장음표시 사용
11쪽
Pelopianos suo in constionibus primum, tum Posteti seriplis libria impuynat Aususlintiq. Nerihil in eosdem uti Murmureum opuscula duo, oliud de haptismo purrulorum, ciliud de Spiritu et litterae nec non inter id temporis epistolam od Donorolum Irtillia nodi TeStumenti. Conei lio contra Ca lestium enacio, uti supra vidimus, Augustinus minime aderat: verum cum postea Curthaginem venisset, ejusdem gesta recensuit. Neque tamen in id argumenti consestim ' scribere est aget ressus et sed tum ipse . tum alii catholici antistites. et publicis concionibus, et familiaribus colloquiis, pro suo quisque parte Pelagianos errores convellere moliebantur.
uinc omnino spectant Augustini Sermones C Lxx. CLxxiv ci xxv. aliique vel
hoc tempore vel aliquanto post habiti: siquidem in iis placita Pelagianorum quamvis nominatim illos non appellet, sunditus evertit. In Sermone eLxxvi. cap. e. Adversus eosdem disputnns, ' Aemo, ait, vobis susurret, doctrinas alienas. Hoc Ecclesia semper habuit, semper tenuit; hue a majorum fide percepit etc. Quisque ergo quod potest, Fratres, loquatur pro eo qui loqui pro se non potest. Pro magno commendantur epi Se isti S Patrimonia pupillorum, quanto magis gratia parvulorum 2 Pupillum tuetur episeopus . ne mortuis parentibus ab ea traneis opprimatur: clamet plus pro parvulo, cui timet ne a parentibus oc- ei datur. Postea vero quam Pelagianam haeres i m aliquandiu viva voste esset aggres-Fus, stilo quoque adversus illam decertare compulsus est. Nam idem illo Marcellinus. qui collationi Carthaginensi ab Ilonorio imperatore datus fuerat moderator, cum homines ex illa haeresi quoli die di putatores molestissimos paleretur, saneto Doctori per litteras qua stiones eorum ac dissicultates proponens, ut Sibi solutionem earum significaret, obsecrabat. tiae porro quaestiones potissimum spectabant ud infantium baptismum: circa quem et novam quorumdam ex illis absurditatem nunt inhal. qua laterentur, elium in purculis per huptismum remissionem fieri pecoulorum; non tumen eos orointiliter. Sed in ritu Diu Propris. Postes Dum ncti Sunt, Pectutum liubere empsisse, dieerent. Admonebat quoque . novum prorsus atque innuditum sensum illos as lingere hisce Apostoli verbis: Pur unum hominem pereulum infr D I in mundum, et per perectium mors sit urgebat, ut eos redargueret, qui praedicabant. Adum,elium Sinon precuXSPt, fusere moriturum; nec eae ejurum pereum quidquum udotis Imiter OS Pryctyiando triariSisse; et quod in huο cilci sint, fuerint, futurique sint lilii hominum nullum tabentes omnino Pst ulum. Cum ergo hujusmodi quaestionibus jam usquequaque ferventibus animos multorum in lirmos perturbari cerneret Augustinus, non modo amicissimi viri rogalii, sed etiam sollicitudine suae erga Ecclesiam caritatis adductus, libros de perectiorum meritis iis mei et remisgione conscripsit. Sic enim eos in ' llet raetationi hus nuncupat: alibi autem . de hvlismo retulorum; quo etiam titulo eosdem laudat uteron mus. Et quidem e quaestionibus a Marcellino propositis praecipua haec erat: neque argumentum aliunde villidius ullum quam ex parvulorum baptismo peti poterat. ad ostendendum . quod adversus Pelagianos tuebatur, originale peccatum. Id operis eidem Marcellino dicavit: unde sit ut quandoque suos ad Marcellinum liliros vocet, aliam inscriptionem nullam adjiciens. Lihro primo probat mortem hominis, non necessitate naturae conse illam esse, Sed merito peccati: tum etiam peccato Adae totam ejus stirpem obliga-
12쪽
tam; atque ob id baptigari parvulos, ut originalis peccati remissionem ae ei-piant. Legerat unius cujuSdam ex Pelagianis libris, ea continentem quae ubhujus operis exordio usque ad caput a l. libri primi refellit. In libro secundo docet primum, hominem in hac vita sine peccato esse posse per Dei gratiam
et liberum ipsius hominis arbitrium. PoStea monstrat. non esse tamen quemquam in hac vita sine ullo prorsus peceato. Tertio, ideo non esse, quia nemo est qui tantum velit, quantum res exigit, dum vel latet quod justum est, vel non delectat sacere. ouarto demum loco, nullum prorsus, excepto uno Mediatore Christo, esse, vel suisse, vel suturum esse hominem ab omni peccato immunem. Paucis post diebus quam superiores duos libros absolvisset, expositiones Pelagii in Paulum nancius, in iis argumentationem quamdam novam adversus originale peccatum reperit, quam ipsi in mentem non venerat posse cxcogitari a quoquam: quae quidem a Pelagio non ex Sua persona, sed tamquam ex aliena ponebatur. Ouia vero priores duo libri ad modum erant legitimum perdueli, et jam certo sine eonclusi, idcirco nihil illis uddendum ratus, epistolum de hac re propriam nil eumdem Marcellinum Scribere satius putavit, quam tertii libri instar duobus primis annexuit
Libellum a Caslestio s nodo Carthaginensi oblatum haud obscure indieat in libro 2. Verum elarius pro stetur ' alio loeo, se post illud episeopule judicium, quo Caedes lius excommunieationem meruerat, Scripsisse hoc opus, anno videlicet Christi ile. Non tamen aut Pelagium, aut Caedestium, aut alium ex adversariis quempiam nominat in primis libris, spe nimirum ductus eos ad sanum sidem huc moduratione revoeandi. Quin etiam in tertio libro, cum illa redarguit, quae Pelaxius in suis commentariis contra peccatum originale protulerat . eum non dubitat honorificentius appellare., nudat uteron mus Augustini ad Marcellinum, eum qui pusteu, ut ait, Sub invidia i rannidis it Praeli uiud bb ha reticis ( Donat si is scilicet anno Sig.
