Exercitationes criticae

471쪽

Grammat. eis. necd. p. 384. 10 ἀλλ' re ἀντὶ τουάλλὰ ἁλιν Πλώτων νυκτὶ ριακρα ' 'Aλλ' υ γέλοιον ανδ ρα ριο μη φροντισαι μηδέν. Verba manifesto depravata, si quidem articulus ad ανδρα desiderari nequit Verum videtur: 'Aλλ' υ γέλως τον ν flore ri.

Ita Demosthenes in prima Philippicaa 25 τλουν κελεύω;

τὰς προφασεις ἀφελεῖν καὶ του στρατηγου καὶ των στρατιωτων, μισθον πορισαντας καὶ στρατιωτας οἰκείους σπερ ἐποπτα των στρατογουμενων παρακαταστήσαντας, ἐπεὶ νυν

γε γέλως ἐσθ' ως χρω μεθα τοῖς πραγμασιν. s. Or de sym- mortis 27. Verba antem esse videntur Alcmenes indignabundae. Pag. 656. Eiusdem ΠΡΕΣΒΕΩN h. I:

κατ ελαβον 'Eπικρώτης τε καὶ Φορμισιος παρα του βασιλέως πλειστα δωροδοκήματα Οευ'αινα χρυσὰ καὶ πινακισκους αργυρους.

Nota res est Graecos, ubi mentio fiat regis Persarum, ponere solitos esse vocabulum βασιλευς sine articulo. Hoc tamen ita verum esse, ni vel apud antiquos articuli usus in ea re soloecus non sit, hoc loco constare videtur. At quis praestabit, Platonem non dedisse: παρα βασιλέως πολυ πλεῖστα δω

472쪽

1OCodd. nihil variant, nisi quod V abest ab Optimo Parisino A. Bekkeri). Verba conclamata sic iuvat tentare:

it 4 4 κ', αυλε ιν ηδ' ἀγαθὴ γένοιτο μοι εχε δ μονον ου δακτε λους αυλητικοlla. Nisi sorte in τι ν ν latet sabula Platonicae nomen, aut vitio hac voculae prognatae sunt e vocabulo praeeedenti. Quod si liceret suspicari, pomes: συβωτικ' αυλει ν δ' ἀγαθὴ κτι. 'Aγαθος ut δεινος, σοφος, similia noto usu iungitur cum Infinitivo. Ita v. c. Antiphanes M. Athen. V p. 237 parasitum vocat oγῆν ἐνεγκειν ἀγαθον.Pag. 804. Theopompi fragm. NEMEA vs. 9 sqq.: φιλοτησίαν δ τηνδε σοι προπίομαι δεξαι, πιουσα δ' ποσον ἄν σοι θυμος ἐ

παραδος το πρωτον.

Pro πρῶτον haud dubie malo Jacobsius περιττον Melius rene cinerius λοιπον, quod tamen vix in πρῶτον potuit abire. Paulo quidem lenius uerit περιλοιπον, sed vide ne hic qumne usu veniat τὰ λεγομενον simpleae veri esse sigillum, reddendumque poetae sit:

παραδος το ποτήριον. Obiter nota lepidum verborum lusum in s. 1 huius fragmenti, quem non videntur observasse interpretes: xωρει δευρο Θηρικλεους πιστον τέκνον. CL Aeschyl in Prometheo: ει τις ει νοσον πέσοι οὐκ ην ἀλέξημ' ουδἐν υτ βρωσιμον

473쪽

Meinerius: υριπιδου ταρ ἐστιν Optima sane sententia et sertasse vere Neque tamen ignorandum, ne una quidem litem mutata scribi posse:

μυρισασα συγκατεκλεισεν ἀνθ' αυτῆς λαθρα.

