Opera post lovaniensium theologorum recensionem castigata denuo ad manuscriptos codices Gallicanos... Sancti Aurelii Augustini

2쪽

l oset Donatistas cole herrima illa catholicorum in Carthaginensi eollatione victoria penitus amictos atque eversos, Ecclesia novum continuo insurgentem in se debellandum hostem habuit, qui jam non Christianae societatis, ut illi, corpus sed ipsam mei animam, Salvatoris videlicet gratiam qua Christiani sumus, impetebat. limus longo pessimae haereseos, quam Pelagianam et Caelestianum de auctorum ejus nomino dictam nemo nescit, historiam ad primaevos Scriptores recognitam hic repraesentare, nostrarum partium esse arbitramur, neque aliud vice praefationis quidquam exspectari a nobis commodius, quam ut brevi rerum Pelagianarum narration o ad lectionem Augustini, postremo isto volumino adversus hanc haeresim decertantis, studiosorum ani

mos comparemus.

Pelopii haeresiarchae putria, rilae influuium, et more8- Pelagius haeresis princeps, vulgo dicebatur Brito; quod illi eo gnomen Augustinus. ut ab illo distingueretur, ejus aequali, quem Pelagium Tarenti appellabant, inditum esse credidit. Eodem ipsum cognomine Prosper in chronico ad annum lia. et Gennadius ad veteres codices emendatus, vocant. Dicitur quoque ab Orosio ' Brumnico noster; a Mercatore, prelo miliarem. Denique Prosper in carmine de Ingratis auctorem haeresis Pelagianae notat his verbis :

Dogma quod antiqui saltatum felle draconis Pestitero vomuli coluber sermone Britannus.

Et multo infra in Semipelagianam impietatem dicit,

' Auetorem remitare exclusa Britannum. cap. a .

Idemque in epigrammale adversus quemdam Augustini obirectatorem:

Aut hune, ait, fruge sua aequori pavere Brita qui .

Praeter quam quod suo in colla lorem opere, ubi inimi eos gratiae quosdam in Britannis deprehensos memorat, hos mitim mae Orbinis tu Sye Scribit. Atque adeo idem si suerit Pelagius, quem dicit lateron mus Motorum Pultibus Priapyroτulum: hoc ipsum quou in homines naiali ejus solo sinitimos quadra-hali et adtribuit. oua ratione de eodem in alio loco, Iubet, inquit, Propen em Oliccte sontis, cle Iritiannorum Dioinici. ovibus verbis nihil aliud significat,

3쪽

. m.

ni i illum cente Scotum, Fru Bibernum, videri, quando et innula essent ipsi Seoli eae . id psi . ni hernieae regionis vitia, et orium e sinitima Britannia duxisses. Ipsum autem humilibus parentibus natum prodit ' Orosius quippe cui naiulorum nil non dedisse, ut honestioribus disciplinis erudiretur, ol, idque ad considion dos libros subsidiariis indiguisse operae comitibus, qui sermonem ei suum

eum mendarent.

I lum Augustino. tum aliis v quihus memor itur, solet Dei stiva Monoehua appollari: unde colligas eum hoc vitae genus non modo pro sessum fuisse, verum etiam titulum . quo vocaretur, clariorem nullum hul, uisse, atque clericalidianitate neutiquam cohone Staium. Plinc Pius haeresim Augustinus non ab epi.s opis . non ii prest, uteris, vel quibuscumque elericis. Sed a quibusdam pseudu-rnomio his invectam assirmat. Illum rosius disertis verbis hominem luteum diue ii, queriturque locum ipsi in derosolymitano consessu datum inter presbvleros. Et Zosimus papa eidem Pelagio, quem erroris salso insimulari existima-hai. initio favens eum, laicum Cirum iad bonum fructem lavri e et I stum ser-ritute nitentem nuncupavit. Utrum vero monachum in Anglia apud B.mgorenses. rid in italia induerit Pelagius, Statuere hic non magni refert: neque opera, pretium est, alia quae apud USserium videre liret, Anali purum seriptorum de pudem commenta re ensere. At omnibus sere persuasum suit, illum quo tempore doli annes ChrysoStomus ab adversuriis ex auitabatur, monachum

