장음표시 사용
601쪽
CONTRACTAE LIBrR PRIMUMmum intellectus rationum evidentiam sequitur, & ita magis evidentibus apparentibus alterum cessat. Contra autem accidit. Nam quiς- quid ratio dictet, appetitus tamen sensitivus contra nitatur, atque liquando habenas superioris regentis rumpit 8c excutit , etiamsi nulla ratio lubsit, quam jucunditatis. Ideo ratio haec tantum valuit apud multos Autotes sententiam nostram tenentes, ut diversi eam solam allegaverint, atque inter Christianos quidam etiam Scripturet dictis confirmare tentaverint. Verum ego Theologis Theologi ea libens reli
quam , si patiantur & nos nostro sensu in Philosophicisci medicis gau.
dere Tantum de nobili hac controversia.
S. XLIX. Tertia quaestio est : AIi qui
duas ponunt, unam materialem , aliam immaterialem. Illi munia vegetantis εc sentientis tribuunt, hanc animam rationalem esse asserunt oliqui tres homini animas tribuunt, nempe animam vegetantem, senistientem& rationalem. Si Aristotelem consulamus, is posteriori sententiae magis favet , ut ex locis allegatisabunde patet. Veruntamen nec prior improbabilis est. Etenim non improbabilis mihi videtur illa istoicorum, Platonicorum, multorumque receatiorem Philosepho rum sententia, animam quandam communem universo mundo , & -- gulis ejus partibus tributam esse, a qua vegetativum δe sensitivum esse procedat. Alienum a praesenti loco est illam quaestionem debite eno dare, proinde arbitror , ita hoc loco posse utramque sententiam conriciliari. Nimirum vel tresesse animas realiter distinctas, ut vidimus se-cundum Aristotelem: vel duas esse animas realiter distinctas, at illarum inferiorem gradum vegetativum &sensitivun, obtinere, sicut hi duo distincte proponantur, sicut&nosiaciemus in posterioribus. S. L. Quarta quaestio est: . namvis vegetan isse Minbum .
ne sit forma generica, an specifica φ Eorum aliqui, qui nobiscum plures a
nimas in homine ponunt, dissentiunt a nobis, in ratione Wopria animarum inseriorum. Illi enim existimant ,. animam vegetativam esse formam genericam, qua homo fiat vivum, adeo ut ea anima eodem imodo, & eadem ico prinessentia sit etiam in plantis omnisus: Sc ita animam seruientem tribuere esse animalis genetice, ita ut omnia bruta irandem essentiam participent. Adducuntur ut hoc Credant r. verbis Aristot. l. t. de generat. animal. c. M ubi ait : Nim simil*ammato ει- r Momul animai ct equivet quae verba si cum superioribus conferam: tur , 'ide ut insinuare, praeter formam specificam equi invo a 'ro
602쪽
nimam sensitivam , esse communem homini δc equo.'2. Ratiocimatio ne desumpta ab univocatione generis. Quippe illa debet salvari in albquo, quod commune est omnibus speciebus,& iis solis, ac quidem qualiter . Uerum id optime explicari potest, si formae genericae ponantur. 3. RatioCinatione desumpta ab accidentium diversitate, hoc modo: Inveniuntur accidentia, quae per se primo formis genericis, Senon specificis insunt, ergo forma generica differt a specifica. Ratio consequentiae est evidens: quia si forma generica & specifica foret eadem, quod uni prim6 conveniret, eadem ratione competeret & alteri. Αntecedens similiter probatur ex inductione: sic sensiis per se primo con-Venit formae animalis , non equi aut hominis &c. . Ratiocinatione ducente contrariam sententiam ad absurdum hoc modo : Omne
quod inest homini qua est animal, inest eidem secundum quod est animal, &consequenter omni animali : sed negatis formis genericis omne quod inest homini per formam specificam , qui est tale animal, inest homini, qua est animal. I:rgo omne quod inest homini per formam spe- Cisicae naturae, qua est tale animal, inest homini secundum quod est animal, & Per consequens omni animali. Ecce quam absurda conclusio si
quatur ex negatione formarum genericarum.
