장음표시 사용
51쪽
stare videbatur: δ eius κυριον esse maritum. Nam si hoc loco contendunt illi' - obeuctus filiam in matrimonium datam genero adimit, ipse filiae κυριος esse debet, non Leocrates maritus. Sed nonne verba ita interpretari possumus, ut tantam potestatem patri non attribuamus Quod ut impetrarent, alii iam operam dederunt, quorum argumenta examinanda sunt. Atque primum quidem ea tractabimus, quae nobis probabilia non videntur; sed velim consideres quod argumentis demonstrare student, nos quoque pro Vero habemus, sed argumenta ipsa displicent. Cum eiero autem nos non facere, qui suspicetur olyeuctum
Leocrati filiam despondisse, sed in matrimonium non dedisse alias exposuimus p. ); iam aliam sententiam examinemus, quam lmrimi commendant Leocrates Polyeuctum in ius vocavit ergo iniuria Polyenctus ei filiam abripuit, n0 quod κυριος esset.' Non recte hoc modo difficultates tolli censemus, nam obstant Verba ριετὰ δετaset ravdκτει θ' ὁ Λεωκροτης καὶ δίκας λογχανε κτλ. quibus ex verbis colligimus de divortio ipso lites non exstitisse; ε divortium iust iuro factum est, postea autem Leocrates actiones intendit, sine dabio de rebus, quae pertinent ad divortium, sed non quod olyelictus iniuria matrimonium solvisset. Neque aliud demonstratur verbis δίκας λογχανε Πολυευκτο καὶ τουτονὶ Σπουδί δ, nam si Le0crates ira exarsisset de divortio iniuria facto, olyeuetum ad iudices Vocasset, non olyeuctum et Spudiam. De bonis lites intentae sunt propterea arbitri, a quibus dissensiones componuntur, postulant, ut partes rationes erilibeant, et Leocrati adiudicant ea, quae in patris adoptivi domum intulerat; fortasse etiam decem illa6δ passim, cf. Beauchetes 216 adn. 1 addas reduelles 133 Mitteis,
p. 155 ex his verbis etiam cogunt Leocratem cum Polyeucto consensisse de matrimonio solvendo, sed nescio an hac interpretatione non satisfiat verbis διαφορος γενυριενη τω Πολ. πρὰς τὰν Λεωκρ. et ἀφελομενος actiones nostra sententia Leocrates intendere non poterat, sed de consensu cogi
ἀφαιρεισθαι is schwerlie Wdrilichisu nehmen. μ' ad arbitros enim refero verba τὰ τελευτ ον διελυθησον, nam X 28 fin cognoscitur per arbitros has dissensiones esse compositas. Utrum arbiter publicus an privati in censum veniant diiudicari nequit, nam pluralis θνωσαν οἱ διαιτηταί etiam ad arbitrum publicum pertinere potest, quod complures lites intentae sunt.
52쪽
mina pro donis muliebribus soluta per arbitros addictae sunt Leocrati et g 4, 28, 27. Minime autem nostra sententia tunc agebatur do Leocratis dote, quod suspicatus est halhelm, ut hoc qu0que modo demonstraret iniuria uxorem Leocrati esse ereptam; rogr.
pl. civ. 153. eque Vero veri est simile Leocratem dotem accepisse neque ex g 28 eum dotem repetivisse cognoscitur. Sed concedamus dotem esse datam et matrimonium a olyeucto iniuria s0- lutum ne sic quidem quod halhelm inde colligit probamus nam Leocrates dotem repetere non poterat, nisi actione instituta uxorem quoque reposcebat, quia dos cum muliere quasi coniuncta est.' Uxorem autem eum non repetivisse apparet. Ergo nescio, qui nobis contingat, ut demonstremus Polyeuctum iniuria filiam marito detraxisse. Hac Via viros doctos Hruga et Beauchet impugnare nequimus, sed aliae patere videntur: Rem singularem hoc loco inveniri, quod agatur non solum de divortio facto, sed etiam de adoptione soluta monent ipsius, Thal- heim, minig, alabano B. s. Quomodo haec inter se cohaerent 3 In censum venit lex saepius iam commemorata pater, cui sunt filia6,
non filii, adoptare non potest nisi ita, ut unam ex filiabus filio adoptato in matrimonium et Leocrates igitur olyeucti filiam duxerat, quod illius filius adoptivus erat. Videamus, quid inde colligendum
ait adoptio et matrimonium soluta sunt, utrum prius nescimu8 faciamus adoptionem: Si adoptio soluta est, per se matrimonium solvi necesse n0n est lex non laeditur, si filia remanet apud maritum, qui iam frater adoptivus non est; sed facile fieri potuit, ut thenienses adoptione Soluta matrimonium quoque solVere assuescerent, ita ut omnia tur et officia, quae adoptione contracta subierant, illa soluta abolerent.
