Benedicti 14

482쪽

nialium in caenobio Rodardensi . ac deinde Helpedensi, sive Hel Te-

densi, Ord. S. Benedicti Congregationis Hirsaugiensis reformatae Cluniaci, quo anno ad superos migraverit, variis varia scribentibus, non est omnino

certum .

34 Iodocus Coccius in thesauro CathoIies eam floruisse ait anno Ia8o. Posse vinus, Cave, Oud in lib. de Scriptorib. EceIes pag. Ἀ4. Arnoldus olonin Iieno vira lib. s. cap. 89. Maximilianus Sandaeus in tres . misi. pag. 6ss.ct Hippolytus Marraccius in liliis Marianis pag. I79. mortuam faciunt anno Ia9o.; Jo: Baptista Ricciolius in chrono . reform. tom. 4. pag. 233. & Lau- Tentius Crement. in praefat. ad vitam ct Iibras S. siererudis noruisse scribunt decennio post, nimirum anno I 3oo. immo alii apud Crementium ipsum mortuam affirmant ipso anno I 3oo.; Antonius vero Maria Bonuccius, vir candidis moribus, mihi olim carissimus, in hujus Sanet e vita , quam postremus omnium edidit Romae anno I Io. pari. I. cap. I. haec habet: Con-eordando con ivtti, ehe iI DO felice trainto funeI I 3I I. Abbiamo asserire , erinaeque net Ia o. ctc. qui porro sint hi omnes in hoc concordes, non exprimit . 3s Ioannes Landspergius Carthusianus, qui Sanctae vitam & revela tiones primus edidit snam quae antea, nempe anno I 39 o. a Lamberto Lu-xonio scripta sertur, quod sciam , non est edita) in epistob apologetica . quam ei praefixit, auctor est, B. Gertrudis revelationes per quamdam Sanctimonialem anno Ia 89. scribi ereptas. Ac deinde in vita Iib. I. cap. 3. divinitus Ger trudi monstratus dicitur , eodem quo novus Imperator electus est die, Adolphus Natavius Rodu Iphi Austriaci Successor : electus autem est die T. Ianuarii lay a. Atque hune eumdem annum Ger trudi ipsi supremum ponit lectio sexta officii, nuper , ut dicemus, Ecclesiae concessi . Sic enim habet: Amo Domini milli ο ducentesimo nonagesimo secundo decessit: cum Officium ordini ejus antea indultum , & a clar. mem. Cardinali Bona relatum, mortis annum sileat omnino . 36 Landspergit demum editor Tilmannus Bredentachius, in epistola nuncupatoria , quam Colonia dedit 17. Decembris Is 78. prope finem asserit: Libros a S. Virgine Gerarude ante annos prae trecentos partim conscrptos a partim a consedali ejus exceptos . ct ante annos quadraginta per Ioannem Laηι

spergium Carthusianum se. Unde discimus, eos a Landspergio primum editos fuit se anno Is 38. Qui vero Landspergium ipsum typis Venetis Etruscum secit, dedi tque anno rς68. Vincentius Bondius in epistola, quam Sanctae revelationibus praemisit, haec scribit: II R. P. Giν: Lanspe riο Mο

483쪽

w6 DE SERVORUM DEI BEATIFICATIONE

Meo desis Certosa, si quale dσο cmquecenta anni di tempo eb' erano sate nasissis, venendo quasi miracolosamente a luce . ebbe carico di ridurti turae inseme Ge. Qui si calculus constaret, Alexandro III. ejusque Decretali antiquiorem

Gertrudem haberemus.