f. LI. Contraria tamen sententia veritati&Philosophiae Aristotelis magis consentanea est, quae statuit animam vegetativam, & sensitiVam eme naturae determinatae specificae, atque adia quod anima veg tativa non tribuat homini esse vegetativum in communi lotum, sed esse Vegetativum humanum e & sie anima sensitiva non esse animalis commune , sed proprium seu humanum. Ratio hujus sententiae adduci potest, tum Metaphysica , tum Physica. Metaphysiea ex conditione universalium,nempe quod ea non existant a parte rei,sed fiant operatione intellectus praecisiva,qua a limitibus individuis primum ratio speciei,& a speciebus ratio generis abstrahitur, nunquam autem ab individuis ratio generis. Darentur enim tum immediate individua generica, quod hactenus Philosophi nunquam approbarunt. Ratio Physica ea est,quod illae animae in homine non genericam, sed specificam rationem obeunt. Ita enim nutritiva anima non nutrit hominem generi ce, sed specifice, ex alimento homini proprio. dc coctione illi soli conveniente, ideoque specificam & propriam structuram organorum habet. Idem de lacultate generante dici potest. Semen enim humanum determinatae rationis
603쪽
CONTRAc TE LIBER PRIMO. est, &eausa humani viventis, non viventis in genere. Et Idem de anima sensitiva diei pinest. Accedit hoc : quandoquidem anima vegetativa hominis aeterminatam rationem materiae Complet respectu animae sentientis , & haee respectu animae rationalis, quod sp cificae naturae non communis sit: nam haec induitiens ad quamcumques ciem est. S. LII. Argumenta contraria ita selvo. Ad I. sumptum ab auto- .ritatate Aristotelis respondeo, rectissime ab eo dictum, non simul hominem fieri animal & hominem: quia prius inducitur anima sensitiva , dehine rationalis. Qitanquam enim anima sensitiva tribuit esse humanum,tamen illud tribuit ultimo & perfecte. sed tantum inchoative atq; adeo esse animale humanim tantum, non proprium esse humanum. aod autem iubjungitur, non simul homine fieri animal & equum, judico intelligendum esse, qua actionum seneris & speciei evidentem distinistionem, seu diversum radicationis formae modu respectu operationum. Vel quod mihi videtur probabilius, quoniam Philosophus gene
ricae animae nunquam favet, quod in textu aliquod leve erratum irre pserit: ita pro eo, quod legitur: aure γίνε*ι ἄνθωπος ουδε μον sisti isor , i. e. non enim simia ammai fi ct ismo : nec finia animiactequast legendum si ii γὰρ ἄμα γίνεταμ i , , ουδε ζωὸν ,ππ . i. e. non enim simul animai fit, ct homo: necfimia vivam ct equus. Nam in solo accentu variatio est , & ita Aristotelis doctrinae evadit dictio Consentiens.*. LIII. Ad a. rationem dieo et optime univocationem specierum& generum salvari posse, etiam citra admissionem formarum genericarum. Nam ea non consiliit in aliquo reali existenti communi,& disti cto ab in f erioribus, sed in aliquo communi secundum rationem. Ac iae videns est. Nam n id commune e siet realiter ab inferiori distinctum, non possetde eodem praedicari identice & essentialiter. Ac ratio substantiae finitae praedicatur de spiritu creato & corpore univoce, neutiquam tamen dependet a forma genericii , qua quid substantia sit. Sic ratio corporis praedicatur univoce de simplici dc misto, dc neutiquam admittitur forma generalis qua quid corpus est. Ad di eo: universalia accidentia secundum rem non dari , sed singularia tantum, ideoqν neesecundum uniuersalitatem inexistere universalibus substantiis: seamndari eu praedicandi modu immodo concipiendi nostro. Sic ergo sensuris communi tribuitur sentienti in communi, se nimae sentienti ab stras.
604쪽
UNIurat s bEM et DICINAE siimpto, idque secundum eam concipiendi rationem primo. At secundum realem existentiam, sensus in communi non datur, sed particularis solum, ut sensus hominis, equi, canis&c. qui suis speciebus seeundum individua divisis inest. Ad . eadem responsio aptari potest, quod confundat modum concipiendi & praedicandi, cum modo existendi. Sic ergo formaliter de modo concipiendi discrepant, quae de homine praedicant ur ut animal, ' et ut homo est: sed res iter in singi laribus identificantur. Dehinc largiar etiam , posse inveniri realia fundamenta diversa quandoque, ob quae istae praealcationes sic varientur, neutiquam tamen ostendi poterit, esse illud a formarum generi- earum de specificarum diversitate petendum. Omnis enim ratio forismae specifica est , quemadmodum ex definitione & conditionibus ejili liquet, quae ab Arist. l. 2. Phys. c. 3. asseruntur. CAPUT XXII.