Dei pruri . Dicta ex primo libro quaedam retorquere in Augustinum ipsum nitebatur Iulianus. Porro dum epistolum illam ad Marcellinum duobus libris ile taptismo purrulorum ' ui junctexdum scriberet sanctus Doctor, simul Ptiam luno in mα-nthus huishul librum . seu 3 epistolam ad Imnorutum de quaestionibus ab eo propositis quinque i quibus sextum ipse, ut novus haereti eos x ratiae Dei inimi-COS impugnare l. qua stici lieni rejocii, de piratis Te lumenti x L l Line illic pra cipua eura et diligentiu discussit, atque ad eam reliquas omnes revocavit. Nuic epistola: aliud opus contra Pelagianos itidem Marcellino nuncupatum subjunxit Auxu, linus. Num quia in libro de pPceatorum meritis et remissione secundo dixerat, fieri posse ut sit homo sine peccato, si voluntasirius non desii, cpe adjuvante divina; nec tamen jure inde collivi, hominem ullum . excepto Christo, tum perfectae justiti de in huc , ita vel suisse, vel esse, vel suturum esse: reseripsit Marcellinus, id sibi mirum videri, nec satis capere SV, quonam modo ea res, cujus nullum exstet exemplum, fieri tamen posse praedicetur. Iloc ergo Augustinum impulit, ut novum opus, de Spiritu et litteria, ut vocavit, ad illum dirigeret. Principio quidem innumera, quae neque exstitere, neque exstahunt trinquam, tamen maxime esse possibilia, illic demonstrat. Verum cum reponere posset Marcellinus, exempla illa in miraculorum ac operum divinorum numero censenda esse, justitiae vero persectionem in homine ad opus ipsius hominis pertinere: hoc Augustinus quidem agnoscit, sed
13쪽
s imul eam persectionem opus esse divinum contendit. Ilinc occasione accepta de adjutorio gratiae Dei disputare pergit: atque illa exponens Apostoli verba, .ittera Oreidit, Spiritus clutem Dinitimi , ostendit non solas figuratas dictiones, neque legis cerimonias, quae Christi adventu fuerunt antiquatae, per o Ddentem litteram intelligere beatum Paulum . sed Sanctissima quaeque praecepta, et quae pie inviolateque serventur, dignissima, Si tantum eorum ex legeeognitionem, non autem ad ea exsequenda vim illam et caritatem habeamus,
quae nobis per Dei Spiritum et gratiam infunduntur. Et haec caussa fuit, cur libro de Spiritu et littera titulum fecerit: quo in libro contra inimicos gratiae divinae qua impius justificatur se acriter ' disputasse dicebat.
