Acta ex iis decerpta quae apud Sanctam Sedem geruntur in compedium opportune ...

231쪽

leant l). Exinde iuxta universalem octorum sententiam comstituitur, quod si quando haereditas Religioso alicui viro a testato, seu ab intestat deseratur, in Religionibus possidendi iure amdentibus, loco Regularis ad haereditatem vocati, Religi ipsa succedat; at vero in Religionibus eo iure carentibus, nec Religio in sui Beligiosi locum haereditatem obtineat, ideoque haereditas ad eos devolvitur, qui ab intestat ex Nitima successione ad

eam vocantur. Titulus enim mee gionis universalis importat dominium rerum, quod omnino Messe debet, ut Melusivum paupertatis prout perbello docet cum omnibus doctoribus passim Petra ad Const. . Honori II seci . . . Quamvis autem ex Interprotum auctoritate loco Religiosorum, qui in Religionibus possidendi incapacitate affectis, prosessionem solemnem omiserint, Apostolicam Sedem succedere edoceatur, nihil tamen secius Vid. Faman. Cap. In praesentiam Probat. n. 3 et seq. easus exeipitur, quo tostatori mens fuerit, non aliquam piam, sed solumnodo profanam causam instituere veluti nobat in themate, ubi Seraphina filium Angelum ob sua in se merita remunerandi voluntatem apertissime habuerat. Neque ad effectum do quo agitur, aliquid Angelo proderant roscripta a S. Sed impetrata anno 1808 et 1809, perinde ac ex illis omnia iura civilia recuperasset. Etenim rescripta saeculR- rigationis eum lacultate beneflcia adipisoandi, nullo profecto modo

Protendi poterant ad ea , quae votorum substantiam attingerent. Et re sane vera, saecularigatio paupertatis votum minime relaxare pluries pronuneiavit S. C. Concilii in Bononien Testamenιidie 28 Augusti 1692 apud Petram ad Const. 6. Eugenii ν

secι. n. n. 0-- , cum Iesuatorum ordo suppressionem c

nonice passus suisset, quaesitum est, an Iesuati ex eo ordinodamissi, testamenti faciendi iure potirentur: at S. C. negativum responsum odidit item dis 1 Maii 1679, cum Canonici Regulares S. Gregorii in Alga eadem ratione suppressi larent, ideoque Emi Patres rogarentur: An supradicti Monachi testari possint.

3 Ηο est, quod possidendi in mi solute per tiat auod non ad omnes Belleitas non solum meiat singula Religio giones extenditur, sed ad Cappueeinos, ni eapita seorsim speetata , quod in inores observantes, aliosque nonnullos omnibus Religionibus aecidit, sed etiam mereetur. ipsamReligionem eollem Bavaipis a Acis. Om. I, M. LV. IS

232쪽

si An succedere possint fideicommissis et haereditatibus, et acqui rere possint ac si nuiquam professi suissent, et in saeculo pedi mansissent. Sacer ordo ad utrumque neqviive rescripsit pudeumdem Petram Consι. V. Ben XII, 29 t. 4. Neque vero maioris momenti habendum erat rescriptum anni 1844, qu Angelo copia acta est disponendi inter vivos et causa mortis; aliud est enim testamenti saetio activa, aliud passiva, Seu clarioribus verbis, aliud est posse testari, aliud ex testamento haereditatem capere. Rescriptum anni 1844 testamenti lactionem activam permittebat; nihil vero do passiva eloquebatur lamVero nulla res in iure canonico vulgatior, quam quod sorma rescriptorum ad unguem servanda sit, Bota coram Durando deris 238 decis 29 et decis. 350 p. 1 Reeent. Idipsum eonfirmabatur ex r centissima causa apud S. C. Ep. et Reg. agitata in Ara ruen. -- per ad Legas 10 Dec. 850, in qua cum Cappurinus quidam sa- cultatem a S. c. obtinuisset eommutandi testamenεEM , quod auteprosessionem condiderat, in eoque nonnulla legata eertis personis

relinquendi, idemque, praeter rescripti sormam subdi fisset prohibitionem ac poenam caducitatis contra legatarios, qui hypotecae fundos legatos subiicere praesumpsissent, proposito dubio: in ne quomodo prohibitio, de qua agitur, legatariis a Testatore imposita sustineretur. S. C. respondit: - sustineri. Ultimo loco Angeli spotes reponebant palmum suum praescriptione sese tueri non posse, quemadmodum enim dominii incapax erat octitulo haereditario, ita neque ex titulo usucapionis, aliove quocumque, adinstar servi, cui dominium rerum ex iure Caesare omnino interdicebatur. Quod si Angelo aliae adorant crediti causae contra nepotes, separat eas iudici pedisequi debuisset, Si, et quatenus, de iure.