egisse in Oriente; atque eumdem illum esse . de quo Vir sanctus ad Olympiadi in litteris anno, ut videtur, sinis. in exsilio apud Ar ibis sum iii Armenia datis seribebat in haec verba : De Peluqis monticho dolore Cehementi Ossetius pum. Vuot ip tur quontisque ii qui forti omnio steterint. Coroni, diqni sunt. perehendus relime cum Biros renici curia et Studio tantesque Ioleronim distentes uh- cluei r tammua. Procul dubio Pelagius ille, ab iis, qui do hannis innocentiam luebantur. defecerat: neque aliud caussae erat, cur ejus lapsum miseraretur sane lus episcopus. ouod enim ad Pelagianam haeresim spectat, Chrysostomuni. qui diem anno idi. obiit, de illa quidquam umquam audivisse, tametsi sorte illam sensim jam tum insinuaret ejus parens, nemini videatur verisimi e . Uuin etiam Pelagium ha resiarcham hoc ipso anno doct. quo Johannes Pelagii monachi desectionem querebatur, versatum fuisse Romae, lacile jam persuadetur. post quam ex Mercatore observatum est, haeresim illum suam Romaelitisino quodam S3ro propinante imbibisse tempore Anastasii papae . ouippe

ex eadem urbe, in qua teste Augustino diruisSime uectit, non ante annum fere ld. secessit: nam et ad id temporis spatium revocanda est illa, quam se Pelagius Paulino episcοpo ante duodecim fere annos scripsisse, in litteris ad Innocentium papam jam defunctum directis memorabat. Romae longissimum temporis spatium cum esset versatus, in multorum cognitionem insinuaverat sese: ac primum existimationem in ea urbe sibi pepererat minime vulgarem. Iline ipse quoque noscere illum coepit Augustinus: ita ut, eum probaretur plurimis illius vita, eum in primis suis adversus ipsius errores opusculis numquam sere sine honore ac laude nominaverit. Sic illum quodam loco, sinum M Praediciandum Dirum, ab iis qui eum nossent, vocitari

testatur; alio autem, Dirum esse, ut auditione quidem acceperat, Scinctum,

et non puris prodectu Christianum. Alibi gratiae adversarios generaliter ita

praedicat: Cum Sint, ait, Pustu ritu moribusque laudabiles, nec dubitent facere quod illi dioiti pro consequenda Ditia aeternia conicium requirenti. . . . Prae Pit Dominust. si Deliet esge perfectus, Denderet omnia quae habebor, et duret re verita, , themurumque trun,ferret in caelum. De quibus rurSum Bonora-

4쪽

P n E R A T I o vlus scribit : ' Me tulis sunt, qtios molle contemnσε; ε'I conlinenter rimonitis, ut ust in Lonix Maelibus Mui bile8: Pelagium certe earum admodum habe.hal l hiilinus episeopus bulensis, ut pote quem insignem Dei servum existimabat . illius adhortatione duo juvenes, Timasius et Iacobus, repudiatis quae saeculi. m eis promittebat, Se spemque Suam omnem Deo voverant. Quapropter muliorum episcoporum litteras postmodum in medium eo consilio protulit, ut ximiis laudibus quibus eum illi decorabant, imputatae sibi haereseos notam lueret, quusi eum, inquit Autuslinus, haeo Perrer8α gentire, omnes qui rehem ntes et quodum mi O citaextra lid Minom situm eaehortulionea Ous uvilie tant, Deile scire potuerint . idem gloriabatur Se in amicis viros sanctos complures numerare.

Sed post quam semel germanam fidem deseruit, quidquid illi pietatis in osso

videbatur in dies defecit, aut omnino evanuit. Ahorosio ad annum ii 5. aut il6.eοnseribente apologiam, Norti sister ministerqu8 menmrum appellatur. Tum ab eodem dicitur m xμα;Tiro , qui renire Sihi P re perfectionem tute immo latae mon Ponti silienti dormientique mettirmet. I ra quoque perstringi iur quasi ob temulentiam hi ce verbis: Post multom crvulam norsi me raper-yemotus. Et cum eum schemate uiuantis descripsisset idem Orosius in liune modum: Stol immunissimus Rugier his Golint cui noli polentici tumidu8. Omnis Iaer Se murume ConsidenS, COPUI, monuS, totum inSuper m Ug plurimo ramuriatu aliivge ut hominis. quem etiam de lacie noverat, speciem ac sormam suis omnibus eo loribus estinueret, huic rudi ori labellae subinde novas lineas adjecit, ei quodam loco , Sed tibi, inquit vestitilis inde Imrtandi oneris fortusa

