장음표시 사용
21쪽
P R E R A T I onon nimis reluctandum, qui quosdam gratiae divinae auxilio vitam vixisse omnino in culpatam atque a peccato plane liberam assirmarent. ouod certo post canones adversus hanc opinionem in Carthaginensi concilio anni i ld. sancitos non dixisset.iX Congeretis Ieroso lymis cimo it S. α Ah m episeopo hubitus . in quo eum Pelopio coriam dispulus Orosius. Peltictio Iohonnes plus aequo furens, Orogium Paullo post insimulat blasphemiae, quum ille criminadionem reriplo vola- petim tib se propulsat. De meronymi ciuispia oontret Peluctiunos. Cum ex Africa hoc anno solvisset Paulus Orosius, in Palaestinam circiter medium eumdem annum appulit. Is pres hier audita Augustini fama, ' ex ultimis Ilispaniis ad eum discendi eupiditate venerat: quem illo ad uteronymum, ut hunc de animae origine consuleret, a se transmisit. Quemadmodum autem Augustinum debellandis Pelagianis occupatum reliquerat, ita lite ro-n mum reperit eidem quoque bello implicatum. Puando ergo Pelagius tantos tamque celebres in Ecclesia viros fecisse sibi adversarios jam noscebatur, quin occasio nodoctrinae ipsius multum fuerit in Palaestina lumultuatum, dubitaverit nemor nec aliundo pro laeto colloquium Ierosolymitanum, de quo hic agendum nobis est, ortum habuit: uuod ut iniretur, operam dedisse institis- seque videntur Ierosoldimitanae Ecclesiae presb3teri. Initum autem fuit quadraginta et septem diebus ante Encaeniorum sollemnitatem, hoc est, die D. aut ad . Iulii. Si quidem omnia huc faciunt, ut festum illud non aliud existimemus suisse, quam ecclesiae Resurrectionis dedicationem quae quotannis meret,ne. magno cum apparatu ' die id. aut i . Septembris celebratur. Ventum est inti holo. disputationem praesente Iohanne Ierosol morum episeopo, qui solus ex episcoporum ordine, quemadmodum ex Orosii relatione intelligere licet, isthic intersuit. Presb3terorum tantum erat consessus, in quibus numerabantur Orosius, Avitus, vitalis ac Passerius. Aderat quoque ignotus quidam interpres, numero haud dubie adscribendus falsorum horumce fratrum, qui, teste orosio, ex adverso latere consedebant. Praeter hos omnes memoratur etiam Dominus, ex duce. uic ille Dominus, sicut et Passerius presb3ter, multum sibi nominis tum in rebus quae ad Deum, tum in his quae ad saeculum spectant, si de sua atque experientia pepererant: qui quia et graece et latine sciebant, ab Ierosolymitanis sacerdotibus, ut consessui tamquam interpretes adessent, invitati fuerant, atque ab iisdem illuc adducti, ipso met Iohanne conveniente. Inductus a pres hieris Orosius secessum Bethleemiti eum, ut Ierosolymam veniret, reliquit: ingressusque in locum conventus, jubente episcopo sedit. erum id eo in conventu peccatum est, quod notarium, qui quae gererentur, in tabulas reserret, nullum adhibuere. Orosium statim rogarunt universi, ut 8i quid guper t. resi, quum Pelopius et Velestius contra Dei gratiam geminα-runt, in afri, uessum egge evnsgoeret, fideliter clo simpliciter indicuret. Orosius igitur Caelestium a concilio Carthaginensi damnatum fuisse declaravit; mentionemque libri de natura et gratia, quem hoc tempore commentabatur Augustinus, injecit. Unde intelligas, ab illo hunc ante non multos dies recessisse. Idem addidit. habere se in manibus epistolam, quam nuper in Siciliam miserat sanetus Episcopus; quam et jussus recitare Orosius, paruit. uis actis Iohannes Pelagium introduci postulavit: assen Sum eSt a conseSsο-
22쪽
P n ae F A T l o xxviribus lum propter Episcopi venerationem, lum propter refutationem Pelagii quam pleniorem hinc lare atque utiliorem sperabant. Ingressum Pelagium omnes una voce interrogarunt, easne docuisset opinitanes, quas consutasset Augustinus episcopus. ovibu S ille confestim respondit in haec verba: Et quia est
mihi Atipvssinu, oua responsione in sanctum hunc episcopum, cujus ore Dominus toti Asrieae sanitatem uni latis exstincto Donatistarum schismate indulis serat, usque adeo injurio Sa, ossensi quotquot aderant, eum non e conventu solum, sed etiam ex omni Ecclesia pellendum conclamarunt. Tum vero Iohannes, quem extrudere debuisSet, eum jussit sedere inter prcsbuteros, hominem
laicum atque insuper in crimine haereseos deprehensum. Et praesterea quo liberius injuriam Augustino illatam ipsi ignosceret, eamdem in se recipere prο- fessus est: Atipustinus Pso gum, inquit. Cui ab Orosio statim repositum: Si euglini perhonom Stimis, AvDSlini Sequere sententium. tiis ita gestis sciscitatus est doliannes, an quae legerentur ex Epistola Augustini, Pelagium peterent, an alium quempiam . simulque adjecit, si Pelagius im-tupnaretur, PοSSe eos, quae in illo reprel enderentur, declarare. Ilic annuentius reliquis ita Drusius: Pelopitia mihi dixit, dicere ge hominem posis e8se ne recesto, et monsito Dei fucile custodire, gi resit. Ad quae Pelagius universis audientibus respondit: Noc es diae se me, et dicere, neptire non Ponum. Tunc Orosius, me in Cineatio, inquit, Afraeona synodus delegluta est: Mobsusustinus miscutis uriptis suis, victit oudistia, eaehorruit hoc in ipsisS nune Pelopii seripsis reo ' revonsisne condemnote hoc es hectus Dieronymussi cu-jurum eloquium unirer,m inciden8, gitur ros in Delius, eripectiat, s multi enim jum haeretici cum cosmolibus Stim ipso Oppusnonte sui plosi sunt,) in vistola filio, stiOm NM- od oramhontem edidit, condemnotii; Similiter et in libro