gulares viri, testamenti factionis activae ac passivae plano sint incapaces, nihilominus, iustis accedentibus circumstantiis, Summus Pontifex pro suprema sua potestate Regularibus ipsis utramque largiri potest huius rei plura possent exempla in medium asserri, quorum nonnulla recenset Folium S. C. Conc in Bon nim. 8 Iunii 178 I. Aon desunt eaeempla. Quin imo etiam ex O dinario iure existunt casus quibus viri religiosi, donec vivant,

ius adipiscuntur utendi ruendique haereditatibus sibi delatis;

233쪽

talis est fgularis ad piseopatum evectus, ni haei editato,POS egressum e Relagione capere quoad proprietatem divore vis ae suae, quoad usufructum lavore suimetipsius minime prohibetur; quin obstet bonorum renunciatio in prosessione elicitii; haec enim non extenditur ad haereditates, quae non sint alteri ante piscopatum acquisita , veluti S. C. Cone. 13 inivit iii Neapolitani Becem. 168 lib. 16 Beer. f. 806. THis omini iam canonicus Regularis, qui ad saecularsm an marssiti hiatu ad-m Istrandam assumptus fuerat, ceu Metum est in trinast mi et Maii 1722 ad II et dies Iulii anni sequontis; in. qiis, rem nΑdam Canonico Regulari Lateranensi seculari parochia aucto, haereditatis sibi devolutae sinu liberum, quoad viveret, Sacer 0rdo adiudicavit. An et quomodo pi. i. et his ut msu. , BAsoLOTI DUBII. - S. C. Ep et Beg die 23 an 'II πεμndit: stl-Mise, et vitentis peculiaribus circumstanιris supplicandum Sm pro venia retenti is bonorum per acer in Marium

I. Religiones Regulares ordinario phsaiden ii apae 'a' incommuni , non in dividuo

I. Exeipi vero nominatim Fratres . Fraiicisci, cat ire cim et Minores Observantes, qui nec in communi nec in individuo possidendi capaces habentur. Ill. Itaque , his exceptis, si cui religioso aliqua haereditas vel logatum Obveniat, loco eius succedit Religio. l . Summum Pontificem, iustis accedentibus causis, Religiosi ttestainelii factione activa et passiva carentibus interdum indul-

234쪽

228 supa AEOLLITAT TΕ1TANENTI Me. gero, ut testamenta condere, et haereditates legatavo apere queant.

IV. piscopos Regulares ad Episeopatum assumptos capere posse haereditates et legata post Episcopatum sibi delata. L Id autom ita intelligi, ut sibi liberum usumisuetum, quoad vixerint, acquirant, proprietatem vero ecclesiae, cui desponsi sunt. VIL Canonicum Regularem saeculari parochia auctum, posse itidem quoad usumisuetum haereditates o legata sibi posthae venientia capere et obtinere.

C.--ma tam meta Extat in quadam edole ' SSmae Mariae liuini dicata, beneficium iuripatronatus obnoxium Me cuiusdam Dynastae; et inter undos, qui bonefici dotem constituunt, non exiguus recensetur ager, qui reditum scutalorum Octodecim quolibet anno reddebat, ructum multo uberiorem redditurus, si aliqua emponemata vulgo meliorationes, i e peractae suissent. Qua videns sacerdos Salvator beneficii Rector nactus est hominem, qui agrum ipsum in perpetuam emphyleusim aeciperet, adpromisso canone annuo scutatorum triginta supra octo. Itaque idem Rector, nulla Excm Patrono eius rei significatione laeta, sed S. C. Ep. et Reg. adita, veniaque impetrata, publice edicta proposuit, quibus ad emphyleusim oblatores invitabantur. Cum tamen unus ille homo, praeterea nemo, comparuisset, e de creto S. C. Ep. et Reg. eidem emphyleusis deliberata est, salvo iure Vigesima et Sextas, ad normam Decretorum Generalium

eiusdem S. Congregationis sin Instamulo certamine pro Vigesima, nullus extitit oblator: At vero cum experimentum Sextae persectum suisset, inventus est Titius, qui monom ad scutata Madauxit. Qua oblatio ιν ius Ap

