장음표시 사용
681쪽
CONTRACTAE LIBRR PRI MUL G ralis non dissert ab ipsa natura rei. Cum ergo anima rationalis secundum suam naturam quantum ex se sit apta iterum informandi eorpus, utique ei naturalis eius appetitus competit. X VIII. Ad argumenta in contrarium adducta ita respondeo Ad t. di eo : initio concedi posse totum argumentum, nempe animae rationali in statu separationis positae secundum naturam deberi,ut corpori reuniatur. quanquam id a naturali causa fieri non potest ob id, quod cUpa primi Adami a naturalis istius appetitus effectu debito dimota est. Deinde appetitui illi naturali respondet debita unio, sed
in communi & indeterminate, non in particulari Sc determinate: h e. convenit ei informare, sed nunc dc hic hoc determinate corpus informare ei non ante convenit, quam id sit debitis qualitatibus dispositum, ut ab anima rationali informari possis: ita respondet Ruv. u. de anim. separ. q. r. & Scheibl. l. 1. Metaphys c. s. 'Ad I. jam responsio patet ex quaestione pet cedente , utpote in qira probatum dedimus statum separationis esse animae rationali violentum. Addieo , sum cere ad id , quod appetitus ille aliquando impletus fuerit, ut non sit frustra. Ad dico, unicuique potentiae passivae respondere suam activam, intelligendo axioma per se, sed per accidens fieri posse , ut id non fiat. Sic item materia prima habet etiam naturalem potentiam ad formas praeteritas, quas tamen secundum natur1 nunquam recipere poterit.
S. XIX. Atque ista quidem satis manifeste ostendunt, animae rationali appetitum naturalem convenire iterum informandi corpus: sed quid de appetitu et ieito Absoluto negat Soar ius 3. pari. q. 3. disp. Iect. 7. Contra affirmant Contabricenses tr. de anim. separ. disput. a. art. Sed sentiendum judico eum Ruv. tr de anim. separ. q. 7. quidl-stinctione utitur. Videri vero illorum sententia locis cit. potest: ego autem sic censeo distinguendum. Principio considerari potest anima rationalis in statu quasi naturae , deinde ut in statu divini judicii, in quo ob meritum Christi piorum animae a poena peccati sunt absolutae, sed ob finalem impaenitentiam impiorum animae aeternar morti ad judicatae,cujus tormenta ut ut impersecte separatq jam sentiunt. Deinde apis. petitus elieitus vel em cax vel inemeax est. H is praemissis dico: I. Animam minisIm in Italusjam is confideratam ficat ste sicundam raturam haberet,
perne etiam appetitu elicito unionem sui corporis,altanten non appetha scace. t 'rio
ris membri rationes recte a Con imbricens. urgentur quae videri possia sunt
682쪽
έ UNIugRsAE MEDICINAE sunt, nobis lassicit haec una. Probatum siupra est, naturalem animasgo pensionem ad corpus in statu separationis competere, atque eumatum ei secundum naturam absolute consideratae esse violentum. Hinc verb apparet tum ab externa causa invitari, tum a natura instigari ut expetat voluntaria complacentia eorpori reddi. Posterius autem membrum inde liquet, quod voluntas appetitu esticaci .non seratur in impossibile. Verum constat secundum naturam reunionem esse impossibilem , animam sic consideratam eam ignorare, sed eam futuram novisse ex revelatione, & conscientiae testimonio ob peccata admissa. Ergo. 2. addo et rationalem consideraram in natu judicii, quo a Deo absolvitur, ct vita aeterna spem certam habet , appetitu elicito elisu oecaci appetere reum m. Et hoc manifeste evincit locus Apoe l. e. 6. v. p. & Io.& satis constat. Nam quandoquidem cognoscit se persectar beatitudinis demum futuram participem cum corpori reunietur, &id sie suturum, utique expetit&desiderat quamprimum fieri. 3. dico :mam rationalem consideratam subflatujudicii condemnantis refugere reumnem sis corporis inescaciter. Novit enim eam futuram esse, sed eum maximo suo malo. Optat igitur id non fieri, sed desperabunda, quia certo certius secutura est. 6..X X. Quaestio . sit : anima rarionalis binano corpori societπ in ubi indi bisi , an rero in statio quanto , ita ut vel totum vel partem ejus aliquam extensam prae evita implevi φ Fuerunt aliqui Philosophi in ea opinione, animam rationalem corpori in indivisibili puncto uniri, ac Fortun. Licetus ipse dum junior suit ejus sententiae fuit, ut testatur lib. 2. cap. I.
