Mnemosyne

131쪽

121 Athenionis fragmentum est apud Athen. XIV. 660. in cuius

fine verba turbata esse videntur. καταρχόμεθ' 1μεῖς οι μάγειροι, θυομεν, σπονδὰς ποιουμεν, τι μαλις τους θεους ἡμῶν πακουειν α τὸ ταπ ύρηκέναι τὰ μαλις συντείνοντα πρὸς τὸ ζῆν καλῶς. B. περ ι Μεβεεις υνυφεὶς παυσαι λέγων. Α. μαρτον. B. αλλα δευρο συ -υνεέσιοι ἐμοὶ τα τ δον ευτρε- ποίει λαβών.folloquuntur coquus et is, qui eum de soro conductum secum abducit domum. In via coquus garrulus coquinariae artis praestantiam ita celebrat, ut contendatram παντων ἡ μαγειρικὴ τέχνη πρὸς εὐσέβειαν πMMα προσενηνεχθ' idque ipsum longa oratione demonstrat, qua enectus is, qui hominem conduxerat ἡπὲρ εὐσεβεως ουν ψεὶς παυσαι λέγων, inquit. Pro α*εu infodice est ἄφες, in quo ναψις credo latere, extrita litterula in detrito et lacunos codice. Ut se expediat. πὲρ υσεβεως πν σαφές, inquit, et quia ante addubitaverat παυσαι λέγων,-ρτον addit. Quod in Lodio sequitur ιλλα δεύρο συνέσθιέ μει Rhraeus sic refinxit δευρο ν ξυνελοι ἐμο optime instituta sed η0 perfecta emendatione, namque verum esse arbitror ἀλλα λυρο νυν συνεωιθι ἐμοὶ τα Ῥῶον ευτρεπη ποis λαβών. Satis yerborum, inquit: uno mecum ingredere domum et coenam inlus para-Γnum aediiciam Nausicratis apud Athen. VII. 525. . ubi aenigma ponitur: α ξανθοχρωτες, ας κλύδων Αἰξωνικός, πασῶν αρωας ἐν τόποις παιδευεται,

αἷς καὶ θεα τιμι - Φωσφόρον Κόρην δεIπνων ταν πέμπωσι δῶρα ναυτιλοι B. τριγλας λέγεις γαλακτοχρῶτα Σικελὸς vari γνυ τ ρόμβος. quae sic onstituenda sunt: B. τρυλας λέγεις. Α γαλακτοχρωτα Σικελὸς πήγνυσ' χλος. B. ρομβος.

Athenaeus e Nausicrate sola aenigmata excerpsit et pauca Verba, Ribus quodque solvitur, caetera media misit. Vel metrica

132쪽

ratio verba si esse describenda arguit. Nausicrates, ut mulli alii diu μέσης κοιμανδέας, per risum iocumque Tragicam dicendi pompam et oratione et numeris imitatur. Idem est eloquii a re ludicra splendor et magnificentia, idem nitor senarii ad se veriores leges compositi. Qui in Tragoedia vel Tragicomoedia

senarios ferre possunt istiusmodi: υλας λέγεις. B. γαλακτοχρωτα Σικελὸς ον reiieiendi sunt iudices numerorum namque κωφει ἀκοῆι - , em ἔχουσιν contra qui aurem habent eius iudicium in ea re luto sequentur. Horum sententias statim exquiram in aeta dandis fragmentis compluribus, quorum numeri vitiosi esse in

dentur, ubi prius dixero de vocabulo Tragico, in quo saepe Graeculi imperiti impingunt, quod legitur in hoo austeratis

senario

usi θεὰν τιμῶσι φωσφόρον Κόρην scilicet nemo umquam, qui ἀττικις λέγει et non παρατρm tir, usurpat vocabulum θεά, sed η θεός dicebant perpet imae in illo sermone, qui non supra soccum adsurgit quieumqMin comoedia a dicit laeetus Homero aut Lyrico aut Tragiosi positae priscum vocabulum ad risum aptandum sublegit ubi nihil subest eiusmodi libri et scribae nobis raudem saeiudi, Lepidissime Menander apud Plutarchum de audiend. rei

pag. 19. A. ἐμοὶ μὲν οὐν ε ειδε τοιαυτην, θεα, θρασεῖαν, ραων δὲ καὶ πιθανὴν αμα,

