장음표시 사용
201쪽
is 3 DE. ANTIQUITATIBUS . HORTAE stulam , em adulescentes malunt dicere , Umbros sese, non Romanos profiteri: siquidem literam o
aliquot Italiae civitates, teste Plinio, non loco ejus ponebant v, & maxime Vmbrier Tusci, ut ait Priscianus Grammaticorum coryphaeus in libro primo inter Grammaticae latinae Auctores antiquos collectos ab Elia Pulsinio col. 333. In eandem sententiam ivit Aldus Manutius junior in Orthographia pag. 296. secundae editionis, ubi tamen novem lapides adducit, magno Thesauro Grutetiano postea insertos, in quibus secus legitur atque ipse usurpandum esse contendit, semper nempe ab epi bi per u non per o .
Scaligeri & Manutii vestigia pressit Justus Lipsius
in epistolicae institutionis capite primo, ubi licet agnoscat , Angelum Politianum aliosque epistulam u media scripsisse, fretos , ut fatetur , auctoritate librorum, in lapidum; nihilominus pero rectius scribendum putat , magisque ἀναλον- .
His se jungit Claudius Dausiquius in Orthographicis pag. I. putans & ipse dici debere epistola pero, quasi id velint Graecae voces Latio donatae ab eadem origine. Affirmat quidem epistulam portari in tergo lapidum aliquot: rectius dixisset
Omnium ubi ea vox memoratur necnon a Politiano de Oberto Gifanio usurpari ex Pandectis Florentinis: sed tamen contra eos aequis frontibus stare ait Scaligerum Se Lipsium , quorum Opim
202쪽
L I B. I. C A P. VIII. Iotniones retulimus. Ab horum sententia stat etiam
Gerardus Johannes Vossius in Elymologico linguae latinae, ubi putat ex etymo scribendum per o epistola, non per u episitata: qui mos ipli videtur nonnisi inclinante faeculo irregsisse . Hoc etiam novissime arrisit Christophoro Cellario in , Orthographia pag. Io . secundae editionis ubi receptae opinioni Sc ipse laetus lubens subscripsit.. VI. At ego, licet tantulus sim, istis literariae Reipublicae Seviris diem dicere non vereor, quod
eonjectationes suas nudius tertius excogitatas alter
post alterum integerrimis Se elegantissimis veterum saeculorum publicis & privatis tabulis malleo descriptis praeferre non dubitaverint. Quippe ossicium ab epistulis saepenumero occurrit apud Gruterum,Sc nunquam nisi per u exhibitu ut pag.
LXI. q. CCL 1I. I. CCCCLXXII. I. DLXXvII. S. DLXXXVI.
q. s. G. T. 8. s. dc DLXxXUII. I. a. q. F. Apud Rei-nesium classe Ix. num. LIII. apud Fabretium capite quarto num. 2 M. dc 2 3 6. capite quincto num. I.
dc capite sexto num. 8. Item apud Jacobum Sponium in Miscellaneis eruditae antiquitatis sectione sexta pag. 2 O . &χω. nec non Sc apud clarissimum V ignotium in inscriptionibus cum Dissertotione de Columna Antonini Pii nuper vulgatis pag. 28s. EPISTULAM iterum habet Gruterus pag. CCxIri linea I 3. qui modus scribendi adhuc durabat quarto saeculo exeunte, quippe pag. XXVIII, 2.
203쪽
16o DE. ANTIQUITATIBUS . HORTAElegitur MAGISTER. EPISTULARUM Ualente & Valentiniano Coss. Ex tot & tam constantibus antiquorum marmorum testimoniis Iosephus
- Iustus Scaliger, patre Iulio Caesare in hac re prudentior, in Indice Gruteriano undevicesimo scriptum reliquit: epistula pro epistola ita semper. Saeculo
demum sexto vetus ille mos continua priorum temporum serie ductus exsulare coepit, dum epistola per O, non amplius per u usurpari inchoavit, ut patet ex inscriptione Reinessiana Classe VI. num. XL.
