De Anthologiae Graecae epigrammatis quae ad artes spectant

31쪽

o sortasso hoc do Satyro quodam in sonto posito rum Amoro dormiento IX, 26, quod in Pal. δηλον, in Plan. Platoni tribuitur:

μου νηχ θεσπεσεις πνευμα βαλουσα λίθον. εἰρι δὲ ταῖς μει γαισιν μέψιος ἀντὶ δὲ του πρινσωραγυρέου - ος, λαοον δωρ προχέω.ευκηλον δ' ι νε φερων ποδα, μὴ τάχα κουρον κινήσηὶς απαλω κωματι θελγόμενον, et α 506. 23. me aliis cuius Platonis habita sint, ambigi potest sortasso etiam Platonis comici quaedam extabant, sed in his certi quidquam mei nequit Per nos igitur licet omnia qua serebantur Platoni philosopho abiudicare epigrammata, quippe quia fraude mala supposita, dummodo stricte secernantur ab eis quae Platoni iuniori, poetae illi Philippico debentur

quaeque omnia sere ad artis per spectant. Quod diximus anto Alexandri Magni tempora nullum ex-λος ως ο Πρ- τος ipso Dionysus οργίλος praedicatur in IX, 24, 16,

e . Thomist. r. 269 d. Sonsus igitur, quem restituere conati sumus, hie est Diodorus non caelavit Satyrum sed secit, ut dormiret Ictu cauo ne lacessas eum, nam cum somno grauatus sit expergiscetur

iracundus. Infeliciter Nauchius l. l. ἐν γρυξης, ἐγερεις α γρυπνονυπνον ἔχει. t με quod facillime intercidere potuit, iure posuisse nobis uidemur, cum in talibus epigrammatis, ubi statua loquente finguntur, id statim initio indieari soleat. s. lan. 10 l. 202 203. 205. 21. 25. 238. 230. VI, 310. VII, 386. λοιπῶν γαρ ην ἐρευνησης κρατος, καιτην ιβυσσαν ἐξαριθμήσεις κονιν. 2 μουνη Pal. Plan. --pc Brunckius nimis pro arbitrio Lenissima, quam instituimus, mutatione peropportunus sensus nascitur; μονολιθοι enim noti sunt cs inscriptionem in basi quadrata marmorea praegrandi ex insula Dolo, qualem oeckhius in Orp. inser. n. I repraesentauit:

ταυτου λίθου εἰμ' ανδριὰς καὶ et σφελας. βάλλειν eadem ut positum os atquo ἐμβάλλειν ut in Eur Phoen. Ib34ed Nauch σκοτον μμωνι - βαλων et in Plan. 265. 8, μὲν ἐρείδει nao γηραιj χειρὶ βαλὼν κροταφον, nisi forte hic λαβων legen

dum est.

32쪽

tar epigramma demonstrativum, quamuis adhuc uerum esse

uiderimus, perturbari uidebitur epigrammate quod legitur apud Athenaeum XIII, p. 591 Praxitelis'): Πρα τέλη ον ἔπασχε διηκρίβωσεν ἔρατα, ἰδίης ελκοον αρχέτυπον κραδίης,

ουκέτ' οἷστευωω, αλύ τενιζόμενος. Quid enim aliud hoe nisi demonstrativum genus cultum igitur iam uetustior tempor et ab ipsis artificibus in inseriptionibus admissum Verum enim uero confidentius renitimur. Nam quod Athenaeus narrat Praxitelem epigramma illud in basi insculpsisse Amoris a Phryna πο τὴν σκηνην του θεατρο Thespiis positi, id omnem fidem euertit. Ficta epigrammatis auctoritas uel ideo proditur, quod in eo superuacane commemorantur, necessaria omittuntur necessarium

