장음표시 사용
81쪽
Aul. 749 Posti si prehensi simus, oecuse nus ebrios Nos feri8Se. Cas. III, 6, 15 Quid nunc quam o recreas me erer liena modo si sit cocta.Μon. 164 Castum si si et colle um Ouo ata . . .
Hae tantum litterae in cod. A legi possunt. Enn. ann. 439 ueli. Si luci, si noae, si moae, si iam data sit fruae. Cato d. agr. III, 2 olla ubi eo tu siet, fat. Attractio modorum hoc loco statuenda videtur: Ρlaut. oen I, 1,19 147 Si auctoritatem postea defugeris, Ubi dissolutus tu sies, ego pendeam. b. Lucr III, 84 Nec si materiem nostram collegerit aetas Post obitum . . . A ue iterum nobis fuerinι data lumina vitae, Pertinea quicquam tamen ad nos
De serma fuerint vide supra Prorsus legitima est ratio huius loci Varroniani: r. r. 1, 60 orchites nigra8, ale is in confricatae dies quinque, et tum sale eae, o biduom si in sole positae fuerint, manere idonea solere scit.
Positus h. l. paene est pro adiectivo, quare Vertas portet wennui gelessen haben eriam non: Hn siegeleg seinwer n. Cons. Liv. XXVII, 23, 18 si . . cunctatus fueris 3. ΙΙΙ. Supersunt quaedam exempla praetor illum Varronis locum in oratione aliunde suspensa obvia: Attius 10 Ribb. At contra, quantum obfueris, si victus sies, Considera, si quo revoces summam me citi. Ter Adelph. 282 Obsecro te hercle hominem istum impurissumum Quam primum ibsolvitote, me, si magis inritatus siet, Aliqua ad patrem hoc permanet.
82쪽
Cato d. gr. III si corbes contritae sient, ut commutare
Non ex condicione suspensa, sed in absoluta ratione posita sunt duo exempla Terentiana:
l. Andr. 203 Ubi sis fatalius passus sim quam in haere me deludier'. Sic M. Call. cod. A desideratur in hac fabulae parte. 2. Adelph. 43 Haud ito mali quid ortum eae hoc sit fuce. haud scio mali scio in rasura me Donati ed prino.
in lemmRte. Quaeritur, qui factum sit, ut pers potentiali verborum deponentium usus ait Terentius, cum in activo genere solas formas sibilantes velut faxim), non formas in erim desinentes velut fecerim) prisci scriptores ita usurpaverint. t- enim cum sibilantibus semia praeteriti notio desset, non tam ad harum quam ad pleniorum in erim sermhrum analogiam coniunctivum persecti passivi pro praesentis vel futuri potentiali usurpatum esse nonnulli existimant ').i cum particula ubi propter obliquam orationem coniunctivus On8Uulatus est Plauti Aul. 229 in mentem venit, e bovem esse et me asellum: ubi terum eo ni unetus siem, Ubi nus nequeam ferre pariter iaceam es asinus in isto. Ter. horm 4l Itan tandem quaeso item ut mer
trieem ubi abusus sis, Mercedem dare eae iubet ei atque amittere pt Diese Stel in may das orbit fur Vergil. Georg. 3,Id non illas quisquam saltu superare viam ciri passus abyegeben haben istarendisichwoh nae Vergi atinaehat Veli Pat. I, 8, 2 miratus sim undi apaterer Zei merob Sat. I, 24, I precatus sim richteten Schmala Tabul lexioogr. I p. 34si Alterum eranti locum Ad 443 Schmal omisit. Passus sim legebatur in antiquioribus editionibus etiam cie Tusc. I 23ῆ. 6 nisi quid habes ad haec it Ego ero Deila sim passus fle. Od.c ne in mentem quidem mihi aliquid ontra venire. Orsili resti init sum
83쪽
Sed primum reputemus oportet erentium sermonis consormatione testibus Cicerone et Caesare aequalibus scriptoribus aliquantum praecucurrisse et aliqua ex parte acceS-sime ad Ciceronis aetatis sermonem. So gros de Unter-