quem nunc Scribit, OOVolo in modum diolosi altercolione consulos. Iohannes vero auribus ad haec omnia obturatis, illos inducere conabatur, uti apud se judicem tamquam Ieroso limitanum antistitem, accusandi Pelagii actionem ipsi suseiperent. Cui saepius ab universis responsum: Isis cmugiatores hujus non Sumu8; sed quid sic res fui, Ires no8tri, Senserint et decreDerint 8uper hostiueregi, quom nunc laicurum Culso Praedicat, intimomus; ne Ecclegium tuum prae-urtim, Od cujus Sinum conrotan tig, te inoronte conturbet. do hannes interea, ut eos ad agendam aecusatoris personam pelliceret, instare pergebat, docendi simulatione varia ratiocinia in medium proferens, in quibus quintam esse, 'uar ab origene mutuatus esset, animadvertebant complures. At unum hoc h illis responsum tulit: Nos filii Ecclesiae cutholicae stimus; non eaeiquS ct no- his Puter, ut doctoreA suPer doctores erumge oudecimus, ovi judices S er judi - eε. Polrra quoS tinmergia per orbem Ecclegio Probus, quorum commvnmni NOR O serere solidem , domnobilia haeo esse dumosa decreserunt: illis Proiamtitag nos Medire donum egi. Pluribus adhuc disputare perseveravit Iohannes: quid autem dispulando dixerit, Orosius non exprimit. Volchat sane eumdem Orosium, qua Si i S naturam hominis malam atque pesteandi necessitati obnoxiam a Deo conditam esse diceret, perstringere. Idem ille vero antistes, quid coram se in Ieroso limitano Conventu non pridem esset actum, rogatus in s nodo Dios politana, retulit inter alia. Pelagium acriter haereseos ea de caussa postulatum quod diceret, quo nium Polegi homo, εi 6Oluerit, esse gine peccolo. Et de Mo, inquit, interm sunsibus nobis eum, respondit: Non diaei, quoniam recepit naifurci hominis usin recubilis sis; sed diaei, quonium qui foluerit pro propria sula te latariare et O Alaure, ut non peccet, et cmbulet in praeceptis Dei, habere eum hono
23쪽
eSt. erae POSge hominem gine precolo; mi n8, inquit, inper hoc etiam tituli, quia et o stolag Puulua multum laborian , Sed non Secundum Suctm Cirtvlem.
sed geeundum stratium Dei, disti, amplius omnitarum illis laia retri, non Oulem e , stratia Dei meeum etc. et cliu multet Similia iliae urum, inquit, de scripturismnoris. Cum autem iis quae a dolian ne dicebantur, nondum sibi satisfactum se obstrependo significarent, tum Pelagius, Et ecto, ait, Sio credo α nul -- sit, qui dicit ubique odjutorio Dei I 88e hominem ud profectum omnium Denire Cirtutum. Agnoscit ipsemet Orosius, Pelagium dixisse, P qe hominem CSge gine peccato, non Sine udjutorio Dei. Inde subjunxisse episcopum, Ni sine o utorio Dei hoo huminem posse diceres, pexsimum et damnubile erat. Cumque dehinc sciscitatus fuisset quidnam praeterea Pelagio objectarent, an vo Dei negarent auxilium; se Orosium illico respondi Sse, anuthema ei qui nuutαdjutorium Dei: ecto cerris non nesso; praecipue cum e conti ciris in litereticos
Orosius latine loquebatur, Graeco Iohannes, sic ut neuter neutrum intelligeret, sed uterque opus haberet interpretis. Porro qui hasce partes obeundas susceperat, homo Orosio incognitus, nequaquam ollicium implebat suum. E. nimvero alia alio, quam dicta fuerant sensu reddebat; alia aliis dietis mutabat, denique nonnulla omittebat: atque ita responsiones orosii plerasque omnes ut corrumpebat, aut supprimebal: qua tamon in re peritiam eius magis Orosius desiderat, quam si dem. Illius autem frustrationes Passerius etAvitus prest, teri, nec non Dοminus ex duce animadvertebant. Puapropter eum interprete tam parum commodo tamque parum aequo judiee uti se intelligeret Orosius , palam pro sessus est, latinum esse haereticum, Se itidem latinum, haeresim denique latinis partibus magis notam ejusdem linguae judicibus reservandam: Iohannem minus idoneum judieem videri, quod cum accusatorem ageret nemo, ipsemet se se ad judicandum ingereret. Orosio suffragati complures libere to-Stuli Siant, non posse eumdem et advocatum esse, et judicem. Multis demum ultro citroque actitatis, Iohannes ipse pronuntiavit, quosdam ad Innocentium Romanum pontificem cum epistolis destinandos, ut quidquid ille decerneret. universi judicium ejus sequerentur: debere interim Pelagium silentium sibi
impositum observare, adversarios autem ab insultatione ejus seu eonvicti iam confusique temperare. Ηuic Sententiae assensere omnes, gratiisque Deo redditis, ac pace invicem data, ut ean, certiore testimonio confirmarent, orationise dederunt, Solutusque postremo est totus con Ventu S. Exactis poSi ea quadraginta septem diebus, cum primo Encamiorum die Urosius de more ad Iohannem deducendum venisset, pro amica Salutatione ex e-ptus ab illo suit hisce verbis: hure cid me renis, homo qui diu tametsi Ad
