장음표시 사용
21쪽
Elisabetanei Prorectoris et Pros. itemque illius bibl. praesidis longe meritissimi. σ7' Basileensis collationem exemplo Aldinae I 565, cui, appicta eSt, debemus, a Wegelio nescio quo, cujusl1aec in fine libri adjecta verba sunt, uexcerpSi Wege-lius in bibl. Bas. 3698M. Idem eodem in exemplo binorum codicum varietates ad libros de Finibus, totidemque ad Τusculanas Dispp. adscripsit.
a IIis codicum scriptorum collationibus adjunximus etiam VarietateS eas, quas et Oxon. I 783, e tribus codd. E. V. i. signatis, et Alteri ed. Viennae I 786, e
Cod. n. CCIX Praebent, textis corrigendis nondum adhibitas: item de Allionis Academicorum editionem, qui binos, sed sine pretio, scriptos contulit; et eam libri primi, quae Coloniae i748, ab Hubero Curata,
mero textu prodiit, nec umquam venaliS prostitit. α Editionum quoque Veterum Satis magno nUmero
usi sumus; e quibus inprimis Venetiana I 494, Cra-tandria, Utraque AScensiana nominari merentur.
Praesto nobis etiam fuit Io. Bosse in Academica, et libros de Finibus, commentarius, Francos ad Moera. 57i, raritate magis, quam utilitate commendabilis. Pendet enim Bosa in criticis totus a Lambino, et siquando ipse conjecturam tentat, plerumque iacit invita Minerva. In explicatione tamen, inprimis rerum philosophiam spectantium, pro illis temporibus, Non plane contemnendus est. Reliqua subsidia ad crisin adsuere nobis pleraque omnia. Hoc cum apparatu haud pauca loca restituisse nobis videmur; licet conjecturae locus rarius daretur, quam ad libb. de Legibus: nusquam enim diVerSarum familiarum inter co. dices Academicorum VeStigia comparent. n
22쪽
IN CICERONIS ACADEMICA. PARS PRIMA,
QUA DE ILLORUM LIBRORUM TITULO, DUPLICI EDITIONE ET TEMPORE DISSERITUR.
Os Q do his libris in universum praefanda sunt, duo maxime spectant, inscriptionem eorum, et duplicem editionem. 1. De irascriptione pauca tantum monenda haec sunt, prave eos vulgo Academicarum Quintionum, Vel, ut nuper suaderi coeptum est, Disputationum, titulo insigniri, quippe quem nec Cicero, nee reliqui, qui horum librorum mentionem faCiunt, agnoscant. Ipse enim eos Academica vocat Osf. ΙΙ, I, 8 atque ita ubique, ut alios multos praetermittam, is, qui eos toties laudat, Nonius), alias addito nomine, quod per se intelligitur, Academicos libros Divin. II, I, I, idque imitati sunt Augustinus, Lactantius, alii. Dicit eosdem quidem Academicam quoestionem, et Academiam Att. XIII, ep. 19, est. eP. I 3; Sed, ut Solet, ad amicum de re huic
nota vagius; eodemque modo eosdem συvταξεως, vel simpliciter Ακαδηαι e, nomine notat. Cf. ibid. ep. I 6 et II.
Absona est etiam vocis quoestionum ad haec tractata adjecti , qutim non de Variis, aut diversis, quibusdam Academias decretis agatur, Sed de una Academiae recentioris philosophia , ab Arcesila inde ad Philonem usque, exponatur; expositis iis, quae Antiochus Ascalonita contra eam disputaverat. Praemissa quidem his est brevis quaedam totius Academiae a Platone inde, ex ejusdem Antiochi ratione
23쪽
deprompta enarratio : sed hanc quasi in prooemium additam esse, Vel ex eo patet, quod simul etiam Zenonis philosophia strictim exponitur; ita enim facillime aditus in novam Academiam ipsam aperiebatur. Non igitur redire Ernestius ad vulgatam debebat, Petro Fabro, in Commentario ad hos libros, jam rectiora docente, DaVisioque Vere si edente. ortam esse inscriptionis falsitatem ex Tusculanarum Quwstionum, ut vulgo inscribuntur, similitudine, vel exinde satis clarum videtur, quod jam Plinius Ilist. Nat. XXXI, 2,
huic satis crasso errori indulserat, ut nomen Academicorum
iis ex hoc natum diceret, quod in villa, Academia dicta si quidquam veri his inest, non villa, sed gymnasium
erat, quale cognomine Cicero etiam in Tusculano suo habebat), α haec ejusdem nominis volumina composuerit . . Sed quo demum ex fonte vitium illud ortum suum traxerit, nillil videtur certius esse, quam hoc, Ciceronem hos libros Academica inscripsisse.