VI. supuslinvs Onno ala. Corthoqine contra Pelopitinos Pono nutur. Nescribit Melas O. D tristim de prolis Dei contra ejus haeresim confli mul litteris suis nil antist tum et I culinum. Postea quam suos ad Marcellinum contra novam haeresim libros ediderat AuguStinus, Carthaginem aliquando prosectus, ea in urbe ipsum diem natalema ob annis Baptistae celebravit: ae proinde non anno li2. quo quidem apud Cirtam, urbem Cartharine eentum plus minus leucas distantem, in conet,lio ibidem habito ' xviri. Ral. Iulias aderat. Igitur heati Praecursoris festo Cartha pine habuit ' sermonem ad populum : atque inter cetera ' inquit. quae dicenda videbantur, ad baptismum p8rvulorum sermo deductus est, et quia jam prolixus erat et de illo terminando cogitabatur, non tanta dicta Sunt de tanta quaestione, quanta in periculo lanio a sollicitis dici debuerunt. Etenim qui sibi persuaderi errores Pelagii circa peccatum originale passi fuerant, ii latius in dies eadem dogmata proseminare, ac sibi adjungere Suam plurimus omni ope moliebantur; ita ut de Orientali lius comminarentur Ecclesiis, quod nisi haec tenerent, earum possent judicio condemnari. Parum' erat, quia dissererent et disputarent impias quasdam novitates; et catholicos doctores ronabantur arguere, quod aliquid novum dicerent: neque antiquae fidei de sensoribus tantummodo temere obsistere, sed eos insuper appellare haereti eos, minime dubitabant. itaque Sanctus Doctor, ut errores e petioribus eorum . qui se se illis Sedurendos pra merant, penitus evelleret, auelis re Aurelio episcopo Carthaginensi. ea de re statuit denuo concionari V. Ealendas Iulias. Contigit autem celebrari eo die marl3ris Guddentis memoriam: sed erudiendis fidelibus. quam laudando mari ri vacare, satius existimavit. ouare perlecto Christi Domini ad Nicodemum sermone, in hasilica Majorum, sive ut alii legunt, Majore, vel
Majorini. quaestionem de baptismo parvulorum tractandam suseepit, ac Primum redarguit Pelagianorum commentum istud. quo dicebant, Purrulog, etsi n(n hostirentur, merito innoeentiae eo quod nullum hetheetni omnino. RPC Fmyrium, nec Ortyintile peccotum, habituros gulutem et tiliam aeternum; Sed proptereo h utietui dos esse, tit intrent etium in r unum Dei. Tum impetivit eorumdem effugium, qui dum urgerentur Apostolica sententia, Per unum hom/rpni pPrectum intrurit in mundum; hanc ideo dii tam respondebant. quis Primu Perecta Idum. PI qui I, steti pocotinerunt, ilium iniit undo peteti runt. Postea ad eorum refellendas ea villatione perrexit . quarum aliam Sie propone
14쪽
etii remigga pura uniterga premici, jori nocuntur' Aliam autem: Si Adam inquiebant, nocet his qui non Hec erunt; erso et Christus proderae debetetium his qui non crediderunt. Ad extremum Pro perpetuo Ecclesiae in ea quaestione consensu, Cypriani mari ris quem antiquum episcopum sedis hujus nominat, insigne testimonium ex ipsius ad Fidum epistola, sumpto in manus codice, recitavit. Sermonem postmodum clausit; patientiam erga novos haereti- eos primis illis temporibus ab Ecclesia exhibitam commendans in haec verba: ImpetremuS eruo, si possumus, a fratribus noStris, ne nos insuper appellent haereticos: quod eos talia disputantes nos appellare possimus forsitan, si velimus, nec tamen appellamus. Sustineat eos mater piis visceribus sanandos , portet docendos, ne plangat mortuos. Nimium est quo progrediuntur, multum est, vix ferendum est, magnae patientiae adhuc ferri: non abutantur hac patientia Ecclesiae. corrigantur, bonum est. Ut amici exhortamur, non ut inimici litigamus. Detrahunt nobis, serimus: canoni non detrahant, veritati non detrahant, Ecclesiae sanctae pro remissione peccati originalis parvulorum quotidie Iaboranti non contradicant. Fundata ista res est. Ferendus est disputator errans in aliis quaestionibus non diligenter digestis . nondum plena Ecclesiae auctoritato firmatis; ibi serendus est error; non tantum progredi debet, ut etiam iundamentum ipsum Ecclesiae quatere moliatur. Non expedit: adhuc forte nostra non est reprehendenda patientia: sed debemus timere ne culpetur etiam
negligentia. Sussiciat caritati vestrae, habete ad illos, qui nostis illos , habete cum illis amice, fraterne, placide, amanter, dolenter: quidquid potest faciat pietas; quia postea diligenda non erit impietas.
Buic eidem tempori, quo sic Pelagianorum animos amice ac fraterne tractandos judicabat pius episcopus, haud injuria tribuas quamdam Pelagii ad
Augustinum ipsum epistolam, cui haec data responsio legitur: Gahri Mago plurimum, quod me litteris tuis exhilarare dignatus es, et certum facere de salute vestra. Retribuat tibi Dominus bona, quibus Semper Sis bonus, et cum illo aeterno vivas in aeternum Domine dilectissime et desideratissime frater etc. Magno tum desiderio tenebatur cum praesente Pelagio eolloquendi: quippe quem data qualibet occasione. contra gratiam qua justi essicimur, aperta contentione conari jam audierat. Et quamquam Suis eum Pelagius litteris exqui . si te dilaudasset: ipse tamen . quanta par erat urbanitate reseri hens, sic ab ejus laudatione temperavit . ut etiam illud, quoad sine ipsius ossensione aut quaestionis ullius commotione licuit, de Dei gratia recte sapere admonuerit. Illic rescriptum ipse nobis conservavit Augustinus, cuidam uelit opusculo suo insertum, ubi verba rescripti ejusdem singula exponens, nihil caussae fuisse monis Strat, cur id pro se Pelapius in Dios politana s nodo recitaret. Mirum vero est, cur illic Pelagium, ne tanti Sper laesisse eum videretur, de
quaestione ad Dei gratiam pertinente commemorare noluerit Sanctus Doctor: hanc enim tunc temporis etiam non rogutuS contra nascentem haeresim perlibenter tractabat in litteris ad amicos directis. Sic Anastasio cuidam scribens, Epin. ii 5.
sedulo agit, ut persuaderet. justitiam non per legem, sed per gratiam, neque per servilem timorem . sed per liberam caritatem impleri. oua de re cum eo Sedelectatum loqui signiscat, ' propter quosdam, nit, qui nimium arrogant hu- ibid. u. . manae voluntati, quam lege data putant ad eam implendam sibi posse susticere , nulla super doctrinam legis gratia sanctae inspirationis adjutam. Ubi Pelagi unorum adhuc nomini, ut in primis suis contra eos Scriptis solebat, parcendum existimavit.
