장음표시 사용
91쪽
vertas, abes, eaeι soarides, ineptum praebet sensum, qui profecto eodem redit atque κατοικεῖ. in mundero vero subjectum statuo rem prisomena, ita tamen ut ἐχει προν χῶρον te significet κιrum ea spelunca et lana modo descripta spectent ad tine i Em Deum. io usus verbi εχειν quamvis rarus probatur his exemplis Herod. I. 180. επικαρσiας θους ἐπι τον ποταμο εχουσα. I. 17 δὲ λέρη των θων προς ἐσπέρην εχ ει. IV. 4 : ην διά ρυχα mi Νείλου ε μαν ἐς του Αράβιον κολπον. m. Mab. VII 8 2 O δε Ασιδάτης - αυλιζεetα εις κωμας Tu es ΠαρΘένιον πολισμ εχουσας. Hinc etiam ponitur pro attinere ad Herod. II 53: et ες οριηρο εχοντα Pausan. I. 20 4 σου εις υ; αλωσιν 'ΑΘχναιων ἔχει δηλωσω. Falluntur autem Matthaeius προς χῶρον explicans in Deo, et Essend-tius, . sub voce προς, qui εχε προ ρομον de taluin Deo accipit. Ceterum Hermannus, quum antea ἔχει ad Philoctetam retulisset et participium προς- ελΘων cum verbis προς χόῶρον το αυτο ratae junxisset, postea ad conjecturam confugere maluit, proposuitque pro χει legendum esse Brat. Hanc emendationem, qua recepta omnia expedita sunt, Schneide-nus et Hanungius amplexi sunt. Portasse justo lacilius.
92쪽
V. 33. στιπrη γε φυγώς. Pro Iratri: Munder restituit retiarva, ut v. 2. εστιπτος pro ἄστειπτος. Ita enim corrigendum fuit ex La. b. B. T. et Suida Sub VOce στιπτοί. Στιπως consentientibus libris mss.
legitur apud Aristoph. Acharn. v. 130 et apud Hesychium. Minus recte Dindorsius illud a pers. εστι βημαι duci vult ita enim adj verbale ore στιβηet . Nuperrime vero Hariungius in dit Philoci scripsit στρ Hτη, quod ex Scholiastae explicatione : χαμαι- στρ si H. φυλλων essecit, contendens vel sine hujus testimonio στρωτη scribendum fuisse, quoniam hoc loco agatur de lecto στρωμνή vel cubili, quod tamen pedibus teri non soleat. Dativum porro ναυλιζοντι et is significationem commodi, qui dicitur, obtinere hoc sensu: oor emand die e in ovemachi. Sed quamvis elegans sit haec conjectura, tamen codicum lectio, quam etiam Eustathius reser pag. 78. 54 689. 15ὶ non spernenda est. Στιπτος notat non solum id, quod pedibus tritum est, sed etiam quod arcte compressum et stipatum est, testibus Hesy
chio et Suida itaque soli illa am a Philocteta non
pedibus, ed corporis pondere pressa et stipata a Neoptolemo conspiciuntur. Dativus autem, quod Hermannus jam docuit, pendet ab adjectivo στιπτη.
93쪽
Butimannus, quum nexum verborum non perspiceret, pro τουτων legit τουτω, eumque Secutus est
Wundem in Philoctetae edit. 3', quamvis et in Adversariis et in prioribus diu vulgatam praetulisset. Dindorsius ex conjectura scripsit ἀλγυνει, ut ουδεν ejus verbi subjectum sit Librorum vero lectio optime se habet: τουτω pendet ab ουδεν, quod cum αλγυνεῖς conjungendum esse recte defendit He mannus. h. ed. yr. 3403:
V. 67. λυπην πασιν Αργειοι βάλεῖς. Buttmannus βαλεις pro εμβαλεῖς dictum putans comparat Ε . hoen. 530 αεριον σκοτον Oμμασι σοῖσι βαλων, ad quem locum tamen relius requirit verbum πιβάλλειν, quod tenebrae non in-jieianitir, sed obiciantur, et nuper Hariungius scribendum esse judicavit: ετ ομμασι σοῖσι βαλων. Similis verbi constructio, sed dissimili sensu est rachin V. 901 δεμνιοι τοῖς Ηρακλειοις πρωτα βάλλουσαν ραρη SchneideWinus pro insolenti hac locutione legendum suspicatur esse αρεῖς quum Sophocles
94쪽
αἱρεοαι dicere soleat. Contra Hanungius recte quidem non opus esse emendatione illa dicit, sed quum λεις hic idem significare vult, quod Θησεις ut in locutionibus κρηπιδα ὰρ χην, εἰρπνην, συνΘεσιας, φόνον λεῖν, i. e. condere strigarin), non animadvertit, has dictiones nostrae non esse similes. io βαλλειν eodem sensu accipiendum quo Latinum s-gera pro insere, desere, ut poetae dicunt Aere aliquid animo, Aere alieni maculam. V. 46 7. ως μαλλον αὐελοιτο με του πάντας 'Αργε- λαβει . Cum optimis libris, ut a. b. c. R. V. B. . T. pro vulgata αὐλεῖν scribendum λαβεαι cui frustra obnititur Hermannus ad h. l. Fortasse illud luto λειν natum est ex μολειν, quod tanquam interpretatio verborum μ' αβεῖν in margine notatnm, inde intextum irrepserit. V. 1. in ηδ γάρ τοι κτημα τῆς νικης λαβεῖν. Male akefieldius conjunxit: τῆς νικης λαβεῖν, qualis constructio serri non potest. Mimanno structura ita instituenda videbatur: ηδυ vim τῆς νικης,
