장음표시 사용
41쪽
discipulum suisse Diogenes exhibet Tubulum Alexandrinum,
de quo praeter patriam nihil est notum Eubulus autem utrum Euphranorem ipsum exceperit an interjectum sit aliquod temporis intervallum aut omissus unus e SueeeS-soribus, cum omnino desint antiquitatis testimonia, pro certo ijddieare non licet ). Neque vero dicendum putamus, illam seriem a Timone usque ad Aenesidemum aut nomina nullius exhibere momenti aut esse commentam'). Si quis enim finxerit illam seriem, eum Eubulum non cum Euphranore, sed cum Praylo, qui ultimus nominatur X Timonis discipulis, conjuncturum fuisse verisimile est.
Eubulum deinceps excepit Ptolemaeus Cyrenaeus ), quem Carneadi aequalem fuisse atque primum Seepticam philosophiam ab Academi ea ratione riuuxisse, jam Supra est demonstratum si). Libros quidem videtur scripsisse, nihil Vero de iis ne nomen quidem unius ad nostram perlatum est memoriam. Hie duos habuit discipulos, Sarpedonem et Heraclidem Quorum unus, Sarpedon, penitus est notus, alter idem est Heraclides, quem Galenus saepius M in prae Stantissimorum refert medi eorum empiric0rum numero ejus que librum G ρὶ τῆς ριπειρικλῆς α ρεσε o nominat'), neque diversus ab Heraclide illo Tarentino Mantiae Herophilei discipulo, quem primum omnes Hippocratis libros explicasse IX, 116.
idem Galenus est auctori oumquo inter medicos empiricos principalem locum obtinuisso constat ) Cum enim ex nostra
ratione meraclidem qui est apud liogenem discipulus
Ptolemaei idemque magister Aenesidemi. exeunte secundo et ineunte primo a Chr. saeculo, ab anno circiter centesimo Vicesimo usque ad annum nonagesimum fuisses dicendum
Heraclide Tarentinop Eorum sc empiricorum posterior atque omnium probabilior apud suos invenitur cum denique Celsus' dicat de Serapiono, qui doctrina floruit ab anno ducentesimo quadragesimo usque ad ducentesimum vicesimum in Chr. Quem Apollonius et Glaucias aliquanto post Heraclides aurentinus . . . secuti , hic vero Heraclides Tarentinus superior fuerit Asclepiade Cels. l. ), quem Antiochora scalonitae fuisse aequalem Sextus Empiricus de statur. quin
Heraclidem Scepticum philosophum eundem esse dicendum sit atque Heraclidem Tarentinum eundemque medicum empiricum, minime dubitamus, praesertim cum Aenesidemum ipsum Antiocho Ascalonitae fuisse aequalem OS-tra comprobatum sit Hisputatione. Neque enim obstat nostrae sententia illud, quod Heraclidem Tarentinum in Posteriorum empiricorum numero refert Coelius Aurelianus, quippe qui totus pendeat ab Sorano. Soranum autem certe ad primum . Chr. saeculum esse referendum OnStat. Deinde ex nostra quoque sententia Heraclides annis circiter septuaginta fuit post Apollonium et Glauciam, ut recte illos aliquanto post secutus esse dicatur, idemque tem- In Hippoer de hum0r. I, 21 XVI, 196); in Hippoer de med.osse. I. XVIII b. 63l).
