장음표시 사용
11쪽
κράτη, quod erat editum: sed quoniam non modo hic in aterminationem ην, sed & deinde p. v a. in Πολυκρατην. Νικοκρατιεν. 'Αριστοτέλην consentiebant nostri codices, tenendam illam sermationem putavi. At in ipso nomine scribendci erratum in manu exaratis libris; quorum alter e nostris 'EUκοατην habet . alter 'E cεκράτm . quemadmodum
in aliis pariter codicibus & hic S multis aliis locis scriptum reperim adnotavit Casauboniis. At nostri quidem satim cap. 3. p. a. a. in Tιμοκρ. recte consentiunt; quod idem nomen deinde in fine libri II. N Ill. in quarti initio S fine. Et sic porro in plerorumque sequentium librorum partim initio . partim fine, recurrit. Est autem error ille, Verum si quaeris, doctior, quam ut librariorum gregi putandus videatur. Scilicet quoniam Platonis Phaedon, in quo sunt Eeheeratis partes, sere ab eisdem verbis ut es etiam a Casauh. observatum incipit, a quibus apud Athenaeum cap. 3. fit disputationis initium; animo eius. qui errcrem istum invexit, cum esset in Platonis lectione
Versatus. obversabatur Echecratis nomen . quod ab eo imprudente pro Tmoeratis nomine hic positum est. Ac potuit ea hallucinatio ipsi Ditomatori obrepere; cui non hoc uno loco tale quid accidisse comperium habemus. Inde in omnes codices is error manavit. Nam quod Timocratis nomen recte h. l. in ed. Ven. est positum, id non tam emendatiori codici manuscripto, quam docti prudentisque Editoris consito acceptum referendum videtur. Δειπνοσοφισταὶ δὲ ταυτη τοι νομα. Haud dubie mendosum erat Δειπνοσοφιστὴς in sing. quod cum editis
h. l. tenebant scripti libri omnes. Pluralem oportuisse &res ipsa docet, & quotquot supersunt paulo vetustiores auctores, a quibus Titulus huius operis nominatim citatur: Stephanus Byzant. in 'Aκοναι, in Γάγγρα , in Γαιτου- λοι, in 'Iβηρiae Sc. Εtymologus in-: Suidas, in
Τιεκοα ς Elc. denique Photius in Biblioth. p. IIs extr. ed. Η sch. Eustathius quidem in Commentariis in Homerum. Iicet quavis sere pagina loca ex Athenaeo proferat, nusquam tamen . quod meminerim, titulum operis prodidit:& plerumque ne auctorem quidem nominat; ubi vero nominat, nude vel Athenaeum vel De mosophisum vocat: nisi forte id ipsum nomen Δειπνοσοφιστὴς pro titulo libri Disiligod by Cooste
12쪽
a usurpavit Eustathius, ab Ephomutore deceptus, cui ipsi timputandus iste error videtur, non librariis. Laurentitim latine vocat Dalechamp. improbante Fabricio Bibl. Graec. T. III. p. 633. d. nulla quidem adiecta causia. Equidem illud video , Λαυρεντιον Eraece dicere potuisse Athenaeum . si Laurentium volui set. Laurensem ipse Fabricius vocat l. c. nec vero, cur sic maluerit, quam eam nominis formam retinere, qua Ath naeus usus est, declaravit. Equidem LARENSII nomen i nui; quod quidem verum-ne, an fictum ab Athenaeo sit, non definiam. Equidem fictum putem: in Romanae certe antiquitatis monumentis vix reperitur, quamquam a La tento, vetusto Latii oppido, quod Larentum nonnullis vocatur, tale aliquod nomen facile sormari potuerit. Caeterum quisquis ille fuerit sive Larensus, sive Laurentius, sive Latinensis ; praeter reliquum viri elogium, quod mox cap. 3. continetur, illud notemus, quod avus eius, sive proavus, sive omnino progenitor . προπατωρ Roman
rem ille doctissimus Varro fuisse perhibeatur, qui Menippeas fabulas scripserat: IV. 36o. c. tum quod ipse Pruseses sive Praefectus augustalis MUM olim fuisse dicatur lib. IX. p. 398. e. De eiaem vero scire velim quid CAIAUBo-NUS olim commentatus sit; qui in fine Praefationis suae ad Athenaeum promisit Lectoribus suis Pro omena, iam
tum confecta, moxque edenda, quibus de Athenaeo operisque huius argumento, me non de eonvivitore Larensio , O omni-ὲus convivis. prolixe a se actum esse declaravit: quae tamen Prolegomena numquam, quod sciam, in lucem emissa sunt. Caeterum subinde & ipsi huic convivatori partes alimias, uti par erat, sed breves quidem illas plerumque, in Dei pnotiphistarum colloquiis tribuit Athenaeus; veluti II. o. f. IV. I 6o. h. & e. V. 22 T. f. IX. 38 I. f. 389. b. XIII 3s . c. - 3 8. e. XIV. 648. c. &c.
