Animadversiones in quatuor contra Romani pontificis infallibilitatem editos libellos

61쪽

de Honorio, qui prinei pium illud, quod totius erroris caput erat,

reiecerat.

Scriptori nostro demonstrandum praeterea erat, illam, quam Synodus in Honorium tulerat sententiam, a Sede Romana confirmalam esse ut latam in Honorium tanquam haerese0s auctorem, non modo ut qualemcumque haereseos fautorem. Hanc autem distinctionem, in Se gravissimam, omnino non allendens seribit: a Uis perpensis suidelicet Monothelitarum ad Honorii auctoritatem provocali0n sancta Sedes Honorii condemnationi assensit et Leo II lilleris, quac Cuncilio terminato seribendae erant, H0norii gesta aeriter perstrinxit η p. I). Quasi de gestis ac de docιrina serro iudicium prorsus idem esset, et quasi in hac distinctione, qualenus Concilii per Ponti fieem confirmatio et hinc Concilii auctoritas spectatur, n0u

Verteretur rerum eard0l2. Indubium pr0rsus est, a Leone Papa gonlii malam non esse Cencilii Oecumenidi sententiam in Honorium ut haereseos auctorem, sed tantum ut eiusdem laut0rem. Probe enim distinguit inter haereseos auct0res seu inveniores, et Hun0ri sim, eiuSilem, quum eam non e0mpreSserit, saul0rem. α Anathematizamus, inquit, atque execramur Omnes haereses, omnesque earum auctorei atque Duto-rra. . . . Pariterque anatheMaligamus novi erroris inveniores, id est,

Theodurum Pliarant lanum Episcopum, Cyrum Alexandrinum, Sergium .... Deen0n et H0norium, qui hanc ap0Stolicam Ecclesiam non conuius est doctrina apost0licae traditionis illustrare, sed profana proditione maculari immaculatam permisit 1 3. Sed ab ipsa Synodo VI Honorium condemnatum esse ut haereseos tantum fautorem, non ut eiusdem auctorem seu salsa dogmala prosilentem, palam fit o Constantini imperatoris edicto 2. Postquam enim dixit: e Super haec omnia anathematizamus atque resulamus et e0s, qui supervacuorum et novorum .d0gmalum haeretici a uel res atque fautores sunt si ila pergit: a Dicimus autem Theodorum, qui fuit Pharantianus Episcopus, et Sergium,' qui fuit huius a Deo .c0BSer andae nostrae regiae urbis Antistes, huic consentaneum et

62쪽

- 62 muribus atque 'impie lale parilem: ad haec et nonorium, qui tui tantiquae Romae Papa horum haereseos in omnibus fautorem atque

eonfirmatorem.

Ex histo igitur locis clarioribus - secundum principium eXe- gelicum ubique admissum - explicandi sunt loci illi minus clari, in quibus haec distinctio non profertur. Caeternin in ipsa actione XIlI, postquam Hon0rius cum reliquis promiscue condemnatus est, Patres, quasi explicationem addituri, ad non0rium revertuntur dicentes: u Cum his vero simul proii ei a sancta Dei ea tholica E clesia simulque anathematirari praevidimus et Honorium, qui suerat Papa antiquae Romae, eo quod invenimus per scripta, quae ab eo laeta sunt ad Sergium, quia in omnibus eius mentem secutus est et impia d0gmala confirmarit s. Sane concilium dicere noluit, e in omnibus v. quae doctrinam spectant, Honorium Sergii mentem esso seculum; data enim opera Honorius Sergii pro una in Christo v Iuniale argumentationem reiecerat. Unde, ne dicamus, Patres e rasse, dicendum est, Honorium eo sensu damnatum esse, quem clarius in edicto expressit Constantinus imperator. Et vero nisi constitisset, Honorium nullam tradidisso perversam

