Exercitationes criticae

31쪽

Manifestam haud minus corruptelam observavi in oratione fleonnidis, qui p. 19 s. 5 sic loquitura προ λο γαρ ὁ πο-

ἐλδωκεν περ τῆς πατρnος Quid rei sint αἱ του σωματος διαι- ρέλα, nemo sacile dixerit, sed , quae acceperat in proelio vulnera, intelligenda esse apparet e superioribus p. 18 s. 16ι πολλοῖς περισεσων τραυμασιν κτε, quapropter Vide, an AIAIPECEI ex ΔΙΑΤΡΩCEI natum esse potuerit, ita ut υτομεBας τοσαυτα νι πρωπε ις του σωματος mi Diodoro sit reddendum Fateor διατρωσις vocabulum esse του πονηρου κόμματος. Sed versamur in pessimae Graecitatis auctore, et Diocassius libr. LXII scribit: ξευεν ὁ Τηρῶατης - καὶ

κ γε ταυρους μιῶ μοι βολη - διέτρωσε καὶ πέκτεινεν Loco nostro opponitur: ὀ τηρ α εαυτον τρωτον Graecitati vero melius consultum ore si legeremus: ΠΗΡΩCEI του σωματος. Sed haec hactenus. Certius est ib. s. 8 verba: ο - τηρμας εaυτὶ, τρωτον ευλαβεta του παθειν τι τουτ ενηργησεν non antea Filii immunia lare, quam ex omnium Graecorum consuetudine mecum reseripseris: ὁ τηρωας εαυτὸν τρωτον ευλαβεία του μηπasim τι cuius usus exeinpla asterre, quia ubique sunt obvia non habeo necessarium. In Aristomenis oratione s. 20 supplendum est: ου μόνον δὲ Κλέοννις δειχθωεται κατ' αρετην λειτόμνος, αλλα καὶ τελέως χαριστο Mνὶ . In praecedentibus s. 16 peccatur contra constantem Grae- eorum usum in vocabulis παραλαβων δ' εν μέρει τὸν λογον Ἀριστομένη κτε. nam quotiescumque requiritur ea notio , quae

apud Latinos inest locutioni sua ice Graeci addunt articulum, ubi contra loci sensus postulat id, quod latine dicitur: ordine, unus post alterum, per vices. articulus constanter omittitur, isti necessario sequitur ex ipsa eius natura. Recte igitur . c. Herodotus scripsit VII . 212 - καταΜγεα κεκοσμημιένοι εν μέρε ἐμαχοντο κτέ. ubi absurdum foret ἐν μέρεi, quod solummodo recte haberet, si scripsisset: καστοι ἐν τ 3 μέρε κτὲ Recte item Xenophon in nab. VII. 6 8 36: πολλα κινδυνευσαντα καὶ ἐν τω μέρει κα παρα το μέρος κτε , ubi

32쪽

non sine insigni detrimento articulus potuisset omitti Soli tragici quibus magna est, ut nemo ignorat, in articulo omittendo licentia, hanc quoque legem sibi non latam esse iudicabant. Inutile additamentum esse censeo, quae leguntur in fragm. XIV post oraculum τι δε τὸ νοουμενον κτέ. . sive ista librariis sive epitomatori, de quo non magnificentius iudico quam de illis. auctori tribuamus; dummodo hoc mihi concedas, Diodorum ipsum talia addere non potuisse. Neque Diodor imputaverim quod legitur in sine fragmento XV: καὶ βασιλευ ηρέει μετα-

Dubito, an recte Behherus emendaverit in fragm. XVI XV vs. 8 sqq. ubi de diis sermo est, ο ου μόνον τους ευσεβεῖς ἐν se

ζῆν ευ ποιουσιν, αλλα καὶ μετα τὸν θανατον - δε καὶ ταῖς τελεταῖς δε αγωγην μιετ ευ μως nis εἰ απαντα τὸ αιωνα παρασκευα υσιν. Nihil est in ipso codice praesidii. u. praeclare locum emendasse sibi visus est reponendo I pro εἰ et λαγωγην pro δεῖ αγωγ , hoc tamen, casu nescio an prudentia lactiun dicam, ut videbimus, recte. Behh. post δε inserit πιστευειν, et deinde reponit με ευθυμIας Πεῖαν. Posteriora ex parte saltem vera esse arbitror, sed priori coniecturae hoc obstat, ut taceam τι πιστευειν in tali re requiri), quod non αγωγ sed λαγωγ i. e. vita a sententia postulatur, quocirca videndum , an potius nihil exciderit, sitque rescribendum αλλακαὶ μετα τὸν θανατο τοῖς γε ἐν ταῖς τελεταῖς λαγωγο κετευφημιι α Οεῖαν εἰ απαντα τον αιωνα παρασκευα υσιν. i. e.

