De Anthologiae Graecae epigrammatis quae ad artes spectant

11쪽

exeunte primo p. h. n. saeculo Philippus Thessalonicensis, ut alibi ita in ordino κατα στοιχειον obseruando Meleagri imitator, coronam confecit poetarum, qui post Meleagrum epigrammata actitarant, eorumquo XIII in exordio coronae suae IV, 2 nominauit, reliquos nominatim exhibere supersedit. Iam ex his coronis ut ex aliis cum ea conflata sit, quam nos possidemus anthologia Constantini Cephalas, qui decimo P. Ch. n. saeculo uixit in hac et poetarum nomina a Meleagro atque Philippo in coronarum prooemiis aut memorata aut omissa o ordinis alphabotici ab isdem instituti qua haud rara sunt uestigia tamquam ansas praebent, quibus utentes tum partes multas nequo eas exiguas aut ad Meleagrum aut ad Philip pum reuocare, tum multorum alioquin ignotorum poetarum tempora indagare possimus. oe PassoWius primus docuit opusc. acad. p. 176-197 cs eiusdem Vermisclite Schriston p. 196), Wolgandius mus Rhen. tom. 3 p. 61 Q78, p. 54l-b72 diligentissimo persecutus est. Accedit aliud adiumentum, quod quo fructu adhiberi queat, uidetur adhuc latere. Nam cum indo a Meleagro potissimum qui uero poetae, tractata retractare atque plus quam hodie positis licet, superiorum inuenta recoquere solerent, est interdum, ubi componendis opigrammatis eiusdem argumenti quasi historiam sub oeulos ponas. Sed in his quam circumspecte iudicandum sit, cum non ignoraremus, dum totius rei uis et praestantia altiore indaginis digna accurate circumscripta foret, consulto parci

fuimus.

Iam nunc temporum quoad cognosci possunt respeetu habito ori trabimus omnes usque ad Philippi Thessalonicensis aetatem poetas, quorum poematia extant, quae ad artes aut pertinebant aut spectant. Atque ut perspiciatur uno obtutu, quae alioquin per totam disputationem inuoluta iaceret, huius parti summa statim anticipata proponatur. Ante Aloxandri igitur tempora epigrammata domonstrativa nulla suo re. Quantum quidem ex eis quae diem tulerunt intellegitur ossis Anytaque poetria primae ita uidentur lusisse, ut epigram Dissilire by Ooste

12쪽

matis etiam artis opera celebrarent Artis dein auctoritato in dies crescente ac iam literatorum studia prouocante Leonidas Tarentinus epigrammati di monstratino eum stilum informauit, a quo qui insequebantur poetae non degenerabant. Ita peculiare quoddam epigrammati genus cum enatum osset, latius a posteris et cultius propagaba -- tur, priorum tamen imitatione magis quam ingenua inventione. Ac tum pra ocipuo eum Graecorum ars sit ruditio Graecarumque urbium copia Romam transducta Latini nominis dignitatem adornaront, multi in uotorum scriptis plus minusue uersati, ut

hanc epigrammatis artem ad uoluptatem exorco ront, polliciebantur Romanorum monumentorum uarietate. Hinc acumina illa re quontation oneruata atqu fastidiosa, hinc omnis illo tonuiculus tritissimarum sententiarum apparatus. SAPPHONEM epigrammata conscripsisse Suidas testatur inque coronae prooemio Meleager. Eius est inscriptio VI, 269. ERINNAM Ol. 106 4 agnitam esse Hieronymus tradit, Georg. Syneellus ante Dionysium Sicilia expulsum l. 106, . Contra Suida s. u. Ἐριννα et Eustathius ad Il. B, I p. 366 extrema. Erinnam λαψαν Σα ους και μοχρονον Suidas misso docent. In hac traditarum rerum repugnantia G. Richterus in libelli Sappho und Erinna etc. solis chronographorum testimoniis uult fidem habitam, cum quae Suidas Eustathius quo tradant petita esso possint ex aliquo poeta Sapphonem et Erinnam pro poetarum libertate ficto consociante S. Malgowius in libello do Erinna Losbia uita et reliquiis duas

