Mnemosyne

121쪽

prorsus sensu vacuum est, quod in Antiphane legitur Athen. ll. 366. c. τοὐν θαλαττω δ' ἀιέ -- is ἔχομεν, λὰ τέλους δὲ Ουι υλας. ἐπὶ δὲ τουτοι πένομων οἰναριον εἶδος ἡ Δr laeta τρόπον πόσειδος ουν τοῖς παρουσι συμφέρει ἀπas ἀπο- ὀξυβάφν ποπιερών. si ineam verum esse quod reponendum esse censeo praemit-ussi deos nonnullos in quibus id ipsum aut simillimum quid reti legitur Alexis Athen VlΙ. 365. B. iis φέρουσα συμβολὶ τοθυν ἄμα.

lini parism nlumam ita scriptam adposui, ut mihi im

'hi et eo itinenda esse videtur. In codice est ἀνθρωποφωηφε πῶς ἀνθρωποφαγοι et pag. 313. B., uia iidem versus legum yyy fode exhibet Ἀνθρωποφάγους, πῶς M o θρωπος φαγοι. '', reposuimus satis ertum est. Iacobsius πῶς ους γ' ἄν, yReus πως ων γ ν suppleverunt. Nihil causae est cur γε δ' 'ratur. Qui oeos interpretatur, quomodo magni pisces

h*ποφάγοι dicantur optime diei ους Αν ἄνθρωπος φάγοι δῆλον ρ' cloeeum est quod in ultimo versu ulgatur:

122쪽

φησιν ουτος μαινοας καὶ τριγλως. itaque certa ratione ας φησι refinxi Assine est annyridai apud Harpocrat. V. πέλανος. πέλανον καλουμεν ἡμεῖς οἱ θεοI, καλεῖ ἀσέμνω ἄλφις μεῖς οἱ βροτοI. Quodcunque igitur quis aut verbum aut dictum non intelligit illo modo utitur vocula πως, ut rationem quaerat. Bine eerlamedicina parata Xenarcho est apud Athen. X. 418. . επται δὲ καπάνας ἔτρεφον εἰς 'Oλυμπιαν. τι λέγεις καπάνας ΘετταλοIπάντες καλου τι τας ἀπηνας. B. μανθανω.

nam quis punctum temporis dubitabit, quin poeta dederit:

B. τί λέγεις καπάνας, πῶς A. καπάναν Θετταλῶ

Ex his denique Antiphanem in hunc modum scripsisse arbitror:ουαριον, δεος , lata, σκια τρόπον. B. πως εἶδος A. οἷον τῶ παρουσι συμφέρειαπαξαπασιν ὀ βαφον ποτηρίον. Subiiciam his duo fragmenta, ubi μως revocandum est, uiria, que verbis praepostere disposui in πως depravatum. Alieressi est ipsius Antiphanis apud Athen. R. 25 . . sepiari τοὐπὸ τῶν περιτερῶν ὐπ' ἄλλου δ' οὐ νόο δειπνῶν ὁ βασιλιύς. B. πως ἐασας ταλλα γάρ ἐρήσομα σε τουτο πῶς Α μεMετο ἐκ τῆς Συέας ἔκοντι τοιουτον μύρν κτέ. Qui hoc quaeri non vehementer aut concitata sed platine usubridens quaerit, quare scribendum: ἐρωομα σε τουθ - ἄπως ἡ Mετο κτι. Simillima est ratio in Mnesimachi loco apud Athen. VIII 33s cmλ ἀντιβολωον ταττέ μοι φώ πόλλ' ἄγαν, μηδ' αγρια λων μεν ἐπηργυρωμένα, μέτρια δὲ τῆ θεών σεαυτου. B. πως μιμετριωτερ - δαιμόνιε, πως Α συντεμνε κιὼ επεξαπάτα - τους μὲν ἰχθυς μοι καλιι ἰχθύλει, οὐδ' αὐλέγης τερον καλει ὀψαρι, ἡχον γαρ απολουμαι πολύ.Quanto meliu haec sic dividentur:

