장음표시 사용
671쪽
5. Comi ei componebant verba multo tanto , quae signis dant tum multo. Acidalius ad Plauti Stich. 2, 2, 15. in qua forma. inquit, sunt aliquot gradus augmentirpius, tanto PMε, multo tanto plus, nimis multo tanto plus: frequentius tamen haec iunguntur nimio tanto plus, frequentissime multo tanto cum gradu comparativo. Hunc usum comicum Oratores postremae aetatis restituerunt. Grouov. ad Gellium 4, 9. extr. Oudendorp.
ad Apulei. Meti p. 382. 474. 717.
Plaut. Rud. 2, 6, M. ego multo tanto miserior, quam tu. Baecli. 2, 3, 76. ne ille hercle mihi sit multo tanto carior, si me illoe auro tanto circumduxerit. Meu. 5, 2, 49. Apulei. Apol p. a , gi. aeeipe aliud pari quidem stultitia, aed multo tanto Nanius et nequius eaecogitatum. Met. I. P. Is L 25. humana Deiarete a multo tanto pluribus beneseiis honestare r. Λlia multa coruuiemorat Oudendorpius. Plaut. Sticli. 2, 2, 15. nimio impertior multo tanto plus quam
6. Nomina. quae diversitatem vel dissimilitudinem vel distantiam significa ut et disserentiam comparatione constituunt, veluti aliud, aliter, 3ecua, infra, assum uulmullo, ut alia huius generis vocabula.
Quintil. 10, I, 4I. nec mino aliud de novis aetatio. Alii edia derunt multo aliter. vide Spalding. Terent. Andr. Prii l. 4. --rtim aluer evenire mulis intri v. - Λtia. ide Tom. I. p. 274. Cic. ad Fam. Φ, 9, 6. quod non multo secus sieret, si is rempubιieam teneret, quem aequini sumus. vide sucus. Plin. ulat. n. 19, 3, 11. diuque iam non aliud ad nos invehitur laser, quam quod in Perside aut Media aut Armenia nascitur large, sed multo infra inrenaicum.
T. Vocabulis ante et post, ubi longior distantia est exprimenda, etiam mullo praefigitur. Intelligo longe ante, longo μοδι.
Exempla verborum multo ante et ante multo vide Tom. I. p. ari. Addo Terent. Eun. 4, 1, et. sed Thais multo ante menit Iubi Bentioliis praeter necessitatem interposuit me. Vterquo vero ordo verborum optimis auctoribus probatur. Quare ubi' eodices variant, vel praestantia librorum Vel via orationis, quae in postposito multo maior est, urgumentum praebent. CL criaticos ad Cic. de Sen. 2, 6. Terent. Phori. 5, 6, D. haud multo post eum piare idem --e it ae intro denuo. Liv. 5, 13, 12. nec ita multo post iam palantea -- reliquias pugnαe absumsere. Corne . Pelop. 2, 4. neque ita inulto post. Paus. 3, I. αι ille post non multo suci xponte ad
672쪽
exereidum rediit. ubi Bromius. Cim. 3, 4. post, neve ita multo
8. Haec ratio etiam ad verba transfertur, et quum ea, quae antecedere aul praestare dicuntur, etiam longa aut magna distantia possint ab aliis discedere, id vocabulo multo exprimitur, quasi sit mullo ante, multo magis. His accedit unum verbum malle, in quo inest magis uelle. Quare dicitur multo magis pelle et multo malle.
Cie. do Fin. 4, 18, 51. uirtutem omnibus rebus multo anteponentes.' ad Att. 12, 25. Tacit. Dist. R Iis. Iulius Paulus et Claudius Civilia, regia stirpe, multo eeteros anteibant. Salluat. Iug. gi. 28. . - hoe in republiea mulio praestat benescii quam malef-eii immemorem es8e.' Pluiit. Most. I, 3, 22. equidem poι vel falso tamen laudiari mulio malo quam Mero eulpari. Poen. I, 2, M. Terent. Dec. I, 2, M. quaei tu non multo malis narrare hoc mihi quam ego, quae pereontor, seire. Uentat. 1, I, lib. ubi vide Bentloium. Cic. ad Att. 12, 2I. meorum iudicio multo stare malo quam omnium
) Librarii verba mullo et tanto mutare solebant: vide Heinsium ad Ovid. Fast. 5, 693. et Drahelib. ad Liv. 29, 17, 8.r et multo addere comparativis. vide Beterum
Mullopere quamquam lexi cographi nominant, nullo exemplo veterum scriptorum potest comprobari. Nam quod legitur apud Plautum Merc. 1, 1, 65. multo opere immundo rustico se exercitum, nemo non Videt essa adiectivum.
