Mnemosyne

111쪽

ti coronae mentio indicat τι ἄπο ωνου μαν, ut et paulo tale p. 685. B. Philoxenus: κατα χειρος υ Ἀδωρ - εἴτ' ἔφερε έφανον. Si et Clearchus Athenaei XIV. p. 42. B. λαβ' δωρ κοπὰ χειρός. - Hς, ἐπιτέθει ἐπὶ το τράπεζαν καρυα καὶ τραγηματα. praemisi haec omnia ut Posidippo Opem seram misere laboranti apud Athenaeum IX. 577. B, ubi ει τελμυθεν, tuquii, conviva melicus ἐκ πεντεκαδεα ἡμερων προηλπικώς τὸ δεῖπνον, ὁρμῆς μετὸς, ἐ-λυμένος, τηρ- πι ἐπὶ τας χειρας οἴσει τις. Satin ertum videtur reponendum esse ορῶν ὁπότε κατα χειρὸς ωει τις.yalgatam scripturam peperit codex detritus, cuius lacunas aut evanidas litteras sciolus utcumque explevit. Idem in praeceiente versiculo laetum esse vides in ἐκ λυμένος, quod metrum ariter et sententia loci respuunt. Nihil iste, quisquis suit,ninus erat quam ἐκ λυμένος. Quod einevius de suo dediti λελεγμDος metrum sulcit, sententiae non prodest. ΕΚ. . ΑΤΜENOΣ, credo, supererat, unde non ΚΛΕΛΥΜΕΝΟΣ erat eruendum sed ΕΚΚΕΚΑΥΜΕΝΟΣ, eratque ille ορμης μεςός,

,κεκαυμένος.

Lacuna duplex et verba praepostere inter eos qui colloquun- Iur divisa Antiphanis perfacetum et lepidum locum apud Athen. X. 450. . plane pessumdederunt. Docta puella Sappho patrid-guia hoc ponit: ες φυσις μεια βρέφη σω μ' ὐπὸ κολποις αὐτῆς ὁντα δ' α*ωνα βοην Βησι γεγωνόν καὶ λ πόντιον οἶδμα καὶ με ο λὰ πασης

οἷς ἐθέλει θνητῶν, τοῖς δ' οὐδε παρουπιν ἀκουειναμιν κωφει ν ἀκοῆς λησιν ἔχουσιν. Pater scurra magis quam philosophus sine mora ii solvit: η μὲ φύσις γαρ ην λέγεις ἐςis πόλις,βνέφη δ' ἐν αὐτῆ λατρεφε του ρητορας. ουτοι κεκραγμες δὲ τὰ λαπόντια κἀκ τῆς Α τέας καὶ ταπὸ Θρι,κης λημματα

112쪽

αυτῶν κάθηται λοιδ)ρουμένων τ' ἀεἱ δῆμος οὐδὲ, ουτ' ἀκούων Ουο ορῶν.

deinde leguntur mutila, orrupi et male divisa haec: πῶς γὰρ Βοιτ αν ἀ πάτερ, νήτωρ '

B. κώ . . ἀκριβῶς ἀνιμι ην ἐγνωκένω τὸ μοιν ἀλλα δὴ λέγε. Meininio post τω exdidisse videtur ποτέ vel ἄρα et in sequenti

senario legi posse: αφωνος ἔν τις με ' τρὶς παρανόμων. ubi τις male additur et γε prorsus inutile est, neque haec seudirilis facetia eruditam et, ut istae solent, gravem et tristem dei tam satis decet. Bis excidit dipodia iambica, quam si ex isetius sententiae conformatione licueris et numeros et sales D-

tiphane dignos habebis. In hunc igitur modum haec restitueua

censeo:

Σ. οὐδὲ λέγεις, πῶς γὰρ γένοιτ' aν, ω πάτερ, ητωρ ἄφωνος B. ἡ ἀλον τρὶς παρανόμον. Σ. παIζεις εχι . B. καὶ μώ ν ἀκριβῶς φήμην ἐγνωκέναι τὸ δεθὲν, αλλ-λέγε. Qui in talios errantem redarguit, si liberius loquitur vel ληρεῖς ἔχων solet in ore habere, ut apud Cratinum in Schol ad Aristoph. Nub. s. 554. et apud Aristophanem saepissime, ut in anicus. 12. Avibus 541. Lysistr. 45. sed peiulaa tius hoc est, quam ut puella sic patri respondeat Lenius igiter

