Specimen litterarium inaugurale continens Philoctetae Sophoclis enarrationem cum nonnullorum locorum explicatione [microform]

101쪽

. 87

V. 170. x του κηδομενου βροτων μηδε συντρο- ον εμμ εχων. Hermannus χη του κηδ βροτῶν negat esse geniti-Vos absolutos ungitque cum substantivo ὁμμα, hoc SenS miδere me με, quomodo nullis qui eum eure ne ad pectum quidem vicinum habena aevo i/lo morbo labores. Sed praetermisso, quod ea explicatio duri habet, demonstrandum erat, eo SmSu συντροφονομμ' ἔχω Graece dici posse. Recte vero Scholiastam υτρ. ομμ' ἔχων interpretatur : κηδεμόνα τινα εχ ων. Ch. Electr. 90 2 seq. t triste τί μοι νυχῆ συνηΘ 'Ol1μα. Ceterum ne quem conjuncta duo participia, alterum ingenitivo, alterum in nominativo posita, offendant, Wunderus conserti jubet Trach. 291 seq. vii μοι τέρψις εριφανης κυρεῖ, των με παρόντων, τα δε πεπυσμενηλογω, locumque a Neuio citatum hucyd. I. g. τῆς ἐροορία, οὐκ ου ης, ουδ επιριιγνυντες αλλήλοις. iura

ejusmodi exempla suppeditat rugerus, Gramm. Graec Synt 56. IV. 14. V. 187. βαρει δ'ουροστομος χὼ τηλεννης

Pro codicum scriptura βαρεῖα Boechhius, Demetris Pindari pag. 328, legendum putavit βαρε α - Ηe

102쪽

ae 'underus in annotatione ad h. l. Leit Uμφὶ

aut α ροστομως neCessaria sit et adjectivum βαρεια

vix addi posse videatur substantivo χω, quod jam

duobus attributis, quae vocantur, instructum est, Geru-hardus in Observv in Sophoclis Philoctetam, scribendum conjecit βαρεια δ' χειρ . . Sed Vereor, ne ρεῖα et πικρα eodem redeant, quare talis adjunctio sit supervacanea Magis probanda mihi videtur Schneidewini emendatio egentis βαρεα α δ αΘ., laudata illa ab Hartunio ad h. l. quamvis negare non possim, βαρέα post νηκεστα additum languere

quodammodo, certe vocabuli vim non augere. Ortasse pro βαρά legendum 34 α cui optime congruunt quae sequuntur 'ἀλροστομ.Oς κ.τ.ε. Porro illud ,ποκειται , quod spurium esse e SchOliis appareret, etiamsi sensu non contrarium esset, criticorum curas exercuit Brunckii emendatio πα- κουε non satis sortis est neque scholiastae interpretationi convenit : Θυρυστομος πολυλαλητος, μηώπομειη os *Θέγγεοαι αΘυρόστομον δε ειπε τηνηχω Ἀπεὶ προς πάκαις αveti μεγγεται νους'

103쪽

γειροι. Hermanni conjecturam: π' ὀχε'αι cum Wundem

ideo probare non possum, quia si ηχώ repercussionem soni significat, neque χεῖσθαι potuit dici, neque, quod multo minus serendum, πο πικραις ι

γῆς χεῖσθαι si sonitus significatum habere ut

tur, recte quidem is vehi, i. e. serri, diffundi diei potest, e parum apte vehi dicitur πο πικρας - μιωγἁς. Nam sonitum no posse dici a gemitu alicujus serri, nemo non intelligit. tribus reliquis, quod sciam, propositis emenda tionibus, Emperii πικραῖς οἰμα,ογαισιν ὁπαροι Schnei- desini πικρος ιμ γας ποκλαιει; artringit te κραις οι γαις ὐποκρούει, postremam hanc, in quam ipse quoque incideram, praeserendam duco Verbum υπο- κρουει de auditoribus malevolis usurpabatur, qui reci

