장음표시 사용
191쪽
σθαι δοῖαν Graviorem corruptelam vocabula π αυτων passa esse suspicor.
Ibid. 3 13 - , συμβαIνει περ τε των γνωστων τ*I τι καὶ περὶ των δια παε ἱστου μιαλιστα οντων θρυλεῖ αι- ανομενοις Transponendum videtur et scribendum: περὶ των α πλε ἱστου οντων μαλιστα θρυλιῖσθαι το Ie--θανομένοις. in optime Behherus restituit locum p. 59 initio: OU πο ου ς ιλε τα τε α πλεIστου καὶ τα εν αγνωσI ὁντα πολλους κταρασσειν, ubi vulgabatur: τα τε διαπM1κτ ι κακαὶ κτε.
σειεν τε. Ex hoc loco corrigatur Plutarchus in via Pyrrhic. 21 αν ετ sal α μαχην 'PωμαIους νικψωμεν απολουμεθα, supplendo αν ετ μι Ιαν ὀμοιαν μιαπην τε.Pag. 41, ibid. S 22 καὶ π αυτων καταζ ρόνησιν ἡ Πισος προεπιβουλην τε ες αυτὸν τε nequiritur: ἡ καταφρόνησιν
Pag. 42, ibid. 3 28 οτι ο αυτός, πεῶν γε αναχωρουντι αυτ . . - τὸ στρατευμι του Λαιουίνου πολλ* πλεῖον ἡ τὸ πρόσθεν Iδεν, δρας ψη δἰκην τα στρατοπεδα των 'PωμιαIων κοπτο- μενα αναφυεσθαι Lacunam, quam statuit Behh. post αυτφ, non male expleveris inserendis vocabulisci m is νε να υ μασαι. Deinde, ne soloeca sit oratio, scribendum : πολλν πλεῖον ον ἡ τὸ πρόσθεν εIδεν, ni forte praestat: εἶδεν ον .Pag. 434 33 : την τε Ου ειρηνην συμπρα αἱ τε μοι αξιω, καὶ προσέτι καὶ οἴκαδε τε καὶ ς την Ηπειρον ἐπισπωαι. Uncinis inclusi, quae ex interpretamento fluxisse videntur. b. 3 34 εριο γουν λον τι ου σπλη τε Ita eLL. emendavit Maii lectionem: μοὶ ου τι υ σχολῶ, et sic codex habet, nisi quod post ουν inseritur στι unde etiam lenius rescribere possis: μω γ ουν ἡτισου εο τι σχολη κτλ i. e. mihi quidemne antillum quidem otii est. Verior tamen exhor ratio, quam , addito verbo εστι, amplecti nullus dubito. D. pag. 43 3 34 ου μεντοι ΟυM τουτων τι λαβοιμι αν. Bekkerus particulam αν recte addidit e gonum qui habet: λά
192쪽
ουδὲ τουτων ων δίδω τι λαβοιμι αν. Dubito tamen an suo loco cam inseruerit, siquidem particula μέντοι eam voculam ad se trahere solet, et praetulerim hanc lectionem: ου μέν-τα ουδε τουτων τι λαβοιμιι Mox S 35 requiro: υτετην IIπειρον ουτ ταλλα κτε. pro υτ αλλα οσα κέκτησαι
Ρag. 44 ibid. S 44. Interpolator sua immiscuisse videtur nobili dicto Pyrrhi: ουτος εστι καὶ ου αλλος Φαβρ&ιοe. o δυσχερέστερον αν τι παρατρέψειε si οικεἱα αρετη ἡ τῆ συνήθου πορεια τὸν δειον. Si quid Dio addere voluisset, scripsisset, opinor, neque eum non dedisse ammaverimh: ουτο εκεῖνο κτε. m hic est ille Fabricius, quem dis io