est οὐδε λέγεις, quo omnes improbant quidquid displire aut non intelligunt, ut apud ipsum Antiphanem Athen. X. 450. c. οὐκ Ira νι λέγεις Ἀώδὲ λέγεις γαρ. et passim apud alios. Quam bene patri iocanti conveniat re spondere ἡ αλ. τρὶς παρανόμων et quam apte filia Sappho et

his ἱζεις κων patrem ad propositum revocet apertum ess arbitror. Ἐγνωκα pro λιeιleae frequens in tuo est, culils rei pauca exempla adscribam, quo facilius vincam hoc ipsassi in Lysiae loco pessime depravato esse reponendum Antiphasei Athen. X. 448. E. νυνὶ δὲ τουτ' ἔγνωκ' - ἀληθ/ς ῆν. Alexis Athen XL 465. B.

113쪽

ἔγνωκα δ' οὐ ουτως ἐπισκοπούμενος εμι μαν di παντα τανθρώπων ἄλως.

Busierates Athen. VII. 296. A. δύο suis απαλοὶ καὶ καλοIIἐπώνυμοι τοι ναυτίλοισι πολλάκις ελε φανέντος λαγιοι ἐν αγκάλαις.

sibi ἐπώνυμοι eliciter est a Porsono repertum. Bic quoque ut passim in Athenaeo librarius omisit, quas situ aut madore corrupta aut evanida expedire non potuit Aristoph. Nub. 1 4μα δῆτ' ἔγνωκας ο οὐδὲ, λέγεις;

ex alibi me ipsum igitur Lysiae reddendum censeo κατὰ οι--aec. 3 20 in verbi. ἀλλ' H σιδηρους ις, ουμαι αὐτὸν

ἔννον γaγονέναι - τὰ πιν πραγματα ταὐτά ἐς νυν τε καὶ τάλα, τῶν δ' ὀνομάτων ἐνIοις οὐ τοις αὐτοες κρώ-θα νυν τε καὶ et μερον. Nihil enim aliud signifieat νους γονεται quam ad se rediι dieiiarque de eo, qui aut ebrius luit aut insaniit, aut de eo, quiquam stolidum sit quod aga intelligens melius consilium capit, ut

apud Demosthenem πρὸς 'ονμορα pag. 8 6. νους γιγνεται es ποιεῖ τους ορους ἀπο τῆς οἰκει μαινε κτι. Fieri autem do potest ut ἔννους γέγονε significet γ M. Scripserat orator silis αι αὐτὸν νυν γ' ἐγνωκέναι τι κτέ ubi νυν in νουν abiit levis eorrector νουν γεγονέναι de suo dedit. Lubet eadem opera

turpe vitium ex Antiphonte tollere in oratione περὶ του Ηρώδου φόνου g 44. Reus erodem solus noctu in littore occidisse 4ieitur. Quod fieri non potuisse et aliis argumentis demonstrate sic baro δὲ ινὸς ποινή-- ουτ' ἀνέκραγε ού -Dθησιν οἰ ε- μιαν-αλσεν - τοις ἐν τρονομε τοῖς ἐν τῆ πλοω καὶ μὰν - πλέον γε ἀγνοεῖν, νύκτωρ ἡ μεθ' ἡμέραν, Ar ἀκτει ἡ κατα πόλιν in his γε γνοεῖν sensu vacuum est quod senientia loci postulat ἐξακουτον φθέγγεσθαι vel, ut apud Antiphassem vidimus βοὴν kησι γεγωνόν, nullo negotio ex reliquiis depravatae scripturae exscalpi potuit. Vetus liber, unde deterrimi nostri codices manarunt, hanc lectionem servabat: ΠΛΕΟΝ- rLPΩΝΕIN librarius ubi πλώω γε dederat in NEIN ha, rens extudit Graecum vocabulum quodcumque et ἀγνοεῖν scripsit, quum πιλω πλέον γεγωνεῖν, νυκτωρ ἡ μεο ημέραν scribere debuisset. Eiusdem levitatis et stuporis exempla in antiquis