enim erat dedicationis auctorem rationemque indicare, superuacaneum do artificis dono habituque operis uerba sacere. quid 2 quod in vo praeter omnem consuetudinem )1 Epigramma quod Plan. 204 xisti tanquam Simonidis, uidetur ex perlegetae opere aliquo receptum esse in anthologiam. Idem opi namur accidisse omnibus fero quae legebantur in Meleagri corona inscriptionibus. 2 Alia res est, si in epigrammatis innebribus explicantur, quae in tumulis repraesentantur cuius genoris duce Leonida VII, 22 eximius cultor erat Antipater Sidonius VII, 23 427 aut describuntur VII, 30, corp. inscr. I n. 56. In inscriptione Sinopensi corp. inscr. III. n. i58 στήλη υλάνοι laudatur hisce: δερκεο οι, φίλος, ωδε oquονα τεκτονα χαλκου Ηφαίστου σοφίης σῶuα-ιωησάuενον. In inscriptione iam supra commemorata com inscr. III. n. 6779 Rufina loquitur de Procli uxoris imagine: ειδωλον τ' ἐθέuην πανouoιον, χῆα τ' miκαοῖον ἔχων ρητῆρσι μετεπρεπες υσονι ισι etc. In titulo honorario Romani principatus tempore scripto corp. inscr. III n. 4377 leguntur haec:

33쪽

ipsius monumenti descriptio quaedam uel do oo iudicium prostat Noe minuitur dissicultas, si ponitur Praxiteles Amori, quem traditurus esset, pigramma illud uolui epistulam amatoriam inscripsisse, idquo a Phryna onm iactauorit o principalis artificis amiliaritate una cum Amor dedicatum esse. Tum enim omnia alia Praxiteles scripsisset, nec debuit Phryna, qua amati, non qua amantibus gloriata esse uidetur sibi potissimum origor tam publicum priuatarum rerum monumentum talem certo ostentationem ciues passi non ossent, uixdum enim tune publica aequalitas discissa erat priuata ο-minum sese suaque liberius efferentium protervitate. At omnia amico conspirant, si ponitur epigramma illud ab aliquo poeta Amori inscriptum osso posteriore tempore i). Ita diuulgata iam artificis ama quam bene Πραξιτέλης nominabatur, qui ab omnibus intellegeretur statim summus statuarius cum Phryna ut aliarum meretricium ingenium itaque literatorum sudorem mouerat, quid magis delectabile quam delicatum talo amoris documentum cum celebrandis artis operibus praestantissimis dedita opera poetae studium applicabant, quid conuenientius arguta illa moris descriptiono γPorro solivaga quaedam mira habitudinis epigrammata, qua nonnullorum pictorum seruntur uoi do eis agunt, componenda uidentur eodemque pertinentium uersuum quorundam indicia.

I Demetrio Magnete auctore Pseudoplutarchus uit Demosth. p. 28Ted. est tradit a Demostheno actum ess τ ἐπὶ τῆς εἰκονος αυτ o ἐλεγεῖον ἐπιγεγραμμενον πο των Ἀθηναιων στε oo hoc:

Tumuli nonnunquam posterius inscriptiones dabantur; quod paucis exemplis docuit Hecherus p. q. b.

34쪽

δωρος γινωέγκεις Ουνομα τουτο κλυων. β)1 ταδ' ni in reliquis. 2 ἔπι ergkius Oet lyr P. 20.3 Celebri illi locutioni: μωμησεταί τις μαλλον et μιμήσεται, quae a Plutareho de glor Athen 2 p. 346 a et Hesychio s. u. σκιαγραφίαν Apollodoro, a Plinio 35 63 Zeuxidi tribuitur archetypus uidentur suisso Theognidis uersus 360 o 370 μωμευνται δε με πολλοί, μως κακοὶ ἡδε καὶ ἀσθλοί μιμεισθαι δ' ουδεὶ των σοφων δυναται. Utitur a Varro apud Nonnium Marcellum I, p. 17 a d Gori et Roth.; extat etiam paroem graec. d. Leuisch. I, p. 28 apud Diogenianum, II, p. 189 apud Macarium, p. 123 apud Gregorium Cyprium, p. 40 apud Apostolium. Simonidis Amorgini dicterium habes apud Stobaeum flor. 05 7 Bergli. yr. p. 77 D. ): πάμπαν δ' ἄμωμος υτις οδ' ἀκηριος. De Crono Callimachus in epigr. ragm. 6 Meineli. :αυτος ὁ Μωμος Θοαφεν ἐν τοίχοις ὁ μονος ἐστὶ σοφος quod ni fallimur obuorsabatur ine orto auctori opigrammatis Plan. 262, cum diceret eadem in sed hoxametri: αυτος ὁ Μωμος φθεγξεται ἄκρητος ευ, πατεο et σοφίη.In epigrammate lan. 7 Alcaeus Messenius μουνος Booροθεος Moo- μου λαιψηρας ἐξεφυγε πτερυγας Dionys Perieg. u. 341: οκῶν ἐκεινο δρις μωμήσαιτο σοφῆς ποεογος Ἀθήνης. Illustris quidam pictor