λαβε v qui infinitivus laret talis qualis in καλος
95쪽
ιδεῖ et similibus neque reformidanda tautologia in his κτῆμα et λαβεῖν, quae celeriter pronuntiando minuatur. underus κτῆμα tkης λαβεῖ dictum vult pro κυῶ αι νικην. t tum iu uianni tum in Wunderi ratione desideratur articulus τό qui abes a Vix potest. raeterea in omnibus, quae hic citavit, exemplis abest genitivus, quem hoc loco additum invenimus. Itaque vereor, ut horum tuterpretatio comprobari possit Hermamus, quem Sequitur SchneideWinus, unxit vo0abula ηθυ κτῆμα, ut haec sint praedicati loco, intellecto iverbo εστί ex quo elici debeat subjectum et κτῆροt, quasi ita dictum sit ηθυ γαρ τοι κτῆμt et . et κτημα τῆς νικης. Additum autem esse verbum λαβειν, eodem modo ut δουναι v. 62 seq. υκ ἡξ-αν ω 'Αχι λειωνοπλω ΩΘοντι οὐ ναι κυρια ις αιτουμεν' . Exempla tamen ab Hermanno ad hanc explicationem probandam
ex Euripide citata Ρhoen. 200 ed. Geel Androm. 181 incorrupta esse contendit Hariungius adthoen. 195; sed praeterea Hermanni sententia improbanda est, quia sic verbum ἐστί, ερ aut simile quid deesse non poterat, quod adest etiam in exemplis ab eo citatis. lana foret lectio, si rat, pro quo multi codices, ut a Lb. . . M. Ven. praebent i, quod nullius est
96쪽
utilitatis, mutaretur in m quae correctio mihi placeret, nisi altera magis arrideret, ab Ers dii proposita , pro λαβεῖν legenti λαχεῖν. Haec emendatio simplicitate aeque ac elegantia adeo se commendat, ut jure ab Hartunio recepta mihi videatur. V. 116. Θηρατε Ουμ γιγνοιταν, αιπερ ζον ἔχει. Θηρα tis a. b. R. A. B. Hari. Ven et Aldina; 2χρατεα γου V. et aris. Solus T. Θηρατέ' ουν. Pro hac lectione, quam hodie omnes editores receperunt, Hermannus, quod ουν ei a riclinio insertum videbatur, αν ponendum duxit, id ita recte dici ratus, si posterius ἄν ad eam reseratur sententiam, quae est in verbis ειπερ νεχει, quod idem aliis verbis dixeris: πὶ οαδ α Θηρατ α γιγνοιτο. Immerito ureo illud ουν riclinii correctionem esse opinatus est Hermannus. Constat enim hodie lectiones plurimas, quas Brunckius aliique riclinio tribuerunt, non ab illo inventas, sed e codicibus, quibus usus est pluribus, repetitas esse. Triclinii recensionem, quam expressit editio Adriani umebi
Paris. 155 3 duo exhibent codices, arisinus 271 1 littera' notatus et Dresdensis tertium Neapolitraetavit Elmsteius Sed praeterea emendationeme
97쪽
manni non opus est, quin ουν optime sententiae quadret et codicum nam etiam . et Paris habent oris, quod librariorum tantum mendum est auctoritate fi
Triclinii correctionem σοι ob vitiosam versus antistrophici lectionem, . 156, recepit Wunderus, illud
σε negans Graecorum loquendi consuetudini accommodatum esse. 'Convenit enim,' inquit, olocis
omnibus, in quibus illa ἀλειν in που, πολιν υπνος, γῆράς με κανει legimus, significatio ea e bi veniendi, quae secit, ut nudus accusativus adderetur, assequendi dico vel occupandi. Longe alia ratio hujus loci est; neque enim sceptrum RSSequi aut occupare regem potest.' ostremum hoc dici non posse acile concedo quid vero, si non opus est, ut ita vertamus λὶ εληλυθ εν significaret tibi contigit, ad te pervenit, ita ut esset vel dativus ommodi, vel nasio, quem dicunt Grammatici, quo simul aliquis ortunae casus indicaretur. Exemplorum ejus generis permagna est copia tam apud poetas quam apud prosae orationis scriptores, v. c. Sind. Olymp. I. 100. Mach. rom.