123쪽

πως ἔτι l μετριώτερ', ω δαιμὸνr A. ἔποις κτι adscripsi et reliqua, ut appareret legendum esse: τους - - μοι κἀλιι υχθύδι οφον κει. non ἰχθύδιον, nam quis sic loquitur' Ut in his locis verba male distributa lectoribus fraudem metunt ita saepissime nova et insperata lux obscuris et impedilis dictis affulget, si sua cuique verba redduntur. Nemo uin uam intelligere duos Aristophanis versus potuit in Vespis 3 12, 515, quia nemo vidit inter patrem et filium verba si esse dividenda, ut filius flebiliter exclamet: τ με δῆτ'. μελέα μήτερ ἔτικτες;

pater respondeat cachinnans: D' ἐμοὶ πράγματα βόσκειν παρέχης. Satis compertum est in antiquissimis codicibus personarum vices nullo indicio significatas suisse. Res ipsa Iectorem acutum et hoc agentem satis admonebat: ubi dormitantes et hebetes leo. iores hoc adminiculo indigere coeperunt, Grammatici personarum vices duobus punctis distinxerunt idque δυο τιθέναι μιγήκας videlicet), aut δύο lζειν, δυο ποιεῖν, δύο ιγμὰς ποιriis appellare

solent, ut ad Ranas annotaturos. 8s τοῖσιν ἰλώταις θεοῖς τινὲς ἐν τῆ θεοῖς δυο τιθέασιν, να εν ἡ τὸ ἴδιο τινές σοι κόμμα καινουν quae annotatio loco mota est et pertinet ad s. 889. tum in Aristophane legendum ιο τινες τοἱ κόμμα καινόν In Acharnensibus s. 899 Codices exhibent: ἡ φορτI' τερ' ἐνθένδ' ἐκεῖ αξεις ἰωνοῦ veram lectionem vetus scholion servavit γραφεται καὶ ι ἀντὶ του ἐγώ. καὶ δυο ιγμα ἐν τῆ ξεις εἶτα τὸ ιώ. Similia adscripta sunt ad Rana 28. τινὲς ει τὸ φέρω δυο ιγμα ποιουσιν, et s. 51 τινὲς εἰς, πόλλω δύο ἱζουσι καὶ ις τὸ ς ηγρόμην, et s. 514 τινὲς εἰς τὸ μυς ικωτατη δύο ποιουσιν. Sed non satis haec Grammaticorum diligentia cavere potuit, ne ineptissimum in modum in codicibus passim et etiamnunc in optima quaque editione nonnumquam interlocutorum vices cum insigni sententiae detrimento misceantur et turbentur. Exempla

huius negligentiae in Comicorum fragmentis complura supersunt, unde nonnulla expromam quidquid autem in iis loeis peccatum est, huius rei culpam soli ditores et Critici sustinent in Codicibus enim omnia uno eodemque tenore continuantur, quae suo

124쪽

quisque arbitratu dispescuit et colloquentium personis sit.

potvlit aptissime accommodata distribuit Saepius ita errae ut quae non eiusdem personae sint uni tribuant nonnumquaquae eidem erant continuanda male dissenta duobus diVidi idebis. Utriusque generis exempla quaedam asseram, in qua a sequar Poetarum et fragmentorum eum ordinem, quo pa einevium sunt disposita Cratini versiculus ex Apokoni diseolo περὶ ἀντων. p. 285. . ita editur: ουτος, καιευνις; B. οὐκ ἀνασμει βοῶν. ubi ego restituerim:

quibus verbis nescio quis aliquem ex somno excitat. In fratei, fragmento apud Athen. VI 26 . . Moininius dedit: ἔπειτα δουλον οὐδὲ εἷς κεκτμετ' οὐδὲ δουλην. B. ἄλλ' αὐτὸς αὐτω δῆτ' ἀνηρ γέρων διακονμει; quid causae erat cur haec ita dissecarentur ' nulla, opinor. utrumque hoc admirabundus rogat idem si alter versus alterias personae fuisset non αλλὰ dixisse sed ἄρα δῆτα, αρ is relsimile quid, quamobrem uni eidemque hae omnia relinquellia esse censeo. Similiter Berghius Aristophanis verba apud fle phaest. p. bi