quantopere deo colere Fortet, qui non solum in ita piis bene faciant sed etiam post mortem iis saltem, qui initiati sunt, vitam , in Omne aevum felicem O arent. Coniectura autem Behkeri, qua μι ετ ευλμIας reposuit, milia propterea non persuadet, quod autologia sic oratio laborare videtur. Ο ἐν ταῖς τελετα Graece dicuntur qui vulgo οι λυστα s. οι μεμυημένοι Sic v. c. locutus est Plato in uthydem p. 277- οι ἐν τῆ τελετῆ των Κορυβαντων.

Periisse suspicor vocabulum in fragm. XVIII XVI haud procul

ab initio, ubi legimus: τη γαρ αγασέας ἐγγυτερον ουσαι προσν-

33쪽

ποοζωκειωδένην Voculam καλλον excidisse sensus evincit.

In secundo oraculo, quod Myscello datum est ab Apollinesse XX post virorum doctorum curas duo restant vitia corrigenda. Quorum alterum est in s. 2:ουτος μύεν ψιὸς τοι γηροτος, Π δὲ XαλκIς. quis enim erat nomen incolarum αφιος pro nomine ipsius insulae positum, quam Ταφος audire nemo nescit Et lac, id quod minime est probabiles, Pythiam divino correptam furore, sic per audacem metonymiam canere potuisse, vel sic nemo uelle sibi persuadebit, eam iunxisse cum αφιος epitheton, quod soli insulae accommodatum est. Vix aliter olim scriptum suisse puto, quam sic: Αυτη μD αφος ωτι ανήροτος, δε δὲ Xαλκις. Alterum , quod dicebam, mendum est in s. sequenti, in quo iubente metro scripserim: Πι δὲ Κουρητων ἡ ιερα χθών -- expuncto articulo, quod errore describentium e proxima littera natum esse suspicor. Deinde, qui periit, dactylus non alium puto suisse, quam qui lacitos praecedentis pedem quintum, scilicet Da δὲ quo facilius intelligitur quam proclivi errore excidere potuerit. Haec suspicio si vera est, ut eram esse puto, ne-ressario inde sequitur, pedem ultimum suisse nomen aliquod proprium seminini generis, quod me acutioribus expiscandum

Focabulum ad sensum plane necessarium excidisse animad

vertes in fragm. XXIII XVΙΙΙ initio, ubi 3barit aliquis

eiri suo narranti, se spectandis perariis nescio quo morbo cod. abet τα πραγματα, unde Behh nescio an recte γμα extudit, strictum esse, respondisse fertur: θαυμ ασαν καὶ γαρ ἀκου- παπα τ γεγονὸς πεπονηκεναι την πλευραν. Tum sensui cum Grammaticae melius consultum laret, si scriberetur: καὶ γαραυτὸς ἀκουσας τὸ γεγονὸς πεπονηκέναι την πλευραν In D.

I Ita ceri solent antiquiores, sed Diodorum ex sui aevi consuetudine dedisse puto καὶ α ἐαυτον ἄκουσαν τα κτί. 3. Diqitias by Orale

34쪽

20XXV XXI Graeca non sunt quae leguntur,s. 14 sqq. sic scripta eo γενομένου του μὲ παρδενια ἀπ ο στησ α ναι τῆ ἐπιβολῆς καὶ πρὸ λαλυσιν ορ σαι, quae significabunt, quam rem significare creduntur, ubi correxeris: π οστην αι sic πιβολῆ κτὲ.Jam videamus, an opem praesentem serre possimus oraculo,

