장음표시 사용
571쪽
CONTRACTAE LIBsR PRIMus. φῖ mni regula Philosophorum , potentia ct actussum in eo geme. V rum illa verba indigitant materiam viventis proximam quo in genere substantiarum. Ergo & aereis ejus est in praedicamento substantiae, non
quidem directe sed reductive. Partes enim revocantur ad idem praedicamentum, in quo est totum. IX. Q i. 3. sit: anima recte appelletur actiu- Sunt aliqui, qui arbitrantur a ristotel. non ita bene definivisse animam per actum. I. Quia anima non tam persectio Corporis est , quam ejus domina,
quae eo utitur ut instrumento. 2. Quia sic non cognoscitur animam
substantiam esse. 3. QMia melius anima definiri poterat substantia perfecta incorporea. Verum hae objectiones tanti non sunt, ut propter eas a recepta sententia recedamus. Nam ad I. dicimus, animam & co
poris dominam Sc persectionem recte appellari posse: dominam quidem,
quatenus corpore utitur ut instrumento , & eo nobilior est : at . perfectio, quatenus imperfect seu incompleta substantia est , ordinata ad compositionem totius perficiendo seu Complendo materiae potentiam& imperfectionem. Unde per prius dicitur persectio, & ideo essentia- .liter , sed per posterius & attributivh vocatur domina. Non enim donisinari potest corpori, nisi eju) primum perfectio sit. Nam operatio
accidentalis supponit unionem formalem. Ad 2. priore quaestione jam responsum est. Ad 3. dicimus substitutam delinitionem neutiquam bonam esse. Etenim non solum obscura est seu ambigua, sed etiam imperfecta, ac aliquo modo salsa. Nam cum anima dicitur flantia pejecta , id intelligi potest vel in genere ani3M , vel in genere mi-i v Si in genere animae, utique nou necesstim erat id addi nam unumquodque ens in suo genere perfectum est , quoad essentiam. Erccipis, at non necessario ro pectu attributorum seu accidentium. Repono, illa persectio non exprimitur in definitionibus essentialibus. bi intelligatur in genere entium , salsum est, animam esse persestum en . Est enim in completum. At omne incompletum Deindς cum anima dicitur, si idnotelligainritatrii leις θέον flumi e , vcrum equidem est , animam non constitui erceprppre, sed
quid oppositum este corpori : at sic de anima solum quid dicitur, quod
omnibus substantialibus formis convenit : sin auxein sumatur extrinβω , conmatire 9 constequinter, non quadrat id praedicatum alii animae,. quam soli ratio dati. Nam vegetativa A sentixiva a corpore depen- durum sunt, milese s ma:eriales. corpρπω nuncupantur. Proeterea ea
572쪽
6 UNI vrns E MEDICINAE definitio sic absoluth enunciata convenit etiam intelligentiis: simi enim eae substantiae incorporeae: & nulla ratione exprimit propriam & specificam rationem animae. Proinde melius fecit Arist. quod antimam alium appellavit. Eo ipso enim indigitavit animam non esse quid absolutum Gmni modo, sed relationem transcendentalem importare ad potentiam ; atque adeo non esse completum sed in completum ens, ordinatum nempe ad constitutionem viventis, concurrente corpore. Verum
adversae sententiae objectiones maxime ex hypothesi Platonica sunt, quod anima sit totus homo, δί corpus tantum iaminis domus seu rece-Praculum ; seu quod idem est, animam esse sermam nude assistentem, nullatenus informantem, de quo postea , cum de anima rationali ,
S. X. uisenio 4. sit e bene dicatur actio 'imus φ Omninbue-rb. Nam ea materiae suae primo unitur, & radix est omnium aliorum actuum propriorum illius corporis. Dico propriorum: quia communes praecedere possunt, & Omninb ante animam corpori inlunt, quisormae subordinatae corpus disponunt , ut idoneum receptaculum esse possit animae. Veruntamen ratio dubitationis in contrarium est,quod anima definiri debeat per summam persectionem. Sed actus secundus Perfectior actu primo. Cui repono: absolute loquendo actum primum esse persectiorem secundo, quia substantia est, & radix causaque actus secundi, quanquam actus primus ab actu secundo separatus non videtur accidentaliter tam perfectus esse, quam eidem conjunctus: quod impraesentiarum ad rem non facit, quia unumquodque definiendum est , quomodo se habeat essentialiter, non sub persectione aliqua aecidentali.*. XI. OMilio s. sit: anima prout est actus primus si separassilis ab acta