male ita dispescuit, ut aliam mulierem respondentem fateret δεινὰ γὰρ ἔργα δρωσαι κτέ. Quae dixerat οὐ μή HL eadem eur ita sentiret addere debebat, ut in Lysistrata 137. οὐκ ἐτὸς φ ἡ μων εἰσὶ a. τραγ*δέαι, οὐδὲ γάρ ωμεν πλην Ποσειδῶν καὶ σκάφη. praeterea scribendum φλοισιν ἔ-ςοθ' ἀῶρες, qui pervulgatas i hrorum error est, in ἀνήρ, ἀγών sim eastigari solitus, in o

δρες, ἄνθρωπος, ἄνθρωποι non item.

In Aristophanis Γεωργοῖς apud Plutarchum in Nicia ap. Berghius verba si distribuit:

125쪽

alti sine ullo libroruin auxilio legendum esset: ἐθέλω γεωργεῖν. B. εἶτα τις σε κωλύει; Λ. μεῖς ἐπεὶ δίδωμι κτέ. alget haec ipsa est omnium librorum scriptura quae sine mora nitiae comido est. I antiphanis Αφροδ ς γονα apud Athen. XV. 667. A. bet est apud minekium personarum divisio: κοτταβιειτε τίνα τρόπον; A. bis διδάξω καε οσον ν τὸν κύτταβον ἀφέὶς ἐπὶ τὸ ν πλώιγγα ποιμη πεσεῖν

ἄνω τὸ μικρόν, τὸ πινακίσκιον λέγεις 3. τουτ' ἐς πλατιγξ ομος ὁ κρατῶν γιγνεται. R is, si quid video, nonnulla sunt perperam distributa et i serie sic arbitror:

b Antiphastis fragmento apud Athen. XIV. 662. . nesciosi loquo ut quodque curari velit ita praecipit: ουκουν τὸ κεν γλαυκαον σπερ αλλοτε ιιν ἐν ε .. . . ψημI. . τὸ δὲ λαβρακιον 3. ὀπτῶν ἔλον. R ensa vi in tali re responderi possit non exputo. idem Rciiiiiiiida sunt verba ειν ἐν αλμ φημι avandrides apud Athen. XI. 465. F. dixisse creditur:

ωνα δὲ παρεσκευασμένοιῆνειν δπον νυνμε λέγετε. εινα τρόπον ps. ἡμεῖς τοιουτον οἷον ν καὶ σοὶ δοκν. A. βουλεσθε δμου τὸν ἐπὶ ME B. ω πατερ, λέγειν ἐπὶ τῆ πIνοντι τὸν ἐπιδέξια λεγειν, Ἀπολλον, σπερεὶ τεθνηκότι

μὴ melius apparere poterit quam sint haec omnia impedita et

η'. ia, quam si naturae ordinem ob oculos posuero. τένα δὴ παρεσκευασμένοι 'rlνειν τρόπον νυν ἐςε λεγετε. B. τω τριπον

126쪽

praeterea requiro βουλε σθε δῆτα pro μου, quod sententiae repugnat, cui niτα optime convenit, ut in Avibus 168s. βουλισθε δῆτ' ἐγὼ τέως ὀπτω τὰ κρέα ταυτI; et in Banis 416. βούλισθε δῆτα κοιν σκωψωμεν Αρχήδη-: et aliis locis. Ium in extremo loco correxerim ἄσπερ is n.