42쪽
por antecessit Asclepiadi quo fit, ut ne minima quidem appareat disserentia. Fallitur denique Zellerus i), cum
Heraclidem Tarentinum aliquanto fuisse ante Asclepiadem didendum putet his Celsi verbis innixus se . . . nullo vero quicquam post eos, qui Supra comprehensi sunt agitante, nisi quod acceperat donec Asclepiades medendi rationem ex magna parte mutavit ); male enim illa post eos qui supra comprehensi sunt se arbitratur reserenda esse ad
Apollonium et Glauciam et Heraclidem Tarentinum, id quod a Celsi mente prorsus Genum est. Atque quid sibi velit illo Celsi locus, his cognosce Celsus tradit, illorum medicorum, qui victu curabant, longe clarissimos etiam altius agitare quaedam 8Se Onatos atque rerum naturae cognitionem sibi vendicasse, tamquam sine ea trunca et debilis medicina esset. Post quos Serapionem primum omnium hanc ratiotialem disciplinam rejecisse et in usu tantum et experimentis medicinam posuisse Eum secutos esse Apollonium et Glauciam et Heraclidem et aliquos non mediocres viros, qui se appellaverint Empiricos. Sic eam quoque medicinam, quae curat victu, Sse divisam in duas partes, unis rationalem artem, ulteris usum tantum sibi vendicantibus, neminem ver facta divisione neque Serapione naue que Apollonium neque Glauciam neque Heraclidem neque denique quemquam alium nautasse quicquam de medendi ratione usque ad Asclepiadem. Nam illa post eos, qui supra comprehensi sunt fieri non potest ut alia ratione intellegamus nisi pOS eos
quos Supra non nominatim, Sed generatim commemoravimus Sive quo communi quodam nomine
se longe clarissimorum auctorum appellavimus ). Quare
3 l. c. V P. 2, adn. 2. l. c. . . ' Operae pretium videtur, totum Celsi locum exhibere: Rus autem, quae Victu morbos curat, longe clarissimi auctores
nihil caussae est, cur Hora elidis arentini aetatem temporis intervallo ab Asclepiadis fuisse remotam dicamus atque negemus, Heraclidem Tarentinum medicum empiricum eundem esse atque Heraclidem Scepti cum philosophum Librorum denique, quos conscripsit, illiu περὶ τῆς εμπειρικῆς αἱρεσεωςi et commentariorum in omnes Hippocratis libros' notitia ad nos pervenit.
Heraclidis autem discipulus fuit Ierapedonem enim vix dicere licet tenuisse scholae principatum oenesidemus nos sius vel egensis ). De cujus aetate cum jam satis disseruerimus neque praeter ea, quae jam attulimus, quidquam de ipso sit exploratum nisi eum Alexandriae
esse sommoratum ) restat, ut libros ejus aecenseamus.
etiam altius quaedam agitare conati, rerum quoque naturae sibi cognitionem vendicaverunt tanquam sine ea trunca et debilis medicina esset. Post quos Serapion primus omniunt nihil hanc rationalem disciplinam pertinere ad medicinam prosessus, in usu tantum et experimentis eam posuit. Quem Apollonius et Glaucias et aliquanto post Heraclides Tarentinus et aliqui non mediocres viri secuti, ex ipsa rosessione se Empiricos appellaverunt. Sic in duas Parte ea quoque, quae victu curat, medicina divisa est, aliis rationalem artem, aliis usum tantum sibi vendicantibus, nullo vero quicquam post eos, qui supra comprehensi sunt Gnae bengenarinten's Zeller.), agitant nisi quod acceperat donec Asclepiades medendi rationem ex magna parte mutavit.
43쪽
Scripsit quidem Iuέρωνειων λογω οκτω βιβλια ), quorum epitomen satis arctam atque exiguam nobis servavit Phothas. Iis libris tota tune temporis Scepticorum doctrina erat comprelaensa quare nullo negotio fieri poterat, ut Sceptici recentiores suam antiquiorum notitiam ex iis acquirerent. Scripsit quoque duos alios libros, quorum unus arὐσονιας, alter περὶ ζ irriσεως inscribebatur ), iisque Heracliti doctrinam, ad quam se converterat, professus esse videtur j. Quod quin ultro concedamus, non obstat illud, quod Diogenes t. c. iii liis quoque libris docuisse Aenesidemum tradit, iis quae sensibus apparent, esse obsequendum. Nam neque qui dicit in omnibus apparere contraria neque qui omnibus inesse contraria, ei aliud quidquam est reliqui nisi ut vitae
rationem componat secundum ea, quae necessitate quadam afficiunt sensus. Memoratur autem et 1 ποτυπωσις ς τὰ
Πυρρωνεια quam proprium librum dicendum esse affirmant Saesset iis et Zellerus, Ritterus negat h). Sed cum haec exstent apud Photium: ἐνεξῆς δἐ κατὰ τον δεον λογον
Scepticam rationem sine ulla dubitatione pertineant docem illi modi quos si exemeris, illaciam stare non potest cum deinde in dubium non possit vocari, quin illi octo modi.
