Exercitationes criticae

41쪽

xa ου πολυπληθια περιγίνεσθαι. Scin quo haec pertineant Z Lege mihi Dagm. XL, in quo narratur Phalaris, quum magnum columbarum agmen unum accipitrem fugiens ideret, exclamasse: ορατε ω ανδρε τοσουτο πληθος φ ενὸς Hαόμνον δια δειλίαν κτε , et senties ea, quae hodie leguntur post ragm. XXXVIII, ad fragm. XL pertinere. Inspice mihi nunc Maii collectionem, et intelliges olim ea verba, quum sortasse propter similem ultimi vocabuli formam post τερ Visonis excidissent, a scriba errorem suum corrigenti, ut fit, in margine adscripta suisse, et mox in apographo non suo loco esse recepta Legendum igitur in D. XL ἐ:rsa αδMωe

ιι, α νίκην αρετῆ καὶ ου πολυ πληθία χειρων περιγίγνεσθαι et si optime intelliges, quomodo Phalaris ἐκ τουτου του λογουρον δυναστείαν αποβαλεῖν potuerit. Mulierus malo retinuit ἀπεβάλιτο pro πεβαλε την δυναστείαν, ut vere corrigit B. Absurdam contra scripturam retinere maluit Bexherus D. XLII in vaticinio notissimo, quod Croeso datum est, quam sequi meliores Herodoti codices, apud quem rectissimo legitur s. 2:δ τοτε Λυδε ποδαβρε τε. et aeque νοητως rem gessit in D. ILVII: βουλου πολυευκτο ιαν κατα δωμιατ ακουειν, ubi bene p. Herod. legitur πολυευκτον ήν. Praeterea loco nostro is 42ὶ lege expuncto pronomine τον δε πατερα αυτου IΠερσην quae leguntur in D. XLVIII ταῖ ανθρωπίναις ευπραξIαι ἐν μικρφ μεγαλα μεταβολα λαμβανουσαις prodesse possunt loco

nucydideo, qui hodie corruptus legitur in libro V 103 ουραῖς ασθενεῖ τε καὶ επὶ ροπη μια οντε μὴ βουλεσδε, nam sine dubio auctor dederat: - ροπῆς τριικρα ογτεc ). In r. XLI verba Κροίσου γαρ ιον ουκμ ουδὲ, παρχει sic seribenda videntur ΚροIσω γαρ τἐ. Pronomen, quod saepissime lectorum sedulitate male abundare animadvertimus, excidisse videbis in Dagm. I, ubi supplo:

1 Si quoque rescripserim in lib. X. 34: Arαθοκλῆ ορῶν τηνσωrnio. αν ἐπὶ ροα Ἀμικοας κειμέν' κιε. inserto adiectivo necessario.

42쪽

τον δὲ τ πρωτον υ αειον κρίναντα αυτογὶ του γαμου κτλ dum contra , si in iis , quae statim sequuntur : ρωντα αυτὸν τιμωμενον, OmisSum esset, nem opinor requireret. s. 10 ibid. antiqui certe scripsissent: αυτο δε αποκρI, ars αι et s. 8:γημαι βουλόμενο prooecusativis αυτον et βουλομε, ο ν.

In D. IV haereo in verbis: Θυπον δε τον ακμονα φησι καὶ τα, σφυραe, πημα aro ατος το σι ρον - σι ρλ, ubi propter sequentia et vel magis, quod ipsa oraculi verba h. l. explicantur us 33, legendum videtur: πῆμα δ' - πήρια τι κτλIn se. LVII ostendor numero plurali ut hisce κατενοπε ανθρωπον - ἐργαζόμνον ἐν χωρίοις λεπτοῖ - καὶ τραχέσι, siquidem χωριον rus significare solet: cf. Thucyd. 106). An igitur scribendum: ἐν χωρίον λεπτῆ - καὶ τραχεῖῖ