tius in potentiali modo usurpando longius quam alii eius Retatis scriptores processit, mirum non est. At qui fieri potuit, ut in activo genere peri potentiali r littera insigni abstineret, admitteret contra in passivo eiusdem temporis potentialem 3 quidem duo illa exempla multo propius ad perfecti praesentis naturam quam ad historici praeteriti' s. aoristi' potentialem accedere censeo. Etenim prioris
senti igitur vel suturo non utitur Simo seneX, quia re Spraeteritas comparat cum re instanti Participium autem persecti cum sim coniunctum ad eam rationem significandam idoneum videbatur, quoniam constat ex praeterito et praesenti. Quam ob rem passus sim potius persecti praesentiae vim adsiscere, quam ad solum futurum spectare Videtur. Quam rationem etiam clarius cognoscere licet in Adelphon versu Etenim Demea senex Hegionis probitatem honestatemque collaudans iudicium facit multorum annorum experientia probatum: nam, ut ipse illo loco pronuntiat, a puer familiaritate coniunctus erat cum hoc homine antiqua
virtute a Me v. 4423. Quem virum optime moratum
futuro tempore in eadem mente, qua antea fuerit, perseVeristu-
1 8chmalet Handb. II p. 24 l. - Llcet potentialis pers pass. apud ciceronem non sperlatur, tamen in vetand saeptus pers pass.coniunctivus pro praesenti positus est: s. g. .mur. 3l, b commotus ne
84쪽
rum esse id Demea nostro versu significare vult. Duplex
igitur notio praeteriti et futuri comprehenditur uno verbo ortum sit. Accedunt igitur haec duo exempla Terentiana prope ad similitudinem coniunctivi qui os actum sit ' Haut 456 cons supra p. 15. 20.). Sane in activo genere perfecti praesentiae potentialis positus esse non videtur vide supra p. 16 sqq. Sed passivi persecti coniunctivus facilius quam olivi in hunc
modum usurpari potuit, quia in sema v. o. fiam sim praesentis natura aperte expressa est addit coniunctivo sim.
Accedit, quod participium in tus uos gr. -τος)- in prisonlatinitate nondum plane transierat in praeteriti naturam. Hoc enim participium initio inter praesens et praeseruum medium fuisse, Rus eae operatus et feriatus, quae praesentium locum obtinent'). Eodem pertinet, quod antiquissimi saepenumero sermas fui fueram fuero pro sum eram ero cum participio in fusconsociabant'. 3. Incerta est rati huius loci Varroniani Sat. m. p. 222, 3 In harte seudi ἐπιτάφιον - αγωνo, quom
qui certassit animo bellus homo, mastis delectabus sit 3
Stoicorum pancratio, quam athletarum. quo qui codd.; quom qui Riese quo qui . . . delectatur
Gerlach, sit supplevit ahlon. iuebber I p. 53 vertit Da
i Etiam indicativus faetum eat ad rem futuram spectat Ter. Eun. 7i Aetum est, si quidem tu me hie etiam, nebulo, ludisseabere.s cons s. g. Lodio, uesti, vom Partie.. in Spraehisisse ch. Abhandi ausis Curtiti, Gramm Ges. Llps I 874 p. 76 sq. 78 sqq. 6.η Μadvi l. s. s. P. I 07. 3 Exempla prasbst sne II p. 56 sq., ad vi i. s. s. p. 24, Brix et Loron ad ii. v. 02, Brix ad Trin. 383, or admost.'694 cons. a a se ad sis schol adn. 447. io posterioris sermonis consuetudine cons. ad vi l. s. s. p. 2l8 sqq., lihnas Llvian Syntaxp. 204 Nous I p. 85 sqq. Draeger I p. 276 sqq. - Participium porcpass. secundarii nuntiat vice fungens etiam apud priscos scriptoros, id quod negat Draeger II p. 776, aliquotiens praesentis notionem adsciscit con Plaut Amph. 96 statuo, Asin. 78 ampleaeuo.