Pag. 46, 4 3 2 δυναμιενοι μὲν γαρ ε πολλου οἱ Καρχηδόνιοι αυξανόμιενοι δ' ἡγη 'Pωμαῖοι αλληλου θ' *εωρωντο κτε. Behherus de suo addidit μέν minus recte, ni fallor. Scripserim: δυναμιενο γαρ μέγα - αυξανομενοι τ' R κτε. Minus accurate dicta videntur quoque sequentia καὶ τα κεν ἔπι M. ιτο ἀεὶ πMAνο κατα τὸ πολλοῖς των ανθρωπων, καὶ καλιασοτα ευ πραττωσιν , εμφυτον, τε Agitur enim de vitio, cui omnes sero Oininus sumus obnoxii, itaque verum videtur rκατα τὸ τοῖ πολλοῖ κτε. Versus pag. n. corrigas 3 hi καὶ προσυπεσχετό σφισι Mamertinis βοηθκ1πειν καὶ δια τὸ γένος αυτων ἐξ Ἱταλια κτε. addita praepositione necessaria. Pag. 47, 41 6 8 την γουν αιτίαν τῆ λαλυσεω των σπονδων ε ἐκεῖνον τρέψαι, μη καταρχειν αυτ sic πισθε51. θέλων. Melius scriberetur: μη καταρχειν αυτὸς νομεισθεIη Verbum καταρχειν ut παρχειν apud antiquiores, absoluistpositum. Pag. 48, ibid. 3 16 οτι Ρωμαῖοι καὶ Καρχηδόνιοι πρὸ πο-Mριον ὀντες. Malim συνελ.θόντες. Ibidem g 18 extr ulique scribendum καὶ τω insere τοσουτον τω ναυτικω προέχειν παιρομένων, πεῖπε pro πεῖπε δια των αυτων αγγελων οτι ουδεναρα Πίκησα τε Sermo est de nota annibalis astutia, qua post cladem acceptam capitis periculum, quod Poenorum duci
193쪽
bus re male gesta imminero solebat, circumventis popularibus suis effugerit. Pag. 56 55 3 2 αλλ' ἡμῖν οι τε εἰδότες αυτα καὶ πεπειραμένοι αυτων ἐξαρκεῖν μῖν πρὸς σφαλειαν την τ' ἐπιεικειαν καὶ την φιλανθρωπίαν νομί ζετεJ καὶ σα αν ἡ λαθοντες ἡ ἐξ-ατατμαντες Ἀμας καὶ κομισαμενοι δίκαιον ἐν με . .
καὶ μέντοι καὶ τι Γουδέπω . . . λογἱ σασθαι του Ἀτι τα τοιαυτα πρὸς με αλλὐους ὀρθως μώιν ἔχει ποιεῖν, πρυ δε ΚαρχGονIους ανθρωπινως καὶ καλως τοῖς με γαρ πολIταις καὶ πρ ως καὶ πολιοκως χρη*θαι, καν παραλόγως τις σωθη, ἡμέτερον ἐστι, τοις M δη πολεμ Iοις σφαλως τέ Scripsi haec, ut edidit Maius, recepta tamen Behheri correctione ἐξαπατησαντες pro ἐξαρπαγήσαντες. quam itanes confirmavit codex, et παραλογως pro γα αλόγως. corruptissima haec esse neminem latet. Hodie sunt ita evanida, ut laustra aciem oculorum intenderim; sed necrue, recte ruatus legerit, explorare neque lacunas explere valui Pars est rationis, habitae post captam Saguntum in senatu a L. Cornelio Lentulo, qua bellum suaderet adversus Carthaginienses Locum conclamatum lubet tentare in hunc modum: 'Αλλ' υμιεῖς οι τε εἰδοτες αυτα καὶ πεπειραμένοι αυτων ξαρκειν μοι πρὸς σφαλειαν την τ επιείκειαν και την φιλανθρωπίαν νομIζίετε , καὶ σ' αν η λαθόντες , ἐξα
τριουσθαι μήτ' αμυν ε σθαι καὶ ριέντοι καὶ τι Ουδε σωτηρta 1 προαιρεσις). λογωασθὰ τούς, τι τα τοιαυτα πρὸς φλ αλληλους ὀρθως μιν ἔχει ποιεῖν, πρὸς δε Κααὐονίους νοητως καὶ σκαιως κτε. Quae sic interpretor Sed vos, qui haec nostis atque experti estis, susscere vobis ad securitatem mansuetudinem arbitramini atque humanitatem et quaecunque isti aut clam aut fraude aut etiam vi adversus os iniuste egerint aequo animo esse ferenda, et neque propterea inportere Os irasci neque animis abalienari neque iniurias acce fas propulsare Attamen ne salutari quidem consilio
194쪽
