장음표시 사용
11쪽
ἐμοὶ μιν οὐ Δειδε τοιαύτην, θέα, θρασεῖαν, ωραίαν δ καὶ πιθανην ἐμα, ἀδικουσαν, ἀποκλείουσαν, Λουσαν πυκνὰ, μηδενος ερωσαν, προσποιουμένην δ' ἀεί.At res longe longeque diversa est in Cratini stamento lacert. Fab. XLII ap. Mein. quod servavit scholiasta ad
ὴν ουτος. KDατῖνος' καὶ Πολυμνήστε. ἀείδει μουσικήν τε μανθανει.
Hunc igitur locum mendosum esse vix dubito quominus vero certa via atque ratione ei medeamur, ipsa stamenti brevitas impedit. Remedii autem lenitas fortasse commendabit
hanc coniecturam: καὶ Πολυμνήστεια δ' δει μουσιμήν τε μανθανει. Eadem causa est, cur non confidentius inmare audeam
eiusdem Cratini fragmentum ex oris V pag. 165 supplendum esse in hunc modum: ἐκεῖνος αυτο ἐστιν Ἀκμεμαγμιένος. Quamquam haud video, quid probabilius possit intercalari. ΡΜ 252. Corrigendus videtur interpretum error in ultimo versu agmenties here oratis ex ΑΓΑΘΩ :
Iungunt enim'. d. μακρὰ τριήρης, quod non minus a Graecorum usu ridetur abhorrere, quam contra linguam Latinam peccaret, si quis diceret scriberetve longa triremis. Nam utrique populo neque ignota res est pro τριήρης s. triremis mos est subinde adhibere locutiones ναυς μακρὰ s. πλοῖον μακρον et navis longa.
12쪽
Contra omnia recte procedent et venust lepore dicta erunt, si iunxeris τῆς etiμέρας μωαρας antillo, inquit, ibo tu contentus es, qui per longum diem non plura comedas quam longae navis cibaria. 'Vel ex Homero nota sunt se μακρή et et ματα μακρα. Pag. 261. xigui sane momenti res est, monenda tamen in gratiam futuri harum reliquiarum editoris, quo acilius leviores istiusmodi res intentos gravioribus animos sallere solent. Curae igitur ei sit, ut in fragmento primo Transfugarum herecratis sic scribat s. 4: καὶ τὴν σφυν κομιδῆ ψιλήν, λοιπον τον ν φο δ υλον
Nam quod vulgatur σπονδυλιν satius est relinquere lanibus, similiterque σπαραγον, somniant enim qui Grammatici significandi discrimen esse statuunt inter ἀσπαραγον et ἀσφαραγον)λίσπος, πιδακνη, πυρὰς πανος, in quibus vocabulis Atticos pro tenui aspiratam scripsisse satis superque constat. ΡΜ 266. herecratis PAsὸν se. II: ἀποπεμψον ἀγγέλλοντα τον περιστερον. Imo vero ἀγγελουντα. Pag. 299. Eiusdem ETAMEsὸν se. I s. 8 sq.: φύσκαι δὲ καὶ ζέοντες ἀλλαντων τομοι παρὰ τοῖς ποταμοῖς σι ζοντες ἐκέχυντ' ἀντ' ἀστρώκων. ἡ Mihi olim,' ait Meinerius, σίζοντες varia lecti par- ticipi ζέοντες in versu praecedenti et ποταμοισιν ξεισέηχυντο scribendum videbatur. Sed retinuit me ollucis et Athenaei consensus. ' Ille vero consensus nihil aliud probat, nisi istum errorem iam antiquitus hos versus invasisse, neque quin verum viderit vir egregius equidem punctum temporis
13쪽
tabitaverim. Ho tamen addendum, ipsam illam variam lectionem σίζοντες unico Veram esse videri. Quippe ζει, proprio usu adhiberi solet de aqua ceterisque rebus bullientibus B a 349. αυτὰ ἐπειδὴ ζέσσεν δωρ ἐνὶ et νοπι χαλκω. Ibid. . 365. - του καλὰ ρέεθρα πυρὶ φλέγετο, ζέε δ' υδωρ de Xanth flumine. s. Odyss. ι 360. Deinde figurato sensu transfertur ad animum eiusque affectus, praesertim ad iram. Σοιν vero accurate respondet nostro verbo ab eodem radice format sine diciturque potissimum de rebus serventibus, quae aqua aliore humore tinctae strideant sibilentque; nam ita Latini. 1. Ovid. Metamorph MI 279. Hinc frequentissime usurpatur de cibis octis atque assatis Off. Arist. q. 26 et
ταγηνίας et δη τεθέασαι χλιαρους σάζον ας, ταν αυτοῖσιν ἐπιχέης μέλις
Hinc rectissime, si quid iudico, ipse miserius in ele- elidis stamento apud Pollucem X. 84i WEΥΛΕΩ se 1 p.