doctrinam, quomodo figallio Papa lilioris ad Constantinum, Heraclium et Tiberium Augustos datis, quae lectae sunt in aetione IV, de Romana Ecclesia agetis didero potuisset: ε Haec est verao fidei regula, quam et in prosperis et in adversis vivaciter tenuit ac defendit haee spiritualis mater vestri tranquillissimi imperii, apost lica Christi Eeelesia, quae per Dei omnipotentis gratiam a tramite

apost0licae traditionis nunquam errasse probabitur ... n Quomodo potuisset asserere, cunctis esse nolum, a praedecess0ribus suisa semper u fratres esse confirmat0s, principis Apostolorum Ecel fiam et ab omni errore illibatam permanere 1 v. Certo haec vera non essent, si vel in uno Η0n0ri 0 suo capite Romana Ecclesia e rori succubuisset.

3. Auctor opusculi a de Summi Pontificis insallibili late pers nati s Honorium errasse hac brevissima ratione demonstrasse sibi

63쪽

- 63 visus est, dum asseril p. 20, 2 l): K In hac vero publica el quaquaversus palente decisi0nu erravit. Non opus est, singulas et v rias Honorii, quae almi untur, defensiones vel excusationes pereu rere. Tria concilia oecumeni ea VI, III, et VIIIJ, consentientibus ipsis Pontilicibus, et ipsi Pontifices sequentes, Agatho, Leo II, et alii Honorio lanquam haereti eo una cum aliis haereticis an thema dixerunt, non mortui personam iudicantes, Sed de ipsa potissimum epistola iudieium serentes n. Λsseruntur dein tres Concilii VI loei, sed, ut fatilo coniici poterat, illi, in quibus Honorius eum reliquis haereti eis eonfunditur, non illi, in quibus ab iisdem distinguitur et condemnationis causa clare exprimitur.) Brevis sano demonstratio, modo id demonstratum suisset, a quo lotius quaestionis solutio pendet, sei licet quo sensu haereticis adnumeratus sit a Conditio, et quo sensu Concilii decretum a Summo Pontifica confirmatum sit r. Caeleriana non admodum felix exstitit in quibusdam Concilii locis asserendis. Verba eius quae eodem charaetere expressa iisdemque, quibus apud ipsum leguntur, signis assecla reserimus, haec sunt: u Et ipsum Honorium a sancta Dei Ecclesia proiiciunt, et eo quod in renimus per scripta, quae ab eo facta sunι ad Sergium, quia in omnibus eius mentem secutus est et impia do9mala eonfirma- est v, et alio ludo sael. 18ὶ quod per eum perinde ad per reliquos daemon disseminareris haeresim unius volunt alis et operationis, quod praedicareris unam uoluntatem eι operationenis etc. Quum illa, quae ni ex actione 18 desumpla asseruntur, eodem characlero exprimantur et eodem signo claudantur do quad praecedunt, quis existimare non debeat, asserri illa ut ipsius Coneilii verba Nihilominus Concilii verba non sunt. Loci enim actionis XVIII, qui respici videntur, hi sunt: a duoniam non destilii ab exordio adinvenior malitiae eooperationem sibi serpentem inveniens. . . et ita organa ad propriam sui voluntatem apta reperiens, Theodorum dicimus ... Sergium, Pyrrhum, Paulum, Petrum ... insuper et II

1 Quae opusculi et man eripti v auctor in Honorii causa asseri, praele millimus, quum eorum mi utio ex illis, quae diximus, pateat.

64쪽

- 61 norium, qui suit Papa antiquao R0mae, et Cyrum ... Macarium qu que ... et Stephanum eius diseipulum, non vacavit scessavit per eos plenitudini Ecclesiae erroris scandala εustilare, unius volunt lis et unius operationis in duabus naturis unius de sancta Trinitate, Christi veri Dei nostri, orthodoxae plebi novi sono disseminando haeresim consentaneam insanae ac malitiosae sectae impiorum Apollinari iv, etc. 1. - adestorio et Eutychi et Dioscoro anathema. Apollinari et Severo anathema. Consentaneis eorum anathema. Theodoro Pharantiae anathema. Sergio et Honorio anathema. PF rho et Paulo anathema. . . Omnibus haerelisis anathema. Qui pra diearerunt et praedicant, . docent ae Gesuri sunt unam voluntatemel unam operationem in dispensatione Domini nostri Iesu Christo Dei n0stri, anathema a - Pales, nee in priore loco dici, Daem nem per Honorium a perinde ac per reliquos o haeresin unius -- Iunialis et operationis disseminasse, id quod maximi lamen est iu menti, nec in altero dici, H0Borium et unam voluntatem et operationem praedicasse M. Quod enim hac de re dicitur, universale omnino. atque indeterminatum est, quum n0n de praeterito, sed etiam de praesento et de suturo tempore sil sermo.