15쪽
in epistola quoque Paulino episcopo Nolano sub illud tempus reddita, ubi
iis ad illius ' quaestiones ex Apostolo propositas venit, hanc ipse caussam arripuit' . . . ad explicandum dogma praedestinationis: de quo mox tam perspicue tamque graviter statuit, ut eam ipsam epistolam esse, inquum postea Semipelagiani tumultuati sunt, haud a gre tibi ipsi persuaderes, nisi hos Au ustinus, non euivis ud I aulinum epistolae, sed ei nominatim, quae contria Pelabi nos edita luerat, contra dixisse memoraret, id est, haud, dubie, 'epistolae ad eumdem anno Christi ii . scripsit.
Pelopisa unno 1 I. sul l l . Demetrictili tiruini renonum suae hieresis Pi OPAntit . ut imi mum Dialumnii, OPPesti , PUt O ,tu furem eri ore, tib eo su confuturi. Deluq uno, Siculas refellit . Iuyu,tinua. ouam Demetrias velatione Sua universis admirationem adtulerat, ea virorum omnium qui tum in Ecclesia praecellebant, linguam et calamum provoca-3it. Ilis si quidem non injuria persua Sum erat, quidquid sibi saeuitulis dii initus fuerat concessum, utilius collocari nequaquam pusSe, quam si praeceptis illum informarent, nec non in tam generoso propo Sito conlirmarent. ouules au-
V iem nitorum, quae perierunt, Ppi, totae suerint, ex ea quae adhue ex Stat ' Ilieroni vini ad eamdem xirpinem data. judicare licet. Scripsit eam in anno a la. pui sit . intermissu inutisper Commentatione in EZechiele in , ad euius ea-Ful in jam tum pervenerat . in his porro quae dieron inus Demetriadi multa prii scribit, id ei magnopere inculcat, Innocentii politi si eis adhaerescere fidei, ne eorum classes deelinare, qui Anastasii papae aucturitate jam prosi guti, sur-xere denuo, et clanculum doctrinae Sude virus per orientem spargere muliebantur. Ilaud patieu Sunt, quae inducant, ut signari tib eo Pelagianos lateamur: tametsi non gliam ibi, quam quae Origenistarum suit, de exstantia animarum' uni e corpora haeresim adtinant. Eadem occasione Augusti pus Probae a tae, et duliana, matri Demetriadis litteris suis gratulatus est. Insiunium liorumee virorum vocibus Suam quoque Pelagius uiri ungere, ac
sibi tum nobilis argumenti tractatione gloriam comparare decrevit: neque ta-- i p. is . incta lucubrationi suae, proprium udscripsit nomen; aut saltem ' ab exemplo,
stu ut aliquanto post perlatum est ad Augustinum. a quo ut libri titulo censetur, 3 illud ubertit. Agnoscit anno i l . ipsemet Pelagius a se ad virginena Deme-
ista bi uet. triadem conseri pluS in Oriente liti Pras. De quibus et anno ii 5. agens Urosius, Pus j in Pelagio adtribuit: unde etiam verba uliquot resert quae legere ecit in epistula cujus exordium est, Si sum inctenis etc. Exstat luec in appendiee
post Augustiui unas: ubi Similiter quidquid ex ipsius Pelagii ad Demetriademi pistula citat Augustinus, reperire licet. Ea quidem cum ornatu eleganter luc, eripta est, tum egregias pietatis regulas complectitur; verum superbia ista inlaetas, qua: suit propria Pelagii, quamve certissimum pie lati pari Linteritum. in Eumdem iuuano in proiici suisse apud Pelagianos, Orosius 'satis aperte signi sicut illis ierbis: In histola tuti illa luetibi tilissimia. Et Augustinus, cum de hae ipsa expostularet, ' Pelagianorum Scriptu propter cierimonium citque m- eundium lecti ct plurimis testabatur. Addit Urosius Pelagium in ea con Scriben-m Stilo ac sermone usum suisse aliorum, Iuliani forsitan seu Aniani pSuudodiaconi Celedensis, qui idcirco a sociis erroris copiosissime pascebatur, te sim; ini, Sic uteron mo, ut alienae blasphemiae verba frivola subministraret. llinc tor-
16쪽
P n ae r A et I ole data occasio, ut epistola Iuliano adscriberetur a Beda. Epistola haec Augustino non ante annum il6. visa est. ouippe cum ipse, an ante concilium Diospolitanum, quod sub anni lib. sinem celebratum est, an vero postea scripta suerit, ambigere se significet. Duo animum reserret Pelagius in hoc edendo opere, facile quidem ex illis praefationis ejus verbis intelligitur: Amma mihi de institutione morum et scinctae Diue conferSullane dicendum egi, solem primo humianae nolumen Dim quali-istemque monitru re, et quid esticere possit ostendere, cto j- Odiendis cinimum od specie8 incitore Cirtutum, etc. Idem tamen ut ostenderet, quemadmodum dicebat ipse, quam a neganda Christi gratia longe abesset, suae ad Demetriadem epistolae testimonium adhibebat. Certe quidem fatetur Augustinus, sibi ejus lectione pene persuasum fuisse, veram ab illo Dei gratiam agnosci: tametsi auctorem in mullis ibi locis sibi ipsum contradicero appareret. verum lectis postea aliis scriptionibus Pelagii, in quibus clarius mentem aperiebat, non difficili negotio deprehendit, gratiae ab illo vocabulum elevandae tantummodo invidiae caussa usurpari, neque aliud quidquam in illius ore sonare hanc
vocem, nisi vel institutam a Deo naturam, vel doctrinam, vel ad summum remissionem peccatorum, aut exemplum Christi. Iloc igitur comperto, Augustinus et Ab pius, ' qui Demetriadem sua exhortatione ad sanctimoniam Virgina- Ihi.l a l.
