장음표시 사용
2쪽
L Liber, qui multa volumina de varias differtationes complectitur , praefationeu indiget. Et primo quidem, quae tot voluminum, disia sertationum causa fuerit , deinde, quid summatim tractetur in singulis, necessario monendum est. Annus igitur agebatur millesimus sexcentesimus vigesimus nonus, cum vir clarissimus Iacobus Sirmondus antiqua Gaialiae Concilia edidit, & in tomos treis disi tribuit. In altero refert Ludoviciiij ad Hilduinum epistolam, qua iubet Imperator, ut ille vitam Sancti Dionysij conscribat Sirmondus in suis ad hunc tomum obseruationibus haec de argumento epi
3쪽
bus antea di inguerentur /deo ut in antiquis, . nux e etiam omnium Eccle aram Gastia Mar9
Boi paullo ante Hilduinum Carolo Magno re
4쪽
ἁeant. Reclamant tamen, o et duos Dioxysos in unum redigant, vehemerurcontendunt, nec contra rem fuit, an in quaesionem vocari pationis' quas Parisiensium parum iniem Istprouidere, ut quam Apsolose gratiam delent am alieno ne tribviant,aut in Eccle a leuis vi iniuria, cum duos sanctitate praestantes si- pos habeant, alterum de rahere. Haec obseruatio displicuit nonnullis dignitate magis, quam eruditione primariis, quos hominos peruerse religiosi commouerant. Vt illorum studiis satisfieret, chartae folium ubi erat obseruatio, recusum est, atque ex eo sublatum , quod displicuerat.1 aec agendi ratio neminem latuit , incognitionem omnium deuenit. Exindocontigit, ut curiosi emptores antiqua Gauliae Concilia comparare sibi noluerint, nisi chartae folium , cuius supprimendi consilium initum fuerat, haberent. Bibliopola cum hoc perspicerer, suarum rerum satagens, folium quod in omnem
euentum scruauerat, postulantibus non recusat amplius ut libros suos vendat ac distrahat, sponte concedit Emptores habuerunt, quod habere voluerunt. Atinque ita salua res fuit, quia veritas non inrubuit. Neque enim erubescit unquam,
5쪽
PRAEFAΤΙΟ. nisi dum absconditur abscondita non est, apertam in lucem prodiit , fauente cum
primi Rege, & principe Regis administro, quibus antiquae traditionis indagatio de defensio placuit Sirmondi obseruatio, si
Vera non erat, breuiori poterat obserua tione confutari edendus tantum erat, promferendusque in medium auctor unus Hilduino vetustior, qui Dionysium Parisiensium Episcopum eundem cum Dionysio Areopagita Episcopo Atheniensium esse literis mandasset quid si fieri potuit, factu
facilius 3 Tunc omnis conclamata fuisset Obseruatio is velut necessario quodam labefactata motu concidisset Enimuero cum ne unus quidem edi proferrique potuit auctor Hilduino superior, qui quod dicendum fuit, diceret, veritas, quae sua simplicitate contenta est, praeter rationem visa est multarum rerum, verborum compositione opus habere. Hic fons, haec origo plurium voluminum, variarum dissertationum, quibus ne apertum lumen videretur, nouum Hilduini placitum eXtabesceret, replicata sunt totius Gallicanae Ecclesia primordia, cincertis re-
Centiorum narrationibus aspersa Germanus Milletus monasteri Sancti Dionysi
6쪽
PRAEFITIO. monachus paucorum, Ut apparet, Versuum obseruationem libris quatuor oppugnaro
Conatur anno MDCXXXVID. Sirmondus
leues, perditos esse conatus ostendit libello, qui Dissertatio de duobus Dionysiis inscribitur,i prodiit anno DCXII. Interim cum Hilduinum nouitatis accusari
perspicerem , illius Areopagitica legi,