duo demum salo auetor eo adductus est, ut iamquam Coneilii verba laudares, quae Concilii verba non sunt Sine dubio optima sido egisse censendus est. Verba quae proseri, eadem leguntur apud P. Perrono Praeleel. Theol. xol. II, pari. I. Romae 1841ὶ, qui p. 55 -555) mlor obiectiones haec assert: . Si ita se res habet i. e. si Honorius non erravit), erravit ergo cone. Oeeum. VI, quod sexies damnavit Honorium ... act. XVIII, quod per eum perinde atque per alios daemon diueminaverit haeresin unius voluntatis et operationis; ibid. quod praedicaveris tinam voluntatem et ope-

Audita ex P. Perrone obieelione, audiamus ex eodem eius s lusionem, quae est: et Si quis singula obieeta Concilii loca expondat, nec unum ossendet, in quo dicatur anathema Honorio eo, quod unam in Christo d0cueril voluntatem n .

65쪽

- 63 Cels. Episeopus nollenb., qui varias ad solvendam Honorii quaestionem vias recenset et improbat, postquam ad vulgalissimam quidem ei obviam distinctionem inter haereseos auel0rem eiusque fautorem pervenit, mirum est, quam levi calamo rem perstringat. Scribit enim scium p. 26): a Postquam D. Margerie assirmaverat, cone ilium Ut oecumenidum Papae insallibilitatem decrevisse, neeesso omnino habuit, omnes etiam sententias ei verba concilii, quae anathema Honorio a haeretiso a ele. inserunt, alium in Sensum interpretari et milius explicare. Et quoniam, qui quaerit, invenit, etiam D. Margerie invenit, voeabulum et haerelicusn, ubi de Hon0rio usurpatur, nequaquem haereticum sensu propri0 Significare - el quae sunt similia. Nos quidem praecipuos illos locos, quibus et VI oecum. Concilium et plures Romani Ponlisees nec non aliae Synodi oecumeni eae posteri0res suam de Honorio sententiam protulerunt,

supra sin Seel. I) allegaximus, ad quos iam denuo respicere

Quid vero, si ex ipsis locis allegalis aul allegandis distinelio haec, ut vidimus, palescit El quam primum eonflat, non0rium a Synodo VI propterea, quod haeresi diffundendi libertatem permiserit, haereticis adnumeratum esse, n0nne pariter ωBStat, quum a

subsequenti aliquo Conditio eisdem adnumeratur, n0n alia de causa id fieri' - Caelerum ramas ab auctoribus asserri solutiones illius, quae ex Honorii condemnatione petitur, dissicultatis, non mirabituris, qui non ignorat, idem habere locum in aliis iisque certissimis veritalibus. 5. Auctor observationum non parum insistit -in hoo p. 49 , quod secundum ipsas leges ecclesiasti eas Summus Pontifex, quamvis do aliis rebus non possit, de haeresi lamen possit iudieari ab Ecclesia. Respondent insallibilitatis pontisiciae vindices, illas leges de errore personali seu Pontificis ut personae privatae, non do iudiciali errore seu de Pontificis pro auctoritate suprema docentis intelligendas esse; aliud enim esse, veritali iam desinitae contradicere quidem, altamen errorem Ecclesiae non proponere credendum; aliud, iudiciali sententia eundem eredendum proponere. Merito haec fit distinctio, qua admissa maneat salva, quae de suprema Ponlisi-

