De philosophorum scepticorum successionibus eorumque usque ad Sextum Empiricum scriptis [microform]

11쪽

vero discipulos Timonis fuisse dicunt Sotion et Hippobotus

apud Diogenem, eorum non unum excepisse alterum, Sediana Timonem eos audivisse atque solum Euphranorem

doctrinam Scepticam Eubulo tradidisse, ipsa temporum ratione

ut sentiamus compellimur. Cum enim Sotion circa annum centesimum nonagesimum a Chr. n. fuerit Timonis setas anno ducentesimo tricesimo quint a Chr. n. terminetur ii, inter Timonis et Sotionis aetatem non plus quam quadra

ginta quinque anni sunt elapsi. Si quis ergo quadraginta

quinque annorum spatio quattuor deinceps successore Se excepisse statuendum putaverit, unumquemque per undenos

annos scholae principatum tenuisse erit dicendum, id quod vix quisquam sibi persuaserit. Huc accedit, quod satis diliacide apud Diogenem a Sotione et Hippoboto Dioscurides Nicoloelius Euphranor Praylus Timonem ipsum audivisse traduntur, atque quod imprimis est considerandum, ubulus non Prayli, qui extremus ponitur, sed Euphranoris dicitur discipulias. Quare non recte sentit Jacobus Brucherus'), qui per illos privatam successionem usque ad Sextum Empiricum statui posse concedit uetio, neque Henricus Bitterus ), qui Hippol, tum et Sotionem xistimat voluisseeXhibere successorum seriem usque ad Ptolemaeum. In maXimum vero errorem incidit L. Prellerus y), qui eos Scepticorum seriem ab Aenesidem usque Sextum produxisse

videtur praesumere, id quod nullo pacto fieri potuit, quippe cuna Sotion annis mirciter quadraginta fuerit lani Ptole-

vid infra c. XX.' Mentio ubi ili num ipsa sit reserenda ad Sotionem id nodsentit Zellerus de Graecorum Philos. vol. IV. Pag. 44 l. dn. et Vol. V pag. 2, adn. 1), ex Diogene ipso non satis liquet. De Hippoboli vero aetate nihil certi exploratum est.' Hist cris philos pari. II, lib. II, c. 24 g. 7. Tom. J. Histor philosopli. Tom. IV pag. 282. Ilist phil. r. et rom pag. 453. ed. IV

maeum i). Quae cum ita sint, hoc erit statuendum, quotiescunque Diogenes duos vel phares unum audivisse magistrum

tradit, eorum non quemque, Sed unum tantum scholae praefuisse utque in SucceSSOrum numero SSe reserendum.

Itaque Ptolemaeum excepit Heraclides, non item Sarpedon ), Heraclidem enesidemus, et Antiochum enodotus, cui non Theodas fuit successor ), sed id quod exhibet ipse Diogenes, Herodotus arsensis, quare heodum nunquam tenuisse scholae principatum dicendum est ).Jam vero hoc nobis est quaerendum, num integra sit illa philosophorum Scepticorum series aut continua fuerit ipsorum successio. Quod tum firmiter statuere poterimus, cum quando fuerit primus Scepticorum, Pyrrho, et Sextus

Empiricus, qui inter extremos recensetur, demonStruVerimuS. In ea enim serie licet hirima sint admodun obscura, optima tamen fortuna factum est, ut ea, quae nobi SerVRVerunt antiquarum rerum auctores, Sufficiant ad explorandam

atque definiendam et Pyrrhonis et Sexti Empirici aetatem. Atque quo tempore fuerit Pyrrho, ex Suidae testimonio

certo non c0nstat β), quamobrem alia antiquitatis documentay vi . infra c. VII. Nisi quis hic dicendum putet, Sarpedonem, quia in ordine seriei praecedat Heraclidem, excepisse Ptolemaeum, et Heraclidem successorem suisse Sarpedoni, id quod vix licet concedere.' Contrarium sentiendum putat Zellerus i. c. V, ag. 7 adn. 1, qui hac in re ipsum secum dissidere non animadvertit. cf. l. c. V, pag. 2, adn. 1.

cf. Zeller. l. c. V pag. 5 adn. 3, ubi aperte Theoda scholae praesuisse dicitur).' Suidas verb. Πυρύω haec exhibet: Πυρρων, Πλει ἄρχον,

12쪽

sunt requirenda. Et Diogenes quidem ad ritus IX, i)

nobis tradit, illum arte ingendi, quam exercuerat, relicta primum audivisse Drysonem, deinde se applicuisse ad Ana-Xarchum eique semper adhaesisse atque adiisse Indiao Gymnosophistas et Magos ), Sextus autem Empiricus refert'), eum carmine in Alexandrum Macedoniae regem, composito decem millia aureorum dono accepisse. Quod si consideraverimus, Pyrrhonem, priusquam se applicuerit ad naxarchum, artem ingendi exercuisse' atque ea relicta primum Drysonem adiisse, ipsum anno trecentesimo vicesimo septimo plus quam triginta annos natum fuisse erit statuendum.

editiones Suidae ante iister editionem exhibent iid, usterus et Bernhardius receperunt ριὰ, quod legitur in IISS. Pariss Quod si retinendam putes lectionem arreon, d n umύδα, totus Suidae locus omnino caret sensu. Cum enim, si eam lectionem probandam esse putaverimus, aliis antiquitatis testimoniis cogamur, ut Pyrrhonem Olympiade centesima Prima natum esse dicamus, quid sibi velint et verba ἐν ἐπὶ Φ.λίππου ἐπέκεινα intellegere non OSSumus.