perlegi, ac tandem inueni auctorem esse indignum, cui fides vlla haberetur quod opulculo paruo declaraui quo tempore Ioannes Samblacatus Tolosas in Sirmondum temere irruit, ediditque libellum Galliae Palladium nuncupatum, quod animaduersionibus tredecim confixi. Nee multo post Milletus Responsionem ad Sit-mondi Dissertationam scripsit. Sirmondus neglexit hoc opus, quod auctor in eo obscurum per obflaurius probaret, incerta certis recentia priscis anteponeret. Verumenimuerbio de Sirmones silentio p ter modum sibi gratularetur, illius re-iponsionem discussi,&ad inueniendi asserendique veri regulas exegi. Milletu prorogandi certaminis de defendendae responsionis cupiditatem abiecit. In eius lociam successit qui de nico Dion o Areo-ssita Menarum Parassorum 'sopo ja-
7쪽
PR E FAΤΗ tribam aduersus meam Discussionem striis psit. Is fuit Hugo Menardus monasterij Sancti Dionysi monachus , qui nomen
operi suo apponere non cst ausus , tum quia contra propriam conscientiam scribebat, tum quia pro ea, qua pollebat humilitate, modestia, crebatur, ne profligatae causae defensione partam apud ruditosi cordatos homines existimationem amitteret. Ceteris libris, in quibui
famam colligere se posse sperabat, nomen studiosissime praefixit. At Menardo vita functo factum D, quod ille vivus fieri
noluerat, nisi forsan suprema voluntate sua fieri aliter voluerit. Quidquid id est, interposito monasticae congregationis de Creto cautum, ne Diau ibae auctor obliuio ni traderetur. Hinc recusum est primum libri folium &illic celebre Hugonis Me- nardi Benedictini congregationis Sancti Mauri in Gallia monachi nomen adiunctum est. Sed viri prudentes non adueris terunt, Diatribae scriptorem Hugonem Menardum citare. Id autem cum ita su. Hugo Menardus Hugonem Menardum ut auctorcina se ipso distinctum citabir Momnium irrisoni exponet. Discussionem
Milletianae Responsionis ciun recensui
8쪽
Me nardum aggressus sum, quod in eiu Diatriba refellendum fuit, oppido refelli.
Communes illius locos expendo in omne inconuenientium genus deduco.
Nempe quod seipsum propria manu iugulet, quibuscunque Christiana religionis
hostibus arma subministret. Fuerunt, alij, qui eandem materiam tractarunt, sea nihil attinet eos nominare. Qui stant a monachorum partibus, quae sunt illoruin
propria, repetunt, in eandem cum monachis confutationem incurrunt. De reliquo, quae ad Sirmondum pertinent, Codicis huius partim Praefationem occu pant, partim concertationis initium faciunt. Hinc illius ad Ludovicium peractoris epistolam obseruatio in Praefatione hac ponitur,i Praefationem statim exciapit Diinnatio de duobin Dion s. ordinent hunc iure postulant tria scriptionis tempus, incomparabilis Sirmondi eruditio,idissertationis defensio. Primum, terintium tempori, secundum dignitati atque amplitudini personae, conueniunt. Haec est igitur chronica series opustu lorum, quae hoc in Libro continentur, dein duas partes diuiduotur.
9쪽
Hoe opusculum sequunturn Hilduini Areopagiticis Iudicium, pag. 49. Part. I. Epimia in ari ad Carolum Imperatorem Disunctis, pag. Io8. Part. LP Auasusi Bibhothecuri ad eundem Carolum visola Iudicium, pag. 29. Part. I. Animaduersiones in Ioannis Samblacati Pa ladium Gastiae, pag. 3s Part. II. Reson onis ad Dissertationem de duobus Dio- ην ii Discusso, pagi I. Part. II.
In Discussionis huius capila v. Censori Iudici de Cypriani epistola Lxvri pag. quibusdam Osimi epistulis pag. II 8 ct de libello suppliσi Episcoporum Prouinciapv. 141. defensio.
Iris, pag. 43I pari. II. Ludicrae se umbratilis monachorum monasterjS. Dion θ in Francia, o monachorum sancti Emmeramni arisonensis circa corpiuAreopagira exercirationis censera, 463 P. II.
De antiquis basilicis Parisim Gai Disquisiis, pag. 483. Part. II.