De Pseudophocylidea

11쪽

Usquo ad saeculi decimi sexti finem carmen gnomicum hexametrum, hocylidi nomen prae se ferenS, non indignum putabatur quod antiquo poeta milesio tribuorotur. Primus ridericus Sylburg illo saeculo exeunte cum vestigia disciplina judaicae et christianae in carmine deprehendisset, quod antea pro certo habobatur in dubium vocavit.

Joseph caliger antiquo Phocylidi poema aperto derogavit; qui in Obser in usebium , pag. 6 dicit: e totam illam poesim falso actonus hocylidi attributam, ubi inusnient studiosi quo adhuc industriam suam exerceant, et iudae homini vo potius christiano i tribuendum statuit Τum in varias discesserunt parte οἱ κοιτικοί

veterum poetarum Sapientia nomica et Brun christiano homini carmen tribuentes. Dono Jacob ernaysin singulari commentatione quae inscribitur: Ub das hoolideische edictit, in ultra gur hollonisti-schon litteratur . Wratisi. 18563, opinatus Judaeum, antiqui hocylidis personam mutuatum, veteri teStamenti praecepta venibus explicavisse, atque post to-

ut negari non possit aut unum ex Hellenistis Alexandrinis fuisse, cujusmodi multi praestantissimi floruerunt sub Ρω-lomaeis, aut, quod vero proprius, Christianum Scal. ΟΡ. cit. p. 5.

12쪽

lomaeum Philometorem, sed ante Neronem imperatorem vixisse, noVam Sententiam haud spernendis argumentis fulcivit: quom otio Goram in diss et D Pseudopho-oylido , i Aristobuli discipulum xtitisse conjecit i. Quibus tamen opinionibus nonnulla adjungenda, nonnulla validioribus rationibus comprobanda aut etiam reicienda enSeo. II. Apud primores patres christianae ecclesiae nulla hujus carminis mentio occurrit; neque est quod miremur, ait oram, uti Scaligo mirari videtur, cum nihil inde eruero possent, Sicut e libris aperto ἐθνικοῖς vel sacris litteris consuΘrant. Ρrim laudatur apud Sibaeum qui affert versus

124-31 III, 263, addito nomino Φωκυλίδου, et apud Nicandrum Scholiastam lex. 4463, qui versus 171-4, deinde apud Herm0genem p. 377 qui versum 162 3, domum apud Apostolium qui,ss. 130 40 30 memorat

κεκλεμμενα P.

Sex compilatum cum compilator commut Se i in hilolog 1859 pag. XIX. y Quod jam suspicatus erat Bemay pag. XIX.

' α ὁ ἐν mῆτq θεος φησιν' ουδεν νευ καμ. καμάτου πελειανδράσιν υπιτες εογον M. Sed antiquo hocylidi potius hunc versum tribuendum cum Goram censeo. De qua re Vide ius.) quorum octo primores libros secundo saeculo Ost h. n. confectos 88 recentes eruditi consentiunt.

13쪽

Sibili confersendus cum Seudoph. V. 3 μψα γαμοκλοπέειν μητἈρσεν Κυπριν δρίνειν VediuS 53 in momoriam revocat Seudoph. VSS. 1, 2.

vs. 45 Sibyll. Pseudoph. s. 12 τὰ δίκαια βραβευειν.

