장음표시 사용
31쪽
N X. p. 234. ed. Bip. J ουτως ουτε τι-- τῆ κύλικι , an wδε τι-; Alii scriptores pro eo dixerunt m τουν ποτηρiου, Ut Theophrastus & Plutarchus. υ- Sic ille rplura de eadem dictione dabit mmsterh. ad Luciani Ti
v ab illis prosectam, qui veram scripturam non intellige-n bant, pridem expositam nobis ad Theophrastum. Omniam no enim ad veterem eireti erendi O luserandi risum ali m sit poeta, huius versiculi auctor, sive is crisimachus, fiam ve Eratosthenes. Proprie id significatur hac paroemia, B quod alito verbis Cicero extulit. cum ait, Omnia levius m casura rebus divinis procuratis, de Divinat. libro II. fc.n ro. J Longius deinde proverbii usus extendi coepit, &N tunc quoque usurpari, cum ad iterum fuseundum exhau-xistum iam laborem hortari aliquem vellent. Sic hoc loco a m cipitur a Timocrate: eodem plane sensia atque illud vulgo notum, δὶς κώ τρὶς τά rugis. Verebatur enim ille, nem grave esset Athenaeo, longum adeo sermonem, narraqntum iam aliis, retexere, &, ut poeta ait,
αυτις ἀριζήλως εἰρημένα μυθολογευειν.
B Haec loci huius mens. hic proverbii istius usus: quod N etiam confirmat anus illa , quae apud Antiphanem c si micum stimulans ipsa sese ad bibendum, inquit, D - τριῶν γάρ τιμῆν τούς θεους. Ritui circumlantionis, quae voce ἀπομάττεσθαι declaratur, similis msuit veterum illa superstitio, quae in XI. Geomnic mrum scap. I 8. 3 lesitur , tergendi oculos tribus rosarumn calyculis; quod dixit ille auctor τρισὶ ρόδων κάλ-ξιν
π ἀπηλάξασθαι τὰ η me e. Similia his multa item aliam apud veteres, parum iis observata, qui adeo absurdas m versiculi huius παροιικιώδους interpretationes sunt commmenti. ιι Sic ad hunc locum commentatus est CAsA Bouus. Ubi illud statim moneo, prudenter Acisse doctum Commentatorem, quod versiculum istum, de quo a tur, non pro certo ad Callimachum auctorem retulerit; quem eumdem versiculum Benti eius, nescio quo documento nitens, citra ullam dubitationis signincationem,
Callimacho auctori tribuit, in Fragmentis illius Poetae pia II a. ed. Ernest num. I 89. Erat quidem utique Cyrene
32쪽
p. a. IN EPI M. LIB. I. CAP. III. αρ
a oriundus Callimachus, potueratque adeo isto nomine Cyrenaei metae designari; quem ipse etiam Casaubonus in N iis ad Theophr. intelligendum h. l. censuerat: at nusquam alias ea adpellatione utentem Athenaeum, ubi de Callimacho Ioquitur, memini; contra lib. II. p. 36. f. ubi rursias τὸν Κυρην-ον ποιητην laudat Νoster, haud dubie Erat shenem dicit, ut ad illum Iocum videbimus. Nec vero adiscutus sum, idem Benileius quid sive in mente sve ob oc Ios habuerit, cum in eodem versiculo, ubi Athenaei locum in Nota adfert, ἀπομωξομιένοισι scripsit, quas ita apud
Athenaeum editum esset, ae tunc demum monuit, kπομαξαμένοισι legendum; quam ipsam tamen scripturam απομαξαμποισι omnes quae exstant Athenaei editiones, Aldina, Basileentis, & tres illae quae Calauboni nomen praeferunt, communi consensu tenent; in qua nec nostri codices manuscripti quidquam mutant, pariter & illam quam Benileius adtulit scripturam ἀποροεξομενοι G nescienistes. & illam ἁποδεξαμένοισι, quam in nescio quibus vetustis codicibus Calaubonus se reperisse professus est. Ad sententiam versus quod adtinet, eam Daliahampius latino
hoc versiculo expressam voluit: Sessiere abstersis ter, Dii donant meliora.