ειηκότι.

intelligi non potest nisi haec verba sic distribuantur, ut paler dicat: ατα ῶς δμιον ουικὸς υἱὸς χετο ἔχων φιαλιον με, debit

alius nascentem suspicionem avertens aut elevans respondeat: πολλα γίγνεται ὁ μοια.

in Amphidis Dagmento, in quo Plato ridetur, apud νς Lastri. III. 26. τὸ δ' ἀγαθὸν δ τι ποτυμ o συ τυγχ νειν μέλλεις διὰ ταύτην, ηττον In του ἐγώ, δέσποτ', ἡ τὸ Πλατωνος αγαθόν. πρόσεχε δή. verba πρόσεχε δή non servuli sunt, sed heri respondentis, eigilodille nesciat aperire parantis, in qua re trita sunt κου- πρόσεχε τὸν νουν, aut προσεχε τὸν νουν κακροω, aut πρόσεχε νουν - πυ- Lepide dixerat Aristophanes in Aetiarn. 33 se scribae versum scitum et lepidum secerunt inelegantem et elus bem. Dant nobis haec: ακουετον δὴ ποτέχε ἐών ταν γαςέρα. at Posita, ut opinor, dederat: ακουε δὴ πότεα τ' ἐήν ταν --α Alexis apud Athenaeum XV. 6 8 Ε. τρBος ουτος δ' ἔχει

127쪽

sycophantam ridebat ad ovum mentionem subridens aliquis interponit ἀλλ' ἔχαιρε καὶ Ita τοῖς τοιουτοις. Intelligi non possunt haec eiusdem Ofitae apud Athen. IX. 585. .

πολλλγ' ἀμώων, ς ἔοικας -ο ἄρα λογογράφος ἡ ἀγειρος ο λέγεις οὐ λέγεις, τέχνην δ' ὀνείδIζεις. si recte verba interlocutoribus diviseris, nihil dissicultatis habebunt. Miratus aliquis coqui facundum et elegans dicendi genus ita hominem laudat: πολλῆ γ μεώων id ἔοικας, ἡ θ' ἄρα λογογράφος ἡ μάγειρος, cui ille indignabundus reponit 3 λέγεις οὐ λέγεις, τέχνην δ' ὀνεolζεις, quod is diere non disis, id est quod dicis non significat id quod tu putas Laudem tu hanc

esse pinaris, sed opprobrium in artem est. Eodem modo ducitur saepe ἄλλ' ἔ τι λέγεις εἰπέ μοι, ut in Avibus 1582. παυσα ρωλφδων , αλλ' δ τι λέγεις - μοι, et οὐκ on δ τι λέγεις, ei τι λέγεις οὐ μανθάνω, et similia vinitae. In iis quae coquus tam scite dixerat unum est quod scribae depravando inscitum admodum et inficetum reddiderunt: ἀτμὸς γὰρ υτως οὐὰλ προσπι1δμεται τῶ ρισιν ἀλλ' ἄνω μαλ' εἶσι καταφυγών in codice est ανωμαλισει, unde caliger ἄνω μάλ' εD emnxit in quo omnes acquiescunt. At μάλα in ea re non ponitur, neque enim cum ἄνω neque cum is commode iungi potes et nil nisi numerum syllabarum explet Vera scriptura emerget si comparaveris locum Nicostrati apud Athen. III. 1. C. ὀσμη δὲ τοὐπMMή ἐπεὶ περιηρέθη, ἄνω βαδιζε καὶ μέλιτι μεμιγμένη

ἀτμίς τις se τὰς ρῖνας' ἔτι γὰρ θερμος ἡ . unde quivis restituath αλλ' ἄνω βαMζει καταφυγών. Nemo recte intelliget quid Timocles dixerit apud Athen. I.