66쪽

cis in docendo auelori late a Christo statuta et a Conciliis deelsa sunt. Cels. Episc. de Heselo Causa etc. p. 16ὶ de hac distinctione agens quaerit: a Si fieri potest, ut generatim Papa in haeresim incidat.

cur non etiam illud possit accidero, ut haeresim, quam cordo amplectitur, ex cathedra quoque pronunci et, quippe quam certo pro do-elritia catholim leneal Τ neque enim praesumenda est in eo mala voluntas i . - Liceat quaerere vicissim: Si fieri potest ul lum Summus Pontifex lum singuli Episcopi mente teneant errorem, cur non possit 'aeeidere, ut in Concilio congregali errorem enuncient et desiniani' si aecidere potest . ut sideles singuli, etiam Episcopi, a sidael ab Eeelesia delieiani, cur seri non possit, ut omnes simul d sciant et Ecelesia esso desinat' scilicet Christus promisit, se nec illud nec istud esso permissurum. Qui ad Christi promissiones me lem non advertit, is s ine nec Summi Pontificis nee Concilii oecum nici insallibilitatem neque Eeclesiae indeseelibilitatem tueri pulerit. IX. Quorundam Ponti eum de ministro ordinis Sacramenti sensa. Exigui plane momenti sunt, quae observationum auelor hie eon-gossit. Exempla, quibus utitur, a primo ad penultimum attulerat Morinus a. non quidem ad labefactandum Pontificum magisterium; sed ad probandam singularem sententiam, qua censebal, Leelesiae competere potestatem, irritos reddendi ipsos in so ordines ab haerω litis, seliis malicis, simoniaeis collatos. Unanimes sere sunt Theologi in reiicienda hac sententia. Duae ad exempla a Morino allata resp0ndeni, trita sunt in scholis: non d clarari invalidum ipsum in se ordinem a simoniacis susceptilm, sed retari lancliones, ad quas ordo caelei quin conserat potestatem, agi proinde de solo ordinis ererestio. Ultimum exemplum depromplum e seri ploro nuperrimo, qui pariter Summi Pontificis in saltibilitatem eodem oppugnare lentaverat, nihil etiam dissicultatis praebet. 4 Leo ix eredidit, simoniacos sacramentum ordinis valide dispen-1 De saeris Melesiae ordinationibus, i. 3, eXeret t. 5.

67쪽

- 67 Sare B0n p0SSe ... SanctuS erat Iir ... η p. 52). Proseelo sanctus erat vir, ac vel propterea eius fidei non lacile aspergenda est macula. Sed constituit Leo IX, ut et omnia et singula per eos i. e. sim0ni Meos Episcopos et Cardinales diela, laeta, gesta. administrala ac i de secula viribus careanis. Vox et administrata η ab auctore nostro perperam ad sacramentorum dispensationem trahitur, quum ex

bulla ipsa paleat, de negotiis gerendis esse sermonem. IIuius rei suspicio vel ex eo c0neipi pulerat, qu0d Cardinalium sit mentio, qu0rum dignitas iurisdictionem special. Sed haec, ut dixi, trita sunt. X. XI. XII. Pontificum medio uero in reges et regna potestas. Ecclesiae ad potestatem civilem ratio. Respublico Christiana. 1. Quae observationum auctor hisce tribus capitibus laso exolvit, tandem, qualenus ad eius scopum faciunt, hac comprehendi videntur sententia: a Si Christiani edocendi serent, Pontifidibus potestatem, quam medio aevo in reges et regna exercuerunt, a Christo Domino traditam esse, triumphum agerent religi0nis os0res: qui γγ melioris qu0quo nolae viris facile persuaderent. nequaquam fieri posse, ut in rebus civilibus constituendis ad legis christianae praω scriptiones allendatur η p. 20 . 2. Timor, quo asscitur, quam parum iusta causa oriatur, ex ipsis, quae auctor dispulat, ostendi facile potest. Dixit quidem ab initio: a Iura adversus potestatem civilem, quae peculiaribus rerum adiunctis conspirantibus aequisiverunt Pontifices , S. Petro a Christo collata esse putaverunt v p. 5 in. Allamen non de eo, quid pul verint, sed de hoc potius, quid credendum doeuerint, sermo est. It quo non licebat illico inferre: et ex quo sequeretur, obligationes i ribus his eorrespondentes principibus populisque a divino Ecclesiae fundalore impositas esse v. Id enim non sequitur, quamdiu, quod ipsi