Mani ar. coextens. corp Argumenta hujus sententiae sunt haec. I. Nullum indivisibile potest implere divisibile,alioquin enim ipsum evaderet quoque divisibile. Anima autem rationalis est indivisibilis. Ergo. 2. Quicquid corpus quantum implet illud aut est quantum per se aut per
accidens. Anima autem rationalis neutro modo est quanta. Ergo. 3. Impleres alium quantum est proprium corporum. Sed anima rationalis non est corpus. Ergo nec ei convenit implere spatium quantum. . Polito animam rationalem aliquam portionem totius aut totum implere aliqua parte amputata, sic tamen ut ea pars maneat viVens, ubi manet ea pars animae , quae illam partem occupabat φ An corrumpitur , an retrocedit φ Primum stare non potest cum animae rationalis immortalitate , posterius cum ejusdem simplicitate & indivisibilitate. . a
683쪽
CONTRACTAE LIBER PRIMUs A. TXL Rationes has, maxime secundam perpendens Llaetus lib.
micam stareton comperisse rideor. Dehine ira solide rationes plerasque resolvit, ut manis ne ostendat, se non solum corporis, sed& animi aetate juventutem superasse, & virilem aetatem attigisse. Sedant ruam id ostendamus, primnm rationes considerem us contrarium sua-entes. Ergo primo quidem pro contraria opinione, quae vera eshiacit,quod nullam importet contradictionem, sitribuatur animartionali praesentia in quanto, ut illud imPleat. Nam si contradi rium sit animam rationalem implere substantiam quantam, id erit vel quia est naturae s iritualis indivssibilis & quantitatis & extensionis empera, vel quia est naturae finitae & incompletae. Hoc posterius nullamnabet rationem, nam a finita substantia finitum impleri quantum, ab
incompleta iubstantia quae est serma, impleri certar mensurae incompletam substantiam materialem informandam ab ill a forma, nullam contrad ictionem implicant, ut unicuique ex terminis patet. Prhisa tem minus adhuc dici potest, utpote quo argumentandi modo vel omni praesentia& immensitas, vel spiritualitas Dei subvertitur. Nam
si ponatur, quod verissimum esse Sacra Scriptura, imo Philosophi cae rationes, & ipsi gentiles Philosophi nos manifeste doeent, Disum
esse naturae iritualis, summe indivisibil , omnis quantitatis&e tensionis corporeae expertem, si haec repugnant impletioni quanti alicujus, qui possit Deus esse universo mundo quanto praesens, nee tamen ejus terminis claudi Aut si dicas Deum esse universo mundo praeis sentem, & tamen spiritualitatem, quantitatis earentiam, &indivisibilitatem repugnare, quo minus impleatur aliquod quantum, necetasum habes sateri, Deum non esse naturae spiritualis, non quantitatis expertem, non indivisibilem; quae sententia Sacrae Scripturae'& rectae rationi repugnat. Dicis non qu dem unumquodque rum sigillatim repugnare,sed utrumque conjunctim sumptum: repono hoc nihil esse, quandoquidem in neutro ullo modo invenitur repugnantia, unde erg6 ea in conjunino exsurgat φῆ. XXII. Deinde ex ea opinione sequitur animam rationalem nequidem eorpori humano formaliter eonjungi posse. Nam qui uidnec toti, nec parti corporis eonjungi potest, id non potest corpori ut forma conjungi. Sed quicquid non potest quantum implere nee toti
684쪽
6so UNIvgRs E MEDICINAE nec parti corporis sociari potest. Ergo non potest corpori ut so a
conjungi. Anima autem rationalis ex hypothesi contrarium sentien tium non potest implere corpus quantum. Ergo ea non potest humano corpori ut forma uniri, ac per consequens cum eo non constituere