scit. δώμασι, domi suae. ἐν τοῖς αυτ οὐ habet noster cod. a. eodem sensu. In ipsa autem urbe Roma celebratum id convivium fingitur, ut ex lib. I. p. 3. c. & ex III. III. f. intelligitur. Νec vero unius diei fingitur fuisse convivium, in quo absurdum foret omnia ista disputantes inducere convivas. quae hoc opere disputantur sed plurium dierum; ut cum aliunde adparet, tum ex lib. V. extri & XIV. 6 3. e. ι Ῥύς - - μὶ τας τουτων χγρειας. n Intolligit inquit
13쪽
BCASAUB. auctorum Leos de unoquoque piscium I gene- a BreJ ab Athenaeo prolatos; non, ut putarunt, ipsorum Briseium usum. Nihil enim hic ea de re: atn re apud philologos & grammaticos, ipsae sunt audi
m rum ρησεις ιι - Mihi vero vir doctus. quod voluit. minime persuasit. Id enim si dicere voluisset sive Athenaeus, sive Epitomator, non τὰς τούτ- τας περὶ vel ὐπὲρ τοὐτων, dicturus. At, cur Deos de piscibus prae caeteris commemorasset, cum totius operis
ratio & institutum in eo manifeste sit positum, ut, quacumque de re serino incidisset, super ea quid dixerint veteres auctores, cum poetae, tum philosophi ac medici, d. nique historici S grammatici, commemoraretur. Qui vero negare Casa ubonus potuit . de rimum usu in hoc opere agi Certe toto septimo libro . quo de Piscibus quaeritur. paene in quoque genere piscium. quod recensetur, simul disserint r. qua ratione maxime soleat debeatve in cibum parari; quod genus aliis, qua parte . quave caussa vel praestet vel deterius sit; denique quam vim, quem ess ctum, sive salubrem, sive noxium, quodque piscium g
nus . quo in cibum homines utuntur . exserat in varias corporis humani partes. Nec vero his contentus Auctor. libro VIII. p. 333 seqq. ad idem argumentum redit, eamdemque maestionem de siribus asue usu Pifeium, tamquam nondum satis diligenter explicatam , denuo pertractat. --Ηis scriptis, video eumdem CASAU BONUM, in Addenssis ad suas Animadversiones , ad superiorem adnotationem haec adiecisse, in eamdem sere nobiscum sententiam: is Sin quis malit τὰς τούτω χνεχις eorum usum aut utendi m si dum interpretari, referemus ad ea quae ex libris mediis mcorum recitantur variis locis super cuiusque cibi natura, B conditione atque usu. αδιαφοράς. Perperam cod. a. Vul- tigatum recte tenet cod. b. Argumentum istud de variis Poculorum generibus atque nominibusὶ undecimo potissismum libro tractatur.