I s. aisset. l. c. . 35. i Diog. IX, 78. Arist. Ρ. Ei 18. l. c.' Saisset. l. c. p. 37. Zelle r. l. c. V, p. 12, adn. 2. Rit ter. l. c. IV, p. 292, adn. 2. Zellerus ad suam sententiam confirmandam haec exhibet primum Diogeni nisi proprium intellegeret librum, fuisse dicendum D ω πρωτευ τῶν λογιον; deinde librum , Πτρρωνείων λογων , ut eum describat Pliotius, illos decem dubitandi modos non continuisse, quippe qui fuerint in libro DNποrvmύσεως .
quibus infringuutur eorum argumenta ij, qui caussam esse dicunt, ab Aenesidem in quinto ex illis decem libris fuerint tractati ) neque sit verisimile, 'mum quae minoris sunt momenti, exhibuisse omisisse quae sunt maximi cum denique Aenesidemum ipsum expositis octo modis Sextus reserat adjecisse, fieri posse, ut mixtis quibusdam modis, compositis ex illis decem, redarguerentur qui caussam esse dicerent'),
id quod nisi antea disputaverat de decem modis, prorsus erat ineptum: inae ac tantae caussae cum exstent, quis est, qui dicendum putet, in illis octo libris nempe in Primo, non fuisse contentos decem modo dubitandi Qui ergo fieri potest, ut ,υποτυπωσιν librum intellegamus ab illis seto diversum Immo dortasse licet statuere, icto libros compendium riuisse Pyrrhonis doctrinae edi ob eam
Nescio quo pacto et illud taιὰ τῆς πρώτης εἰσαγωγ ἶς', quod scriptum est apud Sextum Empiricumq), librum quemdam
τινας ἐπιμίκrους τροπους ρογμενους ἐκ των προειρvμένων σιαποδειν ἐνίους ἐν ταῖς αιτιολογίαις. Hoc Sexti loco non liquet quidem verbum H προειρημενων utrum reserendum sit ad Aenesidemum an ad Sextum,
optime vero, qui modi sint intellegendi. Id eo propius accedit ad verum, quod Sextus Empiricus ipse
44쪽
Aenesidem significare omnes consentiunt. Quod quam sit absurdum, ipsa praepositio διά indicat ad librum enim significandum semper seἐν adhibetur. Jam quomodo resse habeat, his intellege Aenesidemus cum sentiat, vocibus significandi vim non inesse natura, Sed ex hominum composito id quod Scepticis et Heracliteis pro doctrinae ratione erat sentiendum)i), quum ex hominum invenio primum singulis rebus nomina inderentur, tum simplices voces sex rebus dicit esse impositas atque corpus, quod est omnium primum, et tempus appellatum et unitatem. Illud denique kτὰς κακὰς στοιχειωσεις ' apud Eusebium ad librum quidem esse referendum neque tamen ad librum a reliquis Aenesidem diversum, sed ad illos ipsos octo, satis liquet ex ipsis Aristoclis verbis: O Tιριωνος σιλλοι καὶ αἱ
κατὰ πάντων ἀνθρωπων βλαστ)ημίαι καὶ αἱ κακαὶ στοιχειωσεις Αἰνγησιδνημον καὶ πῶς ὁ τοιουιος χλος των λόγιον, τί δxlποτε βουλεται αντοῖς Neque enim magis Verbis hα κακαὶ στοιχειω-
σεις liber Aenesidem ab illis octo diversus significatur )quam Verbo ,βλασφημείαι liber Timonis a sillis diversus. Ex his vero, quae disseruimus de Aenesidem libris, satis intellegitur, tres libros ipsi esse suo jure tribuendos neque tantas deserendas in Sceptica doctrina amplificanda
partes, quantas sole ut homines docti i). Ea quidem laus merito ipsi debetur, quod octo libris illis cels-berrimis totam antiquiorum Scepticorum doctrinam comprehendit atque conservavit posteritati.