fiduriti est, quod Mineis epulisque nutritus lum8 humeros se3lαX, robustumque in rem, Profereng et lam in fronte pinquedinem. Verum haud scimus, an ipsum eunuchum simul et luscum suisse designet, cum ait: Noster hic muli-lis, linis in fronte. Denique qua ratione Pelagius vitam suam instituat, asserit ignotum esse nemini. Neque a fide alienum putaverimus, eumdem illum ab uterondimo nominari, Albinum Ccnem, 'αndem et Cor lentum, in qui ctilethus mosis ponit Metire quom denisi . Isidori Pelusiotae, viri peccatorem in desideriis animae suae laudare ac palpare nescii exstat ad Pelagium monachum epistola in hanc formam: , , ' Ca- , , ni essu si sunt in Ephraim, et ipse ignoravit, vitiosis nimirum assectionibus,, juvenescens. Eo modo tibi quoque ingens annorum turba canitiem invexit , . et tamen rigidum atque in sexum animum habes, ex alio monasterio in aliud

subinde migrans, utque omnium mensas perserutans atque explorans . Ouam ob rem si tibi carnium nidor atque obsoniorum condimentum curae est, iis qui magistratus perunt potius blandire, atque urbium caminos vestiga. Nequo enim homines eremitae facultates eas habent, ut te. quemadmodum tibi gratum est, excipere valeant. Iloc autem epistolium si Pelagio haeresiarchae missum est, oportet illud ante vulgatam ejus haeresim scriptum; atque adeo non multo post quam ex Africa anno, ut postea dicturi sumus, ill . profectus est. Et certe quam morum depravationem animadvertebat in Pelagio Isidorus, ea non leve argumentum sni ministrat, quo persuasum habeamus, id ante quam Bomae moraretur, ubi in magna apud probos quosque existimatione vixit, neutiquam eontigisse.

5쪽

P r A T i o II Primo Pelopii scripta reneno haeregeos jam imbulci. Testatum reliquit Gennadius, Pelagium prius quam in haeresis notam incurrisset, scriptiones aliquot bonas edidisse, tres videlicet libros des Trinitute, studiosis qui Ecclesiae super ea re dogmata discere cuperent, perutiles; ac librum unum mimictrum, ad componendos hominis Christiani mores in primis ne commodatum. lbi varia Scripturarum testimonia sub divorsis titulis distributa proponebal, nimirum Cypriani more ac instituto, cujus iste opus ad ovi-rinum suo isto ad Romanum libro imitari, immo explere se velle praedicabat:

heatum lumen illum Martyrem eum debito semper honore commemorans.

Erat hie eo liber, sicut et alia Pelagii opera, latine scriptus. At illum Augustinus, non Eulularum. Sed Cupitulorum, nec non alio loco Testimoniorum librum appellat: qua posteriore titulatione suisse ab auctore praenotatum asse Apolog. rit ' Orosius. Dubium non est, Pelagium, cum hunc librum consecit, nondum in suspicionem erroris incidisse; id euim diserte tradit Gennadius: sed haereticus certe jam tum erat: quando quidem varios ex eodem libro locos ei Praesules in Dios politana s3 nodo objecere. Idem quoque sacit Ilierbii Imus, atque illi in primis crimini dat, quod eo in libro, quo se imitatorem, immo e X-pletorem operis heati mart3ris Cypriani esse profitetur, doctrinae saneti illius utitistitis contraria placita proponat . maxime vero in eo quod possΗ hominem sine Pediti O Esse, et Dei moniluta focile custodire gi Dent, litulo centesimo asseveret; cum e contra, titulo tertii libri sui quinquagesimo quarto Cyprianus ponat, neminem sine Sorde et gine peco to EκSs.

