. cap. 29 dicit, mallem mansuraliquid opera8i quam tumtititior;rrimas pepplexitate; causarum alienapum parὶ de netotiῖν secutarint voi juricando dirimendi , I intoν nimis praecidendit. Quibus nor moustiis idom afflixis Apostolas, non titique tuo, sed ejus, qui per eum loquebatur, ar bitrio. Locus hic ostendit, Episcopos non solum suisse arbitros controversiarum, neque solum eas officiis composuisse, quo spe ctant verba vel into=Deniendo pνHidendis, sed etiam veros suis-Fe judices, quo reserenda sunt verba Dei judicando dirimendis; .& haee quidem iudieia habuisse tumultuosissimas prpplexitaIes, quibus verbis iudieialis strepitus, cursusque multiplex indicatur. Hoc ipsum Apostolicum pr.eceptum agnoseit Coocii. Carthagin. t IIcππ. 9 t. a collec . t oi coitin. Labbaei, 2 Concit. Carthagin. Vcan. I eol. I 454 eod. r. I.

I 5. At senim Ecclesiae Magistratus arbitri potius erant, qui mutuo litigantium consensu dissidia componebant, quam Veri judices, cum nequo jus coercitionis haberent, neque jus redderent servatis judiciorum solemnitatibus, neque litigantes eorum sententiis parere cogerentur. Sed primum nego, tantum ex consensu litigantium , non item jure suo et proprio Ecclesiae Magistratus fidelium controversias judicasse. Apostolus Christianos apud ethnicos litigare Vstuerat , neque id consilii , sed praecepti loco constituerat si); et vero consoquenti aetate Christiani omnes huic Apostolico praecepto paruerunt. Si Christiani apud ethnicos judicium exercere non poterant, conSequens Est ut ea agerent vel apud Sapientem, quem Paulus eligendum Sua -εerat, quique eligi non poterat sine auctoritate eorum, qui

Reipublieae praeorant, vel apud Apostolos et Episcopo ,

17쪽

hoe est apud illos, qui summum in Christiana Republ. ma

gistratum obtinebant. i) Verba Pauli eli. G. I ad cor nib. n. sunt: Atidot aliquir

vestrum habent negotitim advertur alterum, judicari apud iniquor,

oe non apud sana σιὸ Qui tam graviter obiurgat eos, qui hoc

audenι faeere, nonne evidenter ostendit, indignum esse hoc nulla modo serendum 8 Quare qui in illis Apostoli verbis iton praeceptum, sed consilium inesse putant, ii mihi non videntur ani madvertisse, Paulum legem dedisse adversus aurum, quem ipse graviter reprehendendum putabat, Ac in hune quidem inurum non consilium, sed praeceptum eadere debebat. Consilii quidem

quam dissimili ratione id Paulus urget, quam diversit hoc lo- eo verbis titituri Revera Apostoli praeceptum memorant Ausot p. ad Iacobum apud Cotelerium t. II p. VI ii Auctot Constitutionum S reteri, quorum paulo ante iacta mentio est; At Concilium Ilipponense Ioc. eir. excommunicationis poena plectit Cat solicum i αἰ ad judicism allopius sirii judicit proe at. Adde observantiam trium. Saeculorum, quo spatio temporis neminem e Christianis ad ethnicos i adices ivisse scimus. An id tam longo temporis cursu, atque litter thgentem illam hominum multitudinem tam diligenter observatum fuisset, nisi Christianis omnibus persuasum fuisset, ab Apostolo datum non consilium, sed praeceptum, eui oranes parere oportebat λ Ipse Augustinus Mebiriae do Fide so ebaritato e. I3 opp. t. 6 col. a Medis. inae Paulum illis, quae supra descripsi, verbis non merum dedisse consilium, sed re hibuitoν vetuisse docet, ne Christiani extra Melesiam iudicia exercerent. Neque vero obtrudi potest famim Pauli, qui ad Caesarem provocavit AH. Aporro . XXV. Ipse enim comprehensus a Festo Praeside, qui ei vim Inserre volebat, necessario provocarer debuit ad Caesarem, hoe est ad eum, cat Festus suberat, quiquaeius vim reprimere posset.