114쪽

scribis multa iam ostendimus, alia alias ostendemus. Miratus sum nuper eandem in illo, qui Ιεροκλέους καὶ ΦιλαγρIου γέλωτα dens in I 88 ita scripsit: χολ-ικὸς ἐπανερχόμε οθεν απευμεσεν καὶ ἀναβαέν- μ ν γαβασιν ἐθαύμαζε λέγω 'ἐνταυθα τε πρωτον ς ἐπαρκεῖν δευον καταβασις ἡ καὶ πῶς ουν ταχέως ηλλαγη καὶ ἀναβαως γέγονε Pro ἐπαρκεῖν in eo. dice est παρκεῖν. Suavissime ditor: Reeepi ἐπαρκεῖν verbum bene Graecum, sed euius sensum uno viae apio.' ostendivisis

alibi quam facile cetis confundantus emenda igitur οτε πρυτον παρήειν κατάβασις ἔν et mirare scribarum diligentiam, qui ne istud quidem leve scribendi genus populari sermone nulla arte compositum sine turpi errore describebant. Ibidei 3 8

dicitur homo saluus εἰς οἰκια καινὴν μετοικισθεὶ καὶ τα τροτου πυλωνος αβηρας ἐπιγραψαν ος αν δε κύπρια βαμ τι, λυσιν αυτα. ditor: an καμαρας 'V apage verum est τὰ τριτου πυλῶνος καθήρας. Comici fragmentum mutilum legitur ibid. 226. Histri famelicus τον αγωνοθέτο πρὸ το ει σελθεῖν δε- τει. Cur inquit. α, m. ἡ πιορκουντες λέγωμεν ἡρωησα ἡ Ῥὶν Ἀρτεμιν δε αλ ωέως tu corriges: α ἡ ἐπιορκῶν λέγω ἐγὼ μ ὲ ηρίςησα, ἡ την Ἀρτερων, μαλ' ὐέως. Non teneo me quin his addam veterum scribarum erroressi non dissimilem, unde quam nihil isti cogitent colliges Apui Polyaenum VI. 16. . in Codicibus legitur Καρχὐόνιοι πολεμουντες 'Iέρων νύκτωρ -rλευσαντες ini v πλψIον τῆς σιλεως ἡ Ακραγαντινων καθωρμισοψαν alias res agebat scriba qui ex ΠΑΚPANTIΝΑ elicuit et 'Ακραγαντ&ων verba bene Graeca sed quorum sensum nunc vix capiebat corrigendussi est ar κραν τινα καθωρμωθησαν. . Eiusdemmodi igitur in An

tiphonte est vitium γε γνοιῶν pro γεγωνεῖν, quod Verbum 'quis poHiis proprium et a soluta oratione alien um esse existimet adscribam locum ex ippia maiore, qui in Platonicis dialogis

sircumfertur, p. 292. D. ουδέν σοι μαλλον γεγωνεῖν δυναφάαι η εἴμς παρεκάθησο λίθος καὶ ουτος μυώας ι ἡ ωτα μή ἐγκέφαλον

neque Antiphontis discipulus dubitavit γεγωνέσκειν dicere e Nici Thucrdides VII. 6. βουλομενος ἐπὶ Miso γεγωνέων

115쪽

has in eadem re proprium verbum est ἐεικουειν de eo poni solitum, ad cuius aurea vox aut clamor e longiore intervallo editus pervenit, Xenophonti reddendum est in Anabasis. 4. 31. ἀτεῖχον αἱ πόλιις α ἀλλ - ἀδια ὀγδοήκοντα, αἱ δὲ πλεῖον, a δὲ μειον ἀναβοώ- δὲ ἀλλμων ξυνηκουον εἰς τὸ ν τέραν ἐκ τῆς τέρας πλως imo vero ἐξήκουον, si quo ex Oppido clamor lolleretur is in altero oppido exaudiebatur. Hinc melius in sympaed. IV. 5 5 servabitur vetus lectio τὰς σπου αὐτου ἔμελλον εξακουσεσθαι prae nova μελλον ἄκομεσθαι, et quis non metani Aristophanis in Thesmoph. 295.2 υ , που καθέζωμ 4 καλν , των ἐν φόρωνιν ἐξακούω; Trisse nunc ad Straitidis locum emendandum, in no v auiam unum intercidit et propterea quod erat acetissimum, se Sophoclei παρινδία non amplius apparet. Praemittam verba Iragici in quibus multi saepe iocati sunt, utpote unicuique de pes notissimis, in quo genere lepidissimi sunt των παρονδουν- των sales et lepores. . duum Demetrius Poliorceia in Phrygia ignarus itinerum in devia et angustias seque et copias implicui

sei, et scurra aliquis in eius tentorio inscripsisset: τέκνον τυφλου γέροντος Αντιγόνου, τένας χωρους φυμεια:ut narrat Plutarchus in Demetr cap. 46, non credo unum suisse in castris Graecum militem, qui non Oedipi Colone recordaretur. Non minus omnibus nota erant haec

ἀγοραμύκειος, οὐ βριςερας δ' ἔδε Ηρας - ινὸς ναός. e reliqua, quae leguntur in lectrae exordio. Notum est meretriculam Atticam a Demetrio multis muneribus ut vestem 'meret expugnatam, quum tandem morem gereret, dixisse:

'Αγαμέμνονος παῖ, νυν ἐκεῖν' εξες σοι παροντι-υσσειν, ἄν πρόθυμος - αεI.

lachonis locus est apud Athen. XIlI 579. A.