224. A.

οὐκου κελευεις νυν με πάντα μαλλιον

τὰ προσόντα φραζειν πανυ γε δράσω τουτο σοι. B. κώ πρῶτα μέν σοι παύσεται Δημοσθένης ὀργι μενος κτέ.

nisi prius sic verba distributa erunt

128쪽

τὰ πρανόντα φρά ιν B. πάνυ γε Α δράσω τουτό σοι. deinde mera mendacia narrare incipit. Putidum est ostendere velle πανυ γε esse cum assirmatione respondentis. Philemon dixisse creditur ap. Schol Platonis p. 522 Ben. ἐν Καρὶ τον κIνδυνον οDθα, δέσποτα. codices Ita servant omnes legerim: ἐν Καρὶ τὸν κωδυνον. B. οἶδα, δέσποτα. quae servuli sunt hero respondentis. Miserrime corruptus est

in re simillima Menandri locus apud Athen. X. 446. B. hi Meinevius edidit:

ἐλλέβορον με πώποτ ἔπιες , Σωσ- πάλιν νυν πῖθι ' μαένει γαρ idem εἰ δή prorata reponebat, ut esset sensus si umquam ιι- bisιi, nune uerum iterumque bibe. At numquam hoc 0raeteillo modo diei potuit. Vera scriptura nobis eruenda erit ex his librariorum sordibus βάλ' is κορον-πωποτ ροσωνιλα πασιν παλι νυν arto . μένει γὰρ κα-ς. Felieiter, ei solet, eringa inibservati pag. 224 reperit ἐλλέβορον λ ποτ' ἔπιες, Σούσω et μαωει γὰρ κακως In antiquo libro, quia sutilis scriba utcumque sequebatur, scriptum erat ΛΛε. Op03 situs aut mador aut quaecumque alia causa litteras Me 3 obscuraverat vel absumserat. Ergo iste ex reliquiis antiquat scripturae elicuit scilicet βάλ' ἐσδεορον, acute, ut nihil supra, Similiter in proximis quum esset raci ΠΑ. ΠΑΛῖ NTNΠΙΘΙ, in quibus una tantum litterula a madore evantia exciderat, homo sollers depinxit ουσιλα πασιν παλι νυν-Hθι, usissideberet σωσει ἄπαξ πάλιν νυν πῖθι, namque Menander dixerat: ἐλλέβορον μη πώποτ' ἔπιε. Σωσω

B. - Α παλιν νυν πιθι, μαένει γὰρ κακῶς.

Multo levius librariorum peecatum plane affixit et perdiἐii heri cum servulo colloquentis dictum apud Scholiastam pereril diium ad Platonis Phaedonem pag. 380. aditur οἱ Θρδκε Λιβυτρωες

οἱ Λιβυτρωες nova est et inaudita gens, quam peperit scribarussi oscitantia, ut οἱ 'Αρτεῶται apud Stephanum Bygantinum in 'Αρτεαται, γένος Περσικὸν Ηρόδοτος πρώτη Bonum actu'quod ipsum erodotum habemus, in quo scriptum est I s

129쪽

is τάδε ε ων ἄλλιοι πάντες ἀρτέατω Πέρσαι ' Πασαργάδαι, Μαράφιοι Μάσπιοι. Notus est Ptolemaei error ex Taciti verbis su Turam oppidum Sualutanda elicientis. Eiusdemmodi error in Menandro nos ludificatur ne litterula quidem periit si ΛΙΒΥΤΡΩΕ recte legeris manum Ofitae habebis: οι Θρβκες, Λιβυ, Τρῶες λουνται πάντα νυν sh. θ' ὁμου. λέβυς servile nomen est ut . t e. Σύρρε, Σύρα Σπωκος, Δαος, πίβω, Λυδός, ΚαρIων, Γέτας alia, ex quibus unum obiter restitue Pherecrati, cuius locus non uno vitio inquinatus legitur apud Athen XL 481. A.

γλισχρόν τε μοὐς τὸ Hαλον, νὴ τω θεώ. B. λάβω δρη σοι τὴν κοτυλωκην - μέδαμῶς μικράν γε κινεῖται γὰρ υθύς μοι χολη, ἐξ ουπερ ἔπιον ἐκ τοιαυτης φάρμακον.

ευ την ἐμὰν νυν ἔγχεον τὸ ν μώζονα. ubi primum γλισχρὸν γε reponendum est istae ώρη σοι a Mei-nehio est, codex mendose ει λαβω κυνισοι, in qua scriptura quid lateat indicium sacere potest Anaxippus Athen. XI. 486. E.