In antiquiorum Scepticorum numero denique referendus est Numenius, qui apud Diogenem y una cum Timone Aenesidena Nausiphane nominatur '): ad quem si reserenda sunt illa, qua tradit Diogenes X, 68, solum Numenium esse auctorem statuisse Pyrrhonem praecepta, eum non insincera Scepticorum doctrina mansisse apparet Mnaseas quoque et Philomelus, qui a Numeni Pythagoreo Apamensi qua urbs fuit Syriae cum Timone componuntur atque Sceptici nuncupantur ). De quibus praeter nomen atque illi ad quod eos Arcesilao Sceptici cognomen dedisse umenius
resert, Omnia alta obscuritate sunt contecta. Hoc quidem pro certo con Stat, eo non multo post Timonem fuisse neque ex antiquiorum Scepticorum numero Sse eximendos, quia quemquam recentiorum Seepticorum Arcesilao ultro
εξ πραγμαrων τεταχθαι λέγων τἀς πλας ἐξεις, α/rινες μέρη του λογου τυγχάνουσι, τὴν μεν χρονος προσηγοριαν καὶ ἐν μονή ἐπὶ τῆς Ουσίας τετάχθαι νησίν, τις ἐσει σωματική. Fabricius
ad h. l. dubitat, sitne idem liber intellegendus ac ,σεοιχει υσεις apud Eusebium l. c. necne; aissetus p. 36hnegat, affirmat Ritterus IV, p. 292), eum librum esse dicendum a ceteris Aenesidemi diversum; Zellerus censet V pag. 12, adn. 2), fieri posse, ut intellegendus sit liber primus ex illis octo libris Brundis II pag. 206, adn. 1103 nihil audet decernere. cf. Sext Emp. Ηypol. II, 14 256. l. c. ex Aristocle es Fabric. l. c. aisset. l. c. Zeller. l. ' Paulo ante enumerat Aristocles Aenesidem decem dubitandi
cs Brandis. l. c. II, p. I97 198. Zeller. l. c. V pag. 8. Suisset. l. c. p. 39. Ilitter. l. c. IV, p. 287. Vimmermania. l. c. p. 12. 13. IX, 102. ' Zellerus i. c. IV, 440, adn. 4 censet, eum fortasse ad tempus posterius esse rejiciendum, quod eodem loco nominetur Aenesidemus. At Zellerus ob eam caussam non debuit sejungere ab antiquioribus Scepticis Numenium, sed illis adjungere Aenesidemum. ΑΡ. Euseb. l. c. XIV, 6 Μνασέας γουν καὶ ωομηλος καὶ ίμων
45쪽
denique Laertius 1 mentionem iacit Cassii cujusdam, quem tradit Scepticum fuisse atque multa Zenoni Stoico exprobrasse Eum in antiquioribus Scepticis esse numorandum inde licet conjicere, quod Diogenes suam de Stoicis doctrinam, cui inseruit Cassii mentionem, debuit Diocli Magnesio, qui fuit ineunte primo p. Chr. Saeculo J.
Jam vero ad recentiores Scepticos convertenda est nostra disputatio, quos medio primo p. Chr. saeculo exstitisse atque usque ad annum circiter ducentesimum tricesimum vel ducentesimum quadragesimum continuam ServuSSe Successionem satis apparet Sexti Empirici aetate explorata ). Quae fuerit caussa, cur resuscitata sit Sceptica doctrina per integrum prope Saeculum exstincta, inquirere ab hoc nostro alienum est proposito. Et primum quidem recentiorum Scepticorum Diogenes in serie sua ponit Zeuxippum Politanum k), qui alioquin penitus est ignotus Eum excepit Zeuxis, qui a corpori vitio nomen distortis pedibus Γωνιοπους)traxisse videtur eumque librum, qui inscribebatur περὶ των διτιων λογιον, Scripsisse festatur Diogenes q). Hunc librum ita conscriptum fuisse, ut in unaquaque re rationes sibi
contrarias atque te invicem aevertentes obvenires demon-3 VII, 32 33. 34.
cs. Nietzsch in Mus Rhen. nov. XXIII, p. 32 8s. j s. supra c. III.
Cobetus scribendum putat 3 πολίτης; at addendum est αυτον, si quis intellegendum censuerit Zeuxippum suisse civem Aenesidemi. Hoc vero dicendum arbitramur, eum ortum esse ex urbe quadam Poli. Erat urbs Polis et in Boeotia et in Aegypto utra sit intellegenda, non habemus unde discernamus.' IX, 106. Ustraretur, ex quo efficeretur illa aequa vis rationum Do- σθενεια των λογων)i), ipsa declaratur inscriptione. Illud quoque esse verisimile, Zeuxidem doctrinam suam partim repetiisse ab Aenesidemo jam supra monuimus ). Zeugidem quemdam exhibet etiam Galenus eumque tradit fuisse Tarentinum et post Heraclidem primum commentarios in omnes Hippocratis libros scripsisse ). Quem cum una cum Heraclide empiricum nominet ), jam nihil est caussae, qui illum eundem fuisse statuamus a Zeuxidem Scepticum philosophum. Neque obstat, quod illum Galenus aperte in antiquiorum Hippocratis interpretum numero referty); Rufus enim Ephesius, quem Galenus in recentioribus numerat, imperatoris ora jani fuit aequalisq), Zeuxis ero e nostra ratione ultra cente Simum . Chr. annum Vitam non protulit. Atque ex ipso Galeno licet demonstrare, Zeuxidem Empiricum fuisse postmeraclidem Erythraeum, quem Straboni aequalem sive ineunte primo p. Chr. saeculo fuisse constat I). In enumerandis enim Hippocratis interpretibus, sive initium sumi ab Su-
cf. Sext. mp. I p. I, 8. 10. 190. et passim. cf. c. XVIII.