365), adiutus lectione codicis Falhenb. πηγανίζοντα legendum proposuit: τα δἐ τήγανα
τὰ δέ τήγανα ζέαντα σοι μολύνεται.
Quam emendationem confirmat Alexidis locus M. Mein III, p. 71:
το δ' Λλλο σῶμα κατατεμων πολλοὐ κουβους σμήσας τε λεπτοῖς ἁλσέ, δειπνούντων ἁμαἐπὶ το ταγηνον σίζον ἐπισείων φέρω.Ut autem redeam ad locumlherecrateum, scribendum puto: νωκα δἐ καὶ σίζοντ ες ἀχλώντων τομοι παρα τοῖς ποταμοῖσιν ἐξεκέχυντ' ἀντ' στρώκων. non quod εοντες τομοι minus Graece diotum esse putem,
14쪽
sed quia σαειν minus cognitum librariis vocabulum verisimile non est ab istis esse prosectum. Facile contra ζεῖν, quod quavis aetate frequenti omnium usu tereretur, olim ad interpretandum vel illustrandum verbum σίγιν adscribi potuisse, omnes intelligent idque revera aliquando lactum esse apparet e loco eleclideo, quem supra a Metaerio emendatum laudari.
. 12 sqq. ταυτα ἐν ἐντευθε ν ἐκ δ' Αἰγύπτου τὰ κρεμαστὰ
ἱστία καὶ βύβλους ἀπ δ' - Συοίας λιβανωτον, δἐ καλὴ Κρητα κυπώοιττον τοῖσι θεοῖσιν Ruens metrum curaturus s. 12 Meininius minus eliciterymposuit: ταυτα ἐν Ουν ἐντευθεν ἀπ' Αἰγύπτου κρεμαστώ quum multo lenius, transpositis vocabulis, possis: ἐντευθεν ου ἐν ταυτ' ἐκ δ' Αἰγύπτου τὰ κρεμαστὰ
vs. 17 αυτα ἀπ' Ευβοίας ἀπίους καὶ - ι α μῆλα notandum est poetam more Homerico diphthongum, qui praecedit vocabulo repια, non ontraxisse. Quae res animum mihi addit in Avium Aristophanearum parabas rescribenti:
Aγε δὴ φύσιν ἄνδρες ἀμαυροβιοι, φύλλων γενεα προσομοιοι, ὀλιγοδρανέες, πλώσματα πηλου, σκιοειδέα φυλ' ἀμενηνὰ,
ἀπτῆνες ἐφημεριοι λαοὶ βροτοὶ ἀνερες εἰκελονειροι. nam, quod vulgatur ibi ταλαοί, ne Graecum quidem vocabulum esse puto ), dum inter tot vocabula Homero et picis sublecta ἀλαο βροτοί i. e. oeci mortales Optime locum suum tuebuntur. His scriptis, video iam Scholiastam ad h. l. ad-
in Appellativum dico, nam nomen proprium Ταλαος exstare non ignoro.
15쪽
ἀλαοί. Erant igitur iam olim inter oriticos Alexandrinos, qui diremus vocabulis scribi mallent: ἀπτῆνες ἐφηροριοι τ' ἀλαοὶ βροτο κτι. Mihi antem importuna ista litem iam antiquitus inserta esse ridetur, ne metrum scilicet rueret, ab ignorantibus vocabulum ἀλαος olim digamma habuisse Aeolicum, quod ap
A 15 et No et E 135 et Od. θ 285 soridi potest u
Fαλαοσκοπίην pro υδ' ἀλαοσκοπέην Nec sortasse κ' genuinum ib. 195.
Λειπνον ἐς κατον δραχμώς. B. ἰδού.A. ἐνον ἐς τέραν μναν. In rationibus subducendis Grammatica Graeca requirit Genetio earum rerum, quarum pretium constituitur Aristoph. b. τρεῖς μνας διφρισκου καὶ τροχοιν Ἀμυνί . Eriphi Meliboeae D. I, 9 Vol. III p. 557): τούτων μἐν βολον, εἰ πολύ, τίθημι λογιουμαι γὰρ κτἐ Reddatur igitur Eupolidi
μυνίας ἐκεῖνος ἀμελει κλαύσεται, οτι ν αγροικος Ἀταται προς τω μώρορ, ο τι θεων νεκ' πλευσε κακος - εισεται.