Itaque Clintonus Fast Heli. III, p. 76 talem suspicatus est loci

faciem antiquitus fuisse: φιλοσοφος, γεγονώς κατι τὴν κατοστην πρωτην λυ/μπιάδα, ο ἐν Π Φιλίππου του Μακεδονος καὶ ἐπίκεινα. At Pyrrho ad Anaxarchum se applicuit eumque anno trecentesimo vicesimo septimo in Indiam secutus est; quis tandem sibi persuaserit, eum tunc temporis jam prope quinquaginta annos natum fuisse3Neque tamen assentiendum putamus lectioni indoῆν ριά λυμπιάδα.quia ne ipsa quidem recepta quid sibi velint illa ni Φιλίππου κ&i ἐπέκεινα intellegitur. Nescio igitur an hic Suida locus reserendus sit ad Diogenis IX, 8 'Ἀνάξαρχος καὶ Ἀλεξύνδρον συνῆν Γ ἐκμαζε

κατῶ τὴν δεκέτην καὶ κατοστὴν λυμπιύδα, atque legendum: κατὰ τὴν ρ ἀλυμπ., qua conjectura recepta cum toti Suidae loco sanus redditur sensus, tum illud imprimis apparet cur

additum sit cuεκεινα, quippe cum apud Diogenem lX, i Pyrrho discipulus dicatur Anaxarchi. 3 cf. Diog. IX, 63. Aristoel ap. Euseb. Praep. evang. lib. XIV, 17. 18.' Adv. Grammat. 282 λεγεται γύρ αὐευν - ποίησιν εἰς ἐν Μακεδονα λεξανδρον γρύφαντα μυρίοις χρυσοῖς σιμῆσθαι.' Servabatur quaedam ejus tabula Elide tu gymnasio Diog. IX, 2.

Quum vero constet ex Diogene Laertio IX, 23, eum

nonagesimum aetatis annum agentem e Vita decessisse, proxime nos putamus abesse a Vero, cum illum fuisse dicamus ab anno circiter trecentesimo sexagesimo quinto usque ad annum ducentesimum Septuagesimum quintum a Chr. n. i). Habemus igitur, unde ad seriem philosophorum Scepticorum computandam initium Sumamus.

Neque vero minus apparet illud, quo temporis sit progrediendum. Extremo enim Scepticorum in sua serie ponit Diogenes Laertius Saturninum Cythenam et Sextum Empiricum. os igitur fuisse ante Diogenem, res ipsa

declarat. Quum vero Diogenis aetas ab anno circiter ducentesimo vicesimo usque ad annum ducentesimiatii quinquagesimum . Chr. n. terminetur '), Saturninum multo p0st annum ducentesimuni triceSimum fuisse vix erit dicendum. Neque deest nobis accuratior computus. SeXtus enim Empiricus exhibet' nomen Basilidis Stoici, quem imperatoris

M. Aureli praeceptorem fui8Se nemo est quin concedat j. Eum cum Hieronymus in Chron. reserat ad Olympiadem ducentesimam tricesimam Secundam ab anno centesimo duodequinquagesimo usque ad centesimum quinquagesimum

3 cf. Zeller. l. e. IV, pag. 439 440, adn. 1. Ueber Weg. ist. phil. I, 230 360-270 a Chr.). Unde accuratissime noverit aessetus Scepticism p. 263 Pyrrhonem fuisse 380-288. non intellegimus.

, cf. Zeller L . IV pag. 79 adn. 1 et pag. 61έ, adu,

13쪽

secuta dum p. Chr.)Τ), satis liquet fieri non posse ut Sextum

Empiriciam ante annum centesimum quinquagesimum P. Chr. n. fuisse statuamus. Huc accedit, quod Galenus, doctissimus ille medicus Pergamenus, in libris suis mentionen facit Empiricorum Menodoti Theodae Herodoti pluribus locis ), nusquam Sexti Empirici. Cum vero in libro ), qui inscribitur medicus sive introductio qui liber salso tribuitur

Galeno Menodotus et Sextus sectam medicorum empiricam accurate firmiterque munivisse dicantur, atque in eodem

libro Herodoti mentio fiat, Theodae non item, interea

Sexto magnam gloriam esse partam, obscuratam Theodae

glori m apparet. Atque ipse Galenus refertq), quum annos triginta septem natus Romam reliquisset et in patriam rediisset, sibi oblatos esse tres libros in eorumque numero librum περὶ τῆς ἰατρικγῆς ριπειρια conscriptum, antequam Pergam Smyrnam demigrasset, quum per duos dies Pelops et Philippus, medicus empiricus, multum invicem discep-