Nondum perlegimus primum huius libri fragmentum, et ecco denuo pes nobis haeret in luto. quidem certo vix et ne vix quidem mihi persuadeo sana esse vocabula: ταυτα- - μα προσέδραμε καὶ δραξαμενος τῆ του Τυλλίου χειρὶ ερριίεν αυτον κατα τῆς κρηπῖδος. Nam quis, quaeso, aliquem deiecturus per gradus in animum inducat manum eius arriperes qui tale quid acturi sunt, aliquem medium arripere solent, quemadmodum recte scribit Livius lib. I c. 48 tum Tarquinius necessitate iam etiam ipsa cogente ultima audere mutio et aetate et viribus alidior medium arriIxit Servium elα- tumque e curia in inferiorem partem per gradus deiecie. Quid nostro loco faciendum sit nescire in lateor; nam multo quidem minus inepte dictum esset: δραξαμενο των του Τυλλίου τριχων ut . c. p. Plutarchum in vit. luxand. c. 74 legimus: δραξαμενος αυτο των τριχῶν, sed neque plano mihi satisfacit haec coniectura neque lenitate se commendat, itaque aliorum ingenio locum clinquere malo. In ipso exc sino obiter supplendum ἐπεχεIρ ε μιὶ, φυγεῖν, πεκτανθη δε hil domvitiorum genus pertinet id , quo laborat fragmentum II iti

43쪽

29 ille, ubi supple: λαφθορα αγεννην του Ἐτωριατος καὶ τλ)Violatur et grammatica Graeca et sensus in D. XII, ubi

terimus: των δε καθ ημια εἴ τι απιαγορευσειεν - ουπεῖποντο φιλοσοφέα φησαντεα Corrige sodes: απεIποιεν αν κτέ. Sed praeterea requiro του δε καθ' ἡμα εἴ τις διαγορευσειεν H. i. e. nostri vero aevi philosophos si quis iusserit stinere cel.

Ipsa sententia imperios clamat, qua medicina utendum sit, in h. XVI, ubi narratur Demades theniensis dictitasse, ut in releris rebus, sic etiam in iureiurando nil nisi propriam suam utilitatem homines spectare debere luam pravam doctrinam his verbis commendat: ὀραν τον επιορκψαντα παρα- ταυτ εχοντα περὶ ν μοσε, τον δε ὁ κιζον οι φανερως τὸ ἴδιον απολλυντα. Verbum ὀρκι ιν apud serioris aevi seriptores dici coeptum est, quo sensu antiquiores utuntur Verbo ρκουν i. e. iureiurando digere cr. Obeck ad Phr3nichum p. 360 sq.), quae notio quam male loco nostro conveniat, vix opus est ut dicam. Ex ipsa enita oppositionis ratione luce clarius apparet reponendum esse ὁρα γαρτ, μεν ἐπιορκψαντα - μοσε , τὸν Virui κήλοιντ α φ . . L . Pythagorei, ut docemur fragm. XX, vitam humanam in quatuor aetates dividere solebant: παιδδε, νέου, νεανIσκου, γεροντος. Suntne hae riuatuor laetates non puto nam quid intersit inter νέος et νεαγωκος equidem ignoro, et deesse video eam aetatem, qua homo et corporis et ingenii viribus maxime pollet. His de causis correxerim παιδος νέου, ανδροα γέροντος. tiam verborum ordo turbatus est in sequentibus: το μεν α τῆ παιδὶ λδοχτερ, το ε φθινοπωρον - γδρὶ χειμωγα τω γέροντι, τὸ ε θέροe τω νέω. ix quisquam, pinor, est ingeni tam obtusus aut tam superstitiosus, ut non primo statim obtutu videat scriptum oportere: τὸ μιε εα τω παῶ διδοντεο, το ε tipo τῆ νέω, το δε φοιγοπωρον λαγδρl, το δε χειμιωνα φ γέροντι. Necessaria coniunctio καὶ supplenda esse videtur in D. XXΙΙΙ: ιο ἐξουσίαν, κα oc πλουτον καὶ ταλλα κτε. et in D. XXV,

44쪽

si revera sunt ipsius Diodori verba, scripserim : καταμιεμ:έομενoe γαρ του πρὸ αυτου κεκλημεν ου επτα σοφου e, nam Bativum cui verbo καταμέμφεσθαι coniungere est nimia barbaries, quae non cadit in Diodori aetatem. In se. XXVIII 'Eπαμινωνδου pro 'Eπαμιεινωνδου est crus librariorum error, isque dudum explosus, at vel sic tamen eiusmodi sordes retinent editores. Una litterula mutanda videtur in se. XXIV, ubi legimus s. 35 sqq. haec: ὁ ε χρονο ὁ παντα μαραIνω τἄλλα ταυταρ scit. τα αρεταρ ἀθανατου συλαττει καὶ πρεσβυτερο γεγομιενοcαυτα ταυτα ποιεῖ νεωτέραα quanto melius haec dicta erunt, si scripseris: ὀ χρόνος - πρεσβυτερο γενομενο αυτ oc ταυτας ποιεῖ νεωripae Verbum μαραίνειν admonet me Herodoti, apud quem Ι ad hunc usque diem vulgatur: οἰκὸeτα ἐγχωρια ρευματα μιαρα lv εσο α των ποταμων. Putasne