116쪽

VAMAE LECTI BRὐπὸ το βασιλέως Μανω Δηφι τψυ, ἀνταρῶσαι δωρεὰν καὐτόν τινα. δόντος δ' ἐπιτρωασα μετὰ μικρὸν σει Ἀγαμέμνονος παῖ, νυν ἐκεῖν' αες σοι.

n. sola putes scorta Attica cum poetis inultum consueseere solii in promtu hae habere, e Plutarchi Symposiaci IX. 1. . hae adscribam: ἐμνήσθη τει Θεοδώρου οὐ τραγονδου γυπιῶς οὐ προσδεξαμένης αὐτὸν ἐν τῆ συγκαθεύδειν πογύου τοῖ ἀγανοήεντος, ἐπεὶ a νικωας ἰωῆλιε πρὸς αὐτὸν σαωσαμένης, ε-

'Αγαμέμνονος παῖ, νυν ἐκεῖν' ἔξετ σοι.

Neque sesellit Alexandri milites, quum in castris ad Hydaspea fluvium in Bacchanalibus δραμάτιον satyricum in Harpalussi seriptum ageretur, in cuius prologo haec erant p. hibea. XIII. 195. E. ob αριςερας citi πονη- κλεινὸς ναὸς οὐδἡ ΠαλλΩης Οὐξας κατέγνω λὰ τὸ πραγ- αὐτου φυ γην, non sesellit, inquam, spectatores Graecos unde haec per i0sessi adumbrata essent. Si quid iudico, traitis eiusdemmodi siti luserat, quod nunc nobis periit, sed ut revocari in lucem ae sit. Antiquus et doctus Graiiamaticus ad Aristophanis adstius. 404 annotavit. χρόν δ' υτερον οὐ πολλιν καὶ καθαπαξ 01pM και περιεῖλε Κινησως τὰς χοροως . ἐξ οὐ καὶ Στρά- is i εἰς αὐτὸν δραματι ἔφη

In antiquo codice quum XOPOΚTΟΝΟΥΘ exaratum esse prρ' olivi errore Θ excidere post O potuit Siratiis videtur abstrahis ipsis verbis exorsus esse: Σκην φαιὸν δε οὐ χοροκτόνου θεου quae ut spectatoribus Atticis audita sunt, continuo tot sayM'του λυκοΦόνου θεου apud ophoclem venit in mentem. θη

priore parte ostendimus. In Comicorum fragmentis non fessi' ita laetum esse mihi animadvertisse videor. Nondum poesii' in Platone comico apud Sehol Arist. Pae. 792 pro α ρη

117쪽

Similiter in Eubuli fragmenis Athen. 4. Is B., cuius lacerae

tantum laciniae ex antiquo codice describi potuerunt, suspieor olim non λοπάδα του θαλαrris γλαύκου lectum suisse sed του θαλαττίου θεου Γλαύκου. Caeterum satis notum est quantopere Stratiis et aequales comici in Tragicis scurrili imitatione argumentis, numeris, ratione ridendis lugerint.

Quam foedo librarii comoediae reliquias depravarint, ut sententiae nec caput nec pes constaret, in Antiphanis loco apud Athen. XIV. 18. B optime spectari potest, ubi aliorum inuem iis ipse quaedam adiiciam, quae alii aliquando perficialit Vacta poetae sic circumseruntur ποιαν φράσον γὰρ ἡδε ἡ συναυλωνταυτην, ἐπέταται γάρ, αλλ' ηύλουν τι μαθόντες με τους αυλους συ τε