quod Phalanto datum misere corruptum exstat in solis excerptis alicanis ap. Behh. D. XXVI). Scribuntur autem s. 3 sq. sic: Σατυριον ρα συ αραντο τ αγλαὸν δωρ καὶ λιμ ένα σκαιόν, καὶ που τραγο αλμυρὸν Ioiδα ἀμφαγαπή τ κρόπολιν γενεIου, Αθα Ἀαραντα ποιου Σατυριον βαωτα. Multi fortasse interpretabuntur, nemo, sat scio, intelliget, quid rei sit λιμην σκαιόe. quidem, donec meliora edoctus ero , nobilem illum portum, quo ad tantum opum divitiarumquelastigium vectum esse Tarentum novimus, non σκαιὸν s. in-saustum sed καλον ab oraculo appellatum esse contendam , itaque vatem cecinisse Σατυριον φρα υ τυ αραντὸ τ αγλαὸν υδωρ, καὶ λιμένα καλου e, καὶ τὲ Quod ad Pluralis,

quem hac coniectura invexi usum attinet, ne quis eo ossendatur,monc rem miram esse sed certissimam, non solum apud poetas

sed etiam apud prosae scriptores frequentem esse in hoc vocabulo numeri luralis usum, ubi unus tantum portus intelligi

possit Pedestres nunc non moror e poetis non inutile erit unum altorumque locum apposuisse. Certum est . c. non nisi

unum portum intelligi posse in Homeri Odyss. N. 195:τουνεκ' αρ αλλοειδέα φανεσκετο παντα ανακτιατραπιτοι τε διηνεκέε λιμένες τε πανορμοι,

cs. 43; nequc magis apud Euripidem in lectra s. 452:'Iλιόδε δ' κλυόν τινο ἐν λιμέσιν αυπλι- βεβωτο κτε. Adde IIelen. s. 521 et Soph. Phil. 936. Καλο autem λιμὴν dicitur v. c. in Odyss. g. 263. Nunc video Mulierum edidisset καὶ λ.ιμένα Σκαιὸν quasi uerit nomon proprium portus Tarentini, sed neque hoc , quantum scies, ab ullo scriptore traditur, neque portum a Graecis in talibus superstitiosissimis tam infausto nomine dictuin suisse crediderim. Deinde s 3 melius legas

35쪽

21 eum palimpsesto Vaticano επὶ Σατυρίου βεβαωτα quod sequitur vaticinium mancum habet versum secundum ἐλθόντες Σιαελο γαὼτον αμφω quem eleganti coniectura sanavitia tus in Var. Leci. p. 329 inserto adiectivo καλην post Σικελο, quod adiectivum cur perierit, non opus est ut addam.

In fragm. XXVI initio pessimae Graecitatis est diu θυγατρὸς

aὐτου φθαρεισης. Vitiare virginem Graece dicitur λα*θεἱρειν xipo s. παρθένον, qua in re non nisi sae Graeculorum praepositionem omittit. Haud minus absurdo vitio inquinata sunt in Ir. XXIX verba: ευρόντες αμπελον περιπεπλεγμένην εριγεν, τὸ

λεγόμενον αρσενόθηλυν, ἔκτισαν πόλιν , quae non sana erunt, prius-quaui expunxeris corruptum interpretamentum τὸ λεγόμενον ἀπενόθηλυν, quod olim ex ipso, opinor, vaticinio in hunc sere modum in margine adscriptum suit: κατα το λεγομενον αρσενα ιηλυς Si revera vitis quoddam genus esset, quod Graeci ἀρωγολλυν nuncupaverint, certe scribendum suisset τὸν λεγομένην ἀμσενόλλυν Mulierus autem dedit τον λεγόμιενον αρσενόθηλυν, facio substantivo ex nomine adiectivo. Fragmento XXXI, cuius pars prior misere corrupta est, acutiorum curae relicto, et obiter restituto participio futuri καταγγελουντας vs. 27 pro pari temporis praesentis καταγγέλλοντας, in eodem fragmento triplici mendo liberare conabor, quae verba leguntur in vicinia: ς κεν puοις παρήγγειλε του πρέσβεις κδέἴασθαι καὶ παρακαλεῖν ἐπὶ ξενίαν. Nam neque εκδεχεσθαι Graece est hospitio excipere, sed δέχωα et ποδέχεσθαι in ea re sunt sollemnia, Deque παρακαλεῖν serri potest pro παρακαλμαι, neque επὶ ξενIαν