hominem. Conclusio haec est absurda , ergo vel major posterioris Syllogismi, vel minor. Non major, quia ei aliquid ut forma sociari di citur , cui ut sorma adest, quodque perficit & ad speciem limitat,eui que sedat, & cum quo totum constituit: Sed quod non potest nisi in indivisibili πῆ existere, atque quanto nulli coextendi, vel quantum
aliquod implere, non potest nisi indivisibili & quidem spiritualiter in
divisibili coniungi. Subsume nunc nec totum nec quetquam ejus pars, nec partis pars , aut quaevis vel minima particula est spiritualiter india visibilis. Annon sequitur, quod hinc consequatur , quod nec toti, nec parti, nec partis parti, aut cuivis vel minimae ejus particular illud
conjungi pollit, quod non nisi in indivisibili ποῦ existere, nullique quanto coextendi, vel nullum quantum implere potest. Relinquitur ergo, quod praecedentis argumenti minor fuerit falsa. S. X X I II. Porro : Si anima rationalis non possit corpus humanum totum, vel ejus partem implere, non posset in corpore humano operari. At Consequens est salium. Ergo & antecedens. Propositio probatur: Nam anima rationalis non potest operati,nisi ubi est. Uerum quod quantum implere, vel quanto coextendi nequit in eo non est. Ergo ne operari quidem in eo potest. Et quomodo operetiirin-
divisibile yrorsus essentia &praesentia existens ς Cert. nec moveri potest, nisi a prorsis indivisibili, nee movere nisi prorsus indivisibile. At in humano corpore, utpote materiali nihil est prorsus indivisibile. Ergo sequ tur, quod anima rationalis nec a corpore moveri, nec eor. Pus movere possit, adeoque nec in corpore operari. At id quam absurdum sit, nemo non videt. q. XXIV. Denique id adhuc adduco pro a sterenda communi sententia, quod experientia doceat, nimiam corporis molem animam rationalem gravare. Id si verum est, anima rationalis non videtur corpori pur. in ubi indivisibili,nam magno non aliter, tuam parvo adesset. Nec obstat, per accidens fieri, quod anima rationalis mole corporis groavetur, ob nimiam copiam aut paucitatem spirituum animalium,
quippe nec illis nisi in indivisibili ex sententia adverta uniri potest. Patet ergo ob quantitatem id fieri. Hdducere possem dc illud , commutii
685쪽
sententia statui, angelos quoque spatium aliquod sua raesentia implete, adeoque posse corpus aliquod attrahere, propellere, & aliis
modis movere ob talem praesentiam : sed priora abunde satisfaciunt. Solum ira restat, ut contrariae objectiones solvantur.
XX v. Ad i. dico: Nullum indivisibile quantitativum potest implere divisibile corpus, concedo: nullum indivisibile ens, nego. Patuit enim ante Deum, qui est maximὸ indivisibilis, posse implere to
tum mundum, nec tamen ejus terminis concludi. Aliter dico: Nullum . indivisibile privativum, seu negativum, ut punctum, potest implere quantum concedo, depositivo nego. Adhuc aliter: Nullum indivi
sibile positum infra perfractionem quanti potest implere divisibile eorpus , concedo, quia divisibilitas quantitatem sequitur: At Nullum m divisibile positum supra perfectionem quantitatis potest implere divisibile corpus, nego : ut enim tale indivisibile est essentia sua perfectiva
quanto,ita & praesentia. At in eo consistit persectio praesentiae, quod se longius secundum naturae suae postulatum d tandere quoad praesentiam o test. Denique&sic hoc argumentum solvi potest: Nullum imdi. isikle omnimode, h. e. &realiter & ratione indivisibile, ut punia ctum Mathematicum, potest implere divisibile corpus, concedo, sed nego animam rationalem & intelligentias ita se habere. Quippe este trimorum Philosophorum sententia dicuntur indivisibiIes ratione divisibilitatis realis ac sensualis, non mentalis designantium partium e
tativarum ratione praesentiae.