85쪽
mehr ergo taen irdi). Fortasse scribendum est, cum codices sit omittant quom qui certassit . . . delectetur. 4. Denique attractione modorum coniunctivus effectus est: Ter Hee. 65 moneo et hortor, ne quoiusquam misstreat, Quin spodites Milia laceres, quemque nacta Sis.
g. l. Cur perfecti modus potentiaIis a struetur eondicionaIlinitium eperit. Quoniam quae propria sunt in prisca latinitate perfecti modi potentialis exemplis omnibus excussis et explicatis, quantum in nobis quidem situm erat, inlustravimus, iam ad postremam eamque graviorem disputationis partem accedendum est, qua illarum prisci usus proprietatum aptas causas et rationes reddere conabimur. Primum quaerendum est, cur tandem ab ipsi condicionalibus enuntiatis perfecti modus potentialis principium duxerit. Casu enim id tactum esse vix credi potest. Equidem eius rei rationem in interna cognatione positam esse censeo, quae intercedit inter universi generis hypothetici naturam et potentialis modi proprietatem. Quin etiam tota dictio solentialis triginem videtur duxisse a struc
i Accipit igitur .nobbor deleetatus sit pro modo potontiali, ita ut
86쪽
tura hypothetica. Nam quae non pro veris affirmantur, sed dubitatione aliqua et haesitatione proferuntur, ea semper ex condicione aliqua pendeant necesse est, sive haec in rebus externis posita est, sive ex ipso animo et consilio loquentis est suspensa Eam condicionem initio pro simplici vetustissimorum hominum loquendi ratione semper verbis expressam esse credendum est. ostea autem crescente magis
magisque cogitandi et dicendi subtilitate illa condicio in eis
enuntiatis saepe non addebatur, in quibus ab audientibus vel legentibus ex sententiarum nexu facile percipi poterat. Sed quo magis haec loquendi proprietas in consuetudinem veniebat, eo sacilius fieri potuit, ut eiusmodi affirmationes vel iudicia cum dubitationis nota si e coniunctivo modo etiam proferrentur, ubi condicio menti ipsius loquentis non tam distincta obversaretur, quam lateret quasi et dormiret
in animo Veluti dicendi formula dicat aliquis hoc oro valet si quis hanc rem minus diligenter rependerit, levi.
Hoc confirmari videtur eo, quod in prisca latinitate non modo perfecti coniunctivus, verum etiam potentialis modus praesentis et praeteriti velut stares Plaut Curo 331 multo rarius extra hypothesin occurrit, quam apud inserioris aetatis scriptores. Atque etiam ex similitudine Graeci modi potentialis i. e. optativi cum a particula coniuncti
idoneum argumentum repeti potest. Constat enim a pariboulam, licet nativa huius voculae vis nondum satis e plorata sit semper spectare ad condicionem aliquam modo Verbis expressam modo mente intellegendam i). g. 2. De perfecti eoniunctivo in nuntiatis absoIutis posito.Facilis ad explicandum est ea quaestio, cur in enuntiatis absolutis i. e. non hypotheticis solae sormae per Sfictae, non pleniores in erim occurrant. Namque illae pro-
87쪽
pria sua natura atque origine praecipue idoneae erant adfuturum potentiali modo significandum Antiquissimae enim
aetatis homines propter incertam et occultam venturi temporis rationem futuras res non tamquam effectas et praeteritas mente fingebant quae vis inest in futuro exacto), sed rem simpliciter denotasse et per cogitandi modum i. e. coniunctivum i modeste protulisse satis habebant. Atqui formae r littera fictae nimis expressam habebant rei exactae
et praeteritae notionem. Ergo solas breviores formas ad futuri modum potentialem significandum a priscis Latinis usurpatas esse non est quod miremur. g. 3. De ratione porrecti coniunctivi in apodosi condicionali positi.