Multoties sive multotiens , quod signiscat pie ais, εα e, nemo antiquorum Scriptorum usurpavit, sed novum vocabulum a iurisconsultis recentissimae aetatis sactum et postea a tam multis, qui latiue scribebant, est adhibitum, ut omnes sero grammatici, qui in vitiis latinae linguae coarguendis versati sunt, de eo verba facerent. Vide Gersi. Vossium de Vitiis serm. p. 109. et
P. 815. Scioppium de Stilo histor. p. 218. 222. Borrichii Cogit at ion. p. 32. Cellar. Antibarb. p. 76. 74.3 Curi post. p. 279. O12. .
673쪽
Quod in Epitom. Liv. libr. M. olim legebatur: mi uotiens adversis eruptiones hinium feliciter pugnavit. iamduduin eodi- enm auetoritato est emendatum. , Interpres Νovou. Iustin. Constitvt. 29. Praes. do Aquileia r quae m otio eum ipsis etiam regiis certamen suseeperit. Novell. 25. mulier lueet pro marito multotiens in privato aut in publieo debito intereedat, tamen non teneri ganeimus.
De significalione et usu adiectivi multuyn non est nobis hic dicendum. Sed neutrum etiam pro .adverbio habemus ea ratione, qua accusativi adverbialem spoclem et vim recipiunt. CL Priscian. 15. p. 1013. ext r. Κriig. ad Sallust. Iug. 5, 4. p. 34. itaque cum aliis nominibus componitur. Atque haec vocabulorum consociatio est, quae etiam significationem immutare possit. 1. Componitur igitur multum cum saepe et diu, modo ut frequentatae rei adiiciat copiosam et multiplicem, modo ut ipsum significet rem saepe et diu factam. Hinc quaedam pleonasmi oritur elegantia. Κrilgius ad Sallust. Iug. 1, 5. de caussa quaerens, dicit accusativo exprimi sententiam revectu multarum rerum, ut in mullis sit: quo parum aut nihil declaratur: nam Illum Non proprie significat, quanta sit res, sed quotupleta, idque duplicem hahct rationem; et rerum ipsarum quactsunt et quae apparent. Illae enim sunt multae et c Piosae , hae autem saepe sunt.
Cie. Brut. 34, 128. P. Seipio, qui est in consulatu mortuus, non multum ille quidem, nee saepe dicebat. l. e. non copiose, non multis verbis. 90, 3I0. idque faciebam multum etiam latine, sed
Cie. de Inu. I, I, I. saepe et multum hoc mecum eogitaDL p. Cluent. 71, 201. de Leg. 3, 15, 33. multum et saepe quaesit p. Qilini. I, 3. Cic. Orat. 1, 1. utrum dimellius aut maius esset negare tibi saepius idem roganti, an effleere id, quod rogares, diu muliumque, Brute, dubitaui. Agrar. 2, 32, 87. de Capua multum est eldis consultum. Liv. 42, 25, s. multum ac diu vociferatum T verti postero die is isse. 23, 26, 2. Cf. Oudendorp. ad Cie. de In . 2, 19. . . '
2. Cum longe coniungitur ea ratione, quam P. 550.
3. Adiectivis et participiis praeponitur, ut idem sit
674쪽
quod Oalde, Mehementer. Participia autem interdum verbali vi valent, ut mullum dicatur pro diu.
Plaut. Stich. I, 3, 53. qm in multum iniseri sunt, laborent, nihil moror. Aul. 2, 1, 5. nam mutium laquaera merito omnes habemur. Horat. Sat. 2, 3, 147. hune medieus multum reler atque Melis eaei ut hoe paelo. Epist. I, 10, 3. hae in re sellicet una multum dissimiles. Sat. 2, 5, M. Plin. Epist. I, 9, 7. mu tum ineptos labores - relinque. Malo Cortius ad Saliust. Iug. I, 5. haec interpretatur saepe ineptos. Horat. Epod. 17, 20. amata nautis multum et institoribus. Horati Sat. 2, 5, M. multum Malea negatas aeeipiet tandem. L e. diu.
4. An etiam cum adverbiis consociari Potuerit, non satis constat exemplis. Apud Livium et Ρliuium legitur multum infra, apud Tacitum mullum post. Est igitur pro mullo dictum.
Liv. 5. M, 3. havd murtum infra uiam Tiberino amne miseelum Plin. Hiati n. 9, 8, 7. nisi multum infra rostrum os illi foret. Taeit. Ann. 5, 3. haud enim multum post mortem eius reei alaa sunt. Apud Cla. Epist. ad Fam. 3, 11, 2. admodum dubia est haee seriptura: de qua etsi permultum ante eertior factus eram luteris, nuntiis. Lambinus Et Martyni ediderunt permutuo, ut videtur, non de coniectura.
