De prosodiae Graecae accentus inclinatione [microform]

121쪽

caussa minus ei nocere Velle potuerunt: non si bene meritus erat, sequitur etiani innocentem fuisse non si antea innocens etiam post. Sed quanquam olerabiliqr est ea sentetitia, quae verbis ad praesens tempu* elatis oritur, non minus tamen falsa est. Quis redat lipmines, Alcibiadis virtutem atque innocentiam praedicantep, hoc dicere voluisse, nullam ei rerum nouarum caussam suturam es e in posserum Quid, virum Alcibiadi nunc demum, an

iam ante a populo tributum hoc erat , t et aequalibus anteferretur, nec maioribus natu postponeretur Fum si eiu aduersarii de ipso in posterum

ita existimabunt, ut olim, ei minus iam quam antea inuidebunt Ergo per illam correctionem, quae a Leunclaui 3dhibita st locus nihilo sanior est factus.. Qui ante hos qu tuo annos Xenophontis Histo-'riam Graecam edidit, Vir omni et liberali doctrina et moriam humanitate politissimus, quem ego successior ipsi datus in munere litterarum Graecarum et

Latinarum docendarum, intueor in exemplum Virtutis atque industriae, Sam Frid Nath Morus, locum istum praecipua quadam cura et diligentia tractauit, et leni remedio usus, multo sanabiliorem essecit non enim per veritatem licet mihi dicere persanauit. Bene primum admonuit, pro ἐαυτω legendum esse αυτοῦ Quod ita verum est, ut nimis timidus fuisse videatur, qui non sit ipse locum aggressus monstro liberare. Sed palmarium hoc est, quod Vesta, τοῖς δ αυτου ἐχθροῖς, vidit Iegi,

122쪽

non a οκειν, sed ab τα επ. Ea re animaduerosa, potuit Iam ex nomina auo singulari τοιουτος, facere dativum pluralem τοιουτοις. Debuit etiam οῖος eorrigere sed an id recte in ιοι mutarit, videamus. ποορχει τοῖς ἐχ οῖς suo τοιουτοις ον- ειναι, δῖοι περ προτερον. Hoc non potest aliter suppleri, nisi ad hunc modum, οιοι περ δε ιν σιναμ ὐπῆ χs προτερον TrιbMIur hoe inimicis meis, ut existimenta tales quales ut misimarentur, tributum erat amtaa. yibusnam tributum erat antea, ut existima-xentur talem iis ipsis, an aliis et aliis meis, an aliis inimicis Ergo ego qui loquebar, debueram ipse dicere ut qui me audiebat, id sciret, οῖοι περ πεζον αυτοῖς, Vel αλλοις μοῖs, Vel τοῖς σοῖ δεινος. Ergo si Xenophon ita locutus est, in eius verbis aliqu1d excidit. Sed nec sententia similis apta foret in isto loco, et ea quam interpres vult esse istius loci, paullo alia est inimisos Alcibiadis ta-Ies videri, quales dudum misimari essent. Hoc iam non est, οῖοι περ προτε ον, sed, οῖο περ προτερον, quia nihil aliud suppleri Uebet nisi hoc, δοξαν εἶναι. Clatum est igitur hac sententia posita, ex L R-ciendum fuisse οῖοι, nonis . Denique, ut ostenderet, in his verbis quae sequuntur, στερον δε νασθῶσιν απολλυναι τους βελτιστους, et participii calum dativum, et verbi modum infinitiuum regi

ab illo superiore κοιαειν, aliud signum distinctionis adhibuit, puncto post προτερον mutato in Omma. Iam locum ita interpretatus est: Negabant visum qualis esset Alcibiades, novis rebus indigere. Nam populo si contigisse. h. e. populi beninolentia Phoetributum