ΑΡ. 548. Quis vero hoc loco adoptioni finem imposuit γ1. Adoptio in universum non solVitur, nisi inter se consen tiunt et pater adoptivus et filius adoptatus. Itaque ei, qui censent Polyeucto convenisse cum Leocrate de adoptione tollenda apte locum ita interpretari videntur de adoptione solvenda inter ill0s convenit,3 dotem etiam is reddere debet, qui invitus a coniuge deseritur, quin etiam ne apud eum quidem dotem remanere veri simile est, qui uxoris culpa commotus matrimonium solvit. v. d. Ea p. 61 Thalaeim B.-Α. adn. 9 Cailleme apud Dar.-Savi. . . do p. 393.
53쪽
ergo matrimonium solutum est. yy Sed nos dubitamus de consensu, et p. 47 adn. 4. 2. Adoptio solvi potest a patre solo, si filius dignus est ἀποκηρεμξει. Sunt, qui patrem adoptivum ius abdicandi habuisse omnino negent; ' quamquam his non adsentimur, tamen nobis persuasimus patrem ποκηρώττειν non potuisse, nisi extarent graves causae, de quibus hoc loco cogitandum non est qua in re obloquimur hal-
heimio rogr. 189 p. 10: es stan dem Polyeuktos ungWeuelhastru dis doption uoiderrusen ἀποκηρυττειν).'3. Adoptio solvi potest ab adoptato solo, si filium legitimum
relinquit in domo patris adoptivi, quae res hic in censum non Venit nam Leocratem solum adoptionem non sustulisse ex Verbis patet; idiprimis autem hic filius heres esset olyeucti. Nihil igitur proficimus, si facimus adoptionem priorem esse Κlutam iam redeamus ad alteram sententiam matrimonium prius solutum est quo facto adoptio quoque tollenda est, nam fieri non potest, ut filius adoptatus s0rorem non habeat uxorem.')Hinc mihi proficiscendum videtur atque ita progrediendum, ut quantum fieri potest satisfaciamus verbo φαιρεῖσθαι neque tamen tantam patri tribuamus potestatem, quantam ruga quique eum sequuntur. Atque optime nostra sententia impetrantur optata, si accedimus ad Daresti sententiam pl. civ. I, 165 adn. 3: la lamme
Matrimonium igitur non a patre finitur, sed ab uxore ipsa a patre commota, ut divortium instituat. Quae cum ita sint, non Riramur, quod legimus φελύμενος, praesertim cum magnam Veri habeat speciem non uxorem ipsam divortii libellum ad archontem rettulisse, sed eum, qui mulieris κυριος fuerat, priusquam collocata
Aliud autem est hoc pro vero habere, aliud putare penes patrem esse filiam in matrimonium datam, etiam in itam, omni tempore marito eripere. Quae sunt matrimonia, quae semper
patre solvi possint Sed dicat quispiam eundem usum alii populi AP 548 Thatheu R.-Α. 81 adn. 1 idem apud auly-Wiss.
iudicare difficile est, quod exempla Attica desunt, ex aliis autem gentibus 0raecis hae αποκηρυξιν filii adoptati locum habere vetare, illae, ut fiat, permittere videntur cf. Mitteis, Reichsr und volasrech p. 15.' ea igitur adoptiones, quarum causa matrimonium contractum est, ab eo solo tolli posse videntur, cui matrimonium solvere licet.
