Mnemosyne

21쪽

notare: 5ν δ Πέρσαι, προαγορεύω πιν παρεῖναι ἔκ-- ἔχοντα δρέλινον. Credibile est concilium in posterum diem edicti suisse, ne dubitari potest Cyrum hoe quoque adiecisse, quanis auditores convenire vellet. quidem suspieor aliquanto Metius esse: προαγορεύω ριδε ορι σν παρεῖναι. sequenti eapite est ali id, quod correetuae velim. Legitur 3ωλοι μισι an ἐμέο πειιεσιαι βουλομDomi δὲ ε έο πειδεσθαι. Eiicianda sunt duo postrema voeabula. Superiore vice VI. 1os simili mendo liberavi, id mem. III p. 488, a latis locis IL 35, 18 et X. 35. Idem vitium Utrix IV. 12 - μῖν μακω μει πιρὶ ' - noxia οὐ μαχεσόμια et V IIa εἰ Mν λουσι . . . , μὴ διδο-J. Ceteris locis omnibus verbula recte et de soleiuni more non iteratur. Si quis dubitabit, eonferre poterit et alios mullos locos et VIII. 62 ιν εἰ μενέεις δε ρω , quo

heo, si alibi umquam, necessarium est σύ εἰ μὲν μενέε ς. Haud semel apud Herodotum omparativi et superlativi pedimulantur. AEaotum hoc est . c. I. 155 μεθυσκόμενοι τ' ἐώθασι βω--θω τὰ σπουδαιές ατα σῶν προμὰτων. serum est σπουδαιές ερα , lauti verbi causa sandaule Gygi I. 8, τὰ σπουδαιές ερα τῶν πρήγμετων ὐπερεrn.το simile vitium est VII. 23 των πρωτων περιπλώντων περὶ τὸν Ἀρων. Verum est προτέρων, si quidem ante Xerxem semel tonium Perme

Athon circumnavigarint. Silani dubitant, eos adire iubeo II. 18s, ubi de eadem re emendate legitur καὶ πρὸ τερον περὶ λ ων. Neque probo quod IX. 26 legitur: υτ ῶν μιας μημιον ἔχειν τὸ τερον κέρας περ Αθηναίους. Aut ego Ilor assilerendum est δικαιιτερον Animadverte porro stud περ, quod eodem modo usurpatii Dc. 28 ἀξ κοτέ όυς Dα ἔκευτο κέρας ἡπερ Ἀρκεδας. inde IX. 27 restituerim μῖν πα- Πώῖιν ἐς πρώτοισι εἶναι μαλλον περ 'Αρκασι , pro ἡ 'Αρκασι. flis locis diligentse perpensis, vix dubium est quina. Isrh ιότερον εἶναι Μήλων τέο περιβαλέειν τουτο τὸ -- ἡ Περσέων corrigendum sita περ Πι σέ- Ninus recte quoquessu perlativus legi videtur Il. 103: foris δέ - δονέει καὶ οπροσώτατα ἀπικωθα Nγυπτιος ρατός magis latet προ σωτέρω, sicut II. 175, III 41, 35 IV. s. i. mistunt

22쪽

elissimile est II 57: προτιμέοντες καθαροὶ εἶναι ἡ υπρεπέτεροι. Arridet καθαρώτεροι, sicuti III. 65 et VII is recte legitur ταχυτερα ἡ σοφώτερα.Herodotus descripturus Persarum salutandi morem incipit sicuti 134 'Eντυγχάνοντας δ' ἀλληλοι ἐν τησι δοm, τὐδε ἄν τις αγνο- εἰ ὁμοῖο ε- ο συντυγχάνοντες Lege utroque loco συντυγχάνοντες. s. II. 80 ο νεώτεροι αὐτῶν τοῖσι πρεσβυτέροισι συντυγχάνοντες εIκουσι τῆς ἀδου IV. 14 φαντα συντυχεῖν τέ οι um ἐπὶ Κν κω. Multum diversum est ἐντυγχανειν : de Sesostri est IL 102 'Οτέοισι μέν νυν αὐτῶν ἀλκίμοισι ἐνετύγχανε IV. 121 ἐντυχὼν δ' LM. Idem discrimen quod est inter ἐντυγχανειν et συντυγχάνειν est quoque inter ἐγκυρεῖν et συγκυρεῖν, es. IV. 12 et VIII. 2. Persae putant numquam quemquam patrem aut matrem Occidisse, I. 157, αλλ' ὁκόσα μη τοιαυτα ἐγένετο, πασαν ανάγκην φασὶ ἀναειτεόμενα αὐτα αν ευρεθῆναι τοι ποβολιμαια