235쪽

deliberi tari significata cum suisset, eam hic omni ex parte accepto habere non dubitavit. Cum iam in eum locum adducta res esset , ut Instrumentum definitivum cum homine illo conficeretur, Dynasta Patronus huiusce negotii ertior factus apud S. C. Ep. et Reg. oblato libello conquestus est, nullo praehabito suo consensu, quin imo sese plane inscio, ad eum Emphrteuseos contractum deveniri itaque postulabat, ut acta eatenus celebrata rescinderentur ordinarius ea de causa rogatus S. C. Oscribebat, negari, ut sibi videbatur, non posse definitivi instrumenti celebrationem dummodo Patroni consensum ad eum contractum absolvendum omnino necessarium non aestimaret S. Congregatio.

Qui PATRONus OPPONERET Exemus Dynasta Patronus acta omnia veluti nulla tradueebat ex eo quod rescriptum a S. C. Ep. et Reg. prout ipse tuebatur, breptionis, ac subreptionis vitio laboraret; nam in precibus nulla patronatus menti facta suerat , nulla Patron de Emphrteus celebranda data significatio, neque consensus exquisitus insuper Emphyleusis in e petuum duratura erat, quod ab ordinari S. C. disciplina alienum est, ac denique contractus seu distractus a beneficiat proponebatur, qui minime beneficii dominus, sed merus administrator existit. Denique idem Patronus, quando Emphyleusis ad effectum omnino perduci x S. C. decroto debuisset, ipsemet sese offerebat, eum in finem, ut conti actum illum eodem persoluto emone, eisdemque conditionibus in se susciperet.

Ostonderet acta, quae in tribus Oxperimentis locum habuerant, adamussim iuxta seret Generali S. C. absoluta suisse, de que nihil impedimento esse, quominus instriimenti stipulatio permitteretur; quin imo contendebat sine iniuria hoc in rerum statu id sibi denegari non posse. Neque enim ceteroquin Patroni interpellatione vel consensu opus est, qui contra in administratione undorum beneficialium sese immiscere prohibetur. Quoniam autem a S. C. venia petita suit, eaque per ordinarium deprecum veritaι edocιa, evidentem beneflcii utilitatem agnovit ac probavit, nihil reliquum esse quisque videt, nisi, ut res numeris

236쪽

280 3 PsTTEUsIs. omnibus ad unguom absoluta esse dicatur, adeoque nihil obesse, ut instrumenti celebratio opus coronaret. QUID EX OFFILI ANIMADvgargagrua. - Ex praescript Concilii

Tridentini sess. 24 cap. 3 de Res m. prohibitum est patronis beneficiorum, ne in administratione bonorum beneficialium ingerere sese audeant. Nihilo tamen secius non idcirco iisdem ius adimitur invigilandi, ut eadem administratio recto procedat, et benefi-ctglis dos ne dilapidetur. Hanc ad rem Doctor triplicem distinguunt administrationis speciem Ilia est enim ita Archid in cap. Laicis 16 qu. 17 n. l auctoritatis, et hae sat solius Episcopi. Ilia V mi isterialis, e haec est Oeco i qui antum est, sive debet esse clericus Alia providentiae est et solliestudinis, et haec e-- peti Laicis puta Patrono Caes. De Luca eae Niseeli Bisc. 35, 11.

Immo accuratius rerum canonicarum interpretes in hoc a gumento quaestionem proponunt, an Patronorum consensus ad undorum beneficialium alienationem necessarius plane sit. Ipsi proinde discrimen statuunt inter alienationem voluntariam et necessariam, pro hac extrema Oeent, Patroni consensum requiri non eae necessitate actus ae validitate, sed solummodo ex quadam urbanitate ae honoraate. Quod vero alteram respieit int grum Patrono esse autumant, sese opponere, contradicere, Suvmque dissensum interponere nisi quod oppositio ita parma De

Iur, ' O . p. L can. IV eua re R. ilha seu dissensus patronis est attendendus, si ipsemet allego eausam ratio labilem et gra vem , uste grave involvat praeiudicium ecclesiae patronati, secus si nullum assertur praeiudicium. nIamvero si alienatio accidat, causa per Sanctam Sedem praeeognita, et medente eius venia iam planum est non amplius licero Patrono sese opponere, etiamsi idem nullatenus interpellatus fuerit neque enim granis a rationabilis sese opponendi subesse potest causa, postquam Sancta Sedes ea quae scitu necessaria erant, sedulo exquisiverit, in promptu habuerit, et alienations auctoraverit, quod in ausa , do qua agebatur, adamussim obveniebat.