123쪽

tributum esse, his aequalibus praeferretur, maioribus natu haud postponeretur sed inimicis eius contigisse. h. e. eos hune fractum e toro ut tales viderentur. quales dudum existimati essent; id extremum vero aucti opibus, optimates osserent, i sque adeo, qui ssoli Inpersites, a luitas proharentur, quia ciues eis minem haberent Hiorem. In hac ego interpretatione illud primum obseruo et miror, quod in ea simialiter ut in Leunclauiana, homines illi finguntur de rerum flatu praesente loqui: nam, Ut supra ostensum est, loquebantur de statu rerum praeterito Fecim autem interpretem homines istos loqui de praesente rerum flatu, hinc patet, quod eos negasse dicit nouis rebus Alcibiadem ina ere, non indigis . itaque nec illudisontigisse habet hanc significati nem, illo tempore eontigisse, verum hanc, o tempore eontigisse. Neque illa, praeferretur, o pone. retur, viderentur, existimati essent redacti in modum indreativum, hoc valent, proferebatin, FORF sectatu , videbantαr existimati erami, sed hoc. 12-- ferirer pulponitur, videntur mytimati sent. mam obliqua oratio pendens a Verbo Praeteriti temporis, ut haec a verbo negabant, id proprium habet, ut verba temporis inflantis insecti et persecti meoniunctivo modo efferri debeant, huius tempore praeterito insecto et persecto efferantur Quae regula tuum interdum varietatis cauta etiam a Liuio negligatur potuisset interpres, misi regulam sequi maluisset, aeque hene dicere, praeferatur, νε natur, videantis , exisimati ni Nihilominus tamen quum video, quam sentenum habeant quae

124쪽

sequuntur verba, et quo nexu eam interpres cum antecedentium Verborum sententia vinxerit, rursus

cogor credere, illum et ipsum accepisse et ab aliis accipi voluisse hanc totam orationem de praeterito statu ciuitatis ut indigere pro indiguisse per enallagen ab eo dictum esse oporteat. Ergo id sumam et ponam diaero, si eo tempore, quo Alcibiadessiore bat in re publica, eius inimici tales exissimabantur esse, quales dudum antea, nempe, Vt opinor, mali et improbi homines, qui Alcibiadis gloriae in-Viderent, et eum opprimere ac perdere studerent: num is ob eam rem nihil caussae habuit, cur statum reipublicae mutari vellet Immo sibi visus esset maximam et iustissimam habere, ut se ab inimicorum iniuriis tutum seruaret. Atqui dicuntur hi ec, Vt ad eam rationem pertinentia, quare nihil fuerit, quod Alcibiadem ad res nouas moliendas inu . epossset. Id clarum est ex ipsa orationis Grac estructura, υπαρχειν an γάρ is του δημου, αυτωμὶ, - τοῖς δ' αὐτου ἐχθροῖς -- Quem nexum. interpretatio Latina Vellem declaras et, aut non, particula jed adhibita, magis obscurasset. Deinde quaero, quomodo ad eam raὶionem, quae reddenda eryt, illa pertineant, contigisse inimicis illius, ut opibus aucti, perderent optimates ut soli super-flites, a ciuibus probarentur Praeterea quum ἀπολλυναι regatur ab υπ-χειs, Xenophon autόm

non simpliciter ixerit, ύτταρχειν sed cum adiuncto, παρχειν ἐκ τοι δήριου si hoc adiuncto non, ut sorsitan vitii mimiendi caussa factum esse video, Rprioribus verbis duntaxat, quae de Alcibiada Iq-

quuntur,

125쪽

quuntur, agnoscere, in posterioribus autem quae de inimicis eius loquuntur, dissimulare Volumus quae sententia haec est, populum inimicis Alcibiadis hoc tribuisse atque concessisse, ut dominationem

quaererent, et potentiam consecuti, optimum quemque ciuium e medio tollerent ' Sed non libet omnia. quaecunque habent aliquam ostensionem, attingere. Satis enim iam apparere debet, non posse fieri, ut non in verbis Graecis, et sententias has et hunc earum inter se nexum offerentibus, aliquod ingens

adhuc vitium delitescat. Videor mihi, quibus in verbis Iabes insideat

reperisme: quae si a putauero, et iis amputatis reliqua mnia tam apte coire ostendero, ut nihil amplius desiderari possit, non vereor, ne quis me ob adhibiti remedii violentiam sit audaciae , inuidia oneraturus. Aio igitur ex his Verbis, οῖοι περ προτερον, στερον δε δυνασθεῖσιν, omnia quae inter primum et Vltimum, inter ιοι et δυνασθεBιν, media intercedunt, esse tollenda et excidenda. Vide sanam et valentem, quae prodit oratio. 'Υ-ρχειν

των πολιτων, τι ἔτεροι βελτίοσιν ου ειχον χρῆσθαι. Verba haec, et proxime superiora quae hic non repe tii, sic a me Latine vertuntur Negarunt eiusmo