s XXVI. Ad a. dico: I. Majorem negando : Deus enim quantum mundum implet, nec est quantus per se nec per accidens. 2. Ma-jotem limitando: Quiequid quantum implet, sciliCet modo corporali seu materiali, id est quantum per se aut per accidens. Sic nego, animam rationalem modo corporali aut materiali quantum implere. et . Licetus&Cl. Burgersdicius concedunt animae rationali competere
aliquam quantitatem per se , sed eam non molis , sed virtutis , non materialem sed formalem ac spiritualem. . Idem Celeberrimus Licetus iudicat, nihil absurdi consequi, si concedatur, animam rationalem dici quantam per accidens, quaIenus nempe omnibus corporis partibus coextensa concipitur, idque quia aliter corpus informare non potest modo id simul notetur, eam non esse a corpore existentia sua de pendentem, ac ad divisionem ejus realem realiter divisibilem. Ego ut ut Celebrium istorum virorum responsiones defendi posse lubens agno-N nn n a scam, Diqitigoo by Corale
686쪽
UNIugasn MIDICINAE scam, tamn vitandae homonymiae eausa primis duabus responsionibus
S. XXVII. Ad 3. dico: Implere corpus quantum quantitativb8c eorporaliter esse proprium corporum animam rationalem autem im
plere corpus quantum spiritualiter, seu modo spirituali, seu spiritibus proprio. Atque sic Deus mundum replet. Discrimen utriusque implendi modi in eo consistit , quod corpus illud quantum quod implet, sic implet ut alia eorpora excludat formaliter sua praesentia a participatione ejusdem ubi, ita spiritus implens aliquod quantum etsi toti praesens sit,non tamen praesentia sua quatenus talis est excludit eo pora vel spiritus a participatione ejusdem ubi divisibilis proprii. Hoeest, quod lib. I. institui. mearum Phyc se 2. 3. eat. I 2. th. 3. g. I. do mi , spiritualem substantiam esse in ubi penetrative, & sine oecupati ne spatii , corpoream autem esse in ubi exclusivh, & cum oecupatione spatii. Inde iisdem terminis utentes dicere possumus, proprium corporum esse implere aliquod quantu exelusiVe ac cum oecupatione spatii, rursum spirituum proprium esse implere aliquod quantum penetrative seu sine oceupatione spatii, at vero implere aliquod quantum esse utrisque commune. s. XXVII l. Ad 4. dieo: Eo casu animam rationalem in eo ubi seu in parte quae abseinditur desinere praesentia sua, esseque hoc spiritui finito aut saltem animae rationali proprium , ut & in majori & in minori ubi intra certos tamen terminos consistere possit, idque pro necessitate vel voluntate. Pro necessitate dum in corpore est, pro libe rate, cum est extra Corpus. Id quo fiat modo aliqui putant explieari non posse ; sed Lieetus omnino arbitratur,id fieri motu locali partiali, neque quiequam absurdi inde prospicio. Nam quod dieunt inde eo sequi, post retractionem sequi plus animae in reliquo esse, non sequitur. 3 Nam retractio illa non est rei corporeae & divisibilis , sed rei incorporeae 3t indivisibilis secundum essentiam, qui ergo tum plus essemtiae possit esse in reliquo φ Nimirum ut res sunt , talia sunt & ipsiurum adiuncta , neque licet adjuncta diversarum rerum eonfun
ιbi hac de re sentiunt, idque quia Philosophus diversimode ea de robeutus eiu Alicubi enim docere videtur animae sedem esse cor, aliis
687쪽
CONTRA e et a Lx zR PRIMULeubi rursima totum eorpus. Nos missis locis illis Philo pN, quia veritate inventa facile conciliari possunt, solum perspiciamus, quid ipsa
rerum veritas postulet. Sunt ergo, qui arbitrantur animam rationalem in sola parte principe consistere, nis rationibus moti: I. Sumipotest ex Arist. lib. I. de animal. mot. c. 7. ubi opificium C Foris ani mali civitati legibus bonis instructae comparans docet,quod neut principem civitatis non convenit singulis partibus assistere, sed solum in liqua prqcipua sedem habere,ex qua per imperium moveat omnia membra Reipubl. sic etiam oporteat animam in uno praecipuo membro colis locari. z. Quia anima rationalis non est nisi in corpore organico. At
partes similares non sunt organicae. Ergo. 3. Q ia vix concipi potest, quomodo anima rationalis secundum prineipalem gradum, intellectum scilicer, tota sit in genu ; nam tum ibi intelligeret, & o tineret ibidem scientias. 4. Quia videretur sic anima esse in diversis locis, iisque discontinuis, quia partes dissimilares sola contiguitates