In fidei pro sessione, quam Innocentio papae anno l . in Seripsit, ut sese probet catholicum, prolixam epistolam ante duodecim fere annos, sicque circiter annum ioci. ad Paulinum Nolanum antistitem, sui tum temporis aruantissimum a se datam citat: contenditque nihil prope aliud quam Dei gratiam et auxilium hac in epistola commendari; nec non illic declarari, nos nihil Omnino boni sacere posse sine Deo. oui vero illam perlegerat Augustinus. ab eo naturae vires a o possibilitatem ubique praedicari. et pene ibi tantum Dei gratiam constituere allirmat; vixque ullam Christianae pratiae mentionum illic ab eo seri nisi periunctorie, ac ne illam omnino praetermisisse videatur, quinimmo non apparere prorsus, an aliud quid peream gratiam intelli ui velit,' Ei,iil d. quam remissionem peccatorum et Christi doctrinam. ' Nuntiat ipsi Pauli- no Augustinus, exstare Pelagii litteras ad eumdem Paulinum scriptas, ubi dicit. se non debere eae timori pine pristia Dei defendere liberum ut hi trium, cum Fossibilitatem Dolensti citque operandi, gine qua nihil boni Delle vique opero Deseremus, ct Crectiore nobis imittim diceret: ut videlicet haec intelligatur doctore ipso gratia Dei quae paganis et Christianis, impiis et piis, si delibus atque insidelibus communis est. Ilas porro litteras diversas a superioribus nouesse, haud illibenter assentiemur. Ad haec Pelagius purgandi sui caussa epistolam qnamdam ad Con tantium epi Scopum proferebat, in qua tametsi breviter, sed plane tamen, ut vjebat, Dei gratia auxiliumque ab se fuerat cum libero hominis arbitrio conjunetum. Rane epistolam reperire nequiverat Augustinus: sed si ceteris aue ori, sui seriptionibus absimilis non erat, non habebat etiam ipsa Christianae grati se, quum ab eo Culliolici postulabant, veram confvSSionem.

6쪽

p n E R A T l o vii Praeterea factum se a sanctis quibusdam viris anno iis . certiorem a serit Augustinus, apud se esse libros exhortatorios vel consolatorios ad quamdam viduam, cujus nomen ibi desiderabatur, conseriptos, quos illi ante quatuor Ierme annos se tamquam Pelagii libros habere coepisse assirmabant, nec umquam utrum ejus es, ent, ab aliquo se audisse dubitari. Eorumdem Ilieronymus meminit; ex quibus et geminam sententiam, alteram quidem superbiae Pharisaicae, alteram vero pudendae assentationis profert. Utraque inter arti eu-Ios. quos Pelagio in Palaestina sInodo praesules obiee erunt, relata est: quam eorum objectionem, negando reperiri locos in Seriptis suis, ac eosdem tamquam inepta devovendo, elusit declinavitque. nos porro duos locos abdi euro vel inter discipulos suos conSueverat: neque illum super ea re urgere Au 'ustino visum est: attamen Pelagii re vera illos eSSe, idque ex stilo manifeste deprehendi, eontendit uteron3mus. Ad hoc ipSum opus pertinere eum suspicamur

Pelagii libellum, quem Marius Mercator habere se in manibus, et ad Livaniam

viduam sermonem continere exhortatorium, testabatur.

Variis insuper operum Suorum to eis AuguStinus incertam quamdam in Paulinas epistolas Pelagii cum mentationem citat. Planc ille lioniae ante Urbis ab Alarico Golt horum rege anno illi. va, lationem composuerat, inque eorum diderat gratiam, de quorum amicitia praesumebat. Multas illuc adversus peccatum originale concesSerat argumentationes: quas tamen, ne tam apertu perduellione eontra Ecclesiae fidem insurgere videretur, non ex sua ipsius persona, sed ex aliena, tamquam adversantis objectiones proponebat. Commentarium illum Pelagii non injuria pulant eumdem ipsum esse, qui etiam nunc

exstat inter opera IlieronJ mi, erroribus re ipsa Pelligianis resertus. Nam quod ad locum praecipuum, ab Augustino quidem relatum, sed nostra aetate in eo commentario desideratum, aut ipse postea Pelagius expunxit, aut id potius sa-elum a Cassiodoro, ' qui expositionem quamdam epistolarum sancti Pauli, illa una dempta quae est ad Ilebraeos, Sub onNotiationum nomine commemorans. eas lanio in pretio habitas dicit, ut Gelasio papae tribuerentur, quae tamen ut peraculae erant ac brevitate sua gratissimae, ita Pelagiani erroris insperso veneno inficiebantur: Se autem, pro sua virili purgandae epistolae ad Ro- manos operam dedisse; quo ad idem quoque in aliis pra standum exemplo esset. Attamen multis adhuc locis dogmata Pelagiana exhibet, quae Cassiodoro praetermissa suiSso mirum videatur: enim vero annotationem illic ad lio m. s.ls.legere est eamdem illam, quam alicubi citat Augustinus. Prima sium ex hoc commentario non pauca desumpsisse, fonte interim, unde illa duceret, non indicato, ab eruditis observatum est.