180 vos ita Dcere, intelligetis reptitando, recte quidem habere inter os eiusmodi clementiam, sed eandem erga Carthα-ginienses stolidam esse citque ineptam cet. Qui tamen leniorem, quam haec est, medicinam excogitaverit, nemini faciet gratius quam mihi. Pag. 57, 55 S 4 οτ αισχρόν πρὸς τα εργα πρὸ των
λόγων περ αυτω χωρειν Grammatica postulat, ut post λογων articulus των repetatur. Ο observa Latini sinum in verbis: ωστ ἐν ευδαιμονέα καὶ τὸ μη παντα ευ πραττει τιθεσθαι Graeci hac in re scribere solent sic: ειτ' ἐν ευδαιμονιας μέρει τιθεσθαι Dio ad verbum vertit sormulam Latinam ponere aliquam rem in felicitate. Pag. 58, 55 S 10 δεχεσθαι δ' το ιως ποτερον αν σφισι καταλIπωσι, το πολιμον αυτοις ἐπηγγειλεν Zonara VIII, 22 habet τον πολεμον αυτοῖς αυτ Iκα ἐπιέγγει v. Pag. 59, 5 g 2: ταν δε ἐγγυς των ἀγωνων γένωνταιτας β πέδας των κερδων ἐξέστανται κτε uiro usu verbum ἐξιστασθαι h. l. cum quarto casu iungitur, quod fieri non ara let, nisi quando significat evitare v. c. εωτασθαι τον κIνδυνον. spectaveris igitur: τῆς τ' ελπέδος τε. . nec tamen sic reponere licet ob sequentia και τα πέστεις των ποσχωεων ἐγκαταλείπουσιν. In vicinia corrigatur: ως καὶ παντη παντως κατορθωσοντας pro κατορθωλα τας. Pag. 60, 5 10 - ἐλογέζετο τοις με γαρ κεραίοις
πραγμασι και τα δεινοτατα ραδIως πολλακι του ανθρωπους ἰφι- στασθαι . τους δε προκεκυιηκοτα και τα βραχυτατα κακουν λεγεν.
Articulus non suo loco legitur, et deest praepositio omnino necessaria quare legendum videtur: - ελογέζετο εν με γαρ ἀκεραιοι τοῖς πραγμασι κτε. Pag. 6l ib. 8 15 οτι ι ΚαρχGονιο ουχ πως αυτεπαγγελτο τι τω Αννιβα πεμ φαν, αλλ' ἐν γέλωτι αυτον ἐποιουντο. Praegressum υχ πως suadet, ut scribamus αλλα καὶ ἐν γέ
Pag. 3, ib. 8 24 οτι ηρχον Ιαυλος καὶ πεντιο ανδρες ου ομοιότροποι, αλλ' ἐξ ἴσου λαφορω του γένου καὶ τα
195쪽
φρονε καὶ το κρατος αυτ του πολεμου et μωσἈπισχνεῖτο ἰ nam
ς ουπισχνεῖτο requiri palam est. l. II pag. 189 in adn. εἰπεῖν δὲ το ς γελοῖον - του
παρόντος γόμενον απὸ του φαλακρου μέχρι κε Iνου του κο- μωντος παντας φόνευσον. Si ἐκεIνου genuinum esset, scripsisset, opinor: πο ου του του φαλακρου μέχρι ἐκεIνου του κομωντος. Sed κείνου insiticium esse apparet tum ex ipsa locutionis proverbialis natura , turn in vulgato textu optime mittitur. Scribitur enim: προσεταξε τουτο δη τὸ λεγόμενον απὸ του φαλακρου κεχρι του φαλακρου παντας αυτους ποσφαγῆναι, ubi satis mirari nequeo doctos homines vel punctum temporis haesisse, quominus Dioni redderent: απὸ του φαλακρου μέχρι του G- μωντος. Dubium enim non est bis idem vocabulum a scriba semisopito per errorem exaratum esse. Pag. 193 in adn. παραχρημα ν π δεφεσιν αυτου νηρέλ- σαν Rescribatur: ν ἐν φεσιν αυτου τε uidem καὶ ἔδρασεναν τα μέγιστα ει μη προαχtili καὶ τους πανυ γνησίους αυτου ομασεν. Post αυτου excidisse videtur plλους.