II. Impeditior quaestio ea, de duplici eorumdem editione, videtur, quippe in qua viri docti haud parum inter sedissentiant. Nos jam quidem, quod hrevi licet, videamus et experiamur, anne res illa dirimi quodammodo diiudicarique
possit': haud enim parvum inde momentum ad certius pleniusque judicium, de horum librorum natura et dispositione serendum, addiderimus; quod nunc Sane ita Vagatur, Ut ex iis, quae ad hunc diem hac de re disputata sunt, ne specioSaquidem conjectura dispicere detur, qua ratione et via auctor in universae rei descriptione versatus sit. Responderi sic quoque facilius ad suspicionem, nondum huCusque motam, sed sane movendam, Poterit: aliam quamdam, et ea, quam
prae se seri, potiorein rationem Ciceroni in diffingendis Academicorum priorum binis libris obversatam fuisse,; quum ista ipsa in quatuor libros quasi dissectio satis clare prodere videatur, ipsum sibi in binorum illorum descriptione displicuisse; quumque iisdem personis, Catulo, Lucullo, Hortensio, ipse jam olim in Hortensio, libro, usus esset,
24쪽
quorum Causa unice hos libros ita mutatos edere Attico videri voluit. Sed ne quid nobis praeripuisse videamur, Certa quaedam via ingredienda est, qua primum loca ea, quibus
haec controversia nititur, colligemus: ita non solum breviore ratione virorum doctorum sententiae in Cen Sum vocabuntur,
sed tutius etiam et firmius, quid nosmetipsi statuendum putemus, subjici licebit. Miserat igitur Cicero priorum Academicorum, i. e. Catulum et Lucullum, libros, ad Atticum, qui ab hoc depingi, divulgarique curarentur : quum Atticus, aliquo tempore post, illum moneret, ζηλοτυπιiv Varronem, et desiderare a Cicerone librum ex iis, quos componeret, ipsi inscriptum; magnique, id si fecerit, istum esse aestimaturum. CL XIII, ep. Ia, cli. 13, 18 et I9. Qua re cognita, Cicero, quum libros de Finibus, in quibus scribendis quum maxime Occupabatur, ejusdem Attici consilio Bruto despondisset, et parum ipsi haec Academica satisfacerent; ad refingenda ea animum
ita appulit, ut Varronis persona eorum Sermoni intexeretur. Cf. XIII, ep. Ia: u Ergo illam ψαλ4μικηv. in qua homines,
nobiles illi quidem, sed nullo modo philologi, nimis acute
loquuntur, ad Varronem transferamuS. Etenim Sunt Luriolatia,
quae iste valde probat. Catulo et Lucullo alibi reponemus: ita tamen, si tu hoc probas; deque eo mihi rescribas velim .. Idem non multo tempore Post, ep. I 3 : α Commotus tuis literis, quod ad me de Varrone scripseras, totam Academiam ab hominibus nobilissimis abstuli, transtulique ad nostrum sodalem, et ex duobus libris contuli in quatuor: grandiores sunt omnino, quam erant illi; Sed tamen multa detracta. ... Libri quidem ita exierunt nisi forte me Communis φιλαυτι α
decipit , ut in tali genere ne apud Graecos quidem simile quidquam. Tu illam jacturam seres aequo animo, quod illa, quae habes de Academicis sc. exemplaria , frustra descripta
sunt: multo tamen haec erunt Splendidiora, breviora, me liora . . Descripta jam horum IV librorum exemplaria erant ep. I 4 : . Illud etiam atque etiam consideres velim, placeatne
25쪽
tthi mitti ad Varronem quod scripsimus. . . . etsi nomina jam facta sunt: sed Vel induci, vel mutari, possunt s. De his libris ipsis sic scribit ep. I 6 : α Illam ἀκαδημMiv συvταbu totam ad Varronem traduximus. Primo fuit Catuli, Luculli, Hortensii : deinde, quia ααρα eh eo, Videbatur, quod erat hominibus nota, non illa qUidem απαιδευσία, sed in iis rebus ατρikia, simul ac Veni in Villam, eosdem illos sermones ad Catonem Brutumque transtuli. Ecce tuae literae de Varrone: nemini visa est aptior Lτιοχεια ratio : sed tamen velim scribas
ad me, primum placeatne tibi aliquid ad illum; deinde, si
placebit, hocne potissimum M. Quas autem partes Varroni dederit, accuratius exponit ep. I9: η absolVi, n Cio quam bene, sed ita accurate, ut nihil posset supra, Academicam omnem quaestionem libris quatuor. In eis, quae erant contra ακαταληψiαv praeclare Collecta ab Antiocho, Varroni dedi : ad ea ipse respondeo : tu es tertius in Sermone nostro .. Et paucis interiectis ibidem Sic pergit : α Haec Academica, ut scis, cum Catulo, Lucullo, Hortensio contuleram. Sane in personas non cadebant : erant enim λοτικωτερα, quam ut illi de iis somniasse umquam Viderentur. Itaque, ut legi tuas de Varrone, tamquam εραῶοv arripUi r aptius esse nihil
potuit ad id philosophiae genus easque partes malo Ern.