Quum veluti amplum aliquod Diuma quod etiam ipse et
sive Athenaeus sive Epitomator ait. initio cap. 3. compossitum totum hoc opus sit; enumerantur in hac Prooemii parte Personae, quibus sunt suae cuique in illo dram
14쪽
p. r. IN EPITOM. LIB. I. CAP. II.ς te partesi ipsi scilicet Deipnosophistae, quos vocat, id est,
docti viri, quos erudito illi convivio apud Larensium si mul secum interfuisse finxit Athenaeus. Et hos quidem, quo & iucundiore di utiliore varietate, probabili quadam ratione. diffingueremur sermones ab eisdem instituti, variis professionum generibus addictos fecit, & e diversis terr
rum regionibus oriundos. Sunt autem in his nomina quamdam alias quoque illustria; caetera, nobis quidem, obscuriora. Nos eorum singulos breviter hic percurremus, diversa loca ex ipso opere quoad quidem a nobis, aliud agentibus, citra summam diligentiam olim adnotata sunt declarantes, quibus locis Deipnosophistarum quisque verba faciens ab Athenaeo nostro inducitur. Ac de. duobus quidem prioribus huius operis libris statui in hoc genere nihil potest, quoniam in eis Personas nominare, quas disputantes Auctor induxerat, plerumque supersedit Epito
Primus MAIURIUs nominatur, isIm interpres , id est. I risconsultus, in omnibus aescipsiniis diuenter versvius. Quem si celebrem illum Masurium Sabinum statuit Athenaeus, Augusti aetate clarum, de quo cons. Volsum de Histor. Lat. lib. I. cap. II. & IO. Bertrandum de iurisperitis lib. I. p. 38 sqq. qui, cum multa ad Ius civile pertinentia scripsit, tum a morabilium libros, Plinio & A. Gellio frequenter laudatos; pridem etiam mortuos homines simul cum vivis eidem epulo secerit adcumbentes: quod quidem ad id, quod ipsi propositum erat, parum aut nihil incommodi habebat. Sed tortasse illo Mastini nomine assivum Salinum, sua aetate clarum, cui quidem Fabio nomen erat, designatum voluit; qui cum Ulpiano & Paullo aliisque Iurisconsultis in Alexandri Severi Imp. consilio suit. Cato sui temporis dictus; ut Lampridius docet, in Alex. Sever. subfin. puto, cum ob morum severitatem, tum ob multiplicis doctrinae copiam. Quidquid sit, Masurium eum, qui nic nominatur, Athenaeus noster libro XIV. ubi de Musica, tam graviter, quam erudite disputantem facit, p. 623. e. - 639. b. tali prosequitqr elogio: ὁ
παντα ἄριστος καὶ σοφόν καὶ γὰρ νόμιων ἐξηγητὴς ουδενὸς δελερος, κάὶ περὶ μουσικὴν ἐνδιατρίων ἀεί. Εumdemque Libro quinto, quo sere toto verba facientem inducit, rur RS τον παντα ἁμσπιον Μασουριον vocat. p. I 8 . b. Mα
15쪽
1, ANIMADV. ΙΝ ΑΤΗΕΝΑΕUM. p. I.
634. b. & 639. a. non minus recte quam alibi simplici si- ebilante litera. Mἀγνος IJ Nυ τέλος J ποιnτὴς &c. Mora oc π ora τὸ ς dabant edd. Μόνος π o mi της mssti nostri; nec vero vel Magni nomen vel Myrtili usquam hoc loco vel in edd. vel in msstis comparebat. At in toto Athenaei opere
nec Μόνος, nec MόGoc usquam nominatur; nec in to
ta antiquitate ullibi, quod sciam, nomen tale reperitur. Nam quem Monum medicum Actius nominat apud Fabric.
Bibl. Graec. T. XIII. p. 343. is haud dubie Noniis ille est, de quo idem Fahric. T. XII. p. 68s sq. egerat. At MAGNI, quem natione Syrtim facit Athenaeus lib. XIII. 37 l. a. haud postremae sunt inter Dei nosophistas nostros partes. Disputans ille quidem inducitur libro ilΙ. ah ipso tortasse initio, quod non integrum ad nos pervenit, usque ad p.