ἐόντα ἡ μοιχοια οὐ γαρ δή φασι οἰκος Βαι κτL Posterius φασι eiiciendum ense et simile vitium deprehendisse mihi video IV. ubi Berodotus narrat ea quae Graeci, qui Pontum Euxinum accolunt, fabulantur Herculem fecisse, quum in finibus Scytharum degeret in quibus et alia memoranda sunt et hoc τὸ ν is δὲ ταυτα ἐπειρωταν, τὸ λέγουσι πρὸς ταυτα εἶπαι κτι. Illud λέγουσι interpolatum esse manifesto videbit quieunque totum caput perlegere velit. Sequenti capite legitur 'o a δὲ τῶν ςων λέπρο ἡ λευ- am. Quis admonitus dubitabit prius Oeabulum alterius interpretamentum esse et Herodotum seripsisses lira δε τῶν μῶν υκην ἔκν Paucis versibus interiectis sequitur ξεῖνον

δε πάντα τὸ λαμβάνοντα υπὸ τούτων πολλοὶ ἐξελαυνουσι ἐκ τῆς κωρης, καὶ τὰς λευκας περιτερὰς, ἡ αυτην αἰρέην ἐπιφέροντες.

Vidi nuper qui vocabula a τας περιτεράς apud Xen0ph. Anab. I. v. s spuria habebat. Nisi tamen me omnia saliunt, hunc ipsum quem laudavi Herodoti locum, Xenophon quum haec scriberet ante oculos habebat. De re ipsa utilia quaedam docebunt Lucianus de Syria Dea 3 14. 45, 4, Cham Lampsacenus p. then. IX. p. 394 E, Ctesias V. Biod. Sic II 4. Idem usu venit in Hellenicis . . T: σοφωτέρων γενομένων

23쪽

1 Xonophon cogitabat de expugnatione Babylonis. Qua autem ratione Xenophon hoc aput 138 ante oculos habuit, eadem in eodem capite erodotus ipse imitatus est Hesiodum. Legitur

sic: E ποταμώ ν με ἐνουρέουσι με ἐμπτυουσι, οὐ χεῖρας ἐναπονIζονται κτλ Utile erit contulisse IL 172 ἐς τὸ συμινονικεν τούς αγυπτιους ἐνεμέειν τε καὶ ἐνουρέειν καὶ - συν-- νἱ σθαι. Iam Hesiodus op et D. 717 hoo praeeipit: πο ἐν προκολπιο ταμιῶν αλαδε προρεόντων, ρ δ' ἐπὶ κρηνάων οὐρεῖν, μαλα δ' ἐξαλέασιαι μηδ' ἐναποψύχειν τὸ γὰρ ούτο λῶον μιν. V abulum ἐναποψυχειν prorsus ignotum est ereditur signi- Mare alvum monerare. Equidem, donec certius aliquid alia. tuae fuerit, Hesiodum dedisse suspiector ἐναποπτύειν. In eodem Hesiodi opere legitur s. 500: λιμὸς γάρ τοι παμπαν αεργον συμφορος ανδρι. Quis lecto erodoti VII. 102 τῆ Ἐλ-λ πεν- μὲν is κοτε συντροφὸς τι, non reponet συντροφος Leve est quod correctum velim L 146 ἀπὸ το πρυτανηῖου του ΑθηναIων Leger Ἀθηνέων et Onse Lis κατὰ τὸ Ἀθηνέων κύκλον VII 142 ἡ κρόπολις τῶν Λιηνέων, VIII. 36 περὶ τὸ ν Ἀθηνέων κρόπολιν. Discimus e capti 152, quomodo Lacedaemonii exceperint Ionum legatos, qui pariam venerant rogatum ut auxilium se rent adversus Persas. Λακώδαιμόνια ού κως ἡ κουον. Immo οὐκ μήκουον. Vide modo L 214 IV. 133, VI. 86 IX. s. Manum interpolatoris sensita 155 μηδὲ πόλιν ἀρχα- νας-ης ναμάρτητον ἐουσαν καὶ των πρότερον καὶ τῶν νυν ἐς εώ- ω v. α ρι, γαρ πρότερον ἐγώ τε ἔπρηξα καὶ ἐγὼ κεφαλῆ ἀναμάξας φέρω τα δὲ νυν παρεόντα Πακτύης γάρ μι -δικέων