126쪽

sam, in noua re mosiri, et fatum e fatis mutara

vellet. Nam populum quidem at illi ho tribuisse,

ut aequalibus anteferretur, maioribus natu non solis haretur et de inimicis eius ita misimasse, illos esse tales qui potentiam in ciuitate adepti evertera o Linum quemur possent ceterum ostea φιam in republiea isi iam soli relicti fuissent, neeessario sis iura

contentor fuisse, meliorum dueum et moderatorum ino

sis. Ecquid hic deest y Nihil. Estne idonea ista

xatio, quare Alcibiades propter suos inimicos rerum nouarum cupidus esse non debuerit, quod populus de illis ita iudicabat, eos tam improbos esse, qui dominatu quaesito perdere optimum quemque pos seni Est vero nam populus ita iudicans, positam in eo publicam salutem eme intelligebat, ut Aucibiadi potius quam illis faueret, neque ullo in eum ficto crimine moueretur. Numquid in ceteris e his adhuc reliquum est eius prauitatis et deformitatis, quam gignit sententia vel nihil ad rem periinens, vel male connexa y Vacant ea deformitaternam inde ab his verbis, αυτους δε ριονους λήιφΘωτας, altera sequitur periodi pars, quae tui primae, υπαρχειν με γαρ ἐκ του δημου, opposita est, ut ex ipsis in utraque adhibitis particulis, in priore ah, in posteriore δε manifesto arguitur. Quoniam enim cum eo quod erat dictum, Alcibiadis inimicos populo visos. osse tales et tales, illud pugnare videbatur, quod iidem homines tamen postea ciuibus non improbati suerunt: ut ea pugna remoueretur, allata haec ratio est, ciues ideo illis contentos esse de

buisse, quod ii soli principes et duces reliqui suis

senti

127쪽

9Isent, quippe melioribus omnibus partim sublatis, partim refugientibus a capessenda republica. er- curatus est igitur locus et quod malum in eo post medici peritissimi tractationem adhuc residebat, id

quatuor illorum vocabulorum exemti penitus e

pubi p.

aa Praeclaram in haedoei Xenophontei eensura exemplae est amminis et subtilitatis interpretandi, quod etiam alisque etiam intueri quemque velim, et ad aemulationem transferre tuae, tres disputationes tales mirifieam vim habere possunt ad ingenium, praesertim iuuenile, euenis dum alendumque De me quidem vere hoc profiteorae profiteri debeo, ratiocinandi seueritatem atque iudicii grauitatem, quae in illo Viro erat, et quam eius omnes sermones spirabant, ad has litteras tractandas mihi longe plus profuisse, quam multorum aliorum verbosissimas disquisitiones. Sed ipsa illa enophontis emendatio saepe mihi eiusmodi visa est ut miraree eam homini tam circumspecto, tam timido , tantopere placere potuisse. Inprimis illud me pungebat, quod Videre non possem, Vnde tandem aut quo glossatoris consilio nobis ista quatuor verba in hane sedem potuis sent inferri Videbar itaque textum leniori quodam remedio sanare se seribendo: τοι περ προτερον δυνασθει-

λειφθέντἁ ete. Ita saepius Graeei, προτερον υστερονδε primum f. primo tempore mox csequenti tempore ne a prius illud adiecto μιν ubique opus est. Iam

dieuntur Alaibiadis inimici primum potentia quaesta abuti consueuisse ad optimatem quemque evertendum. ut postea ciuitas, melioribus ducibussuis orbata, non post non contenta Fe sis solis resistis. Sententu,

Prorsua

128쪽

Quam autem hic locus ita correctus nominis οῖος constructionem offert, ea non est ad illam rationem de qua supra diximus, exigenda. Nam illa ratio valet untaxat, si nomen li primam suam et propriam significationem habet, qualis. Ea significatione id nomen semper nece dari debet ο- ni eo casu, quem verbum adiunctum regit, siue positum illud, siue subaudiendum relictum qua ex

causi a virumque horum aeque fieri potest, et ut conueniat et, non conueniat is casus nominis 'usiccum casu praecedentis nominis τοιουτος, positi vel subintellecti. Homerus Od. I. TO. καλον ικουε κεν ἐστιν ριδου Τοιουο, οῖος et ἐστι Xenophon