μνων ους φορισμους, ἄν ἐστιν ' o*ιλος ὁ Βακχεῖος, ΗρακλHσης τε καὶ Ζευξις ἐμπειρικοί
In Hipp. de hum. I, 24 XVI. 196) υ με γαρ Γλαυκίας καιΠρακλείσης λ αραντῖνος καὶ Ζευξις, οἱ πρῶτοι πύνr τε Ου παλαιου συγγράμματα Ἐξηγησάμενοι 'Pol po 'Εφέσιος καὶ Σαβινος ἐκ τῶν νεωrερων, quo satis liquet Galenum numerare Zeuxidem in antiquioribus interpretibus. Verba: I πρῶτοι etc. ad Heraclidem et Zeuxidem tantum esse referenda intellegitur ex loco in Hipp. de med.oss. l. c.)' es Suidas: Γεγονιυς ἐπὶ ραὶανου συν Κρίτωνι.' Strabo IV, 1, 34. p. 45.
46쪽
perioribus sive a posterioribus Galenus semper servat temporum ordinem, velut Glaucias, Heraclides Tarentinus, Zeuxis Rufus Ephesius, Sabinus, Artemidorus, Numesianus Herophilus, Bacchius, Heraclides Tarentinus), Zeuxis Dioscorides, Artemidorus, Zeuxis, Heraclides Tarentinus), Bacchius Asclepiades ). Cum autem in Hipp. Epid. sext. I,
hunc ordinem exhibeat: ενξις . . . ο αραντῖνος καὶ υερυθραῖος Πρακλειδὶης καὶ προ ανιων Βακχεῖος τε καὶ Γλαυκιας , hic quoque illum temporum ordinem ServaSse atque Zeuxidem post Heraclidem Erythraeum fuisse recte conjicitur. Quare nihil jam obstare putamus, alii Zeuxidem Scepticum philosophum eundem esse dicamus a Zeuxidem Tarentinum eundemque medicum Empiricum eumque fuisse exeunte Primo p. Chri saeculo ). Zeuxidem vero excepit Antiochus Laodiceae in Phrygia' natus; quem cum Diogenes reserat apparentia posuisse, eum libros, qui penitus interciderunt, composuisse apparet.
Antiochus autem duos habuit discipulos, Monodotum Nicomediensem, medicum empiricum h), et Theodam Laodicensem, empiricum ipsum, quorum prior tantum scholae
Quin Zeuxis Herophili sectae addictus Strabo XII, 8 20 p. 580,
a nostro sit diversus minime est dubium cs Zeller 1. c. V, p. 4, adn. 2.
' Laodice ad Lycum est urbs Phrygiae Strabo XII, 8. 16.
p. 578). f. Philostrat vit soph. I, 25 ΛαοσDeue 1 ε, Καρία, ποταμευ προσοικος Λυκω, quae disserentia inde exorta est, quod sita
erat Laodieea in finibus Cariae et Phrygiae. IX, 106. ' Diog. IX. 116. Galen Therap. meth. II, 7 X, 136. 142); in Hipp. de artio III, 2 XVIII. a. 575); in Hipp. de acut morb. Victi IV, 17 XV, 766); de cur rat per ven. secl. 9 XI, 277).