κτε Duo vocabula supervacanea sunt, τεώτων et παρεόντα.

Prius dicendum fuisset ἐνεςεώτων, es. I. 85. Alterum nemo sobrius tuebitur. Eiusdemmodi est ἐν τῆ πρὸ του aliquoties pessime additur κνι , v. c. II 121 3 8. Fidem acie IX. ubi ἐς τὸ παρεὸν legitur, non ἐς το παρεόντα. - IX. 26 legitur καταπερ ἐν - πρόσθε κρινν, rescribendum est ἐν τοιηρόσθε αἰεὶ χρόν*, sicuti VIII. 1. Capito 162 mentio sit Harpagi τον ὁ Μήδων Mem b 'Ας--γης vos e τραπέζη ἔδαισε. Aut Omnis conleonira sallax est,

24쪽

aut scripsit νοσέν es. II. 114, 115, 121, ΙΙΙ. 66 IV. 154, VIII. 105, 106, 109. IX. 78. Quum Harpagus subegisset Iones, qui continentem in lehant,

Ι. 169, οἱ τας -- χοντες Φ-ες καταπο- ωτες ταυτασφέας αὐτως δοσαν Κυρον. Necessarium est, αὐτα. s. I. 14. VII. 15 . .

Dissicilius est aliquid certi docere de loeutione via se καI, quae apud Herodotum requentissiana est euiusque tamen usus certis legibus adstrictus luit, etsi per magnam exemplorum vim aegre cognossatur, elui quod legitur L 174 OHεουει δὲ καὶαλλοι καὶ Λακεδαιμονι- aroneo ΚQιοι equideis vix dubito legendum esse καὶ δὴ καὶ Δακεδ. collatis et aliis multis laeis et I. 82: E τε δ ῶν τα αλλα ἔπεμπε συρ- έα κώ δη καὶ ἐς ΛακεδαIμονα De templo Herculis Tyrii lagimus II 444 καὶ

εἶδον πλουσέως κατεσκεμα εμ αλλοπι τε πολλαπι ναθηματι, καὶ ἐν αὐτῆ εσαν ελαι δ . . Lego καὶ ἡ καὶ ἐν αὐτῆ. collatis I. 1 Αλλα, αναθηματα οὐκ ἐπωημα πολλα ἀμε- πεμιν - . . . . καὶ ἡ καὶ γυναικὸς πωλον V. 38 αλλα τε πολ λα---- δασκάλια καὶ ἡ καὶ γραμμα . V. 63 διέφθειρε αλ ον τε πολλοb των Λακεδαιμονέων καὶ ἡ καὶ τὸν Ἀγχιμ όλιον. V. 115 αλλοι δε ἔπεσον ωολλὼ καὶ ἡ καὶ 'ονμιλος. Si quoque II. R 'Eγὼ - νύν ηιυ Μιλάρια δα ἄλλα τε πολλα -γμασθαι ' λησι καὶ τα περὶ τώ Διδνυσον. Supple καὶ δε κω et cf. II. 13L: ταυτα λέγουσι φλυηρέοντες α τε αλλα καὶ ἡ κώ τα περὶ τας χεῖρας - ολοσσων. rro IL 13 οικέοντες τα τε αλλα χωρω καὶ το καλευμενον Δελται, legendum est καὶ δὴ καl. Vide VI. 157 αλλα τε σχεῖν καὶ δὴ καὶ Λῆμων. Tum II. 43 πολλά - καὶ αλλα τεκμηρι ω τουτο -- ἔχειν, ἐν δε καὶ isti Lege ἐν δὲ δἡ ad sicuti in simillima re recte legitur III. 15 Πολλῶσι με νυν καὶ - ι σταθμωσασιαι, .... ἐν δὲ 1. καὶ τινδε. III, 584 α λοπι μὰν καὶ ἄλλοισι τεκρωεριοισι παρεςιςαθια ταjθαι. ἔν δὲ δὴ καὶ as. Et idem eodemmodo digitur quoque VI 258. Praeterea L 176 'Ανέθηκε δὲ καὶ ἐν τοῖσι αλλοιουτι ραῖσι ὁ Α μασις ἔργα ἀξιολουτα, ἐν δὲ καὶ ἐν