3ν Sed & quas reliqui omnes Gert rudi huic Germanae tribuunt revelationes , Martinus Antonius det Rio, vir ceteroqui eruditissimus, disqui- R. magis. lib. 4. cap. I. quas. 3. secl. eas illi abiudicare visus est, Nivellensi Ger trudi tribuens his verbis : Birgitta linge antiquior Pipies Ducis Br bantia Nia, S. Gierrendis amo 664. revelationes quoque suas collegit. Qua ille in re profecto est singularis . Quemadmodum & in serendo de ipsis Husidem Sanet e revelationibus judicio, non singularis modo, sed audax aeplane temerarius, immo di piarum aurium offensor suit Oudin: qui cum

in suppl. ad Beliarminum de Scriptoribus Ecclesiastidis) scripsisset opus istid devotioni mulierum aptissimum; postquam deinde a Religione discelsit, elogio auctarium hoc audacius secit de Scriptor. Eccles tom. 3. pag. a 37. Opus Vlud devotioni mulierum cerebro laborantium aptissimum . 38 Quarto post Gertrudis mortem seculo primus illi a Sede Apost lica cultus obvenit et . Octobris I 6o6. Ossicium de ipsa Monialibus S.Ioamnis Euangelistae civitatis Liciensis, juxta irimam Brevi rii Romini, de de consensu Episcopi , per decretum sacrae rituum Congregationis indulgente; ac similiter deinceps ao. Iunii 16oq. Monialibus Conceptionis B. Virginis civitatis Mericanae sub ritu duplici ;& I9. Decembris i 6ς

Monachis & Monialibus Ord. S. Benedicti Congregationis Cassinensis subritu duplici ad libitum; & 6. Iunii 1663. Congregationi Olivetanae ad instar Cassinensis, & quatenus adesset in Breviario Monastico Benedicti no ;& I3. Septembris I 6 o. Monachis & Monialibus Benedictinis Portu galliae sub ritu duplici; & I . Iunii i6 3. Monachis & Monialibus Benedictinis His antarum; & a3. Septembrii 1673. Monialibus Humilitatis de Urbe .& a. Decembris 16 3. iisdem , sed cum lectionibus propriis; & I3. I nuarii 1674. Monachis & Monialibus Ord. S. Benediisti cum propriis lectionibuS , hymnis , capitulis, responsoriis, antiphonis, & oratione, subritu duplici; & . Augusti 16 Monialibus S. Benedire in Cχmpo

Martio.

39 Ossicio his Indultis impetrato, actum est anno I 67 . de B. Ger

trude in Romanum Martyrologium inserenda : ac bon. mem. Archiepi scopus Myrensis Bottinius tunc Fidei promotor, in suis oppositionibus non tacuit, quod de illius Canonidatione, immo nee etiam de Teati jatu, saltem formali nullum daretur documenium . Sed manu ejus deinde hoc adnot

tum invenio : R i scripta, Dit obientum Breve Ddulgentia plenaria in dis festi Beata, quod es multum ; quia juxta decretum fel. record. Alexandri HI. non conceditur similis Indulgentia, nisi pravia deseriptio, in Maurologio : et hodie quidquid esset ante dictum decretum passim uuatur. At dixerunt iniciabs Secretaria , quia in earin libris re nisu descripta oti B. Geraradis la magna,

tanquam

484쪽

rariquam digna hujusmodi cultu. Itaque nomen ejus Martyrologio adicistum est hoc decreto: Sacra rimum Congregatio; referente Eminentiss. et Reverendisi. D. Cardinali COIumna , insantiam factam nomine Oia. Benedictini per P. --gisnum D. IV Mnsum Mier Proeuratorem generalem Congregationis Vallisle-rame Ord. S. Benedicti Hispariarum pupplicantem pro an tione S. 9ertrudis Virginis, ut dicitur, la magna, praedicti ordinis in Martyreligio Romano, eum Alio ct verbis approbandis, restono: Apponatur in Martyrologio absque eluis :Hae die a a. Ianuarii I 6 8. Sed postea indultum est, ut cum hoc elogio inscriberetur: I . Novembris m Germania S. Gerariati Virginis ordinis S. Tenedicti , qua dono revelationum clara extitit.