Erinnas suisso statuit, ut sero Iacobsius in catal. Oct. d. Lips antli Graec tom. XIV, p. 890 Th. Wolcherus in ,,Κlein Schriston 'om. II, p. 145-I52 chronographos Erinna mentionem salso loco secisse conicit, unam Erinnam agnoscit, eam ad Sapphonis tempora reuocat Suidae auctoritati prorsus addictus. Hunc secuntur SinneideWinus in dol. poes Graec. p. 23, Bernhardyus in Grandris de griochi- Dissilias by Ooste

13쪽

schen Litteratur II, I p. 482. 99, Berctius in poet lyr. Graeo. p. 702. Atque hi omnes adstipulanto eigandi inmus Rhen tona. III, p. 170 rinna ut quod maxime dignum esse antiquamque simplicitatem spirare epigramma I, 352

duxerunt hoce:

εντι καὶ ανθoamo τὶν ὁμαλοὶ σοφίαν. ταυταν γουν ἐτυμω τὸν παρθένον στις γρα νεν,

αἰ καυδαν ποτέ κ' ηὐκ 'Aγαθαρχις ολα. Quid uero Sapphonis tempore quae uix prima rudimenta

superauerat pictura tantoperene florebat, ut esset cur poetae uersibus nobilitare uellent imagines An si florebat, tam indiscretam qualis in hoc Erinnae carmino praedicatur, ueritatis similitudinem sectabatur, ut qua uirtus omnium consensu multo posterioris temporis pictoribus competebat, iam tum quasi praecepta fuerit Eiusmodi prosecto acumen, quale in hoc epigrammato nitet, tum demum excogitari poterat, cum ars adulta iam et perfecta meae ueritate alliceret poetas etiam minoribus argumentis contentos nouaque lumina captantes. Quod ne temere iudicasse uituperemur, lego modo quattuor illa epigrammat VI, 53. 354 IX, 604 60 infra p. 36 proposita, quae Nossis in quattuor mulierum imagines composuit. Idem in eis atque in Erinnae epigrammato uersuum numerus et metrum, eadem forma et dialectus, eadem argumenti atque adeo acuminis natura. Quocirca si erat rinna Sapphonis discipula, sine ulla haesitation ei pigramma illud detrahi debet. At uero tota haec do antiqua Erinna aetate opinio uidetur esse Originis admodum recentis. ius enim poemata grammatici Alexandrini quam studiose collegerint, ediderint,

I δεξαταλαν Pal. Cum Hechoro in commentationis critica do

anth graec edit ait p. 178 ueremur, ut recto so habeant qua eduntur, eiusdem tamen coniecturae δειγμ' ἀταλαν - οττι diffidimus Ue

rum uidisse uidetur Diltheyus amicus, qui coniecit: δέρξ'. 2-αυγὰν Pal. ta αυδὰν runckius αἰ καυδαν Wolfhius do Prometheo . 500 n. 3.

14쪽

quam cupide amauerint praeter epigrammata VII, 1 - I3 ostendit quae sui quondam inscriptio codicis rinna carmina continentis IX, 90 i):Aεσβιον Ηρμης τοδε κηρίον' εἰ δέ τι* μικρον, αλλ' λον ἐκ Μουσέων κιρνάμενον μέλιτι. οἱ δε τριηκοσιοι ταυτης στίχοι ἶσοι Θηρ', τῆς καὶ παρθενικῆς ἐννεακαιδεκέτευς,

ἔστηκει, Μουσέων λάτρις υ ἐφαπτομένη. Σάπφω ν Ηρίννης οσσον μελέεσσιν μείνων, μιννα Σα ους τόσσον ἐν ἔαριέτροις. Sic Erinna diuina laude cum ornaretur, actum est, ut in nouem poetriarum canonem reciperetur, quem epigrammate IX, 26 Antipater Thessalonicensis celebrauit. Ne tamen laudi inuidia defuit. Ita Antiphanes, qui in Philippi corona suit, epigrammato XI, 22:Γραμματικων περιεργα γένη, ωρυχα μovσης ἀλλοτρίης, ἀτυχεῖ σῆτες ἀκανθοβάται, των μεγάλων κηλῖδες, ἐπ' Ηρίννη δε κομῶντες, πικροι καὶ diiροὶ Καλλιμάχου, κυνες,