104쪽

precari coactam. V. 204. στιβου καπ Ῥάγ-ν ποντος. Minus recte emannus et hujus exemplo underus et Schneidevinus interpretantur cujuspiam gravi laboriosoque incessu ingredientis. Primum στiβον non incessum, sed semitam, deinde αυαγκην non gravitatem et laborem, verum necessitatem et vim significare recte monuit artungius. Neque quod sequitur . 213 - ἀναtγώας βοα proprie notat clamat prae dolore, sed necessitate coactus quam dolor ei imponit eodem modo ra-chin. v. 822 : Κενταυρου φονια ἀναγκα est mortifera necessitas a Centauro Nesso prosecta,

quod recte explicat Scholiast Θανα Προν αἶμα, quoniam in illo sanguine satalis vis, inevitabilis leti necessitas αυάγκη inerat. Praeterea haud sane verisimile infirmo atque aegro pede Philoctetam adeo sortiter terram pulsare potuisse, ut sonitus procul audiretur. Et chorus non loquitur de talibus vestigiis, sed de sonis, quos Philoctetes prae dolore mittebat. Bene Scholiast Τουτο δερ πιν ὁ χορος, κτυπον κουσας ἐπερχομυου οὐ Φιλο-

105쪽

Legendum igitur mise vertendumque νPerit aurea gemitus hominis, qui necessitate coactus per semitam repens procedere debet''. st Euenditus, Lexic sub voce στι . V. 207. διασηρο γὰρ Θροεῖ. Ita omnes libri L. Dindorsus e conjectura scripsit: δ γ Θρηνεῖ, quem secutus Wunderus in antistropha v. 216 pro γάρ degit τι γαρ, collato Eurip. Ι . Taur. V. 1036: ποπτευω et γάρ. Sed vulgata, modo γάρ transponatur, sicut fecit Triclinius, retineri potest. Hesychius Οροεῖ λαλεῖ, φορεῖ, Θορυβεῖ, ηχεῖ, εκπλη- τεται. In antistropha autem recte Hermannus scripsit: προβο δε τι δεινόν. Nisi quis cummariungi Θρεῖ γὰρ, et in antistrophe προβοα τι δεινον vel melius sortasse : et M v, in quo emphasin habet articulus legere malit Hesychius ορέειν Θροεῖν In antistrophe autem Bud γάρ procul dubio ab emendantibus metricis prosectum est; nam non novit illud Scholiasta et sensus repudiat.

Participium καλουι ιενον, quod codices habent om-

106쪽

nes, plerisque viris doctis displicuit. Itaque alius

aliam medicinani adhibere conatus est Brunckius, praeeuntibus Morellio et Gedscio, κακουμενο posuit Waeseldius χωλουμενον, Heathius, αλώμενον pro posuit, site ardus e conjectura Hermanni κ'αλωριεν quod recepit esurditus Beroius κωλουμενον. Schaeserus denique Brunaii lectionem retinuit, eumque secuti sunt Mimannus, L. indorsus, er- mannus Ed Πη), underus, Hariungius. Soli recentioribus, quos novi, Blomfieldius ad esch.

derus vulgatae patrocinium susceperunt. Attamen καλουμενον, Sivi activo sensu invocantem, sive passivo vocatum interpretere, plane friget. Quod attinet ad propositas lectiones; si ita scribatur κακουριενον et χολουμενον, es diius animadvertit, desiderari copulam, quum particula και in κἄφιλον seriem adjectivorum ad ἄνδρα pertinentium finire videatur Butimanno judice desectus copulae tolerari potest. Αλωμενος vereor, ut apte dici possit Philocteta, qui propter pedem vulneratum αλαοθαι i. e. circumvagari nequeat Participium ολουριευον, quae Beroti est coniectura, in fine sic nude positum ferri non potest Hermannus vero illud κακουμενον neque a Branchio

107쪽

neque a undem recte intellectum esse vult; nimirum id cum praecedentibus vocabulis ita conjungi oportere , ut sententia sit: κακουμενον τω ἔρημον καὶ ἄφιλον εἶναι Lo recte quidem ille Saepius ita verbis adduntur adjectiva modum significantia. Injunctura autem nihil est quod offendat primum dicit omiserescite hominis insortunati, solitarit,'' deinde addit majore cum vi ερημον Id κἄφιλον κακου