14쪽

seco δἐ θεοὶ τελέθονται , et 108 4 dhρδδνὰ πνευν δέδεκτa , sensum juxta christianorum placita reddunt 3 Alios insuper versus nonnihil immutatos, alioSexplanationis, vel amplificationis causa insertos alios denique a dissentiente compilatore praetermisso offendimus ii seudoph. s. 17 νευδορκον στυγέει Θεις δοικεν ει τις μοσση cui statim subjungitur:

ἐξ-δίκων ἔργων δωρον χερὶ μειοτε δέξω Sensit

Sib. r. Scriptor, ut acute Beg observat, obscurum emoVS. 18. itaque Supplevit et Maodσιρος, στις ἔχηται, Ela

te s. 19 Seudoph. inseruit: νὴ μητ)Ἀρσενοκοιτειν, μὴ συκωραντειν ἐφε φορονευειν et quem versum exhibet alteris duobus codd. Mutinensibus seudophocylideae. Ut vero alias interpolationes sub silentio praetermittam, ad versum 2 gressum facio: πλερῶσα σέο χειρ ἔλεον χρηξοντι χρύσχου qui in

libro II. Sibyll. ita legitur:

15쪽

Vss. 42-47 a loco, quem tenent, alieno eSSe cum

neque prioribus neque sequentibus satis conveniant, amsonsit Sibyll. scriptor hos illis praemittens versus: Μηδε θέλης πλουτεῖν, μηδ' ευχου,Ἀλλὰ τόδ' ευχου 'Ἀπωτων ὁλίγων, μηδέν τε θοντα βδικον. Soquuntur dolad versus ho l. qui praeceptum traditum illustrant. te s. 48 praemittit us: Μηδε δόλους ματειν, μη πρός φίλον ῆτορ ὁπλίζειν cuius primum homistichium ex seudoph. v. 4 potitum esse liquot. Et qui plura videre vult, omnes huius carminis adnotationes Beroti videat, alia insuper aliis e carminis pseudoph. locis desumpta inveniet, si patientor librum II.

Sibili. 0rlegerit Hic mihi innuisse sufficiat vorsus 13-15 Sibyll:

4 Omnia qua in V. Sibyll. libro addita vel into potata sunt, quamquam neque Seud0phocylidis γνωμιωι

aut numerorum elegantia aut Sermonis urbanitate commendantur, at contra plurima verba et conStructus noviciae origini prae se ferunt, procul dubio tamen etiam minus peritis multo deteriora apparent. Quibus omnibus perpensis, iure meritoque haec inforri possunt a Suidam compilatum cum compilatore Ommu-

β Si sucundo post Chr. n. saeculo liber V Sibyll.

16쪽

conflatus sest ut plurimis eruditis, hodie probaturi, praecedentibus saltem saeculis Seudopho l. γνῶμa uribuendas γ Νοn Od vss. 5-99 seudophocylidis interpο- lasso, sed etiam alios versus imitatum esse scriptorem secundi Sibyll. libri, quod maxime ad eorum fidem facit. Bemay a quodam bygantino grammatico duos primore Venu consarcinatos putat, eiusque sententia his roborari argumentis poteSt: a Huius exordii rati exilis est et verbis satis languidis contexta, dum poema venuState quadam non

caret.

' Si huius poematis scriptor ipse Bemay ait se

Φωκυλιδην νδρων ὁ σοφκώτατον η appellaSSet, ipse fraudem, quam SSet molimS, aperte, nimis candide ac satis inconsulte profeSSUS SSet.

γ Unus x tribus codicibus Ambrosianis duos primores Versus intervallo quodam a reliquis distinctos praebet. Immo in isto codice alii versus ambio in Ρh0cylidis honorem antecedunt ii Ιgitur Bemay carmen aversu Minitium capere opinatur. Bernardy, oram et alii eruditi totum proemium, idest septem primores versus abjiciendo malunt, atque

17쪽

IOHΝ - inchoari statuunt in Bero ver et allii illos omnes versus seudophocylidi adscribere non dubitant. Quam controversiam ipse Bero dejudicat.

Atque in primis septem primore verau aut OmneSexpungendo aut omnes Servandos esse ducimus sublatis enim duobus primoribu vemibus aκεφαλον foret poema, ut ipse ero profitetur, ac prorsus ab re SSΘ ea me inchoari hunc in modum μήτε γαμοκλοπων κτλ.Atqui, ut sS. - scriptor reliqui poematis abjudicare OSSimi , nullo pacto movemur, cum justa rationes minime inveniamus. At vero si versus breviter praeceptorum Summam absolventes, ut ait Bero, praefixam ad argumentum materiam subjiciunt quare idoneum Occupant locum.