98쪽
83. hucyd. VIII. 19 et 6. lato haedr. 250 D.
Idem autem verbum cum accusativo unctum non
habet semper eam assequendi vel occupandi significationem, quam ei tribuit Wunderus, sed subinde simpliciter venire significat, ut Iliad. Ι. 322, ubi Agamemnon praecones jubet ad Achillem ire, ut Briseidem abducant ερχεοον κλισιλν Πηληιάδε o Αχι ηος, meram habet eundi vim. Eodem modo II 483 νυν δε υ με 'Αἴδαο δόμους Ἀρχεαι Soph. Trach. 258 ερχεetm πολιν 6 Ευρυτειαν. ind. Isthm. II. 48 ταν ξεῖνον εμὸν θης. Itaque h. l. apte dicitur σε νἐπηλυθε κράτος. regnum enim non fortunae aliquo casu illi obtingebat, sed quasi rectaria, i. e. hereditate a Peleo et Achille ad Neoptolemum veniebat. v. 147. που δε μοληδεινος οδιτης, τωνδ' εὐμελάΘρων προς ἐμην εἰ χειρα προχωρῶν τ λ. Primus underus ejecit verba τωνδ' εὐμελ ρων, in libris omnibus post ὀδιχης addita Nempe con-
99쪽
85 tendit, ea cum sequentibus conjungi non posse, quod neque antea Neoptolemus choragum ingredi jusserit antrum Philoctetae, et multo minus ubere eum O-
tuerit manere in antro, donec Philoctetes accessisset. Si autem ad praecedentia reserantur, cum Verbo misi jungenda non esse, propterea quod non solum sciret Neoptolemus, id quod e prologo et sequentibus VSS. constat, Philoctetam nunc non esse in antro, sed etiam sperare ei non liceret ore ut, si accederet, ex aut adveniret Multo minus autem ea verba ex Substantivo οδιτης apta posse existimari primum enim isto sensu hoc quidem loco articulum additum esseta bere; deinde vero Sophoclem non dicturum fuisse
δεινὸς ὁδιτης ὁ ωνδ' εὐριελαΘρω : horribilis viator, qui hoc antrum habitat. Si enim ita indicare hiloctetam voluisset, ut antri habitatorem
diceret, non nomen AEtης, sed ανη vel ανΘρωπος vel solum articulum positurum fuisse. Ceterum verba
δεινος ὁδίτης appositionis loco dicta accipit unde- rus, ita ut significarent : ais in chrech licher
Fuss gangstr. Hermannus, praeeunte Aefieldio, verba τωνδ' εκ μελα Θροὶ non cum μολη, Sed cum δι ς construenda censet, hoc Sensu quum autem veniet
metuendus vir, qui ea hoc antro abiit.
100쪽
Ac primum quidem recte underus verba illa neque cum μολη neque cum aer ς jungenda esse ostendisse mihi videtur; quod ad Hermanni explicationem attinet, demonstrari oportebat Graecum esse ὁδαχὶς εκ ων μελορω pro antri incola, qui eae eo abiit ne si articulus quidem addatur, tale quid recte dici posse videtur. Deinde vero, si non ingredi antrum jussit Neoptolemus choreutas, saltem ut Viserent, eos invitavit v. 144 νυν με ατως γαρ τοπον προς ι δειν εΘελεας ουπινα γαιται, δέρκου Θαρσῶν. Num hoc eo tantum spectasset, ut choreulis antrum
foris adspicere licuisset Immo spectandi, itaque introeundi venia datur, simul ver monentur, ne diutius in eo commorentur, quia periculum erat, ne subito adveniret hiloctetes. His monitis Scholiastae praeserenda est interpre
IIροχωρων hic proprio usurpatum significatu procedendi, ut Herod. VII. 50 2. huc. III. III. Eur. hoen. 272. M. Baumlei in diario, quod inscribitur : Zeitschristo. d. Alterthumss. 1845 Suppl. p. 15. et Hartunius ad h. l.