ποιητῶν λωβαι, παισὶ σκοτος αρροιαιένοισιν ἐρροιτ ευφωνων λαθροδάκναι κοριες, in grammaticos, si uerba premor lieet, in Callimachi sectatores inuehitur quod μουσης ἀλλοτρίης et των μεγάλων obtrectatores Erinna glorientur. Ex his omnibus apparet Erinnam, nempe Alexandri Magni aetati subparem - a gram-I Hoc epigramma cum reliqnis poetis qui de rinna egerunt fortasso Asclepiade VII, 1 excepto notum suisse uideatur, cum xo hausta sint, quae Suidas hahot hoαψεν λακάτην ποίημα δέ ἐστιν - ἐπῶν τ' - τελευτὰ παοθενος ἐννεακαι σε κε τις οἱ σὲ στίχοι ἐκοίθησαν σοι 'Ο ros', cum ustathius adeo id apponat, ubi do Erinna loquitur, merito suspicamur grammatici cuiusdam fuisse antiqui fortasso ipsius Callimachi.

15쪽

Ν matteis Aloxandrinis simili fero modo atquo Antimachum adnumeratam esse suis. Ac si ropertius in eleg II, 2,

2 dicit:

et sua eum antiquae committi scripta Corinnao, carminaquo Erinnes non putat aequa suis, indo num nimii sumus an hoc officitur Erinnam insoriorem habitam esse non solum uirtuto Corinna sod etiam aetate 'Non refragatur certo Antipator Sidonius, qui in VII, 13 Erinna carminum paucitatem at immortalitatem opponit νεαρωναοιδων multitudini atque mediocritati aut Plinius qui . n. 34, 5 diei Myronem fecisse et cicadae monumentum ae locusta carminibus suis Erinna significat. Illo enim ut Moleagri Gadarent aequalis satis magno interuallo ab Erinna Demosthenis aequali distabat, ut antiquam eam praedicare posset hic uel potius auctor, quem secutus est, utut Myronem artificem cum Myrone puella confudisse quod liquet ex epigrammato siue Anyta siue oonida VII, 90 de Myrono puella, qua cicadae ac locusta monumentum τευξε iure reprehenditur, illud tamen nobis quidem probat fuisse quondam Erinnae carmina, quae epigrammato VII, 18 siue Anyta siuo Loonidas expresserit. Talo uero argumentum qui conuenit aetati antiquae rinnae, ut taceamus plura ludere de eadem materia non fuisse moris antiqui Licet quodammodo repugnat quod Plinius 34 50 Naucydem Ol. 95 floruisse narrat, quem Erinna statuam fecisse accipimus a Tatiano in orat adii. Graec. p. 30 B ed Otto. Sed longaeuum misso Nau dem cum nequeat negari, quin contendi potest ubi nulla optio data

est in tanto tot rerum concentu Carminum enim indoles argumentorum quo natura, diserta chronographorum, tacita pigrammaticorum et Properti testimonia cum nobis probent Erinnam Alexandri Magni aequalem, nos quidem, ne tam egregius consensus turbaretur, si necesso foret, uel longius etiam quam nunc opus est Naucydis aetatem produceremus. Neque Suidas aut Eustathius amplius nos turbabunt quae tradunt illi, ut cum reliquis non coeant, ea uidentur coniectura effecta esse ex epigrammate