A quo parum discessit Benilei: Ter autem se alserpentibus Dei dant melius. ERASΜUs in Adagio, Faciem perfricare. &FrontisIerfrictae, artic. Imprudentia, p. m. 336. cum monuisset; n Frontem aut faciem perfricuisse dici, qui pii do-m rem omnem dedidicerunt, velut absterso manu a seontem pudore; re eodem fortasse pertinere ait ista verba ab Athenaeo e Cyrenaeo poeta adducta. & Subindicat,
is inquit ni ratior, impudentius id postulari, ut quae sint
macta in convivio, narret. α Quem potissimum in animo habuisse Casaubonum, cum absurdas nonnullorum intem' metationes diceret. ex eiusdem ad Theophrasti Charact. n ris p. 3o4. intelligitur. Paullo tamen propius ad Casau-honi interpretationem idem ERASΜUs alio loco accedit,
tit. Modestia; Adag. In tuum se s sinum ins e. p. m. so . ubi eumdem locum . de quo agimus, spectans, ait:
m Indicat Athenaeus, priscos ad depellenda mua fossios te sm abserpen. α - Planius vero & apertius praeiverat Casau-
hono ADR. IUNI Us, qui in Adagio Beatis bona obtin nec arrie. Industriae, p. m. 369. locum nostrum se interpretatur : is Postularat Timocrates communicari sibi sermon
33쪽
veruditos in mensa variis de rebus habitos, neque pM antiebatur se excludi ab ea auditione tanquam proianum, is & mysteriorum cognitione indignum. Solebant vero an-ν, tea quam sacra attingerent, Iuthrari ter se lavando aut m circumserendo: quod ipsum antiquum est sacrorum ver-nbum, pro purgare &c. α Ac videtur utique verbum ἀποματτειν ut ad Theophrasti Garact. cap. περὶ Δεισι δομο ιας p. 3o4. adnotavit Casau b. de lustratione sive pum satisne usurpari apud Demostli. pro Cor. p. o6. ed. Hari.
ὰ τοῖς σταύροις, id est, cui idem interpretatur C saub. a quo tamen in omnia alia discessit Taylor in Notis ad eadem verba, p. 3 4 seq. ed. Reish. purgans initiatos,
O absurgens luto O furfuribus. Igitur is Sic accipiendum ait Casaub. ad Theoph. ib. n & in illo Callimachi, ut pu-nto, versiculo, initio Athenaei, quem locum nonis recte Erasmus & alii aliorsum conati uini trahere, cumis ex hoc ritu sit explicandus. α - Eumque ritum spectasi se poetam, cuius est ille versiculus, magis etiam probabile videri poterat e verbis adiectis θεοὶ διδοασιν φαεινον,
quae adludere videbantur ad sormulam illam in eisdem purgationibus sollennem, quam & Demosthenes ibidem
continuo adiecit, ἐν γον κακὸν, εἶρον ἄμεινον. Sed in hanc partem accipiendo verbo ἀπομάττεσθαι, oportebat illud hoc loco non ad Athenaeum, verum ad Timocratem re ferre, totumque locum eadem ratione interpretari, qua
ab Adr. Iunio haud sane ita absurde iactum vidimus.