Apollonitis Stoicus natione Chalcidicus, et Basilides Scythopolitanus philosophi illustres habentur, qui Veri quoque Caesaris

praeceptore suerunt. s. Sync. p. 351 υπολλωνιος rcolao X Hχηδονιος, Βασιλείσης Σκυθοπολιτη ' υro καὶ σιδάσκαλοι Ουηρησιμου Καίσαρος γεγονασιν. M. Aurelium Antoninum et eundem dictum esso Verissimum patet ex ut Capitol. vit M. Anton. c. 1, 4.

c. 1 Vol. XIV, pag. 675).' De libr. propr. c. 2 XIX, pag. 16).tassent; quare eum librum inter primos Galeni libros esse numerandum atque jam ante annum centesimum quinquagesimum primum, quo anno Smyrnam et postea Alexandriam se contulit i), esse elaboratum constat. Quem librum cum

in libris AEnumerandis inter illos quos scripsit adversus Theodam et Menodotum posuerit, hos libros eodem fere

tempore conscriptos 88 conjicere licet. Itaque Theodam et Menodotum . ante annum centesimum quinquageSimum fuisse 'entimus, Merodotum ab inno circiter centesimo quinquagesimo p. Chr. Scepticorum scholae praefuisse usque ady annum centesimum octogesimum, Sextum Empiricum denique anno circiter centesimo octogesimo isque ad annum ducentesimum decimum Sexti enim vitae majorem partem Secundo l. Chr. saeculo esse dribu sendam. ipse )indicat cum sibi rin praesens maxime adversari Stoicos dicat, qui exeunte saeculo secundo summa Romae florebant auctoritate, ineunte autem saeculo tertio magis magisque

evanescebant. In Sexti igitur aetate definienda prope acceS- serunt ad verum, qui eum vel post Galenum vel tempore imperatoris Commodi vel paulo post fuisse dixerunt. Atque nobiscum quidem sentit Vellerus ) dissentit aliquantulum Brandis ius ), qui eum ineunte saeculo tertio fuisse putat, maxime autem errat Niet Zschius si), cum Diogenem Laertium suam Sexti Empirici notitiam Favorino debuisse dicat, id quod fieri non potest, misi quis Sextum Empiricum jam ante annum centesimum quinquagesimum p. Chr. fuisse ultro statuerit. Nam Favorinum usque ad

' l. c. V, Pag. 6. Hist progress phil graec. II pag. 209. Ritte r. l. c. p. 285. In Mus Rhen. nov. Vol. XXIV pag. 208.

14쪽

annum circiter centesimum qia inquagesimum quintum vitam protulisse, suo loco demonstrabimus.

cap. IV.

Quae cum ita Sint, cum a morte Pyrrhonis usque ad mortem Sexti prope quadringenti octogilita anni sint elapsi

neque tamen Successores plus quam duodecim numerentur, nisi quis quemque eorum per quadra tenos annos Seholae praefuisse statuendum putaverit, aut non integram 8Se

Diogenis seriem aut Scepticorum philosophorum aliquando

defecisse successionem est dicendum. Cum vero nulluni extet antiquitatis testimonium, quo non integram esse illam Seriem P08Simus comprobare, plura autem, quibus per aliquantum temporis defecisse Scepti eorum successionem plane evincitur, quin continua non fuerit Scepticorum successio

in dubium vocare non licet. Atque jam illud quaeritur,

quo tempore desecerit Scepti eorum successio. Qua in re qui adhuc versati sunt, ad unum fere omnes nixi auctoritate Menodoti apud Diogenemi consentiunt, post imonem Vel non ita multo post eum Scepticorum successionem eSSe exstinctam ). Menodoto enim, quippe qui rem quasi domesticam optime noverit, plurimam idem esse habendum ). Itaque ab Ptolemaeo usque ad Saturninum Diogenis Seriem esse integram atque continuam statuunt, quare ut Aenesidemum ineunte prini p. elix saeculo fuisse autument

cs rueher. l. e. it ter. pag. 282, 283. Zeller. l. c. IV. p. 441. Brandis. l. c. II, p. 180. Ueber Weg. l. c. I, p. 23l 232. Saisset, te Scepticisme, Paris. 1865 P. 26.