16쪽

9 illo ΙX, 19 uetusto, quod supra exscripsimus, ubi Sappho et

Erinna componuntur i). ANACREONTI epigrammata rao quibus uiri docti mirum quantum diuerso senserunt uide Iacobs catal poei p. 8 2, Bergh Anacreoni reliqu. p. 273 qu. Bernhard. I, 2 p. 482- undeviginti leguntur hodie in anthologia, quorum VI, 34- 42 in Meleagri corona fuisse apparet, cum epigrammata VI, 33 - 142 initiorum ordino conglutinentur, quod fugit Weigandi diligentiam. Quattuor autem aperte spuria sunt VI, 45, quod Sophoclem florentem non uidit; IX, 15. I qui Myronis buculam si uiderat riuod ueri perquam dissimilo non ita celebrauit VI, 4 , quod potius Simonidis est uide Bergh. Anacreoni reliqu. p. 278 lyr graec. p. t n. 52. His accedat VII, 263, quod infra p. 32 n. 1 in dubitation om uocabimus XIII. pro exordio longioris alicuius carminis habondumost. Restant igitur tredecim epigrammata inter haec autem sunt nouem illa epigrammat VI, 134-I42, quae in Meleagri corona fuisso indicauimus in quae sorio nihil ineusatur simplicissima sunt et ad unum omnia uera ἐπιγραμματα. VI, 35 inseriptio erat qui Phidola Corinthi Paus 6, 3,3) alicunde descripti sunt obscuri Paus 6, 16 63 uersus et manci VI, IM ): Πν ). μὲν Καλλιτέλης μ Moυσατο τονδε δ' ἐκείνου ἔκγονοι ἐστασανθ', οἷς χαoιν αντιδίδου. Item inscriptiones more VI, 13 - 42 346. Epigramma VI, 1 3 Hormae insculptum orat Timonactis ante uestibulum aedium positi f. infra p. 38 . . Tabulae cf. Iacoba comment. tom. VI, p. 202), in qua exhibitae erant tres mulieres Dionyso dona serentes, subscriptum fuit VI, 34. SIMONIDI CEI epigrammatiorum plurima hodie leguntur in eis partibus Palatinas, quas propter poetarum nomina,

1 Potuit insuper in errorom inducere Erinna epigramma VII, 10, in quo Baucidis suisse so συεταιρίδα profitetur; sicut ex eodem notitiam Toniam misso rimam hausit idem auctor, quo Suidas et Eustathius utebantur. 2 In lemmate: μοιως i. o. αναθημα, Ἀπολλωνι).

17쪽

paucula quaedam, qua propter literarum ordinem ad Moleagri coronam reuocantur, et quidem VII, 270, deindo VII, 300 - 302, non casu enim actum esse uidetur, ut, quod no-glexit Oigandius, pigrammatum VII, 298- 303 ordo alphaboticus sit. Simonides autem quamquam multa epigrammata profundebat quod ex eorum quae nobis seruata sunt uarietate colligitur tam sobriam tamen, cum epigrammatum usum ex mediocritate liberatum ad poesis cultum transformaret, artis moderationem sibi imposuit, ut etsi suauissime, sola quae ad rem facerent, proferret, itaque inscriptionum seueritatem coartaret potius quam dilataret. Sic in eius pigrammatis nomina audimus, breuitatis elegantiam plene docti admiramur, nullam artis operum descriptionem ut o cis iudicium expiscamur. Quamquam in Plan. 24 αλιονος γαλμα uocatur καλου καλον et laus quaedam artificis continetur epigrammate,

quod Diogenes Laertius IV, 2 seruauit, hoce: 'Αρτέμιδος τόδ' αγαλιια, διηκοσιαι αo 3 ὁ μισθος δραυιαὶ ταὶ Πάριαι τῶν ἐπίσημα τραγος.ασκαστὸς δ' ἐποίησεν 'A Hrναίης παλαμησινυξιο Ἀρκεσίλας υἱὸς μιστοδίκου. Vt alia quae nos minus spectant missa faciamus, Aristogitonis Harmodique statuas ornabat epigramma quod Hephaestio demetr. 4, 7 praebet αρμ χαλκουν Athenis positum Paus. I, 28, 2)epigramma quod extat apud Herodotum 5 77 atque Aristidemi γαρ enagius uulgo δ αρ