secundo Originem huic controversiae praebuit Arist. t. s. ubi animam comparavit somno 3c stientiae, dum eam actum primum dicit. Somnus autem ab operatione sua separatur, quia sentationis privationem insert:&similiter scientia. Nam ad scientiam non requiritur, ut quis actu secundu scientiam operetur. Hi ne diveriae Autorum sententiae promanarunt. Aliqui putarunt animam ab actu secundo posse separari: alii animam ad actum secundum indisserentem esse: alii iudicarunt, ab Aristotele non dici, eam ab actu secundo separari: alii distinguunt, docentque quandam animam ab actu secundo separari posse, sentientem nempe & intelligentem , quandam autem non posse, ut animam ra
573쪽
CONTRACTAE L I R PRI Mus 13 rionalem. Ego omninb arbitror in amna dupliam actum di lingarendum esse , 'malem nempe, ct sectivum. Ac quod formalem attinet, ille a forma inseparabilis est, quatenus scilicet ut forma consideratur. Nam sorma per formalem actum forma est. Et sic anima non est, nisi vitae principium sit, seu esse viventis viventi tribuat. Quod concernit actum secundum effectivum,anima intelligens non semper actu operatur, nec sentiens, ut cognoscitur ex somno naturali, verum de anima vegetativa dubium est, maxime respectu facultatis nutritivae, quia augmentativam dc generativam cessare aliquando ab operatione a plerisque receptum est. Nihilo minus sentio nec nutritivam quidem simpliciter continuo operari, si discrete de operationibus ejus loquamur,quia fieri potest , ut vel objectum desit, vel improportionatum sit , vel ab
externis aut internis causis impediatur, quo minus omnis actus secundus facultatis nutrientis obiri possit. Sed largiamur , non tamen id veritati dictorum Arist. praejudicat. Neque enim ipse animam cum somno ic scientia comparavit, quatenus carentiam actuum important,
sed quatenus dicunt principium & potentia actus illos exserendi. Nam qui scientiam habet, etsi actu objectum scibile non contemplatur, tamen eontemplari potest, Sc quando Contemplatur, non tamen contemplatio ejus essentiam absolvit: sic semiius diei tui illi convenire, qui etsi actu non sentit, tamen sentire potest. Si quis tamen distinctionem Crietani accipere velit, non valde repugno. Is dicit , quod anima incommuniseparetur abacta flecando non sitire , sed r non repugnantiam, qua tenus nullam contradictionem implicat, si sine actu secundo reperiatur. Nam ad id non necessarium est, ut omnis anima in specie une secundo reperiri possit, sed sufficit, si anima in communi non involvat necessario astim secundum. Aliqui ajunt, aη messe separa-
bilem ab actu secundo pec dum inuerentiam stupraristia, quod sensum eundem habet. S. XII. ut assis 6. sit: Og inresidato per racem corporis r Corpus um=tur principiis vel mathematice velphnice. Illo modo pro quantitate longitudinem alitudinem Sc prosunditatem, seu verbo. trinam dimensio nem habente: hoc pro subilantia materia & sorma constante. Et rursum dupliciter, vel ad modum totius, vel ad modum partis. 4 d modum t rius seu completientis, quatenus ut genus de omnibus emporibus in specie praedicatur, δc directe in praedicamento substantiae ponitur et verum M mom partis, quatenus sumitur pro parte viventis opposita ejus sor-
574쪽
. . U NI VERSAE MED I cI Nnmae. Haec aliquando appellatur acceptio Fbsca sicut prior Loa,qua
quam sorte minus accurate, cum utraque in Physica obtineat. Itaque impraesentiarum quaeritur : n vox corporis in dumtiora an inu suviai in admodum totius pro toto rirente corpore , an adhindum pariis , erus materiari parte ISunt qui priorem sententiam accipiunt. r. Quia anima in praedicti definitione definitur ut forma : at non est sorma partis sed totius. a. Quia Aristotel. t. Io. expresse docet, animam esse actum ejus, non quod abjicit , sed quod habet animam. 2. Quia sub finem definiti nis addit Philosophus organici. At organicum corpus est corpus animatum. Veruntamen haec sententia Aristotelis menti contraria est. Nam l. In definitione statim subjungit At non totum vivens potentia vitam habet, sed materia ejus , quatenus Concipitur ut habilis recipiendi animam , non exclusere , quod animam non habeat, sed pracpre, quatenus distincth ab anima consideratur,&actus potentiam non tollit. 