tenuit principatum. Et enodotum quidem in Sceptica
doctrina augenda atque amplificanda non infimum obtinuisse locum, satis apparet. Ipsum enim Scepticam rationem ab Academica vendicasse et ab ipso Ptolemaeo rem repetiisse testantur Sextus Empiricus et Diogenes , Galenus autem illum more Scepticorum redarguisse Asclepiadems). Sectam quoque medicorum empiricam magnis auxit incrementis heique plurimum attulit firmitatis Libros denique quin conscripserit, minime est dubium, quorum unus, quem se duobus libris impugnasse ipse confitetur Galenus, Severo cuidam orat dedicatus ). Menodoti autem socius fuit Theodas Laodicensissi), qui etsi in suecessorum serie locum jure non obtinet, tamen ne digrediamur a Diogenis serie, hic quae nota sunt de eo adjicimus. Diogenes quidem ejus nusquam amplius meminit Galenus autem in empiricorum illum refert numero' ejusque duos commemorat libros: M εἰσαγωγή et ,, κεφάλαιον . In quos cum ipse Galenus scripserit commentarios ), non minimi fuisse videntur mo-
δοτος ὁ ἐμπειρικος ἀφυκrως ἐξελέγχει, ην τε προς ἁ φαινομεν αμαχην ἐπομιμι νησκων αυτον καὶ τὴν προς αλληλα.
aυ ρ ρ ενδεκα . .. εἰς Μηνοσοτου Σεβηρω. x inscriptione libri Galeni: Γαληνου παραφραστου του ηνοσοτου πρorρεπτικος λογος ἐπὶ τἀ τεχνα licet conjicere, Menodotum scripsisse quoque adhortationem ad artes discendas. Reliquorum ejus librorum ne nomina quidem OVimus.' Diog. Θει σῶς; Galen. Θευσας; Suid. Θευδῶς.
47쪽
menti, praesertim cum et Theodosius eum, qui inscribebatur κεφάλαιον sive κεφάλαια Suid. commentariis illustraverit. Theodam denique Menodoto majorem natu fuisse jam inde conjicitur, quod non successit neque Antiocho neque Menodoto, quare eum partim Antiocho partim Menodoto aequalem fuisse dixerimus. Menodotum vero jam ante annum centesimum quinquagesimum suisse neque ultra eum annum vitam protulisse, jam supra 3 est demonstratum magisque confirmabitur iis, quae dicemus de aetate Herodoti.
Menodoti namque discipulus fuit Herodotus Tarsensis, Ariei i filius. Hunc Diogenes quidem nusquam amplius commemorat, Saepius autem Galenus ), qui quidem eum omnibus fere locis ita impugnat, ut illum Sceptica rationi fuisse addictum facile cognoscas Herodotum enim dicit iomnibus rebus et acerbissimis et lenissimis sine ullo discrimine vim astringendi tribuere, quasi in eo posita sit victoria, ut quibusdam fallere sensus persuadeat; deinde illum et Dioscuridem reiecta omnino sensuum fide omnia evertere atque commiscere, quae sensibus possint disquiri
II, 79. 185. 194. III, 1. 167 279 adv. Log. II, 9. 159 Phys I, 206. Astrol. 3. Nus 6 Phot. l. c. ιδ τυπι κα κεπαλαιωδως. cf. c. III. ' Hic Arious idem videtur esse atque ille rius Tarsensis, cujus medicamentorum temperamentum exhibet Galenus de compos medio. secundum loc. III. XII, 36). cs supra pag. . adn. 2. De simpl. medio temp. et lac. I, 34 XI, p. 442): 'Hροδοτος
et discerni, eaque remittere ad pravam rationem i). Itaque eo pluris aestimandos esse sensus, quo plura in eos commini8cantur sophistae. Haec quoque exstant apud Galenum: ut quis possit via ac ratione conficere temperamentum, incipiendum esse ab experientia atque multa Observanda, ne implicetur infinitis quaestionibus more eorum, qui iis de rebus inquirentes sua ipsorum manu male concidant in plurimis, quae et quaerant et scribant, in quorum numero esse Herodotum ). Neque enim sufficere, OSSe quaedam communia et universa co καθολου), sed singula quaeque esse investiganda atque perquirenda Quae si contuleris et cum
iis, quae disserit Sextus Hypot. I, 236 s.'), et quae dicit Celsus de medicis methodicis, nullo negotio jam Herodotum aliquantulum recessisse a sincera medicorum empiri- eorum ratione atque hac in re quoque Sexto praebuisse exemplum intelleges. Neque tamen penitus defecit ab empiricorum secta*j. Hoc quoque tradit Galenus M), Herodotum rejecisse reliquas omnes Sectas praeter illam, quam Vocantispneumaticam Quare ipsum nullam certam medicorum
Iis locis Sceptico philosopho magis convenire dicit sequi naedi
corum methodicorum rationem quam empiricorum.
Medic lib. I. prooem Et quidani medici saeculi nostri, sub auctore, ut ipsi videri volunt, Themisone, contendunt, nullius caussae notitiam quidquam ad curationes Pertinere, sutisque esse, quaedam
communia morborum intueri ....