Graeci dicunt, sed επὶ ξένια. Bescribendum igitur παρηγγειλε του πρωβεις δέξασθαι ΠPECBEICΔEEACΘΑΙ pro PECBEI-cΕΚΔΕΞΛCΘΑI καὶ παρακαλέ,αι ἐπὶ ξένια Denique, sed hos fortasses veniam habet apud seriores constanti m-

a Qui tamen verbi παρακαλεῖν usum diligenter consideraverit, ne Diodorum quidei sic seribere potuisse sibi persuadebit. Dcderat, ni fallor, παρ λειβεῖν n risin. IMPAΛABFIN abiit in ITAPABAAFm, iide, inisusis de niore litteris ' et . aluin si παρακαλεi,. Dissilia πιν Orale

36쪽

nium usu requentatur locutio καλεῖν ἐπὶ ξένια, verbo composito hac quidem in re nemo, quod sciam, usus est. In iis, quae statim subsequuntur: αυτους ἔπεμψεν εἰ 'Αλβανους τὸ παρα- πλωιον τοῖς ἐκεIνων ποιποντας, dat τοι ἐκείνων non habebit quo reseratur, antequam post Αλβανους vel post πεμιφεν inserueris πρεσβεις sin minus scribendum foret: πεμψεν εἰ 'Αλβανους τους τὸ παραπλωιον τοῖς ἐκείνων πρωβεσι κτε. quae minus lenis sutura esset medicina. Ibid in s. 2 p. 525 , ubi hodie scribitur: οτι προτερον ἐκεlνων ου δόντων τὸ δικαιον κτε. pro προτερον

corrigendum videtur προτέρων In r. XXXV XXIII S )supple: χρπε ναυτοῖς ὁ Θεὸς κτε. Inor. XXXVI XXlIIS 3 emenda: τα ὀνόματα σφων αυτων ἐνέγραψαν εἰ σκυτα- λοας, ας ἐξηφαντο ἐκ τῆς χειρ μή non enim nomina, ut opinor, sed scutalas de brachio sibi suspendebant. Pessimae vero Graecitatis est, quod legimus in D. XXXVII : ἔλαβε χρησμὸν ουτως pro ουτως ἔχοντα, sed epitomatoris potiusquam librariorum σφαλμα esse suspicor, nam idem, ni fallor, postea recurrit. His tamen, non illi, tribuerim hodie legi in D. XXXI prope initium: et ρωτα la Δελφους, ubi haud dubie supplendum πέμψας Initio Ir. XLII XXXII οτ οι Λοκροὶ περιψαν εἰ Σπαρτην περὶ συμμαχινας δεόμενοι turpiter abundat alterutrum, vel περὶ vel participium θεουμνοι quorum hoc lubens

expunxerim. Nam notae sunt in vulgus locutiones ἐκειν πέμπειν, διαπρεσβευεσθαι περὶ συμιμιαχεις , περ ειρήνης et similia 3.

Pervenimus ad libri non reliquias, inter quas primum statim fragmentum librariorum , Opinor, culpa amisit nomen illius, de quo agit, sed bonum factum , satis ex ipso fragment apparere supplendum esse: ν Σόλων πατρὸς ριεν Ελκεσψου Sequuntur

37쪽

autem post paucissima verba haec: σοφία Mε καὶ παιδεIα παντας τους καθ' εαυτὸν Ira βὰ βηκω ς. Dissicile est non videre, verum esse περ βεβληκως. In forma media verbi scribae minus facile errant, itaque in se. I sub n. recte legitur: κουντι

Ultimam barbariem sapit forma ἐκτελλυμένων in fragm. IIIi S 4 , pro qua quantocyus repone ἐκτεθηλυμμένων, et simul pro vocabulis λον των ανθ ρωπύνων πραύζεων, quae nihil sig-mficant, corrigas γλον των ανδρε Ιων πραξεων, cuius studii nobile specimen dederunt Harmodius et Aristogiton. In vaticinio de tripode quod legitur in fragm. VI legendus

estos 2 in hunc modum: δε σο*ta πρωτος παντων, τουτου τρωον αυδω. pro vulgata ieetione: I - τουτω τρωον αυδω. Mox s. 30

ενὶ sim των πτα σοφων contra interpretamento liberes verba καὶ των αλλων των πτα σοφων αποποιπαμιενων, nam tum Graecum oret τω αλλων πτα σοφων, non repetito articulo,

tum mendacium haec tria vocabula continent, siquidem ipse Solon erat I των πτα σοφων cf. ragm. 1 vers. n.). In fragm. X male legitur: στις ἡ Μαλιευς pro ος vel οσπερ ην, sed peius: καὶ ινκει ἡ Οἴτην εις κωμην ηνας καλουμιενην. Quae quomodo sint corrigenda, docebunt quae de eadem re dicuntur in D. XI: ος κει ἐν κωμη ηνας l. ηναῖς καλου- μνη, quo facto sponte excidet otiosum additamentum τὴν Οιτην. Non magis Graeca esse iudico quae dehonestant r. XIV IX initium, ubi legimus: τι ἱλων - ἐπέγραψεν - τινα κίονα pla