De saeuitatum Sc operationum animae in genere, & in specie hu-
b. I. Ognita natura animae, ad facultatum naturam investigandam procedimus. Hie in principio quaestio solvenda venit:
quidsitfacultas amnia φ In genere dicimus: facultas animest id , quo anima operati es sibi competrates primὸ edit. Dicimus facultas an in test id , genere nullo entis expresso, quia maXim E in eontroversia est, ad quod genus pertineat, nempe an eadem sit realiter eum anima, & Consequenter ad praedicamentum substantiae reserenda: an in secunila specie qualitatis Iocetur, de qua quaestione postea. A Lymm, Ita anima sedit: anima mentionem facimus, quia ea principalis & originalis iunctionum seu operationum ea usa est. Licet enim actiones suppositorum esse dicantur. eo ipso tamen non negatur,quod ab asterutra compositi parte primario deriventur. Utimur verbo, edit cperatisnes, ut insinuemus distinctionem illam, ab anima procedere duobus modis aliquid ,nempe vel per emanatione,vel per vera esticientiam: atq; quod facultas animet dicatur, a quIoperationes per veram esticientiam procedunt. Etsi anim illa distinctio nem causae em cientis non erobo: tame ambignitatis vitandae causa hoe
uerbo utimur. Ultinib subiungimus ilIud verbumprimo,propter tempe
605쪽
CONTRACTAE LIBIR PRIM Us ramentum & aliam organicam partim dispositionem , quae etiamadoperationem requiruntur. '
S. II. Antequam verb ulterius procedamus, notandum est saeuitatem animae bifariam accipi, nempe vel incomplexe, pro facultate seu potentia prima hoc modo , quemadmodum naturam ejus expressimus, vel complexe,quae Vocatur facultas seu potentia secunda, atq; sumitur non solum pro virtute operandi animae , sed insuper pro habitudine organica partium , quae cum anima organice operatu in organo ne cessario requiritur. Bene haec distinctio notanda est, nam respectu ejusdem contradictoria de eadem animae facultate visiva vera sunt. Sic.
V. g. potentia visiva oculo deperdito potest dici periisse &non periisse. Non enim periit, si primo modo capiatur: at periit, si sumatur
modo secundo. i. III. Nos sicfacultatem amitiis accipimus, prout eam descripsimus : ac sic nunc ulterius quaerimus : quid disserat anima φ Duplex praecipue sententia in SCholis Philosophorum viget , altera quaerealem iacultatum ab anima distinctionem urget, altera quae sustinet, facultates an imae ab anima distingui ratione ratiocinata. Nos antequam nostram opinionem statuamus, notamus, duplici modo posse quaestionem intelligi : i. De facultatibus, respectu animae cui primo conu niunt , ut de facultatibus respectu animae vegetativae. 2. De facultatibus respectu alterius animae , ut de facultatibus vegetativis respectu animae sentientis Scrationalis. His determinatis sequentes conclusiones sermo. I. Facubates relMe ad animam alterius rationis di erunt realiter. Probo hoc evidentissime. Animae diversae rationis disserunt fealiter. Ergo de facultates unius differunt ab .anima alterius rationis realiter.
Sicut enim subjectu differt a subjecto: ita id quod uni subjecto inest ab
altero subjecto. Antecedens aute priori capite ostensum est ubi refutavimus illorum Autorum opinionem , qui statuunt, animam sirperioris generis includere animam inferioris generis, & eam continfre virtv liter & eminenter. Posuimus vero hanc colyplusionem , quod ad Vertimus , Autores quosdam ut probent saeuiat differre realiter committere, & iacultates cum aliena non ua propriaque anima conjungere. IV. Conchaso 2. sit. Faciatates armam is non dis uni ab arima realitre. Hoc ita probo. I. Quia materiales actiones ab iis prodeuntes obeuntur per idem instrumentum originale, de inter se realiter non di, C e e e Cre
606쪽
rro UNI vrasi ΜxDICINAE crepant. Ergo probabile est , quod neque ab anima realiter diste
nantur. Consequentia probatur: quia si ipsae facultates inter se non differant realiter, nee videntur ab anima realiter discrepare. Ea enim praecipua ab adversariis ratio ponitur. At quod facultates inter se non differant realiter, probabiliter colligo ex ini rinarento originali eodem. Sic enim anima sensitiva spiritu animali: vegetativa autem spiritu via tali utitur. Alia doeumenta in specie afferemus circa species animarum.