III. Os haeresia Pelammae. liano Pelopiis Romae proferre incipit, quae breuei tome laseque dissunditur.

Pelagiana haeresis originem ex Oriente primam traxit, ab Origene Adamantio, ut volunt, praecipue autem a Theodoro Mopsuestiae episcopo pro Seminata. nanc Rufinus quidam natione S3rus Anastasio Romano ponti siee, id est circiter annum Christi ido. , , Romam primus invexit: et ut erat argutus, ait Me H eator, se quidem ab ejus invidia muniens, per se proserre non ausus, Pelari gium sente Britannum monachum tune decepit, eumque ad praedictam op-

- prime imbuit atque instituit impiam vanitatem. , , Buc facit, quod in Carthagi-

o. g.

7쪽

nensi concilio assirmabat Caelestius, ganetum Nusinum pregisterum Romae qui

te negavisse. Sunt qui Rufini hujus nomine Aquileiensem illum toto Christiano orbe celebrem intelligant: attamen Romae numquani in convictu Pammachii suisse Rufinum Aquil ejensem. neque eum tempore Anastasii papae in Urbe commoratum eSSe, asseverare licet. ylinc alii contendunt, debere intelligi Rui huc Q. iintum ullum ex ' uteronymo rognitum et qui anno circiter ass. in occiduntem venit, missus ab eo Mediolanum ad Venerium. Nihilo minus tamen i ieronymus iis, quοs primos haeresis Pelagianae auctores nominat, satis aperte Rutilium Aquiles ensem annumerat; nec ambigue illam haeresim in diseipula Oriqerii Grunnio, quo nomine quandoque in eumdem Rufinum ludit, jam jugulatam suisse pronuntiat, Plerique etiam putant Pelagium esse, cujus praecurborem, saltem in carpendis suis ipsius scriptis, Grunnium suisse dicit: et in quem i. h. alio ' quoque loeo tamquam in heredem Rufiniani adversum semet odii in- taee h. surgit. Verum ad ea non est dissicilis responsio; quia eos omnes qui Origeni non cum ipso palam adversarentur. Pelagiani erroris magistros compellare non dubitabat dierundimus. Porro ejusdem Rufini Aquileiensis Ecclesiasticam historium post ortum Pelagianae lite resis Augustinus citavit, neque illam ulla umquam approbationis improbationisve nota assecit.

Verum ne a proposito longius divertamur: jam ex ipsis Pelagii seri ytionibus

observatum nobis est, illum jam inde ab anno io5. pravos gessisse animo sensus, ejus quo omnino mentem jam tum corruptam suisse. cum in Urbe morabatur. Testatur quoque Augustinus, eumdem ibi sermonibus et contentionibus adversus gratiam in quibus versari solebat, noti ssimum evasisse, ita ut Romanos, inter quοs tam diu vixerat, illius sensus et dogmata, quamquam ea timide ac secreto traderet, non laterent: qui prauerea caelestium, cujus erat exploratior impietas, ejus esse discipulum sic noverant, ut fidelissimum ac firmissimum possent de hac re testimonium perhibere. Per id vero temporis haec inter alias se dedit occasio, ut haeresim suam Romae detegeret in colloquio quodam, ubi cum Episcopus qui tum aderat, retulisset ex Augustini Confessionibus verba illa, Ila quod jubra, et jube quod Pis: Pelagius ferre, inquit Augustinus, non

potuit, et contradicens aliquanto commotius, pene eum eo qui illa commemoraverat litigavit. Nimirum Deo volente certis quibusdam casibus se ipse prodebat. Nam alioqui mirus erat dissimulandi artifex, et qua ratione errores Suos catholicis verbis involveret, oppido gnarus. Discipulos suos, qui apertius loquerentur submittebat; ut quemadmodum eorum dicta exciperentur explorans.

illa deinde vel approbaret, vel improbaret, prout id sibi magis conducere vide

retur.

in uum. I jus error brevi tempore tam longe lateque iluxit, ut Augustinus in ' qu u ut dam e primis illis scriptis, quibus eidem studuit occurrere, sectatores illius plures jam eSSe asserat, quam credero ipse potuisset; ab iisque etiam alios, ubi non reddrguuntur, in suam sectam abduci; ac demum haeresim in dies tantum incrementi capere, ut non facile quis pervideat, quo res postmodum sit eru-

plura

Erat adhuc Romae Pelagius, cum illum Augustinus adversus Dei gratiam disputare, certior factus est. Id enim a viris si de longe dignissimis cognovit: et quidem permoleste tulit sanctus Doctor; ne quid tamen Pelagio imposuisse di-eeretur, Scribere in illum prius noluit, quam vel ipsum coram esset ullo cutus,

ei saltem ejusmodi erroris in quopiam e scriptis ejus testimonia deprehendis sui. 3 enit ille re ipsa in Africam, atque ad oram ipsam met ilipponenSem ape