25쪽

- -- --κέει Loei quales sunt II 6 et III. 20 Mee. tant verum esse καὶ τὰ ἄλλα καὶ δη και certius autem est Issa male legi: ἄγων καὶ ἄλλους των ἔρχε καὶ Ἐλλήνων Ιωνας. Lege καὶ δ και es. II. 1 ἄλλους τε παραλαβων τῶν ἀρκη καὶ δὴ και 'Eλλή- των ἐπεκράτεε, vel IV. 118. Ultimus locus. ubi ho vitium apparet, erit V. 67: ά τε δὴ ἄλλα οἱ Σικυωνιοι ἐτωεω τὸ, άδρης, καὶ M πρὸς τα παιεα αὐτου Sussietet inspicere n. s. entio. illata Babylonis, apii 181, inseritur descriptio nobilissimae turris. Ibi et hoe est Μεσουντι δέ κα τει ἀναβῶσιός is καπαγωγή τε κοὐ θωκα ἀμπαυτήρια. Quod sequitur vi- is esse interpretatio ultimi vocabuli is τοπι κατέζοντες ἀμ---αρ ἀναβαινοντες, quo quid inuitatus se assagetarum vivendi ratione cap. 15 et alia legunture hoe σαγάρις νομI ντες κειν Non libet nunc omnia conquirere quae de hoc usu vocabuli νομοι dici possunt, sed pavea delibabo. Legitur aliquoties φωνὴ ν νομIζειν. . c. I. 142, II. 42 et IV. 185 Mo quid sit e per se non obscurum est et ahere potest vel ex IV. 106, ubi signifieatione non diversa φων ἔχειν dicitur. Sed non minus bene dicitur, IV. 117, φον νομέ ιν quod comparari potest cum IV. 10s, ubi γλώουν χνῆσθαι legitur. Iam praeter locum quem modo e primo libro laudavi, simili modo νοι ζειν cum ἔχειν eoniuuetum invenitur VII. 85 οπλα δ' οὐ νομέουσι ἔχειν. Utroque loco in simili relam supervacaneum est et abiiciendum sicuti V. 97 rectissime legitur: ουτ ὰ mu ουτε δόρυ νομέουσι. Non dissertisse

ab eo, quod Ι. 155 est: ἄπειπε οπλα αρεῖα μὴ κτῆσθαι aut IV 1'. οὐτι πλον ἐκτέαται ἀρήῖον.

Simili ratione interpolatum est primum aput sequentis libri:

Κορος αὐτους τε μέγα πDθος ποιματο καὶ τοῖσι ἄλλοισι προεῖπε πῶσι τῶν κερχε, πένθος ποιέεσθαι quis admonitus duo postrema voeabula non delebiti quenti eapite narratur quomodo rex mammitichus explorare voluerit, quinam essent homines antiquissimi. Ψαμια ιαστος οὐκ ἐδύνατο πυνθανόμενος πόρον οὐδένα τουτου ἀνευρέειν,ο γενοIατο πρωτοι ἀνθρώπων, ἐπιτεκνῶται τοιουδε. Legentum es ρῖτινες sicuti capitis initio μέληri εἰδέναι πινες γενοlατο πρωτοι et aliis multis locis. Sic V. 9: οὐδεὶς ἔχει φρώσαι τὸ ἀπε-

26쪽

καὶ colli.