o Die tandem ao. Iunii I738. instante per S. Clementis Cardinalem Albanum Serenissimo Rege Polonicae, eodemque Duce Saxoniae , in qua S. Gertrulis patria Istebium est , sel. record. Clemens XII. in poserum sngulis annis die I7. Novembris feso ejusdem Sancta qssignara Osscium ejus .

ad formam tamen Meviarii Romani redioendum. ab omnibus utriusque sexus tam Saecularibus . quam Regularibus . qui ad Horas eanonicas tenentur . sub ritu du-pIsti , servatis tamen rubricis , recitari , s Missam celebrari indulsit, ae in Breviaris o Missali Romano imprimi mandavit. I Verum animadverse postmodum. eam diem IT. Novembris S. Gregorio Thaumaturgo a primis usque Ecclesiae saeculis sacram esse , inconveniens omnino visum est . ut is qui montes etiam loco moverat, loco ipse suo moveretur. ac Virgini Episcopus & Doetor locum daret; praesertim Cum non annus modo , sed neque dies mortis ejus certa sit. nullo Historiacorum eam exprimente; Landspergio autem lib. 3. dumtaxat innuente,

illam obiisse paulo post festum L Lebuini, quod die ia. Novembris in Germania celebratur . Itaque ossicio ad sermam Romani Breviarii redacto, prodiit decretum illud approbans , simul At diem alium Virgini assignans. in hanc so am : URBIS ET ORBIS . Supraferiptam orationem ct ismonet secundi Nommi proprias S. Gerirendis Virginis Ord. S. Beniam ab Em nentis. θ Reverendis. D. Cardinali S. Clementis diIigenter revisas atque examinatas, sacra rimum cingregatio ad insantiam Serenissmi Regis PMmia ben gne opprobavit, ut singulis annis die I s. Novembris pro festi ejusdem Sancta Mylanata, ab omnibus utriusque sexus Christifidelibus tam Sacularibus, quam Regularibus , qui ad Horas canonicas tenentur, in ejus Missa o Μαο sub ri duplici minori a San--ο Domino ηυυο sub die ao. Iunii I738. Ecclesia universaIi eomesse recitari debeant. β Sancti mo Domino nutra visum fuerit: Die 9. Martii I739. Factaque deinde per.me Secretarium de pria r eidem Sanctis o Domino nυνο relatione, Damias sua benigne a uis: Die I9. ejusdem

485쪽

o 3 DE SERVORUM DEI BEATIFICAT IONE

D Eeelsasteo judicio, quia in Beatificationem interponitur, utrum mitille i sit insallibile, ct ad Fidem Catholieam pertinens . I Utant nonnulli, utique pie credendum esse , summum Pontifi- eem minime errare in Beatificatione , at id tamen non esse cer-x tum de Fide : Gonetii. in eap. Audivimus num. 6. de Reliq. et venerat SS., Scacch. de not. et g n. sanditit. Feci. I. cap. 8 pag. 97. Et in suo opere I S. de natura , quidditate, antiquitare, cultu , et quibustam arris annexis ad Beat ficationem, et Canonietationem spectantibus secit. 3. cap. 4. Franciscus Victon. in trari. de Canonidat. SS. cap. I . ArauXo decis mores. re f. 3. quas. 23. y. I. num. a. Ibi quippe , postquam docuit, certum esse de fide, summum Pontificem errare non posse in Canonietatione , tr siens postea Gacificationem , & animadvertens , in ea non contineri definitivam sententiam , sicuti continetur in Canoni 1atione .subdit: auare neque tam certitudinees certum , quod in ea actione Papa neutiquam possi errare : & concordat P. Cedarius in directorio MS. Canoni ratioras SS. I b. a. eap. 3. ubi sic loquis tur : Illud tamen addam valde etiam notandum , quod, licet cultus , qui datur Beatis tam canonidatis, quam non canonietatis hoc est simpliciter beatificatis, ut ex contextu Colligitur )st ejusdem speciei, tamen maliqua parte es etiam diversus : nam cultras , qui exhibetur servas Dei jam defun tis nondum eammeatis , oritur ex pia tantum et probabili opinione , quam habemus , de eorum sanctitate , ct ex humana me cum certitudine quadam tantum morali, quod Imantur aterna felicitate ἔ at cultus , qui tribuitur Sanctis jam a Sede Apostolica a