tu verbum μιαραίνεσθαι quod proprie de igni dici solitum significat sensim eatingui, ab Herodoto unico loco, et in requentissimo Mabuli usu absque omni exemplo, usurpatum esse de guminibus, quae vel ardor aestivi solis vel alia causa exsiccet; quum alibi sollemni et ipsius et reliquorum omnium usu requentatur verbum αγαξηραίνε θαι vel απο ραἱγεσθαι Τ go vix crediderim, et ibi quoque scribas nos ludificari suspicari malo. Sed redeamus ad nostrum, et in fragm. XXX XII medicam

manum admoveamus observationi, qua ragmentum clauditur: των γαρ ἐν ἐξουσIαι ανυπευθυνων ὁντων ε ιωθεισαν ιοι τηνευτυχέα φερειν κατ ανθρωπον. - Ιδου ἰωδεσαν cxclamabis, quasi id, quod bonus Diodorus nos docet, non sat omnium hominum et omnium temporum. Dubitabisne igitur rescribere εἰωθασιν, quod totidem litteris exhibet cod. Vaticanus=ὶ Nihil significare contendo in fragm. XXXV ΙΙ ultima in

sententiam εἴ γε των ε πεπονθοτων νίοτε την περ παντων 1 contrarium errorem castiga libr. X. 9, p. 4l2 δι καὶ τωτς πρωραις ερρει κατεπειασαν, περ ἀεὶ ποιεῖν εἰώθασιν διαν Ea κακον δομοσι συειβεβvκέναι, octi ri ναρχοδονίων πύλει Diodori aetat ita scribere de populo dudum exstincto absurdissimum est cori igendum reicia θεσαν t. Cf. b. p. 415 sere med. Dissilias by Orale

45쪽

3li δωκε χαριν, antequam id, quod scripsit: εἴ γέ τι των - απέδωκε χάριν auctori fuerit restitutum. Fragm. XL XVII S i sic

edidit BeLL. οτι Ζηνωνο του φιλοσοφου δια την επιβουλην, - τα του Νεαρχου του τυραννου συνεστησα το et similiter

Mulierus, nisi quod scripsit κατ ε σὰ ἡ σὰτ o. Uterque eormne fragm. 42 supplevit verbum, quod sibi videbatur necessarium; nam Maius nihil habet nisi λα την επιβου γ ῆν - τυραννου.

pronomini relativo si unam literam addidissent, veram reperissent lectionem; nam cod. Vat. diserte habet: λα την επι- λλην την κατα του 'Nεαρχου του τυραννου quod quantocyus reponendum Articulum ante Nεαρχου tribuo epitomatori quilla pessime scribere solet.

Nomen proprium excidisse apparet in D. XLII XVII

init. quod supple scribendo: τι τυραννουμένης τη πατρῖο ι σὸ

ratur Zeno, ut dira tormenta, quibus assiciebatur, essugeret, simulasse se lotam rem tyranno patefacturum esse, qui quum, ne circumstantes, id enim Zeno sibi pactus erat), rem audirent, aurem suam Zenoni propius admovisset, philosophus περιχα ντο si ἐνεπρισε τοι οδουσι, των δ' υπηρετων ταχβυ προGραμοντωνα πασαν τω βασανι μένω προσφεροντων τιμωρία ει το χαλ-αιτο γρια, πολυ μιαλλον προσενεφυετο τέλο ν ου δυναμ ενοιτανδρὸς νικῆσαι την -υιυχ, παρεκαλεσα αυτον Ἀνα vi τους δοντας. Non est, opinor, verisimile carnisices , postquam philosophum Dustra omni dolorum genere excruciassent, tandem eum hortatos ebδe, ut aurem regis missat laceret quod praeterea Graecessirendum foret παρεκαλεσαν πως). liud igitur latere satis constat; sed quia, quod certum sit, nihil invenio, cultoruin curae hunc quoque locum commendare malo, quam inutilibus eum tentare coniecturis. Id vero simul quaerendum esse existimo, an satis recte Graece dicatur διιέναι τους ὀδοντα c, quo sensu

supra dixit χα- τὸ γμα.