At orationis connexio videbatur tamen potius desiderare, ut ad Athenaeum referretur assumentum huius versiculi, quo in hanc sententiam usus esset hoc loco Timocrates, ut Athenaeo diceret, post uam is iam aeni aut alteri amseorum ex posuisset doctos illas Iermones eonvivales, melius etiam ei rem cessuram, ac felicius, e filiusque eum gula, quae Houtata 'a Delmosophistis fuissent, O memoria secum repetiturum esse , O verbis expressurum. Et tali quodam modo accipiendum istum versum perspecte quidem vidit Casauhonust sed . quo pacto ea sententia verbis poetae aut inesset aut subiici posset, parum feliciter deciarasse mihi visus est, cum ait rusum proverbat, quo de lustrationibus proprie agebatur, latius deinde extendi coepisse, ut usurparetur illud etiam de
iterum subeundo labore tam exhausto. Nam, quum latioris
illius usus nullum aliud protulerit exemplum, sed ex hoc
34쪽
a uno Athenaei loco illum satis firmatum censuerit; frigi dum atque etiam violentum quodammodo videri debebat. statuere, illud, qui ur fe abstergit, idem hic valere ac qui ter eumdem subit laborem. Quid enim aut asse
p ta notio commune habet cum notione eiamdem laboremuerandi 8 aut quo tandem pacto repetitio sermonum eon v
ltam, quam ab Athenaeo postillat Timocrates, cum lu-srandi eaerimonia potuit conferrit Id docere debebat Ca- seu bonus, quo suam illam interpretationem probasset Lectoribus, quos non unice in verba iurantes magistri sibi proposuisset. Atqui, non per latiorem sive longiorem, ut Casaubonus ait, proverbii extensionem, sed per proprium S inprimis usitatum verbi significatum, id ipsum dicit poeta, quod ab eo dici cum eodem Casauh no intelligimus. Scilicet, praeter abstergendi notionem, alia inest verbo non minus pervulgata, qua idem
valet hoc verbum ac ἀποτυπουν, έκτυποῖν, εκμάξασθου , id est, imprimendo typum aliquem vel solium in eeram vel lutum exprimere eam figuram quam praeibG pus, adeoque imirando repraesentare , fingere; &, generatim, imirari, iterare, repeterer quam in partem complura ex pluribus auctoribus exempla cum ab I . Stephano in Thes. Gri Ling. T. II. col. 8oa. f. tum ab Hems erhusio ad Pollucem p. Iri 6. prolata sunt. Quo & spectat quod Hesychius h
ubi verbum ἀναλαίειν non , .ut vulgo in Κusteri certe editione) factum video, susei re vertendum erat, sed repete re, iurare; quae notio illius verbi non praetermissa est aiaxicographis. Haud vero alienum videtur, quod C saub. monuit, respici simul ad illud proverbium, καὶ τρὶς λωιλόν. id est, 'πιὸν τὸ κημὸν πολλώικις λέγειν, ut cum Zenobio III. 3 3. interpretatur Suidas in Δὶς -ὰ &c. At nunc hoc amplius dicit poeta, ubi tertia vice e gitur exemplum, de prototym ex pruri ductum, meliori ae se ori Decessu id fiet. Sermones a Deipnosophistis habiti, exemplar sunt prototypon ; cuius ἀπόρωννια est narratio & r petitio eorumdem sermonum ab Athenaeo facta sodalibus, quos eosdem & sibi nunc repeti cupit Timocrates.