lem prosi tendam adduxerant, ad se in primis spectare judicarunt, eam quoque ut contraria gratiae Dei dogmata devitaret, admonere. Id autem praestiterunt epistola ad aulianam ejus matrem circiter egeuntem annum it . data; ubi eum e Pelagiana scriptione protulissent hunc praecipue loeum Christianae humilitati et gratiae plane contrarium: Oresis NobilitOS Otque Optilentis . ibiti. O i. tuorum in sellisuntur exse, non luet: viritalis Dero diuitias nullus lini praeter toconferre Imaerit. In his ervo jure laudunta, in his merito ceteris praeferendues,quae nisi eae te et in te esse non gmni Et nos quidem, inquiunt illi de san- i o. s.ctae virginis disciplina et humilitate Christiana, in qua nutrita ed educata est hoc existimamus, quod illa verba cum legeret, Si tamen legit, ingemuit, et pectus humiliter tutudit. ac fortassis et flevit, Dominumque, cui dicata est, et a quo sanctificata est, si denter oravit, ut quomodo illa non sunt verba ipsius, sed alterius, ita non sit talis et sides ejus. De hoc ergo ejus assectu utrum non fallamur, inde nos fac potius rescribendo certiores. Pelagianae ejusdem epistolae locis variis reconditum virus commonstrat etiam Beda. Nempe quod ibi legere est, Mullog Philosophorum castorum fuisse,
taen legimOdratog etc. atque si inih- clienis et Deo. ista quae Deo plorent animi hono non aliunde de luisse, nisi de ri Iurae bono. Tum etiam illos emplo Suo tibi inficem ostendero, cum Omnium naturia unci Rit, Omnis: ista virlulum ornamenta En omnitarum pSge posse. quae rei omniet in omnibus rei sinctum inreniuntur in Sin lirum. Deinde quod hi elicim sine Deo homines ostendunt, quulasci Deo foeti sunt, inde intelligere liceat, quid Christicini possint, quorum in
melius per Christum infitsurata notum est qui diuinae quoque striatiae juCuntur Quaeris. Praeterea quod sit, operiens occultas nuturm illuuias, et in medium Proferen8 eae Se quid omnes possimus ostendit. Et quod hac injurin Dindimndra natura est, ne ejus cilio od motum Videamur impelli, qui nec bonum eine nolun- toto DC mus, nec malum et quihua liberum ebi unum semper eae duΠhus rectere,
Cum 5 mPer uti timque pop&rmus. ouod ideo alii judi turi sint, ct ii judimn di, quiu cum Omnes idem possimus, dicerm molamus. Ouod non a justo Deo, Gut ille puniri meruisset, mi hae elivi. nisi uterque utrumque Poluis et hostque elium de Liuu et Itiere pentinis intellissendum si et M solandum solum
17쪽
que clhia nobis cclussci dist culiolem bene niuendi fescit, vom lanua Ditiorum Donsuetudo . Tandem quia nec imp gibile uliquid potuit imperiare, qui justus egi; nec reuinctivrus est hominem pro eo quod Diliare non potuit, qui pius est. I ire ad excutiendum ' decerpsit aliquot post saeculis Beda.' Porro quo tempore Pelagius virulentum illud poculum Demetriadi miscebat, eodem etiam dabat operam, ut errores suos in Palaestina propagaret. Illuc eum vertente anno lli. quando, ut dictum est supra, ex Asrica navigavit, devectum putant. Ac primo, cum euperet cum claris ac sanctis quibusque viris videri amicitia conjunetus, familiaritalem sorte cum uteron mo aliquamini verat. Id sane saneti Viri verba ista indicant: ne reterem laedere Di cimurneoegritudinem. verum eum Ilieron mus, quo jam latius serpentem cohiberet illius haeresim, nihil omitteret; conati sunt Pelagiani ipsius ulcisci generositatem iis calumniis, quibus se ab illis petitum, saepe conqueritur. Nam quando quidem indubitatum est anno . I S. Pelagium egisse in Palaestina, absurdum nemini videatur,eum cum alio quodam ab Ilieronymo designatum suisse. cum circiter annum il6. loquebatur in haec verba. uic tacet, alibi criminatur: mittit in universum orbem epistolas biblinas, prius auri seras, nunc maledicas, et patientiam nostram de Christi humili tale venientem malae conscientiae signum interpretatur: ipseque mutus latrat per Albinum canem. grandem et corpulentum, et qui calcibus magis possit sanire, quam dentibus: habet enim progeniem Scoti eae gentis de Britannorum vicinia. ouae non male quadrant in Pelagium, ut pote Britannum, et quem alio loco videtur IlieronImus Scotum vocare voluisse: tametsi quem sibi superiorem habuerit Pelagius, ut ejus canis nuncuparetur, videmus neminem; nisi si quis velit verba illa. IIaetores etc. reserri oportere ad Iohannem episcopum derosolymitanum, qui reipsa iam male de Ilieronymo meruerat, ut jure cum eo sic ille expostularet. Neque i ieronymus his semper se limitibus continuit, ut errores qui secreto illle a Pelagio discipulis tradebantur, viva