Praeterea licet, ut Bernays dicit, leges decalogi contineant, credo poetam non immediate a decalogo eos deSumpSime, sed potius, cum poema hoc Graeci hominibus laboraverit, graeci poetae haud ignobilis personam mutuatum, vemibus ab antiquo quodam vulgatissimo poeta aut fortasse ab ipso hocylido ilesio, quodammodo descriptis et consarcinatis, orditum SSΘ, ea ipsa de causa, quod praecepta decalogi in memoriam revocarent, et in ei paucis absoluta monita invenisset, quae τοῖς --οις explicaturi amplificaturus erat. Quas quidem Sententia non modo per Se Verisimilis est et refellit eos qui SS. - expungendo putant, verum etiam maximam difficultatem disjicit, cum non

Simili modo incipit carmen, quod χρισα πη in8cribitur:

18쪽

sit amplius cur miremur, si versus' πρ- λιν hau HL qui naturale carminis exordium videtur, post Septem primores sedem obtinuerit. Igitur, si Vss. - fide digni sunt, atque, ut diximus, duobus primoribus Versibus Sublatis, κέφαλον ο-ret poema officitur, ut et hi Versus eidem scriptori tribuondi sint cum pratore difficultates, supra allatae, facile solvantur. α Si iam initium claudicare et venustate carere fateamur, exitum et alia carminis partes majores spiritus sibi sumere, ideoque praeferenda minime largimur. D Oncodimus emaysio, si auctor Se et Φωκυλίδην νδoων ὁ σοφα τατον appellaSSet, manifeSte, quamvis invite, ipsum fraudem professum. t ut ait Bero, res ita se non habet scriptor enim totum a

me antiquo poetae Milesio non tribuit, sed hoc tantum fingit se suis verbis traditas Ρhocylidis γνῶμα explicare; ideoque non improbandus scriptor, si nobilis veteris poetae sapientiam laudibus extollat. γ C0ds Ambrosianus I, qui duos primo Vera

a reliquis distinctos pra0b0 13, nihil aliud inquit Beroi

probat nisi librarium istum eamdem suspicionem fovisse quam emay exornavit; hi maxima parte codicum aequalis vel majoris auctoritatis et antiquitatis versus illi nullo intorvallo ab aliis separati leguntur. Idcirco argumenta, quibu Bernus niti poterat, iacent Sodaddo praeterea: Ut praecedente cap. monstravimus Ρseudophocylidis versu 2- imitatus est auctor II.

ε Non est quin Videat, quam congrue memium epilogo respondeat, atque ulliu alteriuSque unum esse auctorem jam vero cum epilogo, quem praeterea Versus Sibyllinorum imitantur, fidem omnes concedant,

quid est quod et exordi fides non habeatur γ

19쪽

Quae cum ita Sint, non Vss. - tantum seudophocylidi tribuendos, verum etiam duobus primoribus vorsibus suam fidem constare censemuS, quibu carminis scriptor sibi poetae ilesii nomen adscivisset, quod otiam Bernus, quamvis primo illo venus expungat, pro certo habet. o tamen dicat Bemays, ideo hocylidis nomine poema exornatum fuisse quod hic quoque scriptor nullo fere vinculo inter se apta ediderit, nam cenSendum S et ποίημα νονθητικόν - διανοημειοις antiqui Milesii prorsus alienum, qui praeceptis Singulis nomen Suum praeponenS, Singula, paucisSimis versibus comprehenSa, Sejunctim propoSuerit eli Dion Chrys.