' es. Stasset. L c. adiguntur i). Quae omnia ultro essent concedenda, si ita essent intellegenda Menodoti verba, ut revera exstinctam esse Scepticorum successionem diceret, si deinde omnino spernendum esset testimonium Sotionis, si denique certo Aenesidemum fuisse ineunte saeculo p. Chr. primo SSet exploratum. At neque defecisse successionem Pyrrhoniorum dicit Menodotus, sed vitae rati0nes et instituta non

enim Successionem, Sed Scepticorum vitae rationes et instituta significat verbum artiori in ), quod quomodo sit intellegendum videbimus, cum de ratione quae intercesserit inter Academicos et Pyrrhonios disseruerimus ); neque omnino rejiciendum est testimonium Sotionis, quippe qui fuerit eodem tempore neque denique quisquam AeneSi-

demum revera fuisse ineunte primo saeculo usque ad nostram memoriam magnis argumenti. demonstravit atque sanxit.' es Bitter. l. c. p. 286. Zeller. l. c. V, p. 7. UeberWeg. l. p. 232. Suisset. l. c. p. 25, 69. Brandis. l. c. p. 198 putat ratione tena Porum Prorsus neglecta, eum paulo post Ciceronem fuisse LBrucher. I. c. g. 8.' es Phot. Bibl. l. c. exf. mp. Imp0t. I, 2. 6. 7. 17. 25 et pa88im L. c. 16, 17. Sextus Empiricus haec exhibet: Εἰ μέν τις

νομους κα τάς ἀγωγῶς καὶ τύ ἐκει πύθη Ex his satis apparet, ἀγωγήν significare Scepticorum vita rationes et instituta, quare ab re non esse uiamus, convertere illud verbum brevitatis cau88 Per instituta . f. Zeller. l. c. V, . 21 et adn. 2 qui dγωγήν Germanice transfert hyli*ning . es infra. c. VII.

15쪽

Quae cum ita sint, cum nihil hac de re satis exploratum

habeamus, eam denuo quaerendam esse arbitramur.

Neque vero illud ultro apparet ex Diogene Laertio, utrum ubiali mentio ad eosd0m referenda sit Hippobolum et Sotionem an ad aliquem alium auctorem. Nos quidem cum Diogenes post Prayli mentionem narratiuncula de eo inserta quam ex hilarcho historico se mutuatum esse fatetur, ita pergat, ut eum indicem quendam succeSSOrum sequi verba ipsa declarent, errare non putamus, cum DiOS-curidis Nicoloelii Euphranoris Prayli mentionem ad Hippo- botum et Sotio item, reliqua ad alium quendam auctorem referenda esse dicimus. Recte enim sentire nobis non videtur Zellerus*), qui Sotionem et Hippobolum nomen qu0que Eubuli exhibuisse et post illum Scepticorum succeSSionem exstinctam esse statuit, id quod nullo antiquitatis testimonio comprobatur. Et Zellerus quidem sententiani Suam hac ratione commendat, ut dicat, neque fieri potuisse, ut Ptolemastus existeret discipulus tabuli, quippe qui annis circiter centum octoginta , duerit major natu, 3 Diog. IX, 115.

l. c. V, p. 2, adn. 1 IV, p. 441, adn. 2. Quomodo fieri potuerit, ut inter Ptolemaeum et Eubulum centum octoginta anni intercesserint, ne ex elleri quidem ratione intellegitur. Si enim statuamus, enesidemum suisse ineunte primo post Christum saeculo sei. Zellex. l. c. p. 7, adn. 1), Ptolemaeum circa annum quinquagesimum a. h. suisse erit dicendunt Timon autem Phliasius decessit anno circiter ducentesimo tricesimo quinto, quo fit, ut ubulum, qui excepit Timonis discipulum Euphranorem anno circiter ducentesimo a Ch fuisse sit statuendem. Unde apparet, ne ex elleri quidem ratione inter Eubulum et Ptolemaeum plus quam centum quinquaginta annos intercessisse id quod Zellerus ipse concedit, . c. IV, p. 441, adn. 2.

et illud accedere, quod Aristocles quoque Scepticorum scholam continuam fuisse neget. At alterum argumentum nititur ratione, qua Zellerus Aenesidem aetatem computavit, quae num sit Vera ita vestigandum, altero nimis urgentur Aristoclis verba, quibus non exstinctam esse Scepticorum scholam post Timonem, sed hoc tantum potest offici, neminem illorum habuisse rationem, quasi omnino non essenti). Sed ipso Zelleri errore discimus, quomodo nobis quaestio sit instituenda, ut hac in re tandem aliquid veri consequamur. Nisi enim Aenesidemi aetatem investigaverimus atque certis finibus circumseripserimus, nunquam certi quidquam de Scepticorum successione poterimus Staiuere. Cujus aetatem si ad tempus certum retulerimus, Um X- plurata sit aetas et Pyrrhonis et Sexti, in promptu erit statuere, quo tempore defecerit Scepticorum successio. Atque optima fortuna laetum est, ut nobis de Aenesidemiaetate ea sint servata antiquitatis testimonia, quibus illum

fuisse priore parte primi a Chr. n. Saeculi, atque post eum intercisam esse Scepticorum successione ni P0SSimu comprobare.