μέλη ουτο καλεῖται τινα ποτήρια, ων μνημονεύει Ανάξιπιυς ἐν Φρέατι λέγων ουτως

συ δν τὸ ν μέλην, Συριγκε, ταυτηνὶ λαβών Dεγκον - τὸ μνῆμ ἐκεlνης, μανθάνεις;

unde Pherecrati reddiderim: λάβ' ι Συρωκε , ἡ κοτυλωκην tum orianno, meretricula, quae fabulae nomen dedit: δαμος πικράν γε, inquit, κινεῖται γὰρ εὐθυς μοι κολι, ἐξ ουπερ ἔπιον ἐκ τοιοσύτης φαρμακον. Itaque qui dixerat λαβ Συρώσκε, τὴν κοτυλωκην, ad servulum iterum se convertens ita dicit: εἰς τὴν ἐμὴν νυν ἔγχεον την μει να nisi quod νυν absurdum est hoc quoque malum accentus co rectus sanabit et verum erit εἰς ἐμήν νυν ἔγχεον is μεIζονα. quam saepe νυν et νυν in Aristophane et caeteris comicis etiamnunc male permutata sint alias dedita opera demonstra .

Alio modo apud Menandrum heri et servuli colloquentium verba male divisa sunt apud Athen. XV. 691. A.

130쪽

qui πως γὰρ υ; respondit M non potuit repetere. Divide: έδυ τὸ μύρον, ποτιδαριον, ἡδυ. B. ΟυἔInter duas colloquentium personas dividenda sunt verba in alio Menandri fragmento in exheri Anecd. I. p. 558, 16.a ἔτι πιεῖν μοι δῶ τις B. αλλ' ἡ βάρβαρος τη τραπι κῶ τὸν Βον κετο ἄραιν' si ἡμῶν. quae male vulgo idem continuantur. Multa turbata sun illisagmento Bamoxeni apud Athen. III. 101. F.

'Eπικούρου δέ με ὀρ- μαθητὴν τα του σοφου, παρ' ἐν δυ' ἔτεσιν καὶ σιν οὐχ ολοις δέκα

τάλαν' ἐγώ σοι κατεπυκνωσα τέτταρα . .

μάγειρος ἡ κἀκεῖνος οὐκ ἡδει θεολB. ποῖος μιάγειρος ἔ- is pi σου πασm τέχνης ἀρχέγονὸν ἐς ἀρχέγονον, λιτήριε. eorruptum est οὐκ ἡιδει θεο et ultima omnia praepostere di is , Qui iactabundum coquum audiverat primos versus crepantem iEpicurum magistrum exclamat: μαγεθος si κἀκεῖνος, ω γῆ καὶ θεοIlFrequens est Atticis in re si κώ θεοI, si quid mirantur aqi indignantur. Ium coquus ποῖος μαγειρος ἡ φύσας πάσης τέχνης ἀρχέγονὸν ἐς . ποῖος μάγειρος dicitur cum irrisione ut in Platonis Gorgia p. y l . οἰων ἱματIωνι et post pauca ποῖα ποώματα; M ρη Ἀ-. Multa huius usus exempla adscripsit Heindors ad ylδι' nis Charmid. p. 174. B. ποῖον , ἡ δ' - πεττευτικόν ove 'mihi coquum narras inquit, η φυσις πάσης τέχνης ἀρχή, μ' ἐς , ad haec verba alter se non continet et ἀρχέγονον, Bir μ' Occlamat. In fine duo obiter vitia tolle: s. 63 pro in ir* aD μόνος ἐκεῖνος οἷον ἐςιν requiro Ons, et s. 67 pro Vr δοκεῖ legerim οὐ καὶ σοὶ δοκει ut in Vespis s. 55. οὐ ' δοκεῖ, s λεκτρυόν; ἡ τον Δί ἐπιμύει γέ τοι.