III. Existimat caligor p. 95 p. cit. versus 100-8 et μη τυμβον φθιμένων dνοουξης, μηδ' dotata δείdi ηελίω καὶ δοιμόνιον χόλον δροης. ου καλιν αρμονίην νaλυέμεν ἀνθρωποιο. καὶ πια δ' ἐκ γαίης ἐλπίζομεν ἐς φύος ἐλλιν λεώραν Ἀποιχρομένων δαίσω δὲ θεοὶ τελέθονται. φυχῶ d μίμνουσιν κηριοι ἐν φθιμένοισιν πνωμα do ἐστι θεου χρησις ῬηΤοῖσι καί ἰκων. scisa γὰρ ἐκ γαίης ἔχομεν, κύπειτα πρις αυτην λυόμενοι κόνις ἐπιάμ Ἀηρ aedν πνευμα δέδεκται. christiano homini magis quam judaeo convenire, at vero Vss. 100-2 praeceptum tradunt, quod est in libro Num. XIX.

20쪽

- 16

11 - ὁ ἁπτόμενος του τεθνηκόμος πύο ὶς νυχῆς μορῶ- που tacloamo εσται ἔπτὰ ημωας - ibid. 16 καὶ πας δρην μνηται ἐπὶ oοςωπου του πεδίου τραυματίου η νεκρου η δοτέου ἀνθρωπίνου η μνηματος, ἔπτὰ ημέρας κύ- ocimo ἔσται. - Ι Seqq. Ss. 103- nihil inest ut iam observavit Goram quod non aeque in Iudaeorum religionem cadat: nam corpus revicturum esse jam testatur Job. XIX-25-27 -- δα γὰρ λιχένναός ἐστιν ὁ ἐκλυειν με μώλων, ἐαὶ γῆς δναστῆοαι τι δωμ μου οἰναντλουν ταυτα aod γὰρ κυρω ταυτ μοι συνετελέσθη, a his hacivm συνεπίσταμαι, α δ θαλμός μου υρακε, καὶ ουκαλος - et Esaias c. XXVI, 193 -Ἀναστήσονται Οἱ νεκροι, καὶ θεμήσονται , ἐν τοις μνημίοις καὶ σφραν- ει σονται οἱ ἐν τῆ γῆ .eta. Versus 105- cum Gen. Cap. I, 27 conferendi - καὶ ἐποίησαν ὁ εος ο ἄνορωπον, κα εἰκόν ΟεO MOίησεν αὐτόν. - et eum e V, 23 Sap. Sirach. - τι ὁ λις κτισε τον νοραπιον ἐπ ἀφθαρσί inseudoph. 'ριοι si καὶ εἰκον τῆς ἰδίας ἰδιότητος ἐποίησεν υτόν - Versu 107- cum Gen. III, 19 εως του οστρώμαι σε εἰς την γῆν ἐξ ῆς ἐλέ- έν ς' τι γῆ εἶ καὶ εἰς γῆν πελευσχ - et c. XVIII, 27 ἐγὼ δε εἰμὶ γῆ καὶ σποδος - et cum Job X, μνησθητι, τι πηλον με ἔπλασες, εἰς δὲ γῆν με πών ἀποσαρώρεις - nec non cum cap. III, 12 Ecclesiast: καὶ ἐπιστρένη Ἀολ ἐπὶ τὸν γῆν ὁ ην, καὶ τι πνευμα ειυστρων πρις ιν εο δ ἔδωκεν via. - Supereunt vorba: πίου δὲ θεοὶ τελέθονται, quae emaysio non modo Christianorum vel Iudaeorum hominum placitis adversari, sed etiam a Graecorum et Romanorum Oribus abhorrere videntur cfr. BernVS. p. i. Igitur hac apotheos offensus Bernu proposuit Seq. lectionem: Moo τε νέοι τελέψονται - ideSt: - rursusque adolescunt Vorum Boris animadvertit poetae si haec dicere voluissetet δοις non et Moci , adhibendum fuisse. Fugit'