2 ἀσκητως orgh in lyr. p. 20, omnino male, ἀσκητὸς cum παλάμησιν coniungendum est. In Eucharitis elogio, quod Ritschelius in

monum pris . latin epigr. ab. 8 repraesentat, legitur:

es epigramma apud Athen. II, p. 8a: τευξ' 'Eλικων Ἀκεσῶ Σαχαιιίνιος, ω ἔνι χερσὶν πότνια θεσπεσίην Παλλὰς λεοξε χάριν.et inscriptionem in corp. inscr. II n. 202b: πάσαις ἐν πολίεσσι τέχνην ἐσκησα πρὸ πάντων ψηφοδετης, δωροι Πάλλαδος .... αuενος, ubi malo Frangius ευράιιενος. - . om. Il. , li Pind. olymp. XI, 21.

18쪽

2, 12 Panem a Miltiado statutum pigramma Plan. 232; mulierum siue meretricium Corinthiarum tabulam pictam opigramma apud Athenaeum XIII, p. 573 di Hermam a Leocrate

positum epigramma I, 44 αγαλμα a Nicolada dedicatum epigramma XIII, 19; imagines Theogneti Paus. 6, 9 i)epigramma Plan. 2, Philonis epigramma quod habet Pausanias 6, 9, 9 Diophontis pigramma Plan. 3 Casmyli epigramma Plan. 23, Alconis epigramma quod legitur inter miscellanea quattuar soliorum codici Palatino agglutinatorum cs. ela. Syll. p. 222 Huschk anal crit. p. 9M Polygnoti picturam dolphicam ornabat epigramma quod Pausanias X, 27, 4 nobis tradidit Cimonis Dionysique picturas epigramma IX, 58; inuictorem quendam compositum, si id Simonidis est, pigramma mancum hodie apud Aristotelem rhoi. I, 7 p. 365 a od Bokh.

Quod tamen nonnulli contenderunt iam Simonidem praelusisse rocentiori mori opigrammatum demonstrativorum, id praefracto negandum est. Nam licet παίγνια confecerit neque r-

natum quendam spreuerit, ubi ille argumenti tenuitate flagitaretur uide Schneidew. Simon rei p. 36), ita tamen quae eius seruntur demonstrativa distant ab eis, quae eius sunt, ut in nullo fore alio poeta genuina a spuriis tacilius dignoscantur. Exemplo sit pigramma illud in Anacreontis tumulum

VII, 25, quod SchnoideWinus in praes ad Simon rei p. XXXIV eximia laudo extulit, nuper demum oroius in altera lyr.editione p. 26 Simonidi abiudicauit nullis caussis indicatis:

I ποθον Pal. quod ne in Loonida quidem tolerari potest. Μaxim Tyr. 8 p. 96 μεστα δε αυτου Ανακοέοντος τὰ ασματα τῆς μεο-

19쪽

μουτῆς δ' - λήγει μελιτεοπέος, αλλ ετ ἐκεινον βάρβιτον ουδὲ θανὼν υνασεν εἰ 'Atap.

Da nim nobilium uirorum manes celebrare, ut sabuloso ornatu induti heroum instar prodeant, sola posterita solet; non solent nequales, quos recens dolor atque quam ipsi uiderunt ueritas retinet, quominus ad hilarioro et liberiorem laudis consorinationem perueniant. Simonidos certo non potuit in inseription sunebri Anacreontis illum postmodo quam

decantatum in pueros amorem commemorare. Neque Simonido digna, ut alia taceamus, inconcinna illa tam membrorum quam notionum elocutio, quae spectatur in uerbis: βαρυνεται Ου - αλλ οτι - λέλοιπε. Ne multa rem acu tetigit Berctius, cum totum epigramma Leonidae Tarentini esso suspicaretur.