ciantur. s. Quia idem totas essentia moveri &quiescere, imo conistrariis motibus cieri deberet, quod contradictionem manifestam importare Videtur. S. XXX. Nihilo minus communis istentia, tenens animam rarionalem toti organico sensitivo corpori coextendi mihi probabilior videtur,quam item lib. r. de anim. coextension. corpor. cap. 26. usque
ad finem libri insignis Philosephus Jc Medicus Lacetus probat Aristoteli, Hippqcrati & rei veritati congruere. Rationes praecipuae sunt hae. I. Omnis forma toti sitio formato praesens est, Anima autem rationalis est forma humani corporis. Ergo. Major probatur ex modo,quo foγma informat, nimirum essentia sua se materiae cqnjungendo ipsam hi specifico esse constituere. Minor autem ex prioribus constans. . 2. Ubi anima rationalis operatur, ibi praesens est, at in toto corpo Te operatur. Nam V. g. in cerebro phantasmata speculatur, in corde assectus compescit, in musculis motum dirigit, in cunnibus partibus esse humanum largitur &c: Ergo. S. XXXI. Plura videamur apud Licet. loc. cit. Ruvium item
l. 2. de anim : tr. de modo quo anima informat corpus quaest. ψ. Rrgumenta vero ita solvo. Primum a simili sumptum claudicat , de multa dissimilia sunt inhoe simili. I alius item extenditur, quam Arist. Voluit, utpote qui loco cit. solum insinuare voluit, animam rationalm in parte praecipua prius esse quam in aliis, & eam ob arctiorem
688쪽
cundum item solum probat,animam rationalem per prim partibus organicis,per posterius similaribus sociari. Neque enim potest esse pars organica, quin ex similaribus componatur. Quanquam de eo quoque quaestio est,annon postit pars quaepiam similaris esse organica, imo an- . non unaquaeque sit organica,quia unaquaeque nutritur. Tertium quod concernit, ajunt quidam nullum absurdum esse, quod pro absurdo habetur,quia anima rationalis inorganica forma est: alii dicunt, animam rationalem esse totam in unaquaque parte totalitate essentiae, sed non totalitate potestativa, sic enim toriim hominem denominare. Ego
arbitror non incommode solvi posse id dubium, si dicatur, animam rationalem etsi in toto est quoad informationem, tamen quoad operationem intellectus immediate & proximh cerebrum denominare, quia Olmiectivh in hac operatione a phantasmate pendet. I leo immediate &proxime. Nam originarie, quia primo eordi insidet, cor etiam sie denominat. Quartum male supponit partes corporis non esse sibi continuas, & infirmo nexu constat, quandoquidem nihil absurdi est,unum aliquod esse in diversis locis inadaequatis seu partialibus sibi continuis,modo sit in uno adaequato & perfecto. Ad quintum dieo: non esse
contradi rium idem secundum totam essentiam inadaequale tamen
quoad praesentiam sumptum posse simul quiestere & moveri , imbcontrariis quoque motibus cieri, quemadmodum de anima rationali dicitur.
si enim ea in toto est, non tamen est aeque primo in toto, sed in ejus principe parte originarie & independenter, in aliis autem derivative, consequenter & dependenter. Aliqui ergb judicarunt animam rationalem primo in cerebro esse, quia in eo optime ob phantasmatum praesentiam operari potest. Contra alii cor eo nomine celebrant, quod Arist. pluribus in locis principem partem esse asseruit. Atque ut te statur Polyhistor Vossius l. 3. de orig.-progr. Idolol. cap. - .
Tertullianus & Hieronymus hanc sententiam Sacrae Scripturae consonam esse voluerunt, usi praecipue locis Matth. λ. V. . Cap. IS. V. 18. Roman. Io. v. Io. Arbitror tamen has sententias bene posse
conelliari , si dicatur originarie & absblute prim6 in corde animam rationalem residerυ manifestative autem in cerebro. Et sic absoluth praefero posteriorem sententiam , quam agens de cerebro supra Cap.
689쪽
CONTRACTAE LIB3R PRIuos: so. 3c In disp. de primatu cordis, dc altera de cerebro, latὲ probavi. Hoc istum hie noto, quod ii, qui unam solum an irram in homine concedunt, non possint praecipuam ejus sedem, multo minus solitariam
cerebrum agnoscere, nisi arbitrentur, nullas animas quam rationalis in rerum universitate dari : nam nimis quam manifestum est , cerebrum a corde dependere , dc cor quoque prius vivere , quam cere
S. XXX III. Quaestio 7. sit et anima ratumalis existens in corpore ab eo dependeaura kὲφ Nullum est dubium, quin anima rationalis natural habeat ad corpus habitudinem. Nam supra ostendimus eam esse veram corporis humani informantem se am, dc in ipso operari.