An es quomodo attondendae sint Patroni molamationsa in

237쪽

REMLuris nati. - Diem Marti 1861 acti Patres reseripserunt Negative.

L Pr mitum esse Patrono sese immiseere in administratione bonorum beneficialium. Il. At vero non esse eidem ademptum ius invigilandi, ne bona beneficialia male administrentur. III. In alienatione bonorum beneflcialium non requiri eiusdem

Bonsensum, quando contra alienationem gravis et rationabilisia causa ab eo non opponatur, et ceteroquin solemnitates a iure nonio praeseriptae observentur.

--ν hastisma mari. Cum Par hus Oppiduli uiusdam ob malam cum muliere consuetudinem vitamque inhonestam p pulo spirituale offendiculum praeberet, ab Episcopo dioecesano ea de re docto pluribus identidem punitionibus affectus est. Quoniam Vero a pravo vitae instituto non deflectebat, neque ulla resipiscentia signa suppeditabat, idem piscopus de uno ad aliud Coenobium ad spiritualia xercitia peragenda ablegabat, quin suae unquam paroeciae redderetur. Hoc in rerum statu Parochus, inscio Episcopo, Romam se contulit, et S. C. Ep. et Reg. suas querelas detulit, plura eius, quam ipse se ab Episcopo pati asserebat, vexationis argumenta depromens itaque S. C. Episcopo preces remisit eumdemque hortatus est, ut de criminationibus, quae in Oratorem congisebantur, iuxta normas a iuro canonico praescriptas inquireret. At vero Episcopus, qui Parochum alias iam ad renunciatiο-nem beneflcii parochialis inducere nequicquam adnisus fuerat, hasce tractactiones resumere maluit, easque validius urgere, alia Paroeho adpromissa adsignatione, unde substentationem haberet quae res h sententia Epi copo cessit. Nam Parochus aliquando tandem animum induxit, ut paroeciae nuncium miti ret, et in eius locum portionem in ecclesia receptitia alterius

238쪽

oppiduli assequeretur. Itaque disci Augusti 1859 actum renunciationis sponte ac libere, ut aiebat, emissae, Episcopali Curiae inscriptis tradendum curavit Curia sub data eiusdem diei actum acceptationis edidit, in eoque a Parocho iuramentum corporale idest veluti personaliter elicitum superadditum fuisse legebatur Sciendum tamen, quod eo die 15 Augusti Parochus a civitate Dioecesis principe, ubi Curia extabat, in alia civitate vorsabatur, quae triginta vel quadraginta milliaria a Curia distabat Ex quo ma-anifestum erat, actum acceptationis perfici nequivisse eodem die, quo renunciationis actus prodierat, multoque minus fieri potuisse, ut Parochus tanquam praesens iuramentum eliceret, nisi bilocationis munere prodigialiter gavisus esset neque enim ceteroquin se rea suberat, quae curribus vaporiferis brevi devorari posset. Nihil tumen secius Parochus ad memoratam receptitiam e clesiam illic prosectus erat, in eamqns ab eiusdem Clem rite admissus sine ulla contradictione uerat. Cum pacifice circa duos annos ibidem moratus esset, rei pertaesus, iterum ad S. C. p. et Reg. suas preces submisit, quibus ad renunciationem se per Vim coactum fuisse lamentabatur; eam igitur uti nulli ter emissam declarari postulabat, cum praesertim actus acceptationis duplici salsitatis vitio laborans, nempe datae, et corporalis iuramenti, ut superius adnotatum est, tamquam non elicitus ha-hori deberet.

beneficiorum iuxta sacros Canonos valida dici nequit, nisi e tae definitaeque sorvatae fuerint solemnitates. Et quamvis inquisitio mitteretur, an earum implemento locus actus foret, attamen illud praecipuum ac primum inspiciebatur, ut sati non sit renunciationem a beneficiato emitti, nisi a Superiore formiter acceptetur. Atqui in themate planum erat, a Superiore a ceptationis actum non uisso editum quod enim nulliter actum est nullos parit effectus. Porro de nullitate dubitari plane non

poterat die siquidem 1 Auginti acceptatio acta suisse dicebatur, et insuper ab oratore iuramentum prolatum coram fuisse, cum reapse neutνum veritati niteretur.