', siseudogalen Isagog c. 1 XIX, p. 675), ubi inter empiricos
48쪽
sectam esse prosessum, sed hac in re quoque Sceptica rationensum nescio an liceat conjicere. Libros autem eum Scripsisse cum reliquis Galeni locisi tum illo De aliment. sae. I, ID VI, 5l6 confiat, ubi cujusdam libri altera pars nominatur ); qui libri omnes interciderunt ). Aetatem
denique Herodoti ita definiendam esse censemus, ut dicamus eum Galeno ma a ex parte fuisse aequalem. Primum enim Galenus ipse fatetur, semicesii temperamentum accepisse ab Herodoto ); deinde Rufus quidem Ephesius, qui fuit tempore Trajani, et Sabinus et Artemidorus Capito et Numesianus in recentiorum Hippocratis interpretum numero referuntur h), Dioscurides autem et Artimidorus Capito nuperrime in illius libros commentarios scripsisse dicuntur'). Itaque cum Herodotus conjungatur cum Dioscuride' , recte conjicimus, juniorem fuisse et Rufo Dioscuridem et Dioscuride Herodotum Galenus denique in iis demum libris, quos scripsit aetate jam provectior, Herodoti mentionem facit. His igitur caussis adducti Herodotum fuisse stu-
tuimus ab anno circiter centesimo quinquagesimo usque ad annum centesim una Octogesimum P. Chr., majorem natu Galeno eique magna e parte aequalem. Herodotum vero excepit Sextus Empiricus, cujus aetas ab anno circiter centesimo Octogesim usque ad annum ducentesimum decimum terminatur Qui
cum nobis unicus sere sit auctor Sceptica doctrinas, accu-denque Scepticorum recentiorum nominatur Saturninus exercebat nihil est exploratum ne illud quidem quid velit
Praeter eos Scepticos philosophos. do quibus 4dhuo
d1SSeruamus, memorantur a Diogensi adfiibiti ibi, ' cui tribuendi sunt illi quisquo dubitandi iubili ta s. h
Εmpiricus recentiorum Scepticorum esse dicit Apollas cudus nominatur liber, qui inscribebatur Agrippa Thoodosius ), qui in capitulis suis eopsidis obpite uni az ne contendit non esse dicendam Pyrrhoniani See leorum Stitutis, cum neque quasi bra suiqAbs Pyrrhom P08Set cognosci, neque Pyrrho primus in Vbi illam philosophandi rationsim clie6pes latituri Pyh h his
i yrrhoniS). Suidas quoque exhibet Theodosium philo-
abeodosium Bithynium eumque mathematicum cum filiis
49쪽
suis in et apud udociam p. 229 haec scripta sint. Θεο
νορα; et Suidas denique ipse alterum exhibeat Theodosium Θεοδόσιος, Ἀγραφε δἰ επων εἰς το εαρ καὶ ετερα διάνορα ἐν δε ριπολίτης, dubium non est, quin confusi sint Theodosius philosophus Scepticus et Theodosius mathematicus. Quare non standum putamus neque a Zellero ), qui Theodosium fuisse suspicatur et mathematicum et philosophum, neque a Bernardio ), qui ne illud quidem contendit apparere, utri Theodosio conveniant illa ην δε ριπολίτ=ης, sed ita distinguendum esse censemus Theodosium Bithynium eundemque mathematicum ab Theodosio Tripolitano eodemque Sceptico philosopho, ut illi tribuantur libri mathematici, huic: υπομιν μα εἰς τὰ Θευδῆ κεκλάλαια κενάλαια κεπτικά ), et fortasse carmen in ver quod Theodosii ripolitani esse et Suidas testatur). 'rgumentum vero licet non maximum ad nostram confirmandam sententiam loc asserimus: aripolis rurbs auit Lydiam ad Maeandrum sita, non ita longe remota ab urbe Laodicea ad Lycum, qua ex urbe ortus erat Antiochus et nescio an
ipse Theodas st), philosophi Sceptici mo quidem in dubium
non licet vocare, quin fuerit philosophus Scepticus, nomine Theodosius, qui libros non spernendos de Sceptica doctrina conscripsit. Denique in Sesepticorum recentiorum et medicorum empiricorum numero reserendus videtur et Dioiosius Aegien-
es Diog. IX, 70. , Hoc eo fit verisimilius, quod Theodas major natu fuisse videtur
sis, cujus ex libro, qui inscribebatur mi , Photius confecit epitomen Cod. 18b). Is enim hoc libro quinquaginta quaestiones, quas ad physiologiam et artem medicam pertinent, ita tractavit, ut in unaquaquo binas sententias sibi Invicem contrarias inferret .