Sed vero illud quaeritur, an ipsum corpus sit organum ipsius, eum ea suas funetiones edit. Solvendum id est, secundum diversas hypotheses.
Nam si diversa statuantur in homine animae, suis operationibus distinctae, absoluth dicendum venit,eam in suis operationibus non dependere instrumentaliter a comore. Verum si una tantum in homine anima sit, distinguendum inter functiones ejusde communes cum aliis animabus,& proprias ; dc dicendum illas quidem a corpore dependere, has autem non item. Ego vero quanquam priorem hypothesin accipio, tamen illud quoque ingero posterioris quoque sententiae patronos judicare animae rationalis proprias iacultates Sc sunctiones independentes a corpore esse.
L X X XI V. Ac merito quidem. Nam x. Si anima rationalis dependeret in omnibus suis actionibus instrumentaliter ab organo, utique organum posset attingere omnia objecta illarum operationum. Consequens autem contra rationem & eXperientiam est. Nam v. g. O jectum intellectus etiam universalia & spiritualia sunt, quae corporeum quid nulla ratione attingere potest, scilicet nec esti ciendo, nec reprae sentando. a. Intellectus Sc voluntas ut fiant in homine in statu unionis non sunt deterioris rationis, quam in statu separationis. At in hoe non dependet organice a corpore. Ergo nec ibi. Nam sane alias cum perfectius sit operari sine corpore, quam per corpus, status Ieparationis suturus et sci persectior, quam unionis. Sin minus, & anima rationalis ineorpore temper dependeat a corpore, sequiitir animam rationalem in
statu separationis operari non posse, quod contra scripturam S. est& trudunem Theologorum & Philosophorum. sententiam. 3. Si anima rationalis in corpore existens necessariis instrumentuiter
690쪽
litas. Nam optime naee asseritur statuto eo,animam rationalem a codipore organice non dependere, ut videbitur seq. quaestione. S. XXXV. Sed qui contriarium sentiunt,sequentia urgent. I. Verὲ esse dictum illud commune: omnem nostram cognitione incipere a semsu, dc sapientem oportere ph. antasmata speculari. a. experiri nos anumae rationalis functiones non solum imminui, sed & tolli morbis eo Poris, ut peste, apoplexia&e. Respondeo ad utrumque: inde quidem probari magnam animae rationalis cum corpore Cognationem, V rum non dependentiam organicam. Quandoquidem enim anima rationalis corporis humani forma est, ipso laborante ipsa compatitur,a que adeo in operationibus etiam propriis licet inorganicis laeuitur: maxime cum objectivh quoque , corpore dependeat, ut prima objectio insinuat. Quanquam non universialiter id verum est, cum & per memoriam intellectivam, spiritualem Dei intelligentiarumque influe tiam per specierum intelligibilium communieationem anima rationalis quaedam possit cognoscere,quae nec per externos sensus, nec per phantasiam ante cognita fuerunt. S. XXXVI. Qtiaestio r. site sivibus argumentis aximia rauu tralis innitalitas phil obice probari posis ' Et si ab Autoribus diversis diversa proponantur, tamen omnia ad duo revocantur , quorum I. est: Qui cauid independens est a corpore quoad operandum,id etiam est independensa corpore quoad essendum: quandoquidem modus operandi, i equitur modum essendi. Anima autem rationalis est independens I corpore quoad operandum, ut patet, quia etiam in corpore existens operaturinorganice. 2. est desumptum a conscietatiae stimulis quos improbi eum malὸ faciunt, conscientia adacti, etsi in hae vita nihil metuendum habent , sentiunt. Hine enim evidens evadit quod post hanc vitam anima poenas suas praesentiat,adeoque immortalis sit. Verum quia & hoc argumentum ex priore ostendi potest, quatenus ille conscientiae stim Ius actio immaterialis est, hinc adeb efficitur primarium & sere unicum probandi animae rationalis immortalitatem peti ex operatione ejusdem independente a corpore, Hinc qui prius negant, posterins non multum curant. Nam ei remedium quaerunt ex priore, censentes vanum illum metum esse, & provenire ab humorum quorundam comi noti ne, de errore antiquo imbibito, ut liquet ex Atheorum argumentandi