'oτι in s. 3 male repetitum esse e Versu praecedentis initio Optime intellexit M. coniiciens: - θ' i , ε,' πλευσε ταυτα κακ4ς ων εἴσεται. Fortasse vir eruditissimus mo
16쪽
ut leniorem praeseret hanc meam rationem, qua eodem sensu scribendum propono I
Notior est usus articuli pro demonstrativo ante pronomen relativum, quam qui exemplis confirmetur ordo vocabulorum
hic est: εισεταί τε ν κακος - ων νεκεν πλευσεν.
Ρag. 551. Eiusdem Ιnc. Fab. r. VII si videtur explendum:
τίς ἡξεγειρας se ἐστιν οἰμώξει μακρα, οτιὴ ae ἀνίστης ωμουπνον foντ ε ιJ nam utrumque quod addidi vocabulum, ad sententiam plane est necessarium.
Ρag. 605. hrynichi Ino. Fab. r. XII. Soholiasta ad Aristoph. ad 3M καλλίστρατος συβαρίζειν interpretatur τρυφαν ἀπο τῆς συβαριτικῆς τρυφῆς, 'Abρτεμιδαγρος πλως θορυβ εῖν, καὶ Φρύνιχος πολυς δ συβ αριασμος αυλητῶν τοτ' ην. Componatur cum his Hesychius: Συβριακον το πολυτελές. υβρια ζει σοβαρεύεται, τρυφα. Συβριασμος δ εν νων θορυβος. et tymologus agnus: Συβρια ζειν - του συβαριζειν ν περθέσει.
Vides igitur duo olim fuisse verba Graeca συβαρίζειν Ar.rio. 344h et συβριώζειν inon συβαριώἰειν, quod non est unius assis unde sormatur συβριασμος, quod ex hoc ipso Ρhrynichi versu afferre videtur Hesychius. Apud Scholiastam iCodd. Variant inter συβαρισιιος et συβαριασμος Legendum igitur: πολὴ δε συβσιασμος αυλητῶν τοτ' ἡν.
17쪽
Grammat. eis. necd. p. 384. 10 ἀλλ' ο ἀντὶ του ἀλλὰ πώλιν Πλώτων νυκτὶ μακρα' 'Aλλ' υ γέλοιον ανδρα μου μὴ φροντίσαι μηδέν. Verba manifesto depravata, si quidem articulus ad ἄνδρα desiderari nequit Verum videtur: 'Aλλ' ο γέλως τον ἁνδο κτέ.
Ita Demosthenes in prima Philippicaa 25 τλουν κε titsio;
τὰς προφασεις ἀφελεῖν καὶ του στρατηγου καὶ των στρα τιωτων, μισθὀν πορίσαντας καὶ στρατιωτας ικείους οσπερ ἐποπτα των στρατηγουμένων παρακαταστήσαντας ἐπιι νυν
γε γέλως ἐσθ' ὁ χριομεθα τοῖς πραγμασιν. Cf. Or de sym-
κατ ελαβον 'Eπικρώτης τε καὶ Φορμίσιος παρα του βασιλέως πλεῖστα δωροδοκήματα οξύβαφα χρυσα καὶ πινακίσκους αργυρους.
Nota res est Graecos, ubi mentio fiat regis ersarum, ponere solitos esse Vocabulum βασιλευς sine articulo. Hoc tamen ita verum esse, ut vel apud antiquos articuli usus in ea re soloecus non sit, hoc loco constare videtur. At quis praestabit, Platonem non dedisse: παρα βασιλέως πολυ πλεῖστα δωροδοκήματα γΡag. 685. iusdem ab Ino. r. XII. Ρolin IV. 56 'Eπίχαρμος δ καὶ ποιριενικον Vulgo ποιητικον ριέλος αυλεῖ σθαί φησι Πλώτων δ' ὀ κωμικος καὶ συβωτικον 'Οτι χ' ἰν α συβ ιυτρια μηδ' ἀγαθα γένοιτο μοι. ἔχει δἐ μον οὐ ου insere cum einerio)δακτύλους αυλητικούς.