measque reduxit: senS. Aptius nihil cadere p. quam Varronis persona quum ad Antiochi philosophiam omnino, tum ad eas partes maxime, quae his in libris sustinendae sunt):rit non sim ConsequutUS, ut Superior mea causa videatur:
sunt enim Vehementer πιθαvis Antiochia r quae diligenter a me expressa, acumen habent Antiochi, nitorem orationis nostrum; si modo is est aliquis in nohis ... Ep. 23 : α Libri ad Varronem non morabuntur: Sunt enim effecti, ut vidisti: tantum librariorum menda tolluntur. De quibus libris scis me dubitasse: sed tu videris. - Quam dubitationem clarius docet ep. 25 : κ Volo Varronem seos accipere , praesertim
quum ille desideret: Sed CSt, ut SCis, Λειγος α,ηρ, ταλαα,αietio, αἰτιόωτο ita mihi Saepe OCcurrit vultus ejus, querentis
26쪽
fortasse vel hoc, meas partes in iis libris copiosius defensas esse, quam Suas : quod mehercule non esse intelliges.... sed tamen ego non despero probatum iri Varroni. . . . Sed etiam
atque etiam dico, tuo periculo fiet. Quare si addubitas, ad Brutum transeamus; est enim is quoque Antiochius. OAcademiam volaticam, et sui similem, modo huc, modo illuci , Ep. 35 : α Varroni, scribis, te, simul ac venerit supple : libros meos daturum esse . Dati igitur jam sunt; nec tibi integrum est: hui, si scias, quanto periculo tuol uDenique ep. 44: α Tu tamen ausus es Varroni dare Θ exspecto quid judicet: quando autem perleget p. Postremo loco addimus ex ejusd. libri ep. 32 : . Torquatus i. e. liber I de Finibus ) Romae est: iussi ut tibi daretur. Catulum et Lucullum, ut opinor, antea s accepisti ) : his libris nova prooemia sunt
addita, quibus eorum uterque laudatur v. Haec quidem loca, praeterquam quod, in unum Collata, lectoris judicium adjuvant et dirigunt, sortem quoque Academicorum librorum, quam ab ipso auctore experti
sunt, et sata continent : ut reCte eorum uberius excerptorum veDiam Sperare POSse PutemuS.
Ex his igitur locis interpretes, jam a Talaeo inde vid. epist. dedicat. ad ejus Praelecti. in Cic. Acadd. , duplicem
Ciceronis Academicorum editionem statuunt: alteram illam binorum librorum, sed ob personarum colloqlientium in tanta rerum subtilitate ατριψὶα,, auctori postea improbatam: alteram hanc quatuor librorum, ita scriptam, ut prioris abolendae loco poneretur. Sed quum prior jam in hominum manus pervenisset, ObliVionique reddi nequisset, nova auctorem utrique ejus libro addidisse prooemia, quibus
Catulus et Lueullus sitis enim inscripti erant) laudarentur. Atque hinc prooemii posterius additi loco , idem ille Talaeus ea annumerat, quae libro II in Luculli laudem ad , 5 usque
praelata leguntur. In eamdem fere sententiam disputat etiam Victorius ad Luculi. I, I, uberius haec contra epistolae
Seriptorem, neScio quem, edisserens, qui, deceptus illo loco
27쪽
ep. 32, duplicem priorum Academicorum editionem statue bat. Nititur idem ille Plutarcheo loco, vit. Luculi. ga :
in rem suam trahit Instit. III, 6, 64 : a M. Tullius non dubitavit aliquos suos libros, jam editos, aliis postea scriptis ipse damnare, sicut Catulum atque Lucullum .. Atque verba illa ep. I 2 : a Catulo et Lucullo alibi reponemus . , ita explicat, ut auctor illis duumviris injuriam ecisse sibi visus sit, κ quum id, quod jam eis tribuerat, quodque eorum quasi jure factum erat, eripuisset. . Sed hanc pronam ad Verum viam primus deseruit Lambinus. Hic enim quum tot Luculli apud Nonium loca ad quartum Academicorum librum relata videret, integrum hunc ad posteriorem editionem a Cicerone traductum, atque ultimi libri loco positum et habuit, et ita inscripsit.