ubi Flavius Theodorus MEMORIALIS. EPISTOLARUM Justino & Justiniano Imperatoribus i
scribitur 3 licet tamen eodem aevo accuratius ex rati Pandectae Florentini costanter ac perpetuo
epistulam habeant, epistolam nunquam etsi Grae- ea, unde latina ducta est appellatio, ita pronunciandum suadeat, ut inquit Barnabas Bristonius in operibus variis pag. 388. ubi in metum florum auctorum manu exaratis libris epistulam scribi, per alios ante monitum tradit, quanuis id miretur ipse, originem vocis respiciens. Eo deinde impegit etiam Cellarius, qui fatetur, in multis inscriptionibus esse epistula, illud tamen addenset nescitur qua ratιone. Verum orthographia non rationi, sed consuetudini seruit, ut agnovit Qui ctilianus. Quare inclinante faeculo non epistula
pro epistola, ut putabat Vonius, sed epistola pro epistula irrepsit. Hujus proinde inferioris aevi utique
204쪽
L I B. L C A P. VIII. Isrque est lapis Florentinus a Sponio adductus loco siruperius indicato pag. zo . in quo legitur AB EPISTOLIS, nisi potius sit error Sponii exscriptoris rquod facilius credo proptereaquod idem auctor servos ab epistolis latinis 5c Graecis semel atque iterum vocat, non ab epistulis, uti debuisset. Aeque lavissimum est quod idem Vossius ceterique de
, etymo obtrudunt: non enim semper Vocabula easdem literas retinent, quas in primaeva origine sua habuerunt, quemadmodum ipsemet Vossius docuit in Tractatu de literarum permutatione, quem Elymologico suo praefixit ; & praecipue ubi vocum latinarum syllogen adducit, a Graeco fonte orta rum , in quibus o mutatur in uet sic Assula, ut ait Isidorus in libro tertio capite vicesimo, ita dicta quod vocem emittat, ubi respicit Graecum φωνητοx, & σελλω, mitto, ut notat Vossius in Elym logico: sic epipula επις ολη, quasi dicas missoria ,
ab amσελλω mitto', utraque nempe vox non per O,
sed per u prolata ex eodem fonte deducitur. Hi scite Obertus Gifanius in epissula ad lectorem Lucretii sui, de Graecis verbis loquens, iisque omnibus, quae Graeca sunt origine, sed Romana prorsus jam facta, non ideo tamen scripturam Graecam ea sequi debere putat ; verbi caussa ocius, biems, J-lus, Alva, atque etiam EPIsTULA, S alia plu- , rima. Confuerunt enim latini quaedam ab aliis sumpta nomina ita conformare consignare, ut X origi
205쪽
Isa DE. ANTIQUITATIBUS . HORTAE originem ibi agnosci nolint, suaqMe prorsus esseu existimentur , sudent. Inde poli alia addit: si
ob originem mutare femper licebit scripturam , omnis lingtia, latina turbabitur. Quod ajunt Umbros 8c Tuscos ti pinguiore aurem oblimaste , RO-manos o rotundiore mulsisse , nullius ferme momenti est; lapides enim plerique a nobis recitatineque Tusci neque Umbri, sed Roniani sunt, de puriori Romana lingua scripti. Verum quider est, Romanos o litera frequentius, quam M Olim
usos fuisse, sed hoc nonnisi priscis de obsoletis illis
temporibus, quae aureo Latinae linguae saeculo praeiverunt, quando consentioni pro consentiunt, varom pro virum , consit pro consul, Appios pro Appius, bonc pro hunc scribebant, ut docet Vetustissima inscriptio L. Scipionis Barbati a Sirmondo,& Aleandro nostro explicata. Hinc illi majores nostri, Aboriginum & Evandri nepotes, scribebant etiam Hecoba, notrix, dederont, probaveront, teste Fabio in libro primo capite quarto et quae deinde venustius compositum Latinorum os per u eflerre decrevit. Et sane literas u & o jam olim invicem permutatas non in Graecis selum, sed in
Latinis etiam nominibus, non uno exemplo ostendit Spanhemius in majori opere pag. I 2 o. Quare eXliis illud conficio, episeola per o suille rudis adhuc &balbutientis Latinae linguae, atque ejusdem etiam morientis in barbariem prolapsae et adultae
206쪽
L I B. I. C A P. VIII. t 63 vero & floridae ejusdem linguae aetatis exstitisse epistula per M. Certe Priscianus in libro primo col. 3 q. nostram sententiam confirmat his verbis: U quoque multis Iιaliae populis in usu non erata
sed e contrario O. unde Romanorum quoque Uetustissimi in multis dictionibus loco ejus, Opo ij
se inoeniuntur, ut poblicum pro publicum, quod testatuν Papirianus de Orthographia, postbrum, pro pulcbrum,colpam pro culpam dicentes,'Her- colem pro Herculem . Hunc locum Prisciant emendavimus ex duobus codicibus MSS. eximii nostrique amicissimi Abbatis Dominici Passionei, quorum unus fuerat Poggii Florentini, a quo illum emit Dominicus Brasichellensis, tradiditqueJohanni Carolo BOrromaeo, ex cujus manibus transiit deinde in potestatem Isabellae Est en sis Mantuae Marchionis ae , ut in eodem codice adnotatur. Idem porro locus Prisciani cum alio, quem superius adduxi num. v. collatus, palam facit, Politianum ante omnes in epistola ad Bartholomaeum Scalam libro quincto pag. 63. operum editionis Basileensis anni MDLIII. & deinde Maligerum seniorem, Dausquium, N Vossium patrem incaute admodum ex eo, quod Umbri & Tusci literam M proo usurpassent, putare, apud Romanos dictum epistola , apud Umbros &Tuscos epistula. Priscianus enim in primo loco non loquitur de lingua Latina, sed de lingua Umbrorum & Tuscorum, quae in ra-
207쪽
16 DE. ANTIQUITATIBUS. HORTAEdice una eademque erat. Umbrorum enim lingua ab Etrusca tantum dialecto differebat: in secundo vero loco intelligit de lingua veteri Latina , quae oliteram pro u, aevo illo adhuc rudi,usurpare consuevit, ut exemplis Sc auctoritate ipsa ostendimus. Ex his palam fieri puto, antiquam de constantem sex Sc viginti lapidum scripturam,non quidem Umbram aut Tuscam,sed Romanam, item Pandectarum& voluminum manuscriptorum auctoritatem jure Mmerito praeserri debere novis recentium hominum placitis, qui nulli veterum exemplo innixi aliter icribendum esse opinantur: atque hinc inter ceteros praecipue laudandus Vignotius noster, qui ad purioris vetustatis amussim animum intendens, quum ossicium suum designaret, viri Principis Columnensis ab epistulis se nuncupari voluit. Usus tamen , ut verum fateamur, nunc secus generatim obtinuit.