54쪽
habent. Quod negare non possumus, sed ubicumque tiae potestas patri datur, ibi impedimentis quibusdam minuitur pater Romanus eam filiam tantum gener demere potest, quam neque in mariti manum dedit neque emancipavit in), pater Aegyptius eam tantum, quae neque ex Idμε εγγροφε nata est, neque ipsa Iclμον ἔγγραφον iniit. . Qualia impedimenta cum Graeci non noverint, Veri minime est simile eos patri permisisse, ut filiae matrimonio finem imponeret. Neque quod per se veri speciem non labet confirmatur eis exemplis, quibus illi nituntur: ruga p. 7 adn. 48 - eauchetes 388 adn. 5. Ea autem missa faciamus, quae hausta sunt e fabulis antiquis, nam de iure Graeco nihil docent, qui demonstrant heroes aut tyrannos filias generis eripuisse ); huc pertinent Eurip. Androm. V. 96 et schol ad Od. IV, 4 anct ad Her. II 2 p. 241 42 arx versus ex Eurip. Cresphonte translati a discipulo rhetoris cuiusdam Graeci, non Enniani Marx rol. p. 132, hutata apud aul Wiss. S. V. Ennius p. 2593).
οἱ μηκετι εἰναι κυριον της παιδος, υτὼς δε ἐγγυησὰμενος κυριωτερος ἐκεινου - μαι δευτερα δε si τουτο ου εωρα οἱ κατορθουμενον κτλ. Sed primum quidem essenius ille est sponsus, non maritus filiae Aristodemi deinde si facimus apud Mes- Senio εγγυησιν - quam Vocem ausanias de rebus Atheniensibus transtulisse videtur ad Messenias, eandem vim habuisse quam
αλλ' 6 πρὼς τὰς ἐξ ἐγγράφων ἁμ ων γεγενημενα καὶ ἐγγράνος γεγl Jhi μενας Mommse l. . recte monuit agi de iure Aegyptio nescio igitur, quomodo intellegenda sint eius verba p. 149 -Ι Agypten efremdet die . . Ordnung, . . . et i gri eo his chen Rech schwerlic gentigende Substitute bestande haben. - Concedendum quidem est: sunt qui suspicentur initi patri Aegypti licuisse omne matrimonium S0uere, magiStra tu autem Romanos secundum uos mores hanc patris potestatem ita diminuisse, ut cognoscitur e verbis papyri laudatis. Mitteis, Archi fur
' singula exempla aliis quoque argumentis refutari possent, ioperae pretium esset. ε nos plerorumque opinionem secuti censemus ἐγγυησιν esse Ehe Vorbereiiung cf. praecipue Thalhelm, rogr. 189 p. 6sqq. p. 18
55쪽
loco non apparet sponsum illum iniuria contendere se sριον esse mulieris sibi desponsae, quamquam nihil proficit. Neque neglegendam esse puto Dion Chrys. r. XI, 46 sqq. v. Arnim I p. 127, unde ruga argumentum sibi petit agitur quidem hoc quoque loco de rebus fabulosis, sed Dio cum operam det, ut demonstret Helenam ab Alexandro non raptam, sed a Tyndareo patre ei in matrimonium datam esse, non ad consuetudinem illorum tyrannorum spectat, sed ad stricti iuris praecepta itaque eius argumenta ad obrussam exigenda sunt Agamemnonem legilans in gra suscensuisse, cum in eo esset, ut Tyndareus Helenam daret lexandro, sed non habuisse, quomodo eum impediret, cum Tyndareus κύριος esset filiae: τὼ δὴ χθεσθαι μέν ου ἔχεινδε πως κωλυσοὶ δν υνωρεων κυριον γαρ εἶναι της ὁτουθογατρύς l0quentem facit Dio sacerdotem quendam Aegyptium). Tyndareus igitur Helenae etύριος est num hac re probatur sententia Ferdinandi Hruga Minimo, nam Menelaus Dioneus non estiuaritus Helenae, sed una cum aliis nobilibus eam in matrimonium petit; omnibus autem Alexander praeponitur a yndareo, qui sine dubio est iύριος filiae non collocatae. Nostra magnopere interest Dionem facere non potuisse, quin fabulam commutaret, ut demonstraret λαβεῖν 4λέξανδρον την 'ελέτην ἐκ os δικαίου. μAlii autem Veterum scriptores, qui ante Aristotelis tempora dierunt, infirmioribus argumentis quam Dio Alexandrum et Helenam defendisse videntur: posuerunt enim Helenam nupsisse Menelao aeque tamen iniuria Alexandrum secutam esse. Quorum de argu- cientis quid iudicaverit Aristoteles, patet ex eius art. rhet. II 24,
quod dicunt'), nam auctor celavit aut quidem omisit τὰ ποτε: pater κύριος Helenae tum fuit, cum illa Menelai uxor nondum erat,s0n, cum Menelaus eam duxerat. Quo ex loco quid Aristoteles de filiae collocatae κυρίεν cogitaverit plane apparet. Quae cum ita sint, statuendum est penes patrem non esse matrimonium filiae solvere neque recte Hruga e contrari collegisse 3 Sauppe in orat Attic. II p. 223 haec verba olycratis esse suspicatur. - Ρrimus, nisi fallor, hunc locum adtulit uebler, av.-Stinungav
' cf. e. g. Hei ic Mater, Die Syllogistis d. Aristoteles II, 1 190wp. 493.