AD CAP. IV., Quod ait πιλλο ς τῶν ἀπὸ ποιιδίας, pervulgatae sunt
35쪽
dicendi formulae. οἱ ἀπὸ τῆς στοαe. Stoici, οἱ διον, του ti περι-λτου, Peripatetiei, IU. Is I. e. Is 3. f. & his similes aliae: sed paullo insolentior ista videri poterat. οἱ ἀκου
παιδειας, eruditi, literati. Simillima vero ratione & οἱ ἀαδε των ριάθημάτων mathematici dicuntur, & οἱ ἀπὸ φιλεσο pisee καὶ λόγοis, philosophi O luerarum studia tractantes. οὐ μόνοις τοῖς άλλοις. Sic editt. vett. consentientibus msstis. οὐ μόνον edidit Casaub. praeter necessitatem a lis Brorum scriptura discedens. Quod ait μετοι κριτικης καὶ Σωκρατιυῖς ἐπισrημης, n ta omnibus est admiranda iὶla Socratis in interrogando solertia: κριτικην vero recte monuit Casaub. non ad eam
artem hic reserri, unde Critici dicti Eratosthenes. Arista chus, aliique veterum; sed ad animi facultatem κριτικὴν . id est, ad iudicium & acumen. Commodius igitur verba
ista latine sic reddi poterant, cum sagaci s vel, cum sale
ie) O Meratica quadam scientia. των ἰνπησεων τὸν τήρησιν quaestionum subtilitatem ac inventionem interpretatus erat Da- Iechamp. Commodius miram quaestionum seriem Casaub. Proprie observationem νaestionum. id est, or em rationem que quam in eis proponendis ille unctar. Paullo inferius τηρησις τῶν δονγμώων est observaιio O sudium senat confutiorum sive edictoriam.' νὴ του πάν τ' ἀρέστου βασιλέως Mo κου. ab optimo ma- ctamo Imperatore Marco. Cum prima haec nota esset, quae in Athenaei opere occurreret, e qua de aetate auctoris
coniectura quaedam capi posset, inde iactum puto, ut ipsum Athenaeum Suidas Maret Imperatoris aetare vixisse proderet ; quod tamen ex hoc loco haud satis ceria ratione colligebatur. Videtur enim Larensium suum Athenaeus fingere se ipso aetate grandiorem: &. quod hune ait MIN. Mareo seris fuisse praeferum. id iam olim factum statuere potuit. Similiter rursus alibi lib. I. p. sto. c. sive ipse Athenaeus. sive potius Deipnosophistarum aliquis. qui ab eo loquens inducitur, Memphin Ialtatorem, qui sub Imperatore Vero, Marci collega, claruit, sua aetare aitinxisse.
'Aστεροπάῖόν τι να. Heroem Meropaeum περιδιξιον misi e ait Homer. Iliad. I 63. quod ami extrum interpretantur, nempe ἁμφοτέρως ταιις δεξιῶς γ s λενον. Eam
adpellationem sestive Athenaeus ad utriusque linguae mentiam, graecae latinaeque, adcommodavit. Quod autem Duiliaco by Corale
36쪽
c dicit έπισης αμφοτέρων των φρενῶν προῖ στάμενον, id est, quasi antistitem utriusve partur linguae, significat. exqviptum perfflamque ae minime vulgarem in hoc viro suisse utriusve sermoms teritiam. Mox dein ἱερουργεων scripsi. ut postulabat usus, pra eunte Brunckio, qui in ora sui libri hoc notaverat. Vulgo omnes ἱεροεργιων, nescio quo sive casu sive consilio. Πομπιλέου, ut par erat, correxit editor Venetus, cum Πομπηuυ mendose darent libri.d πτι δὲ ν άων συναγωγῆς, ους ἔτι διδάσκουσιν,) ως
γωγὴν, quod erat in edd. & msstis, συναγωγῆς cor rexi, praeeunte Turne qui primum Athenaei librum olim speciminis caussa separatim ediderat. suis coniecturis emendatum & Brunckio: quam emendationem connexio orationis necessario desiderare visa est, ut genitivus συναγωγῆς pariter atque & ιογματων γ pendereta nomine τηρήσεως. Scilicet iunis et Isis scientiam comparasse Abi Larensium ait ex observatione sive notatione ae studio veterum plebisitorum ac senatus justorum, sic enim ψηφισματα. 8c δόγματα interpretari licet; sive magis generaliter malueris, decretorum edictorumque in tum etiam ex studio eolussionis legum &c. Istam autem corussionem veterum