Pag. 43 c. 14 apud iphilinum legimus de erone τον
χθεισαν οι ἰδών ου Dειν ἔφη οτι μεγαλην ρῖνα εἶχεν. Reponendum videtur: τι υτ μεγαλην ρῖνα εἶχεν, collato excerpto Vaticano, in quo scriptum est in hunc modum: ουκDειν ἔφη, τι τοιαυτην μεγαλην ρῖνα εχει. Pag. 256 in adn. Νερων πο εἶπε μητ αυτ ον χωρις Τιγελ- λίγου μητε ιγελλῖνον χωρις ερωνος v. Lege μητ αυτὸς
196쪽
των παροντων γνω το λαληθέν. Inserendum υκ inter μονον et ἐκεῖνος, et in vicinia legendum: ου pro υτε γαρ Ελληνι ι
Pag. 388 in adn. ἐπλαττοντο τα του Σευηρου φρονεῖν eis. sine causa addidit articulum. Eodem modo mox legitur τα ΑλβIνου δοκουντα φρονεῖν et ita passim. Eundem miror neglexisse excerptum, quod legitur p. Mai. p. 227 s. 13 οτι καὶ πολ- λω - τοῖς φισμασι, quamquam nihil eiusmodi reperiatur apud iphilinum. Pag. 418 in adn. ουν ανυληm Ἀωσι. Imo τὰ AM M.
197쪽
Graecum est κλιμακτήρων sine praepOS. αντi, quae ex Voca b. praecedente αι - τειν nata esse vi
198쪽
Edita sunt haec excerpta, praeterquam a Maio in collectione p. 23 sqq. a Mulier in Ol. IV Fragm. ist. Graec. p.
Didot. MDCCCL p. 19 sqq. cuius libri paginas significabo. Vitia typographica quae plurima sunt in ulteri oditione,
ipse lector, quaeso, corrigat. Quamvis sine exemplo pessimam esse huius scriptoris, vix eo nomine digni, Graecitatem, neminem latet, non tamen puto eum dedisse pag. 194, 2 οτι υ χρη τὸν παξ ανταραντα οπλα βασιλέως ζῆσαι, sed scribarum errore ita legi pro βασι νε ι σαι Iisdem tribuerim orationis vitium ibid. 6 ἀλλα παραχωρησόν μοι εισελθεῖν, να λακριθωμεν καὶ ὁ κρεωτων βασιλ-ύς ὁ ἀντε ἡλωσεν τε Supplendum videtur βασιλευς ἔστω vel βασι λευέτω. Mox ibidcin scripserim ουδε παραχω ρ ἡ νω
ποιῆσαι. Utrobique malo desideratur particularari, nescio tamen an ipsius scriptoris culpa.Ιb. 8 'Οτι Κυιντος ὁ ΣκρIνου υἱὸς τὸ βασίλειον καὶ παρα- χρημα ἐν 'Eμέση καθητο καὶ παραγίνεται 'οδεναθος κτε Mulierus transponenda suspicatur vocabula καὶ παραχρημι POSt
199쪽
παραγίνεται sed parum hac mutatione proficimus; nam scire velim, quid significent verba Κυιντος καθητο τὸ βασ ιον. Vertunt scilicet regiam sedem Emesae statuit fIbid. Ο Γ εἶπον τι παν τι ου ην-Iχοντο πομένειν ἡ βαρβαρω ἐαυτους παραδουναι. 4n orto dederat auctor: I
Ibid. 2 'ΑμαθIας ριὸν , τι τους ἐχθρους γαιρουμεν, τοῖς δεφιλοις κτε. Repetatur particula με post τους. Pag. 96, 3 οτι ἐλευθερίαν δια το φαγεῖν καὶ φορέσαιαπωλεσεν Cod habet φορῆσαι πωλησεν M. φορέσαι ἐπωλευν. Iusserus scribendum iudicat ἐμφορψαι quasi ἐμφορῆσαι Graecum sit pro ἐμφορηNγαι Praeterea huius verbi notio, quia tam deest quam de potu usurpatur, prout additur Bo aut ποτου,
