Animadversiones in quatuor contra Romani pontificis infallibilitatem editos libellos

91쪽

- 91 insallibilitatem miraeuhsam v appellare amal sp. 26 . Si δuperii turalem appellasset, verum dixisset nee invidi0ga usus esset voce. Verum dixisset, quia, quod lege e0nstante evenit, id, licet superna-lurale sit, lamen miraculosum non est. Miraculum enim exdeptionem involvit a legibus in ordine sive naturali sive supernaturali dixinblus statutis. Nec lamen, tredo, auctor ex eo, qu0d B0m. Ponlisex, dum solus desinit. Dei assistentia indigeat, miraculum repetet. Num omnes Episcopi simul eum Rom. Pontilico definientes Boi assistentia non indigent, ne in errorem labantur γ Super naturalis est certi ludo, quam Ecclesiae pariunt desinitiones: id nunquam in hac quaestione ex oeulis dimittendum foret. Hinc sit, ut etiam Conciliorum decretis non ea de causa, quod a mullis, sed propiesea, quod Spiritu Sancto assistento condita sunt, n0stram pleno submittimus intelligentiam. Quicumque naturalem lanium causam fingit, is sidei cathoi, eae et magisterii Ecclesiae commissi indolem destruit. Caelorum postquam idem libelli e manu seripis auetur eo pe venit , ut et ex ipsa ratione confirmandum assumat, non in unius Rom. Pontificis auctoritate, sed in unanimi consensione omnium

ecclesiarum collocalam esse regulam fidei s p. 31), res adeo miseel et imprimis de assistentia Spiritus Saneli tum ambigue loquitur, ut dissicile sil perspicere, quid tandem de assistentia illa sen-lial , et quomodo illam non confundat cum ordinario Dei hominum ae li0nibus cooperantis concursu. Scribit enim: . Cum Deus vellet illud privilegium Leclesiae suae concedere, quod stilius divinitalis est proprium, magisterium scilicet insallibile, oportebal, ut

secundum suae sapientiae legem causas qu0que aptas ei e0nveniem

les in Ecclesia praepararet, quac absque eontinuo eι perpeIuo miraeulo, sub ordinaria assissentia Spiritus Saneti, insallibilo hoc magisterium eonnaturali modo essicerent. Iam vero si uni inter omnes Epise0pos e0needatur primatus honoris et iurisdictionis in uni erSam Ecclesiam, et magisterium supremum collocetur in unanimi consensione istius supremi capitis eum omniblis Episcopis per universum orbem dissusis, solutum erat problema modo Deo digno, et

inventae causae aptae eι opportunae, quae sine continuo miraculo,

sub ordinaria assistentia Spiritus Sunoιi illud insallibile magiste-

92쪽

- 92 rium connaturali modo produeanι. Nam lol et iam diversi per universum orbem Episcopi non possent et cum lota antiquitale, et interso et eum Rom. impii mis Ponti sire convenire, nisi id, in quo c0nsentiunt , et verum et ab Apostulis traditum esset. Error enim est varius, multiplex, mutabilis: sola veritas est una, Semper eadem, immutabilis, et ideo tantum in veritate, in una et sola verilato potest

convenire illa Ecclesia, quae et semper et ubique dissusa existit eι a Spiritu Sanelo regitur a s p. 51-52 .

Quaero: numquid secundum auctorem illa omnium in eadem re eo

spiratio , ad quam tandem devenit, est ultima et sola ratio, ob quam Ecelesia sive insallibilis sit sive insallibilis cognoscatur' Si hoc assim