27쪽

οδους, τῶν τὰς μὲν δυο των ὁδῶν οὐδ' ἀει --ιε m. τῶν δων tam inepte additum est ac si quis. v. c. I. 11: δυοῖν ὁδοῖν παρεουσέων δίδωμι αδεσιν, κοτέρην βουλια σθαι, post κοτέρην supplere vellet A. eripturus rationem qua crocodili capiuntur Herodotus II. Qic loquitur: ἡ δ' ων μοιγε δοκέει au'ιωτατη ἀπο-- λαι,

is γράψγω. Dedit γραψγω, ut solet. Sic legitur φρασω II. 155 156 III. 6, VIII. 55 ρομανέω. II. , V. 34 VII. IV. 14 οὐνομανέω IV. 47 μνή ν ποιμομαι, R. 11.ra praesens γράφω recte legitur II. 12 et IV. 195. Non .is necessarium est γρώψω in γράψω mmmutare VI. S. uo diffitendum est illud γράψω ceteroquin apud nostrum,

a memini, non legi. aamcunque regionem Sesostris armis subegisset, in ea emiam ponere solebat cum hac inscriptione 'Eγὼ ἡ δε τὸ ν μοι Πι τοῖσι ἐρωis ἐκ σαμην Non humeris gentes sub- ille, opinor, sed armis. Certatim iam a viris doctis codium est πλοισι, neque tamen adhuc in ordinem receptum imis ridiculum est quod de Cheope legitur II. 126 'Ε τουτοJλθεῖν έοπα κακοτητος ως χρημιάτων δεομενον την θυγατέρα ἐωυτου κα-αντα ἐπ' οἰκήματος προστάξαι πρωσεσθαι ἀργύ- ὁκοσονδη τι τὴν δὲ τά τε υπὸ του πατρὸς ταχθέντα πρήσ- σθαι. duovis pignore contendam legendum esse την δε τά ὐπὸ του πατρὸς προσταχθέν α διαπρησσεσθαι. Vides vo-bulum πατρὸς scriptum per compendium πρός absorbuisseaepositionem πρὸς Supervenit aliquis, qui putabat requiri

iam pecuniam a patre constitutam regisse, nain hoc est πρωίσθαι, et abiecit praepositionem λά. consimile quid fecisse arrant Rhampsinitum, II. 121 3 19, Ω δ τὸ ν ποιπα ποιέ- ιν τὰ εκ του πατρὸς προσταχθέντα et cetera iucundius cripta quam Verius.

Particula ἔτι excidit ΙΙ. 148, ubi in descriptione labyrinthi τον ἐγὼ η In λογου μέζω. Cognosce Herodoti morem ex II. 68 149, ΗΙ. 95 128, IV. 57 V. 4. 1i et repones: μέζω ἔτι. Sequitur ει γάρ MPAP quae corruptelae causa suit. Capite 160 legati leorum apud remm Aegyptiorum exponunt, quomodo Graeci celebrent certamina inympiae. Sapien-

28쪽

tissimi quique Aegyptiorum sententiam rogati respondent Graecos omnia optime et pulcherrime constituisse, sed ἐκέλευον Ηλεων μηδενὶ ε Γνα ιυγωνέ Mαι. Immo vero ἐξεῖναι, ut legati paulo superius interrogati respondent: ι δὲ ἔφασαν καὶ σφέων καὶ των αλλων Ελλήνων ὁμοίως τον βουλομέν ἐξεῖναι ἀγωνIυσθαι, cs porro III. 142 V. 105, VI. 38 VIL 4. 8, IX. 25. Sequenti capite Aprie post Psammitichum dieitur suisse εὐδαιμονές ατο των πρότερον βαπιλέων. Apries tamen qui stram gulatus diem obiit, vix potest diei suisse omnium regum post mammitiehum ortunatissimus. Et Psammitiehus ipse si quis alius variam fortunam expertus est. Fuit autem Aprie post