tantum voce argueret: Sed permolus ea tholicorum quorumdam precibus, primo suam ad Ctesiphontem epistolam, in qua disputationem de hac re pollicebatur uberiorem . scripsit anno forte ii . nam eam nuper ab illo editam Orosius in derosolymitano conventu le- stabatur. Neque multum distulit, ut pollicitationi suae satisfaceret; quippe trihus contra Pelagianos libris, quos dialogorum forma composuit, jam manus in extremo dulio anni ii 5. admoverat. Et ipsa quidem epistola ad Ctesiphontem, renovatas opiniones superiorum haereticorum ac Philosophorum quod ad ex x-θMM et arx axpetvrix, , exprobrat Pelagio, ejusque has potissimum sententias impugnat, quibus ille pronuntiabat, Posse hominem aine pereolo esse, pi Velit quamvis ad decipiendos homines huic sententiae adderet, non o guq Dei prα- iiii et eum ita Dei gratiam poneret, ut eam ad liberum arbitrium et ad praecepta legis reserret. Porro, Eos qui obrumque leuis utensio gini, peccolet Bilctre non posse, dicebat. Deinde Liberum arbitrium destrui, si ollerius ope indisset. mgemper ei ct ilium Dei egi ne naritime proinde, Unumquemque guo urbitrio resti. Postremo, Fiacula Dei egse mcindato. Ηortatur autem uteronymus, ut publice praedicet, quod secreto discipulis loquitur. Nam EccLrsiae, ait, ut CTOMA EST, vos aperte dicere quod sentitis. Ipso, ut videretur, anno a l. vpistolam contra Pelagianos Siculos scripsit Augustinus, anno Si quidem at S. Ilieronymus tres libros ad Marcellinum ab eo jam dudum editos fuisse, nuper vero consectum librum ad uilarium, assir
18쪽
stinus varia jam se seripsisse de gratia tradit. duic epistolae caussam dedere, quae in Sicilia movebantur u Pelagianis quaestione, certo quidem testabatur anno ei reiterit 6. Ilieronymus, non in occidente solum, verum etiam in O- .riente, praecipue vero in dicitia et Rhodo insulis gliscere Pelagianam luem,
eam corrumpere pleroSque, atque eo latius in die crescere, quod cum ab auctoribus durarentur publice ejus dogmata, clanculum tamen ea traderentur. De
Rhodo quidem, quid ibi gestum fuerit, ignoratur: de Sicilia autem id ex Augustino compertum, multos in ea insula fuisse qui errarent quique alios in errorem mitterent; atque inventum ibidem ipsius, ut dicebatur, Caslestii quemdam librum, quem sibi refellendum sumpsit sanctus Antistes. In sestabat hoc virus potissimum ' SIracusas, qua in urbe, eadem quae Carthagine in C estio da--isa.mnata fuerant, docebantur. Sed et his alia quaedam S racusani adjiciebant, ' quae iam etsi videri possint a Pelagianorum erroribus aliena, tamen ab eodem oriebantur superbiae sonte, unde illis commentitiae sanctitatis assectatio manahat. Etenim isti statuebant, Dicitem mcnentem in diuitiis Suis, redinum Dei non mage inpredi, nigi Omnia pura dendiderit: Nec debere quemquam jurore
Ergo Bilarius Ilipponensium quorumdam, qui S racusis ad sua revertebantur. opportunitate usus, illis ad Augustinum epistolium dedit, in quo. quae doctrinae capita tumultum cierent, praescripserat; simulque rogabat, ut sibi per litteras,quid esset de his credendum, significaret. Runc Augustinus in responso suo filium salutat, sibique, quod fuerit de valetudine ejus laetus certior, gratum testatur accidisse: quo nimirum indicat non obscure, illum jam antea sibi fuisse cognitum. Unde haud quaquam temere fecisse videbimur, si hunc esse dixerimus eumdem illum uilarium, qui postea saneto episcopo epistolam contra Semipelagianos misit, ubi se ipsius praesentiae deliciis potitum aliquando, et salubribus uberibus nutritum fuisse profitetur, Dissicultatibus ab illo propositis, quantum res quaeque postulabat, articulatim respondit Augustinus prolixiori epistola, quae et ab eo nonnumquam libri nomina donatur. Illic testatur, ' eorum qui Pelagianos errores Sectarentur, opinione majorem esse n merum, neque scire se, an non ad eos ex EceleSiae corpore, in quo Spe corre- Episi in .ctionis usque tum fuerant tolerati, reseeandos tandem coactura esset ipsa ne-
cessitas. Caelestium quoque ibidem nominat, et de ejus a synodo Carthaginensi condemnatione commemorat; quia Scilicet verebatur sanctus Doctor ne forte ab ipso in Sicilia hujusmodi turbae moverentur. Tamen earum illum auctorem non suisse, videtur postmodum edoctus: quandoquidem proximo post anno ipsum in Cicilia non agere, ex opinione communi tradit. naiae Augustini epistolam cum secum in Palaestinam tulisset Orosius, exhibuit in serosolymilano conventu, et Johanne, qui praesidebat, annuente perlegit. Eadem rursus apud
Diospolitanam synodum laudata fuit.