164. e. denique XIV. 6rs. e. - 6i6. b. sive qua sunt alia fortasse loca. quae enotare neglexeram. Igitur cum haudquaquam probabile esset, viri illius nomen in hac conubvarum recensione misse ab Athenaeo praetermissum, cumque vox manifeste corrupta Μόνος sive Mόνιος ad Mαγνος proxime accederet, non dubitandum duxi, quin hoc nomen in illius locum substituerem. At quae Moni sive M
nii nomen proxime sequebantur praedicata, ποι της , οπηρκαὶ την ἀλλην σαωδε,ν &c. talia sunt, ut in Magnum, qualem quidem hunc Athenaeus nobis notum secit. non satis apte convenire videantur. Est vero alius ex Deimos hi-sarum numero, MYRTILUs , cuius nomen multo etiam minus, quam Magni nomen, praeteriri in hoc recensu de buit , quippe cuius sunt etiam partes in eruditis convivarum sermonibus insigniores atque frequentiores: cuius nomen hic simul cum Magni elogio, sive librariorum culpa , sive per ipsius Epitomatoris incuriam, perperam omissum esse suspicatus eram; adeoque suum in locum restimendum cum ea tamen cautione, quam adhibui, ut uncis includerem putavi. Thessalus suisbe perhibetur is Mymtilus. cum alibi, tum III. I 27. a. S XIII. 368. e. Verba a tem faciens ab Athenaeo inducitur I. II. b. III. 83. a. I M. f. I9. b. I 23. a. b. VII. 276. e. 3o8. b. c. IX. 384. d.
38 s. c. 386. e. XIII. 363. d. 387. f. XIV. 6I6. b. Sc. Et poetam quidem suisse nusquam alibi ab Athenaeo diserte proditum memini; nisi quod cum cognomine vetere γει
16쪽
e ta Myrtilo comparatur XIII. 366. s. Sed quod de πο μαρει . praedicatur, & de studio cum in reliqua posito, tum in ea quam εο κυκλιον graeci Vocabant, id est, ut perspecte Casauh. interpretatur, Cum inresiqvis disciplimis, tum in philologia O humnioribus omnibus sitiris) eam qui in dem laudem in MYRTILUM merito cadere: e variis sermonibus, qui huic convivae tribuuntur, abunde adparet. Sigillatim vero ut acris disputator designatur I. II. b. VII. 3o8. b. tum diserte & πολ υμ εια, viri, & felix memoria,S mira ingenii linguaeque volubilitas laudatur, qua & V terum poetarum loca protulerit, &, de vacumque re vellet, disputaverit. XIlI. 387. s. 6ro. h. Quare eriam, sive serio, live per iocum, διδασκαλον eumdem adpellat Ulpianus IX. 386. e. Ad MAGNUM ut redeam, quis fuerit ille, aut cuias, aut cuius professionis, quem eo nomine insignitum Deipnosophistam Athenaeus voluit, nusquam ab auctore declaratum memini. Medicos eius nominis comis plures Fabricius recensuit in Bibl. Graec. T. XIII. p. 3I3sq. quibus adiici potest nisi est eorumdem unus Mαγνte ille Emesenus Syrus, cuius apud eumdem Fabric. T. X. p. 484. num. 38. sit mentio, ubi ἰατροσου-ὴς adpellatur. Et sunt quidem ea, quae disputantem Asa um suum Athenaeus facit, a Medicorum scientia minime aliena; sed tamen ut philologus magis, quam ut medicus, ille induci tur. Medici vero, qui in Deipnosophistarum numero fuit se finguntur, paullo inserius separatim in hoc recensu no
I οὐταρ cor. PLUTARCHUS , quem dicit, non Chaeronensis philosophus est & historicus; sed Alexandrinus Gramismaticus. Vide III. xi 8. s. IV. 338. d. tum 83. b. IV. I 34. d. VI. 234. c. - 248. c. VII. 276. a. IX. 39o. d. XI. 46o. a. - so 3. f. XIII. 362. a. De quo viro Fabricius, Bibl. Graec. T. III. p. 37o. ubi varios recenset Plutarchos, quo rum ad nos memoria pervenit, nihil aliud compertum habuit . nisi quod eum colloquentem in Deipnosophistis induxerit Athenaeus: nec nobis quidquam amplius constat; ac nescio, an prorsus ficta ab Athenaeo persona sit. Neque magis caeteroquin noti sunt, qui porro nominantur Grammatici, quamquam τῶν Γραυματικων οἱ
στατοι id est, eligantissita, euhiffinii, positis mi , soli in mir adpellantur. , id est, probatissimi, celeberrimi. dicuntur iidem III. ii 6. d. LEONIDEs, Elcus, disputans
17쪽
inter Deipnosophistas inducitur lib. III. 96. d. II 6. a. IX. e 367, e. XI. so4. b. XII l. 3 8. e. AEMILIANUS , o Mαυρου- σιος, id est Maurus, nam graeca sorma Matirinus apud L tinos nonnisi poetae utuntur in verba facit apud Athenaeum lib. III. 83. b. I γ6. h. 27. a. IV. I 69. a. VI. 228. e. & seq. ubi p. 229. c. de Iuba rege scriptoreque loquens, O dicit, id est, popularis meus. rum IX. 4o . e. 4 6. a. X. 448. h. XIV. 634. b. ZOILUS Grammaticas disputans commemoratur VII. 277. d. & IX. 366. d. quem coniectavit Fabricius Bibl. Gr. T. I. p. 367. intelligendum sortasse Cedra sensem illum Zoilum , cuius meminit Etymolog. M.