8쪽

P R F r A et i opulit: ut eontigit hoc temporis illinc abesse Augustinum. Adventus iste Pelagii in Africam circiter annum iis . quo lsona a Capita est, collocatur: quo re vera tempore longiorem paullo suisse suam ab ilippononSi urbe absentiam, eam. que hominum in se querimonius excitasse,' non tacet AuguStinus. Neque Epi iri. est vero dissimile, Pelagium una cum Caelestio, cujus ex Urbe egressum Meria ' ' eutor in annum circiter ios . resert, Roma exiisse; cumque eodem suo discipulo in Sicilium, quae eorum haeresis germina quaedam ' Sub annum it 3. Pa- .e, culam emisti, se primum recepiSse; tum inde poStea in Africani simul transfre- v j tasse. Ceterum Pelagius haeresim suam Ilippone-regio nequaquam aperuit: quia et cilius quam putabatur, inde prosectus est. Is Carthaginem postea seeontulit, qua in urbe eum semel aut iterum anno Christi ill . vidit Augustinus, sed in iis, quie ad collationem cum Donatistis habendam adtinebant. tum occupatissimus. Ad hoc idem tempus respicere illa credimus Augustini verba :,, Ante parvum, ait, tempus a quibusdam transitorio colloquentibus, cursim , , milii aures perstrictae Sunt, cum illic upud Carthaginem essemus, non ideo , . parvulos haptinari, ut remissionum accipiant peccatorum, sed ut Sancti licen- , , tur in Chri filo. Pua novitate permotuS, et quia opportunum non fuit ut con- , , tra aliquid dicerem, et non tales homines erant, de quorum essem auctori- , , tale sollicitus sacile hoc in transactis atque abolitis habui: ,et ecce jam studiosam mante defenditur, ecce Scribendo etiam memori P commendatur; ecce res in hoc discriminis adducitur. ut hinc etiam a fratribus consulamur ; ecce contra disputare atque scribere cogimur. Carthagine abiens Pelagius mare trajicere properavit; idque forsitan animo prosiciscendi in Egyptum; si modo quam epistolam ad eum scripsit Isidorus Pelusiotes, huic tempori ad tribuenda videatur. Sed in Palaestinum post paullo transisse creditur, ubi perdiu moratus 'se sensionem Ilieron mi sibi concitavit. liinc sorte est, quod uteronymus praefatione libri in E Eechielem sexti, anno, ut opinamur, il2. compositi, vexari Soab Ilusiniani erroris atque odii succeSSoribus queri latur. IV Velestiui Pelapii discipulas cterascitur ci Omlino, idemquore Curtissinensi concilio tinno il2. condemniatur. Doctrina illa peStisera, quam Romae Pelagius tradere coeperat, in Africain

perlata, tametsi hunc provinciam non tam late occupavit, alteque pervasit, sectatores ibi ' quosdam statim reperit, qui ubicumque potetunt, haec Sui Ei,hi. im. ErroriS nova Semina Spargerent. Illic per ora eorum, qui Pelagii discipuli so- - i, rebantur, dogmata ista servebant: ita ut unus ex eis Caelestius carthagine ad Ceelesiasti eum iudicium perduceretur, et reportaret dignam Sua perverSitate

sententiam. Fuit hic discipulorum Pelagii eum temporis ordine, tum nominis celebritate facile princeps qui magistri sui vestigiis tam diligenter institit . ut

Corum haeresis sectatores ' ex aequo Pelagiani vel Caelestiani dicerentur. Im- Liline demo Caelestius videtur ipso Pelagio notiorem famam ac latius propagatam in 'Tr, i

Oriente consecutus. duae patria ejus eSset, non reperitur: si quidem vero pro- Pius ex limamus, Pelarium ipsum esse, quem ut supra diximus, Albinum canem dieronymus appellabat. E Campania oriundum conjectat ' Vir eruditus 'Garueri

ex illo versu Prosperi, quem non de duliano, sed de caelestio interpretatur:

Aut huic Campano gramine corda tument.