56쪽
patrem κεβριον esse filiae in matrimonium datae, non maritum: nostrae sententiae repugnant neque Demosth. XLI, 5, cuius loci causa haec omnia in quaestionem vocaVimus, neque ei loci, quibu8Muga suam sententiam confirmare conatus est nobis autem testimonio sunt cum Dio, quippe qui fabulam illam non sine consilio commutaverit, tum Aristoteles. Atque nostrum fuit in hac parte commentationis reicere, quost Hruga contendit de patris potestate divortium faciendi quod si nobis contigit, satis sit, nam cetera argumenta, quae adfert, ut demonstret patrem esse sριον filiae nuptae, hoc loco accuratius tractare non licet neque ita opus est, quia omnia labefactantur
verbis Aristotelicis Sed hoc vel illud addamus:
1. ruga ipse concedit maritum saepius coniugi κεβριον SSe,
cum hoc modo res explicet, difficile est firmis exemplis eum devincere, nam rara sunt, quae demonstrent maritum esse κεθριον quod maritus est, non aliis de causis atque eo plus valet locus ille Aristotelicus. Quomodo autem hae res quadrant ad nostram causam Leocrates est frater adoptivus et maritus; nonne igitur Hruga ipso sibi obloquitur, cum neget Leocratem esse uxoris κυριον Ηοo
contra ruga monuerunt ubter Sav. Stinun XV p. 396 et Hilai ibid. XVIII. p. 155. Sed nullo iure, nam nostra sententia ex eius verbis p. 56 dilucide cognoscitur, quid censuerit frater adoptivus sororum itaque etiam uxoris - κόβριος fit post patris mortem, aeque ac frater naturalis Polyeuctus autem inter rivos erat, quamdiu Leocratem habebat filium adoptatum; ruga igitur de sua semientia non deflexit. 2. ruga p. 1 adn. 52 ita exposuit: Die Frage gehi da- hin, b sicli elege fur de Wide die einun finde lassen, assder hemann enigstens in Vermogensangelegenhelten de Frauili κύριος ird. in Argument agege liefert die Stelle ei Dem. adv. Spud XLI g 12' velim legas ). Neque vero ex hoc loco intellegitur olyeuctum coniugis αυριον non fuisse: Ilay ab archonte interdum κυριον mulieri constitui suspicatu est Hruga p. 66 quem secutus est eauchetes 346 perperam interpretatus finem legis laudatae a Dem. XLVI 18 ... τω ν επιτρέψη, Or)TOMχέριον Dore. f. ipsius, Bed de griech. Rechis p. 27; halhelm, rogr 189 p. 6.
57쪽
tempore eum uxoris aύριον non fuisse Verum est. Sed nihil inde edgnoscitur de olyeucto ViVo. 3. Maritum apud iudices uxoris personam non sustinuisse, nisi aliis do causis eius κεβριος esset, contendit Hr a l. s. Be- stet I 220. Sed si revera ea argumenta, quae impugnanda ei sant, non multum Valere putas praecipue sch0l ad ristoph. qu.