quam habemus , de eorum sanctitare ct gloria sempiterna ; qua in tibilis cognim causatur in nobis ab approbatione di definitione Ecclesia , quod Hc . . iue si Sanctus , de qua definitione nemini licet dubitare se. 1ta ut , qui de hoc dubitarer,

Iosset ure interror i. quid sentiat de Fide Catholica : tum seqφω Curiutius in tras . de inconsantia in Fide lib. I. cap. 4o. num. 2ος. &addi rates Bivarius in comment. chronici Marci Maximι in S. Ioanne Eremita ab oblιυrο- Alii probibile dicunt, eadem certitudine asserendum eta , Papam errare non posse in Beatificatione , quemadmodum nec In Canonizatione; atque ideo utrumque judicium . tum Beatificationas scilicet, tum Cano-nietationis, ad Fidem pertinere : Bordon. de omnietat. LeZana consuli. I. num. ς 9. Castropalao tom. I. trarit. de Fris risp. I. ας. g. g.num . Blasius a Purificatione in trarit. de adorat. disp. 8. dvb. 4. g. I. matthaeucc. in tract. de Ossciali Curia cap. 47-ηum 3- Ο Neque desunt, qui assentiuntur quidem , de Fide non esse, Papam errare non posse in Beatificatione; at immunitatem tamen ab errore Ita esse

certam

486쪽

ET BEATOR. CANONI Z. LIB. I. CAP. XLII. 6 9

eertam autumant, ut oppositum rejici velint tamquam temerarium , scandalosum , & errori proximum : Amicus in cursu Theol. um .4. disput. 7. MI. . num. 98. Arriaga in cursu Thecl. tom. ς. disput. 9. 't. 6. Silvetra opust. a. re-ΡIur. Is . quas. 3. ct quas.Φ. num. 2I, Verriceli. in quaes. moraI. tract. 8. quas.

as. num. 3. Trulleng. in Decalig. Iom. I. lib. I. cap. 9. dub. s. num. ς. Turrianus tu a. a. tom. s. disput. IT. num. 6. Diana in edit. costia. tom. 9. tra I. s. reflui. I9.

ct resolui. ao. Dei Bene de inquisit. tom. a. dubit. 2ς .4 Denique Ioannes a S. Thoma in a. a. disput. 9. art. a. docet, Pontificem practice errare nequaquam posse in Beatificatione , ita ut temerarius

profecto & scandessus foret, qui negaret , cultum esse Beatificato exhibendum ; speculatiυe tamen circa veritatem sanctitatis . ex vi selius Beatificationis, errare posse, cum judicium in Beatificatione intercedens minime excedat latitudinem certitudinis moralis & maximae probabilitatis, unde oppositum non esset censura dignum . Et quia citatus Auctor adhibuit illa verba, ex vi Beatificationis pracise ; pro eorum intelligentia su jcingit, a temeritatis nimirum nota immunem cum suturum non esse , qui de cultu dubitaret exhibendo erga Dei servum a summo Pontifice beatificatum , si quidem assensus superveniret totius Ecclesiae, aut majoris partis Fidelium , sique multitudo miraculorum non deesset saeta in Beatitatis confirmationem , & per longum tempus continuata : quam etiam Joannis a S. Thoma opinionem reseri, & sequi videtur Dominicus a SS. Trinitate in biblioth. Pontis tam. Io. pag.496.ς Verum non placet haec Ioannis opinio aliis superius memoratis Auctoribus; qui nempe, ut vidimus, tradant licet, non esse de Fide Pontificem errare non posse in Beatificatione ; ejus tamen sunt sententiae , ut velint . eum qui asserat Pontificem errasse vel errare posse , haberi pro temerario & scandaloso . Quare & ab eadem Ioannis a S. Thoma opinione novissime recedit Rabaudi exercit. Theolog. tom. a. exercit. 3. cap. I. si. 3.1ς7. Porro autem , cum varii sint modi Beatificandi, non desunt, qui Volunt, eodem minime modo castigandos esse , qui unum vel alterum Be