αυτη τε μεμ, εἶθ' α ι Dis τυγχάνεις αυλων πέραινε δέξεται δὲ τἄλλα σοι. ἡδύ τι κοινὸν ἐςιν, οὐ χωρις πάλιν, συννευματ', οὐ προβλήμαι οἷς σημαίνεται Priores versus nemodum expedire potuit: με την συναυλ- τα -- ἐπ--αι, olim coniuncta suisse videntur, tum complura interciderunt. Codicum vitia αυτητε τη-συντυγχώ- Dindorsius procuravit, qui πώ - συ τυγχάνεις, et Mei-ninius, qui αυτ τε λήμ νθ' emendavit. In eadem ipse incideram, nisi quod εχ ἄ-νυν τυγχάνεις αὐλων πέραινε et olim et

nunc verius esse arbitror. In caeteris hanc lectionem demersam latere suspicor: ἴετα ia ταλλα σοι

P ού τι κοινήν ἐων, οὐ χωρυ,ἀλιν, οὐ νεύματ, οὐ προβ μας, Ι σημαινετε οὐ quater repetitum ter labem et vitium contraxit. Ecquid illos cogitasse aut sensisse putes, qui haec sic descripta ad nos propagarunt rNon multo melius habitus est Antiphanis locus apud Athen. XIV. 625. A.

118쪽

κρωσοδιτ μου τι πρὸ τέλο μέροι δρόμου περων ἐκει κεκραγισα δε δ' ἐφέτηκεν ρανων Sic nempe haec e scribarum manihil accepimus, quae emendare et in pristinum nitorem ita restitu iere, ut ipsam oεiae manum revocemus nostri est artificii potestque in his, quae adscripsimus, praestari. Nempe per ea vitia et sordes haec pellucet vetusti libri scriptura ΚΕΣΤΡΕΥΣΛΕΠΙΣΘΕΙΣΑΛΣΙΠΑΣΘΕΙΣΕΚΣTPΑΦΕΙΣ, deinde apparet τελοι μέρο nil nisi illographiam esse, in Mτέλοσ probum est, μιροι vitio natum. Pro με πικραγώς 0rae iculus non indoctus, qui ex Marciano Codice pitomen, quassi dicunt, consecit, ac rectius dicetur ex illo codice fideliter de scripsisse omnia, quae intelligere potuit resectis omnibus, Daedepravata erant aut ei certe videbantur, et in iis, quae deseri sit, hic illic aliquam correctiunculam suam recepit, is igitur hoc loco eximiam emendationem reperit σέζει pro qη sprobavit omnibus. Itaque sic Antiphanes scripserat:

χρωσθευ , μου τι προς τέλος δροιο περων σι ι κεκραγώς, παῖς, ἐφέςηκε ρανων. In πισθεI aliqua est dubitatio, sintne umquam Aitiei atlarma usi Veteres λέσων dicebant et ἐκλέπειν, ἀπολέμειν ριλέπειν r hinc λέπος , λέμμα et λοπὸς , unde λοπίζω ἀπολm Attici dicebant, non λεοrἱζω, quo utuntur sequiores pro imApposite in hanc rem Photius : Amri ιν οὐ λεπIζειν, elis: - ζειν διὰ του τὴν τρBην οὐ λὰ του in exheri Anecd. p. 25, 26. In Aristophanis fragmento ibid. I. p. 430 17 bis δ' MλογIζειν, κιτ et ἀνθρακων recte corrigunt MMHων, post ἀνθρακων excidisse His se spicor verbo setri is utuntur Graeculi et magistri ad elei

λέπειν explicandum Λαπῆναι, κλαπῆνα, ἐκλαπμετα Graesuli

ignota et inaudita suisse alibi demonstravi Apud Hesychi

est ἐλέπου z li ἐλέπιον, Ἀλέτα- ἔπαιον, utrobique repsta' ἔ πον et in λαπηναι : λαι-αθῆναι rescribe Hrισθροα. p usquamas veteribus λέm ἰχθύων dicuntur, quas minus antiqhi omnes appellant λεη ἱδας. quidem igitur λοπιιτθεις praetulerissi, ut certioris dei. Tum in ΛΣΙΠΑΣΘΕΙΣ scriba dormita'

visus est sibi is his videre sugientibus, ut videtur, litteruli

119쪽

AΛ. Frequens est in Attica λιτὶ πάττειν , λαπαττειν σμήν, λασμῆν, ut apud Cratetem Athen. VI 26 . . ixθ βαλζ. ἀλλ' οὐδέπω ' θατερ' ὀπτός εἰμ. οὐκουν αεταςρέψας σεαυτὸν - πασεις αλιπων quod perit Elmsteius in scriptura codicis sisαλιπων inesse animadvertit. Praeterea scribe ουκουν pro οὐκουν. Simialiter Alexis dixit Athen. VII. 324 B. τὸ δ' ἄλλο σῶμα κατατεμὼν πο ους κύβους

et Alcaeus Athen. IX. 399 F.