tuum, quas adhue in scholis doceri ait, vuleo non amplius kgi solitas, O, quamquam per se praeclarae essent, tamen veluti veru se obliteratas O neglectus; istam , inquam, veterum Legum collectionem Athenaeus, ut mihi quidem videtur, XII tabularum leges dixerat. Cum quo sere convenit quod apud Ciceronem de Legib. I. s. legitur: ubi, postquam de fontibus iuris naturalis Tullius dixerat, respondet Atinticus : Non ergo a praetoris eiulas, ut plerique nunc, neque a
XII tabulis, vi superiores, sed ex intima philosophia haurie dum iuris esseiplinam putas. Ab hac nostra emendatione inisterpretationeque in omnia alia discedens CASAU Bovus , haec ad hunc locum commentatus erat, quae adponere non gravabor, ut penes Lectores integrum maneat iudi iacium. AAit Athenaeus. ἔτι δὲ νόμον συναγωγην, ους ἐτεν, διδἀσκουσι. Inest orationi vitium: deest enim verbum,m sine quo non potest esse ο λόγος ἄρτiπους : puta ποιπσα , naut aliud simile. Imo vero ita scribendum est, ετι δὲ νό- νγμους συναγαγειν, &paulo post, ἡδη κατασεσιγα Animadv. Uol. I. C
37쪽
Mμένου : nam κατασεσιγα φαδεων in nostram editionem e
D msstis male irrepsit.α t Scilicet κατασεσιγασμνους erat in ed. Ven. & Bas. quod ex editoris Veneti ingenio profectum videtur; nam in genitivum casum consentiunt nostri mssticum eis quibus Calaub. usus est: & ferri hoc potuit . ade rue debuit, verba ista νὼς ετι διδάσκουσιν velut in parentes posita intelligendo. quare & signis parentheseos ea inclusimus. J n Quae sequuntur verba, ο υς διδάσκουσι. is Athenaei non esse evincit particula ἔτι: neque enim sicis esset locutus de re paucis ante instituta annis. Sunt verois Abbreviatoris, qui post Iustiniani tempora natus, & in li-nberalibus quam Iuris civilis studiis' versatior, putavitis falso, Orpus legum quae in utraque Roma & Berytim ipsius aetate docebantur, id ipsum esse quod a Lauren-ntio compositum ait Athenaeus. Nos non dubitamus, si is quem Romanarum legum Codicem Laurentius unquamn composuit. delituisse eum in privatarum bibliothecarum
Baut etiam sortasse propriis iplius sorulis. Nam si lucemis vidissem illae Pandectae, aut in Iuris scholas semel sui Gissent admissae, extaret haud dubie illius hodieque in Ili- ,, risconsultorum libris aliqua mentior scut perpetui Edincti. quod a Salvio Iuliano iisdem sere temporibus sui incompositum. Adrianus Turnebus, acerrimi iudicii viris & protundae eruditionis, emendabat olim, ἔτι δὲ νόμων is συναγωγῆς: ingeniosissima coniectura, quam equidem v neque probem neque improbem temere, priusquam d is ctiorum super ea suerint habita comitia. Pindarum dixit an Eupolis comicus κατασεσιγασθαι, id est, non fossium
is lini. sed si uia quasi obrvi a sui temporis hominibus. D Certum est, dictum hoc fuisse ab Eupolide corruptam n sitorum hominum disciplinam & vitam obiurgante, quod is mollia & lasciva aliorum podiarum erotopaegnia Pinis daricae Musae, hoc est, foedam plumbi scoriam puro
is puto auro anteponerent. Haec ille: quibus unum
hoc, ad Eupolidem quod spectat, adiicere liceat, verisium huius poetae, quem speciaverat Athenaeus, videri huiusmodi fere fuisse:
Illa autem verba υπὸ τῆς των πολλων ἀφιλοκαλιας seo nomine Athenaeus videtur adiecisse. Βιβλὶν - - αργαιων ' ληνικῶν. Copulam τε , quam ad
38쪽
acte, ut mihi visum erat. Scilicet Latino sermone scriptos libros parum curat Graecus scriptor Athenaeus, solorum
Graecorum voluminum habens rationem. Mox dein Πολυκράτην & Νικοκρατην & 'Αριστοτέλην scripsi, codices no. stros secutus, cum litera ν in fine abesset in editis. Εὐκλεiδο τετ ν καὶ αὐτὸν 'Aθην ον. is Euclides, qui imis ter antiquissimos supellectilis librariae collectores nomiis unatur, archon fuit Athenis non multo post institutum nid genus magis ratus. Is est enim de quo extat provec-
De eo Eueliri vide Fabric. Bibl. Graec. T. II. p. 368. notie. & auctores ibi laudatos.