quae pereulsus Orosius, ac nullius criminis sibi conscius, illum rogavit, cujusmodi blaspherniam, quando nam ac quo testo prolatam sibi impingeret. Epo te, subjunxit Episeopus . cudaei diaeisse, quio nec eum Dei ct vlorio possit egis homo Sine perecto. uic Orosius presbyterorum aliorumque omnium qui tune aderant, testem conseientiam appellans, se quidquam unquam dixisse hujusmodi pernegavit. Et certe si verbis istis in sero sol mitano conventu suisset usus,
nequaquam do hannes commissurus erat, quin eum statim corriperet, ac Simul paterne admoneret, no in posterum orationem adeo peri colosam sibi pateretur exeidere. Neque ullo pacto erat audiendus, eum post exurio S loto S quadraginta septem dies ejus blasphemiae eum accusaret, quam ab illo proferri non Disitir
24쪽
p a JE F A T l o alius quisquam animadverterat: ita ut idem et accusator et judex esset ejus criminis, eujus unicum se testem posset allegare; tametsi homo latine ignarus, dicti latine prolati nequaquam pro teste idoneo habendus esset; nec ei quidquam aliud assirmare liceret. nisi ita se ex ore interprelis didicisse. Id quidem postea sorte corruptus, dixisse videtur interpres, ac postulasse, ut sibi qui
mendacio suo fidem sacerent, testes praeherent. Paret etiam . testimonio Suo criminationem confirmasse Pelagium, quem illa haud dubie Orosii verba respiciunt: Conabor eaequirere, hi qui im nos regi Migge usserunt, quialiter ipsi interruiasse Dictuntur, etc. Ait enim et nobis eSSu revomum etc. Orosio satis non suit, contra doli annis criminalionem verbis reclamasse: Sed insuper innocentiam suam stilo propugnare sibi necessarium duxit: gavisusque etiam est, oblatam sibi occasionem impietatis Pelagii in lucem pro serendae; ratus non sine divina providentia laclum, ut haereticorum procacitate malum jam aequo patientius toleratum delegere cogeretur, et Simul non errorem modo impugnare, quod hactenus Aurelio, Augustino atque dieron3mo sulficere visum luerat, sed ipsas quoque haereticorum personas. Enimvero cerne-hat Pelagium ac Caslestium hieresis suae virus palam ubique Spargere, nec non sacram sedem Ecclesiae derosolJmitanae, in quam irrepsurant, usque adeo tenere obSPssam, ut potentiae Suar terrore veros fideles, ne ad illam recurrerent, Prohibere se posse considerent: seipsum vero, qui contra pugnaret, pelli ex
Ecclesia. in cujus sinu aleretur, lavereturque haeretieus, qui instar Goliath, famulos Dei ud pugnam jam diu provocaret. ignavem ei timiditatem exprobrans. Seripium itaque in apologiae sormam vulgavit, quod Sacerdotibus.(hoc enim eos titulo heotisgimi Moeriloteu, numquam non compellat. inscripsit. Neque nos dubitaverimus quin intelligendi sint deroso limitando Ecclesiae prae-sbyteri, in quibus et hi potissimum, qui colloquio interfuerant. Principio stri-elim totius colloquii ordinem narrat, ae Johannis accusationem diluit. Ilinc
occasione arrepta fusius sententiam suam explicandi, ac Polagii, quem persaepe nominat . errorem impetendi, satis longam de impectantia et de gratiae adjutorio dispulntionem instituit, eamque non parum eonsentaneam menti et scriptis Ilieron mi, eum quo de hac re quin contulerit, nulli dubitamus. Fatetur quidem illic hominem divina gratia uilutum vitam agere posse ab omni prorsus peceato puram, verum id nec lactum umquam, nec futurum aliquando , contendit; nec enim eum hominis statum esse, in hac scilicet, qua vivit corruptione. Augustinus de ohorta illa inter Iohannem et Orosium discordia non tacet; et adversus hunc atque alios quosdam illum antistitem in Diospolitana synodo Expobtulasse memoriae prodit. instanto autem ipsa synodo Diospolitana, quonam tunc statu essent res Pelagianorum apud Palaestinam . non ex apologetico solo Orosii. sed ex uteron)mi quoque adversus eosdem dialogis oportet discere, in quibus videlicet is ad emotus eorum quaestiunculu8 hoc ipso tempore
Dialori, igitur primo de hoc tractavit uteronymus. ' quod a Pelagio seriptum audierat. ImRAP hominem gine Pereolo Pgge, si Delis, et mollia Dei eno hi , IPraeo tu . l l id quidem Pelagius sic dictum volebat, ut subaudiretur, cum Dei ' vi uitu: sed Dei grutiam ad conditionis rei erebat henelicium, quia liberi arbitrii conditi sumus. Nec aliter ad sin vultis res quas gerimus, adesse Dei adjutorium consentiebat, nisi quod nobis iam xemel culi liberi urbitrii urulia Pon. A'I Detur. Prii terea exstitisse aliquos re ipsa sine peccato contendebat, ut doli, Zachariam et Eli Zabeth. Et o Scriptu e locis, quibus praecipitur ut homo non
25쪽
peccet, Sitque persectus, argumentabatur hunc in modum: aut posaibilia Deus mondulci dedit, titit is grumilium; gi possibilis, in n Ira rei miremto eo Discere Si Columus; si impossibilia; nec in hoc rei gumus si non fictoimus quod i m.