Psammitielium omnium regum δαημονι τος Si intelligitur cur Berodotus addiderit των πρότερον βασιλέων, nam palinam, ut aequum est, tribuebat Amasi Exstat autem hic superialivus δαι- ωιςατος en cyrop. I. u. 12 et cum εὐδαιμωνματος et αἰδημονέσατος aliquando commutatus fuit Xen Anab. I. x. 5. Aprie autem ille et Amasis, eap. 163, ἐν Μωφώιος πόλι ἐγένοντο αμφότεροι καὶ πειρωεσθαι ἔμελλον αλλὐων. Tum imterponuntur quaedam de septem hominum generibus in Aegypto et capti 169 si pergit 'Eπεω δὲ συνιόντες ο τε Λ - κτέ. Scriptum igitur fuit συνεγένοντο, nam solemnis est usus praepositionis νυν de proeliaturis συνιέναι dicitur, συμβάλλειν,

Prima annotatio ad tertium librum prosit capiti octavo et

quidem his verbis περιτρόχαλα, περιξυρευντες τους κροταφους.

Quid sit περιτρόχαλα exponit Wesselingius in docta disputatione, cui nihil addendum habeo praeter hoc, mihi haec verba

περ ξυρευντες τους κροταφους insiticia videri. Amicissimus Mehle me docuit quid scribendum sit IIl. 18:ψανα δὲ τους ἐπιχωρIους ταυτα τὸ ν γῆν αυτην αναλδόναι κα- τότε Verissimum est αυτο ματην, vide modo Cobetum in V riis Lectionibus p. 163. Non nesciebant Graeci quid esset apud Persas πεπτὸν καὶ ψέλια et cetera δωρεὰ Α, Βεται D Πέρσησι τιμοιωτατη, ut

est III 84. Neque Herodotus IX. 80 explieat quid sit τρεπτόν vel VIII. ii neeessarium ei visum est explieare quinam essent ἄνδρες ρε-οψιροι καὶ ωλιοφόροι. credibile est igitur III. 20

29쪽

e 22 ubi ρε-ὸν περιαυχένιον legitur, alterum oeabulam Misrodoto invito in textum inrepsisse. Tam ridiculum hoc est in Latinis foret orques ollaris. Praepositio ἐς excidit III. 34. De re spe legimus: τὰσαγγελίας ἐφόρεε ούτος. Et hunc quoque morem Persarum Ex Deiocis instituto et ludo Cyri, quum puer apud pastores degeret, optime novimus. Prexaspes sui ἀγγελιηφόρος, ut est III. 138 vel ἐσαγγελιύς, quod occurrit III 84. unus erat M. ἀγγελέας ἐσφέρειν, I. 114 et III. 7. Persae eum rege aut mgina aliquid ommunicatur ἀγγ --πι-ουσι. Vides pram positionem ἐς necessariam esse et reponendam lom quem attuli

lautum est quod eorreolum velim III. I. Polycrates arean ἄνα αγεῖν ἐκέMυε ἐς τὸ πέλαγος Lege αναγειν Nempe 0raeci post verbum κελεύειν utuntur praesenti, si imperiose i bent sive statim sibi parer volunt in celeris casibus omnibus utunturisoristo. Sic Phocaeenses I. 164, obsidione pressi, Ba pagum ἀπαγαγειν ἐκέλευον τὴν πατιο, ut per hoe tempus integra sibi esset deliberatio de dedenda urbe. Recte. Indo de regibus sere perpetuus est usus praesentis temporis Sio Darius, VI. 48, legatos mittit in Graeciam, MMύων αἰτέειν βασιλέῖ γῆν τε καὶ ωρ. contra Xerxes, II. 10s, Masisino uxori gratificaturus ἐκέλευε αἰτῆσαι δ τι βούλεται. audis, rum ineptum foret Bisis. Notum est quomodo tanes filia haedyma usus sit ut explo. raret uter Smerdis regnaret. Quum primum de hac re nuntium misit ad filiam, illa sic respondit III. 68 ου 'Ατόσση