2. Improbabile est . quod uniforme essentia est , essed Grine&multiplex respectu realium accidentium. At vero anima omnis essentia m nitormis est. Origo quoque earum facultatum aegre expliCari potest, ut exposuimus lib. 6. Instit. Phys cap. I. theor. 23. g. 2. Accedit
. ratio, quod nulla sit necessitas p aendi distinctionem realem facultatum Nam si aliqua foret neCesutas, illa ab ad versam opinionem de- sendentibus insinuaretur,qtiod non fit, ut ostendere nitemur. s. v. Utuntur ero Thomstae & qui eos sequuntur,his praecipuε argumentis. r. Anima & facultates differunt pretdicamentis. Ergo realiter. Antecedens probatur: quia facultates sunt in secunda specie qua-l itatis. 2 Potentiae inter sedi unt realiter. Ergo etiam ab anima.Co sequentia probatur: quia quae sunt eadem uni tertio indivisibili, eadem sunt inter se. Antecedens autem probatur exemplo facultatis auditivar& visivae, quarum una potest perire, altera superstite: & dehinc exemplo facultatis sensitivae principis, & appetitus, & potentiae motivae, in quarum una alteram movet. Potentia & actus Dat in eodem genere. Sed actus illarum potentiarum sunt aecidentia. Ergo etiam po- tentiae. 6. Prout differunt esse & operari, ita essentia & potentia itidem differunt. Sed esse& operari disserunt realiter. Ivlajor probatur, quia diversorum actuum diversa principia, eum actus propo tionati sint suis principiis. Minor ostenditur : quia esse pertinet ad πω dieamentum substantiar: sed operari ad praedicamentum actionis.
ota differt in anima realiter, quia ubi anima dat esse, non necessario at posse operari. Ergo. 6. Actus perfectior est potentia. Atactus non est perfectior anima. Ggo anima non est ipsa potentia seu facultas. I. Si potentiae animae essent ipsa antina, sequeretur quod habens animam semper actu operaretur. Consequens absiardum. Ergo& anteCedens. Probatur consequentia: quia quod habet animam, actu
vivit: ita quod habet potiauiam operandi actu, illud etiam actu op
607쪽
CONTRACTAE LIBxR PRI Mus.' sy Iratur. 8. Anima omnis est actus corporis organici. At non omis potentia est actus eo oris organici, ut patri de intellectu. Ergo. s. Nullum simplex potest esse imme latum principium operationum diversarum. Anima autem est quid simplex. Ergo. I o. Omne aCcidens variabile inest subjecto mediante aceidente invariabili. Sed operationes animet sunt accidentia separabilia. Ergo non insunt animae nisi interventu facultatum, tanquam accidentium invariabilium. f. VI. Ad has rationes ordine respondeo. Ad r. negando facultates seu potentias animae esse in praedicamento qualitatis, e usque si cunda specie. Nam eae solum potentiae sunt in ea, quae sunt aptitudines agendi, non autem eae, quae sunt prima actionum principia. quemadmodum saeuitates. Hae enim identificantur eum forma, quae secundum suam essentiam est principium agendi. Sicuti enim materia secundum suam essentiam est principium patiendi : ita forma se habet modo opposito. Ad a. nego, potentias differre realiter. Ad probationem dico primum exemplum esse alienum, quia confundit faculta tem abstractὶ dc concrete sumptam. Nam abstracte si sumatur faeul tas , eadem est potentia videndi & audiendi recliter, non item si sumatur concrete ob organi diversitatem. Ad alterum respondeo, esse oriadinem actuum, qui ab anim/ procedunt, respectu quorum una facultas dicitur alteram improprie movere, non autem proprie loquendo unam facultatem movere alteram. Explicabitur hoc posterius su o lo
co. Ad 3. non esse universale illud axioma, omnem potentiam de actum esse in eodem generer sed solum de ea potentia, quae actum antecedit , & ab eo solum tempore differt: non vero de potentia, quae mperandi principium est. Ad 4. Negando majorem : quia non neeesse est, ut inter essentiam & operationem intercedat reale medium distinctum ab utroque. Atque in probatione id falso quoque aeripitur, quod essentia ne sit principium c esse , sicuti potentia του operari. Nam potentia operandi ab operari differt realiter, non it essentia abesse.