Plere Non P StimuS. Tandem Statuebat, hominem in hoc elium cor re regi. hic item Pos,e curimus h here Cirtutes. liis autem consulatis uteronymus ad
examen vocat sententias aliquot de Pelagii libro, quem ille Capitulorum inseri.pserat: quarum et nonnullae similiter in Orosit apologia perstrictae sunt et pleraeque Dios politanis postea judicibus oblatae. In seeundo dialogo, qui Pelagianorum personam agit, objeetat, infidium
referri sit Deum, si Iules homine8 mndidit, ut obliuione, et inomniis. et Pecoctio Corere non P sint: neque duri posse teMimonium nrei Trasumenti, ubi cirror, et Onoriantiti, et immMihilutis mcinsili teneiatur in erimine. Nam quod asserri soleret ex Apostolo, Video aliam legem in membris meis etc. ac Similia, eum non eae suci Pergonia haec distere, Red eae pergonet penursi humunt, ravos
nitiis suu et ob cornis frespuitutem, eae pergonu preeutoris. Illa quoque Danielis verba, Peccavimus, inique egimus etc. sic accipienda, ut et inniel, et Omnes Prophetae, non Pro go qui Scincti erunt, Red eae personet populi gint locuti. In tertio dialogo contendit rursum Pelagianista , et nuturiam Occumri, et cubum referri tid Deum, et lil erum cirbitrium tolli, nisi fateamur, hominem baptismo Christi Semel justificatum posse in sempiternum justitium eustodire,cto per hoc omne riture Pereulum. Joviniani jam damnatum errorem hic suscitari, queritur Ilieronimus: qui etiam prae salione admonuit, illud esse Origenis dogma; Impossibile esse, humanam a principio usque ad mortem non peccare naturam; et rursum esse poSsibile, cum se aliquis ad meliora converterit, ad tantam sortitudinem pervenire,ut ultra peccare non poSSit. Deniquo capitu
la duo ex scriptis Pelagii ad viduam, Pharisaicae Superbiae tumorem referentia, perstringuntur. Atque hinc sensim sermo delabitur ad quaestionem de originali peccato: sed eam ab Augustino egregie tractatam recordatur Ilieronymus, , , ac dialogum claudit in haec verba: Scripsit dudum , in s Adimus ET EL , , QDENS EPISCOPUS ALGLsTi3Ls ad Marcellinum, qui postea sub invidia t3rannisi dis Ileraclianae ab haereticis innocens caesus est, duos libros do in tantibus,, bapti Eandis contra haeresem vestram etc. Unde supersedendum huic labori, , censeo, ne dicatur mihi illud Iloratii, In silvam ne ligna seras . Aut enim , , eadem dicemus ex superiluo; aut Si nova voluerimus dicere, a clarissimo, , ingenio occupata Sunt meliora. H iii. o. Adversarios hic nominatim appellare ' noluit, ut ea ratione omnibus pro- , - .d ' haret, se non odisse homines, sed errores: nequo aliquorum infamiam quae- ei r rere, sed errantium dolero vicem. Itaque Pelagii nomen a praelatione οperis, ubi nunc in exeus is legitur, omnino removendum; cum illud nec eo loci habuerit umquam vetus codex noster Corbet ensis. Opus Dios politanam Synodum, cujus in eo nulla sit mentio, exiguo tempore praecessit: quandoquidem apud con
ventum Ierosol3mis in sine dulii anni il5. habitum, orosius Rieronymum eidem conscribendo operi per id temporis incumbere testabatur.