2. Quia textu Io. docet ex eo corpore &anima constitui animal. Qiria textu . docet animam non esse corpus, sed corpus esse subjectum animae. Verum totum non est subjectum suae partis. 4. Quia alioquin definitum contineretur in desinitione, atque adeo hie foret imperfecta. Nam totum definitur per partes ex quibus constituitur: sic vivens est, quod constat ex anima fle corpore organico. s. Quia in definitione totius corpus animae opponitur, ut apparet ex allata viventis desinitione. Ad objectionem I. respondeo, animam dici formam non solum totius , sed & materiae, unde textu a. anima diCitur actus& perfectio materiae: sicut materia etiam dieitur non solum materia respectu totius , sed etiam formae, non quidem constitutive , sed relative, quippe ordinatur ad formam. De hinc res anima definitur, prout totum constituit, non tamen sequitur , quod ideo vox corporis totum designare debeat,quia sufficit, quod ex ea desinitione consequatur, ipsum totum ab ea constitui. Quod hic apertum est , quia dum anim a corpori illi se sociat, illique vitam largitur, totum constitui intelligitur , quia id ex materiae & formae conjunctione oritur. Ad a. dico, nihil ex ea consequi. Nam dc nos an mam dieimus actam esse corporis, ut suae compartis, non prout eam
abjiCit, sed recipit, habet, Sc retinet. Ad 3. quod illa itidem nihil
concludat, quia vox organici declarat , quomodo se habeat materia,
quae cum anima vivens constituit.
XIII. Hoc autim consutino per eorpua intelligi partem
575쪽
CONTRACTIS LIBTR PRIΜus. δ' visentis animae oppositam, amplius quaeritur , desit qι is r. in νωpus intelligatur materia prima, an corprura materia ct forma constitutum Latinorum multorum , Thomae & Scoti asseclarum contra sententiam Graecorum dc Arabum opinio est, intelligi per corpus materiam primam, qua cor ci cicatπ tum antecedexure , quia antequam anima ipsi accedit, Uerum corpus est dotatum specialibus singulorum organorum partialibu sformis, quae accedente anima pereant, tum ex epinu, quia anima materiae primae conjuncta ei primum esse corporis largitur , dehinc esse
vitale ieu animatum. Rationem autem aliam non habent, quam quod arbitrantur, non posse esse plures formas in uno composito. Verum haec opinio prorsus a veritate dc Aristotele aliena est. Nam x Sic definitio sit impropria dc obscura. Nam materia prima proprie & vere ne secundum illos ipsos eo us dici potest , sed improprie tantum & in ampliatione , ut Scholastici loquuntur , scilicet quia fuit & erit corpus . & hoc quoque falso. Nam materia prima nunquam fuit, necerit corpus. Omne enim corpus ex materia & forma constat, ex Arist. l. 4. Physic. t. 4. quod materiae primae nunquam convenire potest. a. Expresse ea explicatio repugnat text. 8. sub cujus finem haec habet
Aristotel. anima non est quidaeuas seu ratio corporu huju-οῶ puta arii sciatu sed corporis naturalis ejusemodi, quod in se habet principium motus 9 Italia. Quibus verbis, quid explicatius diei potest φ 3. Sensibus de rationi illa explicatio adversatur. Evidens enim est praeter animam inesse corpori formalem rationem misti respectu diversarum partium, quae eadem post mortem remanet. Et ludicrum est, quod aliquiajunt, accidentia tantum manere eadem in vivo & mortuo, nullam subtantialem formam, quia aecidentia in materia fine Bbstantiali forma remanere nequeunt. Nec obstat, quod Aristotel. libr. a. de gener. & eorrupi. scribit generati
nem fieri nullo sensibili subjecto permanente. Nam ubi locorum de simpliei generatione , quae elementorum est, Philosophus loquitur, aut si universaliter id intelligendum quis putet , per sensibile subjectum , intelligendum venit, illud subjectum specificum ultimum,
quod corrumpi dicitur. Pro ejusdem sententiae confirmatione facit diversus motus in viventibus notatus, qui secundum formam misti est deorsum , at secundum animam ad omnem loci differentiam. Sed inquiunt quidam , motum illum deorsum procedere non a forma misti , quae materiam hominis constituat, sed quae illis conveniat, quae quidem in homine sunt , neque tamen ejus partes. Verum quid tum
576쪽