titudinis gradum infirmant: sed graviori interim censura plectendos illos, qui tamquam possibilem astruunt errorem de illis Dei servis, qui titulum Beatitatis ex concessione Apostolica obtinuerunt una cum ossicio & Missa; veruntamen ita, ut id non habeatur tamquam de Fide , aut tamquam Fidei proximum, juxta ea quae habentur apud Gravi nam in tracti. de praeseri t.

Cathol. a. partis tom.4. dubit. I. in a pend. pag. 368.6 Haec utique sunt Scriptorum placita. Nobis vero sententiam nc stram nunc relaturis, ut de antiquiori ritu primum dicamus, cum quidquid olim ab Episcopis agebatur in cultu decernendo tum pro Martyribus , tum pro Consessoribus, Beatificationis metas minime excederet, di Lficile admodum videtur , tuto asseri posse , totum id ab erroris labe immune aut suisse, aut semper esse debuisse ; tum quia nullum particularis Episcopi judicium unquam suit in Ecclesia Dei habitum pro insallibili, tumi. Tom. I. F ss etiam

487쪽

IO DE SERVORUM DEI BEATIFICATIONE

etiam quia , nonnullos ex eis hac ipsa in re suisse deceptos, certum est ex historiis. Plura sane exempla id eomprobantia adibi narrabuntur ; sed interea satis erit in memoriam revocasse , quae leguntur in vita S. Martini scripta a Sulpitio Severo cap. II. quaeque in tu perioribus etiam exposita sunt: Sed . ut reliquas virtutes ejus, quas in Episcopatu egit loquitur Auctor de S. Mirtino aggrediar, erat haud longe ab oppido proximus monaserit locus, quem saIsa hominum opinio velat consepultis ibi Martyribus sacraverat. Nam oe altare ibi a superioribus Episcopis eonstitutum habebatur . En Beatificatio facta a praecedentibus Episcopis . Sed Martinus non temere adhibens incertis fidem . ab his qui majores natu erant, Presbteris mel taericis flagitabat, sibi nomen . Mam

ris . vel tempora passionis sendi, grandi se scrupulo permoveri, quod nihil

certi edinfans mi Majorum memoria tradidisset. Cum aliquamdiu ergo a Idico illos abstinuisset, nec erogans religioni, quia incertus erat, nec aumritatem suam vvlgo accomodans , ne supersitio convalisceret; quodam die , paucis secum adhibitis Fratribus, ad Iocum pergit. Deinde super se Hemm ipsum astaηs oravit ad Dominum, ut, quis e set, vel cujus meriti, sepultus, o tenderet; tum conversus ad uuam vidit, prope assisere umbram fordidam , trticem . Imperat, nomen , meritumque tit Ioqueretur. Nomen edicit . de crimine e)nfitetur , Iatronem

sesuisse , Obscelera percussum, ivsti errore ceIebratum ; sibi nihil evm Martyribus esse commune , cum illos eIoria , se poena retineret. Mirum in modum vocem Ioqumtis , qui aderant, audiebant; personam tamen non videbant. Tum Mamrinus , quid vidisset, reposuit; issemque, ex eo loco altare, qu d ibi fuerat, submoveri, atque ita populum supersitionis illius absolvit errare . Suffragatur Socrates in his. Eces. lib. . eap. I 4. ubi, postquam retulit turbas Concitatas a Monachis Nitriae adversus Praesectum Orestem,testatur, Ammonium Mona chum, qui Praefecti caput lapide in seditione percusserat, ad Praelestium adductum esse;Praesectam autem,sicuti leges pestillabant,palam de eo quaesti