26쪽
PeIopius ob lierote es Detctro coemotus perducitur od Dios Ista rite synodi jucliolume illo judicio domnatur Pelopium Meresia, Itieresiarcha Oge Pela
pius absolaitur. Iohannis Ierosol dimitani adversus Orosium criminatio, sicut et ipsius oro sit apologia , qua is episcopum illum verbis tractabat asperioribus , nec non 'societatem eum Pelagio nisi reSipi Seeret, habere se nolle renuntiabat, nequaquam poterant eas turbas non excitare, quibus quidquid pactum decretumque in conventu serosolymitano fuerat, de Silentio videlicet atque induciis utrinque servandis, quoad nomanus pοnti sex caussam dijudicasset, eonvelleretur. Nihil igitur mirum, si Pelagium haeresis nomine apud Palaestinos antistites haud ita multo post denuntiatum reperiamus. Ejus accusatores fuerunt ueros, et Lararus, Galli Episcopi, hic Aquensis, Arelatensis ille, sed suis tunc sedibus pariter pulsi. nos Zοsimus papa, quo tempore Pelagii ac Coelestii contra eosdem calumniis sallendum sese praebebat, durissime prorsus habuit. At Prosper in chronico ad annum il2. Η emtem virum sanctum appellat, II. Marii nidiscipulum . qui, ait, cum Arelatensi oppido episcopus praesideret, a populo ipsius civitatis, insons, et nullis insimulationibus obnoxius, pulsus est. Ex ipso autem socium ejus Lagarum, cujus remansit obscurior memoria, discere nos oportere dicit 'Baronius: quia quos calumnia par involvit, eosdem decorasse aequalem virtutem putandum Sit; cum non nisi honos consueverint odisse mali, et haeretici vexasse ea tholicos. Eo Silem sane Augustinus sanctos fratres et coepiscopos, ac rursum alio loco honos fratres vocat. Et fatetur quidem aliquam de illis apud Dios politanum concilium habitam a Iohanno deroso limitano quaerimonium: sed illam ad eorum praejudicium nihil valere, neque ullius momenti visam esse patribus concilii, dus endit. Iidem a praesulibus concilii Cathaginensis ' sancti fratres et consacerdotes nominantur. ouid porro in caussa suerit, cur illi duo Galli episcopi anno a I S. versarentur in Palaestina, curve tam aeriter in Pelagium insurgerent, ignoramus; nisi quod scribit Augustinus, eos perversa doctrina, quam ejus in disputationibus deprehenderant ossensos fuisse. Errores illi in libellum retulerunt, ex Pelagii et Caelestii libris collectos, sed redactos tamen, ut salebantur in compendium, eo quod locos integros excerpere sibi non licuisset. dis adjecere tum eos articu los, quorum ea uSSa damnatus a concilio Carthaginensi fuerat Caelestius, tumeliam illos, quos tillarius e Sicilia ad Augustinum miserat. Scriptum idiomate latino huncce libellum obtulere Eulogio, quem antistitem aliis tredecim Dios politanae s3 nodi episcopis, ipsi met etiam Johanni derosolymitano semper praeponit Augustinus. Atque inde est, quod episcopus Caesareae ac totius pro vinciae Pulaestinae metropolitanus suisse merito censeatur. Res ad concilium Polaretinum. quo id nomine Augustinus vocitat, delata est: quin vero idem eo n-cilium suerit, quod apud Diospolim urbem Palaestinae. in Seripturis ' Lyddae vocabulo cognitam, habitum esse' scribit Ilierondimus, nemo ambigit. Docet revelationis reliquiarum Stephani martyris historia, quo tempore illo retectae sunt, nimirum circiter diem Eo. Decembris anno li S. Iohannem ejus rei nuntium Luditae ' seu Diospoli, ubi concilio intererat, accepisse. Idem enim i R. die nondum ad concilium prolectus adhuc erat Ierosolymis. quo memorata
beati Protomari ris ossa die 25. vel 26. ( nam variant codicum lectiones
27쪽
transtulit. ouapropter commodius quam vigesimo vel circiter assignari concilium non potest.
uuic autem praesentes fuere episcopi quatuordecim, videlicet Eulogius, so-hannes , Ammonianus, Pron hyrius, hutonius, PorphJrius alius, Fidus, Zoninus, Zoboennus, Ni mphJdius, Chromatius, Iovinus, Eleutherius, et Clematius. Pu in Eulogius ac do hannes, alter Caesareae, alter derosolJmis, sederint, non dubitatur. Autumant similiter e PorphJriis duobus alterutrum celebrem illum Gaetae antistitem esse, qui anno tantum isto. diem obiit. In historia praediciae translationis legere est, soli annem ad eam peragendam assumpsisse se- eum alios duos episcopos, Eutonium seu ueus tonium Sebastensem. Et Eleutherium derichontinum. Ephesinae s nodo adsuit Fidus episcopus d oppensi s. Iovinum autem illum credere forsitan liceat. quem Palladius ante annum irit . ad Ascalonis episcopatum cooptatum fuisse tradit. Nec etiam alius sorte Zoboe.nus suit ab illo hujus nominis, qui dicitur apud Soromenum Eleutheropolis antistes , quique Turboni, a quo circiter annum 386. sedes istius loci tenebatur,
potuit Succedere. Pelagius praesentem se concilio stetit: lleros autem ac Lagarus eo venire, propter gravem alterius aegritudinem, non potuerunt. Aherat similiter Orosius: nec omnino quisquam aderat, qui partes actoris obiret in Pelagium, ut et pravum ejus sensum aperiret, et eum ad explicandam mentem adigeret. ac demum si quid esset in ejus doctrina ambiguitatis, distingueret. Id sane mirum videntur, nec sine occulta quadam conspiratione factum, quam tametsi Augustinus ignorare non potuerit: tamen memoriae tradendam non putavit.