malur, respondeo, causam, qua Ecclesia insallibilis sive sit sive cognoscatur, asserri, quae de se naturalis et humana sit. Et vero, omnium in re aliqua eonsensio a philosophis inter veritalis criteria asserri solet, sive agatur de rebus gestis, sive de Teriolo sensibus non per Fia, V. g. de animae immortalitate. Auctor respondero potest, Sen0n eo sensu loqui do illa consensione, qua Philosophi; hi enim ex consensu concludunt, Veritatem, in quo omnes consentiunt, indubiis signis innotuisse omnibus seu sua qualicumque evidentia ipsa peperisse omnium consensum; hunc vero in verilato eat holica eo Sensum ortum esse ex ipsa Dei in Episcopos influxu. Tunc dimittit suum argumentum et non amplius loquitur a de causa, quae inlablibile magisterium connaturali modo producat ου; ad millit tunc id, quod vocaverat a continuum miraculum α; admittit enim Dei inst Xum singularem, extraordinarium. - 0uaero porro, illa et ordinaria assis lentia Spiritus Sancti, n quae et cuiusmodi sit ' Estne eadem, qua Deus hominibus communiter adest' Haec non sufficit; nam constat, huiusmodi assistentia homines ab errore non praeservari; etsi omnes omnino, Spiritu Sancto ordinaria illa ratione assislente, in re aliqua consentiunt et non errant, non illi assistentiae, sed causis naturalibus tribuenda est eorum ab errore immunitas. Estne sing laris, ab illa communi assis lentia distine lay Tunc est a miraculosa villa, quam auctor adeo exhorrere videtur. Respondebit fortasse, Sa eius Patres ad hanc consensionem ut veritalis catholicae criterium prQV0easse. Non abnuo; sed aul ratione naturali utebantur ad reviu-Diuitigod by Corale

93쪽

eendos haereticos, aut consensum illum tensebant esse esseelum supernaturalem auctor noster disteret et miraculosum n), a Deo productum. Si consensione illa tanquam ratione naturali utebantur, non collocabant in illa insallibilitatem, quam Christus pr0misit Ecclesiae.

- Si porro auctor B0ster censet, consensi0Bem illam per se, ut omnis alterius, si e etiam catholicae veritalis esse erilerium, non I

telligitur, cur et Romani imprimis Pontificis a consensus requiratur; huius enim sententiae seu testimonio nihil amplius tunc competit, quam cuiuslibet Episcopi. Imo nec patet, cur in Episcoporum innueiatur consensu; reliquorum enim Sacerdotum, imo et fidelium sententia et testimonium cur non idem essiciat' - Quasi sensisset auctor, nimium se tribuisse rationi naturali, et Ecclesiae eatholicae insali, bilitatem depressam a se esse ad conditi0nem naturalem, sic tandem concludii: Quia error multiplex est, et ideo tantum in verilate, in una et sola verilato ptat est convenire illa Ecclesia, quae et sempJr et

ubiqud dissuga existit et a Spirisu Sancto restitur s. Quod de Spiritus Sancti regimine dicit, annon petilio prinei pii est ' Volebat nobis demonstrare, Eeclesiam insallibilem esse vel insallibilem cogno-Sei, seu quod idem est, a Spiritu Sancto regi in docendo et credem do Nunc dicere videtur, Ecclesiam in s0la veritate convenire pesse, quia a Spiritu Sancto regitur. Si e Spiritus Saneli regimine potissimum Ecclesiae insallibilitatem demonstaro volebat; quid opus

erat, standem ex omnium consensi0ne, communi ei naturali erilerio,

repetere' Et quo iure Romano Ponti siet soli deneganda erat in sali, bilitas, quum certe Spritus Sanctus Romanum Pontificem aequo bene regere p0ssit ae reliquos simul sumptos Episcopos' Auelor igitur , quum κ miraeulosam n Romani Pontis eis insallibilitatem quam maxime aversaretur, n0n salis providit, no ipsius Selesiae insallibilitatem ad ordinem naturalem deprimere videretur a. 3. Sed si Romani Pontificis insallibilitas non declaratur solemniter ab Eeclesia, numquid invidia, quam observationum auctor limel,

I Missa facio, quae auctor ad eandem rem amplificandam ibidem disserit, si eut etiam missa seei, quae allulit e concilio sive pisano, sive Constantiensi, sive Basiliensi; eiusdem enim sunt estieaciae.