ἀλκουσαν, ἀποκλεIουσαν, Βουσαν πυκνα,

γένος ἐρωσαν, προσποιουμένην et Mia. sed vitiose in Aristophane ap. Schol. Theocr. n. 12 legitur: τ δαἱ κυνοιον πτὸν ἐπρίω τη θεον εἰς τὰς τριόδους; qui quoniam neque παρονδε neque παρατραγ*ti non potes stli ter quam ν θεῆ dixisse, ut recte apud Antiphano seribitor Athen. XII. 553. C. ἀλεώκματα l παρὰ se θεου λαβους , ' alios passim. Bittographia hinc nata est in Posidippi lde apη Athen. IX. 576. F.

λακονουμεν νυν γαμους τὸ θυμα βους.

διδούς ἐπιφανὴς ἐπιφα- ὁ λαμβάνων.

133쪽

τούμων γυνακες ἱέρειαι ν θερι εοI vera lectio est, θεῆ, ex vitiosa Graeculorum consuetudine manavit θε , deinde utraque scriptura ita constat est ut genuina et sincera novam labem contraheret. Ῥοεtae redde: τουτων γυναῖκάς ει ρειαι , θειν. Itaque hoc quoque nomine pravum et vitiosum est ταῖν θεαῖν, quod saepe librarii invitis Atticorum Comicis et 0ratoribus obtrudunt, qui τοι θεω τι θεω μα τὰ θεω, περὶ τὼ θε et sim intacta relinquere solent, nisi quod semel in Platone peccarunt in Symposio pag. 180. . ubi quum scriptum olim fuis- aeta πως δ' οὐ δύο τὼ θεώ ἡ ικὲ Οὐρανου θυγατηρ, ἡ δὲ Διὸς

καὶ Διώνης, alii pessime τὰ α de suo supposuerunt, alii τῶ θεά, quod adhuc omnes sine suspicione servant contra in ταῖν θεαῖν, quamquam non minus pravum est, plurimi pertinaciter conspirant, quos omnes contemnet qui eorum in hoc genere temeritatem in multis perspexerit. In Aristophanis Lysistrata 1265. μώλι δευρο παρσένε σια, ποττας σπονδας, quamquam ti Spartanis non eripuerim, παρσένε erata rescribendum esse videtur at illud ipsum θεῖος male irrepsisse puto in iocosum Cratini locum apud Hephaest. p. 47.

σιγά νυν ἄπας ἔχε σιγαν, καὶ πάντα λόγον ταχα πεύσει.

ἡπιν δ' Ιθαμ πατρυ μιν, πλέομεν δ' ἄμ 'Οδυσσέ θεών namque θε vitio natum opinor ex ΔΕΙΩ id est ιν quod Ox Homero arripuit, ut in eadem sabula τοῖς 'Οδυσσευσιν et haec: ὁρωμαι, ἐριηρας ταυους, τῆ νυν τόδε πιθι λαβών, ubi scribe τῆνυν, et similia alibi. Sed quid quaeso est, cur qui Homerum sic sequitur repente δωρέζει ' quid sibi vult σιγά νυν πας ἔχε

σιγάν tam sana haec sunt atque ιπας pro πας ineptissime dictum. Quid multa redde Cratino: τυα νυν πας, ἔχε σῖγα. Indidem manavit ut diceretur θεοὶ πάντες καὶ πασα, ευχεσθαι θεοῖς πασι καὶ πασαις, in quo locatur Aristophanes Avib. 865.

quod Demosthenis causa omniemoro, in cuius nobilissimo exordio apud omnes legitur: τοῖς θεοῖς εύχομαι παει καὶ πασαις,

quamquam quomodo τοῖς retineri possit nemo facile dicet. De caeteris locis Aristophanis, ubi personarum vices turbatae