Nempe is, ut assolet apud illius aevi poetas, plura de eodem Anacreonto panxit, his simillima idem eiusdem coloris pigrammata sutiobria condidit in Hipponactem VII, 408 Alcmanem VII, 9, Erinnam VII, 3. Ac similo profecto primis epigrammatis uersibus exordium epigrammatis Leonidae VII, 9; eundem fere, qui in uorsibus 5- conspicitur, sensum adhibuit in epigrammate VII, 455. Ceterum ut planum fiat, quam diuersa sit diuersis temporibus laudationis ratio, perlegas, quaeso, Critiae uersus in Anacreontem, quos Athon. XIII, p. 600 d o Bero. p. 483 n. 7 memoriae prodidit. - Foruntur autem sub Simonidis nomine demonstrativa quaedam, quae ad Simonidis similitudinem confecta sunt, fuerunt enim antiquitus, qui Simonidem imitarentur Schnoidew. Simon p. IM). Huiusmodi sunt frigidissimi uersus Plan. 82 Plan. 60 neutiquam Simonidis lusum agnoscimus in VI 2l6 epigramma IX, 757 non osso Simonidis infra p. 27 patebit.

δίεω κόμης. tymol Magn. 714 a praebet hae Anacreontis uerba: Θρηκίην σίοντα χαίτην Bergli. p. 786 r. M). Antipater Sidonius, qui ubique Leonidam imitabatur, hos uersus anto oculos habuit, cum scriberet in VII, 27 de Anacreonte:

20쪽

Epigramma XIII, 14 supra omisimus, ut quam secimus do eo coniecturam hoc loco proferamus Pausanias 3 2l, I

duos Ladas cursores nouit, alterum Achaeum siue Aegiensem,

qui Ol. 25 Olympia stadiodromus uicit Paus. 10, 23 IM, alterum Argiuum, ut suspicamur quippe cuius imago Argis in templo Apollinis posita sueritis Paus 2, 19, hin), ποδωνῶ κυτητι περ βαλλομένου του ἐπ αυτου cf. Paus 2, I9, ) και δὴ και 'ολυιαπιασιν ἐστεφανουτο δολίχρο ρατων, ὁο- κειν δέ μοι κάuνων αυτικα μετὰ τὴν tari ἐκομί το καὶ συμβάσης ἐνταυθά propo Eurotam in terra Lacedaemoniorum οἱ τελιυτῆς ὁ τάφος ἐστὶν περ τὴν ροπορον Hunc Argiuum non alterum illum Achaeum ut plerique uiri det putauerunt magna fama excelsum auctor admorenn IV, 3 Seneca ep. 85, 4, Martialis II, 86, , , γ, b, Iuvenalis XIII, 7 commemorant, Catullus 55, 24 cum Perso iungit, Solinus p. 7 C. d. Salmas. Par. 629 primam palmam uelocitatis adeptum esse praedicat, cum iit supra cauum puluerem cursitauerit, ut in

arenis pedibus ' pondentibus nulla indicia reliquerit uestigiorum ad eundem reserenda sunt uerba Maximi philos 427:ia καὶ γουν θυωτερα και ποδας σχει - κουφοτερους σαμ δ),

atque uerba Plutarchi praec ger reipubi cap. 10 p. 80 e cf. Lucian Tim 20 ἄμα γουν ἔπεσεν, τ λ.) ωσπερ ἐπι του Aia λέγουσιν, ὁ φονος ην σπληγγος ἐν Ουασιν, ἔνθα καὶ ἐστεφανουτο De eodem agit Ian. 3 incerti auctoris: To στάδιον αδας ειθ' λατο ειτε διλτη, δὲ φρασαι δυνατοπι δαι κονιον τὸ τάχος δ).1 Eiusdem Ladae putatur suisse stadium, quod inter Mantinoam et orchomenum uidit Pausanias , 12, 5 τη μέν ἐστι καλουιιενον Λαδα σταδιον, ἐς o ἐποιειτο φδας μελέτην δροuου. 2 pedibus ante pendentibus intercidisso uidotur.3 Asσας non Λάδας scribendum ess docuerunt Lobeckius parat. p. 220, Meinckius in doloci p. II4. 4 Sic uerba ponenda esso uidit Jacobsius; αδας το στάδιον Plan.

5 δαιuονων τὸ τάχος ουδε φρασαι δυνατον lan. transpositionem suadet et lex metrica et uersus consormatio in imitatione incerti auctoris XI, 86.