Vidimus certe quum insensum se adversariis Pelagii declaraverit derosolymae civitatis episcopus: quod quidem et eventus lanesios, uti videbimus, peperit, et in ipsa quoque synodo jum eripuit. Iohannes enim ab episcopis rogatus, ea quae praesente se in conventu aerosolymitano gesta fuerant exponeret; orationem. quae ex parte ab Augustino refertur, habuit, qua non modo Christi gratiam admitti a Pelagio contendebat, verum etiam in uerotem et Lagarum, in Orosium, et in quosdam alios invehebatur. Pelagius vero Iohannis praesidio et favore non contentus, ut existimationem Suam apud judices amplificaret, complures sanctissimos viros sibi junctos amicitia jacti lavit, multa que antistitum, a quibus eximie praedicabatur, protulit epistolas. Ilarum nonnullas curavit in s nodo recitari, in quibus et Augustini una fuit.
Atqui tandem aliquando necesse fuit legi libellum, in quo deros et Lagarus Sententias Pela ii perscripserant. Interpretis opera utebantur judices latinae dictionis ignari: at Pelagius ad sibi objecta responsiones eloquio graeco reddebat. In his quae de libello recitata sunt. et objecta Pelagio, illud est pri-
'Lii, capi- mum, quod in libro suo ' quodam scribit, Non P Se eεge Sine oculo, nisi
qui leuia scientium habuerit. Quo recitato rinodus dixit: Tu hoo edidisti, Pelopi At ille respondit e Go quidem diis, ged non sicut illi intellillum: non
diaei, non P Se peccare, qui scientiam lapis habuerit, sed a vi uri per lapis Somnlium od non Pec nilum, glaut soriptum est, Legem in odiutorium odit illis. lloc audito S3 nodus dixit: Non sunt cliena ab Ecclesici, quae dictu sunt GPelusis. Adjecit episcopalis SI nodus, et ait, lapstur et oliud copitulum. Et lectum est in eodem libro suo posuisse Pelagium, Omne8 Dolunttile propris resti. Duo lecto Pelagius respondit: Et hoc disi propter liberum urbitrium, qui Detig cdjutor Ct et penti bonet, homo diem Pereum, fine in culpa est quusi liberi strei
28쪽
Item recitatum est, quod in libro suo Pelagius posuit, In die juclioli iniquis
et pereoloribu8 non eme porcendum 8ed aeternis em 6nibus Murendo8. Ro- spondit Pelagius: mo gerentium isavelium diaei, ubi dicitur de peccatoribus. illi ibunt in supplicium aeternum, jugii uutem in Ostiam meream et gi quis oluereredi I, Orsenisis est. Synodus dixit: Ilienum non eSi tib Ecetram. Objectum est et illud Pelagio, tamquam in suo libro scripserit, Mulum nec incoquestionem Cenire. Respondit: Isic non ira P visus; Sta disimus, debere glutiere Christionum. ne nicile coctilet. Episcopi approbarunt. Recitatum est et aliud. quod in suo libello scripsit, I eqnum caelorum ellam in celeri Tegitimento promisgum. Ad quod Pelagius: Isic et per Seripluria, probori possibile egi; haeretici outem in injurium celeris Testamenti hoc nepti m. ho rero Scri uriarum molorescitem Recutim diaei, quon/αm in Propheta Duniele goriplum egit Et octapient acincti resnum Altissimi. oua ejus accepta responsione, 'nodus dixit: Aequo hoc olimum egi ci mile ecclesiastica. Post haec Objeetum est, quod Pelagius in eodem libro scripserit suo, Posse hominem 3t rel. I, e ge Rine perectio: et quod scribens ad viduam adulatorio dixerit: Inremor spud te pietαg, quae n-qvrem indenit, locum: imentot ubique Pere princi in Ie Aedem jugistim inrito quom jum nemo cun est, domesticutitii et timio fui: et leae Dei quae Oh omni ta8 servo hominibus contemnitur, o te sola honoretur. Et iterum ad ipsem: Ole felicem et Mulcim si justities, quae in coelo Iunirem prae credendia ret, opud te mlam in nicitur in terris. Et in alio ad ipsum libro, post orationem Domini et Salvatoris nostri, docens quemadmodum debeant sancti orare. ait: Ille M Deum disne elator vicinus , ille mulionem honti conmientio et undit, qui polegi dicere, Tu nosti, Domine, quom xcinctae et innocentra et mundae sint M omni moleεsis et iniquume et m- Pinia, quia8 αd se emensi mctnm; quemadmodum jugis et munda labia, et ob omni mendoeio Ahero, quium offero tibi deprecutionem, ut mihi misere se. Ad hoc Pelagius respondens ait: Pone quidem Minnem Sine peracito eue et Dei monsisti custodire, si Delit, diaetam; hono enim possibilitatem Deus illi dedit: non utilem, disim , quod intentotur es qui8 ob infiantis urumque od gemotum qui numqvum me Ceru; Sed quonium I Precialis conraer8M proprio labore et Dei protis p sit rere pine pecocto; nec per hoc tumen in PO,lerum inconderat hilis. Neliquu Dero quae gulae runt, neque in libris nostris sunt, neque scillatinquum diaeimus. liis auditis Synodus dixit: Aoniam num te talici ut ipsisse, tintithemoliam uim qui pio tenent' Pelagius respondit: Muthemolieto quagiεIulios, non Dimi haereticis: gi quidem non est dumet. Deinde judicaverunt episcopi dicentes: Nunc quoniam proprict τ e anathemastetuDis Pelapius in- Certum gluttiloquium, recle remoradem, hominem cum ti utorio Dei et prasiamne rage sine perectio, reum vi et cid otia copitula. Tum objecta sunt Pelasio, quae in doctrina Coelestii discipuli ejus reseruntur inventa. Adam morimem motum, qui glae Pecciaret. Sire non Peceiaret, moritvrtig reget. Aonium premium Adae ipsum golum laeseris et non stentis humianum. 2umium Leae gin mittit cid reunum, quemadmodum isanctelium. niam onte iactentum Christi fuerunt homines gine perectio. Aoniam infames nuper noti in illo glatu Runt, in quo Idum fuit iante praeocti irationem. AO