s o UNIvll RsAE ΜEDICINAE de ossibus, mustulis, corde , cerebro dicent, quid de radicibus, caudice&e : an illa non sunt partes, annon gravia ς Sic aliter perit vivum , quatenus vivum est , & quatenus partes mistas habet. 4. In- consequens quoque illius sententiae explicatio est. Nam si forma milliante introductionem animae in vivente sit, quomodo eam anima eidem non contraria corrumpit, & unde eadem post mortem rursum enascitur Nam ridicula sunt quae de sorma cadaveris somniant. Pro. inde cum veteribus per corpus in definitione Aristotel. intelligimus substantiam ex materia & forma conflatam. Ad rationem autem opis
positam dico , nihil repugnare plures esse formas in uno composito, modo una sit ultima , reliquae suboldinatae, de quo in Phrsicis nostris
cap. de forma actum est. 6. XVI. Q amo octava sit et stuare Arimules in definitione addat eo poris vivunt φ Facit id Aristoteles maloris perspicuitatis emb, neque tam in oppositione ad eorpus de praedicamento quantitatis, quod mathematicum appellare solemus : quam in oppositione ad corpus artificiale, in quo artifices occupantur. Nam Aristot. valde familiare in Physieta
est, naturalia per artificalia declarare, quia haec sunt magis sensibilia. Ne tamen cum iisdem confundantur, distinctionem plerumque adcit, ouod & fecit in praesentis definitionis declaratione, ut ex textu 3. & aliis manifestum esse potest. S. XU. 2Distis q. sit: Ome sinisse'us iis definime aiadiderit, μus te rurin has is φ Fecit hoc Aristot. ideo, quia non quodcunque corpiis aptum est ad animam recipiendam , sed illud istum , quod aptum est
ad vivendum. Nam ut idem ait c. I. t. I 3. ammatum abitur Moest δε-
gito, q-rim. Hinc quoniam non omnia corpora vitam potest
te habent, ab anima informari possunt,scilicet nec elementa singula, emista per se tota similaria, quia Cum illa singula ultimam suam formam habeant, nullam superiorem exigunt ; sed ea solum mista, quae etsi formam habent, tamen abeadem non ultimo perficiuntur, praecipvh eum ea non respiciat id totum qua totum, seu ut actu est, seu ut esse debet unde apparet, quod ad plenam materiae satietatem requiratur ulteri forma, quae omnibus partibus ut in unione sumptis ultimam speciem. largiatur. Id verb notandum est, quod cum Aristoteles ait pote ιε νι-- babentis , non neget, quod actu vitam habeat, sed quod non habeat vitam ex seipso , sed ab anima, quia vita primario ab anima proinficis . Nam etiam cum anima actu in corporc in, Verum est,quod
577쪽
CONTRACTAE LIBER PRIMus sanima sit actus eo oris potestate vitam habentis, quia in toto paries ejus eonjunctae distincte considerari possunt. Sumuntur itaque ilia voces non exclustra, sed rebvire 9 assi re , ut Scholasticorum more lo
de inuione φ Interpretes communiter notant ritUr dupliciter sumi , I .pro ipsa riventis essemia, prout concipitur ab anima tanquam sermali parte oriunda. a. pro operatione ritali sed uente. Primo modo si capiatur, nominant essensiae stupri iram , altero vitam accidentalem, seu sica dum. Verum quomodo hoc loco accipi debeat , dissentiunt. Et qui . Vitam accidentalem accipiunt, pro se afferre possunt verba Aristotelis,
quibus vitam videtur declarare. Ita enim ait text. 3. vitam dicimus naentionem, O auctionem , ct diminurinnem, quaper sie ipsemst. Et t. I 3. cum autem ripere multis modis dicataer , etiamsi unam quippiam horum tantum m is, ac vi ipsium ripere , ut imellectus, sim ra, motus 9 fulvi secundum ἰοι- rpreterea motus flecundum nutritionem , ct diminutionem O auctionem Sed tamen verior est aliorum sententia, qui primam seu essentialem vitam