Apolles in epigrammate Plan. 265 post uersum secundum lacuna statuenda esso nobis uidetur Μωμου ἄγαλμα lacerat, senis in terram proiecti dontibus nudatis Dendontis es Plan. 265 266. Alia nonnulla uide apudMelchorum alto Denkm 3, p. 2bb; ab eodem dissidemus, qui adulescentem illum in imagine, quam exhibuit ab XVII, 2, Momum esse uoluit. 4 Eodem modo atque hic sactum videmus, Simonides Aristogito uis nomen inter hexametrum o pontametrum diuisit in epigram-

35쪽

Plin. 35 62 in eum Zeuxim Apollodorus supra scriptus uersum socii, artem ipsis ablatam Zeuxim ferre secum.

volon τέχνης πε&ατά φησιν ἔχειν, δείξας νικάτω δοκῶ δ' ημα ουχὶ τα δευτεo ἔχειν. Nec dubitatur ex uersibus petita esse Zeuxidis, ut putamus, habitis hae Plini 35, 1 uerba: Ab hoc Apollodoro artis fores aperta Zeuxis eracleotes intrauit. male quod idem Hephaestio I. I. asseri cs Bergli. yr. p. si is l34).

Alio temperamento usus est Meleager, qui in prooemi uersu 44 Hermodori nomen sic produxit: μνοθέταν, Ἐρμου δωρον ἀειδομενον. Confinem modum Appollodori nominis versui elegiaco adaptandi habes in inscription edita in corp. inscr. ΠΙ n. 6012i: μυστιπολος τελέθων τουτον συνειματο βωμον δάορον πολλωνος θειον - ἐπίκλην. Quod ontra simili in caussa auctor inscriptionis funebris exhibita ineorp. inscr. III n. 6001 subiunxit amabili profecto cum simplicitate uersibus elegiacis haece:

Saepius autem poetae propter nominis alicuius incommodum mutauerunt metrum aut deflexerunt. Apud Simonidem quae huc faciunt exempla conposuit SchneideWinus Simon rei p. 138. Eandem licentiam sibi

concessit in Alcibiadis nomino Critias Hephaesti de motr. 2 b), quem poetam Moinckius anal Alex. p. 26 arbitratur eoutum esse Parthenium Nicaenum, cum ἐν ἐπικηδείω εἰς Ἀρχελαtδα uorsibus eIegiacis trimetrum immiscere Incommodum nomen omnino omisit Lucilius satur libr. VII, fragm. Med. Gert o Roth. Soruorum est festus dies hic, Quem plano hexametro uersu non dicor possis, quod Horatium in satir 1, 5, 8 imitatum esse scholiasta Crucquianus ibidem indieat. Consimili difficultate instigatus luxuriavit Ouidius, cum ep. ex Pont. IV, 12 de Tuticani nominis metro duodeviginti uersus es- funderet os Horat Sat. 2, 1, 17. Virg. Λon. 6. 843.5 Ηecherus I. l. p. I pro uera inscriptione habet epigramma illud uide tamen eundem p. 18.