υτουτων. Unius enim, quod sciam Aristotelis bibli
n theca, a Theophcasto prius possessa, ipsus dein Themisphrasti testamento ad Neleum pervenit. Nota his lorias, ex Strabone, Clib. XIII. p. 6o8 sq. J plurarcho, tin Syrurata, p. 468. ed. Francos. J Diogene. LV. sa. J Diiosis ex Strabone, quomodo illud παρ οὐ mox sit capie ndum: & quam sit verum, emisse Ptolemaeum a Nele nn aut eius posteris, libros philo mi. α CAsAUB. - Nisi post 'Aριστοτελην τε τὴν φιλόσοφον, sive Epitomatoris culpa, suae librariorum , interciderunt quaedam verba huiu modi, καὶ τὸν τάτου μαθητην Θεόφραστον, haud dubie τουτου pro τουτων suit corrigendum. Gallicus quidem Athenaei interpres, τουτων tenens, inter Aristotelis Neleique nomina Theophrosli nomen medium interserere
non dubitavit. Nempe, Aristotelem Theophrasto. The phrastum Neleo suas bibliothecas testamento reliquisse. satis constat: &, quemadmodum probabile erat, Aristot lis bibliothecam post eius obitum auctam fuisse a Theophrasto, sic etiam Strabo, de Theophrasti b Eliotheca i quens, disertis verbis ait, in ea commhensam fuisse Anisi resis bibliotheeum. Caeterum, istam Theophrasti Aristot lisque bibliothecam a Ptolemaeo Philadelpho emtam esse, nemo, quod sciam, praeter Athenaeum nostrum, tradi- . dit: quin potius clare docere videntur Strabo & Plutam chus, bibliothecam illam, diu absconditam & situ Ru loreque corruptam. ad extremum ab aliquo e Nelei p
steris Apelliconti Teio venditam esse, & post huius obb
39쪽
16 ANIMADV. IN ATHENAEUM. p. 3.
tum a Sylla Romam delatam: cum quibus etiam ipse a Athenaeus lib. V. p. 2 4. d. e. consentire videtur. Quos auctores cum Athenaeo, ipsumque Athenaeum secum, si Conciliare oportet, statuendum erit, quod & ipse Straho & Plutarchus significare videntur ipsorum maxime duorum philosophorum scripta, Aristotelis & Theophrasti, a Nelei posteris, nempe ut longe pretiosissima κειμἡλια, studiose recondita filisse, nec prius e manibus eminia quam situ & humiditate ad extremum corrupta fulsissent: quod non impedit quo minus credere possimus, iam olim ipsum Neleum quemadmodum dicere Athenaeus viis detur grandem fortasse natu, & lucri amore captum, aut eius proximum haeredem, reliquam bibliothecam, quae
Aristotelis Theophrastique fuerat. Ptolemaeo Philadelpho vendidisse. Ad graeca verba quod spectat, haud satis commoda videtur δὲ particula post , quae nihil
prorsus quo reseratur habet; nisi sorte ante ista verba intercidit aliquid, verbi caussa. ὁ δευτερος, aut βασιλευς δελτερος Πτολεμωός, quemadmodum pater eius Πτολεμαῖος. πρωτος adpellatur V. stoet . a. In Νηλεα recte consentiunt mmti cum M. Ven. & uc restitutum est in ed. 3. Cas. cum in ed. I. & I. perperam Πηλεα, in ed. Bas. Vero Νιλεα fuisset excusum.