v. 969), Velim conferas, quae lato de hac re constituit in leg. XI p. 937 a γυναικι δεξεστω λενθω μαρτυρεῖν καὶ συνηγορεῖν, tu sπερ τετταρὰκοντα ετη η γεγονυῖα, καὶ δικην λαγχοτειν,
Ingenuae igitur quadraginta annos natae liceat ipsi litem intendere, si marito caret. lato fieri posse statuit, ut mulier ipsa causam agat, si pater frater alii qui secundum leges Atticas κοριοι esse p0ssunt, inter rivos sunt: si maritum habet mulier, ab hoc causa agenda est. Quod cum inveniamus apud Platonem, cuius leges seminis multo maiora iura tribuunt, quam Atticae, concludamus
maritum uxoris causas egisse, quod maritus est, non qu0d nescio qu modo κυρίου potestas ad eum Venerit. 4. Non maritum, sed alium Virum mulieris κεβριον esse duo
docent tituli Amorgini Dittenb Syll. n. 28 et 831; unde neutiquam quisquam colligat hac in insula res aliter se habuisse atquis Athenis, nam quomodo cippi explicandi sint, recte iam exponit Lew De civili conditione mul Graec. p. 38. cf. halhelm R.-A. 12 adn. 2 reeueil I 135 Schultheas Ochenstar Lalass. Ρhilol. IX l892 p. 94 κοριος enim mulieris is est, qui dotem constituit, quod in negotiis contrahendis agitur de bonis, quae maritus illi Ir dote data oppigneravit. Neque haec abhorrent ab usu theniensium, nam in Attica quoque interdum alium suscipere debere κυριου munus ac maritum consentaneum est; nihil autem veri est similius, quam eum fieri sριον, qui mulieris tutor esset, si in Ratrimonium data non esset. . . maritus κυριου munere fungi
non potest, si mulier cum eo ipso negotia inire aut ei litem inten-nere studet neque hoc loco neglegas, quod supra p. 49 exp0suimus de divortio faciendo mulieris pater aut qui ex ordine κυριων lege praescripto eum sequitur ad archontem divortii libellum refert, si dxor a marito discedere vult. cf. ΑΡ' p. 48. Quae cum ita sint non compr0bamus sententiam Viri docti Xuebler, qui . s. p. 396 haec: De Beweis Meser Salae se. Athenis maritum in universum munere κυρίου non fungi is Hrugruilichi et gen Ausserhal Athens haben si alterdings biswessen0eltam gehabt, . . in Amorgos. μ
58쪽
5. Mulieres Graeco-Aegyptiae marito ut tum κυριορ, yy atque Ptolemaeus hilopator Graecorum mores secutus mulieres e p-tias quoque in maritorum tutela esse iubet. cf. Mittet Reichfr.und Volksr. p. 55. II. g . . .. το τελευταῖον διελυθησαν, ετ ερτε οφω- μενον τὼ Λεωκρὰτην περ ην εἰς την οὐσίαν εἰσενηνεγ-μμος κτλ.Leocrates igitur matrimonio et adoptione solutis transactione recipit, quae in rem amiliarem intulerat. Quibus de rebus qui scripserunt ex hoc loco unumquemque filium adoptatum, quae poSSideret, in patris adoptivi res inferre debuisse colligunt: an de Esp. 91 Caillemer, e rei de tester in Annuatre de assoc. ourrenc dea et Gr. I p. 25 ΑΡ. 546 adn. 178 sido et Caivomer
apud Dar.-Sagi. s. v. adoptio p. 76 Thatheim .-A. 80 adn. 3; Beauchet II, 47. Ne vero quis dicat non licere ad omnium adoptatorum bona transferre quod scriptum legimus de bonis Leocratis adoptati, argumentis suam sententiam probare student. Velut ait-lemer droit de tester i. s. haec: et cela 'a e qui dolve nouasu rendre. I ne aut pas ouhlier que, 'Urδ le droit romain, Padr0gε tui aussi, perdat la propriet de se hiens. Ecce enim, eum pater familias se in adoptionem dedit, omnes eius res incorporales et corporales, quaeque ei debitae sunt, patri adoptivo adquiruntur.' Gai inst. III, 3. cf. e. g. Leonhard apud auly-Wisa. s. V. adrogatio. Sed hoc loco nihil demonstratur, nam patriam potestatem Romanorum t0to coelo differre a Graeca constat apud Graecos filius inter vivos adoptatus plane eisdem iuribus et officiis utitur ac filius naturalis, itaque et bonorum dominus esse et bona ipse sibi adquirere potest. Maiorem veri speciem habere Videtur, qu0 conclusit an lenΕ p. 91 Aeschines enim . tes. g 1 tradit legi impediri, quominus πευθυνος adoptetur πολιν ἡπευθυνον οὐκ ἐς ἐκποιητον γενεσθαι Cuius legis quae causa sit an de Es ex oratione adv. Spudiam cogi posse censet: adoptatus res suas in alienam domum transferebat; si autem πευθυνος quis est et ab altero adoptatus facto . . peculatu damnatur atque interest moritur, a quo repetenda est mulcta, cum ipsius bona patris ad0ptantis bonis addita sint 2 ropterea autem lege cavebatur ne liceret πευθυνον adoptare, ne scilicet civitas damno afficeretur. Sed ne hoc quidem probem, nam degis interpretationem Jalsam esse puto; argumentay Egon eiss Bettrage gum grako-agyptischen VormundschansrechtArchi fur apyrussorschun IV 1907 p. 4.