Sequuntur in hoc recensu Philosophi, qui simul polyhistores dfuisse finsuntur, PONTIANus, & DEMOCRITUs, ambo Μ- eomessienses r quorum ille verba faciens inducitur lib. III. I 9. b. I 23. e. VI. 23 r. b. X. 443. c. d. 44 .c. XI. Ο4. c. Xul. 16 l. c. XIV. 64o. c. hic vero lib. III. 83. c. VI. 248. c. d. - 27 . a. VIII. 33 r. c. - 347. c. IX. 4o6. d. g 7. d. X. 426. c. - 443. c. XV. 669. d. ubi μιουσικώτατος adperulatur . id est, elegantioribus lueris eruditissimus rursusque p. 6 i. f. &c. . Dein nominatur psi LADELPHUs , Ptolemensis, cum singulari elogio viri non modo in philosophiea eontemplatione innutriti, verum etiam in undisia wta pnobati; quo praedicato videtur Athenaeus aliquem e suis familiaribus, quem magni fecerat, insignitum voluisse , licet proprium ac verum eius nomen consulto cum alio permiuasse videatur. At vero hunc eumdem Philadelphum, quisquis is fuerit. in toto reliquo Athenaei opere nusquam memoratum m minit quare, nisi fortasse observationem meam in caeteris libris effugit huius nomen , oportet eum in altero e duo-hus prioribus inductum fuisse verba iacientem ; quibus in libris qui loquentes inducti erant Deipnosophistae, eorum nomina resecuit brevitatis studiosus Epitomator. Sequuntur cynici philosophi. quorum plures erant. Nam quamvis ambigue dictum videri posset των δὲ Κυνικων ε Dην, quo & significari poterat, e Cynicis philosophis, qui a erant, unum fuisse , quem Cynuleum Athenaeus vocat, & ecynieis philosophis nonnisi unum CVntilium interfuisse illi convivio ; tamen ambiguitatem tollit quod mox de ἀγυρει, i. e. metu Cynicorum subiicitur: &, plures utique ex hoc genere hominum praesentes finxisse Athenaeum, ex ipso Dissili Gorale
18쪽
e pariter operis decursu adparet. Quare etiam communi nomine , ω κύνες, sestive nonnumquam compellantur.