5. Pro multo, quod adiicitur comparativis, poetae
et antiqui et recentiora etiam nere ne discorunt. Vid. Oudoridor plus et Burmannus et Cortius ad Lucan. 2, 225.
Burmann. ad Phaedr. 3, 10, 5. ad Ovid. Heroid. 18. 71. Cum superlativo coniunctum apud unum Gratium inveni Cyneg. 133. mater Odorati pulcherrima turis.
u Plaut. Host. 3, 2, 139. quin multum improbiores sunt quam a primo eredidi. Iuvenal. 10, 197. multum Me robustior illo. ubi quinque eodd. multo. Statii Theh. 6, DI. multam selisior exit.' ' s, 559. multumque aliis ἐaetantior umbris. Alia conexit Cortiua ad Luean. 2, 225. Sil. 13, 707. inartia saeta multum uno maiore viro. Quintil. 1st, L s4. multum et ea ι terator ει purus magis Horatius. R 2, 68. multum ad agendum demiliarem. Sed Iahis Ioela eonsensus Iibrorum desideratur: in utroque enim honi' quidem libri exhibent multo, quod Frotaeherua debebat defendere, uti fecerat Burmannus. Variant Iibri etiam in Ovidii Trist. 5, II, 7. ubi Burmann. De loco Ciceronis vide n. 8.
6. Cum verbis componitur de quacumque aucta
conditione pro oulde CL Ruhisen. adt Terent. Hee. 3, 5, 10. , sed etiam de frequeutata re et de tempore, ut
675쪽
pro saepe et Gu positum videatur. Cave tamen, ne adiectivum, quod substantivi locum obtinet, pro adverbio accipias: interdum adeo ambigua manet ratio. Apud prosaicos scriptores non frequens est hic adverbii usus.
Plaut. Sticta a, 2, 40. multum vale. Terent. Hoc. I, 2, 7. salve multum. Liv. R II, 5. multum et consules se abstinebant. ubi Draverib. Sallust. Iug. 1, 5. multumque etiam periculosa petunt. Sallust. Ivg. 108, 1. tibi eum Boceho Numida quidam , Asper nomine, multum et familiariter agebat. Estne adiectivum, an adverbium I Virgi I. Aen. 3, 348. mullum lacrimas Cerba inter singula fundit. uti Properi. 2, 20 163. z. tantum lacrymas de- pluit. Fide Iulinium ad h. l. et I eineckii Aniniudv. in Iuvenal. . P. 105. Lacrymas fundere instar unius sunt verbi, gni additura adverbium. Cic. p. Plauc. Φ2, 104. quas lacrymna pro me saepe et multum profudistis. ubi vide Wuuderum.
7. Multum esse in aliqua re vel cum aliquo Latini eo modo dicunt, quo Germani pael in Elmas, mit eitaem δε .
Caes. Beli. gall. 4, 1. multumque sunt in venationinus. Cic. ad Fam. 4, 13, 18. qui me admodum diligunt, multumqud meeum sunt. 13, 16, 8. nam domi meae eum Diodoto Stoico multum a puero fuit. do Fato I, 2. multum una eramus. Cic. ad Fam. 4, et, δ. neque tu multum interfuisti rebus gerendis.
8. Non multum et haud mullum in eum modum' formantur, quo non nihil, non numquam. Sed usurpatur haec sermula non modo ad negandam magne' vel multiplicem rem, sed etiam, quod Graeci dicunt Πτ αντιστρ νῆν Sive κατὰ λιτότ rrix main udet in amrmandum contrarium, ut sere idem sit quod nihil.
Caea. Beli. gau. 4, 1. non multum frumento, sed maximam partem laete atque meore visunt. 3, 25. quibus M pugnam novmultum Crassus eo Udebat. . Cic. ad Fam. 7, 23, II. ged opinor Cassium uti non ita muti tum sorore. Terent. Heg. 3, 5, 10. haud multum heredem iuuant.. Cic. de Orat. 3, 24, M. illud rursus ipsum, quod tradunt isti, qui prostentur se dicendi magistros, non multum est maius τι amillud vulgare ae forense. Manutius et Lambinus, ne caeero: multum maius pro multo maius dixisse videretur, hoc ipsum
Teposuerunt, nec sine auxilio eodicumr nam unus Oxoniens.
habet mutio. Fortamo tamen etiam non multum derandi poterit coniunctum ita, ut sit nihil. Male autem cod. herne . de Osr. 3, 13, 56. multum minus.
9. Formula ut mullum quid significet, expositum videmus a Salmasio ad Vopisci Aurelian. 46. Est enim uod alias ut maxime, ad summum, veluti ut minimum
Martiat. 10, II, 4. donaui - latam, uel multum, terque quo terque togam. Vopisc. Aurel. 46. quum antea eolore vestra Resita habuissent et ut multum Oxypae retinas.