59쪽
satis sunt subtilia: an de Es cum scriberet atque interea morbiis', ipse intellexisse videtur, veri non simile esse rem publicam multam repetere non posse eo Vivo, qui adoptatus bona in alienam domum transtulit. Quae Verba plane neglexerunt ei, qui ad viri docti an den a sententiam accesserunt Beauchet II, T), sed nescio an iis res ipsa fiat minus probabilis. Neque enim dubium Videri potest, quin aliquis magistratum suscipere potuerit et rationem reddere debuerit, quamquam ipse bonorum dominus nomdum erat, quod pater inter Vivos erat; cf. ΑΡ. 579; qui si condemnatur, de patris bonis multa solvenda est. Quo etiam magis s0lvere deberet pater adoptivus, qui πευθυνον adoptasset eiusque bona accepisset. Quomodo res publica ita damnum accipiat, non intellego. Hac igitur de causa legem latam esse negamus neque tamen, si hoc contentimus, sensu ea caret revera enim res publica damno receretur, si patri cuidam diviti liceret filium patre vivo nihil fere possidentem ἐκποιεῖν in pauperem domum, ut suis rebus parceret. cf. Beauche l. s. Atque hunc sensum legem praebere inde quoque cognoscas, quod Aeschine teste haec sunt legis Verba: οὐδ ἐκποιητον γενέσθαι Vox εκποιεῖσθαι usurpata est, non δεςποιεῖσθαι, quod lege non tam impeditur, ne filius ab altero adoptetur, quam ne ex sua domo excedat. Damnum igitur rei publicae infertur, non si quis πευθυνος in alienam domum Venit, sed si ex sua domo excedit. )Quae si recte exposuimus, locus Demosthenicus, de quo agitur, et ex data de πευθsνων adoptione inter se non cohaerent, neque habemus, cur ad bona omnium adoptatorum referamus, quod traditum est de Leocratis bonis. Nostra sententia Leocrates sua sponte bona sua utrum omnia, an nonnulla diiudicari nequit in olyeucti res intulit et ex eius suisque bonis una cum patre fructus percepit; Verum, quae sua ponte intulit, sine dubio recipit, cum adoptio soluta est itaque arbitri, cum Leocrati bona a Polyeucto retenta addicerent, arbitrium non solum benevolentia commoti sed etiam secundum leges dederunt. Aliter ei iudicant, qui censent Leocratem bona in olyencures inferre debuisse inter eos quaestio exoritur, utrum Leocrates tertiam interpretationem proposuit iccotti La Famiglia ne di-ritto attico p. 22 laudat apud Beauch. II, 7) legem esse latam patris adoptivi causa ne fieri posset, ut πευθυνος ab altero adoptatus multam solveret de illius bonis. Sed adoptantis ipsius est cavere ne decipiatur; praeterea Aeschines disertis verbis indicat leges a se laudatas rei publi
60쪽
bona stricto iure repetere potuerit, y an benevolentia arbitrorum receperit.' Nos, si hanc sententiam omnino probaremus, cum illis: faceremus, nam inde quod Leocrates bona transactione recipit, nemo colligat eum res suas recepturum non fuisse, si iudices stricto iure sententiam tulissent. Quo autem terrarum ei perveniunt, qui ut eanchet
contendunt Leocratem bona in olyeucti rem familiarem inferre debuisse II, T), penes Olyeuctum fuisse Leocrate invito matrimonium solvere I, 221), i. e. adoptionem tollere, Polyeuctum bona Leooratis retinere potuisse II, 8)3 Haec si omnia Vera essent, fieri posset, ut Polyeuctus honestissime Leocratem defraudaret bonis, si omnia iura, quae illi ei attribuunt, exsequeretur.