ut IV. 16o. b. Quin & , praeter Cynuicum, alius etiam Cynicus, HEsPERIUS, Dalechampium auidem si audias. quem Ionsius secutus eri, de Script. Hist. Phil. III. 7. 8.& Fabric. Bibl. Gr. T. II. p. 363. nominatim inducitur libro VII. p. 3o . f. At ibi quidem , cum ait Athenaeus
πων κυνικῶν τις εσπερ- έλεων, verum si quaeris, non est proprium viri nomen 'Eσπέριος, sed adpellativum quod aiunt grammatici, ut ελεων dicatur ιpia sub vesperam advenerara. quibus verbis indicare voluisse videtur auctor invocatum convivam, cf. IV. 164. a. qui, cum auis ditu aut etiam naribus percepisset lautum convivium celebrari apud Larensium, sub vesperam etiam tum adcur
risset: simul vero, respectu habito ad illud Homeri eum de
Cyclope, ἐσπέριος ηλυν, Odyss. I. 3 36. cum Cyclope
quodammodo conferens Athenaeus hunc Cynicum , seritatem hominis ac voracitatem notare voluisse videtur. Sed Cynicorum partes uni maxime prae caeteris, etiam velut illorum duci atque principi, tribuit, quem CYNULCUΜ Vocat, quasi diceret eanes post se trahentran; nomine ducto ut intelligitur ex IV. is 6. e. e Parmenisti scriptione, cui titulus τὸ τῶν Κυνικων Συμπόσιον. Rationem nominis ipse Athenaeus reddit, cum ait: quem non modo, ut Telemachum
concionantem , duo canes strenui comisassiantur, vide Odyssis'. Ir. 3 sed multo plures ouam Actaeonem. de quo vide Ovid. Μetam. III. lab. 2. aliosque auctores, quos Heynius Iaudavit ad Apollodori Bibliothec. III. 4, 4. canes autem ipsum Cynicorum gregem dicit, qui illum veluti ductorem sequebantur. Fingit autem idem Athenaeus, proprium quidem nomen aliud fuisse homini, scit. THEODORUs; l vide XV. 669. e. & a. b. sed verum suum nomen dissimulasse ipsum, & cynuleum adpellari maluisse. IV. iω.
d. Huic igitur Cynulco adeo frequentes in convivarum sermonibus partes tribuit auctor, ut nemini sere freque tiores; quamquam raro admodum longiorem aliquem seris monem instituentem inducit. Facit autem erudite quidem ut reliquos omnes convivas nec sine sale disputantem, caeterum sic , ut Cynici personae, illorum praesertim temporum, conveniebat; scilicet, ut fidentem hominem, a que etiam gnaviter impudentem, conviciis non parcentem,
di in primis voracem. Verba faciens Cynulcus inducitur,
19쪽
cum persaepe alias, tum III. 97. c. IV. I s6. a. 138. d. dIS9. e. I 64. e. l6 . b. Sc. Paullo etiam longiorem sermo.
nem instituit VIII. 347. d. & seqq. ubi Megalopol num se esse significat, p. 34 . e. rursusque XIII. 166. f. & seqq.
ubi in Myrtilum contumeliose invehitur. Eminet porro in Deipnosophistarum numero ULPIΛΝUs, Tyrius: quem ait perpetuo insectarum esse eum alios, qui albquid disserebam, tum onicos praeseriam, &c. Nam pron men, ubi ait ἔν κατήτρσχε, ad Cynicos, quos proxime nominavit, referendum; non ad Metores, quorum nullus nec in hoc Prooemio nominatur, nec, quod mireris, in toto operis decursu si recte memini verba taciens inducitur. Verbum κατέτρε χε, pro quo nonnullis ut adnotavit Casauh.ὶ κατῆκχε placuerat, nihil habet dissicultatis. Hi enim κοιτατρεχειν τινὸς, infectiari aliquem, reprehendere, traducere. Perfringere οῦ qua notione idem verbum apud Nostrum eodem modo constructum I. Io. e. V. 22O. c. VII.