Idem Zeno in praecedentibus s. 35 narratur interrogatus a Nearcho tTranno, quosnam haberet coniurationis socios , exclamasse: sacpελο γαρ σπερ δε γλωττη ειμί κυριος, υτως

46쪽

32υππρχον καὶ του σώματος Antiqui constanter iungunt 2γλον cum modo Infinitivo, sed vitiosa sequiorum consuetudo eo perVenit, ut tandem etiam tempus finitum, quae res cum ipsa verbi natura aperte pugnat . sequi iuberent. Hunc quoque errorem epitomatori quam Diodoro, apud quem similem abusum non observavi, tribuere malim. Initium D. XLVII sic scribo: τι Δαρεῖο τη 'Ασια σχεδογολη κυριευσας ἡ Ευρωπην ἐπεθυμε καταστρεψασθαι κτέ.; pro τη Ευρώπης, qui Genitivus inde natus esse videtur, quod scit nomen proprium a verbo ἐπιθυμεῖν pendere imperitus aliquis librarius cogitaverit. Sin minus expungendum erit verbum καταστρ ασθαι ut interpretamentum , quam tamen viam

emendandi illi post habeo; et idem nunc video placuisse Muliero. Fr. XLVIII XIV 6ὶ ἔφασκε ω ο ιν Lege ποιοῖεν. In D. XLIX XX narratur Lucius Tarquinius ἐγερθεὶ ἐκ του κοιτῶνος Ἀρμ σαι επὶ την συναικα κοιμαμενην δε τινι θαλαμ . Immo vero ἐν τω θαλαμιή, nam singuli erant singulis familiis thalami. T abiit in τω hoc in τινι. In medio fragm. I XXII sic videtur distinguendum esse et supplendum: υπωπτευεν δειλ*βου. ir ων αυτου κτε. Athenienses, uti docemur in D. V XXI S ), currum

Immo vero ἐει γραψαντες, cuius verbi, credo, certus est de epigrammatis inscribendis usus. In D. XLII XXVII pro Συρακουσέου et Συρακουσίων reponendae sunt legitimae sermae Συρακοσίου et Συρακοσέων, et sic constanter legitur in palimpsesto Vaticano ibidem corrigas rιμιατιον ἐκ πολλου κατεσκευασμιένον χρυ ero pro χρυσίου eversus sinem excerpti αρια δὲ νομίζω λαβαλεῖν pro λαβαλλειν Fr. LXIX XXIX δια τὸ - σχυσα ἐκτῖσαι. Malim σχυσαι

Tandem in D. LXVI XXXII sana non sunt vocabulat του δὲ ἐπαγγειλαμιενο συμμαχneris ι καὶ σιταρκῶ erisu nam post verba pollicendi sequi debet tempus futurum, itaque re

47쪽

33 ADN AD LIB. XXI. Non expedio fragm. II I S ), nisi scribamus: συνέδραμεον, Λωάγονον τὸν βασιλέα. 'Αλλ')-ουτως π της προς αλλήλους υνοIας προκληθέντες, ὁ υπὸ τού καθ' εαυτους φοβου συνα-Μγκασθέντες, ωρμησαν τοίμως πρὸς την των λων κοινοπραγlαν, nisi sorte mavis prope finem mutare ρ σαν in ὁ μου, quae medie a quamvis lenior propter sequens adverbium τουιως sonasse minus quam altera se commendat. Terminatio ις, indicata de more lineola incurra supra vocabulum, turbas dedit non observata in h. VI II S 1 ubi

legimus ab initio: τι Κέρκυρα πολιορκουαένη πλοι κα πεζῆυτο Κασανδρου τε Iam esselingius recte dedit, quod solum Graecum est: πλοIοις καὶ πεζη κτε.