Haec verba dicta videntur de meretrice, quae decepto amatore aliam pro se mulierculam substituerit. Unde apparet Alcaeum dare non potuisse, quod Meinckius quamvis dubitanter ex negligentiore Athenaei oratione efficit μυρισαμεν v. Inunguendi mos ante concubitum satis, opinor, notus est ex Aristophane. Pag. 32. Eiusdem Inc. Fab. r. I: εδω δ' ἐμαυτον υσπερ πουλύπους. Praeter δομαι, de qua forma reponenda cogitavit Meine-kius, suspicari possis σθω, de cuius usu apud Atticos satis constat. s. Archippi Irθt- D. VI et Philippidae αργυριου ἀφανισμου D. Lus. 5. Apud Eubulum contra in Λιο- σι ovi. IV δουσιν sine offensione legitur in versu heroico: χαἰ Προκλεους ιπποι χλωρα ψαλακανθαν δουσιν. Quae sermonis vitia . notavit in Alcaeo ist. Critim p. 246, in antiquae comoediae quamvis recenti auctore vix eredibilia esse videntur, et si ipsum Alcaeum hodie legero nobis liceret, nisi me fallit animus, ea crimina diluerentur. Complures certo harum glossarum a Grammaticis ita tribuuntur Alcaeo, ut lyricus an comicus poeta significetur incertum maneat rim in tanta stamentorum brevitate hodie saepe dignosci nequit, Atticusne homo an peregrinus loquatur Male

474쪽

cerie huc traxit Mein ἀγροθεν prima syllaba scilicet producta in Kωμωδοτραν δίας st. 1, ita corrupto, ut quid a poeta prosectum sit fortasse in aeternum simus ignoraturi. ἐτύγχανον ἐν ἀγροθεν πλειστους φέρων

Quicumque in eo loe refingendo ingenium experiri velit, ita certe rem instituat, ut in ἀγροθεν prima syllaba corripiatur, V. e. γχανον ἐν ουν κτι. In Ι-Ι ΟΥ sortasse latet LIMATOTC, et in zoν substantivum, nod eum illo adiretivo recte iungatur. Pag. 865. Philyllii ab Inc. D. VI: παρέξω Λέσβιον, χῖον, Σαπριαν Θασιον, Βίβλινον '

Μενδαιον, στε μηδένα η κραιπαλαν.

Nescio an post Βίβλινον propter ductuum similitudinem exciderit αλυβω- ιον, cuius vini mentio fit apud Pollucem VI. 16. Metrum admittit quoque Πεπαρήθιον, quod habet Aristophanes in alteris Thesmophoriarinis se. 1:

Vs. 3tio ortasse supplendum: μηδέν ήμων κραιπαλαν. Compositum κατακραιπαλαν, de quo reponendo possit cogitari, apud antiquiores non videtur reperiri. Pag. 867. olygeti ΛΗΜΟΤΥNΛAPER D. Ι:Τριων κακων γουν ἐν λέσω αυτω τι πασ' ἀνὰγκη ν ξύλον ἐσέλκειν ν πιεῖν κωνειον ν προδοντα τὴν ναυν πως ταχιστα των κακων ἀπαλλαγηναι' ταυτ εστι τρια Θηραμένους, ἁ σοι φυλακτέ' ἐστι.

Locum recte interpretatus est M., cui iure displicuit istud τι post αυτ sine ἐν Mihi praeterea valde suspectum est

475쪽

Pronomen αυτ propter V8 4 α σοι φυλακτέ' ἐστιν Vestigia genuinae lectionis servavit Suidas τριων γουν κακων X-hibens, unde poetae manum restitui posse suspicor, si legamus: Tριων γὰρ ἐν κακων λέσθ' αυτ o 'στι πασ' ἀναγκη Tl. Auro Meipe de Athenarum urbe. s. 4 probo Meineri coniecturam ταυτὶ τὰ τρια Θηραμένους κτι. Pag. 886. Cephisodori Oa r. V: Pollux X. 110 το δ φρυγέα καὶ tπον- σκευος

i. e. festinatio a navibus actuariis e sarmentorum collectio. CL Thucydid. VII. 13 τα δ πληρωματα διὰ τοδε φθαρητε ri μιν καὶ τι νυν φθειρεται, τῶν ναυτων ω μἐν διὰ φρυγα νισμον καὶ oπαγην καὶ δρειαν μακραν ποτῶν ἱππέων ἀπολλυριένων, l. ib. c. 4 ἐπὶ φρυ γ αν ισμοναυα ποτ' ἐξέλθοιεν οἱ ναυται.