υτα κτέ. nam neque ἐπὶ hoc sensu cum Accusativo construere

neque pronomen indefinitum in tali re addere Graeci solent, itaque επιγραψεν ἐπὶ κιον verum esse arbitror porro s. 18supplendum των μαριων ε αριαδεστάτη, vs. 19 τους μενὶ πονηρους et s. 28 ουτοι γαρ παρα τὸν Αδρὶ οικουντες nam quod vulgatur risum movet . quod deinde legitur: λωικόσαντο μὴ σπεIσεσθαι nam sic lege pro πεBασθαι - πρότερον, ως αν sequiore aevo dici coeptum est pro πρὶν αν mox autem s. 28

38쪽

τὸ μιηMεν γαν ου ἐπινοησαντες absurdo scribitur pro ἐννον -

σαντες.

Sic per corruptarum lectionum sordes pereenimus ad Dagmentum Euripideum, quod et ipsum mendis inquinatum ad nos pervenit. Jegitur autem in codice sic: ου ἐγγυωμαι 1μιία φιλέγγυον

Est enim. Maii error, quo factum est, ut hucusque legerimus: τα Πυθων υκ ἐα τα γραμ μιατα. Sic quoque ediderunt ex kerus et Mulierus, nisi quod recte pro τα IΠυθωδ' scripserunt τα

Πυθοῖ δ' Sed vel sic nemo dignam Euripide sententiam ex his versibus expiscabitur. Nuid si dederit poeta :ου ἐγγυωμαι μίαν φιλεγγυων

i. e. non sponde memor detrimenti, quod ii, qui libenter Spondent, repere OnSueverunt, neque litterae Delphici templi columnae insculptae spondere me sinunt Non enim video, quid lucremur aut scribentes cum God Hermanno ου ἐγγυωμαι, μία λέγγυον σκοπεῖν τα Πυθοῖ δ' ου ἐν τα γραμμιατα, quae et Graeca non sunt et ipsis enebris obscuriora aut cum Hariungiο ου ἐγγυωμαι, μία φιλεγγυον σκοπει' τα Πυθοῖ ν ου ἐφ γεγραμ μ ένα, quae coniectura prorsus iisdem incommodis laborat. Unus Matthiaeus coniectando assecutus est, quod dedit mihi codex scit μι γραμμιατα pro τα γραμμιατα. Sed turpius et vix credibile videtur Behh. , quum hasce reliquias ederet, intacta reliquisse in D. XV s...16 vocabula καὶ ταλλα τα κατασκευασματα ubi quae vocula expungenda sit, monere me pudet. Contra ibid. s. 20 supplendum fuisset: πρὸς αν ουτε Φωκεῖς τε .

Non magis intelliges, quomodo idem concoquere potuerit in se. XVI V 4 initio haec ἐν το*ἱα θαυμαστὸς ν qua in re

vel ista aetate, qua purioris illius sermonis Graeci non amplius erat nec vola nec vestigium, ἐπὶ σοφία κτε. et dicere omnes et scribero solebant. Idem valet de sequentibus s. 25 ibid. μιέχρι α τὸν οινον φέρη πλεla τε καὶ δ Iω, ubi quis nostrum

39쪽

quaeso Graece scribens non dedisset: λι-rον τε καὶ Πιστον ΤΒeinde duobus vitiis inquinatum est fragm. XXV οτι πο της σπιας αρρακεὶς πασιν ἐποιηο φανερὸν, ως ἐπισφαλές ἐστιν μεγαλο εχειν, νουν δὲ μικρόν, ubi vera lectio, ni egregio salior, haec est: τι υπὸ τῆς πέτρας λαραχ εὶς πασιν ἐποίησε pauρον, ως ἐπισφαλές ἐστιν χυν μὲν μυεγαλην χειν, νουν ε

d, priusquam pergamus emendare libri IX et sequentium harmenta, redeundum est ad librum VIII, ubi nescio quomodo oblitus sum memorare coniecturam , qua restituisse mihi videor in integrum oraculum, quod Antiphemo et Entimo Gelam condituris datum legitur in D. XXVIII. Duo ultimi versus hodie sic

vulgantur: δειμαμενοι πτολέεθρον ὁμα Κρητων 'Pοδίων τε παρ προχοας ποταμοῖο ελα, συνομωνυμον γνόν.