Λ-ustinus anno it S. Timasium es Iaectum reo ut ab erroribuR Pelopii, eu-jus et librum ob iis tibi truditum refellit opere de naturo et si ulla. Aliud Opus contra Pelopicinos desinuioneg Coelestio tributus Seribit dictum de Perfectione justitiae hominis. Inter Pelagii discipulos non minimum addicti eidem fuere Timasius et Iaco-hus, ' adolescentes honestissimo loco nati, et liberalibus disciplinis instituti,
19쪽
qui ipsius hortatu, omni spo saeculari abjecta se se totos divino servitio mancia, nolitare paverant. Ii prava illius clogmata ' Studiosissime sectantes, eo quoque pro P gressi erant, ut contra gratiam, qua Christiani sumus, palam disputarent. Ve-- Ebsa. M. rum ab hac eos pernicie Deus liberavit opera monitisque Augustini: jamque Spiritu claristitis qui in ipso erui, ut iidem loquuntur, edocti errorem expue- Misi. n. rant, cum librum quemdam, quem ' assirmabant esse Pelagii, sancto doctori tradiderunt, eum obnixe. ut illi responderet, obleStantes. Igitur intermissis aliis suis occupationibus Augustinus librum magna cum animi ad lentione perlegit: cujus et locum in quadam epistola sua reseri, ipso ex loco monstrans, hane illius suisse, quam lainen in Dios politana s nodo post agnoscere noluit, ' u id. v. g. Opinionem, quod non nemo inveniatur, ac nominatim Abel, qui 'itu hic citat, ut nihil omnino pere Derit.
Pelagius ut naturam hominis contra Dei gratiam defenderet, quidquid in ratiocinando habebat facultatis aut virium, in hoc opere adhibebat. Cum objiceret sibi quod quidam dicunt, levia quaedam peccata ipsa multitudine, quod saepe irruant, non posse cuncta vitari; negabat debere cii sui, ne leoi quidem correptione, Si Dilori Omnino non posgunt. Ili pugnabat, nuturum in Peretis milesialiturum Cel multitiam non esse alioqui mulerium preciali esse Dinitiorum, Si tu hoc ye utor infirmulus exi, ut pluru Pecocti ei. Immo posteros .sd B NON SO-lum illo non esse infirmiores, sed elium pluru impletane praeceptu, cum illatinum implere neqvaeerit. Contendebat quoque, fieri non posse, ut cuicumqvs jum Mylietvio sit caro confriarici. Ibi tamen sibi ipse quaestionem illam celebrem proponebat, numquid gratiam Dei excluderet, cum diceret hominem pos-xe hic egse Sine peccato: et id non nisi per Dei si cilium fieri posse consentiebat. Augustino quidem non parum voluptatis adtulit haec Pelagii tam aperia consessio: verum sub gratiae voce aliquam latere aequivocationem non multo post deprehendit, tandemque ex iis quae Sequebantur, comperit, illum per gratia: nomen nihil intelligere praeter naturam sui iuris, Seu eum libero arbitrio crea- tum . cui quidem velut obiter, idque satis obscuro, legis adjutorium remissionemque peccatorum nonnumquam adjungebat; veram autem Christi gratiam
non modo ipsum non agnoscere, Sed etiam plurima proponere cum eadem Epist i8c. mnino pugnantia, neque alio quam ' ad sidem ejus e Christianorum animis expiauisendam pertinentia. Opiniones suas perversas nonnullis Seriptorum quorulidam ecclesiasticorum, utque adeo ipsiusmet Augustini testimoniis adstrue- R pisi ira. re moliebatur. TVStutur ' Innocentius papa se librum illum evolvisse, in quom ' reperii multa blasphema, nihil quod placeret, nihil pene quod non penitus displiceret, a quavis damnandum atque calcandum, cui similia, nisi qui ista scripserat, nemo alter in mentem reciperet atque sentiret. doc opero Pelagium .ibi , N. epi biolae uteronJ mi ad Cte,iphontem respondere conatum esse, 'arbitratur
i. eluris imus Scriptor Pelagianae historiae.. p. b. Augustinus porro osticii sui esse duxit, opus istud refellere . de quo etiam a Timasio et Jacobo interpellabatur. Flac de caussa grandem librum clicteratas, Rhi l .ien. Pelusii haeresim, ' ( his enim verbis hoc ipso anno il5. utitur, composuit; - aiiem et dicavit illis adolescentibus, a quibus Pelagii scriptionem acceperat, ut videlicet, Si quid adhuc pravae doctrinae eorum animis adhaeresceret, id ra-