36쪽

V. PARRHAsiva Athen. II, p. 5 3co. Aβροδιαιτος ἀνχj αρετην τε σέβων τάδ' γραφα i)IΠαρράσιος, κλεινῆς πατομος ἐξ Ἐφέσου. ουδε πατρος λιπόμην ' μηνορος, ο ὐ μ εφυσε γγνησιον, Ἐλλην- πρωτα φεροντα τέχνης. μὶ Εἰ καὶ πιστα κλυουσι, λέγω τάδε φημὶ γαρ ήδη τέχνης ευρῆσθαι τερματα τῆσδε σαφῆ χειρος φ ημετέρης ' ανυπέρβλχῖτος δὲ πέπηγεν ουρος αμωμ ητον ὁ Ουδεν θεντο βροτοις. οἷος ν ἐννυχιος - φαντά το πολλάκι φοιτων

Παρρασίο δι οπνου, τοῖος οδ' ἐστιν οραν i). Plin. 35 71 Fecundus artifex Parrhasius), sed quo nemo insolentius usus sit gloria artis, namque et cognomina usurpauit habrodiaetum se adpellando aliisque uersibus principem artis et eam ab so consummatam, super omnia Apollinis se radico ortum et Herculem, qui est Lindi talem a se pictum, qualem saepe in quiete uidissut. l hoαψεν uulgo, quod Hecherus p.ra 2 male tuetur ἔγραψα

Jalinius, deinde Melaekius. 2 Sic scribendum esse sibi uideri mecum communicauit Jalinius. λαθόμην uulgo. 3 Sio Meinelitus. ος μ' ἀνέφυσε Iabnius. χ νιν ἔφυσε uulgo. 4 octo uersuum, qui in duas partes diuisi ut duo epigrammata edobantur, unum tenorem ess Jahnius perspexit. Quamquam iam Plinius nouit illos ut duo epigrammata, quod liquot ox eius uerbiου nam- quo et cognomina usurpaui habrodiaetum se adpellando aliisque uersibus principem artis et eam ab so consummatam. b Sio obatus νυχιον uulgo. 6 Versuum tenor continuandus at in eis, qua perierunt nihil aliud erat, quam quae Plinius, qui totum epigramma ordino reddit, suo loco dicit 35 71: super omnia Apollinis se radice ortum et Herculem si in sino carminis redit poeta ad id quod initio indicatum est: τάδ' hoαψα. - Quod ad Herculis speciem per somnum oblatames Sulla epigramma dedicatorium apud Appianum de belI. civ. I, c. 7

37쪽

Talia primo aspectu liquet ab ipsis auctoribus qui dicuntur in tabulis seribi non potuisse. Etenim omnia paene adros tondunt divorsas ab is, in quibus suapte natura tituli seso continent. Licet unum epigramma οἷος δ' ἐννυχιος κ τ λ. Jah-nius Bericlito dor Achs Gos dor iss. 856 p. 286 et IIecherus comm de anth. p. 22 quominus tabula pictae inscriptionem suisso roamur, dummodo distichon aliquod ad quod la es uerbis respiciatur, intercidisse ponatur, nihil prohibero asseuerant. Sed utut certum est quaedam periisse cumsunditus diuersa sint qua similia diem tulere, illud nobis quidem prorsus dubiosum uidetur, num Parrhasius praeter omnem morem in imagine sic ausus sit gloriationi indulgere. Quid uero, quod uersus illi, ut p. 29 indicauimus, cum reliquis, quae Parrhasi seruntur, eodem unius carminis uinculonperto connectuntur γAccuratius autem illa examinantes aliunde nata miratio defigit omnia in illis arctissime inter se cohaerent; ipsi dosemet ipsis artifices iudicant ita, ut omnia iudicia quasi una sorma percussa uideantur: Cimon picturae uituperatori sese excusat Iphion Cimonem tecte cavillans picturum suam superare profitetur omnia inuidia obiectamenta Apollodorus artem ipsis i. e. sibi sociisquo suis ablatam Zeuxim ferre secum modesto queritur, gloriatur Zeuxis ab Apollodoro artis lares apertas ipsum intrasse Parrhasius primas in arto sese detulisse praedicat, respondet Zeuxis nullo os inferiorem sibi uideri. Hae Jahuius cum considerasset, temper notabilium illorum certaminum memor, quae inter pictores quosdam intercessisse Plinius auctor est, ingeniose coniecit, omnia ) illa epigrammata esse residua unius ab uno poeta consecti arminis, in quo diuersi pictores ad fietum certamen coniuncti de

se iudicia secissent, et quidem Nicomachi pictoris scilicet)l Omnia, quae supra coniunximus, composuit alinius . t praeterquam quod quae sub Det ΙΙ leguntur epigrammata a nobis addita sunt.