18쪽
Codd. nihil variant, nisi quod δ' abest ab optimo Parisino A. Aheri). Verba conclamata sic iuvat tentare:
ἄττ' Αν συβωτι ', αυλε ιν ηδ' ἀγαθη γένοιτο μοι ἔχει δἐ μονον υ δακτύλους αυλητικοtla. Nisi sorte in ora latet sabula Platonicae nomen, aut vitio hae voculae prognatae sunt e voeabulo praecedenti. Quod si lioeret suspicari posses: συβωτένι αυλε ιν ηδ' ἀγαθὴ κτι. 'Aγαθος ut δεινος, σοφος, similia noto usu iungitur cum Infinitivo. Ita v. c. Antiphanes v. Athen. VI p. 23ν rasitum vocat oγην ἐνεγκεῖν ἀγαθον.rig. 804. heopompi fragm. NEMEA M. 9 sqq.: φιλοτησίαν δ τήνδε σοι προπίομαι δέξαι, πιουσα δ' ποσον αν σοι θυμὀς, η
Ρro πρωτον haud dubie male Jacobsius περιττον Melius certe einerius λοιπον, quod tamen vix in πρωτον potuit abire. aut quidem lenius fuerit περίλοιπον, sed vide ne hic quoque usu veniat το λεγομενον simple veri esse sigillum, reddendumque poetae sit:
Obiter nota lepidum verborum insum in s. 1 huius ha-gmenti, quem non videntur observasse interpretes: xῶρε σι δευρο Θηρικλέους πιστον τέκνον. Cf. Aeschn in rometheo:
19쪽
Eυριπέδου τ' ἄριστον υ κακως ἔχονταλλοτρια δειπνειν τον καλως ευδαίμονα.ueinerius: οριπίδου ἄρ ἐστίν. Optima sane sententia et fortasse vere Neque tamen ignorandum, ne una quidem litem mutata scribi posse:
Eυριπίδου τἄρ' ἴστον ου κακῶς εχον.
μυρίσασα συγκατεκλεισεν ἀνθ' αυτῆς λαθρα.
Haec verba dicta videntur de meretrice, quae decepto amatore aliam pro se mulierculam substituerit. Unde apparet Alcaeum dare non potuisse, quod Mnestius quamvis dubitanter ex negligentiore Athenaei oratione essest, μυρισαμένη. Inunguendi mos ante concubitum satis, opinor, notus est ex Aristophane. Pag. 32. Eiusdem Inc. Fab. h. Ι:ἐδω δ' ἐμαυτον σπερ πουλύπους. Ρraeter δομαι, de qua forma reponenda cogitavit Meine-kius, suspicari possis σθω, de cuius usu apud Atticos satis constat. s. Archippi 'Iχθύων st VII et hilippidae ἀργυρίου ἀφανισμου h. Lus. 5. Apud Ru bili in contra in Λιονυσίου st. IV εδουσιν sine offensione legitur in versu hereseo: χαἰ Προκλέους λποι L αν ψαλακανθαν δουσιν. Quae sermonis vitia . notavit in lineo ist. Criticap. 246, in antiquae comoediae quamvis recenti auctore vix credibilia esse videntur, et si ipsum Alcaeum hodie legere nobis liceret, nisi me fallit animus, ea crimina diluerentur. Complures certe harum glossarum a Grammaticis ita tribuuntur Alcaeo, ut lyricus an comicus poeta significetur incertum maneat. um in tanta tamentorum brevitate hodie saepe dignosci nequit, Atticusne homo an peregrinus loquatur Male
20쪽
certe huc traxit ein ἀγροθεν prima syllaba scilicet producta in K Moδοτραγωδίας . 1 ita corrupto, ut quid a poeta prosectum sit istasse in aeternum simus ignoraturi.
Quicumque in eo loe refingendo ingenium experiri velit, ita certe rem instituat, ut in αγροθεν prima syllaba corripiatur, V. c. ἐνύγχανον μέν ουν κτέ. In I AEI OΥC sortasse latet ΠAEATOΥC, et in roν substantivum, quod cum illo adiectivo recte iungatur. ΡΜ 865. hilyllii ab Ino. h. Ι:παρέξω Λέσβιον, πιον, Σαπρίαν Θασιον, Βίβλινον μνηΜενδαῖον, στε μωμένα η κραιπαλαν. Nescio an post ἰβώνον propter ductuum similitudinem exciderit αλυβωνιον, cuius vini mentio fit apud ollucem VI. 16. Metrum admittit quoque Πεπαρήθιον, quod habet Aristophanes in alteris Thesmophoriaruris h. 1:
οἰνο δ πίνειν υκ ἐασω Πραμνιον, o xῖον, Ουδ Θώσιον ου νεπαρήθ' ιον. Vs. 3ti fortasse supplendum: μαψέν ήμῶν κραιπαλαν. Compositum κατακραιπαλαν, de quo reponendo possit cogitari, apud antiquiores non videtur reperiri.
Τριῶν κακων γουν ὴν λέσθ' αυτω τι πασ' ἀνώγκη α ξύλον ἐφέλκειν et πιειν κωνειον, ri προδοντα την ναυν πως ταχιστα τῶν κακων ἀπαλλαγῆναι ταυτ' ἔστι τρια Θηραμένους, ἁ σοι φυλακτέ' ἐστι.
Locum recte interpretatus est . cui iure displicuit istud τι post omτά sine ἐν Mihi praeterea valde suspectum est