Quod ejus exemplum solus cum Durando, sequutus non est Davisius: sed paullo obscurius hic se expressit, quum scriberet ad Luculi. I, I, not. I : u adeo ut Lucullus hicce,
si modo Prologum demas, fuerit editionis primae liber secundus u. His quidem Verbis ipse Davis. nihil aliud voluit nam in reliquis se Victorii sententiae addit), quam prol
gum illum serius ab auctore esse adjectum : ansam tamen
inde dedisse videtur, ut primum Luculli caput nuperrime
auctoris esse negaretur. Lambini autem exemplum in causa
fuit, ut et De Allio singulis his quatuor libris nomen peculiare adderet, et primum quidem Varronis, secundum Hortensii, tertium Catuli, quartum denique Luculli nomine insignitum, sine ulla probabili causa, diceret: et olivetus Luetillum in his quatuor libris, plus quam semel, disertis
verbis ultimum potieret. Cf. cius Versionem Tusculanar. I, 2. not. 5, et eamdeIn librr. de Nat. Deor. ΙΑ i, not. 3. Ernestius deinde, quasi medius, inscripsit quidem a fronte Lucullum, . Academicorum Quaestionum liber secundus ;sed addit, α Seu potiuS, ut eum numerat Nonius, quartuS u
28쪽
monetque in ejusdem argumento, a librum hunc ab aliis quartum, ab aliis secundum Disputationum Academicarum putari, sed utrumque horum falsum esse, ex ipso Cicerone
demonstrari posse M. Recte: nam secundus modo in ulterius numerando ponitur : α esse enim hunc prioris editionis,
quum Primus perierit, alterum. Ex fragmentis autem l. IV, quae apud Nonium occurrant, intelligi, quae in Lucullo
disputentur, ea maximam partem iisdem verbis servatis in librum quartum secundae editionis translata esse M. Castillo
nus, expositis iis, quae Victorius Davisiusque hac de re sentiunt, accuratius scf. ejus Dis ura prelimin. ad vers. horum Ithb. p. 3-8), cum hoc etiam in eo facit, quod, ordine inverso, Luculli nomen in libri inscriptione praemisit: exemplo vel ideo non imitando, quum libri scripti non addicant; si vel hoc nihil curaris, quod sic in quaestione duobus libris communi communis eorum titulus illi cujusque proprio supponitur. Ne denique Hulsemannum praetereamuS, servavit hic V. doct. etiam hae in quaestione morem suum :quum emim in Prolegg. seci. III, p. 35, ad ed. suam monuisset, librum Academicorum primum secundae editionis primum esse, et secundum reliquum, editionis primae secundum :hoe platae novum suis verbis addit : u Utramque editionem manu sua scripsit Cicero, et ad amicum Varronem misit, lDivinatum in hoc ex parte V. doct. Videri, paullo post probabile faciemus : ceterum etiam his in libris, ut in illis
da Legibus fecerat, monachum istum suum, Corruptorem, misere fatigavit. Inter reliqua enim, eo teste , CL ejus
Racemati. epicriticas, p. 569, Luculli istius, qui antehac totus Ciceronis esse judicabatur, a Non sincera legimus, et continua Tullii verba, sed ex genuino Tullii Catulo et
Lucullo hic habemus epitomen, Credo, conglutinatam a Seriore scriptore sic, ut copiosam Tullianae orationis seriem in Compendium reale conscriberet; eo sui putat consilio, ut exponeret acroasibus monachicis dialecticam, scholastico aevo principem artem , . Miramur nos quidem
29쪽
hanc monachicam dialecticam, sed contra talia quidquam reponere non audemus i Uno exemplo ad primum Luculli
Segmentum satis egisse nobis videmur.