94쪽

- si declinabitur ' Annon lariasse augebitur' Falento auctore, Catholicia iustum a esse censent, ut unius Supremi Ponliseis et decretis si miter considanis. Tol hominum centena millia unius senis quoad fidem deerelis firmiter eonfidunt iisque intellectus deserunt obsequium, unius, inquam, hominis, quem errare non posse ignorant IPalendum est, si certo constat, Supremum Pontificem in huiusmodi deerelis esse insallibilem, rationabile prorsus esse tui hominum inro dissicillima, in intellectus submissione , obsequium; Si Vero eumdem tu fallibilem esse non constat, nescio, sitne illud obsequium prorsus rationabile. 0uid' quum viri doctrinae laude florentes omnis eruditionis genero demonstrare connisi sint, plures Ponti sices errasse. Vigilium saltem in saelo dogmatico lapsum esse, Honorium in ipso incarnationis mTsterio errorem docuisse, nec a Sanctis P tribus, nec ab Ecclesiae Doctoribus, neque a Conciliis a pilam suisse unquam Romani Pontificis insallibili latetn: an saltem in post rum Christiani ratiouabile adhuc exhibeni Rumani Pontificis decre-lis obsequium, si e inlime firmiterque considant, ea doctrinae divi- vinitus revelatae consentiros' Fuerit illud obsequium rationabile, quamdiu fidelium inlima persuasio labefactata non erat; illis, quia cum viris ab Ecclesia consessione alienis conspirantis calli0liei, quia aut fidei naufragium secerani aut i in credunt, ut liberalismi laudo defraudari nolinis, non amplius videbitur rationabile, nisi, quod a viris multiplici de causa celebratis labosa latum est in hominum animis sandamentum, solemni Ecclesiae declaration0 iterum d0netur sirmitale. 4. Necessariam non esse Romani Ponlisieis. insallibilitalem, ob- Servationum auctor variis argumentis ostendere nititur. Illius enim vindices et obliviscuntur, quam magna certitudinis moralis ei obligationum ex ea oriundarum sit vis v p. 80 . Quasi, quae Ecelesiae promissa est unitas fidei, morali lanium certitudine nitatur, et quasi moralis lanium certitudo omnium in fide consensum possit emeere, aut denique moralis certi ludo, quum de controversiis dirimendis agitur, salis sill a Si Summus Pontifex, haec sunt auctoris verba, Solus locutus est, eatholici sidenter dicunt: Non erravit; si eum uni-

ersis Episcopis coniundius de fide deerexit, dicunt: Quod erro

95쪽

- 95 rini, seri omnino nequit. Per se patet, cum populo fideli obedien-lia Sedi apostolicae debila commendatur, eiusmi di distinctiunibus 10cum non esse; simplex et pium praedicetur obsequium η p. 8M. Ergo distinguendum non erit, sed populo simpliciter praeditandum et commendandum est mentis obsequium, ei quidem per lutum terrarum orbem, quum Romani Pontificis, qua late patet orbis, decreta deserantur. Quid vero, si huiusm0di deerela conlinere possint et

coulineant errorem' Nonne tune lolo late orbe et per universam Esclesiam, quae lamen est et columna et firmamentum veritalis v, auctoritato publiea spargetur error, et hinc portae inseri. praevalebunt'Faleor: melius sibi constabal libelli si manuscripti s auctur, qui, quum omni prorsus modo certum crederet, Rum. Pontificem carero insalli litatis praerogativa, hanc, quam. 0bservator agn0Seere videtur Ponlisidis in docendo auctoritatem, funditus evertebat, quum seri- heret: uΕrgo Rom. Pontifex nun habebat ius, ut Sua sola auctor, tale iudependenter a quacunque co0 perali0ne et consensu lolius Ecclesiae dogmata side divina credenda proponeret, nec fideles len bantur s0li Pontifici sine ullo consensu et cooperali 0ne Ecclesiae loquenti assensum sidet divinae prae 'tare v p. 2). Nec lamen dixerim, eum leges sanae l0gicae sequulum .eSS0 ellenu S, qualenus ex

illo, quod est minus nolum, i. e. o Romani Pontificis insallibilit te, pr0gressus est ad negandum id, quod est magis nolum, videt, cet ad negandam Rom. Ponti si eis in ducendo auet 0rila em. Sana enim logica demonstrandi viam eXigil pror SuS 0pp0Silam. . . Fac, 4 quum populo sideli obedientia Sedi apostolicae debila commendatur vi distinctionibus non esse locum. Quid vero, si qui exle quaerunt, cuiusmodi sit obedientia, quam commendasti: sitne si- dei obsequium deserendum Romani Politisicis circa fidei quaestiones decretis, necne Τ 0uid tunc respondendum est in re prorsus obvia, iam pluries et nostro iterum temp0re vehementer agitata, quae SMne ad ipsa fidei catholicae sundamenta attineat Τ Qui e de Summi Pontificis insallibilato is edidit libellum, respondebit, illicitum esse, Summi Ponti si is in rebus fidei et morum d cisionibus nun praestaro internam animi subiectionem, et quidem fidei assensum requiri tum, quum de rebus revelatis seu credendis