40rtasse senserint, non declaraverunt credendum. Caelerum auctor

ipso alium quoque iuris, quod Pontifices aevo medio exercuerint, fontem, Pontilicibus non ignotum, assignat, dum scribit: a Nec tamen in Gregorii VII) gessis successibusque obliviscendum est, eum

68쪽

bona fide et eunetis consentientibus credidisse, Constantinum Magnum Silvestro et successoribus eius lotam Italiam eum insulis dono dedisse .... Praeterea opinabatur, iure antiquo, cuius exercilium diu neglectum fuerit, omnem Hispaniam superiori sanetae Sedis dominio subesse. Facile intelligitur, haec opinantis alium fuisse de sua ad reges ratione sensum, ac si documentis emensitis deceptus non esset. η 55. 56 . Quid ex hoc colligendum ' Summos Pontifices non putasse, omnia et iura, quae acquisiverunt, S. Petro a Christo collari esse n. In eandem rem faciunt, quae auctor addit de communi populorum et principum medii aevi persuasione deque iis, quae a iuro publico gentium occidentalium recepta et stabilita a erant sp. 5356 . Palet igitur, auctorem sententiae primo enunciatae ipsum p

stea contradicere.

3. Sed Bonifacius VIII Bulla a Unam sanctam a definivit, a subesse Romano Pontifici omnem humanam creaturam O l Quo sensu 'Reseri auctor o Bellarmino, a Clementem V eam non revocasse, sed admonuisse, eam nihil no*i desiniisse, sed antiquam declaravi se obligationem, quam habent homines ad obediendum et subiacendum apostolicae Sedi o p. 62 . Tim0r, quem alio in loco exagg

ravit auctor noster, fortasse evanescet, si cum illis comparare volueril, quae ipse, principis saecularis hac in re obligationem expositurus, scripsit: et Homo est ad Deum super omnia diligendum ere, lus, et redemptus a Dei Filio, cui in gloria redeunti de usu potestatis ipsi concreditae districtam reddet rationem; itaque ne in tremendo Iudicio appareat, eum suis in Christo fratribus animae perpendas a uetorem fuisse, de negotiis Dei in terris regnum allinentibus Summi Pontificis ei sacrorum Antistilum monita audiat oportet et magni saeial v p. 65 . lam quum auctor, ui supra retulimus, dixerit, a melioris quoque notae viris facile persuasuros esse freligionis os res , nequaquam fieri posse, ut in rebus civilibus constituendis ad legis christianae praescriptiones allendatur s; quaerere lideat, num a melioris quoque nolao viris facile persuaderi u possit, et nequaquam seri posse v, ut, quod ipse docet, do usu potestatis homini eoncredbaae districta reddatur ratio Dei Filio in gloria redeunti, unde a Summi Pontiueis monita audire u debeat ' Palel proinde, quam religi

69쪽

nis osoribus ansam praeberi pulal Summorum Pontificum decretis, hane sua ipsius etiam doctrina iisdem praeberi facile posse. . Caeterum si Theologi plures reseruntur, qui in Bonifacit VIII sulla ampliorem hac deprehenderint Ecelesiae circa res civiles tribui potestatem, advertendum est, eosdem Theolog0s d0cere, non lanium in Ponlisicum, sed etiam in Conciliorum oecumenicorum, nominali in Lugdunensis I, declarationibus eandem potestatem tribui Ecclesiae. Si igitur Summi Pontilicis insallibilitas propterea agnoscenda non est, ne Ecclesia invisa reddatur; numquid etiam Conciliorum oecumenicorum, quum secundum illos Theologos par utrimque sit ratio, insallibilitas non est agnoscenda'

XIII.