nem exercere, tormentisque assietare,dum extremum spiritum ederet . Quae

res non diu post ad Imperatorum aures perlata est; quin etiam Cyrillus eamdem rem illis. sed omnino aliter expositam , per litteras significavit. Corpus quoque Ammonii Cyrillus ipse capit, atque in ecclesia quadam recondit; at non Ammonii , sed Thaumasti nomine nuncupavit. Deinde , cum in ecclesia magnitudinem animi illius , perinde ac si grave certaemen pro pietate sustinuisset, laude & praedicatione extulisset, jussit, Martyrem appellari. En Beatificatio . Verum , qui modestiores erant etiam ex ipsis Christianis. Cyrilli studium erga Ammonium minime approbarunt: nam exploratum habebant, Ammonium non in tormentis interi isse , ne Christum negare cogeretur, sed temeritatis suae poenas dedisse . Quocirca

Cyrillus ipse illud facinus silentio paulatim perire passus est. 8 Delato postea beatificandi jure privativo ad Sedem Apostolicam . sive ad Romanum Pontificem , reminisci opus est , duplicem ex supradiactis dari Beatificationis speciem, hoc est formalem , di aequi pollentem r

488쪽

ET BEATOR. CANONI Z. LIB. I. CAP. XLII. II

tum Beatificationem formalem esse illam , in qua . ratis habitis virtutibus , aut martyrio, necnon signis seu miraculis , Ponti sex indulget, ut Dei servus Beatus appelletur . atque in determinato aliquo loco colatur ,& ut plurimum quidem cultu ossicii ac Missae in ejus honorem ; Beati fiea

tionem autem aequipollentem eam esse, in qua, rata habita fama virtu tum , aut martyrii, & signorum seu miraculorum , necnon ratis sive cultu immemorabili cum scientia & tolerantia Sedis Apostolicae , aut Ordinarii ; sive cultus introductione , aut continuatione ex permissione pra cedentium Pontificum , Congregationisve sacrorum rituum juxta modum alibi explicandum , vel ex Patrum virorumque sanctorum scriptis , vel ex communi Ecclesae consensu ; summus Pontilex sententiam Ordinarii , aut Delegati approbantem prestitum cultum confirmat. Urbanus etenim VIII. qui exhibitionem publici cultus severe prohibuit erga eos , qui non fuissenta Sede Apostolica canonizati, aut beatificati , eos tamen ab hac lege exce- Pit , qui aliquo ex modis praedictis cultum obtinuissent.

y Ducto itaque a se cilioribus initio, id est a Beatificatione aequi pollonii , probabile quidem videtur. summi Pontificis judicium in ea non e se infallibila, nec ad Fidem pertinere; sed & certum est , a nota temeritatis immunem eum non esse Aturum, qui ipsum errasse contenderet in hoe, aut illo casu , & cultum reprobaret, quem Pontifex ipse approbavit. Nam non modo judicium summi Pontificis in hac aequi pollenti Beatificatione non est praecipiens , cum indulgens tantum sit atque permittens, sed nec etiam terminale est atque extremum : in quo profecto rerum themate eoneipi nequit, illud esse insaltibile , & multo minus ad Fidem pertinere. Accedit, quod . nisi ante aequi pollentem Beatificationem discussae fuerint approbataeque virtutes in gradu heroico , aut nisi discussum fuerit approbatumque martyrium , quemadmodum re ipsa saepe contingit, cum opus sit, ut post eam judicium instituatur super ipsis virtutibus , aut super martyrio ; possibile est, ut virtutes ipia. aut martyrium minime approbentur, prout oportet, ratione scilicet ad Canonizationem habita , ita ut causa in eo statu remaneat, in quo est . Si ergo post approbatum casum exceptum , indultamque Beatificationem sequi pollentem pendet ut plurimum judicium de virtutibus heroicis, aut de martyrio , quod idem est, ac de re substantialiter requisita ad irrevocabilem cultus concessionem; sequi videtur, antecedens permittens judicium nunquam haberi posse pro infallibili, aut de re ad Fidem pertinente . Consueverunt quoque ipsi R mani Pontifices responsum sacrae Congregationis super cultu immemorabili, hoc est super Beatificatione aequipollenti, nedum semper ore tenus confirmare , verum etiam id aliquando incere per litteras Apostolicas informa Brevis. Cum autem hisce litteris Apostolicis de more inseratur haec. clausula; salva tamen in praemissis auctoritate Congregationis eorumdem Cardinalium , uti colligitur ex Brevibus approbantibus cultum immemorabilem