In D. VII II S 2 pervulgato errore legitur: i μδνον

Καρ-ογιων τλ pro μη μόνων τε sed gravior corruptela invasit, quae leguntur init exc. ΙΙΙ Ι 8 3). 'Οτι Αγαθοκλῆς ει μὲ αποβιβασας τὸν δυναμιν επικειμένοις τοῖς πολεμιIοις ωλτο κατέκοψεν αν His τους Μακεδονας Plane absurdum esse contendo h. l. pari. ἐπικειμένοις, tum quia non lacile qui in terra sunt, adoriuntur hostes per mare navigantes , ut faciebant 1gathocles cum suis, tum quia, si sorte illa ratio non susticiat, ei ipsis sequentibus: αγνο α δε τὸν γεγενημένην παραγγελίαν καὶ iii εκπληξ ιν των ἀνθρωπων, ἡρκων κτε discimus acedones terrore suisse perculsos atque exanima os . Ne multa. Ecquis est qui reponere mecum audeat: πτοημένοις ς πολεμIοις sermo Proclivi sane errore ΕΠΤΟΗΜENOICin ΠΙΚΕΙΜΕΝΟIC abire potuit l0perae pretium est observasse , quo modo idem errorum genus in eodem codice perpetuo recurrere soleat. Cuius rei egre- sum exemplum subministrat is codex, unde Dav. oeschelius in lucem protraxit Eclogas Legationum. In illo enim codice sere nusquam incolume librariorum manus evasit nomen urbis

in Sicilia nobilissimae, qua modo v. c. in D. X ct XV Dυρακοσαι audit, modo v. c. in D. XI prope n. Συρακοσα.

48쪽

Genuitium nomen urbis esse Συρακουσαι, incolarum vero Συρακοσιοι quamvis hodie nemo ignorat, nillilominus istae sordes ab editoribus pertinaciter retinentur. Eundem codicein valde negligenter osse exaratum et saepius vocabulis carere quam maxime necessariis ignoro enim, qua de . codicem descripserit , unusquisque inter legendum facile sibi persuadebit. Iam v. c. in hoc ipso se I vides in verbis παντα απεσφαξεν ουκελαττου των δισχιλιων desiderari pari. ὀντα post ελαττουc quado re si lari quis dubitat, conserat mihi D. X ubi eadem sed emendate scripta leguntur. In D. XI IV vitiose dicta sunt, sed fortasse ab ipso Diodoro. quae leguntur initio ἐπὶ Κροτων ο στρατευειν pro μι Κροτωνα, sed peius habita sunt sequentia , sic seres, ni fallor redintegranda Διανοουμενο δ' - Κροτωνα στρατευειν προ Μενέδημον τον Κροτωνιατων τυραννον αυτου Iλον οντα περις εὐαγγελιαφόρον, μη θορυβεῖσθαι υτους ψευδωe, ωe θέλοντος υ του την πολιν πολιορκῆσαι, Λανασσαν την υ γατερ λεγων πεμ πειν πρὸς την Hπειρον in quibus verbiis qua de coniectura mea inserui, uncinis significavi, ceterum ne littera quidem mutata. Neque nimis a ac coniectura me ita supplere vel eos, qui rem palae-ographicam parum calleant, spero esse intellecturos. Ridiculum est quod vulgatur ibidem us. 11: Bα πολιορκη ας απ θαλασσος εἰ θαλατταν περιεβαλε τεἱχη. Si enim licet nobis suspicari Agathoclem id fecisse, quod omnes reliqui duces in re simili sacere solebant, verum est πολιορκησαν. Si, ut supra vidimus , aliquotic accidit, ut in excerptis IIoesch. ocabulum aut iocabula exciderint, alibi in iisdem invenies quae turpiter abundent, ut in fragm. XIV VI ubi post voc. 'Αντιπατρον τον μιητραλοιαν legitur hoc additamentum: δελφον του Αλεξανδρου, quamquam tertio ante versu dixerat Alexandrum fuisse fratrem Antipatri. Si hὲ et similes ineptias tribuere vis epitomatori, per in licet, modo ne ipsum Diodorum ita scribere potuisse tibi persuadeas. Non minus otiosa additamenta eliminanda videntur si . XV VII IMeseli e verbis καὶ δια μηχανων πετροβολων τῆ πολεως

49쪽

35 ἐκυρίευσε και ταυτην εἰλεJ. Ibidem in medio fer excerpto

malim πρεσβεις απέστειλαν περὶ λαλυσεως pro περ διαλυσεως. Longe diversi generis error maculat ultima vocabula fragm. XVI VIIIὶ ἐπιφθεγξαρι ενος τι συγγνωμη τιμωρέας αιρετωτερα, ubi vix opus est monere reponendum esse αιρετωτερον Non magis rem arcanam profero perhibendo in fragm. XXVI vs. 34 XIV rescribendum esse ἐπὶ πρωτην τὸν των φιλIων αρπαγηνορμα pro - φIλων κτέ.