Ad s. Majorem limito: Ut differt in anima esse de posse operari: stiliacet , quantum est respectu animae aut corporis , itidem ad actionem requisitir sie eodem respectu essentia & potentia. At nune esse & posse operari respectu ipsius animae in se non differunt realiter, quia anima Per se ipsam potens est ad operandum: ex parte autem differt realiter ii,
608쪽
. . V NIVERSAE ME Die 19 nae commodari potest eadem distincti', quae ad tertiam. Nimirum p
tentia includens actum est nobilior actu secundo, quia ab eo procedit: sed potentia excludens actum est inserior suo actu, ad quem ordinatur. Ad 7. negatur consequentia, quia ad id, ut anima actu operetur, requiritur non solum actualis existentia potentiae, verum insuperbona& commoda habitudo organi, & alia requisita. Ad 8. quemadmodum anima est actus corporis organici, ita realiter etiam sua potentia. Et quemadmodum in anima rationali id locum habeat, suo loco postea ostendetur. Ad '. Major non simpliciter vera est, & praeterea anima per organum & objectum ad diversas actiones determinatur. Ad Io. major falsa est. AEque enim invariabilis est ipsa potentia, ut anima, dc proinde aeque multum ab operationibus distans. L VII. Conelusio 3. sit : Potentia animae ab ipsa O inter sedisserunt
formaliter. Patet ex diverso loquendi de utrisque modo. Nam anima uiana plures dicitur obtinere facultates , & anima solet referri ad materiam & torum, sed facultates ad operationes. Ac similiter facultates non dicunt adaequate universam rationem essentiae animae, sed partem tantum ejus, ut ita improprie loquamur. Apparebit id clarius, eum singulas saeuitates seorsim videbimus. Saltem eS hoc nunc apparet: qui usiuesentialuersacultas anmu Nimirum quid essentiae animae, quale nus ut operativa concipitur. Similiter : quo sit subjectum facultatum φ Ni-mσum : si abstracte simantur, anima ; si concrete, totum animatum manima Sc corpore constitutum. Itemque : amnia cypori communi et Quandoquidem anima distinctam essentiam a corpore retinet, & facultates elus similiter , patet quod illa communicatio fictilia sit, nulloque modo concedenda. Toti autem omnino & anima & Corpus sitas proprietates ita communicant, ut inde denominetur vere eas . habere, quia esus essentiam partes complent. S. VIII. Porro quaeritur: tandesumatis faculiatum disii Elio aandoquidem facultates neque ab anima neque inter se realiter discrepant,
sed solum quoad nos diversae dicuntur, liquet, quod si de facultatibus determinate respectu sui proprii subjecti loquamur, eae optime disicernantur per actus, & hi per objecta. Sic nempe, ut facultates formaliter diversae habeantur, quae circa actus formaliter diversos occu-pantur, & actus formaliter diversi, qui circa objecta formaliter diversii' versa imir. Sin autem qui arbitrentur, facultates realiter, aut a natu
ra rei distingui , illi dicere possunt, duplex esse dictinctionis landa
609쪽
CONTRACTAE LIBER PRIMUspmentum, alterum a priori & essentiale: alterum aposteriori, extraesia sentiale, &manifestativum. Illud.est ipsa facultatumistrinseca&es.sentialis ratio. Nam a quo quid habet ut sit, ab eo etiam habet, ut eG ssentialiter distinguatur. Posterius autem sunt immediate actus dc mediate objecta. ' Ae hoe modo intelligendus venit Aristot. quando l. r. de anim. cap. 4. t. 3,docet actus priores esse potentiis, & objecta priora actibus: scilicet non secundum se M a parte rei: verum respectu nostri, & quoad ordinem cognitionis originalis. Caeterum quoniam antea docuimus, animas diversas esse, nec posse inseriorem in superiori contineri, liquet facultates diversiarum animarum diversias esse etiam1 priori, respectu diversitatis essentialis animarum. S. IX. Hinc patet, quid dicendum sit ad alteram quaestionem, qua quaeritur, Nempe prima divisione tot, quot sunt