208쪽
SYNOPSISI. Feminarum cognomina asserta. Gens Plutia a Pl au. tia diversa. II. Franei et Robortelli sententia de servis medicis contra Sponium confirmata. III. ACyato idem ae pincerna. IV. Duplicis generis sepubera, familiaria, O hereditaria. V. Liberti Augu- sales. VI. Gens Neis G Catia antiqui fimae . Materi pro Matri. Horta in Tribu Arniens deser pia antequam Colonia militaris deduceretur. UII.Liberti hereditariis sepulcris per tesamentum honorati.
V aus inscriptionibus superius
adductis,nempe x.5c xII. in quibus cognomenta seminis tribuuntur, tertiam adjungemus. singulae enim robur addunt ceteris a Petro Servio recitatis in capite septimo Miscellaneorum,ut seminis cognomina adstrueret contra Carolum Sigonium & Franciscum Robortellum nostrum Utinensem, secus opinantes.. I.
209쪽
166 DE. ANTIQUITATIBUS. HORTAE Hae autem PLUTI A rejicitur commentum Reine- sit, qui Classe xi. num.xxxv I. in saxo Romano maris
morarii arbitrio putavit. expressum PLUTIO pro PLAUTIO, quum reapse exibieris gens Plutia alia a Plautia , atque utriusque exempla suppeditat
Index Gruterianus vicesimus tertius.
PRIMILLAE. L. ET . UXORI. ET PRIMO . L. DELICIO CARISSIMIS. SIBI. FECIT IN. FRONTE . P. XXII. IN. AGR. P. XXVII. Haec inscriptio, quam edidit Fabretius capite decimo num. qχ o. pag. 72o. mihi in men tem reducit Iacobum Sponium , qui in libro Gallico , inscripto Recberebes eurieuses d' Antiquite, Dissertatione vicesima septima pag. 6 I9. refutare conatur Robortelli sententiam , assirmantis tantum servos artem medicam olim professos: ad quod iterum incumbit in Miscellaneis eruditae Antiquitatis sectione quarta pag. IqI. ubi hanc eandem epigraphen recitat, saxis Robortellum adgrediens, idque ridiculum ejus commentum appellans. At quamvis etiam unus M alter ingenuus in ea arte aliquado se exercuerit,ego puto negari non posse,quin ple-
210쪽
plerunque servi & liberti illi operam dederint. Hieno iter Mallius Pamphilus suit e grege servorum, nec . dum praenomine & libertate donatus , Phaebianus item servus medicus nominatus in lapide Aquil ejensi, quem vulgavit Turrius in Dissertatione de Colonia Forojuliensi adiecta Monumentis veteris Antii pag. 3σI. Quare opinionem Robortelli non censeo adeo ridiculam, uti Sponius medicus arbitratur. Neque hos duos Mallium, & Pbaebianam medicos ocularios quis dixerit, non enim additur ea nota, quam alibi adelle animadvertit Sponius, & Salomon Cellarius in Antiquitatibus medicis pag.62. Nec obstat , aliquem ex medicis suisse civem Romanum& in dignitate constitutum ; nam id pecuniis , quas arte medica sibi comparaverant, consequebantur, ut ex veteri inscriptione docet Hieronymus Mercurialis, vir acerrimi judicii, & ipse praestantissimus medicus,in Variis lectionibus libro tertio capite vicesimo secundo, qui a sententia, cui enixe advertatur Sponius , adeo non abhorret, quin diserte fateatur, ex medicis multos servos suilla. Nolim tamen hinc precium artis medicae proselsorum elevari, quos mihi semper amicissimos cupio; quippe ideo antiquitus medicorum munus ignobilius suil Ie puto cum Barnaba Brisionio libro primo Selectarum antiquitatum capite quarto, quod ipsi met manibus suis venas inciderent, medicamenta praeberent, iisdemque