Sed aliquanto gravior est corruptela , quae pessumdodit initium se. IX XI S D καὶ των φίλων αυτ συμβουλευοντων

σωζειν πως ποτε δυναται τε ubi, quia de ipsius Lysimachi salute sermo est, aut σωζεσθαι aut εαυτον σωζειν ab auctore prosectum esse contendo quarum lectionem hanc sero practulerint. Mox legimus ibidem: μη δικαιον ειναι καταλιπὸντα την δυναμιν κτλ quae verba Lysimachi aliquanto acrius dicta essent, si scriberetur Mi καιον ει ναι , καταλιπόντα την δυναμ ινἰMαν σωτηρίαν αισχραν πορίζεσθαι Verbum enim ἐγκαταλεIπειν proprium est de iis, qui sibi consulentes prodita causa socios in periculo destituunt. Sic v. c. noster locutus est seribens de Mario XXXVIII 18 παντων αυτον ἐκκαταλιποντων καὶ μιMεμύαν σωτηριας an καθορων κτέ.

Facilius aliquem allere possint in D. XXI s. 3 XI S )verba: ὀ - Δρομιιχαίτης - ἐδέδαξε του στρατιωτας τι συμφέρει σωσαι τον ανδρα αναιρεθέντος γαρ κτλottarne ex oppositis apparet non sussicere verbum simplex sed requiri περισωσαι. i. e. OnServare in ita, cuius verbi praepositio vocabulo praecedenti absorpta esse videtur.

Juis credat Graece dici posse: ε σπολιι γραφειν ἐπ τινα ΤΛttamen sic scriptum invenio in se. XXVIII XVI Vs. 30

γράψας ἐπιστολην ἐπὶ τὸν 'Αρχαγαθον. Si licuit indoctis scribis ita peccare, nostrum est talia corrigere, itaque reponemus: πφὸς τὸν 'Αρχαγαθον, et in vicinia πεζα καὶ ναυτικας δυνα pro πεζικας κτἐ. b. pag. seq. s. 16 inserta vocula nece saria scribendum Αγαθοκλῆς μεν ουν πλεIστους κτε. Epitomatoris ni fallor, homuncionis stupidissimi, culpa accidit

50쪽

36 ut in anc essent in eodem excerpto quae leguntur s. 24 p. 7:ανδρεI δὲ καὶ ψυχῆ ευτολμία πολυ του κατα ἐγον περαIρων, ubi supplendum csse apparet cor. XXIX: τῆ DIα ηλικtae si γαρ παντελω νέος, quae ni adscripseris locus noster intelligi non poterit. Quibus vocabulis suo loco restitutis ipsum illud excerptum 29 abiicere poterimus. Ad eundem fortasse aucto rem reserendum, quod legimus p. 8 s. 7 πόνοι μεν συνεχειe γένοντο, pro δυνα ι μὲ κτε. Sed initio huius excerpti gratum mihi faciet, qui rescripserit: μεγαλMν ἐπεποlητο παρασκευηνκτε. pro μεγαλην - παρασκελα πι , quemadmodum vel

Scytha scribere erubesceret. Vix minus barbarum est . vs. 11: τῆ Mιι τη- μοκρατlαν ἔφησεν πονιδί, α ι pro

Initio D. XXXI XVII optimo consilio Mulierus sed

alieno, ni fallor, loco inseruit necessariam particulam αν in verbis: τι καὶ ΚαλλIα ὁ Συρακοσιο λκαιω, κα γορlae M ιωθείη αν) Nam Graecum est καIως αν κτλFr. XXXII XVIIIJ υπὸ γαρ των πολιτων τε Pergit auctor narrare, non reddit rationem praecedentium; itaque legendum: - δὲ τὲ., uti recte legitur in h. XXXIV, ubi cadcin recurrunt. Codex oesch. more suo manca praebet in

Ex eodem codico descriptum est D. , unde sere sequitur sanum non esse. Et recte me ita concludere videbis, ubi legeris: τι πατριο εστ τοῖ 'Hπειρωται μη μιονον επὶ τῆ ωας πατρnο αγωνιζεσθαι κτε. Immo vero περὶ sic δlae κτε. nam praepositione περὶ hac in re promiscue utuntur cum περ cuius tamen usus est longo frequentior. Pro antiquioribus testimonium dicat Aristophanes in Vesp. s. 593:ουχὶ προδωσἈι ημια φασιν, περὶ του πλήθους μιαχεῖσθαι. Interpretamen tuin xpungatur in r. I s. 33 καὶ δἰ ὀφθαλ-