Pag. 47. Aristophanis A IOAOΣΙ NOXAE X: καὶ διαστιλβονθ' ορωριεν ωςπερ ἐν κεν λυχνούχωπαντα τῆς ἐξωμιδος. Vs 2 exhibui ut habet codex, quia male vulgo recepta est Salmasi correctio: ἐν καιν λυχνούχω. Nam nullus loeus

476쪽

est praepositioni, sed requiritur Genitivus, quia sensus est: ωσπερ το )ως λυχνοt χου. Comparatur enim ἐξωμι ea χνοε χω, quod seeundum Phrynichum quem laudat M.), est

σκευος τι ἐν κύκλω εχον κε Dατα, ἐνδον irat χνον ῆμ- μένον, διὰ των κερατων το φως πέμποντα. Unde suspicor: καὶ διαchrίλβονἐ ορωμεν ωσπερ ευὶ ρω λυχνούχου παντα τῆς ἐξωμιδος. Ad formam genetivi f. φικερως.

Eἰοηνη βαθύπλουτε καὶ ζευγαριο βοεικον ει γὰρ ἐμοὶ παυσαμένω του πολέμου γένοιτο σκαφαι κἀποκλασαι τε καὶ λουσαμένω διελκειαι τῆς τρυγος αρτον λιπαρον και ἐιαφανον φεροντι. Ρεροντι recte corruptum iudicat M. Sententia requirit verbum edendi, quare vide an satisfaciat:

διελκύσαι

τῆς τρυγος, Δρτον λιπαρον καὶ ρώφανον φαγοντι. In διελκύσαι, quod suspeetat M. coniiciens σύχ, ἐλκtsσαι, ego non haereo. Valet enim διαπινειν Arist. Pac. 1130 sqq.:ου ἁ γληδω μαχαις, ἀλλὰ προ πυρ 44 λκὸν μετ άνδρων ἐταιρων piλων, ἐκκέας των et λων-ττ αν η δανοτατα του θερους ἐκπεπρισμενα, κἀνθρακίζων τουρεβίνθου τε Ceterum es Cratini stam ex Horis apud Poll. VI. 18: Aλλ' ην - ἐν φωσσων την σον χωνευτ' ἐμου διῆγε μοιραν ἐλκων τῆς τρυγος'

nam ita legendum pro vulgatis: διῆγε ο ῖναρον, quemadmodum ipsum quoque M. postmodo correxisse video ex Addendis. Pag. 988. Ib. r. IX:

477쪽

Perperam viri docti acquieverunt emendatione, qua Bergrius loeum restituere sibi visus est edens in hunc modum:

A. Oro δοκεῖ σοι δεῖν μὰλιστα τῆ πολει; B. ἐμοὶ ἐν ινειν μολγον' υκ κηκοας; Levius in eo peccatum est, quod in editis non significatur,vs 1 quaestionem esse indirectam, ut perspicuum est ex usu pronominis οστις quae res indicari potuerat lineola posita ante oro D.

Sed multo gravius B impegit in corrigendo s. altero. Azνειν μολγον, inquit, nihil aliud significa quam oportere ciuitaten Atheniensium eaetrema mala perpeti nam αῖνειν μολγον idem est quod alias σκον δέoειν dicitur, ut est apud Solonem D. 32 ῆθελον γὰρ κεν κρατήσας - 'Aσκος νςερον Ἀδαο θαι κἀπιτετριφθαι γένος. Haud vidi magis lSi Solon l. l. scribere potuisset σκὼς δεδαρκέναι pro δεδώρθαι lubens concederem Berghi etiam Aristophanem potuisse dare, quod ipse reposuit: μνειν μολγον pro ινεσθαι μολγον i. e. δε ρεσθαι ἀσκον). Sensu autem, quem et iure, Opinor, voluit ergkius, loco quem tractamus inerit, multo leuius correcto in hunc modum:

oro δοκε σοι δειν μαλιστα τα πολει, B. ἐμοὶ ι ἐν ε ινα μολγοπι υκ ἀκήκοας; Confirmat nostram emendationem tum ipse quitum locus, en Seholiast hae adscripsit, 'Aλλ' ἐὰν τούτω πιθη, μολ- ro γενεσθαι δει σε, tum Pollucis locus, quem ipse . attulit, X. 187 καὶ Αριστοφανης ὁ in qua fabula, incertum est χρησμον τινα παιζει μη μοι 'Aθηναιους ινειν,