Quibus potioribus interpretum his de libris iudiciis tacito
nostrum qualecumque addi liceret, nisi nos in omnia alia raperet libellus, Aug. Car. BanitZio auctore nuper ex Regii Seminarii Philologici Lipsiensis lege editus, qui inscribitur, is de libris Ciceronis Academicis commentatio, adjuncta disputatione critica de cap. 1 libri II Cic. Academicorum spurio .. Negat hoc in libello auctor, duplicem umquam exstitisse Academicorum editionem, probareque Connititur, non ex IV Academicorum libris tres periisse, sed in Lucullo plene sic contineri, ut secundus ad hujus c. I9, S 64 ; tertius inde ad c. 34, 6 Ira; quartus denique ab hoc loco ad finem usque pertineat. Quae quidem ut cum Lucullo, qualis nuno legitur, conveniant, Hulsemanni exemplo, primi illius segmenti interpolatio pluribus statuitur. Quae quidem disputatio quamvis soli exercitationi inservisse videatur; quum tota, si verum fatendum est, nihil sit, nisi σκιαααχια quaedam; ejusque rationes, si judicii maturioris lumen
admOVeris, Continuo Omnes concidant: sed quum alia eius argumenta Veri speciem reserant, alia interiores quasdam, ut refellantur, notitias requirant, plura Vero speciosius etiam
exornari possint; huic tricipiti sententiae, quantum brevissimis licet, occurrendum nobis esse judicavimus, nisi deseruisse provinciam, quam suscepimus, videri vellemus. Auctor igitur quum, illas interpretum rationes multis impediri difficultatibus dubitationibusque, monuiSset, harum, nisi solam, certe maximam in illis Ciceronis verbis reperit ep. I9 : a tu illam jacturam seres aequo animo, quod illa,
quae habes de Academicis prioribus ), frustra descripta
sunt : multo tamen haec erunt splendidiora, breviora, melioras. Ex his enim duo ista, ut luculenter patentia, ponuntur : primum Ciceronem binos illos priorum Acad micorum libros ad Atticum, qui ederentur, missos, haud
30쪽
divulgatos, sed exstinctos voluisse; atque ita pro certo Sumi posse, Atticum hujus voluntati obtemperasse, quum, Si secus secisset, multos res incommodae auctori inde enasci potuissent. Deinde quamquam quidem nonnulla in posterioribus Academicis addita sint, multa tamen etiam prioribus et detracta et in brevius coacta esse, sic ut hi posteriores libri haud ita magni fuerint. His additur temporis brevitaS, qua pauci vel dies, vel, ad summum, hebdomades inter consilium horum librorum ad Varronem traducendorum Captum et peractum intercesserint : prout facile ex XII,
ep. 45 sal. 44 ), collata cum epistolis libri XIII computari
liceat. Denique si ep. 32, Catiao et Lucullo, libris ad AttiCum missis, nosea prooemia addita dicantur, quibus eorum uterque laudetur, accipiendum id cum Chapnianno cf. hujus dissert. chronol. de aetate libb. de Legg. p. IO); sic esse, ut Catuli et Luculli nominibus non numerus, sed genus librorum designetur, jocoseque Academica posteriora
eorum virorum nominibus, ex diuturna auctoris Consue
tudine, insigniantur, quibus duo libri priorum notati essent. Neque ex ultimis illis Ciceronis verbis necesse esse, Ut Catulus, liber aliquis, periisse credatur: sed satis hunc jam Commemoratione ejus pluribus in Lucullo locis honorifica acta laudari. Multiplices haec ansas habent, quibus prehendi possint, quare nihil est, ut ad singula, quibus haeC exponuntur, descendamus; quum vel ad haec potiora modo respondere liceat. Atque primum quidem ea consequentia, qua ex Ciceronis priora Academica delendi voluntate ad ea vere deleta concluditur, praeterquam quod per se imbecilla est, pluribus etiam rationibus infringitur. Poterant enim, inter- lapso plurium hebdomadum tempore, non solum plura jam exemplaria divendita esse, quum complures apud Atticum librarii in his describendis occuparentur: sed nimium etiam
auctor Attico tribuit, quippe qui ex libris de Finibus quintum librum, invito Cicerone, antequam illi ad Brutum,