Atque duobus imprimis magnis argumentis definitur Aenesidem aetas, quorum unum subministrant Photius et Sextus Empiricus Photius enim, qui totum onesidemilibrum, qui inscribitur Pyrrhoniarum rationum libri octo, excerpsit, ortuna favent illius libri locum ad verbum, ut apparet, nobis conservavit M δε ἀπο τῆς Ἀκαδημια νησὶ

16쪽

satis evincitur et verbo micr et illis εἰ χρὴ τἀληθες ειπεῖν. Atque iise verbis mirum in modum conveniunt, quae dicit

Soxtus Empiricus 1 de Antiocho Asculo nita, qui eam quam dicunt quintam eadomiam instituit: ἀλλὰ καὶ δ

posita num Academici sint Seepti ei dicendi explicanda

atque coarguenda exemplum sequi Menodoti et Aenesidemi, quaenam Academia sit intellegenda, cum Aenesidemus dicat 1 ιάλιστα τὸ ς νυν, in dubium non jam licet vocare, cademia scilicet, cui praefuit Antiochus. Atque Antiochum ipsum, non discipulos ei sectatores ejus, ut forsitan quis sentiendum putaverit, esse intellegendos, satis aperte declaratur Sexti verbis. Cum vero nit0elius

circa annum duodeoctogesimium a chr. n. Ath0nis unciussit munere oesendi et e vita decesserit circa annuit duode- Septuage8imum a Chr. n. Aenesidemus quin fuerit priore parte primi a Chr. saeculi atque fortasse usque ad annum SeXagesimum vel quinquagesinium vitam protulerit, jam dubium non est eoque minus, quod Aenesidemus, quem Alexandriae doctrinam suam tradidisse Arist0eles est auctor ),

ea in urbe Antiochum ipsum, qui post bellum Mithridaticum

cum Lucullo eo profectus est, potuit convenire. Minime vero assentiendum est Zelloro' , qui illud, quod queritur Aenesidemus Acad0micos sibi aequales nimis sequi Stoi-

eorum praecepta statuendi rationem, non necessario intelle- Hypot. I, 235.

gendum putat de Antiocho, sed posse eodem jure referri ad POSteriores, quia etiam postea retinuerit schola Academica Antioohi undique elegondi quod sibi placuerit rationem id

quod esset concedendum, si non exstaret Sexti testimonium. Alterum argumentum, quod cum ipsum minoris esse momenti videatur, ei tamen ex priore magna accedit vis et

pondus, exhibet Photius i. ), qui Aonesidemum Lucio

Tuberoni, nobili viro Romano librum suum refert dedicasse: γράφει δε τον λογον Αἰν/ σιδ=ημος προσνωνιῶν αντους των ζ Ἀκadriμιας τινὶ συναιρεσιώτο 0υκic 3 οβερωνι, γενος μεν Ῥυγμα ου δόξη ὁ λαμπρ ῶ εκ προγόνων καὶ πολιτικὰς αρχὰς Ου τὰς τυχουσα ι ετιονει. Atque hunc Lucium uberonem illum Ciceronis ab adolescentia familiarissimum et affinem osse, qui ab anno sexagesimo primo usque ad

duodesexagesimum Qu. Ciceroni in Asia legatus fuit, jam ex iis liquet, quae do illo M. Cicero pluribus locis praedicat. Scribit enim ad Quintum fratrem ): Quamquam legatos habes eos, qui ipsi per so habiliari sint rationem dignitatis

suae, de quibus honore et dignitate et aetate praestat Tubero, quem ego arbitror, praesertim cum scribat historiam, multos ex suis annalibus posse deligere, quos velit et possit imitari. Quo loco illud quoque apparet, tunc temporis aetate jam provectiorem fuisse laberonem. Et in oratione pro Ligario habita lagnum etiam inter se et Tuberonem intere0dsere diei vinculum, quod iisdem studiis Semper usi sint, atque praedicat eum Xcellentem honore,

nobilitate, splendore, ingenio ). Itaque haec de eo euue selius q), Sicut Cicero , inquit, ita ubero ad Academiam novam se applicuit atque Aenesidemus Scepticus philosophias illi , Πυρρωνιον λόγους quos composuit, dedicavit.

17쪽

Zellerus 1 quidem in contrarium nititur: Licet enim omnia , inquit, optime quadrent, ut illum Tuberonem, qui est apud Ciceronem, enesidem fautorem fuisse dicamus, nihil tamen obstat, quin hunc enesidem fautorem fuisse posteriorem Statuamus, nepotem fortasse illius superioris, cui idem erat nomen, praesertim cum Quintum, L. Tuberonis filium, qui sui in o numero, qui accusaverunt Ligarium, et rerum scriptorem et juris consultum fuisse constet Bernhard Histiliter lat. pag. 6464.3, quare in promptu est conjicere, illam gentem universam literarum studio fuissu deditam. asto vero ut excogitaret ellerus, compulsus est salsa Aenesidem aetatis ratione, quam ita conficit, ut ab Sexti aetate nullo interiecto tomporis intervallo usque ad Aenesidemum regrediatur. Nisi igitur ullo rus illius ignoti Tuboronis nepotis ullum vestigium reppererit, nullam ei habendam esse fidem quisque facile concedet, praeSertim eum in illium Tuberonem, qui nobis occurrit apud Ciceronem, conveniant et nomen et ingenium et generis nobilitas et studia literarum. Quare nihil caussae AS cenSemus, cur Sola temporum ratione, quae eadem certo non nititur fundamento, adducamur ut negemus, illum qui est apud Ciceronem, eundem esse Tuboronem ac illum, cui Aenesidemus librum suum dedicavit. Immo vero hac quoque caussa permoti statuendum putamus, Aenesidemum fuisse etiam posterioribus annis prioris partis primi a Chr. n. saeculi atque fortasse eo temporis spatio, quod terminatur ab anno octogesimo usque ad sexagesimum, librum suum