134쪽

et confusae esse videantur alius dabitur dicendi loeus, de ua tantum pauca dicam. In Pluto s. 44 sqq. legitur καὶ hi ξυναντ- δῆτα πρώτ*4 B. τουτονῖ. Α εἴ ου ξυνὰς ἡ ἐπIνοιαν του θεου, φράζουσα ν σκαιοτατέ σοι σαφέςατα ἀσκεῖν τὸν υἱὸν τὸν ἐπιχώριον τρόπον quoties hunc locum relego duo sunt, quae me Semper Vehemen. ter offendunt et antiquae eorruptelae suspicionem haud levessi iniiciunt. Insulsum et inlicetum est id quaerere ex hero Cario. nem idque Chremylum respondere, quod neque Servus scurrae callidus, neque spectatorum quisquam, neque nunc lector requirere poterat, το πραγμα φανερόν μιν, αὐτὸ α βον. γque Cario, ubi ei praeceptum audivit, continuo heri erroressi scilicet perspicit, ita dicit: κῆτα ξυναντιν δῆτα πρώτe τουτονr. εἴτ' οὐ ξυνιεῖς την λανοιαν του θεου; praeterea pro φρα υσαν omnino φραζοντος sententiam postulare mihi persuasum est, nam quid quaeso est ἡ λάνοια του θεου 46 σοι natum hoc quoque vitium est eodem modo quo apud Euripi dem τας pro τὸν ἐξ Αθηνῶν παρθένους, de quo ante diximus. Comici παρήουντες ragicos etiam in verborum quantilath ludunt et ioci causa prosodiam Ionicam imitantur producente quae αττικις corripi debebant more et exemplo Tragicorussi,

Qui comicus in πατρῆος prima longa utitur γελοιαζει, ut RNubibus 1468

ναὶ ναὶ καταιδεσθητι πατριμον Δία.hoc ipsum iam ridiculum et scurrile est: si nihil leporis βιsacetiae huiusmodi subest manifestum metri vitium tenessissi In Alcaei agmenis ἐν Κωμινδοτραγ M.' ἐτυγχανον μὲν γρόθεν πλεέτους φέρων, apud Macrob. Saturn V. 20 optime viderunt subesse versiον tum uripideum: τυγχανον μὰν γρόθεν πυλῶν Dos Apud Antiphanem then L p. 28. F.

ἐν πλησμον γα Κύπρις, ἐν δὲ τοῖς -κῶς πρασσουσιν οὐκ Dεςιν Αφριδίτη βροτοῖς omnia sunt ex imitatione Tragicorum . iuripidis est versiosq=ἐν πλWμον τοι Κυπρις, ἐν πεινωσι ν ου eodein periises Π

σουσιν ei βροτοῖς. Similiter ludit Eubulus Athes XlII. 568

135쪽

ili seripium est κένανδρος ἐν δακτυλω - του δάν ουτοσὶ aut mi μή is δακτυλι - του - τι γὰρ μω κακοδαιμενην ος οὐκ εὐκτι compone utramque vitiosam scripturam Muru et - του δάου et Mee emieabit vera - οὐ amos, ampe ipse est, de quo hae Poeta dixit,

Δαναὸς ὁ πεντήκον θυγατέρων πατήρ, gileae versum ex Euripidis Ἀρχελῶν sumtum quis nescit thae in eo versu ludit Plutarchus a mors prosia p. 4s . . heredipetas insectans: Δαναὸς ὁ πεντήκοντα θυγατέρων πατήρ ἡάππος ἐν π έονας a ala κληρονομουνται, et omnibus erat miniaeus versus, qui sabulae primus erat vid. Plutarch. Bra. p. 8ST. E. Itaque Ammonius ipse si seripserat : παῖς. ih M. Μένανδρος, Δακτυλών - του Δαναου, et si s Riti erba subiunxerat namque sto domum apparebat παιδισκας εατὸς ἐλευθέραι, quoniam Danaus dicebatur πεντι κοντα παι-εως ἔχειν, quod facete dictum esse pro ιυγ-έρας vel ευγα- palam erat. de ne hoc Menandri testimonio luculenteri Monstratur quod Grammatious volebat Ammonius saepius

it a simili te loqui solet, ni in v. Tύρα - p. 138. τύραν ἐρχ- - ἐπὶ βασιλέως μι-ον. φατος - Κρο- I. 6.37--ο n ἐθνέων των ἐντὸς Αλ- ποταμου καὶ υποβα 0. 26. Vuπωαντο δὲ Ἀλυάττεω διενειτο τὴν βασουλη-ν, -- ω' ηαὶ τὸν τύραννω βαασιλέα γον, ὼς οπολις is Δημοις ἐπὶ 'επιπάσου. Eodem igitur modo scriptum fuisse,isma ση Δ κτυλIιν ἐπὶ του Δανα- satis eertum est, at ipse Menandri seius senarius tam male muleatus est et mutilus, ut ipsa ire verba ex iis sordibus exscalpi non possinti nulla omR. , quibus sententia et metrum probabiliter sarciantur, veluti:

' simile quid sed nihil quod certum et evidens sit ex eo typiissimis reliqniis Nicias. Sententia saltem loci salva est et imonium redis et ordine dictum. ulla nune Menandri nomine ircumseruntur, quae num- DR ab eo seripta sunt. Horum duo sero sunt genera alia 'hi' et is rerentissimis Graeculis assicia sunt ea oratione iis-

umeris scripta, quales Meta et decrepita Graecia effutire

136쪽

alia et ipse et reliqui omnes. Notissimis exemplis unum asdam , ut vetus mendum eluam Menandri locus est apud Clement. Alexandr. aedog. III. 2. νυν δ' ἔρπ' ἀπ' οἴκων τῶνδε την γυναῖκα ἀρτην σώφρον οὐ δει τας τραας ξανθα ποιεῖν. quae viri verba sunt uxorem repudiantis eri, vade foras sed dixerat po8ta Tragicus νυν δ' ἔρρ' ἄπ' ο&ων τωνδε, id est φθεώρου ἐκ τῆς ικως. Idem ὁδου πάρεργον redde incerto scriptori, cui placuit sero nato vitam Homeri Ionica dialecto scribere, unde nonnullis simplicioribus hominibus ipse Herodotus esse visus est. Legitur ibi cap. 2 ἐγχριμπτεται γυναιs Κουροτρόφ*θυούσαις ἐν τῆ τριόδω η δὲ ἱέρεια εἶπε προ αὐτὸν δυσχεράνα τῆ ψD Ανε απὸ των ρων. Viden supplendum esse ἄνερ, ἔρρ' απὸ των Ιερων Verum haec obiter, ad Comicos redeo. Ei primum quidem numeros in locis quibusdam perturbatos et

consusos corrigam, in quo genere multi multorum errores caseligandi supersunt. Non satis est enim pedes et syllabas ad erseditos suos digitos diligenter numerare et metiri, auris est abhibenda, cuius delicato et astidioso iudicio librorum Punici fides est exigenda. Et graves quidem ac flagitiosi errores, qui olim in re metrica impune ab unoquoque committi solebant, omnes sedulo sublati sunt sero numquam iam fit ut genus ditri, quo posita usus sit, ditorem et Criticum sugiat subinde

nimis docti Eupolideos versus aliaque reconditiora subesse smspicantur in loco lacunos aut mutilo semel et iterum ad iamborum leges aut trochaeorum per vim accommodantur more Procrustae quae neque iambica neque trochaica sunt, aut e miscentur haec inter sese at plerumque laciniae Po8tarum ita

corrumpuntur, ut numeri aut duri et horridi aut insulsi et lamguidi exeant minime patriam Atticam resipientes. Possunt haesuteumque in suos pedes dividi, sed quum etiam nobis molestissima accidant ad aures quid Atticos spectatores facturae suisse putemus 'Creticos latere suspicor in fragmento Philetaeri unde hareexcerpta prostant in Epitome Athen. I. 21. C. ἀμφὶ ςέρνοις φῶρος οὐ καθμεις, ταλαν, μηδ' αγρο&ως νω γόνατος sacpέεειοῦ, unde Meinehius trochaeos satis violenter essinxit. Priora manca ei mutila sunt caetera sic dispono:

137쪽

οὐ καθμεις, ἀλαν, μι δ' ἀγρο&ως ἄν του ὀνατος ampιεῖ; quos Cratinus dimetros scripserat perelegantes hosce: ἴτω δὲ καὶ τραγινδM ὁ Κλεομάχου δίδάσκαλος, παραπιλτρι- ἔχων κοριν Λυδις τιλλουσων μέλη apud Athen. XIV. 658. F. ex his Editores secere trimetros hospessimos Da δὲ καὶ τραγονδέας

huiusciodi trimetros Apollodorus D Xρονικοῖς scripsisse potuit tri,iique cymnus Chius et si quis alius Ofiticae facultatis' per senario pepigit, Cratinus non potuit neque alius qui ghὸ eorum, qui artem tractabant Musicam. Idem Ofii vi- elii dixisse apud Polluc. VIL 28.