nium neque Per mortem Dei prae6αriculionem Idae Omne penus hominum m--tur, negiae per re8urrestrionem Christi Omne penus hominum reSurgat. Ilaec
ita objecta svul, ut etiam apud Carthaginem ab Aurelio ei ab aliis eum ipso
29쪽
episcopis dicerentur audita atque damnata. Deinde objecta et alia quaedam capitula, commemoratione nominis Augustini interposita, quae ipsi de Sicilia
missa suerant, eum ibi fratres catholici hujusmodi quaestionibus turbarentur, quibus per librum ad uilarium scriptum idem ipse responderat. Ista sunt autem: Posse hominem Sine precolo, Si Delit, esse. Infuniorum, et i non implietentur, hcthere ritum aeternum. Dirum Mytiret . nisi omnibuq obrenuntient, giquid boni risi fuerint f ero . non reputuri illis, neque rvnum Dei po8se eos habere. Ad haec si hi objecta Pelagius ita respondit: No posse quidem hominem
sine peccoto sine, dictum est Superim: de eo ctutem quod fuerint iante adcentum Domini homineε εine Peremto, dici S et no8, quonium cinis adsensum Christi fiaeerunt quidum rancte et juste, Secundum gremiui urum sonetariam truditionem. Iteliquia rero et Recundum ipsorum testimonium ci me dictet non funt. Pro quibus ecto Siat socere non debeo: Sed tomen ud soli Dolionem gun- tae nocli, tintithemctileto illos qui gae tenent, civi ciliquundo tenuerunt. Post hanc ejus responsionem S3 nodus dixit: Ad haeo pota Iti mpitula pulpicienter et recte rei fessit Priae em relusus, unultamutilliang eo quid non o
objectum est Pelagio, quod diceret, EPelagium hae erae sine mustula et rum. Ad hoc respondit: D tum exl ct nobis. Sed ilα quonium lacciem ob omni moeula et rusta purqutur Ecclesis. quαm Velit ita Dominus Permcnere. Ad quod S3nodus dixit. II et nobis pla t. Deinde objecta sunt de libro Caslestii, quod in unoquoque eapitulo eontineatur, magis Secundum Sensum, quam secundum verba: quae quidem ille latius
exsequitur; sed tunc subjicere omnia, qui libellum adversus Pelagium dederunt, se non potuisse dixerunt. Ergo in primo capitulo libri Cadestit hoc scriptum esse posuerunt: isonium plus fucimus, quΠm in Lecte et manuelis jussum est. Ait quod Pelagius respondit: Imo quiasi nostrum I Suerunt; illatum egi Bero rex obiR gerendum Iesum de Birpinittite, de quo Pouim dicis, Praereptum Domini non fuit o. S3 nodus dixit: Ilao et raelesto recipit. Bine objiciuntur Pelagio alia C estii eapitula capitalia. in tertio ea pitulo seripsisse Case Sti um: Grulium Dei et es utorium non citi sin log oelus duri sed in libero orbitrio esse rei in lepe tio doctrinu. Et iterum, Dei Irotium secundum merita nostra duri: qum gi peccessoribus illam det, ridetur esse iniquisse et his verbis intulisse. Proptereti et tym proliti in meo coluntute positet est, sine diqn fuerim, git e indipnus. Si enim per protium omnis fucimus; quundo Lincimur et
pereo O, non nos Dincimur. Sed Dei urialia, qute Voluit nOg αdjuntire Omni modo. non potuit. Et iterum ait: Si prinae Dei est . quiando Vinoimvs Perectici: erso ipsuegi in culpet quunto ct Pedictio Cinstimur, quiet Omnino custodire nos titit non
potuit out noluit. Ad ista Pelagius respondit . uino utrum Caelestii sint; ipsi DLderint qui dicunt ea Coelegiti esse: mo fero nunquom Sic tenui, Red cincti homu tiro qui gio tenet. S nodus dixit: Decipit te Sanctu nodus ira Derba reprobu
Cum de quinto capitulo libri Caelestii Pelagio suisset objectum quod ostirment,
tinumquemque hominem Omnes Cirtvtra porum e tabere et strialius; et ouferant di- rei filialem 'cillarum, qu m APostolo docet: Pelagius respondit, Dictum reto nobis, Sed muline et imperite reprehenderunte non enim Ouferimus prcillarum cliter,itutem: seu cicimus Gniare Deum ei, qui fuerit donus Occipere. Omne proliog, Raetii Piaulo opostolo sinutii. Ad hoc Synodus dixit: Consequenter et ecclesiossim Sensu et lyse Sensisti de dono struiturum, quae in iuncto dis Stolo
30쪽
In sexto capitulo Caelestii libri positum objectum est, Filios Dei non posser uri, nisi Omni modo citaque pereulo fuerint essecti. Unde secundum ipsum die tum eSt, neque apostolum Paulum esse silium Dei, qui dixit. Non quod jamucceperim, aut quod jam persectus sim. In septimo capitulo, Oblicionem et t.