Tertium denique accedit argumentum, quod Subministratur nobis ab Eusebio iii Elam, qui inscribitur praeparatio Evangelica, eoque saltem ante Christum natum suisse efficitur Aenesi demum Eusebius enim cum Scriberet praeparationem Evangelieam, putasne illum usque

' l. c. V, p. 8, Mn. l.

e aberrasse a re proposita, ut exhiberet placita philosophi, qui suori post Christum ' Sane quidem saepius sive potius plerumque et philosophorum qui fuerunt . Chr. et aliorum

scriptorum dicta adhibet ipsorum Verbis cum ad suam sententiam confirmandam tum ad ea quae quaque de re senserint antiqui philosophi explicanda tum ad ipsos antiquos philosophos confundendos P at Aenesidem non utitur auctor illorum qui antes Christum fuerunt Scepticorum doctrinae sed eum adjungit Tyrrhoni et Iimoni atquo ipsius rationes et placita una cum illorum redarguit Aristoclis Messanti verbis i) Cum vero Eusebius hae iure versetur, ut Hebraeorum perpetuam ab initio in omnibus rebus OnSen Sionem atque convenientiam opponat philosophorum Graecorum dissensioni it repugnantia es), quam dissensionem exponit iis quae sequuntur libri XIV capitibus et libro XV. atque ad eam demonstrandam rationes quoquo Tyrrhonis almonis aenesidemi ix aristoelii Hophilosophia libro exhibet, quis est qui sibi possit persuadere, Tusebium Aenesidem si fuerit post Christum mentionem fecissest Verum enim vero Aenesidemum fuisse ante Christum eo maxime confirmatur quod Eusebius philosophorum quorum recenset placita Academicorum extremos

nominat Thilonem Charmidam antiochum ). Stoicorum Zenonem Tarsensem et Posidonium ) atque praeter eos philosophos Asclepiaden ) quorum nemo fuit post quinquageSimum a Chr. annum Qui igitur fieri potest, ut in

' s. Euseb praep. evang. XIV, 18. cf. l. c. XIV, 2 3. G. c. XIV, 9. 3. cf. l. c. XV, I et XV, 40. 3.

ἐκάλεσεν ογκους, παρ' οἶ καὶ σκληπιαδης ὁ ἰαrρος ἐκληρονο υησε ἀδνομα. Heraclidem Potiticum hic esse intellegendum, patet ex Sexti

Empirici loco 'p. III, 32.

18쪽

solo enesidem Eusebium putemus aut penitus oblitum esse propositi alat in maximum errorem incidisse Ex his senim duobus si statuerimus Aenesidemum fuisse post Christum natum, unum erit dicendum, id quod nescio ansacile nemo concesserit, praesertim cum qui ineunte primo p. Chr. saecul arbitratur enesidemum fuisse, sacere non possit quin eum non modo plusquam ducentorum triginta annorum spatio a Timone remotum, sed ne ullo quidem vinculo cum illo conjunctum fuisse censeat. Sed hic sortasse quis objecerit, usebium illum locum, ut erat apud Aristoclem exscripsisse nulla habita ratione, utrum vera an salsa describeret. Quod qui concedat neminem invenias, nisi quis omnem fidem et Eusebiost Aristoeli negandam demonstraverit. Immo vero cum Eusebium in ejusmodi errorem incidisse nusquam deprehendamus neque quisquam Aristoclem salso Aenesidemum cum Timone composuisse unquam comprobaverit aut possit comprobare ), neque denique desint caussae aliunde petitae, quibus Aenesidemum priore primi a Chr. saeculi parte fuisse indicetur, hoc ipso quod Eusebius usus est illo loco

Aristoclis, nostro jure concludimus, vere esse Aenesidemum in eodem numero referendum ac Timonem atque fuisse ante Christum natum. Cum vero quos extremo nominat Eusebius, Antiochus Asel sepiades Posidonius fuerint priore primia Chr. saeculi parte atque Antiocho Aenesidemum fuisse aequalem jam supra sit demonstratum, minime jam posse urbitramur vocari in dubium, quin priore primi a Chr. saeculi parte fuerit Aenesidemus.

cap. VII.