38쪽

περὶ ζωγραφων elogiae, e qua Hephaesti Apollodori illud supra exscriptum laudaret quae elegia cum iam ab historieis quibusdam excerpta esset, tacito actum esse, ut diuersa illa membra pro ipsorum artificum poematis haberentur et ita in id do pictura compondium uenirent, x quo Plinius, Athenaeus, Aristides hausisse sua uiderentur. Attamen speciosa coniectura quaedam obstant. Namque ut missum laciamus ab Hephaestione non dilucide ex Nicomachi elegia Apollodori uersus illos afferri, diei enim dometr. 4, 7 καὶ παλιν ικομαχου του την πεοὶ ζωγρανον ἐλεγει, πεποιηκοτος ουτος δή σοι κ τ λ. - , ex eis certe, uno

restant, non liquet, qui in elegia illa pictores conducti qualia Plinius narrat ortamina inierint nec tacilius dispicitur,

quemadmodum membrorum illorum quamuis laceratorum unitas et origo prorsus obliterari potuerit Pictorem tandem Nicomachum elogiae auctorem suisse ne censeamus, et aetas eius

dissuadet et quod Plinius qui cf. Briegerum do sontibus librorum 33 - 36 n. h. Plin. p. 33 nusquam silentio praeterit, si quis artifex de sua arto scripsit, nullam, ubi do Nicomacho pictore disserit, elogiae mentionem iniciti). Sed incertum esto, num uersus illi uno eiusdem elegiaotonoro contenti fuerint uidemockerum p. 18); incertum, cuius fuerit elogia, et an certaminum talium qualia apud Plinium narrantur celebratio illud omni dubitatione uacat uersus illos non eorum esse, quibus hodie tribuuntur, sed unius poetae recentior aetato pictorum nobilitates illuminato doscribentis ). Nam alias quoquo poeta insignium uirorum quasi imagines

1 Nicomachum quondam poetam Simmia Rhodi aequalem suisse colligimus ex epigrammat VI, 13, cui idem soriasso debetur opigramma VII, 299, quod in Meleagri corona suit, s. eigandium p. 78. 2 Ad simila aut carmen aut epigrammatum seriem pertinuisse uidetur, quod Plinius 36, i tradit Bupalum o Athenidem operibus subscripsisae carmen non uitibus tantum censori Chion sed et poribus Archermi filiorum. Non insolita talis laus patriae. Ita Dionysius

39쪽

excitabant ita, ut eos aut ipsos do se loquentes producerent aut alio quopiam modo communiter adumbrarent. Sic Artemidoro grammatico, qui θροισιν bucolicorum poetarum opigrammate IX, 20 celebrauit, pigramma IX, M tribuitur uido acobsium tom. VII, p. 09, Haulerum de Theocrit uita et carm. p. 9), in quo Thoocritus de so uerba saeit, quod uido quam simile sit eis, quae supra proposuimus: υλλος ο ιος ἐγὼ ὁ Θεοκριτος, ο τάδ' γοαψα, εἷς απο τῶν πολλῶν εἰμὶ Συρακοσί- , υἷος Πραξαγοραο περικλειτῆς τε Φιλίννης

Μουσα ν ὀθνείαν ου τι ἐφειλκυσάμαν.Ηue etiam trahere audemus uersus hosce, quos a Duride tradi

ἐν τῶ δευτέρω των sZρων ἐπιγεγραφθαι αυτο Pherecydi Diogenes Laertius I, II, 7 auctor est:

His σοφίης πάσης ἐν ἐμοὶ τέλος ἐν δέ τι πάσχω,

ἐστὶν ἀυ 'Ελλάδα γῆν. - ψευδομαι οὐδ' ἀγορευων. Neque hic silendum est Thespidem Aeschylumque a Diosco rido duobus epigrammatis VII, 4l0 4l celebratos esse eaque sibi inuicem respondere, si quid sapimus, ut particulas deperditi cuiusdam de poetis tragicis cycli. Nec minus dubit mus, quin eiusdem Dioscoridis do Sophoclis et Sosithei tumulis epigrammata VII, 37. 707 ficta sint et ex aliqua epigrammatum serio petita. 3h Tales igrammatum series haud paucaearchitectus Τμώλου ἀπ' ἀμπελοεντος iti inscriptione funebri edita in com inscr. III n. 286 praedicatur, ex qua Brunnius II, p. 337 et 3b finxit Dionysium Trallianum.1 Hoe uel indo patuerit, quod alterum VII, 0 καὶ uoeo incipit mire usurpata. Quodsi pigrammata, quorum initium καὶ est, perlustrauerimus, ab initio segreganda eriint aut manca aut exordio corrupta. Si in epigrammato Plan. 263:

καί με λίθον Πέρσαι δεορ ηγαγον, φρα τροπαιον στήσονται νίκας εἰμὶ δὲ νυν ἐμεσις. ἀμφοτεροι δ'Ἀστηκα, καὶ Ἐλλήνεσσι τροπαιον νίκας, καὶ IIέρσαις του πολέμου νέμεσις. νυν illud demonstrat primum uersum incepisse: πρίν με, quod ana-

40쪽

olim fuisse uidentur. Callimachum quidem libris bibliotheeao Alexandrina epigrammata inscripsisse ingeniosa coniectura

logis exemplis confirmatur IX, 25. Plan. 364. VII, 138. 213, ab omni insuper dubitation defenditur Ausoni auctoritate, qui epigramma illud

si reddidit ep. 21 :Μ lapidem quondam Persa aduexere, tropaeum ut fierem bello nunc ego um Nemesis. At ac 2 sicut Graecis uictoribus adsto tropaeum: punio sic Persas uaniloquo Nemesis. Oravius corruptum est initium epigrammatis IX, 21 l. Tam desperato illi quam pusillo do Venere armata epigrammati Plan. 17 ulcus ub- esse videmus, etsi ignoramus quale ubi Integrum esse epigramma

de Theagene apud Athenaeum X, p. 12 o Heynius comment Gott. X, p. 03 et Iacobsius tom. VIII, p. 148 iuro negauerunt. Item deesse aliquid uidetur epigrammati IX, 18 ali apud Pausaniam , 20, 7, de quo uide Heckerum p. 44. Versus VII, 120 esse elogiae fragmentum docet ipso Diogenes Laertius, apud quem VIII, , 20 leguntur. - equo ullam offensionem καὶ initiale mouet, ubi cum καὶ quodam sequente arcto coniungitur, quod fit in I, l. V M. 20. 168. VI, 52. VII, 40. 14. 06. 33. IX, 8 274 353. 431. 55'. 64l. XI, 19. M. Plan. 199 aut ubi exaggerandi ui ut nostrum inuch cita ponitur, ut facile intellegatur, ad quod respiciatur, quod fit in I, 9 V,

119. VI, 146. VII, 28T. Is 357 633. VIII, 196 25 l. IX, b. 82. 183.107. 213 27 I. I9 546. 727. X, 49, 3. XI, 66, 200. XII, 113 2l9. XIV, 4. Plan. 32. 176 252. Interdum aegre dispicitur quoi καὶ initiali respiciatur. Si epigrammatis XV, 14 initium: καὶ τί γε σῆμα ab eo solo pleno intellegitur, qui teno ἀντίγooemo id esse ad id quod

proximo antecedit item epigrammatis de Parrhasi Philocteta Plan. Hi prima haec uerba perperam a Iacobsi tentata:

καὶ τὸν ἀπ Toηχινος ἰδων πολυωδυνον ηρωτονδε Φιλοκτήτην γοαφε Παooασιος, illuminantur epigrammate illo antiquitus multum noto ola δ' ἐννοχιος φαντάζ το- τ λ. quod supra in p. 29 proposuimus. - Aliter resso habet in uitiis epigrammatum VII, 7. 05 123 130 etiam VII, 132 ex Diogonis Laerti Pammetro sum torum, s. p. 3b Opus enim

illud Diogenis quamuis distinctis partibus continobatur uno uinculo eodemquo particulatim saltem expresso. - Α nunc uido quid faciendum sit pigrammatis hisco unebribus VII, 263 380 497. VIII, 154. 164. bi καὶ illud alitor expedire o qui mus, nisi ut statuamus partieulas indicari maioris quondam complexus cuiusdam aut conplurium