. I 6. Itaque Christianorum judicium in aliorum Christianorum controversiis non voluntarium erat, quodque a litigantium arbitrio penderet, sed 'necessarium, quo

niam ipsi extra Christianam rempublicam judices quaerere prohibebantur. Atque hi quidem judic0s omnem habebant potestatem & jurisdictionem, qua praeditos eSSe Oportet magistratus , qui Reipublicae cum imperio praesunt,& quam Apostoli non semel ostenderant, praesertim Pau'lus qui se in promptu hahere declaraverat ulcisci omnem inobedientiam si); qui Alexandrum, quod verbis suis restiterat, devitari jusserat sa); qui eum, qui sibi non obediebat, nota i & cum r0liquis fid stibus commisceri no luerat 5 . Revera toto illo temporis cursu, quo ethnici imperio potiti sunt, adeo cortum, fixumquo Christianis serat

18쪽

controversias suas ab Ecclesiast m pistratibus esse definiendas, seque, eorum judicio parem oportere, ut nemo adversari, atque ad ethnicos judices adversus illurum senten tiam querelas deserre ausus fuerit. t Apostolus II. a Corinth. X. 6 req. a) Il. aae Dimoib. IV. II. D II. ad Πotiatinu. IIT. I . I . Quod si Ecclesiae magIstratus formidolosis illis temporibus jus non reddebant ea pompa ct splendore, quo ethnicorum iudices; si non erant stipati ministris, qui adversus repugnantes vim adhiberlint; si illas judχIorum ambages dc solemnitates non observabant, non Ind certe effici potest, quoil in Christianorum controversias non judicaverint. Quando Christiani non alios habere judices potorant, quam EcclesIae magistratus, quanto hi in Ecclesia imperium & potestatem habebant, quando Ipsis cuncti parere cogebantur, quis neget, eos vera iudicia

exercuisse, aut saligm, quoties opus fuit, suo iure exercero

potuisse λ Pompa, ministri, solemnitates nihil ad judicii

naturam pertinent. An non etiam summarium judicium In quo hae solemnitates omittuntur, verum judicium ost β. t 8. Iudicium faciunt duo litigantes, quorum ali ractor, alter reus est; causa, seu controversia, & magistratus, qui judicat, suaque sententia controvsersiam dirimit. Quando haec sunt, verum judicium est; cetera non inhaerent in re; natura, atquct usu fori extrinsecus accesserunt. Itaque si Christiani controversias, judicia etiam habuerunt, & harum controversiarum judices non alii esse potuerunt, quam qui Christianae reipublicae cum imperio praeerant, quibus omnes parere debebant semperque p.ruerunt.

. i9. Atque haec quidem in Ecclesia iudiciorum ratio fuit, donec Othnici rerum potiti sunt. Dolato ad Christianos imperio, consequens erat, ut illa inter ecclesiasticam, civilemque rempublieam conciliaretur concordia, quae inter Christianorum, atque Ethnicorum societatem Ene nequiverat. Ecclesiae magistratus curam abjecerunt earum rerum, quas antea administraverant, quod dedeceret, ethnicos mar istratus miscere sct in rebus Christianorum, curam

que retinuerunt rerum spiritualium, atque omnem in cleri-

19쪽

16cos potestatem. Nam utraque respublica, cIvilis & eccIesiastica, in suo genere perfecta, ac distincta est, utrasquctsuos habet magistratus Zc subdito, certasque res suae potestati subjectas. . ao. Ad Ecclesiam pertinet divinarum, sacrarumquctrorum administratio, atque in his nulla clericorum dc laicorum distinctio est, sed omnes, qui per Baptismum inter Ecclesiae filios recepti Sunt, ejus potestati subjiciuntur. Civilis potestas curat res temporales, & in his quidem. in

omnes suos cives imperium exercet, uti etiam Ecclesia imperio utitur in cives suos, qui clerici sunt. Utraque respublica omnem habet potestatem in res, civesque suos; utraque imperat, poenaque o coercet eos, qui . latis ab se legibus non obtemperant. s. ai. Sed ecclesiasticae coercitionis Summus est gradus Hectio eorum, qui in religionem, vel in societatem. pec carunt. Si quis religionem violare ausus fuerit crimine, schismate, haeresi, neque monitus aedierit in bonam mentem, Eum sive Clericus, sive Iaicus sit, Ecclesia ejicit a sacris dc societate Christianorum, propter potestatem dc ossicium, quod habet in omnes Christianos, curandi, regendique cuncta, quae ad religionem pertinent. Qui aliquo crimine societatem laesit, si clericus sit, Ecclesiae judicio subest, non propter rem ipsam, quae propria est civilis reipublicae, sed propter perSOnam, quia scilicet Ecclesiasticae reipublicae civis est. Itaque in eum