loco nostro minime apta est requiritur contra verbum, quod ad solum potum reseratur; quapropter non dubito scripsisse nostrum: τι ἡ ἐλευθερειν δια το φαγεῖν καὶ ροφῆσαι μω- λη σε . Verbum οφεῖν, cum contemptu usurpari solitum , egregie eonvenit loco nostro. De meo addidi articulum vereor tamenae scriptorem potius quam librarium correxerim; nam etiam p. 197, 10 μετα θανατον Κλαυχου legitur sine articulo. Ibid. 4 καὶ λέγει ΑνDννόβαλλος Δός μοι καλον οἶνον, - καλμοι παντας τους του lao μου καὶ ευφρανθω μιετ αυτων. quid sit καλὸς Iνος doceri velim vinum bonum est ινος αγα- ὸς Ους, αν&σμεις, alia. An sorte dederat: ΔΟCΜΟΙ ΚΑΔΟΝOINO i. e. δος μοι καδον οἴνου, να καλεσω τε quod facillime, ut vides, in ΔΟCMΟΙΚΑΛΟΝ ΟΙΝΟ abire potuit. Capiebat ὁ καδος secundum Dioscoridem X congios sive sextarios LX, itaque Andonabalo cum familia sua suffecisse videtur. Pag. 197, 1 χρυσω και Πηρ αυτὸν ὀχυρωσον. Muli. edidit Ἀαυτόν, quum debuisset mutat accentu scribere αυτ ον; nam ita solent sequiores, qualis hic est, . c. p. 195, 1: Παραδοτε αὐτους ἡ πολε-ατε. Ib. 2 πρὶν μιάθω. Graecum est πρὶν αν καθω, sed semibarbaro homini hanc particulam obtrudere nolim. Ib. 3 legitur καὶ μανθάνεις, ubi nemo non Graecorum dedisset
200쪽
Futurum καὶ μαει τει sed talia sunt apud nostrum μυρια. Nimis tamen ortasse absurdum uturum est ibidem in hisce εἰ μὲν θέλετε πολεμιησειν, qua de re iam monui in collatione. Ib. 4 observa bella vocabula Graeca πραιδευειν, praedari et mox πραῖδα, praedam. Lexicis addenda scilicet lΙb. 5 προτρέπων αυτην ἐνδουναι τελιῖν π αυτόν. Non optime quidem, sed ita saltem, ut intelligi posset, scripserat ἐνδο υνα καὶ τελιῖν κτλIb. 6 πρὶν αν εἰς τους αρχηγους τῆς στασεως πεντηκοντα ἐειλκμεν. Neque αν neque εἰς serri potest, siquidem verbum ἐκδικεῖν cum Accusativo iungitur. Sensui satisfaceret: πρινα νευρων τους αρχηγους κτε. sed lenius correxeris: πρὶν
Pag. 198, 12: τι ἐπὶ κακω Ιερσων ει το βασιλιIαν θεν. Lege λθον. Ib. I: Διοκλητιανὸς τα τότε σεβόμενα θεῖα μαρτυρομε νος, λεγεν τε Ad haec verba Maius adnotat hinc cognoscamus historicum Christianum B quam adnotatiunculam Mul-lerus aliud, credo, agens sine reprehensione in librum suum recepit Bellam conclusionem Si quid certi ex his vocabuliscisci posset, nemo sanus non ipsum contrarium inde concluderet, nempe historicum non fuisse Christianum; nam si fuisset non scripturum fuisse: τα τοτε σεβόμενα δεῖα, sed simpliciter τα his Nec ver certius argumentum peti potest ex se x, ubi agitur de Christo, quapropter idem auctoris libens in medio relinquam. Praeterea, ut libere dicam quod sentis. τανθρωπου ουδέν χοι κέλει. Ib. 5 ἐν Σαρδικη μεταγαγεῖν scribitur prorsus barbare pro ἐς Σαρδικην τε.