Forsitan tamen SchneideWini conjectura praeserenda est, leni mutatione legentis κυκλουμενον, quam correctionem suadere ei videtur addita particula δε, praesertim quum alioquin Philoctetes hic nullam morbi sui mentionem esset acturus hoc sensu qui corpus ita traho pedetenti m. Conseri Antig. 26:οδοῖς κυκλων ἐμμυτὸν εις νωτρο λην Mac. 19:επ ανδρὶ δυσμευε βάσιν κυκλουν . Utraqua haec

emendatio valde est probabilis utri palma danda

sit, videant doctiores. V. 228 ου γαρ εἰκος ω με υμω αμαρτεῖν etολο s, ουθ' υμας μου. Gloriatur quodammodo underus, primum e restituisse toυδε γε, quamquam scribendum ita esse

108쪽

olim a Matthaeius suspicatus esset omnino Scho- hasta interpretatus est τῆς προσηγοριοις Verumtamen hoc sussicere nequit, ut consentientibus libris vis inseratur. Non opus erat Wundero , ut Hesychium et Euripidem citaret, quo ostenderet, αμαρτάνειν etiam eo quo vult sensu cum genitivo jungi solere hoc quidem nemo negabit. Sed cum accus. junctum invenitur etiam apud Herodotum VII. 139.6 χυκ αν αμαρτάνοι et αληΘές, ad quem locum Schweighauserus contra alchenaerium et Reishium, quiet αληλυς scribi jubent, recte monet in consensione

librorum nihil tale debere ab editoribus mutari. Vide Matthiae Gr. Gr. q. 332, coli. q. 421. A. 2.Κnhneri Gr. Gr ampl. q. 13 3 et A. 2.

V. 243 ἐξ Ιλιὸ τοι δη τανυν γε ναυστολῶ. Librorum scripturam δητα νυν utimannus, Pra

eunte urgessio in Commentariis qui inscribuntur:

Classical ournal, lasc. II. p. 330, recte emendavit legendo δη τανύν, quia particula δῆτα sortiorem, quam hic serri potest asseverationem notat. Non autem video, quo jure Hermannus, eodem Burgessi auctore, τοι ab hoc loco alienum et

pro loc 'γω scribendum censeat, quod hic minus

109쪽

95 commodum videtur, quia jam positum est . 239. Ch. R. lolgius ad evarii librum de Graec ling. parit. Vol. . Seci. II. Conjunctis his particulis τοι δὴ indicatur quaedam morositas, quam ΟΡ- tolemus simulat Belgice dicas: et goo gi ditdam 'eten vili, ik hom hans an roje. V. 254. 1ην Ελλαδος γῆς μηδαμογ διγ H που.La. R. μη δ' de reliquis libris silent Ald. si . Tumebus Triclinii recensio μηδ' Sed

iteratum μηδε ineptam praebet sententiam, nempe talem ode quo ne iam quidem domum, ne in Graeciae quidem locum aliquem pervenit.' Dicere debuit: de quo ne fama quidem vel domum vel autem in Graeciae aliam quandam partem pervenit Merito igitur Hermanno editt. est scriptura servanda visa est, hoc sensu ob μηδε κληδων μητ'

Wunderum et Staneidevinum vulgatam retinuisse

miror.

lacrimis satiari, seinen land ausu einen sta-

110쪽

tuens Vulgo, sicut αποκλαιειν, ἀποδυρεσrit, απο- κωκυειν, nil nisi deflere, illacrymare, conqueri notat, ut sere constans est ragicorum consuetu

κ. . . Mistoph. Eccles 391 Αντίλοχ ποι - ξον με. . . ., quae verba ex Aeschyli Myrmidonibus de qua sabula vid. Mens in dit schyli et Sophoclis. aris. p. Didot desumta esse tradit Scholiasta ad Arist. l.l. Apud reliquos poetas et apud prosae orationes scriptores rarissime tantum invenitur, ut Antiph. V. 1 pag. Steph. 724 extr. Balteri et Sauppii 20 ουκέτι ερη με τουτων εἰργάσει Ουθεν, αλλα et τελευταῖον ἀπάφυξεν μέ τε καὶ αυτον t. ἀδικῶς ἀπολλυμένους. Sublata igitur ratione, ob quam artungius

pro ποῖ 'αποιμῶξαι scribendum proposuit ποῖα δ'οιμωξαι, non est cur a libris mss. recedamus. Solus m. ποῖα 1 οἰμῶξαι.