Natu nobilis suit, sed naturae vitio eunuchus utero matris editus; quo forsi- .e. --

tan sit, ut prodisiosus ' a Vincentio Lirinensi dicatur. Idem aliquandiu in

9쪽

foro versatus est eam ob caussam . nisi fallimur, dictus a Mercatore militoricilia scholasticis. Post vero meruit in monasterio, et inde, teste Gennadio, ante quam se Pelagio adjunxisset, atque adhuc adolescens, ad parentes suos epistolas in libellorum sormam tres conscripsit, omnibus divinae studentibus caritati utiles; ut pote quae tantum ad virtutem accenderent, nec pravae illius doctrinae, quam postea palam professus est. quidquam Sasterent. Ilieron mus adversarios suos verbis deprimere solitus, Caelestii sicut et magistri ejus Pelagii stilum ac ingenium admodum elevat. Et de Cadestio quidem hunc in modum loquitur: Unus dis,pulorum ejus. immo jum mmister et totius ductor Mercitus, et contra Ap mlum Dctg perditionis, per golore morum. et non ut gin Dolitant vllosimorum, vineis decurrens. Quiae paucula tamen restant ex hujus scriptis, ea subtili eum fuisso ingenio, nec non in philosophicis cavillis ac tricis exercitato declarant. Vocat illum Augustinus hominem coerrimi ingenii, qui profecto gi corriperetur, plurimis profuisset. Pelagius quoque ab eodem sancto Antistite dicitur esse oovi gimus. Et quid de ingeniis illorum Senserit. haec inter caetera clare demonstrant: ticino cthsurditialem, inquit, tiam insenia non Didere, quia ore ly Item alio loco: Ne micis nostriR, quorum fortiuim et celerrim insenta, non in pernergum. Sed in directum, rere Dolumus. DPere eae timemur injuriam. Alibi rursus: Illa instentu, Vmmis nescindo errore Peracisci. non icimen contemptibilis. Praeterea de praeceptore ac discipulo ita pronuntiat: Ouid inter istum Pelagium et Caelestium in hac quaestione distabis, nisi quod ille, nempe Caelestius, vertior, iste Occultior fuit; ille pertinacior, iste mendoetor; Des oerte ille liberior, hae cistisior Caslestius ergo cum et animo ad audendum parato esset, et prompto arguto que ingenio, contra traducem peccati primus, ut fertur, scripsit, anno forte io2. et multos, inquit Mercator, incredibili loquacitate amentiae suae participes etcοmplices fecit, ausus palam publiceque Pelagii errores passim disseminare per pοpulos. Is anno Christi al2 agebat Carthagine; qua etiam in urbe iam' ad presbyterii honorem subrepere coeperat: verum cum haeresim non dissimulanter prae licaret, deprehensus fuit . et apud Aurelium episcopum accusatus. Mox ergo in concilium Carthagine habitum, cui Aurelius quidem cum aliis episcopis bene multis interfuit. abfuit vero Augustinus,aecersito Cassestio. libelli ju- diei bus accusationis ipsi intentatae capita continentes, oblati sunt duo, quorum alter libellus minor dieitur. Stabat contra Caelestium ex adversa parte Paulinus quidam, ille haud dubie, qui Ambrosii vitam scripsit Augustini rogatu; quam ipse in Asrica, Iohanne praefecto praetorio, ( hanc vero dignitatem lo-hannes annis it 2. El3. et i22. gessit ) scriptiam a se testatur. dic in libro quodam de haeresibus vocatur diaconus, defensor, ac procurator Ecclesiae Mediolanensis: et Mercator prodit disertis vestis, quod Caslestius per libellum a quodam Paulino diacono sanctae memoriae Ambrosii Mediolanensis episcopi Sit decusatus, tamquam haeretica capitula quaedam non solum ipse doceret. Sed et per provincias conspirantes sibi diversos, qui haec per populos dissemina

Capitula ex Coelestii doctrina haec in libello asserebantur. I. Adam mortα- em mclum. qui Sim pereetret . alae non pereetret, moris uil fuisset. ll. - mum A ipsum solum laesis et non vanus humanum. III. Puod parruli qui noscuntur, in eo glutu ginti in quo Isim fuit cinio Prometrictitionem. lv. ouod nequo Por m lsem Des praecetrictitionem Idae Omne serim hominum mortiatur, neque per resurrectionem Christi omne penus hominum rehu ut .