bitrium, si Dei indipeta sua illa quonium in propris rotunttite hubet tinti quisque cur fiacere ciliquis, o ut non socere. In duodecimo capitulu, Haetorium no- Striam non eae Dei esse uti morio, Red eae libero orbitrio. ouod inferre dictus
est his verbis: M,Iro est Dictorio, quonium propriet relanime Orma S O i-mUS; Saetit e contruri O nostrum en . quondo Dincimur, quontiam cruriari propriuCOluntote eontempsimus. Et de apostolo Petro posuit testimonium, diuinae nosenes consorio nutum. Et syllogismum sacere dicitur, Aonium Si Gnisu non PoteSt eSre Sine Pedictio, ermo et Deus Suhuces pestPIIO, Cujus Petra, hoc eSt, α - nimia, PE uto Ohn is est. ln tertiodecimo capitulo dicit: ovonium Poenitentitas Cunici non diatur gerendum qi titium et miseraeordim Dei, Sed Secundum
merito et latarem eorum qui Per Henstentium dipni fuerint miserio dict. llis recitatis Synodus dixit: hic uil iure qiun mota sunt cupitula dicit Praesem Pelasius monochti me enim reprobos ponota Inoilus, et Sunotet Dei C tholim re- et M. Pelagius respondit: Iterum dios. quia limo et gerendum ipsorum testimonium mn Sunt mea; pro quibus, tit diaei. gat Dolionem non debeo quae Dero meo ESSE COUe8S sum, haeo recta esse ossirmae quae nutem diaet non esie meia, Secundum judicium mnetae Ecclesiae reprobo, o nultatim dicens omni contrα- reuienti et conli odirenti ganetae ea tholim L Iosiae doctrinis. Mo enim in v. nius Subs Itinlim Trinitorem credo . et geranduin doetrinam Smolae colhollam Ecclesiae; si quis t ero tilieno ob hue sopit, cinuthemia Sit. Si nodus dixit: Auno quoniam golicaelum est nobis prorecurionibus praesentis Pelustii monuchi, qui quidem piis taetrinia mngeniit, Contrαriet Gem Eccle-3im fidei r rotat et onathemolietat, communionis ecclesimilam eum rase es cu- tholmeo Oonfitemur. Atque hoc pacto terminatus est ille conventus: quem dieronymus ' misera- 'spin.
bilem s3 nodum Diospolitanam vocat, in ea procul dubio nihil aliud conside- ' rans, nisi ossensionem bene multorum ex imperitioribus, qui rem ipsam penitu S eum penetrare non valerent, hoc unum erant observaturi eum scilicet qui
haeresos postulatus fuerat, ab orientalibus episcopis pro catholico admissum. Et re ipsa non sibi defuit Pelavius, quin inde partibus suis commodum atque auctoritatem accerseret, opiniones suas episcopis quatuordecim approbatas Priediearet, demum adversarios suos jactitaret pudore sussusos. Attamen id non prohibuit, quo minus de hoc conellio numquam non in meliorem partem Augustinus judicaverit. Patres si nodi pios appellat judices et catholicos; qui numquam Pelagium, nisi damnasset errores suos, insontem declarassent. ouocirca ipso quidem quantum ad conspeetum hominum adtinet, vel ut absoluto haeresiarcha, omnia iamen illa dogmata quibus haeresis proserpebat, damnata palam fuisse asserit. Hinc quatuordecim illos antistites contra Iulianum doctrinae catholicae testes citat. Addit praeterea, Pelagianam haeresim tunc Pelagii lingua, tamquam prostrati gladio detruncatam omnino cecidisse, quando eam ipse suae damnationis timore damnavit: et illum absolutionem suam sal- laudo furatum esse; aut verius, nequaquam absolutum Pelagium, sed id quod Ore tenere se professus est. Innocentius papa illius concilii judicium neque cul,