να-τιλτος σπερεὶ κωδαμον ἐφαινὸ v. η, Aetnekius: μιrum est Craιineum V Non credo repone. τε pro σπερε et purum putum senarium habebis. 8upolidis ex Polluc. III. 115 hae afferuntur: ηδη χορηγὸν πώποτε ρυπαρώτερον τοὐν εἶδες; sti numeri non tantum pessimi sunt sed omnino μετροι. Di-- ij si , χορηγὸν πώποτε Ῥυπαρώτερον τουδ' Iti. Eidem' 8iImol. n. p. 207, 5 tribuuntur: φῆά ἡρέμα τον βουκέφαλον καί

- χε H ἡνωα et καὶ κοππατIαν, unde scribo: ψήχετ' ἡρέμα τὸν βουκέφαλον καὶ κοππατιαν. ρη credo Athenaeo X. 446. . primam in πιομαι corripi posse, hyque senarium quem affert e Platone comico:

' i's negligentias tribuo, quum postla in tetrametris posuisset: οὐδ' ἐςω μις αὐτῆς s ἐκπυται τα αρματα ' ' nexio in minore editione comicorum pag. 338 aliquid' ssiani aedidit 'iusdem positae verba apud Athen. X. 424. A. κυαθους σους

138쪽

V1aikE LECTI Es. ἐκλέπτεθ' ἐκμοτε per vim einevius et Berghius ad uiuens iambicos redegerunt sic: κυαθους σους κλεπτέτην κα τε. metrum est sanissimum, sed grave vitium inest in ἐκλέ- , quod quomodo sit abstergendum hi loci monstrabunt Teleeli. des apud Schol. Arist. Pac. 1040. δέσποθ' 'Epivii, κάπτε τῶν θυληματων. Eubulus Athen. II. 47. B. καπτοντες αύρας, ἐλπnας σιτούμενοι. Anaxitas Athen. XII. 548. C. βολβους τρώγ- , τυρους κα2πων. Xenarchus Athen. X. 431. A.

eodem modo Plato dixerat κυαθους Dους ἐκάπτεο εκάππε, scriba indiligens in ΚΑΠTΕΘ videre se ἐκλέπτεο opinaisis est. Eubuli verba apud Athen. VI 247. A. εθελὸ δ ανευ μισθου παρ' αὐτοῖς καταμένειν ἐπισIτιος. sic potius constituenda sunt: εθέλει δ' ἄνευ πισθοῖ παρ αυτούς καταμένειν mirmος. Amphidis ragmentum Athen. III. p. 100 B e Porsoni conieelera sic editur: εις τὴν πέραν - ταυρι εσθα πασιν αγαθοῖς. in codice est χορτα μιενα πασιν, in quo latet: ευ ο ἐσπέραν χορτά με l πασιν αγαθοῖς. Menandri locus apud Schol. Aristoph. Thesmoph. 423. Λακωνικη λευ ἐςιν ως Dικέ μοι περιοιτέα. aptius sic describetur Λακωνικι - - ἐςιν , ἔοικέ μοι l περιοιςέα. In eiusdem fragmen to apud Scholiast. lat. p. 359. τὸ γόμενον τομ' ἐς νυν

quis umquam vidit numeros impeditiores Expunei addita mento in hunc motum scripserim: τὸ λεγόμενον του ἐς νυν ταν κατω, τα κατω δ' a . Philippidis verba apud Polluc. IX. 8.ούτος οἴεται περισπασειν κερματιον αυτου. numerosius ita diviseris Di0j1jgs by COOste

139쪽

Subiungam his fragmenta paucula, ubi lacunae codicum satis offaetae suppleri posse videntur, quale est hoc Epicratis Athen.