τοιουτοί, οῖοις καλιητοι ἐπιτέΘενται οἱ βου- λομενοι οἰοικεῖν. Idem C. P. a, . . a 3. Ἀγὼ γιγνω- σκω, τους τοιουτους ἀνθρωπους, οῖον καὶ νυν ἴδε λέγει, . . . ἐξαιρετερυς ινος εκ τῆς στζατιας. Huius generis erant illa superiora, τον ἔς τε αυ- τος τοἱους OP IJειριΘοον oli σοὶ ἀνσeI. Non etiam valet illa ratio, si nomen si accipitur hac translata

significatione, qui velit, it posit, qui ouat . qui ad ean rem qua de re agitur, is procliuis, puratus, intentus Hac significatione id nomen semper et

prorsus eadem inanet, sed duobus sularis suo repositis loco, facilius decurrit et gratius. Hane coniectliram quum Reieti olim proposuissem in familiari sermone, etsi valde tenax erat sententiae, quam semel probau rat, ita tamen amplexus est meam, ut deinde suam illam audacem et νεανικὴν appellaret. IV.

129쪽

cum verbo infinitivi in odi construitur, et ipsum e .sertur eo casu, qui erat casu nomini τοιουτος, eX- pressi vel taciti. Xenophon M. S. I. g. s. ἡ διο τι καὶ δουλος αν οἰει τοιουτος εἴναμ, ολ ριηδενὶ δεσποτν λυσιτελεῆν ' ; Ibidem , . g. 37. Συ an αρα τοιουτος μοι φιλος ει ρ Σωκρατες, ιος. .. σιλλαμβανε ιν μοι. Plato Ili. c. 6npr. ως ἐγώ ου μονον νυν, ἀλλά και - τοιουτος. οῖος

13 Reishius hie scribi volebat, λυσιτελεῖ, vel λυσιτελσιη, et id probabat Ernestius. Hi duo tanti iri non, ut visum nonnemini est, ignorabant, si ea de qua loquimur significatione poni cum verbo infinitivi modi: editulleabant, satis hoe loe esse illam huius nominis primam et propriam significationem quam accipitur, non potest utique aliter construi, quam eum verbo finito. An quod etiam seruum eiusmodi te fore putas, quem habere eondueat nemini R Errasse autem viros maxi- . mos, certum est. Nam primo sententia haec est aeque bona, si non melior, seruum eiusmodi, cuius moro ignauia et luxuria, quae statim noniinanturhimum viasius domini rationibus aptum reddant 7 Sed hoc a gumentum non est ita uidens. Illud rem perimit, quod post lis, qualis, inserunt Graeci particulam οὐ negativam; post sis, qui velit, possit, soleat. μη prohibitiuam. Atqui Xenophon scripsit, Io μηδεν ἰ

bum finitum, im ιτεχιτ, sequi potest sequi debebat verbum infinitum, λυσιτελειν. Etiam ad en de Venat. e. 6. . o. turpiter fallitur, non intellecto discrimine hoe defendens lectionem vulgatam, ου παλιν, contra Leunclauium qui vult legi του ἀπαλιν. REI Z. in mam.

130쪽

των ἐριῶν ριηδενὶ αλλα επε IΘεσΘαι ἡ ω λογω, ποιν μο λογιζομενω βέλτιστος φαμπ L Demosthe. nes lynth sec. 3, 5. ανδρος ουδαμῶς οἴσυ sq,εύδ.σΘαι Turbat me hic, fateor, haec particula τε An ea per librarii lapsum ex nomine τι est orta yy Xenophon M. S. 3, II. g. I. Γυναικος δ

ριητε λυπεῖσΘαι, aini οργIζσσΘαι. Rursus Xenophon M. S. I, 4. g. a. μονην την τοῦ ρονΘρά - πων πλατταν εποίησαν οι Θεοι Oros . . . se Θρουν τε τὴν φαρνῆν και σημαίνειν παντα --λήλοις οι βουλομιεθα. Ibidem 4, 6. . II. Κ κοὐ δεαροι νομίζεις τους ινυς τλτοις κακως χρῆ-σΘαι, Locus denique ob intercedens participium simillinius et maxime geminus illi Xenophonteo, quem supra correximus et exposuimus, hic est Demosthenis OIynth. fee. 3, 4. λοιπους δὴ περὶ αυτον

In his tot exemplis ii se velim exerceant, qui Caussam, quare nomen οῖος hac translata significatione acceptum, construatur cum verbo infinitivi modi, hanc eme credunt, quod in δος tacite supplendum sit ο Θελων ο δυναμενος, ο ιωΘως. Belle id procedit in exemplis casus nominatiui, quanquam ne in his quidem omnibus, ut non in eo quod attulimus ex Platonis Critone at in exemplis casuum obliquorum