δύναμαι ἐς λόγους ἐλθεῖν ού αλλην οὐδεμιαν δέσθαι των συγκατημένων γυναικων Scripsit συγκατακοιμωμένων aut συγκοιμωμένων, ut est sequenti capite sed minus ex consuetudine Herodoti. Venio nunc ad locum dimoillimum et post varias multorum doctorum virorum curas nondum pertractatum. De Indis imgitur III. 101 ' γονὴ δὲ αὐτῶν, ἡ απιενται ἐς τὰς γυναῖκας, οὐ καταπερ των ἄλλων ανθρώτων ἐς λευκὴ ἄλλα μέλαινα καταπερ τὸ χρῶ - τοιαύτην δὲ καὶ Αἰθοπες ἀπιενται θορήν. semen genitale Herodoto est γονή, s. III. 109. Minime mirum est paulo insolentius vocabulum nactum esse interpolatorem.

30쪽

qui sibi de Herodoto praeclare mereri videbatur, si satis insulse adderet: τὴν ἀπ nντα ες τὰς γυναῖκας Aliquanto decentius hoc enuntiasset scriptor ipse. Sed maiores dissicultates premunt III. 97 Ουτοι nοπες ad οἱ Hψιόχωροι τούτοισι σπέρματι μὲν χρέονται - αυτ τῆ καὶ οι Καλατίαι 'Iνδοὶ, olκήματα T ἐκτέαται κατάγαιια. Primum etsi Herodotus saepius bis terve tradit rem eandem hic tamen permirum accidit utramque eiusdem rei mentionem tam exiguo spatio separari. Gravius est quod Aristoteles, qui hunc Herodoti locum bis laudat, ist. Anim. III. 1 et de Gener Anim II 2, ipse quidem utitur vocabulo σπέρμα, in Herodoto vero laudando id i

sum γονην vocat. Deinde scriptor sibi repugnat, nam semen nigrum diei capite 101 omnium Indorum esse quos recensuit, inter quos etiam ii sunt, quos memoravit capite 100, qui nullam curam habent neque aegrorum neque mortuorum, cum

Calatiae Indi III 58 dicuntur parentes comedere. Denique ea quae ex capite 7 deseripsi ordinem narrationis manifesto turbant, nam quae sequuntur videntur quidem spectare Aethiopes et Indos, revera autem συναμ φιτεροι illi sunt Aethiopes, τοὶ διχθαδε Ιαται , et capitem Herodotus pergit narrare id quod intermiserat capite 4, nempe de ratione qua Indi auro potiuntur, quod regi tributi nomine solvunt. Non video quomodo has dissicultates evitare possimus nisi eiiciendo ea quae e capties descripsi Aristoteles igitur caput 101 ante oculos habuit: sed vel sic duo manent quae mihi quidem mira sunt. Primum, sur Aristoteles notet Herodoti errorem de solis Aethiopibus, eum idem narraverit de Indis, tum cur ex Herodoto laudet vo-oabulum γονήν, cum Aethiopum ορ dicatur; neque tamen haec

tanti sunt ut me de sententia deturbent. Antequam autem uno locum dimittamus vitium quoque eximamus e VI. 68. Demaratus Spartam relicturus adit matrem eamque interrogat an revera filius sit Aristonii ο τε λογος Mim et M.ὸς ἐν Σπάρτη 'Αρωων σπέρμα παιδοποιὸν οὐκ ἐνῆν. Nullus dubito quin amendandum sit γονη.

Capii 22 libri quarti cum alii populi nominantur, qui regionem supra Maeotidem paludem incolunt, tum vero I καLUt vidi, ut correxi T rati Laetus postea cognovi Plinium in Hist. Nat. VI I et Pomponium Melam l. 9, qui hunc locum