et in lepido Aristophanis loco Nub. 125 αλσὰν διασμηχθὼς αιτ α οὐτοσΙ. seiniae in ΠΑΣΘΕlcΕΚΣTPΑΦΕΙ accidit, quod saepe factum esse fi superiore parte demonstravimus, ut Ic et E consum dereratur, et sic ob similitudinem alterum omissum periret. Eiusdem consutionis luculentum exemplum in Menandri rasemen o mihi animadversum est, quod et propterea adducam quia non leve vitium in iocoso loco resedit Ammonius discrimen inter ἔνθα et se demonstraturus quod quemquam nesciisse miroris p. 76 scribit Μένανδρος ἐν Ψευδηρακλιι υπερ μὲ, οινου μηδο ρυ, τέτρη, λέγε αν τα α δ' si αμεμπτος εἰς τὸ ε Βοηδρομιωνος ἐνδε χῶς ξεις MI. verum vidit orsonus, qui κτην H δέκα emendavit et Polyaeni locum attulit III. 11. 2. αβρως πιρὶ Ναξον ναυμι - ἐν&ησε Βοηδρομιωνος κτη ἐπὶ δέκα - τις ἡ ἔκει-- μεγαλων μυςηρίων. Multo utiliorem locum indicavit Meinexius in Plutarehi Phocione cap. 6 ἐ-ων- τὴν περὶ αξον ναυμιαχέαν μεγαλοις μυσηρέοις καὶ παρεῖχεν Βοχόημα αβρIας Αθη - καθ εκαςον

ἐνιαυτὸν τη κτη επὶ δέκα του Βοηδρομωνος Submiror neutrum vidisse apud Menandrum scribi oportere: κτην ἐπι δεκα Βοηδρομιωνος - αξεις εἱ non ξεις quoniam sestum diem nemo Graece ἔχειν sed γειν dicitur, γειν ρτήν, νουμηνIαν, Αλλνια, Διονυ τι et similia passim. Itaque Antiphani ἐκςραφι- reddemus, quod quale sit in arte coquinaria non dissicile est ad exputandum, Παφῆναι quid sit nemo dixerit. In sequentibus

120쪽

Antiphanis versiculis vitium remansit in his verbis εἴ οὐκ επ-ούς φαμιν ἰσχυεis τινές ἐγώ γὰρ δη τρεῖς ορῶ μασωμένους

σου ταυτα συτρέφοντος.

non enim ἐπ-ούς sed ἐπινδας alii ἰσχύει negabant, stulte erodebant alii, qui easdem ab uno pioque disci posse opinabantur: vide Platonis charmid pag. 156. F. ἄνευ δὲ τῆς ἐπν3M οὐδhπελὸς ἐς τοι φυλλου Καὶ ἔς ἀπογράψομαι τοis , ἔφη , παρα

In eiusdem Antiphanis fragmento apud Athen. VI 240 P. sententia levi corruptela landitus periit. ditur:

haec neque aceta sunt neque omnino quidquam significani, Quid mirum, si haec est vera lectio: a πράξεται γὰρ μισθὸν ἐκ του σου λόγου παρ' οἷς εἱπνει πρKῖκα συλλέει συχνά. quae non egent interprete. In codice est συλλεξειν συχνήM. di συχνην dodit sciolus cum προῖκα iungebat, acutissime sane stiisti tamen quamquain nihil intelligunt formas verborum ex sua

libidine refingunt si quid non satis eum vieinis oeabulis qua drare videtur, reliquorum et totius sententiae securi. Et alibi talia designarunt et in Euripidis aceto fragmento περὶ τῶν δκοψον ταινλιν apud Pollucem IX. 73καὶ τα seis ἄξει πωλον αὐδῶ- ενα, σὰ δὲ ξυνωρτ, H δὲ κἀπι τεσσάρων φοιτῶσιν ἴππων ἀργυρῶν φιλουσι δὲ - ἐξ Αθηνων παρθένους σταν φέρη Salmasius φέρης pro φέρη dedit, quem omnes sequuntur, tr peram non enim in ultimo vocabulo vitium est sed in primρ Legendum enim est φιλοῖ, τι l τὸν Αθηνῶν, παρθDως με φέρη πολλάς, ut apud Babrium est 14, 7. ὁ δ' ἐξ Αθηνων ἔλεγεν ἁ πολ κρεώΠτων

Θησευ γένοιτο.

et sie saepe alibi quemadmodum natum sit vitium manifestum, i