m. 370. B. τὰς μὲν γαρ αλλας ιν αὐλωσας tiιν αὐλητρας πάσας Λειλλωνος νόμον Διὸς νι - , αὐται δὲ φαινον αὐλουσιν Ἱέρακος νόμω . laesillam si probabiliter expleveris :Ἐρμου νόμον , Πανω νιφών, Διὸς νόμον. ae ear exciderint perspicuum est. ale incrustata laeuna et dissimulata numeris pessimis est a Lilexidem Athon. IV. 135. . ubi maritus uxorem garriseis his verbis inmeiatur. σου δ' ἐγὼ λαλιειραν οὐ πώποτ' εἶδον οὐδὲ κερκώπιεν γυναι, οὐ κιτταν οὐκ ἀένν δεύτε τρυγον οὐ

se ex οὐκ ἀέδουν οὐ τρυγόν' οὐ τέττιγα. Porson δεύτε τρυγόν', τεττιγα reposuit, adolescens, opinor nam qui summi virili ersaria ediderunt κρεισε χαλκείοις intermixta dederunt. Nemo Rhlius quam Porsonus sentire poterat quam essent molesti hi ρMeri et quam importunum esset ούτε caeteris insertum. R 'ρt dilas voculas fugitivas et optime procedent omnia οὐ κIτταν, οὐκ ἀχμόν, οὐ χελιδόνα, οὐ τρυγόν, οὐ τέττιγα. fluit Ofit την κωταο χελιδου, in hoc grege avium log istae omittere, quam solam nominasse erat satis Ad Arist

φ, ais ersus in Avibus 5 sqq. οι μὲν γὰρ οὐ τέττιγες να is , ἡ δύο

'igii optime de suo ea dixisse Philemon , quae ab Aristophane ' i se dieitur, et p.rvetus est, ut videtur, eruditorum con- 'thao, qua solent quae similia sint ex imitatione prosecta

140쪽

esse assimare. Sed ne similitudo quidem utriusque loe nune quidem ulla cernitur, quoniam ea pars loci qua apparebat intercidit. Quis ipsa verba Motae praestare possit Sententia quae fuerit apertum est, nempe huiuscemodi: μὲ κολιὸ ν τὸ εὐος, ῶ γύναι, λαλει, ob δὲ ' ἔτους, aut ιν δὲ πάνητα τὸν ἐνιaὐτόν, aut aliud quid in eandem sententiam, quod praecedentibus opponatur. Quemadmodum in hae annotatione versiculus excidit, si ridieule ut nihil supra duoversiculi abundant in Seholio ad s. 1 ubi editur: οὐδὲ ἁλμα

Ἀθηνοὶ - - δικῶν Ῥουσι πάντα τὸν βών. Fieri non potest, ut quisquam reperiat quid sibi ista velint,

nisi ipsum codicem, unde haec manaverint, oeulis diligenter usurpaverit. Daeam quid re sit. Qui scriba aliquid se iubsisse in textu dosoribendo animadvertit, in margine id supplere solet ne illa supplementa cum e lita confundantur superscribi solet in oratione soluta κεὐενον, in possia rixo aut

msolito compendio δι aut ςι' qui Aristophauis Aves in Marciam

codice seripsit incuria omisit s. 40. ἀθηναῖοι δ' ἀεὶ - τὸν βhν, quae in margine de more suppleta mirificum illud scholion e pererunta quia in vicinia apparebant verba οὐδὲ ἄλλο πλην κνειν haec illis acute aliquis pro lemmate apposuit. In Alexidis fragmento apud Athen. IX. 386. A. enecat nescio

quem coquus importunus et garrulus, sed locus simul mendωsus et mutilus est, simul interloquentium vices perturbatae. Editur: τουθ ετερος οὐδέι των δικοτέχνων μου ποιεῖ. B. οὐκ Iοή οὐν ἄλλ' οὐ δὲ, ων σύ νυν ποιεῖς. Α εγὼ δ' ἐρω τοῖσιν γὰρ ἐςιωμένοις τὸν καιρὸν ἀμοδίδωμι τῆς συγκράσεως σύ πρὸς θεῶν ἔθωας τὸν ἔρι φον , B. μη κωτε Ae αλλα τὰ κρέα.

Neque in libris quidquam est auxilii, nisi quod τοι γάρ πτοῖσιν γάρ servant, neque in critieis. Nam quid prodest, 'uieso, quod schweighaeuserus eonieci ἔθυσας μου τὸν ἔριφον, aut quod einevis in metitem venit ἐτεὸν ἔριφον' quidem haet