96쪽

agitur p. i). Observationum auctor respondebit, dignum et iustum censeri debere, ut decretis illis fideles et inlime firmiterque s confidant p. 82). Audior libelli et manuscripti , respondebit, fideles non teneri huiusmodi deerelis assensum fidei dixinae praestare p. 2). Alius fortasse respondebit, opportunum n0n esse ad hiinc quaesti nem respondere. Quid vero, si nihilominus imp)rtune quaeratur' Min huiusmodi rerum conditione Ecclesia nullam incurrit invidiam apud ill0s, quibus taxidiosa dicebatur Romani Pontificis in lallibilitas'

Asserit observator: et Sunt, qui censent, Summae, quae graM,

lur, licentiae auctoritate p0ntilicia adaucta remedia quaerenda esse. Allamen nullo tempore inde a saeculo dedimo tertio sanctae Sediadeo prompta, adeo universalis obedientia exhibita est, quam hodierno, et nescio an diseeptatis nes eam exaltandi studio provocatae pios fiduciae ei obtemperationis sensus fillius sunt verbal auge

Imprimis agi non p0lest de Bomani Pontificis auctoritate augenda vel exaltanda; agi lanium potest de eadem agnoscenda. Tola enim quaestio versatur circa iura et privilegia eidem a Deo collata, non vero ab hominibus conserenda. Si verum esset, qu0d auctor assevit, videlicet iam eximium Rom. Ponti si ei passim exhiberi obsequium, novum id laret argumentum pro Veritate, de qua agimus. Unde enim omnium in hao re conspiratio' Sed vereor, ne auelor nimium exaltet hane promptam et universalem obedientiam. Ν0nne enim d0elrinas quasdam . a Sancta

Sede licet proseripias, nihilominus leneri et publice tradi videmus' Nonne quosdam, ut obedientiam apostolieae Sedi debitam infringant

aut quantum seri potest minuant, eo usque progredi videmus, ut ipsam Ecclesiae constitutionem landitus evertere conentur ' Nonno alii, quaecumque contra sanetam Sedem diversis saeculis e0nseri plasunt, excutiunt, ut ad negandam eiusdem Sedis auctoritalem ex illis arma sibi comparent' Non nisi e praepostero Ecclesiae conceptu manare poterani illa, quibus suam de obedientia disputati0nem eoncludit auctor. et Quod Ecclesia rite gubernari nequeat, nisi fideles ad obedientiam tenean tur, quae nullo plane easu exceptionem ad millat, rerum Perili op

97쪽

- 97 non assirmabii. Iolum obedientiae ad regulae mentem observatum communi libus religiosis regendis plene sussicit, eisb religiosus superiori obedientiam exceptionis euiusvis nesciam haud voveat n p. 82 . Aliud est, quum de voluntatis, aliud, quum de intellectus obsequio agitur: in rebus agendis do voluntalis, in rebus credendis do intellectus agitur obsequio, ut supra iam diximus. Si Ecclesia laret sucietas, in qua res tantum opere externo exequendae iniungerentur. Voluntatis tantum per se necessarium se rei obsequium. Quum autem Ecclesia credentium sit societas. et quum huius societatis una debeat esse fides, omnes ad intellectus obsequium tenentur