S. Thomas Iguinas et Ordinum relictiosorum scholae. i. et Summi ingenii vir S. Thomas Aquinas) doctrinae de Pontiscum insallibili lato scholarum portas aperuit a sp. I3 . si EX Seeunda saeculi decimi sexti parte Thom istae accesserunt sententiao eorum, qui Summi Pontificis de fido desinitiones insallibiles censerent, etsi Ecelesiae universalis adiutorium in eis serendis non requi- . sierit; in quo fratres praedicatores Michael Canus exemplo praFixil p. et δ). En, quod observationum auctor tandem asserit, p0St- quam ostendit, quanta inerementa Sedes Romana et quae a in Ee-elesias particulares peculiaria iura aequisivit p. Ill. 2. Multa auctor, ut ad haec tandem sibi viam pararet, asseruit, nec lamen probaris. Taeuit, quae dicenda erant, imprimis hanc de Pontificis insallibilitato sententiam saeculis ante S. Thomam elapsis suisse notissimam, sic ut a S. Thoma certe invecta nousil. Dirit, quae tacere debebat, imprimis illud, quod, S. Tbomae mentionem facturus, praemisit: e Viri docli, qui idem suod populus, nimirum sanetam Sedem nunquam a verilate recessuram Sentirent, laudem merebantur, at quodiam docti, eorum erat distitistu

re inter siduciam in Summo Ecclesiae Beelore pio collocandam, et conditiones, de quibus expletis constet oportet, antequam a populo

70쪽

- 70 Christiano exigi possit, ui doctrinam aliquam tanquam a Deo reV latam amplectantur a sp. I3 . Nonne enim vanae gloriae et improbitatis accusationem sapere ista videantur ' De Cypriano, qui S. Si phani mandatis reluctabatur, quam teste S. Augustino maeulam martyrio postea eluit, scripserat auctor noster: a Cum clarissimi viri sanctitatem et conscientiae fidem addubitare non liceat n etc. Numquid Doeloris angeliei. Romani P0nlisi eis insallibilitatem defendentis, saneti talem et tonscientiae fidem addubitare licet' - Quae lacero debebat, tune eliam dixit, quum asseruit, S. Thomam spuriis lexibbus de eo plum doctrinae illi sellulas aperuisse; hoc enim quam lausum sit, m0X videbimuS. - Coniunetit, quae nullo modo inter se e haerent. Etenim p0stquam per totum libellum Summi Pontis eis insallibilitatem convellero adnisus est, ut hoc etiam capite adnititur, subito haec profert: si Pelagius I e0s, qui propter trium eo pitulorum

damnationem ab Ecclesiae Romanae communione recesserant, inter alia sedium apostoli earum auctoritatem a S. Augustino commendatam meminisse iussit n. Dein hanc e Pelagio profert S. Augustini sente tiam: u Qui adversum auelori talem illarum ecclesiarum, quae apostolicas Sedes et epistolas aecipere meruerunt, temere credis, immanissimum Schismatis crimen a se propulsare non poterit M p. 72J. Quum vero simul saleatur auelori Romanam unie3m esse, quae Supersit, Ecelesiam apost0licam; quom0do non perspexit, vel hiseo

flabiliri doctrinam illam , quam impugnat ' - Nihil dieam de illa,

quam asserit, patriarchalus Ecclesiae R0manae in orientem ex te

Auctor postquam asseruit, S. Th0mam, spuriis lex libus deceptum, a doctrinae de Pontificum insallibili tale scholas aperuisse n. continuo iam probare pergit, S. Thomam docuisse lanium: si quum Summi Pontificis sit, Synod0s universales ci convoeare ei P0nfirmare, merito diei, Symboli editionem ad eum pertinere εἰ atque de eo, quod S. Thomas recte exp0silus d0euerti, et inter calli0licos non esso eontroversiam η p. 75J; id est, S. Thomam it trinae de Ponti, eum insallibilite non aperuisse sebolas. Ista quam belle cohaereant,