animae diversae: nimirum triplices: vegetabiles, sensitivae, & intellectivae: at divisione secunda eae sic discernuntur, prout actus formales variant: eaque de causa vegetabiles sunt tres, nutritiva, augmentativa, dc generativa: animales dehinc cognitiva, appetitiva ,&locomotiva: intellectivae denique intellectus, voluntas, dc exsecutiva arationalis. Communiter tamen doeent in genere esse quinque saeultates animae , Vegerativam , sensitivam , appetitivam , locomotivam , & intellectivam. Verum prior ratio accuratir & eviden-
i. X. A saeuitate procedit o tis seu1unitis, sed tamen non soli- . tarie, nisi sit facultas animae rationalis, sed consipirante ratione organi. Neque hic quicqtiam difficilis, solum notandum, - quod in organo soleat distingui operatio, seu functio, &ssus. Nam iunctio est vera actio a facultate per organun peracta : usus autum, test habitudo
quaedam partis vel organi passiva , quae ad Uiquid utile seu commodum est. . ,
S. I X. Hisce de lacultatibus animae in genere propositis, sacile liquet , quid de facultatibus animae humanae statuere debeamus. N imi-riim ostendimus in priori capite animam vegetativam, sensitivam a ra- itionalem, seu animam tam materialem, quam immateri gem4n homine reperiri, inde ergo conseqirensest, facultates quoque illarum auiis marum in eodem reperiri, neque opus esse alia distinctione. Verum quia Medici aliam facultatum animet humanae divisionem communitu usurpant, dc eam contra PhiloIophos urgent, operae pretium erit, ii,
610쪽
s 4 UNI v Ens AE MEDICINIElorum sententiam intelligere,&examinare,ut cognoscamus an hactenim posita principia satis valida sint , vi a Philosophoram & Aristoti castris
ad Medicorum & Galeni castra transire necessim habeamus. S. X. Gal. itaque sicuti in homine tres animas, ita etiam tressa I- tates generales Constituit, nempe , pisalem, se rari inorm seu discursu utentem. Naturalissatiatas, dicitur etiam concupiscens , & Grae-
quam regetatiram Aristoteles vocat. Itim in hepate praecipue re- Iadere Gai. existimat. Diatus eras, dicitur etiam irascibitu, &G-cis is θυμο&sὲς τῆs i cibiluanima pars. Hujus Aristoteles mentionem nullam facit, Galenus autem in corde eam residere judicavit, & spiriciis vitalis generationi praeficit, dehinc respirandi δe pul- stadi vim ab ea m derivati et inrassfaciatas , Graece appeIlatur τε
seu λογιςικον με ο'. ratiocinans Mim pars. Hanc in
cerebro locat, & eadem est, quam cum Aristotele ammaism appellare
S. XIII. In his Medici Galenum sequuntur,atque ad eo ab Arist.&Philosepho abeunt, I. quod diversis animae partibus seu iacultat,bus diversas humani eorporis partes assignent, in quibus praecipue aut solitarie resideant, eum Philosophi statuant omnes in eorde radicari,
acaliis partibus ab eo communicari. a. quod aliis nominibus utantur, dum vereativam facultatem naturalem, atq; animalem ratiocinantem VOeant. quod vitalem facultatem adjiciant Philosophis seeundum Aristotelem incognitam. f. XIV. Qimdi.concernit, Medici id hoe modo in genere eonfirmare possunt. I. Facultates primario resident in iis partibus, per quas primario operationes suas edunt.At perdiversas paries operationes suas edunt. Ergo. 2. Facultates sibi repugnantes non resident in eadem parte , sed recensitae sunt repusnantes, ut apparet expugna appetitus singulis saeuitatibus proprii: 1ic iacultas ratiocinans saepe adversaturna turali , dum suadetiaendum aut bibendum esse , cum haec refugit, aut contra dissuadet, cum haec appetit. Neque minus eadem ratio cinans facultas repugnat irascibili. Etsi enim ea ratiocinanti tanquam auxiliarius miles Imperatori attribuitur, nec iracundia movetur, nisi ratio injuriam factam esse intellexerit, tamen ut miles incitatus saepe ulterius progreditur, quam placeat Imperatori, Sc ea facit, quae rationi
advertatur, ut lib. s. desac. Hipp. &Plat.c. I. &l.6.c . notat Gal. Unde .