Nihil autem facilius est quam demonstrare, pro γνόν rescribendum esse αγνου et reserendum esse hoc epitheton ad flumen selam. Nam ιερὸς quidem est solemne apud Homeruiti lii aliarumque urbium ἐπίθετον, et recte, nam ιερὸς ad amussim re pondet adiectivo Latino sacer, αγνὸς contra significat sanctum et ab omni labe purum, itaque αγνοὶ dici possunt et diduntur dii, unde sequitur idem esse sontium numinumque aptum epitheton; nam et pro diis habentur a veteribus et praeter ignem nihil in omni rerum natura aqua purius invenitur. Exempla sunt ubique obviam, quapropter suffecerit laudasse esch. Pers. 49 sq. πηγνυται δε πα-ρεέθρον αγνου Στρυμ όγος Sed

propterea quod flumina et lantes diis, a quibus habitantur,

et quibuscum haud raro confunduntur, sacri sunt, iidem non minus saepe audiunt ιεροI. Contra urbem γνα appellare non minus foret absurdum quam deum ερόν Minime igitur dubium est, quin deleta quoque virgula vere coi rexerimus

Redeamus ad librum IX, ubi in agni. 35 s. 7 legiinus: δε Πιττακος η Βίας πολαβων *ψιν. Ex quibus verbis laedum additamentum Πιττακὸς η, quod unde pedem intulerit frustra 4

40쪽

quaero, exulare iubeamus, nam de Biante, non de Pittaces, sermonem esse e praegressis satis liquet. biter in vicinia pro ευξασθαι corrige υἴεσθαι, et in D. 26 s. 22 pro παρεγενηθη - Αναχαρσι - καὶ Ια καὶ Σόλων κτε lege παρεγεν σα κτε. In vicino s. 23 tria vocabula ex fuga retrahenda. Sensu

enim cassa sunt verba: ους επὶ τας εστιασεις κατα συνεδριον

εαυτου περιῆγε τον Κροῖσον εντιριως μετέδωκε δ αυτ καὶ του συνεδρίου κτε , sed etiam utilius penult excerptum e libro XXX: καὶ πρὸς τα συνδειπνα παραλαβων καὶ του συνεδρίου μεταδ αυe. L. παραλαμιβαγωγ -τε - Αγειν τινα εν τιμιη Vel εντιμιωγ, nam utrumque dicitur, omnium usu tritum est; περιαγειν μεθ' εαυτου τινα ἐντιμω neminem veterem et probatum scriptorem dixisse arbitror. Contra rectissime dicitur περιαγεσθαί

τινα, Secum aliquem circumducere, ut legimus V. C. P. Xenoph. Memor. S 2: σκευ τε καλ. κεκτηνται καὶακυ.ουθου πολλου πί λ α πιον τα ι. Sic quoque , si per librarios

licuisset, hodie legeretur eiusdem Xenophontis locus in Cyrop.

II S 282 αλα ν - περιαγ ε ιχ τουτο τὸ μειρακιον το παρακατακειμιενον σοι, ubi reponendum est περιαγει τε Videndum

igitur, an Diodorus quoque scripserit περιηγετο κτε. In eodem fragmento XXXVI plura restant corrigenda, quae paucis significabo; s. 25 expuncto pronomine legendum: το μίγεθος τῆς τουτουJδυναστεtae; s. 29 δντα τὸ, πρεσβυτατον et s. 33 ποιησεσθαι ut vere pro ποιό ασθαι iam correxit Maius Pueriles quoquo in D. XXXVII castiga errores rescribendo νυνὶ δε α παρα σο ι

Resecandum est interpretamentum initio fragm. XXXVIII οτὰ Αἴσωποὶ κατά του αυτου, χρονους συνηκμαζε τοι et πτασοφοῖς, nisi potius praep. συγ in νυν ακμαζειν vitio natum osse suspicari mavis. Sed peius etiam in ipso sine adduntur quaedam, quae omnino non cohaerent cum iis, quae praegressa sunt αυτὸ δὲ πεπλασμ ένω Dεγε την με γαρ iaην αρετη