Alia ratio atque in absolutis enuntiatis locum habet in primariis enuntiatis condicionalibus, ubi numquam exceptis tritissimis oculis faxim et ausim breviorem, semper pleniorem formam inveniri vidimus. Atque in hac quoque re apparet Latinae linguae subtilitas. In apodosi enim actio
Verbo expressa non per se et absolute constituitur, sed vel plane vel ex parte apta est ex rotaseos condicione, ita ut utriusque membri actio modo eodem fiat tempore, modo di-Verso, utque res consequens modo sit praeteriens, modo in statu aliquo manens ad has autem rationes significandas breviorum formarum vis ac natura non erat apta Namque
eis futuri temporis momentum, ubi aliquid ad realitatem adducitur, simpliciter significatur, neque actio eis designata alius actionis tempore ullo modo est definita et circumscripta P videi vel potius per optativum, quoniam . . faxim fariem aoristi optativus esse videtur.3 Ut pers coniunctivus in sim, sic ne futurum quidem per a c-tiam exespia prima sing. persona tam longo progrediebatur in significanda actione in tutur praetorita, nam niuriam per is Ormatum. Nam, inquit Nadv. . 80, neque in re, quam simu cum altera absolutum iri putamus,
88쪽
Ηadviges. s. s. p. 80 sq. Luebber I p. 80-95 Breviores igitur sermae ab apodos exclusae sunt
a. ubi effectus vel eventus indicatur durans et in statum aliquem traductus. b. eum apodoseos otio, dummodo protasma condicio pro Vera sit concessa vel ad effectum sit adducta, tamquam celeriter et certo subsecutura cogitatur
o. cum res apodosi expressa ita in proinam actione est
inclusa, ut simul cum hac absoluta futura ait Mad-vi p. 80 84 Luebber I p. 85, cf. supra p. 26. Velut in Casinae v. 1Ι, 7, 1 si nunc Suvendam me, meum operam lusemim ci supra p. 28 serma lusim nullo pacto poni potuit; nam illud operam ludere non est actio
per se constans, sed est eventus fructusque actionis suspen
g. 4. De ratione perlaeti coniunctis in protasi condieionali positi. Quae rationes in apodosi usurpandis formis brevioribus obstabant, ea nihil valebant in protasi Accedebat, quod eae forma etiam coniugationis periphrasticae' -urus sim partes sustinerent cf. p. 13.). amen ne in protas quidem magna est earum frequentia frequentiores sunt semae littera insignes. Atque earum in rim sermarum, quibus respondent sibilantes formae, in ratione directa et indirecta exstant exempla fere viginti duo. Contra formas in sim desinentes omnino decem et septem locis inveniri vidimus. Denique Verborum, quae broviore serma carent, exemplis
neque in eventu futuro rei praeteritae, quae duo genera paulo an fp. 78Jattigi, hae forma ponitur, quod ibi apertius adiuncta futuro praeteriri signisseatio est Cons. Luebberi l. s. s. 3 In lusmodi nuntiatis ne futur quidem indieativus per a fletus locum habet: s. p. 79 not. 2. Pro eo, quod dieimus si hoc feeeris faxia', mayna me cura levaris, nemo diaeit si hoc feceris faxin, magna me rara levassis indv. . 80).
89쪽
sere sunt triginta 3. Quod autem pleniores formae longe numero superant breviores, hoc ex parte inde explicari potest, quod vis et ratio persecti coniunctivi per r litteram ficti melius convenit protas condicionem futuram continenti: nam verbi acti ibi saepe spectat ad praeteritum in futuro' velut laut Mil. 1363); quae notio aliena est a sormis littera s insignibus. - Sane concedendum est eius rei non semper rationem esse habitam, ita ut sermas breviores et pleniores in eodem rationis cursu promiscue usurpatas in-Venias, . . in syngrapho quodam a Diaboli aduloscentis parasito conscripto qui exstat Asin. 751-807 occepsit 794,
aspeaeit non indic. 770; contra diseris legitur in v. 800 et 806, iusserit in '.