hie intelligi volunt. I. Quia anima non debuit per accidentalem sed imalem actum definiri , & ita quoque materia explicari, prout ad hunc,non ad illum,respectum habet. 2. Quia secunda vita sine prima haberi nequit, proinde nee materia potest dici potestate habere secundam vitam , nisi supponat ita: eam primam jam habere, aut ad eam potestatem prius habere. At non potest in praesenti definitione intelliagi ut habere vitam , quia materia consideratur ud opposita formae,. re ut sormanda, non ut formata ia Iicet actu sit a forma insormata. Neque etiam aliis verbis insinuatur , quod illa materia potestate primam vitam habeat. Ergo, si bona sit definitio, prima vita accipie da est. Analogum per se positum stat pro signincatusamosiori, ad vita prima est vitae significatum primarium. Est enim origo dc radix alterius vitae. Aristotiles ipse dubium illud resolvit textu 3 . dum inquit: Virere e i pipennom esse: horum aurem cause O principium est axima. Ecce quod doceat vivere esse το viventium , L e. ipsorum essentia, quod de vita secunda intelligi nequit , ea enim essentiam consequitur, & aliquando ab ea separabilis est, ut suo loco notabitur. Ee addit, quod haec vita ab anima proficishatur, quare, nisi ut tribuae id, quod materia potest ite habe: φ Indicat eri materiam habere po- stati vitam , quaesit essentia Viventium, prout a sorma derivatuet
578쪽
UNIvsvs E MEDICINAE Proinde ne illorum quidem opinionem probo , qui putant per prius quidem intelligi in ea definitione vitam essentialem , verum conle-quenter Sc accidentalem. Etsi enim concedo , quod illud, quod p testate habet vitam primam , etiam potestate habeat vitam secundam, remote & consequenter scilicet , sicut primam proxime , non tamen largior id significatum fuisse in ea definitione. Itaque consequenter elici potest , quod corpus illud naturale habeat potestate vitam secundam ex verbis & sensu Aristotelis, non tamen est ille proprius & so malis eorum verborum sensus. Ad loca autem in contrarium allata dici potest : vitam manifestative & quoad nos dici actum secundum vitalem , & vitam primam per eum manifestam fieri: hinc tamen nullatenus consequitur , in definitione illa sic esse accipiendam. Nam verba in definitionibus veris& accuratis sic accipienda sunt, quemadmodum earum ratio Sc natura admittit.
l. X v I. ει ιο II. sit : Q--ps rifinitiolum addat , tale aurem est organicum φ Quia perspicuitati studere voluit , dc declarare , quodnam sit illud corpus, quod potentia vitam habet , nimirum id , quod non solum aptum receptaculum animae esse potest, verum etiam ejusdem instrumentum , per quod operetur. Imo quia libr. a. de histor. animal. & alibi organi rationem explicavit, hoc ipso indigitare voluit , compartem ipsius animae non esse quoddam mistum similare , sed dissimilare , adeoque pluribus partihus distinctum , sic tamen ut inter eas aliquis ordo sit, ut nempe ab una principali reliquae dependeant. At cum id fieri non possit, nisi quid a principe parte ad alias amandetur , hinc vel maxime ad orginicam dispositionem pertinet ejus bona habitudo. Et ita non improbo illorum explicationem , qui ajunt per organicum duplicem dispositionem intelligi , externam positam in variarum partium structura, re internam eoustentem in debita & bona constitutione insiti calidi. 'Ego id solitus sum ita deelarare , quod organum animae sit duplex .
primu & ortum. Primum amme organum calidum innatum est: at ortum δε-
se partes. Dum ergo Aristot. dixit: organici: indigitare voluit requiri in illo corpore calidum innatum, & diversas partes: illud quidem simpliciter ad inesse animae, sed posterius ad inesse modo perfecto. Hine suo loto notavi animam inesse actu etiam in semine prolifico , quanquam non sub actu persecto, & posse certo respectu semen etiam organicum appellari. Non tamen negaverim et hoc loco Aristote-
579쪽
CONTRACTAE LIBER PRIMUM MIIem utramque organici corporis dispositionem complexum esse, quia videtur animam definire ut est in vivente persecto & completo, non prout est in statu imperfecto. S. XVII. Gallis Ir. sit : hac anima definitio omnibus Mimaspe ciebus postis applic- Circa hanc quaestionem Autores inter se multum dissentiunt : veteres aeque atque recentiores. Nam alii arbitrantur eam definitionem quadrare tantum animae vegetanti &sentienti: alii autem omni, ac ipsi quoque animae rationali. Ut autem debite harequaestio solvatur, exponendum est quid Aristot. ipse videatur hae de re sentire, δc quid sit secundum rei veritatem. Ego, quae etiam communior est Peripateticorum opinio, arbitror, Aristotelem hane definitionem aptare voluisse omni animae, atque id citra veritatis dispendium fieri posse. Utrumque probandum erit , dc vindicandum ab objectionibus contrariis. Ergo i . dicimus: Aristotelam formasse eam δε- mitionem in s versalem , qua ipsi quoque rati illamma convenire debeat. Nam r. ipse hoc expressis verbis docet t. r. ubi ait: quod si commune aliquid de