l ni i. Ire. dici ius exstirparet. Ibi tamen Pelagii nomino abstinuit, ' veritus ne hoc ille in sui contumeliam accipiens, medicis manibus se se praeberet minus tractabilem; nec non sucilius, ut ait Sanctus Doctor, se existimans profuturum . Si Servata umicitia, adhuc ejus verecundiae parceret, cujus litteris jam parcere non deberet. Atqui eum postea poeuituit, quod cum dolorem sacere timeret, nihil sua Dis tiroes by CV m le
20쪽
P R E F A T l o mi illa moderatione contulorit, nisi ut tumorem augeret. IIoc opus inscripsit dentisvrti et prutici, quod ibi ' gratiam defendat, non quidem contra naturam, Sed per quam natura et liberatur. Et regitur. Ibidem Pelagii pronuntiatum illud, uominem posse esse sine precuso, et mandulci Dei fucile custodire, Ri Velit, condemnari ab Augustino, testatur Orosius. Veterum auctoritates a Pelagio adductae examinantur; his etiam non praetermissis, quae X isti Romani pontifi- eis et mari ris nomine ab eo laudatae fuerant. Necdum enim deprehenderat sanctus Doctor, illa ethnici cujusdam philosophi esse: quod postmodum ex epistolae Ilieronymi ad Ctesiphontem, ut putamus, lectione intellexit. Tandem ea diligentia ventilasse Pelagii librum dicitur, ut ad singulos apices responsa reddiderit. Ipso anno it S. Bieronymum atque Orosium Augustiniani hujusce opusculi, tamquam inchoati quidem, nondum tamen absoluti, mentionem sacere , alibi observamus. Augustinus Evodio, ut id exscribendum curaret, extemplo ' permisit. Id ipsum sequenti anno, cum ipsius Pelagii libro conjun- ictum, Johanni episcopo derosolymitano, ut inde istius heresiarchie mentem perspiceret, 'transmi Sit, rogans illum etiam ut utrumque ad Pelagium diri- .geret. Similiter easdem illas dispulationes anno il6. dedit' ad Innocentium papam deserendas . ouamvis autem non liceret Augustino revocare in dubium, quin scriptio illa filii a Timasio et Iacobo tradita Pelagii esset: eam tamen sine cautione nurn - qtaam memorat, gnarus videlicet hunc esse eo ingenio, ut, si non alia via Sese expedire posset, illam inliciari minimo dubitaret. Eam itaque Augustinus non citat in libro de gratia et peccato originali, in quo libro damnandas Pelagii opiniones ex operibus, quae ille in sua nil llo manum antistitem epistoladgnoscebat, o Stendit; non vero ex iis quae sibi vel ante quam recognosci potuissent, subrepta vel etiam plane falsoque assicia querebatur: nam et similiter accepta eadem epistola Zosimus papa fidem nimis temere scriptis quibusdam Timasii atque lacobi testimonio habitam dicit. In istos duos animum Iulianus gerebat insensum, et adoleScentes ex monachis dissolutos eosdem per injuriam vocitabat. IIunc in annum resurre visum est alteram Augustini lucubrationem contra Pelagianas quasdam ratiocinationes, comprehen Sus in chartula, quar Sin praenotata erat: Desinitiones, ut dieitur, Coelestii. tiane de Sicilia chartulam fra-iros quidam, id est, catholici ad litterant: dederant autem Augustino Eutropius et Paulus episcopi, iidem illi qui non multo post appulsum orosii in Africam,
videlicet ante medium ipsum anniam alsi. sancto Doctori commonitorium de diversis haeresibus obtulerunt. Codicillus iste varia ratiocinia complectebatur, brevia illa et pressa, quae eo pertinebant, ut Statueretue, Nominem hic Sine Preculo es,e POSSe. Cumque illis congesta erant de Scripturis testimonia , scilicet quaedam quibus prohiaretur, uti a uetor inquiebat, praeremum egse hominitit tib8que peretito xit: ulla quibus ostendi volebat, quod Dei mundatu non modo impossibilis non 8 m, Derum no Irctfiu quidem alia postremo quasi iis , quae a catholicis adversus Pelagianos proserri solerent, testimoniis contraria. Asserit AuguStinus perbreves is las ratiocinationes ab C est ii ingenio, quantum e Scripto alio cujus certissimus is auctor erat, conjectando liccbat aSSequi, liaud quaquam abhorrere . Easdem autem responsis et ipse perbrevibus dissolvit, docens persectionem plenitudinemque justitiae illam, qua homo Sine ullo prorsus peccato sit, nec Sine gratia possibilem per vires naturae, prefiertim jam vitiatae, nec umquam esse praesentis hujus vitae. Attamen censet illis