Hanc ver nostram sententiam summopere commendari atque comprobari qui neget neminem fore arbitramur, cum 3 es inma c. I.

de ratione, quae intercesserit inter Scepticos et Academicos, pauca disseruerimus Sceptica enim doctrina nascens non ita bonam nacta est ortunam. Nam eodem fere tempore, quo decessit Scepticae philosophiae quasi parens, Pyrrho, exstitit Arcesilaus, qui Academiam quam vocant mediam instituit. Atque is anno circiter trecentesimo decimo quinto a Chronatus jam ante annum ducentesimum Segtuagesimum magno cum plausu docendi munus suscepit', in quo munere versatus est usque ad annum ducentesimum quadragesimum primum Aequalis igitur fuit Timon Phliasio. In philosophandi autem ratione usque eo proxime accessit ad Scepticorum instituta, ut sextus Empiricus ipse, licet Academicorum doctrinam differre a Scepticorum evincere nitatur, tamen cogatur haec de Arcesilao confiteri ) υ μεντοι Ἀρκεσι-

επεχει. Neque differre a Scepticis ait ea, quae docet Arcesilaus de finibus. Quam infert disserentiam, eam non certam atque apertam, neque in natura, sed in Opinione positam esse concedit: 'λν' εἰ μγ λεγοι τις, τι ημεις μεν

p. 448, adn. 3. Hypot. I, 232-234. Numenius de Arcesilao, a quo auditum esse dicit Pyrrhonem Ap. Euseb. l. c. XIV, 5. 2), haec praedicat:

19쪽

κατὰ το φαινομενον ημῖν ταντα λθομεν καὶ ου διαβεβαιωτικως,εκεῖνος ὁ ως προς τῆν νσιν, id quod ne conatur quidem ullo comprobare argumento. Atque eandem SSe cauSSamputamus, cur ubi disserit de iis philosophis, quibus nihil

posse comprehendi placueriti), non Arcesilaum nominet, sed Carneadem et Clitomachum. Hanc autem philosophandi rationem, quam secutus erat Arcesilaus, ii quoque retinuerunt, qui proxime post eum Academiae praefuerunt'). Quid vero mirum, si tunc temporis secta Scepticorum propria, Pyrrhonis nomine celebris, ad magnam non pervenit neque auctoritatem neque gloriam, cum secta Academica, quae diu

jam vigebat, eandem amplexaretur doctrinam Qui enim hodie inter Scepticorum et Arcesilai doctrinam vere aliquid interesse dicunt, Sexto ipso melius rem se novisse fateantur oportet. Nonne citius quis sibi persuaserit, Pyrrhonios et Academicos, quippe qui eandem profiterentur doctrinam, societatem quamdam iniisse id quod revera esse laetum demonstrabimus atque eademiae utpote potioris nomen mansisse dam vero Carneades, qui fuit ab

anno ducentesimo decimo quarto usque ad annum centesimum undetricesimum a Chr. n. atque novam condidit

Academiam, ipse usque eo omnem sustulit certi quidquam cognoscendi facultatem, ut eum differre fortasse ratione cognoscendi, certo agendi ratione a Scepticorum institutis Sextus dicere cogeretur ) Alteram quoque infert disserentiam, quae versatur in iis, quae tradunt Carneadis discipuli de cogitatione 3 atque hic jam disceditur a vera

το λέγειν πέντα εἶναι κατάληπτα, διαφερουσι σε μῶν προσνγλως ἐν τῆ τῶν ἰγαθῶν καὶ τῶν κακῶν κρίσει. AEL Zeller. l. e. pag. 456 8. l. c. 227 s. s. us . l. c. XIV, 7. 5.

sinceraque Sceptica ratione. Quod multo magis evenit in Philone Larissaeo, qui secundo loco successit Carneadi et

eam, quam quartam vocant instituit Academiam. Is enim licet vehementissime Stoicos impugnaret, res ipsa tamen posse comprehendi statuit, neque tamen ex Stoicorum cognitionis nota, quam dicunt cogitationem comprehensivam i). Qui cum decessisset anno octogesimo a Chr. Academiae praefuit Antiochus Ascalonites, qui usque eo Se convertit

ad Stoicorum doctrinam, ut Platoni alacere diceret Stoicorum Praecepta ).

Quae cum ita sint, cum Arcesilai tempore Academicos et Scepticos eandem doctrinam professos esse concedendum sit, ultro est fatendum, fieri non potuisse, ut quovis tempore Seeptio ita impugnarent Academicos, ut aliquid consequerentur. Verum enim Vero cum adierimus historiae fidem, illud nobis erit dicendum, post Arcesilai obitum, cum imo Phliasius adhuc viveret, societatem quamdam iniisse Pyrrhonios et Academicos Atque Arcesilaum quidem impugnavit Timo Phliasius non disputando atque disserendo, sed irridendo atque illudendo. Diogenes enim narrat, Timonem quum conspexisset Arcesilaum, dixisse ei: ,Quid tu hic, ubi nos Versamur, qui sumus liberi y et interrogatum ab Arcesilao, cur adesset relictis Thebis respondisse , ,Ut rideam Osintuitus, qui in altum evolastis , necnon carpsisse eum in sillis ). Inter Lacydem vero, Arcesilai successorem, et Timonem necessitudinem quamdam intercessisse, ex iis apparet, quae de utroque illorum refert Athenaeus ) Atquo

Diog. IX, 114. 115. X, p. 38 a. Quod ibi narratur certamen, non inter inimicos, sed inter amicos fieri solet, praeterquam quod illos Athenaeus dicit

Vocatos esse πρός τινα των γνωρίμων. cs infra c. XVII.

