De perfecti conjunctivi usu potentiali apud priscos scriptores Latinos. Dissertatio philologa..

91쪽

g. .

cur prisci seriptores perfoet modo potentiaIi raro usi sint. Reliquum est ut quaeramus cur omnino apud priscos scriptores non modo pleniorum formarum, Verum etiam

breviorum usus potentialis tam angustis finibus circumscriptus sit, praesertim cum in aliis structuris, maxime in vetando, in optando, in oratione obliqua breviores formae satis frequenter sint usurpatae. Qua in re sane miri aliquid inesse videtur, quoniam cum propria sibilantis formae natura potentiali modi rati vel maxime congruit. Sed noscio an huius rei causa posita sit in propria prisci et vulgaris

sermonis ratione. Nam cum Ciceroniana aetate communigrammaticorum, oratorum, historicorum per sermo urbanus ad Graeci potissimum sermonis exemplum effingeretur et ad maiorem subtilitatem perduceretur, ut universi coniunctivi, sic potentialis modi usus latius in dies propagabatur. Contra nativus antiquisaimi sermonis vigor nondum tanto opere inclinabat in illam artificiosam elegantiam, necdum prisci Romani, quo erant animo aperto et ingenuo, ea quae ipsis exploratissima erant, modestiore quadam iudicandi specie quasi obvolvere studebant. Quare v. c. Quis dubitat' pro eo quod est nemo dubitat dixisse satis habebant, cum Cicero aliquando aucta sententiae vi ratoria hunc loquendi modum praeferret Quis inteit' velut d. r. I, 2, 7, parad. 6, 2. Atque, condicionalem dictionem si exceperis, ne praesentis quidem potentialis ita valde frequentatus est ab antiquissimis scriptoribus. Qui modus, cum in absolutis enuntiatis occurrit, plerumque spectat ad incertum subiectum, raro ad certam aliquam personam.

92쪽

In secundariis sane nuntiatis paulo latius patet potentialis modi usus, quam in primariis sed ibi plerumque non tam iudicium aliquod modestiore et urbaniore modo effertur, quam coniunctivus positus est pro verbis auxiliaribus' sive

modalibus' non solum veniam dur eis et potestatem honne J, sed etiam voluntatem miseri, olle, J, necessitatem musseu J, officium solle, Isignificantibus cons Plaut Trin. 71b Sin aliter animatus es, bene quod agas eveniat tibii l. o. duli.

- fythun magat, illst. De coniunctivo cum particula quom consociat adeas uebberti Stud gramm vol. II. Praeterea conserendi sunt de relativis enuntiatis Paet golt l. s. s. de particulis quod et quia Aug. Zimmer mann progr. Osnav. a. 1880.3, de potentiali cum partioulis soliusquam iuncto C. R Othe Quaestiones gramm ad usum l. et ex potiss. specl. progr. Berol. a. 1881). Contra in primariis enuntiatis ex condicione non suspensis quam artis terminis antiquissima aetate praesentis modus potemtialis fuerit circumscriptus, exemplorum a me collectorum conspectu inlustrare in animo habui. Sed ne iusto longius producatur dissertatio, hoc in aliud tempus differendum est.

93쪽

85 Argumentum.

A. in enuntiatis absolutis 1 e condicione non adstrictis 7-il. B. in nuntiatis condicionalibus et 1 - 15. Caput alterum: is activi oneris perdicti coniunctivo clittera racto stde passivi perfecti eoniunctivo Ib-77. A. Q perfooto logico' 5 - 21. I. De sontentiis absolutis 16 49. II. D sontentiis condicionalibus 19-2I. B. De perffeti historici coniunctivo potentiat 1 2i-77. g. l. Quasdam praemittuntur 1-26. g. 2. De activi perfecti coniunetivo in primario enuntiato condicionali posito 26-30. . . D activi persecti conlunctivi usu in secundariis enuntiatis condidionalibus 30-37. I. De formis, quibus respondsnt formas a littera nctas 32-33.

II. De sormis, quibus formae sibilantes non respondent 4-37. g. 4. De coniunctivi persecti activi usu in is secundariis enuntiatis ondicionalibus, quorum primarium nuntiatum aliunde pendet 38-46. I. In nuntiato primario legitur coniunctivus 40-42. II. In enuntiato primario legitur innnitivus 42-44. g. b. Examinantur ea exempla, quae in sententiis condicione non adstrictis occurrere videntur 45-66. Posteriorum scriptorum, maximo ciesronis et caesaris usus breviter adumbratur 66-7 i. g. 6. D perlaeti deponsnilum si passivi generis coniunctivo potentiali 71-77.

Ι. D exemplis in nuntiatis condicionalibus positis 2-74. II. D exfmplis in enuntiatis absolutis positis 4-77. caput tertium: Quibus rationibus priscus persecti coniunctivi usus pο-tentialis explieandus sit 77-84. g. l. cur posset modus potentialis a struetur condioionali initium cs-psrit 7-78. g. 2. De psrfecti coniunctivo in enuntiatis absolutis posito 78-79. g. 3. De ratione perfecti coniuncti viri apodos condicionali posit 79-80. g. 4. D ratione perfecti coniunctivi in protas condiolonal posit 80-82.8 cur prisci seriptors perfecti modo potentiali rar us sint 2-84.

95쪽

222, 3 Ret sq.

Verg. XII 40 sq.

l. P. 12 II. . . hoc adde exemplum capi Tl Nam cogitato, si quis hoc gnato tuo uos seroos Daeit, qualem haberes gratiam - faxet Fι. finium fandaehristerim verteidio vo Madvis opuse ait. p. 69, Neu Forment. 4 420 unx Langen Bettr. S. 63 Brix. in adn. . erit i. 2. P. I not. lin. . ante Non redderem inserendum non dares.)3. Etiam in novissima i. e. quarta Captivom editione quae abso-int opusculo ad me perlata st), Brix stinuit v. 309 l. 306 x. 3.-a. d. voluerim codd. volueram . quamquam etiam Andrsas 8 pones eo dicum scripturam defenderat Philol. XXXVII, 434.

00rrigenda.