In ANTIPHAms versu posteruri recte οπου τ a habent beta. ubi particula τε, quam desiderabat metrum, deest nostris msstis. Talia pleraque ubi in eamdem mendam
uterque noster codex consentit, cum veram aut certe pro
babilem lectionem editio Veneta habeat ex docti editoris Musuri ingenio emendata esse sciendum est: plures enim myriadas sphalmatum ex Athenaeo ab illo viro su latas esse, ipse titulus editionis Aldinae profitetur. Versi-hus Antiphanis latinam Grotii versionem subieci ex eiusdem Excerpt. p. 632. THEBANUS poeta, PINDARus est ; ius versiculi ducti sunt ex Ode olymp. I. 22. τοῖς φιλοπ. Perperam ἔχοντα mssit. Mox pro cest κωμωδοποιὸν in ed. 3. Cas. κοπιικὸν vero
in nostris codd. quarum scripturarum nulla per se improbanda. Sed quam mediam posui. ea in hunc locum casa aut per operarum incogitantiam irrepsit, adeoque non fuit nobis repetenda. Vocabulo κωμι- Εpitomator solet uti, ubi locus e eomico poeta adducitur: ipse vero Athenaeus
ut quidem loca quam plurima ex eis libris, quos int
40쪽
e vos habemus, declarant) istam vocabuli Drmam, quam h. l. ex M. Ven. & Bas. & prima Casauboniana tenui, frequentaverat; in quam eamdem etiam
paulo superius in ipsa Epitome p. a. libri omnes
Pulcros APOLLODORI versiculos recepit Grotius in sua Excerpta p. 8o6 sq. unde latinam versionem adscivi. Eo dem laudarunt, ac partim emendarunt, eum alii, tum Toupad Theocr. p. 328. & Valchenaer ad Theocriti Adoniata p. 333. Vers. s. ἔσηνε utique malueram cum Toupio, suam Brmam aoristi primi verborum in aciνω Atticis prae-ertim frequentatam esse docent grammatici. Sed quum in ἔσανs nihil discreparent libri, serendum hoc cum Gr tio & Henr. Stephano in Schediasin. II. I. putavi. At, quod se luebatur, υπηντησε τις. id vero nec orationis connexio serebat, nec metrum. Quare non dubitavi Gr tii emendationem adoptare, quam eamdem & Toupius suam secit, sive ipse in eam inciderat, sive, unde acco. pisset, oblitus erat: & Vallata er suo calculo adprobavit.
d Cum sic legeretur vulgo , consentientibus libris, Τοιο
ri Aut ego salior, inquit, aut non est oratio ista Graeca. is Scribo μὶ τῶν λοιπων. potest & alia emendationis ration iniri, mutata voce πλει- in πολιτM. -- Mihi vero, sicut nec vulgata scriptura placuerat, sic neutra ex emen. dationibus a Casaub. propositis faciebat satis: quarum loco cum ab Adamo, qui ante Villebrunium gallicam Athenaei versionem instituerat, πλειους istud in π λευσέους mutatum vidissem; temperare mihi, quin hoc ipsum reciperem, non potui: nec veritus sum, ne eam emendationem cuiquam paulo subtilioris iudicii lectori minus essem probaturus. Quod vulgo legebatur, TI μικρολογεῖς; non stren dum duxi. Nec enim graecum verbum est sed μικρολογεομαι, μικρολογουμαι. Itaque ex imperito cor
xigendi studio ortam istam scripturam suspicatus sum, eum μικρολογεῖ attica tarma pro μικρολογη striptum latia set. Quamvis vero praecise Calaubonus pronunciet, falli eos, qui ex aliquo poeta sumta ista verba putant; tamen