278. f. recurrit. Sed illud & inficete dictum mihi visum erat, & ambigue, οῦν κοιτετρεχε μετὰ κοίὶ τῶν ἄλλων : ubi haud satis scias, dicat - ne, illos alios simul cum G*ium re duxi e C deos, am, simul cum cynicis tradu s ab Vl ano. Equidem cum interpretibus in posteriorqm partem accepi, suadente ipso operis decursu. Νam n Toto opere ut ad h. l. ait CAsAu B. n inducitur Ulpianus, & alios quidem, is sed maxime Cynicos suis idterrogatiunculis Vexans,n crucemque illis figens v - Caeterum nihil ad rem sacere videtur, quod κατετρεχον pro καιτήτρεχε habet noster codex iis in terminatione verbi peccans, quo nullum erratum librariorum frequentius. Neque ulla difficultas inest illis verbis, ἔσχεν ενοροι του κυμου διασημότερον, nec in eis quidquam variant libri. Quare recte monuit Casaubonus. praeter rationem factum esse, quod in Aldina editione v cabulum κυρiου asterisco notatum est. Quod de ludicri no- eminis Κειτου κειτ- ratione mox adiertur, οἶτος ο ἀνορνόμον εἶχεν Πιον , ὰποτρώγειν. πρὶν εiπειν. Misera; ἡ ου κελαι; vocabulum ιδιον, ut sub contextu etiam indicavi, cum abesset & in edd. & in Epitomes codicibus
recepit non quod Suidam in suo codice Epitomes ut innuere videtur Casau bonus illud invenisse putarim: sed quod in ipsius Athenaei Prooemio. quod operi integro olim praefixum erat, legisse illud Suidas mihi visus erat. Loco Duiligoo by Corale
20쪽
I e verborum κεῖται; ἡ ου κολαH, quae sic ex eodem Suida restituenda iam olim Paul. Leopardus Emend. VI. sto. in Gruteri Thec Crit. T. III. p. 1a . in monuerat, eodemque . modo Casaubonus suis e membranis, consentientibus nostris. edenda curavit, corrupte prorsus in ed. Ven. legebatur κειται ἡ οὐκετσrem, quod editor Basileensis sua de coniectura in κεῖται ἡ που κεῖται mutavit, respiciens sortasse III. 38. b. c. IV. I 6s. LIX. 366. a. di similia loca. ubi vel παρα et Ira κοιται. Vod ipsum που κειται legitur. At eodem sere modo, quo Epitomes libri misti consentiente Suida hic dabant, legitur in ipso opere III. 97. c. d. τὸν γόνον Σπασα περὶ ταυτα κατορiβης, ἰητῶν, κε ῖτ α ι; Ου κ ε ῖτ αι; εθητο ὲ Ουκ ε 'αι; porro vero, quum post
nμέρας μορiου; vulgo illa statim sequerentur verba, ii . lμητρα Sc. per elis idem Leopardus monuit, inserenda esse ista καὶ εἰ ο ρ εθυσος ω ἁνδρο , quae apud Suidam duobus locis, paulo ante laudatis, eodem prorsus modo haud dubie ex integro Athenaei Prooemio, quo ille cum reliquo huius auctoris opere usus erat interierta leguntur; quae cur hoc loco restituere auctori dubitarem, caussam nullam vidi. In proxime sequentibus verbis, εἰ η μάτρα κειται, veram istam scripturam, quam edidi, ambo nostri dedere codices. Prorsus corrupte rursus in ed. Ven.
scribebatur, ei εἰ μη κελαι, quod Basileensis in ii εἰ μὴ κι ται mutavit, Casaubonus in ii ei μητρα κεῖται. Mox ibidem omnes vulgo editi scriptique libri - τῶν ἐδωδέβρωματων in plurali numero dabant, parum commode; pro quo ἐπὶ του ἐδω δ i μου βρωματος in sing. ex Suiis da recepi. Id ipsum etiam, aut ιπὶ του των ἐδωδὴκ- βρωμάτων, quam vulgatum, malle se professus erat Casaub in Addendis ad Animadv. Praeterea vero etiam nunc illud per Epitomatoris, puto, culpam in turbatum est, quod, postquam dixisset, morem fuisse Ulpiano. Hhil ei bi δενι-
flare, quin prius qua sisset, sc tum-ne, an non. legeretur nomen , continuo lubiicitur . veluti, an voeatvlum ἄρα seriptum reperiarur de pane aliqua disi. Absurde sane; quasi edi genus quoddam δρα esset. Multo profecto commodius apud Subdam digesta haec leguntur. Νam, cum dixisset, Κειτο κε ιτον adpellatum fuisse Ulpianum διοι τὸ συνεχῶς προβάλωλειν, ista quidem, ταῖς αγυιαῖς &c. quae commode tenuit Epitomator, consulto Suidas, ut suum ad propositum nihil admodum facientia, praetermisit) εἰ κεῖται ωρα Animas. Via. I. B