10쪽

V. M leae gio mittit M resnum caelorum, quomodo et Emmelium. VI. Pusiler cinae retentum Domini fuerunt homines impe QUM, id est, Sine premis. Prompsit haec Mercator de concilii gestis, quorum exemplaria in manibus ha-hebala ubi tamen ab ipsius Mercatoris exscriptoribus omissum suspicamur Septimum, quod alio loco exhibet, capitulum Caelestii, quo is docuit, Insontes, etiam si non bullaentur, tabere Ditiam aeterniam. Nam Caelestio capitula numero septem objecta fuisse a Paulino, signiscat idem auctor, cum ait, de supra goriptis cupitulis Septem puribus Synodi Irea restitisse Caelestio, id est de septem capitulis Caelestii alia fuisse contra ipsum pari numero confecta. Isthic etiam illud desideratur capituli sexti corollarium, quod eum in Caelestio Asrieana synodus, teste Drusio, deteStata jam fuisset, non desinebat Pelagius in sero solumitano conventu idem adhuc praestacte dicere, scilicet, inminem p se esse gine perectio, et fucite Dei modisia gemme, gi Belit. Porro ad capitulum secundum et ad tertium Caelestius in synodo Carthaginensi respondens, errores istos neque confiteri ausus est, neque rursus voluit insiciari, sed

ejusmodi quaestiones in utramque partem disputari posse dixit; cum plurimos,utriebat, ex ordine presbyterorum, atque in his maxime Rulinum sancti Pammachii convictorem nosset, qui originis peccatum negarent. Addidit tamen, sesemper dixisse, insantes egere baptismo, ac debere bapti Eari. ouin etiam lihelio bretissimo, redemptione ipsis etiam parvulis opus esse, eamque ob cauS-sam necessarium iis haptismum concessit, eatholicum videlicet hocce dogma negare coram Christianis vetitus : sed tamen ex Adamo in parvulos transisse peccatum, aut remissionem alicujus in eis peccati apertius exprimere noluit.

De hoc haud dubie loquitur libello Zosimus, cum priorem quemdam libellum in Africa datum a Caelestio, fidei ejus documentum praebere seribit, quod ab eo damnando prohibere judices debuisset. Tum vero Zosimus nondum perspectas habebat horum haereticorum haudes: neque profecto ipsa viderat sJnodi aeta; quando quidem etiam dicit, nihil ibi liquido judicalum. Etenim ex iisdem actis latebat, auditum illum frequenter, confessum, et convicium, tandem cum in

aereticis illis dogmatibus, quorum insimulatus fuerat, obstinata mente perstaret, merito damnatum eSSe, et eccleSiasti ea communione privatum. Caelestius a synodi sententia provocavit ad apostolicam sedem: cujus quidem provocationis , praeter Zosimum in litteris ad Africanos episeopos, ubi de illius oppellatione Pristinia commemorat, testes Sunt Paulinus Mercator, et ' Facundus. Addit Mercator, eumdem ipsum mox, appellatione neglecta, Ephesum Asiae urbem contendisse , ibique ausum esse per obreptionem locum presb3terii petere. Errores Caelestii qui apud Carthaginem sectabantur, ejus condemnationc deterriti sunt, quo minus ' Ecclesiae sidem , quam iundatissimam cernebant, impugnare auderent, ni Si tantum sermonibus, aut querelis potius, quas in vul- 'Epi u. gus dissimulanter et mussitando spargebant. ouare non iniuria Patres concilii

Carthagine anno il6. habiti uismant episcopali judicio excisum fuisse hoc tantum ab Ecclesia vulnus, nimirum Pelagianam haeresim; idque sudicium αnte se me quinquennium super Caelestii nomineCarthagine agitatum,atque adeo circiter initium anni a 2. Illud Augustinus quoque collocat post habitam cum Donatistis collationem; aut saltem non ante factum quam illa iniretur,salis aperte signi sicat. Ad idem etiam concilium sorte respiciebat, quae Pholio visa est, haeresis Pelagianae historia, dum hosee haereticos Theophili Alexandrini atque Innocenti Romani pontisiicis tempore ejectos Ecclesia tradit: nisi sorte loco rheophili, legendum sit Theodori Antiocheni. ouippe diem obiit Theophilus anno Christi . I 2. aliis conciliis, in quibus condemnati illi fuere, nondum habitis. Disiti