478쪽

νυνὶ δέ σου κατεμουσι, ταχα ν υ ἐδ' τι

καὶ καταχέσονται.

Vim intulit Graecitati Berghius repetendo pronomine σου vs. 2. Et lenius, pinor, et verius supplebis: νυνὶ δ δη

καὶ δελφακίων παλῶν κωλα καὶ ναυμώτια πτεροεντα. ἡ Πτεροεντα χναυματια ' ait Bergkius non possunt avi-hculae esse delicatius apparatae, ed περικομματα tenera,

fidelicata, aequisita. V Recte ille quidem sed unde igitur ineptissimuni h. l. epitheton πτεροεντα Nisi egregie allor, in xNATMATIAIII EPOENTA uousque delitui ANAT-ΜATIAT TEPOENTA, et Aristophani reddendum:

καὶ δελφακίων ἁπαλῶν κωλα καὶ χναυματι αττ'

Notum est quam saepe librarii illud ττα, quod non intelligerent, obliterarint. Feliciter id obetus restituit Theopompo in Sirenum D. II pag. 811 M.):

γυναιξὶ κοπιωσαισιν ἐπ ε χὐρη σατ ες 'Eπικουρειν τι τινι Graecum Me nego pro π ρεχειν τι

τινι. A nostro loco longe diversum est, quod legitur apud

479쪽

Xenophontem Anabas V Cap. 84 25 ει τω χειμνα ἐπεκούρησα, quamquam vel ibi nescio an corrigendum sit: εῖτο χειμὴν ἐπεκούφισα, quemadmodum dicitur ἐπικουφέ- ζειν τινὶ τους πονους, τας συαφορας et quidquid est huiuscemodi Praeterea apud ristophanem displicet epitheton istud μέγαν, pro quo in codice creet legitur μέγα, unde scri

Ultima per ironiam dicta accipienda sunt egregiam scilice opem tulistis mulieribus fessis μέγα επικουρειν eodem iure dici pinor, quo μέγα ωφελεῖν, βλαπτειν, similia. ΡΜ 1101. Eiusdem AHMNIRN D. XII sic expleatur:

o δ' εἰς 'Aβυδον ην δ' ἐκεῖνα πανθ όνω. Ultimum versum sic interpretantur, quasi scriptum foret:

480쪽

ησαν δ πῶσαι α πολεις ἐκεῖναι κατὰ την δον. Quam interpretationem quia neque verba Graeca admittunt, neque loci contextus commendare videtur, tentavi: ἐν δ' ἐκειν πών θ' κω. Consimile vocabulum ioco fietum ab Aristophane servavit Photius p. 572 4 se CCLX Inc. Fab. ταχας του κα

Bergkius dixerit aliquis ad taedium usque ταχα, quem risit, poeta. ' Similiter τίζειν ab eodem iocose sormatum est, τί λέγειν, ut auctor est idem Photius p. 588 13 se CCLXV). Pag. 1202. Eiusdem ab Inc. r. VIII.

σι τὰς φρυς τε καὶ την κοιλιαν ἀλλ' ἁ θὰ σὴ α

Infelici suceessu hunc locum traetavit vir in paucis ingeniosus Theodorus Bergrius, quia nescio quomodo cum sesellerunt scioli additamenta, quae uncis sepienda curavi, quibusque eliminatis spes aliqua superest, ut locum suavi undam elegantia insignem restituamus in integrum. De populo igitur Atheniensium haec sere dixisse comicorum principem

Qua his desunt alius ortasse me selieior supplebit.

라틴어 텍스트