Favorinus vero, vir ille literatissimus, non in Scepticorum philosophorum numero, sed in Academicorum est
ponendus sui jum plurimus isset colligendis in rebus praeclare gestis, et ad Scepticam doctrinam delatus ost. eque ideo, quod optime scripsit de Pyrrhoniis, Pyrrhonius sive scepticus est dicendus, praesertim eum do aliis philosophorum sectis libros conscripserit : mirum enim non est, si alle qu0d erat arctissimum vinculum inter Scepti-r doctrinam et Academicam, Optime scripsit de rationibus Pyri honiis 'equo fieri potest, ut Gellii testimonio comprobemus, Favorinum fuisse Scepti cum Messius enim explicata Scepticorum doctrina, Supra qua re', inquit ' FRVOrinus quoque subtilissime argutissimeque dedom libro e0mposuit, qu0 Πνωα νεων τροπων inscribit', quo dicto quae intersint inter Academicos et Pyrrhonios philosophos, adaicit Unde efficere non licet neque Favorinum voluisse haberi philosophum Pyrrhonium neque hanc dissorentiam ei fuisse probatam neque denique ea, quae resert Gellius,
uda plures ejus exhibentur de philosophia libri.' Noet Att. XI e. 5.
50쪽
ipsum Favorinum pro sua sententia esse professum i),
sed nihil aliud nisi Gellium ea, quae tradit de Pyrrhoniis,
compilasse do Favorini libro Certum ergo et firmum non Haestat argumentum, quo qui Favorinum Scepticam amplexatum esse doctrinam OSSit comprobare, exstant vero antiquitatis testimonia, quibus eum Academiae fuisse addictum apparet. Atque apud Gellium quidem ipsum* Favorinus Sexto Caecilio, Noli ' inquit, ex me quaerere, quid ego existimem. Scis enim solitum esse me pro disciplina sectae, quam colo, inquirere potius quam decernere . Caecilius autem laudato paulo poS Favorino ob Romanarum legum altam notitiam hae adjicit: Sed quaeso tecta ui tamen, degrediare paulisper e curriculis istis disputationum vestrarum Academicis. Ex Galeno vero, qui impugnat Favorini docendi rationem ), eum fuisse eademicum satis dilucide cognoscitur. Ille enim tradit Favorinum et optimam duxisse Academicorum docendi rationem' et ipsum eadem usum atque cum reliquis tunc temporis Academicis hane docendi rationem prosessum Sse, ut disputaret de quaque rein utrumque partem, utram Vellent eligere discipulorum
cs Zeller. l. c. V, p. 52. et adn. 3 p. 3, adn. 1, cui ut
assentiamur nobis Perauadere non OS8umus.
l. c. XX, 1. Libro de optima doctrina. l. c. c. I. I, p. 40) τὸν εἰς ἐκύτερα ἐπιχείρησιν ιρωrην ,αι
βιάδη Zellerii l. c. p. 52, adn. . intellegit librum, qui inscribitur
mento prorsus erat alienum. Composuit quoque Favorinus tres libros, quos inseripsit περὶ τῆς καταλqπτικγῆς φαντασίας
iisque hane judicandi regulam a Stoicis laudatam impugnavit . Quod si igitur Galenus Favorinum secum ipsum dissidere atque in ridiculi crimen incurrere dicit, quippe eum in libro, qui inscribitur Plutarchus sive de constitutione
Academica' , aliquid certo posse cognosci concesserit, in altero vero sibi verisimile videri confiteatur, nihil posse comprehendi ), Satis apparet, Favorinum Xemplum secutum esse Philonis Larissae Academici, qui natura sua omnia posse docuit comprehendi, neque vero Stoicorum cognitionis nota Se τῆ καταλγηπτικὼ ναντασίαJ3 3. Qua in re hoc quoque probe est animadvertendum, Favorinum, si revera probabat illud differre eo Pyrrhonios ab Academicis, quod hi quasi sectae placitum profiterentur, nihil posse comprehendi, illi vero hoc quoque vocarent in dubium, certo non ab Pyrrhoniis stetisse, sed , b