Ecclesia animadvertit carcere, aut alia poena corporali i , et si gravius crimen Sit, cui non parem habeat poenam Ecclesiae lenitas et mansuetudo, eum de gradu dejicit, hoc est non amplius sua reipublicae civem esse sinit, sed ad instar cetDrorum laicorum subjicit civili potestati. Ipsa vero in hunc hominem, qui jam suae . rsipublicae civis est, imperium exercet, quod habet in rel1-

quos cives suos, eumque coercet morte, certerisve poenis, quae sunt a civilibus legibus constitutae. i) Astam de his poenis copiose Libro Iss, ubi de criminali

Ecclesiae potestate disserendum erit. Interim, quoniam carceris feci mentionem, hoc animadvertam, tam inde a IV saeculo Ecclesiam ad puniendos clericos criminum reos Carceres habuiSse,

qui Decanica appellabantur. Patet id ex Arcadii α Honorii constitutione, quae est Let. 5o Cod. Geodos. do Haeret. Hos carceres

20쪽

- , t i memorant etiam Iustinianus Novel. 79 c. a-Capitularia Caroli i I. L5e. 578 apud Balutium 3. 1 eon fias M. Ven. 177a, ubi dieitur iuricanicis, alii in catenis, Ecclesia recis lia , comprientes ocria. nar Iulioms: ita Gra eorum paratillis apud Henricum Iustellum B

Eorumdem carcerum mentio est apud Basilium Diaeonum in ib Eo ad meo orium is Vaontinianum in actir Conen. Enberini par. I c. oonum. S col. 977 S conciliori conect. Labbati ad Ten. , di apud Gregorium II. in ep. ad Leonem Dau . t. 5 coucilio . con 67I. δεισα colles . Consul. Du-Fresnium Comment, in Paul. Silem. p. 59 , ἐκ ambus Gothos redum in cit. Leg. 5o. cod. Theodos. t. 6 p. acio odis. Litula cit., qui tamen vir doctissimus hoc loco deridendum sesprebet, cum fatetur in Aecanicis, quae pro I dubio loca contati. ιδ fuero, immo uerat ei icos arre Dari consue Uisse i inquit tamen quod rustasia bis to opibus iurisdictionem pro te non baberet, sed audientiam tantiam. sed quomodo sine iurisdictione potuisset Ecclesia clericos in carceres detrudere, in iisque conclusos & custoditus retinere 3 An signum esse luculentius di praeelarius iurisdictionis potest 3 Deeanicam secretaetii partem suisse putat Bing ham s Ge. Melos. l. 8 e. 7 β. 9 r. Sp. 264 eae. ΗMIA Magd uet. I TM. De verberibus, exilio, multis pecuniariis ceterisque paenis, quae ab Ecclesia dabantur. sequenti libro, suus erit agendi locus. Conser praeterea La tardam Adorrsar. c. 59 n. a.

β. 22. Ita sane, postquam ad Christianos Imperatores rerum summa delata est, Ecclesia non solym de rebus spiritualibus si , sed etiam de civilibus clericorum controversiis et , adhibitis solemnitatibus, quae in veriS, perfe

ctisque judiciis adhibentur 5 , & in suo quidem sero

judicavit. Quin etiam ne quis clericus minus ecclesiastico judice contentus ad laicum iret, graves constitutae sunt poenae, quibus hujusmodi facinus coerceretur 5 . Hae autem clericorum controversiae, ut plurimum, in provinciali

ib Cunctas de religione controversias a sola Melesia definiri posse, ae semper definitas fuisse, inter catholicos omnes constat. Sed in his definiendis judiciariam quoque methodum adversus haereti eos adhibitam fuisse Q saeile intelliget quisquis ad ea advertat, quae in conciliis gesta sunt. Nicaeni Patres antequam in Arium sententiam ferrent, eum ad synodum vocarunt, tum eum , tum ejus accusatores audiverunt ἔ denique Te cognita, expensaque diligenter, cum pIane convictus esset, adversus eum sententiam protulerunt, sicuri patet ex Socrate I. I c. 9 p. Ireae. Vaior. canta, . I62o aliisque. A Patribus Ephesinis ter eitatus , atque ad Synodum vocatus est Nestorius, ut adasset iux-ra canoner, quorum nomine Beveregius Cod. can. Primis. Eccles'. Oin D. I. I c. 5 n. 4, apud Cotelerium M. Apostol. r. 2 p. 23