20쪽

Timonem non usque ad vita finem animum retinuisso

Academicis infestum, inde quoque colligitur, quod et Diogenes Arcesilaum ab illo in illis quidem carptum esse dicit, libro vero, qui inscribebatur de Arcesilai coena laudatum i), et Numenius a Timon Mnasea Philomelo Scepticis Arcesilaum Scepticum esse dictum nobis est auctor*). Quare non temeritatis esse putamus, statuere, post Arcesilaum vivo etiam Timone ita conjunctos esso Academicos et Pyrrhonios, ut quasi una efficeretur

secta' neque penitus intercideret Scepticorumlo ea, i, a Male enim intellegunt Aristocli verba, qui

eum exstinctam esse post Timonem Scepticorum Successionem testari putant. Haec autem Academicorum et Pyrrhoniorum familiaritas atque conjunctio integra permansit, donec Carneades aliquantum recessit ab antiqua et solita Pyrrhoniorum et Academicorum ratione. Eam enim Oeeasionem nactus Ptolemaeus Cyrenaeus sinceram Pyrrhonis

doctrinam ab Academicorum injuriis ita defendit, ut ipse

non penitus ab Academia segregaret rem Scepticam. Nam etiam Aenesi demum vinculo quodam cum cademia fuisse conjunctum Photii testimonio comprobatur. Ptolemaeum vero Carneadi fuisse aequalem, XAenesidemi aetatis ratione confirmatur. Cum enim Aenesidemum vitam tuam usque ad annum circiter sexagesimum a Chr. protulisse statuerimus, Ptolemaeum ab anno circiter centesimo quinquagesimo usque ad annum centesimum vicesimum duis se est dicendum. Ex

IX, 115 ἐπίνεσεν αντον φ ἐπιγραφομἐνω Ἀρκεσιλάου περιδείπνου, qui liber totus in Arcesilai laudem conscriptus fuisse videtur. cs. IV, 33. 34 42. Numen. p. Euseb. l. c. XIV, 5.' Ap. Euseb. l. c. XIV, . Galenus quoque, de Optim doctr. c. 3. I, p. 48), componit antiquos cademicos et Pyrrhonios.' Id quod Sextus et reticendo Hypot. I, 3 et loquendo de

Arcesilao l. c. 232 s. plane indicat res Galen. l. cs. c. V, et infra c. I.

nostra autem sententia illud quoque explicandum esse putamus, quod Diogenes IX, Itb refert, auctorem esse Menodotum,

post Iimonem defecisse Seepticorum instituta. donec ea

recuperaverit Ptolemaeus Moc enim non ita intellegendum arbitramur m prorsus exstinctam esse Scepticorum disciplinam et successionem dicamus, sed illum neminem iuvenisse, qui intes Ptolemaeum Tyrrhoniorum doctrinam

diversam esse ab Academicorum contendissset Cum vero id imprimis demonstrare niteretur Menodotus, diversam esse Pyrrhoniorum et Academicorum disciplinam ), ei non licuit nominare quemquam ante itolemaeum, misi sortes ipse volebat argumentorum vim infringere Quare ipsum ne sibi esset concedendum, revera fuisse aliquando conjunctos cum Academicis Pyrrhonios eandemque doctrinam SSe rofessos dicere maluisse censemus, defecisse per illud temporis

spatium cicopticorum instituta. id quod maximo orat in

Promptu, cum nomen quidem Scepticorum Sive Pyrrhoniorum evanuisse cillo tempore facile Auisque concesSerit.

Jam vero Aenesi denius omitem dissolvit cum cademia conjunctionem antiochus enim, tunc evaporis Academias antistes, cum totum ses dedisset rationi Stoicorum. ille quin ab Academia Miscederet facere mom potuit. Intercessisse autem aliquod vinculum inter ipsum enesidemum

et Academiam, rex Photii liquet testimonio, qui illum L.

Tuberoni, aec Academia socio ). librum suum tradit dedicasse. Quare Zellerus quoque adducitur, ut lienesidemum primo Academiae fuisse addictum neminem OSSe negare confiteatur 3) Neque eo solum direXisses illum irationem, ut disserre ab Academia Pyrrhoniorum rationem demonstraret, sed etiam aliud persecutiani esse, ex ipsa disputandi ratione, quatenus cognoscere eam licet e Photio, in promptu est