Sed ad illam quam priore loco posuimus rationem accessit aliud quiddam, cur scaenici potissimum poetae nonnumquam pleniores formas brevioribus praeferrent Heniores enim, cum saepissime in dactylum vel creticum exirent, commodissimam numerorum clausulam in compluribus versuum generibus praebebant.
An fortuit accidit, ut apud lautum' illae Armae paene omnes in Versuum fine sint positae )3 Atque inveniuntur haec exempla in clausula'. senarii iambici: iusserit Asin. 803, diserim rin. 755 diaeerit Asin. 800 806, circumduaeerit Bacch. 311, acceperim rin. 95 2 septe-1 8ano reputandum est breviorum formarum numarum aliquantum anger futur per a formati exemplis, eum id ipsum excepta I personain semper rem condicione adstrictam, numquam vero sententiam per sepositam signissest iusbber I p. 8 sqq.s D forma abalienari 764 mox dicam. 3 8olin Plauti rationem habeo, quoniam constat post elus aetatem magis magisque obsolevisse formas breviores sxceptis faxim et ausim): pleniores ultur solae locum obtinebant. 3 omnino Plautus futur II et pers coniunctivi formas in ne versuum ponsrs solebat Brix admil. v. 328 adn. crit., et fari . . . p. 23 sq. De similibus artificiis metricis cons conrad Herm. X 04sqq. Brix admil. v. 481, 2 lateth ad Adelph. v. b. I 06.
90쪽
narii trochaici diseris Bacch. 99, dumeris Trin. 692, conss eris Asin. 78. rin. 950, arseris era. 572, olfec ris Men. 163, occeperim Mil. 1363 3 prioris coli septenarii iambici occeperint Asin. 90, perciderim Pers. 283.
Constat priorem iambici septenarii partem esse colon satis per se stans, cum hiatus et syllaba anceps in confinio quarti et quinti pedis in concessa atque etiam quartus es simili numerorum lege atque pedes finales sit adstrictus. - Εxceptionis locum unum obtinet exemplum Capt. 599 Quid ais yyy Quid si huno comprehendi iusserim i Sasius magis. Forma abalienarit* Asin. 764), quae versus initium explet, pro
exceptione habenda non est, cum non exeat in dactylum Vel creticum. Sane quaerat quispiam cur tandem Malienarit scripserit poeta, cum a metrica ratione etiam liceret abalienassit. Sed aliam ob causam hoc quidem loco eligendi optio non fuit data Nam diserte in hac condicione ni in quadriduo Malienarit sc inutilem pictinam praestituta est dies, qua abalienatio exacta sere debet wenn si nichida semaide in ne rhal ei ne Frisi vo uter Tagen ver--sser haberi solue Formae vero in rim exeuntes exprimunt incertum quoddam futuri temporis momentum nec ex ulla alia ratione aptum. Ac ne futurum quidem per fictum excepta I sing. pers. in eiusmodi sententia poni potest: nam licet id rem in futuro persectam significet, tamen tempus rei perficiendae non certo constituitur quare in legum potissimum condicionibus eae formae usurpantur').i aD om libri, supplevit O. syllori. 2 Prastersa uno allo oo Plautino eiusmodi forma syncopa ncta spectat ad futurum smpus Poen. II, 1 sq. Di illum infelieent omnes, qui post hunc diem Leno ullam Veneri umquam immolarit Ostiam; ubi futnri exadu indieativum cognosco. Apud Tersntium iam saepiussae formae breviatae leguntur.' Lusbber I p. 6 Mehi die beorimiehe Vollenduno deriandruvis ala unbeatimm gelassen, Onder nur die ae illi che nur die seitliche Voltendtino tinterlies hier de Bedinothei de Mina De Oetit