239쪽

RE Ul mTIONIS. 233 Perperam vero obiiceretur necessarium non esse, ut renum

ciatio et acceptatio uno eodemque contextu absolvantur, perinde ac potuerit Episcopus acceptationem omni demum tempore pedificere. Respondetur enim id tum Vorum esse, cum res adhuc integra est, videlico quando renuncians actum renunciationis nondum revocaverit , minime vero cum secus fuerit, prout ab

Oratore suotum suisse per preces S. C. allatas plane constabat. Vid. Ferraris . Renunciatio n. 32 a 33. Neque itidem ullatenus obesset excipere ab Oratore renunciationem atthabitam suisse per pensionem in ecclesia recepti

ita, quam et accepto habuerat, et duobus annis re exegerat. Quod enim initio uiomm est, non μιαι raelu empori com sescere; cum praesertim ageretur de pensione, quae inter beneficia non comprehenditur subroganda titulo paroeciali, quo insuper ceu patrimoni sacro Orator utebatur.

qua Oratori ametiam deserere licebat, nodum abunde aderat, quin imo talis erat, ut ipsum ad eam deserendam cogere debuisset, scandalum videlicet quod populo ex inhonesta sua vita exhibebat. Praeterea indubitatum in acto erat, quod Orator renunciationis, et Episcopus acceptationis actum emisisset uterque siquidem per extensum inter acta producebatur. Si vero in sua erratum suerat, itemque in iuramento personaliter elicito, error hic, nequaquam actus substantiam, sed accidentalia solummodo respiciebat. Etenim iis etiam positis, nequaquam negari potest, Episcopum acceptationi revera locum nou se-

Subinde probo novit etiam qui vix canonicas iurisprudentiae limina salutaverat, canonicam resignationem bifariam dividi, in eoepressam videlicet ac tacitam. Quamquam tuque parumper concedere velles, expressam, de qua hactenus locuti sumus, attendi non debere nihilominus declinari non posset alia, quae tum habetur, cum aliquis ponitur actus, qui necessario eamdem secumserat. Si ex . r. in emphyleus si dominus utilis domino directo canonem libere solvit, emphytheusim ipsam idem recognoscere et admittere diciιur Iamuem Orator renunciationem emiserat sub conditione, ut portio sibi in praedicta e clesia receptitia adsignaretur: si igitur conditionem accepto h

240쪽

buit, et renunciataonem, quam portio secum rebat, excepisso dici debet. Cap. Transmissa 2 de Renune Cap. more 3 De his, qua fiunt, arbosa si Ge. Unis lib. 8 ap. 18 n. 4 et seq. trinis lib. 1 tit. 9 n. 3. Reins Od. it. n. 10. Utcumque ver se res haberet, cum salus populi suprema lex sit, et restitutio Parochi ad renunciatam parochiam, in spirituale populi detrimentum procul omni dubio processura esset, veluti circumstantiae omnes in eas concurrentes comprobare Viderentur, a S. C. specialiter exorabat Episcopus, ut, siquid vitam minus rectum in tota hac rei ratione sorsitan admissum fuisset, apostolica sanatione ita sustineretur, ut quod gestum suerit, in suo robore permanere indulgoatur.

An et quomodo attendendae sint reclamationes Oratoris'.

. in casu BREMLuvlo DusII. - . C. Ep. et B . di 8 Maii 1864 rescripsit - Negatis in omnibus, Arma remanente favore Sacerdotis Oratoris N provisione in celesia receptitia . Laurentii, faeιο uerbo cum Sino.

I. Resignationem beneficiorum emitti debere ex certis causis in iure canonico praefinitis , eandemque non valere, nisi a Superiore acceptetur. II. Renunciationem bisariam dividi, in expressam, videlicet ac tacitam. III Renunciationes aliquo vitio forsitan laborantes sanari ab Apostolica Sede, si aequa et rationibilis causa accedat lin.

1 Qui potest iustis de causis benest extrinseca forma ad actus validitatem re clatum suo benefici privare, quin omnes quisita fuerit omissa. In casu autem ad solemnitates praeseriptae observentur , quodlibet dubium removendum, S. Congr. absque dubitatione potest aeeepto mere videtur lausulam adiecisse μοι verboren uiolationem MN eodem beneficiato cum qua sanatus est acoeptat uis emissam, quamvis aliqua solemnitas, seu defectus, si forsan irrepsisSex.