exhibendum illi, qui fidei quaestiones suo iudicio delinil. Quum

porro o divinis promissis constet, hanc credentium societatem nunquam a vera fide recessuram, nunqaam totam in errorem esse la- pSuram, nec Se est, ut, qui universam hanc societatem sidet quaestiones decidendo docol, erraro nunquam possit. - Innuere Videtur auctor, quandoque ad obediendum, hine ad credendum, n0n leneri fideles, quum Rom. Pontifex sidet quaestionem desinit; excepti nes enim admittit. Tunc profecto non lenebuntur, quum Pontifex in. decreto aliquo labitur. Undo, quaes0, lapsum esso cognoseent si- deles ' Quis errorem dedoeebit Romanum Pontificem Τ Revoranda hic in mentem sunt, quis S. Antoninum do appellatione disputantem audivimus. XVI. Fidei definitionum ad temporum necessitates ratio. 1. Quam in erroribus condemnandis rationem Ecclesia nostro tempore sequi debeat, ed0cturus observationum auctor primum a serit, fidem ita iam esse explicatam, et ut perraro nova proditura sit a traditione apostolica deviatio, quin evidentissima probatione demonstrari possit, eam veritati eatholicae dudum ab omnibus a blae repugnaro v spi 82 . duod si ila est, quisquis intelligit, idquo

insinuare videtur auctor, in Summi Pontificis insallibilitate agno-S uda n0n lanium situm esse momentum, quantum, qui eam defen-

98쪽

- 98 duni, opinari videntur. - Verum lamcn ne ab evidentissimis probationibus solis sufficiens contra err0res remedium quaerat auctor. Multa in ipso Symb0lo apostolico certo traduntur ei ex identissima probatione ex eodem deducuntur, quae lamen solemni Ecclesiae iudicio declaranda erant. Quod enim plerisque certissimo deduti v Ndetur, id alii deduci prorsus negant. Neque existimem, Ianseni an rum exemplum auctoris Seu lentiae saVere. Nonne hoc ipso, quo vivimus, tempore Romani Ponliseis insallibilitas certissime deduci multis videtur e S. Scriptura et traditionis momentis, quum alii id prorsus negant ' Non sine ratione Christus voluit, ut in Ecclesia sidet rogula esset externa ei viva, quae e0ntroversias dirimeret; si enim ad se sum et iudicium privatum res deserrentur, non illa poterat esso si- dei unitas, quam in Ecclesia isse Voluit, neque in luto collocatum erat ipsius sidei dep0silum. - Quum auct0r Iansentanorum effugiis expositis addit: si Eliam inter nos reperiuntur, qui ad difficultates

declinandas errorum su0rum condemnationi parum reluctantes subscriberent, verborum autem, quibus proserretur, sensum ita delo

querent, ut pristinam nihilominus Sententiam expressionibus parum mulatis relinerent e sp . 8έ); non crediderim, id eo spectare, ut Romani Pontificis deelarationibus parum esset insinuel. Idem enim de Conditiorum decretis diei posset, quibus lamen parum esset auctor non eontenderit. Si autem xi sibilis et vivae auctoritatis decreta a subdolis eluduntur, quid de S. Scriptura et traditionis monumentis

seret, si nulla esset auctoritas, quao salsas explicationes, statim atque oriuntur, condemnaret Τ2. Ex ipsa errorum, qui hodie vigeant, natura sequi videtur observatori, minus opus esse supremi Pontificis eiusque insallibilis auctoritate . a Hoc tempore catholici in Ecclesiam tonsurgentes usque ad errores ipsum fidei landamentum exertentes declinare s leni s p. 85). Huiusm0di errores manifesti sunt. a Manifestos e rores statim ac publice pr0p0Dentur, Episcopus reprobet, nec eas

altiores agere radices siuatv p. 86ὶ. Sed nonne et Arii error ipsum fidei christianae sundamentum petebat ' Nonne idem manis alus erat' Nihilominus quot strages edidit ' Quot Christianos, imo et Episeopos insecti' Nihilominus perimendus erat non unius ΕΗ-

99쪽

scopi, non zonciliorum provincialium, sed suprema, quae in Ecele-

Sia est, auctoritate. - Caelerum auctor noster alios etiam nunc Surgere errores lassus est, optimequo censuit, a aberrationes virorum, qui supernam revelationem et divinam Ecelesiae institutionem nequaquam addubitant, negligendas non raso p. 86.) Sane, Ε Uesia enim non esset fidelis commissi sibi depositi custos, si ad illa tantum duo capita servanda curam suam restringeret. Minus Verosortasse assentientur multi anctori nostro, dum de illis e aberrationi-hus v linuens ita pergit: et duando autem tum commentis Deum et revelationem oppugnantibus nulla ex parte cohaereant, de regula nam in lania rerum omnium diversi lato exceptiones non deerunt)magna populo Christiano perieula non excitabunt. Praeterea de eis liquido plerumque probari poterit, quod aperte refragentur doctrinae lolius Ecelesiae consensione dudum stabilitae p. 86). Non Consentient, inquam, illi, qui meminerint, quantopere fidei unitatem commendaverit Christus; quam severe ipsam V0eum novitalem itari praeceperit Apostolus: quanto horrore omnem prorsus in fide errorem semper aversata sit Ecclesia. Neque securi conquiescent illi, qui experientia docti noverunt, errores plurimos, qui aliis saeculis proscripti iam erant aut evidenter refragabantur Ecclesiae doctrinae, in Concilio Tridentino ei a Romanis Ponlisidibus