489쪽

Gregorii X., Luciae Narniensis. Andreae de Comitibus expeditis per summos Pontifices Innocentium XI. Clementem X.& Innocentium XIII. nec non passim ex pluribus alibi memorandis; servatio haec auctoritatis Congregationis sacrorum rituum ostendere videtur, eosdem Pontifices re vera cognovisse , judicium cultum permittens nec esse infallibile , nec ad Fidem pertinens; cum sacrae Congregationi liberum relinquant, nihil obstante approbatione indulgente ac permittente, novis supervenientibus fund mentis , ab eodem recedere. Uno verbo. judicium in Beati ficatione aequi pollenti intercedens innititur famae , innititur antiquitati , innititur ut plurimum sundamentis , seu Indultis cultus quidem non sine magna ratione . attamen causa judiciali jure non cognita , iactis: praeterea non est praecipiens, sed permittens; non extremum , sed tantummodo ad finem conducens; ab iisdem demum Romanis Pontificibus non apparet haberi tamquam infallibile, aut tamquam ad Fidem pertinens. Quae nimirum omnia simul Iuncta, licet temeritatis notae eum non eximant, qui asser ret, Romanum Pontificem errasse in hac vel illa Beatificatione aequi pol lenti nec enim ex erroris possibilitate valet illatio ad ipsum errorem , nec sine temeritatis nota licitum est venerabili Romani Pontificis judicio reis

gari , etsi tantum permittenti , quippe quod tot adhibitis diligentiis prolatum est sufficere tamen posse videntur . ne id asserens tamquam haer ticus sit habendus; atque adeo apta videri possunt ad ostendendum , summi Pontificis judicium in Beatificatione aequipollenti nota esse insallibile. neque pertinens ad Fidem . Io Beatificationis porro formalis judicium gravius certe est judicio Beatificationis aequi pollentis. Non absolvitur enim , nisi constet ex processibus de virtutibus, aut de martyrio, & de signis seu miraculis, quae sunt substantialia requisita Canonigationis; quin & in summorum Pontifi- eum Apostolicis litteris ea deest clausula jus servans Congregationis sacrorum rituum. Sed , quamvis ex hoc inferri possit, temeritatis, aut gravioris theologicae censurae nota esse assiciendum , qui auderet a Terere

Romanum Pontificem in hac vel illa formali Beatificatione errasse: aut contenderet , non esse Beato exhibendum cultum eo in loco, in quo Papa indulget, ut exhiberi queat: concludi tamen certo non potest, vel ipsum formalis Beatificationis judicium esse infallibile , aut ad fidem pertinere ;eum semper sit permittens, nunquam praecipiens , & ad finem utique com ducat . sed non sit extremum ; & ut plurimum cultus per id concessus in tra particularem aliquam provinciam, civitatem , vel Religiosam familiam sit coaristatus . Multo autem minus id concludi potest, cum ex supra relatis habeamus , sere usque ad tempora summi Pontificis Clementis IX. expleta licet Beatificatione formali , iterato examini subjici consuevisse ea Omnia, quae jam ante sermalem ipsam Beatificationem examinata fuerant di approbata , ut transitus fieret ad Canonizationem . Signum quippe hoc