anima dicere oportet, erit uviiqis actus primus corporis orgamici. Αe t. 8. idem,
assirmat , dum inquit: UNIVERs ALITER Utur dictum est, qMD amma. a. Quia ipse l. I. c. I. t. I. eo nomine reprehendit, quod solum de humana anima egerunt, atque ideo l. a. c. I. t. I. intendit dein
sine qaed si amma, o quasi ejus co MMUNIS srHA defintio , scilicet non restricta ad solum hominem , verum quae plantis & iautis, quoque adhiberi possit. 3. Quia explicans partem definitionis, nimirum de vita, eam c. 2. t. 13. animae rationali seu intellectui applicat. Quia de anima rationali quoque t. 24. ait, animam rationalem. esse λογον ειδος, raristum is speciem sim formam. s. Qilial. 3. de hinc de anima rationali tractat , citra id, quod monstret ipsi com 'munem rationem non convenire. Veruntamen non leves sunt rati nes, quae in contrarium adducuntur. I. sumiter ex t. 24. in quo i
ait: Verum dein et contemplativa faciatara nondum est perjicuum, m rid iis esse aliud quoddamgenus Mima dcc. a. petitur ex t. 3.1. ubi ait: da conia templatira autem intellectu alia est ratio , vel alius sermo ἔτερ γ λογγ. 3. t. a. in quo sola corruptibilia dividit, ut ostendat quibus illorum ani
mae conveniant. 4. exl. I. de pari. animal. c. I. ubi docet, non omnemi
animam naturam esse, nec de omni anima agi debere in Physicis. s. ext. II. ubi docer, eas partes animae, quae separabiles sinit, nullius corporis Ad haec ita respondeoo Mi. recte doceri ab Aristote
580쪽
6M . UNIVERs E MEDICINAEristotele in eo contextu hactenus de contemplativa facultate in specie
nihil ab eo esse determinatum, sed non ait, generalem animae definitionem eidem non posse aptari. Neque obstat , quod anima rationalis sit aliud genus animae: nam id verum est, quia a vegetante Sc sentiente differt. Ad r. idem dici potest , & addi illud quoque quod
secundum Aristotel. intellectus activus sit separabilis a corpore, & proprie Iran corporis actus. Verum secundum eum inde non infertur, quod ideo anima rationalis non sit corporis actus, quia id. omninδ anfirmat .' sed hoc tantum , quod eum anima rationalis etiam a corpore
separari possit, tota ejus natura in libris de anima declarari non possit, sed ejus explicationis pars ad Metaphysicos libros remittenda sit. Ad 3. nihil consequi: Si Aristoteles divisit tantum corpora corruptibilia; Ergo noluit agere de sorma incorruptibili, sed quod de corruptibilium Principiis agere voluerit, quorum aliquod si contingat esse incorruptibile, etiam de eo tractare voluit. Ad 4. solutio ex secundi selutione patet. Dusex nempe animae rationalis status, inde duplex ejusdem consideratio. Ad s. idem diei potest : secundum quod anima rati natis a corpore separabilis est , secundum id non esse actum e seta secundum quod ei sungi potest. Sic arbitror Aristotele secum ipso posse
conciliari, quanquam fateor plurima esse, quae omnem scrupulum non eximant. Quid mi um y Aristoteles animae rationalis naturam & originem ex ignorantia aut contemptu sacrae Scripturae non satis cognovit. Hore de Aristotele. 2. Quoad rei veritatem a. judico: Omma ratis imn incommode aptari posse desinit emanima inmmnum. Nam quod illa forma
sit hominis & humani corporis, inde colligi videtur, quia est pars h minis, eidemque esse humanum largitur , corpori quoque habitudinem figuramque praescribit, nec solitarie essentiam hominis absolvit. Neque videtur essentiale esse formae informanti. ut penitus materiae immersa sit, & ab ea in solidum dependeat. Sed haec post modum eXPendenda erunt, cum de anima rationali speciatim agessius. S. X VIII. Altera animae definitio proponitur a Philosopho Cap. z. t. et . & ita senat et ammaestia quo rivimm , O sentimiu , ct inmusissimae imis. Inquit Philosophus anima est id quo , ut indigitet praeter ipsam aliam quoque partem in viventibus reperiri , cui insit , & speciem largiatur : attamen quia eandem non ita plane describit , ut alteram, sed obscure tantum indieat, inde liquet, definitionem prio-xem accurationem esse. Addit dehinc , qua imM , semimus O i