denuo fuisse tondemnandos, quia denuo exorti erant. a. Qua ratione Romanum Pontificem intervenire expediat, autior Useo exponit: et Si autem maiores sint causae cuiusdam dissicullates vel standala si vo pericula conellantur, quae Summus Pontifex solemniore desinitione reprimenda esse tenseat, neque contilium Oeeu- monitum convocare expediat, Episcopis mandetur, ut do ea, quae decernenda est, fidei quaestione sententiam suam scripto exponant:

quod in tanta itinerum satililalo absque longiori interposita mora heri potest. l Hac ratione obtinebitur, ut doctrina antiquissima et

conflantissima de consensione ecclesiarum tanquam genuino veritalis eatholicae erilerio intacta servetur. atque dubitationes et pericula supra exposita declinentur π p. 8647ὶ. Meum quidem non est, Supremo Pontifici suadere ani indicare, quid, quum sidet quaestio definienda videtur, agendum aut noll

100쪽

- 160 agendum sit; neque quid acturus sit, prexidere possum. Non tamen

mirarer, si alia etiam ratione, quam quae hic commendatur, utendum censerel. Fortasse solius antiquitatis consensum aut testimonia consulenda duceret, quum constet, quod olim credidit Ecclesia , id nunc eliam credendum esse. Fortasse solius Ecelesiae Romanao fidem i. e. illorum, qui ante ipsum fuerunt, Ponti si- cum doctrinam exquirendam iudiearet, quum constet, Ecclesiam Romanam a vera side non posse desieere, et ad hane Ecclesiam, S. Irenaeo teste, o omnem Ecclesiam eonvenire a debere. In hae agendi ratione fortasse confirmaretur priorum Pontificum exemplo, qui non exquisito prius reliqu0rum Epise0p0rum consensu sidei lar mulas praescripserunt, ut, dum de fidei pr0sessione a Grae- eis in Concilio Lugdunensi II emittenda ageretur, factum esse I idimus. Si diversis hisce rationibus pro lena p0rum et rerum diversi tale uteretur, dubitandum n0n est, quin et doctrina antiquissima et constantissima de consensione ecclesiarum tamquam genuino veritalis catholicae criterio in lacla servetur s. Nam criterii illius sensus nunis est, ut illud solum calli0lica sit veritas, qu0d hoc ipso tempore ab omnibus tenetur, sed is lanium, ut si quid ab omnibus creditur, id constet catholicam esse veritatem. Et vero, a Si maiores sint eausae euiusdam dissicultates s , si n0va exoritur quaesti0, noxiis err0r, non licebit semper supponere, eandem esse emnium Episcop0ium sententiam. Λecidere enim facile posset, quod factum esse testatur historia, ut ipsi Episcopi, quia ancipites haererent, Supremi Pontisicis exquirerent iudicium, aut plures eorum a vera lide delicerent. Unum, quum de Ecclesiarum consensione ageret, nun indicavit auctor: quid nimirum agendum foret Supremo Pontifici. si, omnium Episcoporum ad se delatis sententiis, constaret, e0sdem minime inter se eonvenire. Id enim accidere posse, nova aliqua quaestione prop0sita, dubitandum nun est. Certe, si S. Stephanus, mula de haereticorum baptismalo quaestione, African0s EpiSe0p0s Suam rotasset sententiam, baptisma ab haereticis collatum repetendum dixissent. Quid igitur agendum Summo Ponlisici ' Num a decreto serendo prorsus abstinendum ' Sed luno non sedabuntur turbae nce, quid verum sit, constabit. An alterutra pars sequenda, lieet pars