est, formalis Beatificationis judicium habitum non esse ut insallibile , aut

490쪽

tamquam pertinens ad Fidem . Etsi vero nova consuetudo fuerit subinde introducta . ut in transitu a Beatificatione formali ad Canonigationem minime instituatur recens examen de virtutibus, aut martyrio , vel de signis seu miraculis jam approbatis , sed quael io tantummodo reducatur ad nova signa vel miracula , quae post Beatificationem supervenerunt; quom docunque sit, utrum id susciat, necne, ut judicium Beatificationis sommalis habeatur pro infallibili, aut tamquam ad Fidem pertinens. hoc sautem certum est, etiam hodie, absoluto judicio sermalis Beatificationis, nec non miraculorum , quae post obitum supervenerunt, non solum in Congregatione generali sacrorum rituum proponi dubium ; an tuto deveniri possi ad Canoni eationem ; verum etiam , eodem dubio favorabiliter resoluto, de tota causa iterum agi, id est tum de virtutibus & martyrio, tum de miraculis, in Consistoriis, in quibus suffragium sertur ab omnibus S. R. E. Cardinalibus, atque Episcopis Romae commorantibus, necnon aliis ad Urbem hanc ob causam vocatis. Quae . cum profecto caeremonialia non sint, sed substantiam judicii respiciant, nec, nisi invocato Dei omnipotentis auxilio, peragantur, ostendere aperte videntur, Beatificationis judicium neque ab ipsis Romanis Pontificibus haberi ut insaliibile, aut tamquam quid ad Fidem pertinens . Addendum , quod ex alibi reserendis, cum in sacrorum rituum Congregatione ordinaria actum alias suisset, an in honorem Beatificatorum vel Beatificatione aequi pollenti , vel formali essent in posterum concedendae lectiones propriae secundi Nocturni in Ofiicio Divino; nonnulli dixerunt, minime esse concedendas , eo quia Beatificatio erat actus revocabilis ; alii autem censuerunt, concedi posse , non obitante , quod Beatificationis judicium non esset infallibile , nec ad Fidem. Pertineret: quibus nempe confrmantur ea , quae modo dicta sunt, quaeque paucis enuntiantur rem. a. Operis Theotitiei Patris Silvestri Mauri S cietatis Iesu. qui Theologiam Romae per multos annos magna cum laude docuit, ubi lib. I. q s. I o. num. I . ita loquitur : An sit de Fide, eos, qui flum fuerint Beatificata , esse in caIO , minus es exploratum apud Auctores .

Conveniunt, esse ita certum , ut sine temeritate negari non phyt. At muIti negant , id esse de Fide . Ratio est, quia . ut aliquid sit de Fide, debet esse definitum . Sed summus Pontifex sententiam definitivam pronuntiat tantum in Canm ione, cujus forma es: Decernimus ae demimus , talem esse Sancttim , ac Sanctorum catalogo adscribendum . In Teatificatione autem non pronuntiat sententiam definitivam , sed solum coneedit titulum Beati, ct evitum quemdam non uni versalem in tota Ecclesia . sed limitatum ad certa Ioca, certasque personas ἰ ac deinde , antequam procedat ad canonietationem , facit novas diligentias , q asi re octuc non sit omnino explorata . Ctim autem aliquid jam es certum certitudine F dei, es omnino exploratum , ac non debet fieri ulterior inquisitio. Hunc sequitur ex eadem societate P. Io. Baptista Ricciolius in tria . de immunitate ab errore in Sanctorum Canonidatione , quem quidem tractatum dicavit summo Pontifici Clementi IX. ubi lib. a. cap. 6. num. s. haec habet: si eritur octa Ust,